A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

DreamerN schreef:
{Mijn Topic, mijn stukje komt zo..Ik wou ook iets met water doen, maar ik verzin nu wel iets anders }

Happy Birthday my Potter!

| Bah, nu moet ik dus nog iets origineels bedenken voor Jason... |

Jason Barnes
Slingerend liep ik over de straat. Het was al vier uur 's nachts, en ik was iets te lang in de kroeg gebleven. Ergens achter me hoorde ik het gejoel van Jesse, een vriend van me. We waren beide stomdronken. 'Gast, waar zijn we?' Schreeuwde ik naar hem, maar hij was al uit mijn zicht. Niet dat ik überhaupt veel zag, maar toch. Toen ik ook geen antwoord kreeg, wist ik dat hij ergens anders langs was gelopen. Geen probleem. Wat wel een probleem was, was dat ik niet wist waar ik was. Er waren zoveel steegjes in de stad waar ik woonde dat ik meer dan de helft niet kende. Alles om me heen begon wild te bewegen voor mijn ogen, en ik viel om. Levenloos lag ik daar, op de ijskoude stenen. Ik mompelde wat onzinnige dingen in mezelf, en viel in een soort slaap. Een paar minuten later werd ik wakker van een geluid. Een vrachtwagen kwam met veel snelheid recht op me af. Blijkbaar was het dus geen steegje waar ik in slaap viel, maar een officiële weg. Wanhopig probeerde ik overeind te komen, maar elke poging mislukte. De vrachtwagen kwam steeds dichter en dichterbij, en toeterde waarschuwend. Toch minderde hij geen vaart. Eindelijk stond ik op, maar het was te laat. De vrachtwagen knalde met volle snelheid tegen me op. Maar het rare was dat ik het niet voelde. Ik werd niet eens ergens heen bewogen. Het was alsof ik ineens weg poefde. Met een knal viell ik op de grond. Geen pijn, of iets anders wat je zou verwachten als je door een vrachtwagen word aangereden. Ik opende mijn ogen, en zag bomen. Heel veel bomen. Alleen maar bomen. 'Ben ik in de hemel?' Mompelde ik, en viel toen in slaap.

DreamerN schreef:
{Mijn Topic, mijn stukje komt zo..Ik wou ook iets met water doen, maar ik verzin nu wel iets anders }

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Joshua Jack Harries. & Bjorn Finn Harries.

Samen liep de tweeling door het huis. Ze waren tikkertje aan het spelen uit pure verveling. Bjorn moest ervoor zorgen dat Joshua eindelijk eens de tikker zou worden aangezien ze nu al 2 uur bezig waren en Bjorn stilaan moe werd.
Uit het niets bleef Joshua staan, starend naar iets in de verte, door het raam. Bjorn knalde tegen hem op, maar zijn aandacht werd getrokken door het meisje dat aan de overkant van de straat stond. Starend naar de 2 jongens stond ze daar, blonde lokken die zachtjes meewaaiden met de wind en haar witte kleedje dat strak om haar lichaam zat. Bjorn en Joshua keken elkaar even aan, maar toen ze een suikerzoete stem om hulp hoorden roepen wisten ze direct dat het het meisje was.
Toen ze bij haar aankwamen lachte ze enkel haar parelwitte tanden bloot en stak haar beide handen uit.
"Kom" hoorde ze de stem weer zeggen. Het was iets vreemds, het was alsof enkel Bjorn, Joshua en het meisje zelf haar konden horen praten, maar dat niemand anders doorhad van wat er gebeurde. Haar verschijning stak fel af tegen de zwarte nacht, en de donkere straat.
Joshua stak twijfelend zijn hand uit en legde uiteindelijk zijn hand in haar kleine hand. Een zachte rilling trok over zijn ruggengraat, waarna Bjorn zijn voorbeeld volgde. Ze begonnen te duizelen en leken van de grond af te komen. Hun lichamen gingen in een soort shock en hun ogen stonden wazig. Het meisje voor hen lachte nogsteeds haar tanden bloot en had een soort rustgevende blik in haar ogen. Minuten verstreken, maar geen van de 2 jongens had door wat er echt gebeurd was. Hun lichamen waren zwaar geworden, en ze waren in een soort coma gegaan. Uiteindelijk lagen ze op de grond. Bjorn keek als eerste rond en zag dat ze in een bos beland waren. Het was donker in het bos, maar toch ook weer licht. Het was zo iets vreemds. Geen enkel geluidje was te horen en ook het meisje was verdwenen.
"Wat is er net gebeurd ?" vroegen de 2 jongens zich luidop af, op precies hetzelfde moment.

(Mag ze trouwens Meeko en Flit hebben, die beestjes van Pocahontas?)

Happy Birthday my Potter!

{Haha oké, maar ik heb nu net al een stukje :]}

Tristan Mylan Diamond ~ The Huntsman

“En daarom kinderen, is het altijd handig om de sterren te kijken wanneer je verdwaald bent ’s avonds in het bos.”
De kinderen van mijn scoutinggroepje om me heen keken me allemaal gefascineerd met hun grote ogen aan terwijl ze één voor één hun hand op staken voor vragen.
Dat was één ding die ik ze al geleerd had, netjes hun hand op steken zodat ze niet door elkaar zouden gaan schreeuwen en zo alle dieren de stuipen op het lijf te jagen.
Ik knikte naar een kindje dat zenuwachtig op diens boomstammetje wiebelde.
“Maar hoe kan je de weg vinden als je de sterren niet kan zien in het donker ?”
Ik glimlachte, slim kind.
Rustig stond ik op en liep naar ene boom toe, stak mijn hand uit en streek over het zachte mos.
“zoals je kunt zien op deze en op de andere bomen om jullie heen, groeit er hier mos aan één bepaalde kant van de boom, dit is dan de noordkant, als je dat in de gaten houd kan je uiteindelijk doorhebben welke kant je opmoet.”
Uiteindelijk volgden er nog een aantal vragen die ik allemaal rustig en simpel aan de kinderen uitlegde, anders zouden ze het niet allemaal onthouden en kreeg ik de volgende keer steeds weer dezelfde vragen naar mijn hoofd.
“dan gaan we nu…” verder kwam ik niet.
Met een ruk draaide ik mijn hoofd om, had ik het goed gehoord?
“Tristan ?” begon één van de weinige meisjes die ik in mijn groep had. “Is er iets?”
Langzaam draaide ik me weer bij, ik had het waarschijnlijk verkeerd gehoord.
Glimlachend keek ik naar het meisje. “er is niets aan de hand Eliza.”

Maar nog geen tien seconden later hoorde ik het weer, een geluid.
Wolvengehuil.
“Oké juniorscouts, wacht hier even, ik ben zo terug, ga in de tussentijd maar oefenen met de knopen die ik jullie gisteren heb laten zien.”
Gedwee gingen ze in de weer, wat mij bij mijn jacht bracht.
Vliegensvlug schoot ik tussen de bomen door, het geluid kwam steeds dichterbij, totdat…
Totdat ik oog in oog stond met een grijs witte wolf.
Diens bek hing open terwijl hij me met een schuine kop bekeek.
Het dier maakte geen indruk dat het me aan ging vallen, maar liep rustig voor me uit.
Zodra ik het begon te volgen schroefde het dier diens tempo op, waardoor ik ook begon te rennen.
Zo’n kans kreeg ik niet vaak om een wolf te bestuderen, dus ik moest de nodige tijd maar benutten.
Half hijgend kwam ik uit bij een grote boom met in het midden een gat die wel een poort leek te vormen waardoor ik makkelijk de andere kant kon zien, vanwaar de wolf me aan leek te staren.
Ik probeerde om de boom heen te komen, maar die was dik omsingeld door doornstruiken.
Blijkbaar had ik geen keus en liet me zuchtend op handen en knieën zakken en begon te kruipen.
Mijn oren vingen weer het wolvengehuil op, maar dit keer klonk het een beetje vervormd, anders.
Het geluid leek te echoën en toen ik ook opstond stond ik perplex.
Ik was niet meer in het bos waar ik net was, het bos dat ik normaal zo goed kende, deze bomen zagen er anders uit, vreemder.
Geluiden overspoelde me, ik hoorde nu meerdere wolven, vogels en insecten die van bloem naar bloem gonsden.
Het gekabbel van water wat dichtbij, al snel gevolgd door het denderende geluid van een waterval.
Ik drukte mijn handen even tegen mijn oren om alle geluiden af te zonderen en zocht een plekje om even rustig te gaan zitten.
Verwoed keek ik om me heen, maar de boom waardoor ik gekropen was, was verdwenen.
De wolf stond me nog steeds aan te kijken, maar daar besteedde ik even geen aandacht aan.
Met mijn ogen dicht probeerde ik weer helder te redeneren.
Mijn scoutingkinderen, hoe zou het nu met hen zijn ?
Maar al snel werden mijn gedachten weer afgekapt en bleef ik maar met één vraag hangen.
Waar ben ik ?

[ bericht aangepast op 14 okt 2012 - 17:44 ]

Credendo Vides

[Is het misschien een idee dat iedereen achter zijn personage schrijft wat diegene is? Dat lijkt me wat fijner, aangezien ik het anders telkens moet opzoeken.]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rider schreef:
(Mag ze trouwens Meeko en Flit hebben, die beestjes van Pocahontas?)

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Porcelaneous schreef:
[Is het misschien een idee dat iedereen achter zijn personage schrijft wat diegene is? Dat lijkt me wat fijner, aangezien ik het anders telkens moet opzoeken.]

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Sunita “Sunny” Evelynne Cleveland - Pocahontas

Langzaam liep ik richting de rotsen, waar ik vanaf moet zijn gedoken. Al wist ik toch echt zeker dat dat eerst een duikplank was geweest. Stukje voor stukje, klom ik omhoog, tot ik weer boven stond. Het was echter nog veel hoger dan de duikplank en ik verbaasde mij even over het feit dat ik hier vanaf was gedoken. Alhoewel, het zou echt iets voor mij zijn geweest.
Ik keek uit over het bos. De bomen waren groot en dik, anders dan ik gewend was thuis. Ik kneep mijn ogen even tot spleetjes en dacht na. Er moest iets magisch zijn gebeurd. Anders zou ik hier nooit terecht zijn gekomen. Een windvlaag verwarmde mij, blies mij moed in. Een beetje overweldigd door het gevoel dat het mij bezorgde, streek ik een lok haar uit mijn gezicht. Het viel mij nu pas op dat ik mijn bikini niet meer aanhad. Het jurkje dat mijn lichaam omsloot kwam mij bekend voor. Evenals de tatoeage die nu opeens op mijn rechter bovenarm stond en de ketting om mijn nek.
Mijn ogen sloten zich en weer voelde ik de wind om mij heen. Het voelde nu alleen anders, alsof het mij iets probeerde te vertellen. Ik begreep het alleen niet. Het was alsof ik zijn taal niet goed verstond.
Opeens voelde ik iets langs mijn been omhoog klimmen. Geschrokken opende ik mijn ogen en moest bijna gelijk lachen. Een wasbeer was naar mijn schouder geklommen en keek mij verwachtingsvol aan. Achter hem zoefde een kleine kolibrie druk heen en weer.
'Wacht, jullie ken ik wel,' zei ik bedenkelijk en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. 'Meeko, Flit!' Ik knuffelde de wasbeer, die zich leek te verbazen over mijn reactie. Toen drong het tot mij door waar ik de kleren en de tatoeage van herkende.
'O mijn god, ik ben Pocahontas!' Mijn ogen werden groot en ik voelde hoe mijn benen het begaven. Met een zachte plof belande ik op de grond. D-d-dit kon niet. Dit was gewoonweg onmogelijk! Langzaam maakte ik de ketting los en bekeek hem van alle kanten. Hij was een exacte kopie van die van Pocahontas. Meeko pakte hem af en deed hem weer om mijn nek, terwijl Flit goedkeurende geluidjes maken.
'Hoe kan dit?'

Happy Birthday my Potter!

Lexus schreef:
(Mijn topics)

Quiet the mind, and the soul will speak.

Melaney Kacia - Megara (Hercules) 

“Weet je zeker dat je dit wilt doen?” Had Anna nog aan me gevraagd. “Hierna kun je namelijk niet meer terug,” zei ze iets met bezorgde stem. Ik had alleen geknikt en chagrijnig gekeken. Zij was het liefje van Jennifer en Jennifer was degene die per se deze ritueel wilde. Ik moest 'm uitvoeren en in het midden van de cirkel zitten, want Jennifer en ik hadden een weddenschap gemaakt. Waarschijnlijk was dat nu wel het domste ding ooit wat ik kon doen, maar ik liet me niet uitmaken voor een 'bangerik'. Precies, daarvoor had Jennifer me uitgemaakt en ik liet haar het tegendeel bewijzen.
We waren allang begonnen en toen ze de laatste zin hadden uitgesproken had ik mijn ogen rustig dicht gedaan. Al zou er iets met me gebeuren of iets anders – het zou me niets uitmaken, want ik flikte dit dus mooi. En trouwens, het leven dat ik nu ook leidt is ook niet echt een lolletje dus zoveel verschil zal het niet uitmaken. Of ik moet nu opeens stinkend rijk worden en een dikke bak voor de big-ass villa hebben staan, maar dat zal vast niet.
Ik grinnikte zachtjes, vals. Mijn ogen waren nog dicht. Ik wist waarom Jennifer me had uitgedaagd. Ze voelde zich bedreigd, want de meeste jongens vielen op mij – niet dat ik dit wilde (de sukkels), maar Jennifer was er jaloers op. Altijd al.
De laatste woorden spookten zachtjes door mijn hoofd heen en het zachte gegrinnik van de andere meiden in de cirkel hoorde ik. Het gesuis door de bomen, het vuil dat over de straat bewoog door de wind en het zachte getik dat tegen de slaapkamerraam hoorde ik van het een tot op het andere moment niet meer.
Abrupt opende ik mijn ogen. Ik zat nu buiten in een bos. Waar ik nu zelf de wind door mijn haar voelde en sommige bladeren langs mijn lichaam vlogen. Hoe the fack kon dit? Zo snel als ik kon stond ik op en maakte ik een rondje om te kijken of dit echt was.
Een harde gezucht volgde. “Fuck,” rolde er uit mijn mond. “Het zal ook niet zo zijn. Dat verdomde ritueel ook.” Mijn ogen straalden geen enkele emotie net zoals mijn gezicht – wat hiervoor wat anders was. Waar oh waar zou ik zijn? En ik grinnikte zachtjes, weer gemeen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Kierra Ashford - Puss in boots

Kierra slaakte een onhoorbare zucht, terwijl ze zich zoveel mogelijk op de achtergrond hield en langs de verschillende marktkraampjes liep. Zonder veel moeite wist ze ongezien een appel weg te grissen om vervolgens te verdwijnen in de menigte, nog voordat de verkoper zou kunnen merken dat er een onbenullig stuk fruit mistte.
‘Hier,’ glimlachte ze toen ze de kleine Gracie naderde en het meisje de appel overhandigde. Het kind nam het stuk gretig aan en nam direct een grote hap.
‘Ik zie je straks weer, oké,’ liet Kierra de kleine Gracie toen weten. Het meisje keek haar met grote ogen aan, waarop Kierra door haar knieën zakte. ‘Ik ben terug voor je het weet,’ beloofde ze. ‘Moeder-overste heeft gevraagd of ik enkele spullen wilde ophalen.’
Gracie knikte enkel waarop Kierra opnieuw glimlachte. Ze was de oudste in het weeshuis en ondanks dat ze al een tal van mogelijkheden had gekregen om te kunnen vertrekken, had ze dit nooit gedaan. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de anderen en ze zou zich simpelweg geen andere thuis kunnen inbeelden. Ze was op haar plek, ondanks dat deze verre van ideaal was.
‘Zorg dat je niet in de problemen komt, oké,’ knikte ze ter afscheid naar het kleine meisje. Gracie mompelde een haast onverstaanbare ‘oké’ waarop Kierra gemoedelijk haar hoofd schudde en vertrok .

Zo liep Kierra door de straatjes tot ze het adres bereikte dat moeder-overste haar had meegegeven.
‘Ah Kierra, daar ben je,’ klonk het direct opgetogen toen Kierra het kleine winkeltje binnenstapte dat nog het meest weg had van een antiquair. Ze was hier al eerder geweest en groette dan ook meneer Anthon vriendelijk.
‘Imelda heeft al laten weten dat je kwam,’ zei hij, terwijl hij een groot beeld versleepte dat er behoorlijk oud uitzag, maar in nog redelijk goeie staat was. Kierra maakte een onbestemd geluidje vanachter uit haar keel, terwijl ze gefascineerd rondkeek. Ze kwam hier graag. Het was net alsof het een compleet andere wereld was, ver buiten het bereik van de modernisatie en technologie. Ze was zelfs in de veronderstelling dat het stof dat zich hier opgehoopt had, eeuwen oud moest zijn.
‘De doos staat in de kelder,’ zei meneer Anthon toen hij het beeld op zijn plek zette, ondanks dat het totaal misplaatst in de winkel stond. ‘Als jij die zou willen halen. Mijn rug is niet meer wat het geweest is.’ Hij lachte vriendelijk, ondanks dat zijn ademhaling haperde en gierend in de oren klonk.
Kierra knikte en maakte haar weg al naar beneden toe. ‘Heeft u nog iets anders nodig?’ vroeg ze voordat ze effectief de trap afdaalde. ‘Moeder-overste verwacht me toch pas over een uur terug en het is maar tien minuten lopen tot het weeshuis. Dus als u wilt, kan ik gerust nog wat helpen.’
Hierop werd de lach op meneer Anthons gezicht zowaar nog breder. ‘Er liggen inderdaad nog enkele spullen die ik graag zou willen uitstallen hier,’ sprak hij toen. Hij liep naar zijn toonbank toe en pakte een klein lijstje van zijn inventarisboek af. ‘Ze zijn niet zo heel moeilijk te vinden,’ knikte meneer Anthon, terwijl hij het papiertje aan Kierra gaf.

Toen Kierra de laatste traptree afstapte, keek ze vol ongeloof de kelder rond. ‘Niet zo moeilijk te vinden, hè meneer Anthon,’ mompelde ze, terwijl ze de chaos bekeek. Het was precies alsof er een wereldoorlog had gewoed, zoveel rommel lag er opgestapeld en gewoon neergegooid. Hoofdschuddend stapte ze verder en bekeek het lijstje. Er stond niet echt veel op. Enkele boeken met bijbehorende titel, een porseleinen pop, een oude viool en een veren pen waarmee Lodewijk de zoveelste nog geschreven had.
Kierra moest toegeven dat het al bij al nog meeviel. Ze had inderdaad alles haast direct weten te vinden, op die verrekte veer na. Met een verbeten trek rond haar mondhoeken, versleepte ze dan ook enkele spullen en tilde zo nu en dan wat op om eronder te kijken.
Uiteindelijk trof ze de veer aan, al had ze iets totaal anders verwacht. Iets duurs, bezet met diamanten of wist zij veel welke edelstenen men destijds ter versiering gebruikten. Dit was niet meer dan een simpele veer, geel en ietwat groot van formaat. Hoofdschuddend pakte ze het op en bekeek het van dichterbij.
‘Raar,’ mompelde ze, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze was geen andere veer tegengekomen dus ze besloot deze maar mee te nemen. Mocht het niet de juiste zijn, kon meneer Anthon nog altijd zelf opzoek. Een veer was nu ook niet bepaald het zwaarste voorwerp om te tillen.

Kierra wilde de veer in de doos leggen, bij de rest van de spullen zodat ze niet dubbel hoefde te lopen toen er plotsklaps een hoop lawaai en gedonder van boven kwam. Precies alsof alles overhoop werd gegooid en kapot werd gesmeten. Met de veer nog in haar hand, haastte Kierra zich de trap op naar boven.
‘Meneer Anthon?’ riep ze bezorgd, terwijl ze de winkel binnenstappen. Stomverbaasd bleef ze staan, starend naar alles wat absoluut niet de winkel was.
‘Meneer Anthon?’ herhaalde Kierra, zorgwekkender dit keer. Haar stem sloeg een keer over, terwijl ze een stap achteruit wilde zetten, verwachten dat ze de trap opnieuw zou afdalen.
‘Maar hoe?’ bracht ze ongelovig uit toen haar stap zich op gelijke grond bevond en ze achter zich keek. De trap, de kelder, de winkel. Alles was spoorloos verdwenen…

[Wat lang en de gele veer is de boosdoener, al is dat nog niet superduidelijk, maar dat gaat nog wel komen . Het is de gele veer die de hoed van Puss siert ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

(Ik ga straks alles lezen en posts neerzetten van mijn personages, maar is 't erg als ik voor nu nog geen verleden weet? Ik wil het namelijk zo origineel mogelijk en niet zo'n: "ouders zijn gescheiden/ moeilijk levensverhaal" die iedereen al heeft.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Van mij mag je er nog wel even over nadenken in dat geval (:]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.