[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Once more, deze gesprekken mogen in het 'rollentopic', anders geraakt deze alsnog super snel vol en wordt het onovezichteljk;p

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Donovan Nickolas

"Heb je enig idee waar we voedsel kunnen vinden?" vroeg ze met tegenzin. Ik keek haar aan en klonk maar weer van de de rand af. Ik dacht even na.
"Misschien." zei ik nadenkend, "Ik gok op een supermarkt of anders op een militaristische basis. Daar hebben ze vast ingeblikt eten. Dat blijft lang houdbaar. Maar waar zouden we zo'n basis vinden.."
Ik keek uit over de stad en zuchtte eventjes. "Zullen we maar eens gaan dan?" vroeg ik aan haar, waarna ik alvast naar beneden liep.
Eenmaal beneden hoorde ik opeens een stem die ik niet herkende. "Anyone here?" vroeg de stem verveeld. Ik liep naar haar toe en ging recht voor haar staan. Mijn armen sloeg ik over elkaar en ik keek haar streng aan. "Wat wil jij hier?" vroeg ik chagrijnig, "We houden hier niet van vreemdelingen die zomaar binnenkomen." Ik bekeek haar van top tot teen. Ze was een klein en slank meisje. Aan haar zouden we niks hebben hier.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxy, Lolita – Groep X.
Ik was eerst terecht gekomen in een hal, die ik nieuwsgierig doorliep om soms een paar dozen aan de kant te schuiven. Het was oud, stoffig en er leek niet dat er iemand was, waardoor ik mijn ogen geïrriteerd rolde. Toen ik echter bij weer rechtsomkeert maakte, hoorde ik voetstappen achter me, waardoor ik weer omdraaide en een jonge man van ongeveer mijn leeftijd zag staan. Hij ging liep naar me toe en ging recht voor me staan, iets dat misschien intimiderend voor iemand anders over zou komen, maar voor mij totaal niet. Bad luck for him.
      Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me streng aan, ik keek ongevoelig en lichtelijk nonchalant terug. “Wat wil jij hier?” vroeg hij met een chagrijnige stem en ik trok hierdoor mijn wenkbrauw iets op, om de doodsimpele reden dat ikzelf het wel vermakelijk vond. “We houden hier niet van vreemdelingen die zomaar binnenkomen.” Er waren er dus meer, behalve deze gast? Kalm keek ik toe hoe hij mij van top tot teen bekeek, waardoor ik hierna hetzelfde terug bij hem deed. Hij was zeker anderhalve kop groter, zwarte lange haren welke sommige voor zijn gezicht zaten en donkere poelen.
      “En ik houd niet van chagrijnige mensen, maar daar hoor je mij toch ook niet over zeuren?” antwoordde ik vinnig terug, nadat ik hem in me op had genomen. Eigenlijk was ik ook niet echt het zonnestraaltje in huis, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik sloeg mijn armen ook over elkaar en keek hem net zo streng terug, enkel nog een tikkeltje dodelijk. Op zijn eerste vraag gaf ik echter geen antwoord, omdat er toch een sarcastisch antwoord uit zou komen en Lolita vroeg gewoonweg van mij om het niet te beantwoorden.

---

†

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
Olivia was in gedachten verzonken toen ze achter Donovan aan de trap af liep. Toen ze de hoek omging zag ze tot haar verbazing dat er een vreemd meisje in de hal stond. Donovan had een beetje een intimiderende houding aangenomen en dit keer vond Olivia dat alleen maar fijn. Ze wilde zich niet zo graag bemoeien met vreemden en ze vond het al helemaal niet fijn dat dit meisje hier zomaar ronddoolde. Tot haar ergernis leek Donovans houding haar weinig te doen. Olivia liep de hal in en ging een paar meter achter Donovan staan waar ze haar armen zoals altijd over elkaar heen sloeg en haar ingezakte, nonchalante houding weer aannam.
'En ik houd niet van chagrijnige mensen, maar daar hoor je mij toch ook niet over zeuren?' Kennelijk had hij al wat gezegd over haar aanwezigheid. Olivia was niet van plan om zich uit haarzelf in dit gesprek te storten, maar ze bekeek het meisje goed. Ze keek niet naar haar ogen, ze keek nooit iemand recht in de ogen aan. Wat het meeste aan het meisje opviel was dat ze lang, pikzwart haar had en een porseleinwitte huid. Door de rare gewoonte dat Olivia mensen met opvallende kenmerken altijd een bijnaam gaf, noemde ze haar maar "Sneeuwwitje". Ze liet haar blik snel over Sneeuwwitjes gezicht gaan en zag dat zij en Donovan elkaar dodelijk aankeken. Het was duidelijk dat ze elkaar niet mochten, wat betekende dat ze wel eens vijandig kon zijn. Ze wist niet precies wat dat inhield, maar ze kon haar maar beter niet vertrouwen en haar vermijden. Ze was echter wel benieuwd waar ze vandaan kwam en wat ze hier kwam doen. Wilde ze onderdak en gezelschap, net als Olivia een paar dagen geleden? Heel even voelde ze spijt voor haar vorige gedachten, maar die drukte ze net zo snel weg. Haar houding beviel Olivia niet. Niemands houding beviel haar eigenlijk, maar ze kon die van Donovan nu meer waarderen dan die van Sneeuwwitje. Als ze echt onderdak en gezelschap verlangde, dan hoefde ze zich in elk geval niet zo vijandig op te stellen. Nu was Olivia nou ook niet echt het zonnetje in huis, maar zij had zich niet zo arrogant opgesteld tegenover de anderen.

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 21:12 ]

---

yeehh

Donovan Nickolas ~ Groep A

Olivia was ook naar beneden gekomen, maar hield zich op de achtergrond. En eerlijk gezegd had ik dat ook wel verwacht. "En ik houd niet van chagrijnige mensen, maar daar hoor je mij toch ook niet over zeuren?" antwoordde ze vinnig terug.
"Een vechterbaasje zo te zien." zei ik lachend en deed nog een stap naar voren. Ik stond nu vlak voor haar neus en er was geen plek meer om verder naar voren te lopen. "Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Wat wil je hier?" vroeg ik aan haar op een dwingende toon, "En als je dan toch al antwoord, vertel dan ook eventjes wie je bent. We willen hier niemand die we niet kennen en niet kunnen vertrouwen."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Oei.. Als dat zo doorgaat, betwijfel ik of Roxy zich in kan houden hahaha.)

Roxy, Lolita – Groep X.
Er kwam een meisje de hal in lopen en vrijwel gelijk nam ik haar in me op, zo had ze grijze ogen en donkere haren, al was het niet zo donker als die van mij. Het meisje leek jonger dan ik was in elk geval, al bedroog het uiterlijk vaak – wat weer herinneringen bij mij opduikelden, die ik snel wegstopte in een donker hoekje. Ik richtte me weer op het meisje, als ze me opmerkte maakte het me toch niet uit, en zag hoe ze achter de chagrijnige jongen op een gepaste afstand bleef staan. Ik rolde mijn ogen en keek toen weer naar de jonge man voor me, met nog steeds dezelfde emotieloze blik.
      “Een vechtersbaasje zo te zien.” Zei hij lachend, waar ik enkel als antwoord minachtend mijn wenkbrauw optrok. Ondertussen had hij een stap naar voren gedaan, waardoor hij nu vlak voor mijn neus stond en er geen plek meer was om überhaupt naar voren te stappen – wat sowieso al niet mijn bedoeling was, maar dat terzijde. Deze jongen heeft duidelijk te weinig aandacht gehad, dacht ik sarcastisch, terwijl ik iets naar boven moest kijken om zijn blik te zien. “Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Wat wil je hier?” vroeg hij mij op een dwingende toon, waardoor ik al gelijk afkeurend keek. Hier een antwoord op verwachten, kon hij dus wel gewoonweg vergeten als hij zo tegen mij sprak.
      “En als je dan toch al antwoord, vertel dan ook eventjes wie je bent. We willen hier niemand die we niet kennen en niet kunnen vertrouwen.” Ik hield een snibbig antwoord binnen waarop ik wilde vragen waarom hij hier dan zat, dus likte ik kort over mijn lippen en verbrak het contact tussen onze ogen niet. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
      “Ik ben je hond niet hoor,” sprak ik weer, op dezelfde gehumeurde toon, waarna ik vervolgde, “Dan komt er hier dus sowieso niemand, want ik betwijfel of je überhaupt de andere mensen kent die er nog zijn.” Niet dat ik die ken, maar goed… Nu keek ik hem ietwat grijnzend en gewiekst aan en terwijl ik mijn vingertoppen ferm tegen zijn borstkas zette, duwde ik hem achteruit. “Heb je nooit gehoord van persoonlijke ruimte? Jij hebt jezelf trouwens ook nog niet voorgesteld, maar ik hoef je naam niet eens te weten.”

---

†

[Omg, ik wil haar slaan!]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Desirae Amelia Brown ~ Groep A
Desirae was opgeschrokken uit haar gedachtes, omdat ze harde stemmen hoorde vanuit de zaal. Ze opende haar ogen en zag Donovan en Olivia staan tegenover nog iemand. Blijkbaar hadden ze ruzie, aangezien het onbekende meisje ruw tegen Donovan zijn borst duwde, om een stukje afstand tussen hen te creëren. Chagrijnig stond Desirae op en liep in de richting van het groepje. Blijkbaar hadden ze haar nog niet opgemerkt, want geen van allen had haar richting in gekeken. Ze zou dolgraag een aantal klappen verkopen aan het groepje voor haar, aangezien haar hoofdpijn dankzij hen er niet beter op werd.

Op een klein afstandje bleef Desirae echter staan. Een beetje verast keek ze naar het meisje met het koolzwarte haar, wie haar niet bekend voorkwam. Desirae had verwacht dat de mensen hier in de groep de enige waren die nog leefden, maar blijkbaar waren er nog meer. Inwendig sloeg ze zichzelf tegen haar hoofd. Ze had natuurlijk weer niet op zitten letten. Het leek erop dat ze op het punt stonden te gaan vechten, iets wat ze hier niet konden gebruiken. Desirae hoopte dat Donovan voorzichtig zou zijn, want ze zou het liefst niet al direct voor dokter willen spelen. Niemand wist nog dat ze dat was en dat hield ze voorlopig liever zo, totdat het echt nodig was om iemand te verplegen. Als ze nu al wisten dat ze een dokter was, zouden ze voor elk klein akkefietje naar haar toe komen, iets waar ze totaal geen zin in had.

Desirae stond op het punt zich te mengen in de ruzie, maar uiteindelijk haakte ze af. Donovan zou dit alleen aan moeten kunnen, maar toch bleef ze in de buurt. Ze mocht dan fysiek niet zo sterk zijn, maar met zijn drieën tegen één zou wel moeten lukken. Daarnaast kon ze niet weglopen, bang dat er iemand gewond zou raken. Als dat zou gebeuren, zou zij er als de kippen bij moeten zijn om diegene te helpen.

[ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 13:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Donovan Nickolas ~ Groep A


      "Ik ben je hond niet hoor." zei het meisje op een gehumeurde toon. "Dan komt er hier dus sowieso niemand, want ik betwijfel of je überhaupt de andere mensen kent die er nog zijn." Ik gromde kwaad naar haar. Zoiets pikte ik niet, wie dacht ze wel niet dat ze is.
      "Heb je nooit gehoord van persoonlijke ruimte? Jij hebt jezelf trouwens ook nog niet voorgesteld, maar ik hoef je naam niet eens te weten." zei ze toen, waarna ze me naar achteren duwde. Ze deed alsof ze mijn grom niet had gehoord. Wat dacht ze wel niet! Ze wilde me met opzet provoceren. Wat dacht ze wel niet. Ik gooide mijn haren naar achter en stapte weer een stap naar voren. "Zo behandel je mij niet juffie." zei ik kwaad en plaatste mijn hand op haar borstkas waarna ik haar met een ferme duw naar achter gooide. Ze wankelde, maar bleef nog net staan. "En ik ken de mensen hier goed genoeg. Ik weet wat ik aan ze heb en dat we als een groep sterk staan", gromde ik naar haar, "Meer hoef jij niet te weten. Ik torende hoog boven haar uit en het verbaasde me dat ze nog niet bang was weg gelopen. Ze had ballen, maar of je daar veel aan had als een vrouw zijnde, dat kon ik me niet voorstellen.
      Ondertussen was er een ander meisje bij gekomen. Ze bleef, net als, Olivia op een afstandje staan, maar dat maakte mij niet uit. Het is altijd handig om wat mensen achter je te hebben. Niet dat ik verwachte dat ze sterker was dan mee, maar gewoon voor de zekerheid. Ik keek haar even aan en knikte naar haar. Daarna richtte ik mijn aandacht weer op het meisje voor me.

[ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 14:25 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Clyve Qwynn Lowell - Team A
Met duim en wijsvinger masseerde ik mijn neusbrug daarbij boog ik mijn hoofd een beetje voorover zodat mijn gezicht niet te zien zou zijn. Het gaf me het gevoel dat ik me wat af kon schermen van de rest in de ruimte. Het pakhuis bestond uit verschillende verdiepingen, hier en daar had je wat vervallen kamers waar iemand zich mocht degene daar behoefte aan hebben eventueel zou kunnen terugtrekken. Ten minste voor zolang het duren zou want hoewel ik het niet had uitgeprobeerd ik had zo een sterk vermoeden dat de sloten niet meer werkten. Buiten die aparte kamers had je hier dus niet bepaald veel privacy, ondanks dat had ik me nog niet afgezonderd van de groep. Een moment voor mezelf zou misschien fijn zijn maar het betekende evengoed dat ik de rest alleen zou moeten laten. In de korte tijd dat ik bij de groep zat had ik iedereen juist nauwlettend in de gaten gehouden, ik had bekeken wat ze deden wanneer ze even niets om handen hadden, hoe ze aten en of ze opvallend vaak het pakhuis verlieten. Al deze details had ik in me opgenomen en ik zou ze naar boven kunnen halen mocht het van pas komen. Van veraf zou ik iemand kunnen herkennen, ik kon iedereen in de groep gedetailleerd omschrijven, zowel innerlijke als uiterlijke eigenschappen opdreunen. Dat was belangrijke informatie, je moest weten met wie je te maken had, informatie die ik vooral niet met anderen zou delen. Ik richtte mijn blik weer op en liet langzaam mijn handen in mijn schoot zakken. Chase stond nog steeds voor het raam, mijn sigaret had hij inmiddels bijna opgerookt en zijn aandacht leek volledig gericht op het stilleven achter het raam. Als reactie op zijn redevoering die weliswaar erg kort was, mikte ik mijn tas nonchalant in de dichtstbijzijnde doos. IK besefte al dat ik de belangrijkste spullen er binnenkort uit zou moeten halen, die tas was een blok aan m’n been als ik hem de gehele tijd in de gaten moest houden. Achterlaten was ook geen optie met alles wat erin zat, daarom zou ik de belangrijkste spullen eruit moeten halen en ergens buiten het pakhuis verbergen. Chase ging verder met zijn pleidooi over onze spullen en het feit dat we die niet overal zouden moeten laten slingeren en terwijl hij daarmee bezig was kwam ik overeind uit de sofa. Langzaam liep ik ook richting het raam hierbij hield ik mijn blik strak op Chase gericht. Hij zweeg een tijdje en ik deed geen moeite om die stilte op te vullen.

Chase deed uiteindelijk een theorie uit de doeken over de rest die zich ergens in deze stad zou moeten bevinden. Zoals hij zei zouden ze misschien een bron van voedsel kunnen zijn voor ons. Toch was ik er niet van overtuigd dat het zo simpel zou zijn als hij het deed voorkomen. Het feit dat wij het allemaal niet zo praktisch aan hadden gepakt wilde niet zeggen dat de anderen het ook zo knullig aan hadden gepakt. Verschillende vragen speelden door mijn hoofd, ik kende de stad niet maar ik wist dat New York groot was. Het zou goed kunnen dat het merendeel van de experimenten zich aan de andere kant van de staat bevond bovendien was ik er niet helemaal zeker van dat de anderen groepen hadden gevormd misschien deden ze het ieder voor zich. ‘Het klinkt niet echt als een concreet plan maar desondanks zou het de moeite waard kunnen zijn,’ zei ik waarna ik mijn wenkbrauw een stukje optrok. ‘Het lijkt me niet dat we heel veel andere mogelijkheden hebben want volgens mij zijn we binnen de kortste keren door onze voedselvoorraad heen en als dat het geval is hebben we een aanzienlijk probleem.’
Ik deed mijn mond open om mijn verdere twijfels over het plan uit te spreken en hem erop te wijzen dat hij dit beter niet kon onderschatten. Mijn aandacht werd echter getrokken werd door iets anders en ik duwde mijn lippen weer op elkaar. Of beter gezegd mijn aandacht was getrokken door iemand anders. Er was een meisje de hal van het pakhuis binnengekomen, zwarte haren, klein van stuk en een redelijk sprekende gezichtsuitdrukking. Op het eerste gezicht geen groot gevaar maar dat was een opzichtige redenering wist ik, dit meisje kon nog eens voor een hoop problemen gaan zorgen. Plotseling leek de rest van de groep ook naar beneden gekomen te zijn, ik had ze niet allemaal aan horen komen en eigenlijk had ik het ook niet in de gaten gehouden. Tussen Donovan, die naar voren was gelopen, en het meisje met de zwarte haren leek een soort opstootje te ontstaan, de twee meisjes uit onze groep hadden zich eromheen verzameld maar bleven op geruime afstand. Ik schudde enkel mijn hoofd en gromde geïrriteerd over het feit dat twee volwassen mensen elkaar blijkbaar niet rustig te woord konden staan. Ik was zelf bepaald geen sociaal persoon, veel behoefte aan gezellige gesprekken zou ik wel nooit hebben en ik kon ook niet uitsluiten dat ik ruzies hier uit de weg zou kunnen gaan. Maar om nou ruzie te zoeken met iemand die hier zojuist binnen kwam gewandeld was buiten extreem ook behoorlijk dom. De twee stonden tegenover elkaar en waren elkaar af aan het snauwen als twee kleine kinderen. Ze waren blijkbaar vastbesloten boos op elkaar te zijn. Ik wendde mijn blik weer naar Chase en was benieuwd naar zijn reactie zou hij hier al meer vanaf weten. ‘Nou kijk eens aan,’ grinnikte ik met een knikje richting het meisje, als ze al contact met andere groepen had gehad kon ze zowel een gevaar als een gift voor ons zijn. Ze zou ons zomaar eens wat informatie kunnen verschaffen in dat geval.

[ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 15:42 ]

---

~Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.

(Warning: Jullie zullen Lolita niet mogen vanwege haar gedrag en dit is nog lang niet alles hahaha.)

Roxy, Lolita – Groep X.
De jongen gromde kwaad naar mij, maar ik gaf er nog steeds geen aandacht aan, hij had zeker wel gewild dat ik geïntimideerd door hem zou worden. Ukkie dat het is. Hij gooit zijn haren naar achter, waardoor ik heimelijk moest gniffelen, en stapte vervolgens weer een stap naar voren.
      “Zo behandel je mij niet juffie.” Zei hij kwaad en plaatste zijn hand op mijn borstkas waarna hij mij met een ferme duw naar achter gooide, maar goed dat ik wel meer heb meegemaakt en me dus ook staande kon houden. Ik wankelde, maar het feit dat ik bleef staan, vond ik heel goed van mezelf. “En ik ken de mensen hier goed genoeg. Ik weet wat ik aan ze heb en dat we als een groep sterk staan,” gromde hij naar mij. I’m still not impressed.
      “Meer hoef jij niet te weten.” Hij torende hoog mij uit, maar de enige reactie die hij daarop van mij kreeg, was een afwachtende opgetrokken wenkbrauw en een verveelde uitdrukking op mijn gezicht. Er was ondertussen ook een ander meisje bij gekomen, maar ik bleef mijn blik op de jongen voor me richten. Je hoort dan wel waakzaam, misschien zelfs een beetje wantrouwig, te zijn, maar ik had toch echt niets fout gedaan hoor. Ik riep enkel of er iemand was en het was zijn probleem dat hij zo tegen mij reageerde. Als hij mij zo behandelde, behandelde ik hem op dezelfde manier terug.
      Kort beet ik op mijn onderlip, waarna ik mijn houthakkersblouse uitdeed terwijl ik nog steeds naar de jongen keek. Het vroeg geen woorden van me, iedereen in deze ruimte kon zien dat ik het gehad had en klaar was voor een gevecht, mocht dit nodig zijn. Ondertussen had ik de blouse op de grond gegooid, een zwart shirtje werd zichtbaar, en ik verstrengelde mijn vingers in elkaar om deze naar voren te richten en te laten kraken. Dit deed ik precies op hetzelfde moment dat ik mijn lichaam mee bewoog om het iets soepeler te maken, waarna ik mijn kaken stevig op elkaar zette. “Ik behandel jou zoals je mij behandelt, mannetje.” Sprak ik hem weer aan, ietwat uitdagend en een gevaarlijke onoverwinnelijke blik in mijn ogen.
      “Wou je nog alles bijpraten bij een kopje thee of komt er nog wat van?” grijnsde ik toen nepliefjes naar hem, terwijl ik al klaar ging staan. “Tenzij je niet meer durft, natuurlijk.” Hij zou nog versteld staan over het feit dat ik heus niet zo snel neerging, dan zou hij echt een heel stuk eerder moeten komen, want ik gaf niet zomaar op. “Al snap ik niet wat je doel hiervan is.”

---

†

Hij bleef zitten in de vensterbank terwijl hij om zich heen keek hoe de tassen één voor één in dozen verdwenen. Het zag er al een heel stuk beter uit, vond hij, al was het maar een simpel iets. Natuurlijk konden ze zichzelf niet verborgen houden met zo’n grote groep. Meteen had hij er weer spijt van dat hij zoveel mensen in de groep had toegelaten. Het waren er meer dan dat hij in eerste instantie wilde, en in eerste instantie in gedachten had. Het was zo dat hij alleen mensen aan nam die hem nuttig leken en die hem redelijk gehoorzaamden, als dat nodig was. Verder stelde hij niet veel eisen, maar als je voor problemen zorgde kon je zo binnen no time vertrekken. In het begin had hij zich voorgesteld om in zijn eentje te blijven rondzwerven. Maar al snel kwam hij tot de ontdekking dat zo’n bestaan, een nomadenbestaan, hem niet meer trok. Hij wilde meer dan alleen maar rondreizen van plek naar plek om tot de conclusie te komen dat ook op dat ene stukje land helemaal niets eetbaars te vinden was. En in je eentje overleven ging toch minder makkelijk dan met een groep. Hij was niet de domste, ook niet de zwakste maar samen kon je toch veel meer bereiken. Zo kwam het dus voor dat hij toch wel meer mensen had geaccepteerd dan dat hij van plan was. Hij had ze ook een mes onder een keel kunnen steken, maar dat leek hem ook weer zoiets. Veel zin om meteen aan het moorden te slaan had hij niet, al deinsde hij er ook niet voor terug. Zijn benen bungelden nog uit het raam toen hij een vreemd figuur had opgemerkt. Ze was zomaar het gebouw binnengekomen en leek zich van geen kwaad bewust te zijn. Meteen wist hij dat dat bleke meisje met die zwarte haren niet tot hun groep behoorde maar hij had niets gezegd of gedaan. Ze zag er nu niet bepaald uit als een gevaar.

Zijn gedachten waren op dat moment weer bij waar de straten precies in New York liepen. Hij verzamelde in zijn hoofd de beelden van de straten waar hij de afgelopen dagen was geweest en de beelden uit zijn vroegere bestaan, toen de straten er nog leefbaar hadden uitgezien. Samen probeerde hij ze op de juiste plek bij elkaar te puzzelen, zodat er op een gegeven moment steeds meer zichtbaar werd van de denkbeeldige plattegrond in zijn hoofd. Hij had het misschien kunnen opschrijven, of nog beter, kunnen tekenen. Maar papier was hier niet zomaar te vinden en hij had een goed visueel vermogen om het zo voor zich te zien. Terwijl hij dacht aan een plan om op zoek naar voedsel en anderen te gaan begon de omgeving om zich heen hem steeds meer te storen. Hij hoorde meer voetstappen dan dat hij wilde horen en de stemmen die praten leken steeds harder en irritanter te worden. Chase knikte even als antwoord op de woorden van Clyve en keek achterom. ‘Ja dat klopt, we moeten hoe dan ook aan voedsel zien te komen’ stemde hij met hem in. Hij probeerde niet op de afleidende geluiden op de achtergrond te letten, maar toch deed hij dat, omdat hij alert was. Hij behendig van de vensterbank en liet het raam open staan. Clyve leek nog iets te willen zeggen, wat hij graag had willen horen, maar ook zijn aandacht was naar wat anders getrokken. Chase volgde zijn blik. Als bijen die op honing afkomen had een klein groepje mensen zich bij elkaar gezameld en leek er een conflict te zijn ontstaan. Ietwat geërgerd keek Chase die richting uit, om te zien wat er nou precies aan de hand was. Hij herkende het vreemde meisje en de anderen van zijn groep. Het tafereel deed hem denken aan een puberale ruzie of een paar kippen die elkaar probeerden te pikken in een minuscuul kippenhok. Hij had best kunnen afwachten, om te zien of het meisje wat hem ietwat arrogant en te zelfverzekerd overkwam nog wat zou uithalen, maar hij had geen zin in een conflict wat uit de hand zou lopen. En dat zou het, vermoedde hij, als hij niet zou ingrijpen. Met een kalme maar zelfverzekerde tred liep hij op het stel af. Hij was niet van plan om pal voor het meisje te gaan staan, want dat zou haar misschien kwaad maken, maar hij kwam ergens naast haar staan. ‘Wat is het probleem?’ vroeg hij op de man af. Zijn stem klonk niet verveeld, of geïrriteerd maar er was zelfs iets van vriendelijkheid in te bekennen. Het was een doodnormale vraag, maar als ze tegen hem een dom antwoord zou geven, zou hij meteen zijn dolk pakken en op haar nek zitten. Hij had geen zin in veel gedoe, maar was wel nieuwsgierig naar dit meisje, waar ze vandaan kwam en hoe ze hier terecht was gekomen. En de enige manier om wat informatie uit haar los te krijgen zou zijn om haar niet op te jutten.

[ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 16:29 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
Ik bestudeerde mijn afgebeten nagels toen ik merkte dat Donovan en Sneeuwwitje's ruzie tot een gevecht uit begon te draaien. Sneeuwwitje trok haar blouse uit waardoor ze nu alleen nog in een zwart shirt stond. Haar bijnaam zei meer over haar uiterlijk dan over haar karakter. Ook al stond ik aan Donovans kant, dit was zijn probleem. Ik lokte nooit gevechten uit al kon mijn zwijgzaamheid sommigen aardig op de zenuwen werken. Ze knakte haar vingers en een paar anderen spieren en ik nam een actievere houding aan. Niet omdat ik mee wilde vechten, eerder omdat het nu pas echt interessant werd. Ik draaide me om om op een versleten sofa te gaan zitten toen ik merkte dat Desirae er ook bij was komen staan. Er was een kleine kans dat Donovan zou worden verslagen, maar als dat zo was waren we alsnog in de meerderheid. Ik was dan wel niet zo sterk, ik heb vaak genoeg gewelddadige kussengevechten gehad met een paar vriendinnen. Mijn sterkste punt is het gebruik van mijn nagels. Ik liep Desirae voorbij en ging gemakkelijk op de oude sofa zitten. Er lag een enorme laag stof op, maar daar ergerde ik me niet meer zo aan. Het enige dat ik echt ongelooflijk eng vond waren beestjes. Hoe vaak was ik wel niet wakker gebleven omdat ik kon zweren dat er iets bij mijn slaapplek zat. Ik trok mijn benen op richtte mijn blik weer op de ruzie. Sneeuwwitje maakte een paar uitdagende opmerkingen en ik wist zeker dat Donovan die niet zou pikken. Ik ergerde me eraan dat zij koeler overkwam dan hij. Als hij zijn geduld zou verliezen zou ze alleen maar spottend reageren en als ik ergens niet tegen kon was het wanneer mensen spot met me dreven. Dat kon mij zo woedend maken dat ik al mijn geduld zou verliezen, wat hen alleen maar meer reden gaf om te lachen. Dit moest Donovan niet verpesten, hij moest haar eens laten zien met wie ze te maken heeft. Jammer genoeg, of misschien was het eigenlijk wel goed ook, kwam Chase ineens tussen de twee in staan.

Het was ongelooflijk koud hierbuiten, maar nadat ik een hele familie aan beestjes had ontdekt in een auto waarin ik had geslapen, zou ik deze nacht geen oog meer dicht kunnen doen. Mijn adem vormde witte wolkjes en ik sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik had geluk om een oude, versleten jas te vinden. Natuurlijk had ik hem eerst goed gecontroleerd op insecten, maar toen ik erachter kwam dat niets de jas tot zijn thuis had benoemd had ik hem met een gerust hart aangetrokken. Het was mijn tweede nacht in deze verdorven wereld en ik had het geluk gehad om een paar appelbomen te vinden. In een oude supermarkt had ik wat soda gevonden, maar daar dreef de schimmel in. Ik was bang om ziek te worden, aangezien ik ongefilterd water had gedronken, maar anders was ik waarschijnlijk gestorven van de dorst. Ik keek naar het eind van de straat. Er glinsterden kleine golfjes in het maanlicht. Daar was de kust dus. Die hele nacht had ik daar aan het water gezeten, denkend aan mijn familie.

[ bericht aangepast op 16 sep 2012 - 18:57 ]

---

yeehh

[Gooood, zoveel reactie's. Ik ben al zo moe van telkens lezen en reacties schrijven ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Donovan Nickolas ~ Groep A

      Ze beet kort op haar onderlip, waarna ze haar houthakkersblouse uitdeed. Ze bleef naar me keken en daagde me ermee uit. En hoewel ik vlak op het punt stond haar een knal te geven die haar naar Tokio slingert, moest ik toegeven dat ze er best goed uitzag. Minder zwak dan ik had verwacht, maar alsnog niks vergeleken met mij. Ze stond nu in haar zwarte shirtje en had haar blouse op de grond gegooid. Haar vingers knakte ze en ze bewoog met haar lichaam om deze soepeler te maken.
      "Ik behandel jou zoals je mij behandelt, mannetje." zei ze toen tegen me. Ze zei het op een uitdagende en gevaarlijke toon. Alsof ze onoverwinnelijk zijn. "Wou je nog alles bijpraten bij een kopje thee of komt er nog wat van?" grijnsde ze toen met een glimlach waardoor ik alleen maar kwader van werd. Ik beslis wanneer ik iemand een knal geef!
"Tenzij je niet meer durft, natuurlijk." Ik moest toegeven dat ze moed had. Iemand die veel groter en sterker was dan haar uitdagen. "Al snap ik niet wat je doel hiervan is."
      Nog voordat ik kon antwoorden kwam Chase tussen ons in. "Wat is het probleem?" vroeg hij en zijn stem was vriendelijk. Dat had ik niet verwacht en ik keek hem verbaasd aan. "Sir, zij komt hier binnen en weigert op mijn vragen te antwoorden." antwoordde ik toen om mijn respect tegenover hem te bewijzen. Ik rechtte mijn rug en gaf het meisje nog een vernietigende blik. "Ze weigert te vertellen wie ze is en waarom ze hier is." vertelde ik verder, "Twee vragen waarop je gewoon kunt antwoorden."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.