[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Wow, spammerds ;p Sorry, ik was vanaf vrijdag ziek, iemand die wilt dat ik Jade langsstuur ergens? Of andersom, Jade mag ook wel wat bezoek krijgen.

Nou doe je het zelf ook slimmerikje haha.

---

Aan niets denken is ook denken.

Donovan Nickolas ~ Groep A

      "Dat klopt, ik kan het inderdaad antwoorden." beaamde ze me en ik keek haar aan. Ze deed in van haar handen in haar broekzak. "Alleen niet als er opeens iemand wel heel dreigend naar me toe komt lopen en het van me eist." verklaarde ze. Hierna draaide ze zich om en deed de houthakkesblouse om haar middel. Ze liep daarna terug en keek naar Chase. "Je kunt me Lolita noemen, en ik wilde enkel weten of hier mensen waren." begon ze met een totaal andere toon in haar stom. Ik gromde eventjes. 'Irritant wijf.' dacht ik bij mezelf.
      "Deze jongen zei ook dat jullie hier geen mensen willen die jullie niet kennen en kunnen vertrouwen, maar volgens mij moet vertrouwen groeien. Dat is er niet al in een instant te merken, uiterlijk kan bedriegen." zei ze terwijl ze bij de laatste zin eventjes liefjes naar mij glimlachte en toen weer naar Chase keek. Het is dat hij er was anders had ik haar knal verkocht.
      "Nou, dan ga ik maar, want klaarblijkelijk ben ik hier niet gewenst." Ze draaide zich om en wilde weglopen. "Opgehoepeld staat netjes." zei ik tegen haar en grinnikte. Opeens hoorde ik Chase's zijn stem naast me.
      "Chase" zei hij, "En dus ga je nu zomaar weer weg?". zei hij toen en ik keek hem verbaasd aan. "Maar sir..." begon ik. Hij hief zijn hand op en ik hield abrupt mijn mond. "Wil je niet wat drinken, nu je hier zo heen bent gekomen?" stelde hij voor en mijn ogen werden nog groter. "Ik zou graag willen weten waar je vandaan komt.." Toen begreep ik het. Hij wilde weten waar de anderen zijn, waar we nog meer spullen vandaan konden halen. Hij was slim, heel slim. "Ik zal me dan maar terug trekken." zei ik en maakte me klaar om weg te lopen.

[ bericht aangepast op 17 sep 2012 - 18:47 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Moet ik nu weer reageren?)

---

†

Guys je hoeft niet te vragen wanneer je moet reageren.
Als in eerste instantie de volgorde A B C is houd je deze gewoon aan (tenzij één van de personages bewusteloos is o.i.d.) en als je het niet zeker weet GB/PB je elkaar eventjes.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Desirae Amelia Brown

Verbaasd keek ze naar Chase, die opeens heel aardig leek te doen tegen het meisje. Hij moest iets van haar, dat kon niet anders toch? Desirae zou er in ieder geval niet mee in stemmen dat ze in de groep kwam. Never nooit niet. Ze dook de badkamer in en begon haar haren te borstelen. Een ziekenhuis vinden hier in alle chaos was nogal een optie. Misschien kon ze toch beter alleen gaan. Zeurende mensen aan haar hoofd was wel het laatste waar ze behoefte aan had. Zo kon ze ongestoord zoeken, totdat ze het gevonden had. Dromend stond ze voor de spiegel haar prachtig bruine lokken te borstelen, iets waar ze heel voorzichtig mee was. Ze was trots op haar kapsel, het enige wat ze echt mooi vond aan zichzelf. Vroeger verzorgde ze het elke dag tot in de puntjes, maar hier zou dat er niet in zitten. Hoe zou het eruit gaan zien? Zou het dof en pluizig op haar hoofd gaan zitten? Die gedachte schudde ze weg. Het zat nog prachtig, voor zover het kon. Ze bond haar haren in een staart en liep de badkamer weer uit. Ze sloeg haar tas over haar schouder en liep richting Chase, die nog steeds met het meisje stond. Chagrijnig onderbrak ze abrupt het gesprek. "Is het goed als ik ga? Ik ga kijken of ik iets te eten kan vinden!" Dat was niet helemaal waar, maar anders zou Chase haar misschien niet laten gaan. Er ongezien uitglippen was nu niet echt een optie, al zou ze het graag gedaan hebben. Dat ze hem niet "sir" noemde, net zoals Donovan deed, kon haar op het moment niet schelen. Ze was chagrijnig van weer een ochtend huilen en ze moest echt even iets hebben om te gaan doen. Ze moest weer even in de weer zijn, op zoek naar spullen die ze nodig had, desnoods naar spullen die ze helemaal niet nodig had, als ze maar even weg was en alleen. Ze moest hem weer zo snel mogelijk uit haar gedachtes bannen.

Daar had ze gestaan, op het randje van het vervallen huis. Was dit de toekomst? De zoveel belovende toekomst? Er was zoveel veranderd en toch ook weer niet. Haar hart was nog steeds gebroken in duizend stukjes. Ze voelde nog steeds het verdriet, alsof Matthew haar gisteren had bedrogen. Woedend begon ze alles om te gooien wat er nog in de kamer stond. Een stoel, nog bijna volledig heel, gooide ze aan diggelen in het kleine kamertje. Wanhopig zakte ze op haar knieën. Nu had ze niet alleen een gebroken hart, maar was ze ook volledig alleen. Ze had niemand meer, geen ouders, geen vrienden, alleen dit zielige hoopje stad. Ze kneep in haar arm in de hoop dat dit een droom was, dat ze zich vergist had en nog lekker lag te slapen in het ijs. Maar dit was geen droom, al die jaren dat ze in het ijs had gelegen had ze niet eens gedroomd. Dit was werkelijk de toekomst. Een toekomst zonder Matthew, maar dit was niet wat ze ervan had verwacht. Ze had gehoopt op gezelligheid van mensen, dat ze kon opgaan in een nieuwe samenleving, in een nieuwe stad. Maar dit was niets, dit was een uitgestorven wereld, een hoopje ellende. Ze wist niet hoe lang ze daar had gezeten, maar na een tijd waren haar tranen op. Ze kon niet meer huilen, ze had alles eruit gegooid. Koppig stond ze op en pakte haar tas van een plank, de enige die nog hing in de kamer. Ze ging dit overleven. Hier en nu, ze zou vechten voor haar leven, wat er ook voor nodig was. Anders was dit hele project voor niets geweest.

---

It's never gonna happen, Guys.

(Is er nog een plekje voor een personage?)

Corallo schreef:
(Is er nog een plekje voor een personage?)

[Het rollentopic/praattopic kun je hier vinden: klik]

[ bericht aangepast op 17 sep 2012 - 20:14 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxy, Lolita – Groep X.
Het viel me op dat een jonge vrouw bleef staan en de ander wegliep, een andere kamer in, nadat ze mij een blik had gegeven. Klaarblijkelijk nu er geen gevecht meer kwam, vonden ze het niet meer interessant. Stelletje zeikerds. De jongen gromde eventjes toen ik de paar dingen tegen de andere man zei, waarschijnlijk hun leider, aangezien hij hem met ‘sir’ aansprak. Het verbaasd me nog dat hij dit kan, aangezien hij niet iemand leek van het respect, maar goed, dat kon ook een vooroordeel zijn.
      De blik van de jonge man die de leider was, gleed naar haar houthakkersblouse om vervolgens weer terug te kijken. De kalmte was nog steeds op zijn gezicht af te lezen, geen een andere emotie, maar door die kalmte leek het wel iets weg te hebben van ongevoeligheid. Zo dacht Roxanne er dan over, Lolita kon het wel snappen. Hij was de leider en had vast één of ander plannetje beraamd waarmee hij nu bezig was. De verbaasde blik van de jonge man was ook genoeg geweest om dat eigenlijk te bevestigen, hij leek niet veel met die toon in zijn stem te praten.
      Ik nam ze voor een laatste keer in me op, om mezelf daarna om te draaien en weg te lopen. “Opgehoepeld staat netjes.” Hoorde ik zijn stem nog, om vervolgens leuk te gaan grinniken. Hierdoor stopte ik abrupt en balde mijn vuisten, terwijl ik mezelf toesprak er niet op te gaan reageren. Ik was nu eenmaal toch beter dan hem, ik hoef me helemaal niet op mijn teentjes getrapt te voelen. Mijn tong liet ik kort over mijn tanden gaan, waarna ik weer een paar passen zetten, totdat de leider echter begon te praten. Abrupt hield ik weer halt, maar mijn blik was nog steeds voor me gericht, met mijn rug naar hen toe.
      “Chase,” Zo heet hij dus, ik sloeg het gelijk op. Chase, leider, sluw. Nu was ik nieuwsgierig naar de andere jongen zijn naam, al kon ik hem beter een eikel of iets noemen. Zo reageerde hij, dus kon ik hem ook zo noemen. “En dus ga je zomaar weer weg?” Heimelijk kwam er een klein, donker grijnsje op mijn blanke lippen. Mijn oogleden, waar zwarte make-up op zat, deed ik half dicht en ik kantelde mijn hoofd naar links, over mijn schouder. Sommige zwarte haarlokken gleden over mijn schouder terwijl ik dit deed en ik zag de verbaasde blik op de jongen zijn gezicht, wat me goed deed. Ik zou zelfs langer blijven al was het enkel om hem te irriteren, het bracht een glimlach op mijn gezicht. “Maar sir…” Hij hief zijn hand op en hij hield gelijk stil, indrukwekkend.
      “Wil je niet wat drinken, nu je hier zo heen bent gekomen? Ik zou graag willen weten waar je vandaan komt…” Ik wist niet precies wat ik hiervan moest denken, maar dat er iets achter zat, was wel duidelijk. “Ik zal me dan maar terug trekken.” Zei de jongeman en maakte al aanstalten om weg te lopen, maar ik grinnikte enkel zachtjes, draaide me terug om en zette een hand in mijn zij terwijl ik naar de jongen keek. “Graag, ik heb een beetje een droge keel,” zei ik, nog steeds met dezelfde grijns en ik keek naar Chase. “Ik maak hieruit op dat we wat te bespreken hebben,” Het was geen vraag, meer iets dat ik constateerde, waarna ik vervolgde met een vermakelijke stem, “Zal de charmante jongeman daar ook bij zijn?” doelend op de jongen die ik als eerst tegen kwam, terwijl ik kort naar hem blikte. Het sarcasme erin was duidelijk te horen, maar er was ook een lieflijke toon erdoor verworven. Als hij erbij was, wist ik wat ik nog meer kon verwachten, zijn blik sprak boekdelen voor mij. Chase had iets van mij nodig, waarschijnlijk informatie, anders zou hij me vast niet eens gestopt hebben.
      Abrupt kwam het meisje weer terug, die eerder weg was gegaan en onderbrak chagrijnig ons gesprek. Wat was er in die kamer gebeurd dat ze opeens zo geïrriteerd was? Ze moest vast en zeker ongesteld zijn. “Is het goed als ik ga? Ik ga kijken of ik iets te eten kan vinden!” Het viel me op dat zij hem niet aansprak met ‘sir’ en een klein, sluw glimlachje liet mijn lippen omkrullen. Ik zei er echter niets op, keek enkel toe, waarna ik naar de zwartharige jongen blikte. “Gezellig,” grinnikte ik zachtjes, doelend op dat ik hem erbij wilde hebben.

[ bericht aangepast op 18 sep 2012 - 11:49 ]

---

†

Donovan Nickolas ~ Groep A

      "Graag, ik heb een beetje een droge keel." zei ze terwijl ik al bezig was om weg te lopen. Maar ver kwam ik niet. "Zal de charmante jongeman daar ook bij zijn?" zei ze tegen me met een sarcastische stem, hoewel er ergens ook iets liefs doorheen kwam. God, wat wilde ze van me. Ik draaide me om en keek haar aan. "Wil je dat?" vroeg ik aan haar zo lief als ik maar kon. Het liefst zou ik haar een trap verkopen, maar ik moest me inhouden. Als ze bij ons zou komen of ons informatie zou kunnen geven moest ik mij beheersen. Anders kreeg ik problemen met Chase en daar had ik dus echt geen zin in.
      Desirae kwam opeens weer naar beneden en ik keek haar vragend aan. Ze negeerde het verder en begon abrupt tegen Chase te praten. "Is het goed als ik ga? Ik ga kijken of ik iets te eten kan vinden." Ik keek haar verbaasd aan. Ze had niet eens 'sir' tegen hem gezegd. Ik hoopte voor haar dat Chase in een goede mood was anders zou dit serieuze consequenties met zich mee dragen. Tenminste dat dacht ik, we zouden wel zien wat er gebeurde. Ik keek haar nog even aan, maar richtte me toen weer op het meisje dat zich Lolita noemde. Ze keek blijkbaar ook naar mij want er kwam een grijns op haar gezicht. "Gezellig." grinnikte ze zachtjes. Ik knikte instemmend. "Heel erg gezellig zelfs." antwoordde ik zonder enige emotie in mijn stem.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Het leek alsof de situatie ietwat ongemakkelijk begon te worden. Hier en daar liepen mensen weg, kwamen mensen weer aanzetten, waardoor het ietwat onrustig werd. Het was al onrustig doordat de vreemdelinge was binnengekomen maar nu dat hij vriendelijk tegen haar had gesproken leek iedereen in de war te zijn. Ze hadden hem verbaasde blikken gegeven en een enkeling had hem vragend aangekeken, maar daar reageerde hij allemaal niet op. Was het werkelijk zo bijzonder dat hij eens niet commando’s uitdeelde of mensen berispte of afwezig was? Waarschijnlijk wel, dacht hij, maar dat maakte hem ook niet zoveel uit. Helaas was het wel zo dat zijn tactiek hierdoor minder goed werkte. De verbaasde blikken en vage reacties op zijn optreden zorgden ervoor dat ze nogal wantrouwend kon worden. Dat was ze ook al een beetje, kon hij aan haar houding merken. De opmerking van Donovan had hij niet gehoord, en dat was maar beter ook. Hij had verwacht dat ze desondanks nog zou weglopen maar ze bleef. Gelukkig.

Zonder dat hij er zich van bewust was gleden zijn ogen naar de andere kant van de kamer. Één enkele beweging vanuit zijn ooghoeken had ervoor gezorgd dat hij gealarmeerd was. Al voordat er iemand bij hem was gekomen, wist hij dat er wat bewoog. Zijn ogen flitsen echter snel weer terug voor hem, die beweging was niet interessant. Net toen hij zijn mond open wilde doen om nog wat tegen Lolita te zeggen stond daar plots Desirae voor hem. Hij bekeek haar in een milliseconde en kon meteen aan haar gezicht zien dat haar iets dwars zat. Ze was net in de badkamer geweest wist hij en hij vroeg zich af of ze had zitten te huilen. Wat er precies aan de hand was met haar wist hij niet, maar er was iets met haar aan de hand. Ze gedroeg zich op sommige momenten merkwaardig. Hij zou haar daar zeker nog op aanspreken. Maar op dit moment had hij geen behoefte aan huilebalken en wilde hij haar maar al te snel negeren. Ze had echter het lef om hun zomaar, midden in hun gesprek, te onderbreken. ‘Ja prima, als je wat vind is het wel zo aardig om het ook met ons te delen’ zei hij tegen haar, voordat ze al de benen zou nemen. Want dat verwachtte hij wel dat ze zou gaan doen, en dat ze naar eten zou gaan zoeken geloofde hij niet, maar hij speelde het spelletje mee. Later, later zou hij nog wel met haar spreken. Zijn blik ging weer naar Lolita. Ze zei dat ze graag iets wilde drinken en dat kon hij zich ook wel voorstellen. Ze had waarschijnlijk ook niet veel proviand, nam hij aan. ‘Kom verder’ zei hij tegen Lolita en hij liep richting de ruimte naast de gang met de sofa’s , die ze een beetje als de woonkamer waren gaan beschouwen. Hij vertelde haar niet dat ze op een sofa mocht gaan zitten, dat had ze zelf wel door en zoveel woorden wilde hij ook niet verspillen. ‘Ik maak hieruit op dat we wat te bespreken hebben’ zei ze en hij keek haar even kort aan. ‘Dat hangt er van af van hoeveel je wilt praten’ antwoordde hij simpelweg. Vervolgens begon ze op een heel andere toon te praten. Haar geamuseerde stem irriteerde hem een beetje. Hoewel ze elkaar niet aanvlogen, kon hij nog steeds spanning voelen tussen die twee. Donovan had nu echter wel door wat hij van plan was, dat scheelde. Dat soort opmerking negeerde hij. Hij liep even naar een van de dozen, waarvan hij wist dat zich daarachter een jerrycan met water bevond. ‘Verwacht niet iets speciaals, we hebben alleen maar water’ zei hij met een oprecht glimlachje. Zo was het ook, nou ja niet helemaal. Het was eigenlijk de halve waarheid want hij had zelf wel drank, maar een fles wijn aan haar verspillen zou hij niet doen. Al was dat wel een goede methode om antwoorden los te krijgen. Hij schonk voor haar een glas water in, in één oude beker en liep naar haar toe. Hij gaf haar de beker. Daarna liep hij niet naar een van de sofa’s maar ging hij in kleermakerszit op de grond zitten. Zelf vond hij het niet vreemd om op de grond te zitten, dat deed hij zelfs vaker dan dat hij gebruik maakte dan de sofa’s. ‘Dus je bent hier gewoon zomaar heen gelopen?’ vroeg hij aan haar.

[ bericht aangepast op 18 sep 2012 - 14:29 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

[Oh sorry! Ik las net de vorige pagina, ga zo schrijven.]

[ bericht aangepast op 19 sep 2012 - 20:00 ]

Loup Leroy Pelletier - loner.
To Bee or not to Bee: het dilemma van een imker. Het eenzame boek staarde me wanhopig aan. Help, hoorde ik het roepen. SOS. Gek genoeg was de rand volledig bedekt met een deken van stof, behalve het stuk waar de titel zat. Misschien wou het gezien worden, net als hoe ik niet gezien wou worden.
Het stof deed me denken aan de bijzonder lelijke truien die mijn oma nog wel eens voor me gebreid had. Grijs en kriebelig. Ik had ze zonder schaamte gedragen, want dat deed je voor je oma. Dat was haar liefde waard. En dat gekriebel was nog niet te vergelijken met de vreselijke uitslag die ik er de dag daarna van gekregen had. Kleine rode bultjes, als een aardbei. Ik hield niet van aardbeien.
"To bee or not to bee." Las ik hardop, om mijn stem nog eens te horen. "Hallo." Wie was dit? Wat hoorde ik? "Help." Ik keek aandachtig naar het boek. Nee. Mijn stem, mijn stem was onherkenbaar. Het klonk zo gek dat ik meer wou horen, op maar iets te doen te hebben. "To bee or not to bee."
Ergens in mijn achterhoofd geloofde ik nog steeds dat dit alles slechts een illusie was. Zoiets bizars kon niet waar zijn, dat gebeurde in boeken, en ik was niet interessant genoeg om op te schrijven. Het zou een verspilling zijn. Misschien was ik nu wel dood, en hoorde ik mijn dode stem, knorde nu mijn dode maag. Ik had nooit nagedacht over hoe het zou zijn, ik had er nooit over willen nadenken. Ja, misschien was dit het. Wie weet.
Toch had ik honger, of dit gevoel nou echt of niet echt was. Ik sprak met mezelf af dat ik weer een blik bonen mocht openen, met veel water was het eigenlijk nog best te doen - al gaf ik mezelf hier niet aan toe, ik dacht graag vreselijk over dingen. Om tijd te rekken sneed ik elke boon in vieren, bezig blijven was het belangrijkste. Al waren het maar moeiteloze, kleine dingen.
"Ik kan dit niet." Fluisterde ik tegen mijn mes. "Ik kan dit niet en wat ik denk maakt me bang." Zelfs voorwerpen leken me te negeren. "Gotverdomme!" Geen gefluister meer. Ik hoorde geroezemoes vanuit de boeken. Ik voelde ze staren. Ik rook ze. Muf.
Met elke seconde werd het moeilijker. Jaren lang had ik in eenzaamheid geleefd, het was op, het kon niet meer. Mijn hersens hielden me voor de gek, alles wat ik zag, het was onzin. Ik was blijkbaar zo in de war dat ik voorwerpen als levende dingen zag. To bee or not to bee.

Roxy, Lolita – Groep X.
De jongen draaide zich om en keek me aan, waardoor ik hem terug aankeek. “Wil je dat?” Hij vroeg het zo lief mogelijk, waardoor ik kots neigingen voelde opkomen, want hoe kon dat nu zo gemakkelijk uit zijn mond krijgen? Trouwens, ik wilde hem enkel mee, omdat ik hem dan met mijn aanwezigheid kon stangen, maar nu leek het erop dat het alleen mij iets zou doen. Dit was het resultaat dat ik lichtelijk gromde en mijn hand door mijn donkere lokken haalde, omdat ik niets terug wilde antwoorden. Anders zou ik het verpest hebben met één of ander sarcastisch, gemeen antwoord en daar zat hij vast op te wachten.
      Toen ik grinnikend ‘gezellig’ zei, knikte hij zelfs instemmend. Welk mens kan sowieso het faken? Deze jongeman leek het op het eerste moment helemaal niet goed te kunnen lukken, maar nu irriteerde ik me er dood van. Niet dat ik het liet merken, hij mocht het in elk geval niet weten, dat zou een vermakelijke grijns op zijn gezicht kunnen verzorgen – die ik er dan het liefste af zou willen vegen. “Heel erg gezellig zelfs.” Zonder enige emotie in zijn stem beantwoordde hij het. Ah, dat leek er al meer op!
      Chase, de leider, had iets tegen de jonge vrouw gezegd die ons gesprek onderbrak, maar het ging vaag langs me heen, omdat ik me bedacht hoe ik de jongen kon irriteren zonder mezelf erbij in te trekken en wat ik Chase moest vertellen. Ik moest een plan hebben, maar Lolita vroeg enkel van me om er niet te veel bij na te denken en je eigen harde meningen op tafel te gooien, weg te gaan of helemaal niets te zeggen en enkel dat water te drinken. Genoeg keuze om van te kiezen dus, lijkt mij zo.
      “Kom verder,” zei hij tegen mij en liep al weg, waardoor ik langs de zwartharige jongen liep en mijn ogen kort uitdagend in die van hem te boren, voordat ik verder liep. Vlak voordat ik echter de ruimte betrad, draaide ik me dartel om, om vervolgens de zwartharige jongen aan te kijken en te grijnzen. “Inderdaad, kom verder,” Mijn lippen krulde zich om in een plagerige, sluwe glimlach. “Als je durft…” Hierna draaide ik me weer om en liep verder, de ruimte in. Onmiddellijk nam ik dit in me op, bestudeerde het, gewoonweg voor het geval dat. In de ruimte stonden oude sofa’s en enkele dozen, welke ik achteloos aan de kant schoof met mijn voet, waarna ik op een sofa neer plofte en mijn benen optrok om in kleermakerszit te gaan zitten.
      “Dat hangt er van af van hoeveel je wilt praten,” Chase liep naar één van de dozen en wantrouwig volgde ik zijn bewegingen. “Verwacht niet iets speciaals, we hebben alleen maar water,” zei hij met een oprecht glimlachje, waar ik mijn wenkbrauw door omhoog trok. Tuurlijk, dat zal ik ook gelijk geloven, dacht ik sarcastisch, maar nam het ingeschonken glas water toch aan. Het was te drinken, dus waarom zou ze moeilijk doen? “Ik vroeg ook niet om meer,” beantwoordde ik simpel en nam vrijwel direct een slokje uit de oude beker, waardoor ik het heerlijke water mijn keel door voelde gaan.
      Chase was ondertussen in dezelfde houding als haar op de grond gaan zitten, ze keek met een licht grijnsje op hem neer. “Dus je bent hier gewoon zomaar heen gelopen?” vroeg hij aan mij en ik kon het niet laten om direct weer dicht te slaan en een emotieloze blik in mijn donkere ogen te krijgen. Zeg vooral niets over jezelf, Roxy, niets. Je heet Lolita en dat is nu je leven, je hebt niemand nodig en je verschaft diegene al zeker geen informatie over jezelf. Zijn vraag liet mij koud en al helemaal het antwoord dat hij erop wilde, ik zei daarom helemaal niets en keek hem enkel emotieloos aan, terwijl ik de andere naamloze jongen soms nog een blik gunde. Soms nam ik ook nog slokjes water, maar dat was het. Er kwam geen enkel geluid bij mij uit, waardoor het leek alsof ik de vraag niet gehoord had. Wat moest ik anders antwoorden?

---

†

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
      Het ging allemaal maar een beetje langs me heen. Ik had mijn armen om mijn benen geslagen en een glazige blik in mijn ogen, zoals altijd als ik diep in gedachten was verzonken. Vroeger dacht ik altijd aan series die ik keek, boeken die ik las of aan zelfverzonnen, onmogelijke werelden. Dit keer dacht ik echter heel simpel aan het verleden. Mijn gezicht stond uitdrukkingloos, maar er ging heel wat om in mijn hoofd. Mensen hadden het niet vaak door dat er elke dag zoveel dingen door mijn gedachten gaan, meestal denken ze gewoon dat ik helemaal nergens in geïnteresseerd ben. Ik vond het vreselijk wanneer mensen dit over mij dachten, maar ik was te lui om te veranderen. Als ik zo in gedachten was verzonken bracht dat altijd een ontspannen gevoel met zich mee.

      'Ik laat mezelf invriezen.' Ik keek mijn vriendinnen verwachtingsvol aan. Susan en Ava keken me raar aan. Ik had veel rare besluiten gemaakt, maar dit was verreweg de raarste. Anna sloeg haar hand voor haar mond, zoals ze altijd deed als ze bezorgd was - wat zeer vaak zo was. Merel was de eerste om de stilte te verbreken, dat kon ook niet anders. Waarom was Merel er überhaupt bij? De enige die haar mocht was Anna en al kon ik het nooit met zekerheid zeggen, als ik bij Merel was voelde het alsof we vanbinnen in een hevige strijd zaten om wie het beste was.
      'Ja vast, je hebt het geld zeker hard nodig.' Merkte ze spottend op.
      'Het is meer dan jij ooit zou durven.' Ik merkte dat ik Merels opmerkingen steeds zatter begon te worden, maar als ik te erg teen haar uit zou vallen zou er ruzie komen en zou Anna, die toch al zeer gevoelig is, in tranen uitbarsten. Nee, zo zou mijn afscheid niet moeten gaan. Het was jammer dat ik mezelf zo in moest houden.

      Met eens schok kwam ik terug bij de werkelijkheid. Verdwaasd keek ik om me heen. Chase, Donovan en Sneeuwwitje hadden zich verplaatst, want hier waren ze niet meer. Ik besefte me dat ik ze inderdaad heb zien vertrekken, maar dat ik er niet bij stil heb gestaan. Desirea was ook weg, maar als ik me goed herinnerde was zij naar buiten gelopen na iets tegen Chase te hebben gezegd. Het was raar aangezien die herinneringen wel van gisteren leken te komen. Versuft stond ik op. Ik hoorde stemmen komen uit een andere kamer. Waarschijnlijk had ik al heel wat gemist en aangezien ik niet later nog aan iemand wilde vragen wat er was gebeurd liep ik maar naar die kamer toe. Toen ik in de deuropening kwam zag ik Donovan en Sneeuwwitje op een sofa zitten. Sneeuwwitje dronk een glas water en zo te zien was ze daar maar al te blij mee. Ik snoof en liet mijn blik even naar de hoek waar Chase zat glijden. Ik leunde tegen de deurpost en sloeg mijn armen over elkaar.

[ bericht aangepast op 20 sep 2012 - 14:39 ]

---

yeehh

Donovan Nickolas

Ik zat naast Lolita op de bank en Chase zat voor me. Ik had besloten naast haar te gaan zitten voor het geval dat ze Chase iets zou doen. Ik had altijd geleerd dat je een vreemde niet mag vertrouwen en zij was een vreemde en kon tot alles in staat zijn. Chase had haar wat drinken aangeboden wat erop zou wijzen dat hij echt informatie van haar wilde en nodig had. Normaal zou Chase niet zo aardig en vredelievend doen en het eerder uit je slaan. Mijn gezicht hield ik emotieloos, ze zou niet nog eens informatie van mij krijgen zonder dat ik dat wil.
Nadat hij haar het water aangegeven had ging hij op de grond en keek haar aan. "Dus je bent hier gewoon zomaar heen gelopen?" vroeg hij aan haar. Ik keek haar ook aan, maar er kwam geen antwoord terug. Wilde ze niet antwoorden? Vertikte het om te antwoorden?
"Wil je niet antwoorden?" vroeg ik na een tijdje toen ze nog steeds niks gezegd had. Hoe kon ze? Gewoon hier naar toe komen, kostbaar water krijgen en daarna gewoon weigeren te antwoorden. Wie denkt ze wel niet wie ze is! Ik zorgde er wel voor dat ik geen emotie uitstraalde. Dat zou haar alleen maar een tactisch voordeel geven en dat zou ik haar niet gunnen.

[ bericht aangepast op 21 sep 2012 - 15:47 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.