Irial
"Zo erg ben ik toch niet veranderd? En als ze me niet herkennen is dat wel grappig."
Ik trek een wenkbrauw op en wil hem verbaasd aankijken tot ik -net op tijd- besef dat ik mijn ogen beter op de weg kan houden. Ik heb er nooit echt over na gedacht, maar ik begin me af te vragen of hij is zo ijdel is geworden uit onzekerheid. Als dat het geval is, dan is die zeker onterecht. Maar al te vaak moet ik een opmerking wegslikken als we samen ergens wandelen en ik alweer een jongen naar hem zie gapen.
Ik schrik met een klein wipje op uit mijn gedachtengang als de muziek plots luider gaat spelen, maar als Kyle begint mee te neuriën verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Hij heeft nog steeds zo'n mooie stem en op momenten zoals deze vind ik het jammer dat hij er niet op een professionele wijze mee gedaan heeft. Ik kan me namelijk niet inbeelden dat Broadway hem zou weigeren.
Als ik het toch niet kan laten hem vanuit mijn ooghoeken even aan te kijken, gaat mijn hart een beetje sneller slaan. Ik zou niet meer zonder hem kunnen. Ondertussen rijd ik de parkeerplaats van onze oude school op. Zodra ik het gebouw zie, worden mijn hersenen overvloed door herinneringen. Ik parkeer zo rustig mogelijk en schakel de motor uit.
"Nooit gedacht dat ik hier na vijf jaar weer zou staan," zeg ik met een klein lachje. "Maar gelukkig sta ik hier na vijf jaar nog steeds met jou."
Arion
"Tuurlijk wel. Ik vertel Charlie alles. Of toch bijna. Maar zien is veel beter dan een beschrijving, het is een meisjesding. Als Charlie er niet zou zijn, had ik niet eens zin om te gaan," zegt ze met een piepstemmetje en puppy-oogjes.
Ik lach even en schud mijn hoofd. Zonder haar blik los te laten trek ik haar dichter naar me toe en laat mijn arm om haar middel glijden.
"Oh nee?" grinnik ik. "Wat had je dan willen doen vanavond?" vraag ik geamuseerd.
Ik haal zachtjes mijn vrije hand door haar haren en strijk een lokje naar achter. Heerlijk, vind ik het, dat ze haar lokken weer laten groeien heeft. Ik zou er uren mee kunnen spelen, vaak zonder dat ik het zelf door heb.
Vanuit mijn ooghoeken werp ik een blik op de klok. We zijn al aan de late kant, maar dat deert niet. Dan komen we - of ik, in ieder geval- namelijk precies zo toe als op de middelbare school zelf: te laat.
Met een kleine grijns op mijn lippen kijk ik weer naar het knappe blondje in mijn armen.
Charlotte
"Ja. Sinds twee jaar met een Zweed." Ik haal opgelucht adem als ik Donna op haar beurt ook naar de meisjes zie kijken. Ik ben dus niet de enige die bang is mijn dochter uit het oog te verliezen. Maar wanneer Donna weer spreekt verdwijnt het gevoel van opluchting snel.
"En jij? Ook getrouwd?"
Ik slik even en schud mijn hoofd.
"Nee," zeg ik wat opgelaten. "Meer nog, ik ben al meer dan vijf jaar single," lach ik dan, meer uit miserie dan uit humor. Ik haal mijn hand even door mijn haren en als vanzelf glijden mijn ogen weer naar mijn meisje.
"Maar we redden ons prima, Evangelynn en ik," zeg ik dan. En dan herken ik mezelf weer, nu de vastberadenheid en kracht duidelijk in mijn stem te horen is. Het popje dat zit te kleuren heeft me sterk gemaakt, heeft ervoor gezorgd dat ik sterk wil zijn. Alsof ze weet dat ik naar haar aan het kijken ben, kijkt ze op en glimlacht ze. Vervolgens ritst ze het kleurboek onder Sophia's neus vandaan, waardoor de potloden alle kanten uitrollen en komt ermee naar mij en Donna gehold. Trots houdt ze het omhoog. Een beetje verbaasd sta ik te kijken, nog nooit heeft ze zo mooi binnen de lijntjes gekleurd.
"Wat is dat mooi zeg, Koekje," zeg ik met een brede lach. Ik til haar op en kijk haar fier aan.
"Sophia hielp me," is het antwoord.
Ik voel de tranen weer in mijn ogen branden. Welke vierjarige deelt de eer nou met een ander? Dit is precies de dochter die ik probeer op te voeden.
"Wel, jullie zijn echte picasso's," lach ik. "Niet, Donna?"
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
]
)
HAD ALLANG DIE FOTO'S KUNNEN USEN!!! 
]
