Charlotte
"Dat gaat nog even duren. Sowieso nadat ik ben afgestudeerd. Als het van Arion afhing, sleurde hij me van het proclamatiegedoe weg, om er meteen aan te beginnen. Ach, hij is ook zo lief met kinderen."
Ik giechel even, omdat ik het gewoon niet kan onderdrukken. Eerlijk gezegd lijkt Arion me niet het soort jongen dat zich niet kan beheersen, maar daar weet Mary natuurlijk veel meer van dan ik.
"Dat zag ik net," zeg ik zachtjes, als ik me bedenk hoe goed hij net met Evangelynn om ging. "Je mag je gelukkig prijzen." Het komt er melancholischer uit dan ik bedoeld had, want ik gun het haar wel. Ik gun het haar met heel mijn hart, het is niet haar fout dat ik vast zit in het verleden wat mannen betreft. Ik geef Mary nog een knuffel om mezelf even te kunnen verbergen. Evangelynn weet de bui snel weer te verjagen door te doen alsof we haar verstikken.
"Waar blijft die geweldige man van je trouwen?" zeg ik in een poging mezelf weer op te vrolijken.
Arion
“Het was niet de bedoeling om niets van me te laten horen. Het liep alleen anders dan dat ik dacht. Ik wilde weg hier, ik had hier niets behalve jou. Niet dat jij niet genoeg bent om hier te blijven. Ik had gewoon een nieuwe start nodig. En daar, in Quebec, had ik hem. Gewoon simpel bij wat verre familie. Ik snap dat jij het niet begrijpt, dat je woedend bent. Het is niet vreemd. Absoluut niet en ik ben er ook van bewust dat ik dit niet kan goed praten maar toch ben ik blij dat ik erheen ben gegaan. Het heeft me rust gebracht en ik denk dat ik dat het meeste nodig had op dat moment. Even uit de wereld die ik had en een nieuwe frisse instappen. Natuurlijk had ik daarna weer contact kunnen opnemen, ik probeer het uit niet goed te praten maar het misschien iets meer te verhelderen.”
Terwijl hij zijn zegje doet, stop ik mijn handen in mijn zakken. Hij is nog geen haar veranderd, overal weet hij zich uit te praten. De bekertjes water worden me toegeschoven en zodra Michael uitgesproken is slaak ik een diepe zucht.
"Je bent een egoïst, Michael. Je had hier alles wat je nodig hebt, je bent alleen te koppig om er tevreden mee te zijn. Er mag nog een pot goud voor je neus staan, dan zul je klagen over een vlek op die pot in plaats van tevreden te zijn met wat er in zit," zeg ik een heel stuk kalmer dan net. Ik neem de bekertjes vast en draai me om om terug naar Mary en Charlotte te gaan. Ik ben pas enkele passen ver wanneer ik besef dat ik niet uitgepraat ben en draai me terug naar hem.
"Ik ben verloofd, wist je dat? En ik heb geen idee wie ik als getuige moet vragen, want de enige die ik ooit naast me had ingebeeld moest zonodig naar Quebec, zo blijkt. En weet je wat nog het ergste is? Je hebt nog veel belangrijker nieuws gemist dan dat. Hopelijk is het het waard geweest."
Ik doe mijn best te glimlachen, omdat dat het enige is dat ik kan bedenken naast hem een welverdiende klap geven. Het ziet er waarschijnlijk meer uit als een grimas. Dit keer weet ik wel gewoon verder te lopen. Ik gun het hem niet dat hij nog meer van de pijn ziet in plaats van de woede.
"Hier is je water, engeltje," zeg ik terwijl ik Evangelynn een bekertje toe stop, als ik weer bij de dames ben.
Blijkbaar is de sfeer hier net zo geladen als bij de bar. Ik geef Charlotte en Mary ook een bekertje. Mijn verloofde druk ik een kusje op het voorhoofd, niet wetend wat ik moet zeggen.
Irial
“De oudste is Sophia, zijn is drie jaar oud. En de ander is Olivia, net twee maanden. Thuis zit ook nog Noah van vier maar die wilde niet mee hierheen. Hij is lekker met zijn papa in New York.cIk moet zeggen. Ze gedragen zich nu netjes, thuis zijn het echte bengeltjes.”
Ik bekijk de meisjes respectievelijk. Al sla je me dood, ik zou niet kunnen zeggen of ik zelf liever een jongen of een meisje zou willen. Gewoon een kindje, iets waar Kyle en ik kunnen voor zorgen lijkt me al zo'n wonder. Tja, twee jongens maken nou niet even snel een baby samen.
"Nou, bengeltjes of engeltjes. Ik vind ze behoorlijk schattig."
Onbewust neem ik Kyle's hand in de mijne. Met een grijns kijk ik Donna aan.
"Oh, maar zo is Kyle ook hoor," grap ik. "Hij ziet er ook alleen maar schattig uit. Stiekem heb ik er mijn handen aan vol," ga ik verder, met een verliefde blik op Kyle.
Ik steek mijn tong even naar hem uit en kijk dan weer naar Donna.
"Maar, als ik het me goed herinner, dan zijn ze dus net zo levendig als hun moeder?"
[ bericht aangepast op 9 okt 2012 - 22:43 ]
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
]
