-1- This is my life now. -RPG- - Speeltopics

Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
- Marilyn Carter Mohawk
- Layla Amore Woodstock Stuttgart
- Ebony Morris Aria

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Dodge
- Michael Thomas Brown Nadal
- Charlotte Suavez Gancanagh
- Mary Elizabeth Santiago Colfer
- Kyle Noah Morgan. DarrenCrissy
- William Irial Smelting Gancanagh
- Arion O'Leary Gancanagh
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Nadal
- André Sean Stenvers DarrenCrissy
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
- Lilian Grace Henriet MissStoran
===================
Regels;
Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
Ga niet aanstellen of juist niets doen.
Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
Géén perfecte personen.
Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
Personen mogen elkaar niet meer kennen, maar het is toch altijd leuker als ze nog contact hebben.

[ bericht aangepast op 16 okt 2012 - 14:42 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Kyle

"Michael?" Ik kijk op naar Irial. "Michael?" vraag ik op precies dezelfde toon. Hoe komt Irial ineens op die naam, het klopt wel. We hebben bij een Michael in de klas gezeten, dat klopt. "Waar?" vraag ik dan en loop naar Irial toe. Ik kijk in de richting waar hij heen keek en mijn oog valt op een vrouw en een man bij de bar staan waar ik net stond. Ik bekijk de man even goed. Dat is Michael.
"Irial, dat is Michael." zeg ik dan en glimlach naar hem. Ik had hem zo niet herkend als ik de naam niet had geweten. Ik leun wat tegen Irial aan en kijk naar Michael. "Zullen we, of laten we ze nog even." glimlach ik dan.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Donna

"Heb je een half uurtje?. Thuis, in Puerto Rico, heb ik een tehuis opgericht voor alleenstaande tienermoeders. Ik help de meisjes met hun papierwerk en probeer ze te overtuigen zo lang mogelijk school te lopen. Als ze dat niet kunnen, help ik ze aan een baan. Ik voer gesprekken met ouders en grootouders in de hoop dat ze er uiteindelijk toch niet helemaal alleen voor zullen staan. Drie dagen in de week werk ik als serveerster, twee avonden in de week zing ik in een bar -helemaal à la jaren '40, compleet met vleugelpiano en lange jurk- en momenteel studeer ik voor het staatsexamen. Omdat ik geld in het laatje voor Koekje wilde brengen heb ik mijn middelbaar nog niet afgemaakt."
Verbaasd met grote ogen luister ik naar haar verhaal. Onder de indruk knik ik terwijl ik mijn lippen vochtig maak.
"Hoezo dat idee?" vraag ik zachtjes. Waarom zou je, je tijd stoppen in tienermoeders? Ik begrijp dat niet helemaal. "Maar, heb jij nog contacten met mensen?" praat ik over mijn eerdere vraag heen.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Marilyn Carter

Ik luisterde naar wat Michael had te zeggen en knikte even.
"Welk restaurantje dan?" Vroeg ik nieuwsgierig. "Misschien kan ik er eens binnen springen als ik zelf te lui ben om te koken."
Nadat ik thuis kwam van mijn werk, had ik soms geen zin meer om te koken en ging ik zo naar bed met als gevolg dat ik enorm hongerig werd midden in de nacht.
Erg gezond was het niet bepaald, maar zo ben ik ook al die extra kilo's kwijtgeraakt en natuurlijk met een goed dieet.

[Hmm, mijn abo op dit topic werkte niet meer. Heb opnieuw een abo genomen.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Arion

"Dan kunnen we."
Veel verder dan voorbij de voordeur komen we voorlopig echter nog niet, want zodra Mary me een kusje geeft vleit ze zich tegen me aan.
"Ik hou van je," fluistert ze.
Ik kijk haar glimlachend aan en druk op mijn beurt een kusje op haar lippen.
"Ik hou van jou."
Het heeft me wat tijd gekost voor ik het voor het eerst tegen haar kon zeggen. Maar nu kan ik het maar niet genoeg zeggen. Nog nooit heb ik gevoeld voor iemand wat ik voor haar voel. Als ik bij haar ben, is het alsof we samen in zo'n snowglobe zitten en niets ons kan raken. Met haar sta ik altijd sterk.
Ik zucht even en kijk op mijn horloge. Het is nu echt wel aan de late kant.
"Oké, dit gaat niet werken. Zo komen we er nooit."
Ik til haar vliegensvlug op en leg haar over mijn schouder. Op die manier draag ik haar tot aan de auto, waar ik haar voorzichtig aan de bestuurderskant neer zet.
Glimlachend kijk ik haar aan.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Michael

"Welk restaurantje dan? Misschien kan ik er eens binnen springen als ik zelf te lui ben om te koken."
Ik schiet in de lach.
"Torrisi Italian," grinnik ik. "Italiaans dus." Veel van die tussendoorklanten hebben we meestal niet. Daar is het misschien iets te chic voor. Het vreemde is dat ik me Marilyn eigenlijk niet kan herinneren, helemaal niet zelfs. Even kijk ik rond. Aan de bar staat duidelijk een stel. Twee jongens. Hun namen kan ik niet meteen oproepen maar ze komen me bekend voor.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Mary

"Ik hou van jou."
Ik giechel even en wil helemaal niet weg. Met ons twee is het gezellig genoeg.
"Oké, dit gaat niet werken. Zo komen we er nooit."
Ik grinnik even, en slaak een gilletje wanneer hij me optilt.
"Als je me had gevraagd om gewoon weg te gaan, had ik dat ook gedaan!" roep ik lachend uit.
Ik laat me over zijn schouder hangen, bang dat als ik ga tegenstribbelen hem pijn doe, en dat wil ik niet.
Wanneer hij me aan de auto neerzet kijk ik hem lachend aan.
"Je bent me er eentje, O'Leary."
Ik druk grinnikend een kusje op zijn lippen.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Irial

"Michael? Waar?" zegt Kyle terwijl hij naar me toe komt gelopen.
Ik wil net mijn hoofd in Michael's richting knikken, maar ik merk dat Kyle hem zelf al gespot heeft. Na enig nadenken besluit Kyle blijkbaar dat ik gelijk heb.
"Irial, dat is Michael. Zullen we, of laten we ze nog even."
Hier hoef ik niet lang over na te denken.
"Laat hem maar even met dat blondje kletsen," lach ik. "We hoeven ze niet te storen."
Ik zou het ergens nogal onbeleefd vinden om plots bij die twee te gaan staan terwijl ze duidelijk in gesprek zijn, een beetje opdringerig ook. Ik ben gewoon blij dat ik me een naam kon herinneren.
"Zie je nog iemand die we kennen?" vraag ik dan maar.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Marilyn Carter

"Hmm, Italiaans heb ik al in geen jaren meer gegeten." Grinnikte ik. "Misschien dat het er ooit nog eens van komt."
Mijn ogen keken vluchtig door de zaal, om te kijken of ik nog mensen herinnerde maar toen dat niet meteen het geval was keek ik maar terug naar Michael.
"Ligt het aan mij, of zijn die mensen al een tijdje in deze richting aan het kijken?" Vroeg ik en gebaarde haast onzichtbaar in hun richting. "Ken je ze?"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Charlotte

"Hoezo dat idee? Maar, heb jij nog contacten met mensen?"
Die eerste vraag komt een beetje als een verrassing. Ik frons mijn wenkbrauwen even terwijl ik er over nadenk. Voor mij was het gewoon een logische zet, ik heb nooit echt nagedacht wat er zou kunnen achter zitten.
"Wel... Ik denk dat ik het fijn gevonden had mocht ik in zo'n tehuis terecht gekunnen hebben toen ik zwanger was. Mijn grootmoeder was een fantastische hulp maar ze is een beetje conservatief en wist ook niet alles af van hoe kindjes tegenwoordig verzorgd moeten worden. En verder heeft niet elk meisje in mijn situatie het geluk dat ze bij haar familie mag blijven. Sommige van mijn meisjes hebben niet eens meer familie. De straten van Puerto Rico zijn niet echt babyproof."
Ik kijk even naar Evangelynn en voel de tranen weer in mijn ogen springen. Ik durf me niet inbeelden wat er met haar gebeurd zou zijn mocht ik niet bij mijn grootmoeder welkom geweest zijn. Snel veeg ik ze maar weg, want die hel is gelukkig geen realiteit voor ons.
"Oh, en ik heb enkel nog contact met Mary en Arion." Ik besef nu pas dat ik nog niet op haar tweede vraag geantwoord had. "Die twee zijn inmiddels verloofd," voeg ik er met een glimlach aan toe. "Ze zouden hier vanavond ook zijn, maar ik denk dat iets ze ophoudt."

Arion

"Je bent me er eentje, O'Leary," zegt Mary lachend.
Ik grinnik net als haar terwijl ze me een kusje heeft.
"Weet ik toch," zeg ik nogal vrouwelijk. Ik lach even en loop dan naar de andere kant van de auto.
Rustig wacht ik tot Mary de wagen ontgrendelt heeft.
"Beloof me één ding, niet gillen als je Charlotte ziet, oké?" zeg ik plagerig.
Ik weet dat die twee als zusjes zijn, en dat ze elkaar in geen vijf jaar hebben gezien, maar dan nog hou ik niet zo van gillende meisjes.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Kyle

"Laat hem maar even met dat blondje kletsen. We hoeven ze niet te storen." Ik knik even. Dat is waar.
"Zie je nog iemand die we kennen?" vraagt hij dan. Ik kijk rond en haal mijn schouders op. Ik kijk naar Irial en leg mijn linker arm om zijn middel terwijl ik naast hem sta. Mijn hoofd rust op zijn schouder. "Ik weet het echt niet," grinnik ik en bijt nadenkend op mijn lip. Ik zie twee jonge vrouwen praten en kijk naar de getinte. Hm... Wat erg, hoever moet ik in mijn geheugen graven om erachter te- "Donna," zeg ik dan en wijs naar haar. Ik weet het zeker. "Wow, die is echt veranderd." mompel ik dan, meteen sla ik mijn hand tegen mijn voorhoofd. Iédereen hier is veranderd, Kyle, iedereen. "Oké, vergeet die laatste zin maar." zeg ik lachend.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mary

"Weet ik toch."
Lachend rol ik mijn ogen en ontgrendel de auto zodat we kunnen instappen.
"Beloof me één ding, niet gillen als je Charlotte ziet, oké?"
Ik begin te lachen en steek de sleutel in het contact.
"Waarom zou ik nou gillen? Mag dat niet misschien?"
Ik druk een kusje op zijn wang en start de motor. Behendig rijd ik van de parking en houd me netjes aan de snelheidsbeperkingen.
"Jij weet toch nog waarheen we moeten, he?" vraag ik grinnikend.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Michael

"Ligt het aan mij, of zijn die mensen al een tijdje in deze richting aan het kijken? Ken je ze?"
Ik schiet in de lach.
"Volgens mij moeten we iedereen in deze zaal kennen. Ik herken ze alleen niet meer." Voorzichtig nip ik aan mijn glaasje terwijl ik de zaal rondkijk. Gezichten komen me wel echt bekend voor maar de namen ontschieten me één voor één.
"Voorlopig moet je het met mij doen," lach ik naar Marylin. "Want meer mensen ken ik niet."

Donna

"Wel... Ik denk dat ik het fijn gevonden had mocht ik in zo'n tehuis terecht gekunnen hebben toen ik zwanger was. Mijn grootmoeder was een fantastische hulp maar ze is een beetje conservatief en wist ook niet alles af van hoe kindjes tegenwoordig verzorgd moeten worden. En verder heeft niet elk meisje in mijn situatie het geluk dat ze bij haar familie mag blijven. Sommige van mijn meisjes hebben niet eens meer familie. De straten van Puerto Rico zijn niet echt babyproof."
Ik open mijn mond op te antwoorden maar besluit hem dan weer dicht te doen. Uit voorbaar voor slechte opmerkingen. Moeilijk kijk ik haar aan. Dit was eigenlijk niet echt mijn bedoeling. Gewoon een luchtig gesprek en dan weer weg, dat is alles. Ik maak mijn lippen vochtig en kuch zachtjes. Even glijden mijn ogen naar de nog steeds spelende kindjes.
"Oh, en ik heb enkel nog contact met Mary en Arion. Die twee zijn inmiddels verloofd. Ze zouden hier vanavond ook zijn, maar ik denk dat iets ze ophoudt."
Ik knik, blij dat het gesprek weer een kant opgaat die ik beter kan handelen.
"Weet jij of er nog meer stelletjes bij elkaar zijn?" vraag ik nieuwsgierig. Nog steeds is het mijn favoriete onderwerp: liefde. Inclusief alle haat en nijd die erbij komt kijken. Misschien is dat nog wel het mooiste aan het toch altijd heftige onderwerp.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Marilyn Carter

"Maakt mij niet uit hoor," Grinnikte ik en dronk nog wat van mijn punch. "Ik herken sommige nog wel, maar heb er slechte ervaringen mee dus ontwijk ik ze momenteel nog wel wat."
Ik liet het glas nog steeds tussen mijn vingers spelen en liet voor een tweede keer mijn ogen door de zaal gaan.
"Mis jij het?" Vroeg ik abrupt. "Het hele schoolgebeuren bedoel ik dan."
Ik keek hem nieuwsgierig aan terwijl mijn vingers die het glas omklemden stopte met bewegen.
Om eerlijk te zijn was ik meer dan blij dat ik afgestudeerd was.
Zo kon niemand me nog kleineren en had ik meer zelfvertrouwen dan ik ooit had gehad.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Irial

"Ik weet het echt niet. Donna."
Ik volg zijn wijzende vinger en kom bij twee dames uit. Ik trek een wenkbrauw op en probeer ze wat beter te zien.
"Wow, die is echt veranderd. Oké, vergeet die laatste zin maar."
Ik denk even na.
"Is dat echt Donna?" vraag ik me luidop af. Ik zou haar echt niet herkend hebben. Maar de jonge vrouw die bij haar staat kan ik me wel nog herinneren. Ze was meestal aan de vrij actieve kant en deed haar best met iedereen overeen te komen.
"Degene die bij haar staat, heet zij niet Charlotte?" vraag ik voor de zekerheid aan Kyle.

Arion

"Waarom zou ik nou gillen? Mag dat niet misschien?"
Terwijl ze me een kus op de wang geeft grinnik ik even. Hoezo tegenstrijdig. Eerst zeggen dat je niet gaat gillen en dan vragen waarom het niet zou mogen.
"Jij weet toch nog waarheen we moeten, he?"
"School," zeg ik droogjes.
Eerlijk gezegd zou ik even goed moeten nadenken, gezien we nu een heel eind verder wonen, dichter bij de hogeschool van Mary.
Ter oplossing haal ik de GPS uit het handschoenkastje en stel het adres van onze oude school in. Dat herinner ik me namelijk wel nog. Na enkele minuten kan een gecomputeriseerde vrouwenstem ons naar onze bestemming loodsen.
"Follow the leader," grinnik ik.

Charlotte

"Weet jij of er nog meer stelletjes bij elkaar zijn?" vraagt Donna denk.
Ik denk even na, maar ik kan me niet herinneren dat Mary iets over andere stelletjes gezegd heeft. Bij mijn weten heeft ze er zelf ook niet echt veel contact meer mee.
"Pfoe," zucht ik terwijl ik wat haar achter mijn oor stop en Evangelynn weer neer zet. "Nee, geen flauw idee eigenlijk. De schoolkrant wilden ze niet opsturen naar Puerto Rico dus ik ken de roddels niet," lach ik.
Ik glimlach als ik merk dat mijn oogappel gewoon flink mijn hand vast neemt en bij me blijft staan. Ze gedraagt zich echt voorbeeldig. Ik besluit prompt dat ik morgen met haar een ijsje ga eten als beloning.
Met mijn vrije hand ga ik zachtjes door haar donkere krulletjes.
"Ik herinner me ook alleen dat ene homoseksuele stelletje," bedenk ik me luidop.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Mary

"School."
"Juist ja."
Lachend schud ik mijn hoofd.
"Je brengt me helemaal van mijn melk," zeg ik plagerig.
Ik kijk toe hoe hij de gps installeert, en de vrouwenstem zegt al gauw welke straat ik eerstvolgend moet inslaan.
"Follow the leader."
"Yes, sir," zeg ik plechtig.
Ik kijk hem even lachend aan en volg de aanwijzingen van de GPS.
Niet veel later parkeer ik de auto op de parking en stap de auto uit.
"Wauw, het is hier echt niets veranderd," zeg ik wanneer ik even heb rondgekeken.

But I still have this faith in the truth of my dreams.