Arion
"Eens zo schattig. Het moet echt een wonder zijn, zoiets kleins, maar toch een mens."
Ik zucht even en knik zachtjes. Mijn blik dwaalt tussen Mary en Evangelynn. Die laatste speelt met de knoopjes van mijn hemd. Ik moet zachtjes lachen als ik me bedenk dat ze er vroeg bij is met het uitkleden van jongens.
"Net haar moeder," zeg ik met een kleine grijns tegen Mary.
Niet dat Charlotte ooit aan mijn knoopjes geprutst heeft, maar Mary snapt vast wel wat ik bedoel.
"We moeten een jongen maken en dan kunnen ze trouwen," lach ik dan. Ik meen het heus niet, het zou ook wel heel erg cliché zijn en ik weet niet of ik er wel tevreden mee zou zijn mocht mijn zoon naar huis komen met een vrouw die meer dan vijf jaar ouder is dan hij maar het idee dat Charlotte's en Mary's kindje iets zouden krijgen zou misschien wel mooi kunnen zijn, vanwege hun verleden. Nieuwe generatie, nieuwe kansen.
"We nemen er vijf, wat denk je?" zeg ik zo serieus mogelijk. Ik plaag haar maar, denk ik. Gewoon beginnen met eentje en dan zien we wel hoe het gaat.
Charlotte
Ik kan wel schreeuwen als Michael me bij de schouder grijpt. Uit woede, uit angst en machteloosheid. Moederinstinct of niet, ik blijf kleiner en minder sterk dan hij. De tranen springen in mijn ogen terwijl hij tegen me tekeer gaat.
“Waarom heb je het me überhaupt vertelt. Waarom? Had je gehoopt dat alles dan goed kwam? Hoopte je dat ik met een glimlach op mijn gezicht haar in mijn armen nam? Een beetje te geromantiseerd hè. Op het ene moment ben ik een single student en dan één uur later ben je vader. Je komt het gewoon leuk brengen, terwijl ik in gesprek ben zelfs. Wat ging er door jou heen?”
Dat ik mijn adem inhield besef ik pas als ik een grote teug lucht binnenhaal. Ik verbijt de tranen en kijk Michael recht in de ogen.
"Wat er door me heen ging?" vraag ik, een stuk stiller dan het er net aan toeging maar zeker even fel. "Dat je het zou willen weten. Dat je heel misschien zou begrijpen dat ik wel degelijk moeite gedaan heb het je eerder te laten weten maar dat niet lukte gezien niemand wist waar je uithing of dat je het op z'n minst zou proberen begrijpen."
Hoe meer ik praat, hoe minder hoop ik in de situatie zie. Tot nu toe lijkt hij geen haar veranderd te zijn.
"Ik verwacht niet dat je je huidige leven opgeeft of omgooit. Ik verwacht niet dat je haar belooft te koesteren en veilig te houden. Ik verwacht zelfs niet dat je haar regelmatig wilt zien. Maar misschien hoopte ik wel op de erkenning die je moeder me ontzegde. Ik apprecieer het niet, Michael, dat ik een hoer genoemd word en ik kan er nog veel minder mee overweg dat iemand mijn dochter een bastaard noemt. Je hebt ogen in die koppige kop van je, je ziet heus wel dat ze op jou lijkt. Een kaartje per jaar voor haar verjaardag had ook fijn geweest voor die kleine maar je hebt je standpunt daarover wel heel duidelijk gemaakt, dankjewel. Ik hoef je geld niet, ik hoef je seks niet, ik hoef je aanwezigheid niet eens. Evangelynn en ik redden ons al meer dan vier jaar gewoon prima zonder jou. Ik wilde gewoon dat ik haar eindelijk eens iemand kon aanwijzen en zeggen "kijk, dat je is vader". Ze weet dat er niks meer is tussen jou en mij, en dat je niet in Puerto Rico woont of zult komen wonen. Maar heb je er ook maar een seconde bij stil gestaan dat een gezicht en één goede herinnering van zichzelf om bij de naam "papa" te kleven misschien al genoeg zou zijn voor haar?"
Ik haal een hand door mijn haren en vouw mijn armen over mijn borstkas.
"En zoals ik al zei, ik wist niet dat je in gesprek was toen ik naar je toe kwam. Ik zag een kans voor mijn dochter en die heb ik gegrepen. Dat spijt me voor jou en Marilyn maar bij mij komt Evangelynn eerst."
Irial
“Dat is nou niet echt het meest interessante verhaal wat ik je kan vertellen. Maar oké, ik kwam Felix tegen op een studentenfeest en van het een kwam het ander. We hadden wat dates, deden leuke dingen en na een jaar trokken ik bij hem in.”
Ik haal mijn schouders even op en kijk haar met een glimlach aan.
"Waarom zou dat geen interessant verhaal zijn? Ik vind het juist wel mooi dat jullie gedated hebben. Bij Kyle en mij ging het er heel wat hectischer aan toe, achteraf bekeken had het mij wel fijn geleken mocht het wat minder gerimpeld verlopen zijn."
Ik merk hoe mijn ogen gaan fonkelen bij het uitspreken van zijn naam en richt mijn blik even op het kleintje dat content met haar pop zit te spelen. Het is zo'n oerinstinct, dat kinderen quasi heilig zijn, en dat vind ik een van de mooiste dingen aan de mens. Dat ze nog steeds de moeite nemen de kleintjes te beschermen.
Als ik een tikje op mijn schouder voel en omkijk, schrik ik van de donderwolken op Kyle's gezicht. Dat is vreemd, Kyle is bijna nooit van streek. Of toch niet meer. Ik wil net vragen wat er scheelt als hij wegbeent en op de banken gaat zitten.
Omdat ik het grof zou vinden in het midden van een gesprek weg te wandelen, steek ik mijn vinger even omhoog naar Donna terwijl ik mijn mobiel uit mijn broekzak haal.
"Momentje," zeg ik met een verontschuldigende glimlach.
Ik zend een berichtje naar Kyle;
Je krijgt een kusje als je hierheen komt. Misschien krijg je zelfs een ijsje als je me straks vertelt wat er gebeurd is ;p. Zoenzoenzoenzoenzoenzoenzoenzoenzoenzoen. Hmm, het spijt me maar de echte moet je toch echt zelf komen halen.
Deze aanpak wil nogal eens werken bij Kyle, misschien nu niet maar het is zeker het proberen waard. Ik stop mijn mobieltje weg en richt mijn aandacht weer op Donna, terwijl ik Kyle vanuit mijn ooghoeken in de gaten houd.
I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.
]
]