[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Sorry, sorry, sorry dat het zolang duurde. Ik vergat het telkens ]

Donovan Nickolas

"Laat me nou maar gewoon los." gromde Lolita dodelijk en pissig. Ik grinnikte alleen maar. Snapte ze niet dat ze niet in de positie was om eisen te stellen?
Opeens begon ze zich los te trekken en duwde zichzelf heen en weer. Ik had er niet op gerekend waardoor ik even de controle verloor en ze me tegen mijn schouder duwde. Het was maar een hand die los was, dus had ik haar alsnog stevig genoeg vast. Het mes hield ik nu nog beter vast. Haar ogen vlamden vuur en ze stopte een kettinkje, dat eerder eruit was gegleden, weer terug.
"Denken jullie serieus dat ik die vragen ga beantwoorden als jullie zo dicht bij me zijn als een stel oversekste mannen?" zei ze vinnig. Ze begon zich weer heen en weer te bewegen, waardoor ik voelde dat het mes in haar vlees drong. 'Niet slim' dacht ik bij mezelf. Uiteindelijk gaf ze het op en zuchtte, waarna ze haar ogen sloot.
"Als ik gewoon normaal op de bank mag zitten, zal ik de vragen wel beantwoorden." besloot ze toen. "Heel slim van je." zei ik met een glimlach, "Ik ben blij dat je verstandig word."
"Dat lijkt me redelijk. Een vrouw heeft zo haar recht op persoonlijke ruimte." hoorde ik opeens van de ban komen. Olivia had zich in het gesprek gemengd en ze gaf Lolita een voordeel. Wat dacht ze wel niet! Ik wierp een kwade blik naar haar en keek toen naar Chase. Wat zou hij beslissen?
"Best, je mag op die bank zitten" zei Chase en hij knikte eventjes naar mij. Een zachte grom was te horen, maar ik liet haar los. "Maar je weet dat we het niet appreciëren als je ook maar één poging waagt tot ontsnapping" vervolgde Chase toen. Ze mocht het proberen, maar dan hadden we haar zo weer te pakken.
"Wil je ons dan nu iets meer vertellen?" vroeg Chase met een iets vriendelijkere stem, toen Lolita op de bank was gaan zitten. Ik ging tegen het raam aan staan. Zo kon ze niet door het raam ontsnappen, met haar weet je het maar nooit.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Alison Jade Skyler.
Ach gut, de blondine had nog lef ook vond ze, maar dat betekende niet dat ze stond te popelen om haar gezelschap. In tegendeel zelfs. Ze had niemand nodig, ze hda verwacht vandaag weer eens een van die blikken voedsel op te warmen en wat hout te zoeken, daarna wilde ze naar het noorden lopen en nu.. Nu kwam die stomme del haar plannen in de war gooien.
De vrouw glimlachte weliswaar, maar Jade kon zien dat het niet van harte was en dat deed haar toch zelfgenoegzaam grijnzen.
"Ik ben Riley," beantwoordde het blondje haar vraag, "ik ben opzoek naar enkele spullen aangezien m’n broer ernstig ziek is. Ik neem aan dat je hier niks bruikbaars hebt liggen, en als dat wel zo zou zijn, dat je het toch niet zal afstaan?"
De grijns op Jade's gezicht werd enkel groter terwijl ze een lok haar achter haar oor streek. "Ach, je kent me blijkbaar al heel goed, wat jammer nou dat ik blijkbaar zo doorzichtig ben," antwoordde ze quasi verdrietig, "maar ik heb zeker wel wat nuttigs liggen hier, alleen zie ik geen enkele reden om dat aan jou te geven," ging ze verder. Ze was inmiddels richting haar houtstapel gelopen, die al aardig begon te krimpen, en pakte een stuk hout op. "Ik ga inderdaad niks afstaan, want wat als ik het straks zelf nodig heb? Dan heb ik het afgestaan aan een of andere zielepoot die ik niet eens ken. Wat heb ik dan bereikt?" Ze liep weer richting het vuur dat neigde uit te gaan, maar toen ze het stuk hout vrat het vuur zich er meteen een weg doorheen. "To be happy, we must not be too concerned with others," citeerde ze terwijl ze in het vuur bleef kijken. Wat veel mensen niet van haar verwachtten was dat ze graag las, dat had ze altijd al gedaan. Ze had al velen boeken verslonden en zo nu en dan schoot haar een interessante quote te binnen die ze ooit ergens had gelezen.
"Dat is wat Albert Camus schreef in zijn boek, maar die naam zal je waarschijnlijk niets zeggen, nietwaar, blondje?" deze keer keek Jade weer op naar het blondje, "maar goed, waar het om gaat, ik ga je niet helpen. Dus hoepel maar weer op naar je oh zo zielige broertje, want die zal vast meer behoefte aan jouw gezelschap hebben dan ik," zei ze terwijl ze haar strak aankeek. Met een beetje mazzel zou het blondje zonder enige problemen weer vertrekken en anders, tsja, dan werd het hoog tijd dat ze op zoek ging naar die stalen pijp. Had ze hem niet in de achterbak van het autowrak gelegd? Wat een stomme plaats, bedacht ze zich.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wauw 5 dagen geen reactie op dit topic xd

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

CyberLord schreef:
Wauw 5 dagen geen reactie op dit topic xd

Ja, dat is zorgwekkend! ho.. haha

---

Aan niets denken is ook denken.

Lexus schreef:
(...)

Ja, dat is zorgwekkend! ho.. haha

Nogal. Ik reageer meestal binnen 1 dag, anders vind ik het zielig xd

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Eris Riley - Loner

De grijns op haar smoelwerk werd enkel groter toen Riley zich had voorgesteld en de verklaring had gegeven waarom ze hier was. De ergernis die Riley voelde werd dan ook alsmaar groter doordat het wicht behoorlijk zelfingenomen was en dit zeker niet onder stoelen of banken schoof.
‘Ach, je kent me blijkbaar al heel goed, wat jammer nou dat ik blijkbaar zo doorzichtig ben,’ antwoordde het wicht quasi verdrietig nadat ze een haarlok achter haar oor had geschoven. ‘Maar ik heb zeker wel wat nuttigs liggen hier, alleen zie ik geen enkele reden om dat aan jou te geven.’
Riley klemde haar kaken op elkaar toen de vrouw richting een houtstapel liep en er een stuk hout vanaf pakte.
‘Ik ga inderdaad niks afstaan, want wat als ik het straks zelf nodig heb? Dan heb ik het afgestaan aan een of andere zielepoot die ik niet eens ken. Wat heb ik dan bereikt?’ sprak de brunette verder, waarna ze op het vuur afliep en deze met het stuk hout opstookte doordat deze neigde te doven. ‘To be happy, we must not be too concerned with others,’ citeerde ze vervolgens. Ze bleef in het vuur kijken en Riley rolde enkel met haar ogen.
‘Dat is wat Albert Camus schreef in zijn boek,’ zei het wicht toen belerend, ‘maar die naam zal je waarschijnlijk niets zeggen, nietwaar, blondje?" Ze keek terug op naar Riley die absoluut niet van plan was er überhaupt iets van een antwoord op te geven. ‘Maar goed, waar het om gaat, ik ga je niet helpen. Dus hoepel maar weer op naar je oh zo zielige broertje, want die zal vast meer behoefte aan jouw gezelschap hebben dan ik.’
Riley rolde opnieuw met haar ogen en snoof.
‘Ook prima,’ zei ze vervolgens kortaf aangezien ze hier geen hulp ging krijgen en absoluut niet de intentie had om te gaan smeken. Ze mocht de spullen dan wel hard nodig hebben, ze was niet van plan om zich te verlagen tot dergelijke praktijken. Ergens voelde ze de oppering wel opkomen om spullen te ruilen, maar Riley bedacht zich dat ze maar weinig bruikbaars bij had. Ze had enkel het noodzakelijke meegenomen, al de rest had ze bij Scott en Ethan achtergelaten. Het enige wat ze werkelijk zou kunnen afstaan was de veldfles met water, haar mes of de oorbellen die ze droeg. Niet bepaald het meest aantrekkelijke aanbod wat ze kon doen en daarom besloot ze het erbij te laten. Dat het mens haar plan maar trok.
‘Veel succes,’ bracht Riley dan ook, waarna ze glimlachte. ‘Met zo’n attitude ga je het namelijk nog hard nodig hebben.’ Ze had geen zin om er nog verdere woorden aan vuil te maken of om haar ‘afscheid’ aan te moeten horen. Daarom draaide ze zich om, van plan om weg te lopen.

OOC: Mocht Jade de intentie hebben om te ruilen kan ze altijd nog spottend zeggen dat ze nog best had willen ruilen of zoiets :’D
En anders kan ze Riley alsnog laten weglopen, je ziet maar even (:

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Bleh, eindelijk klaar. Sorry guys, ik was echt dood + geen inspiratie en dat is echt funest voor mijn schrijfkunsten. But anyway, ik wilde even wat nieuws proberen, dus dan weten jullie dat.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita – Groep X
Chase had het kettinkje duidelijk gezien, al wist ze niet precies wat ze nu erop moest doen. ‘Heb je dat van een geliefde gekregen?’ De nieuwsgierige toon waarmee hij het vroeg, leek bijna alsof hij daadwerkelijk interesse toonde. Niet dat ze hierin trapte, ze wist wel beter dan in zijn sluwe trappen te vallen. Hij wilde gewoonweg informatie en als hij dat zo moest spelen, zou hij dat zeker doen, om meer van haar te weten te komen. Het beste was om zich dom voor te doen, alsof ze zijn vraag niet gehoord had, keek ze dus ook terug naar de andere jongen nadat ze het kettinkje onder haar shirt had gedaan. Dat onderwerp was taboe voor haar.
      De zwartharige jongen die haar nog steeds in de houdgreep hield, grinnikte enkel op haar grommende woorden. Dit zorgde er bij Lolita voor dat zij hem haar zakmes door zijn strot wilde duwen, maar omdat deze ergens anders lag en zij nu niet in een gunstige positie was, kon ze deze gedachte beter laten varen. Totdat hij weer wat flikt, dan doet ze het wel, zonder aarzelen. Het enige probleem was dat ze uit moest kijken met de wond die zichzelf nu aangedaan had, door het mes van de jongen die er kort in was gedrongen. Dat was nu een zwakte en die moest ze niet te veel promoten, anders was zij, in plaats van die jongen, er geweest.
      ‘Heel slim van je,’ De glimlach waarmee hij het zei, liet Lolita even niet gaan, wat een donker gat in haar hart boorde. ‘Ik ben blij dat je verstandig word.’ Elke keer weer die grijns of glimlach op zijn gezicht, zo triomfantelijk alsof hij al gewonnen heeft, dacht zij, maar volgens Roxanne had hij gewoon een ego welke zij graag wat minder zou willen maken. Lolita liet het haar niet doen wat Roxanne eigenlijk wilde, ze moest haar mond houden en naar het nieuwe karakter leven – niet het oude.
      Toen ze abrupt de jonge vrouw hoorde spreken, probeerde ze zoveel mogelijk naar haar op te kijken. ‘Dat lijkt me redelijk. Een vrouw heeft zo haar recht op persoonlijke ruimte.’ Dat was volgens Lolita de eerste keer dat zij haar stem hoorde, ze was er blij mee, want nu irriteerde ze zich iets minder aan haar. Gedeeltelijk kwam dit ook door de woorden die zij had gesproken, waardoor Lolita even grijnzend naar Chase en de andere jongen keek. Het irriteerde haar nog meer nu dat zij zijn naam niet wist, dat moest ik zo maar echt uit hem trekken. Chase zijn blik was kort naar de jonge vrouw gegaan en hoewel hij een kalme uitstraling had, moest hij erover nadenken wat hij zelf zou doen, beslissen. Hij was zowat de leider van dit zooitje ongeregeld, hij moest de keuze maken en er dus kort over nadenken. De zwartharige jonge man had kwaad naar de vrouw gekeken, waarna hij naar Chase keek. Hier was zij blij mee, wat ze duidelijk liet merken door een grijns op haar gezicht te plaatsen.
      ‘Best, je mag op die bank zitten,’ gaf hij vervolgens toe, terwijl hij een knikje gaf aan de jongen dat hij haar los moest laten. Dit zorgde er enkel nog meer voor dat de grijns op haar gezicht groter werd, ze hoopte dan ook dat hij dit had gezien. Dat zou nog leuk worden. Een zachte grom liet hij horen, maar toch liet hij vervolgens los. ‘Maar je weet dat we het niet appreciëren als je ook maar één poging waagt tot ontsnapping,’ vervolgde hij, wat alleen een gerol met haar donkere poelen opleverde, alsof zij dat zelf niet wist. Ze dachten zeker dat, omdat ze een vrouw was, niet veel kon. Discriminatie noem je dat, stelletje… Verdere vervloekingen liet ze echter maar achterwege, nu moest ze zich letten op de situatie verder.
      Snel stond Lolita op, wat wel een pijnscheut opleverde bij haar zij, maar toch lette zij er niet op en dit was dus ook niet op haar gezicht te merken. Lolita kon niet laten een uitdagende, arrogante opmerking naar de jongen te maken. Hij had het er gewoonweg om gevraagd met zijn daden. ‘Ben je zijn hondje?’ Begon zij grinnikend, terwijl ze zich naar hem omdraaide. ‘Daar kun je gelijk uit opmerken dat je niet voor jezelf kunt denken, of wel?’ vervolgde zij spottend, een sluw grijnsje op haar volle lippen. Ze liep niet direct naar de bank hierna, maar eerst naar haar zakmes, al keek ze beide mannen aan voordat ze deze terug in haar laars deed. ‘Geen zorgen, ik doe niets, ik wil enkel terugpakken wat bij mij behoort,’ verzuchtte ze met een verveelde stem, waarna ze dit keer wel naar de bank liep en hierop ging zitten.
      ‘Wil je ons dan nu iets meer vertellen?’ vroeg Chase met een licht vriendelijke stem, waardoor ze verbaasd naar hem opkeek. Hierna volgde ze haar blik naar de jongen die tegen het raam ging staan, vrijwel gelijk vervloekte ze hem ook. Ze had, als het kon, door het raam willen vluchten, maar hij had het natuurlijk moeten verpesten. Waarom had ze dan ook gezegd dat hij erbij moest zijn? Het leek wel alsof Lolita nu haar eigen graf had gegraven en er zo meteen in gegooid zou worden. Hierdoor zuchtte ze diep en haalde haar slanke, bleke vingers door haar lange, koolzwarte haren.
      ‘Hoe graag ik je ook verder “zijn hondje” zou willen noemen, hoe heet je eigenlijk?’ grijnsde zij tevreden, een licht uitdagende blik in haar ogen. Chase zijn woorden negeerde zij, al wist Lolita dat het geen goed idee was, ze zat net al in een lastig parket. Kort draaide ze zich naar hem toe, een lieflijk glimlachje op haar gezicht en benen op een vrouwelijke manier over elkaar. ‘Tuurlijk, nadat de charmante jonge man daar zijn naam heeft verteld, tenzij hij door het leven wil gaan als “hondje”,’ grijnsde zij groots.

[ bericht aangepast op 9 okt 2012 - 13:34 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chase Armedi ~ [leider groep A]


Chase zijn geduld begon langzaam maar zeker op te raken. Het was als een tikkende tijdbom, die ieder moment kon afgaan, alleen wist je absoluut niet wanneer. Of als een geladen revolver, waar elk moment mee kon worden geschoten. Zijn gezicht, lichaamshouding en handelingen verrieden niets maar hij begon zich aan haar te irriteren. Het was wel genoeg geweest met dit meisje. Ze draaide maar om het vertellen van nuttige informatie heen en in plaats daarvan kwam er uit haar grote mond alleen maar woorden die hem werkelijk niets interesseerden. Zijn blik ging nog een keer naar het raam en hij merkte op dat hij zo weg zou moeten gaan, wilde hij nog het daglicht kunnen gebruiken voor het zoeken naar voedsel. Dat voedsel was echt nodig, want hij voelde zich al dagen niet goed, al zorgde hij ervoor dat hij niet gevoel negeerde en putte hij zijn lichaam uit door net te doen alsof het nog genoeg energie bevatte. Zijn ogen gingen naar Lolita, en op haar gezicht las hij iets af wat hem allerminst beviel. Een akelig uitziende vermakelijke grijns. Daar hield hij niet van. Hij had geen zin om meteen door te vragen over het kettinkje. Haar ogen leken zijn blik echter te vermijden, waardoor hij vermoedde dat er wel een verhaal achter dat kettinkje zat. Maar dat zou een persoonlijk verhaal zijn, iets waar hij niets aan had. Net als de meesten dingen die uit haar mond kwamen. Het was werkelijke tijdverspilling om nog meer vragen aan haar te stellen. Want dat was wat ze op dit moment aan het doen waren. Tijd verspillen. Als er één van de dingen was waar hij niet van hield, dan was het tijdverspillen. Hij wilde echter wel informatie uit haar krijgen, ook al zou hij daarvoor een mes in haar keel moeten steken. Die opmerking over dat hondje, had hij ook genegeerd. Net zoals zij zijn vragen negeerde, negeerde hij haar opmerkingen. Ze gingen af en toe langs hem heen, waardoor hij er delen van kon horen zonder dat hij er eigenlijk naar luisterde. Zijn volledige aandacht was niet meer bij haar, nu ze niet zo meewerkte als hij hoopte dat ze zou doen, maar dwaalde af en toe af naar zijn eigen gevoelens. Want hoe zeer hij ze ook probeerde te negeren, een hongergevoel is erg schrijnend. Het was niet zo dat zijn maag dan begon te knorren, maar hij kon merken dat hij lichtelijk duizelig werd. Dit gevoel overmande meestal door ergens heen te lopen. Nu bleef hij echter staan en keerde zijn blik weer terug naar Lolita toen ze uitgesproken was. Hij wilde afwachten wat ze nog meer te vertellen had, maar de wazige vlekken die plots voor zijn ogen schoten deden hem een heel ander besluit doen maken. Het waren die vlekken die hem lichtelijk alarmeerden. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Er is niets aan de hand hield hij zichzelf in gedachten voor. Er was niets van zijn gevoelstoestand af te lezen aan zijn lichaam en gezichtsmimiek maar hij wist dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat hij een wankelende misstap zou maken. En dat wilde hij niet. Vooral niet met hen in de buurt. Uren, minuten, seconden hij wist niet hoe lang hij nog zou hebben voordat hij zich echt beroerd zou gaan voelen, maar nam het zekere voor het onzekere. Aan haar hadden ze toch niet veel. Hij liep met resolute zelfverzekerde stappen op haar af, en trok haar ruw aan haar arm van de bank af. “Je mag gaan, dame” zei hij koel tegen haar en hij duwde haar naar voren. Hij had haar nog even een fikse messteek kunnen toebrengen om die grijns van haar gezicht af te halen, maar dat liet hij. “Aan haar hebben we werkelijk niets” zei hij tegen Donovan. Hij liep in een paar stappen naar hem toe. “Je kunt haar de deur uit trappen, of haar hier nog houden om haar uit te horen” zei hij tegen hem. Hij liet de keuze aan hem over, in de verwachting dat hij ook in staat was die te maken. “Ik neem aan dat je het wel red” zei hij, en het klonk als een vaststelling met een waarschuwing eronder. Als hij weer zou gaan bekvechten of andere ongepaste daden zou uitvoeren met het meisje (in de buurt), zou hij dat van Olivia of anderen horen, en zou hij daarop aangesproken worden. Zonder ook maar iets te zeggen was hij al richting de trap gelopen. Hij groette mensen enkel en alleen wanneer hij dat wilde. Afscheid nemen deed hij bijna nooit. Hij ging gewoon, ergens heen, maar vertelde ook nooit waar hij precies heen ging en waarom.

---

Aan niets denken is ook denken.

[Kan iemand me zeggen wie wat waar en hoe? Ik kan absoluut niet meer volgen ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Sorry dat ik zo weinig reageer, maar mijn weken zitten helemaal vol met proefwerken Ik ga weer wat actiever worden!]

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
Sneeuwwitje - ik wist nog steeds haar naam niet - was naast me komen zitten nadat Chase Donovan het bevel had gegeven om haar los te laten. Ik keek naar een wondje op mijn hand. Ik had veel kleine schrammen en korstjes en er was er net een open gegaan. Ik drukte het prikkende plekje tegen mijn donkere spijkerbroek toen ze haar mond weer opende, maar geen antwoord gaf op de vraag die Chase haar had gesteld en echter een compleet andere vraag aan Donovan stelde.
      ‘Hoe graag ik je ook verder “zijn hondje” zou willen noemen, hoe heet je eigenlijk?’ Kennelijk had Sneeuwwitje Donovan een bijnaam gegeven, net zoals ik er een aan haar had gegeven, al had zij hem in tegenstelling tot mij hem ook echt gebruikt. Het was gewaagd om Donovan Chase's hondje te noemen, maar ze had al bewezen dat ze niet zo snel bang was, al besloot ze nu om Chase niet volledig te negeren. 'Tuurlijk, nadat de charmante jonge man daar zijn naam heeft verteld, tenzij hij door het leven wil gaan als “hondje”,’ Zei ze tegen hem. Ze zette hem in de wacht en ik kreeg het gevoel dat ze nog lang niet genoeg had gekregen van het bekvechten met Donovan. Ik zou haast denken dat ze hier alleen was gekomen om een ruzie uit te vechten, maar misschien had ze er geen idee van gehad dat wij dit tot ons "huis" hadden benoemd. Die gedachte verdrong ik snel, ik wist ook niet precies waarom, maar kennelijk vond ik het fijner om te geloven dat ze hier alleen was gekomen met de intentie om iedereen hier te bespotten. Dit zette mij wel aan het denken. Misschien was dit haar manier om al haar frustraties eruit te laten die ze de afgelopen weken aan niemand kwijt kon, maar als ik er eindelijk achter was gekomen dat er nog meer mensen waren had ik nooit ruzie gezocht. Zouden er meer mensen zijn? Dat was best mogelijk, maar ik wist niet hoe Sneeuwwitje in elkaar zat, dus ze kon net zo goed een enorme bitch zijn die zich op de een of andere manier heeft weten te redden in deze woestenij. Wie zou het weten?
      Chase reageerde niet op haar vraag. Hij stond bij het raam en liet zoals altijd niets weten over wat er in zijn hoofd omging. Hij was een groot mysterie en een deel van mij kon dat gewoon niet uitstaan. Hoe kon ik ooit vertrouwen op iemand die soms zo gesloten kon zijn? Waarschijnlijk zou ik zelf meer achter de feiten aan moeten gaan en meer vragen stellen, maar ik was niet zo'n prater.
      'Je mag gaan, dame.' Zei hij ineens terwijl hij zich omdraaide. Ik reageerde ietwat verbaasd. Precies wat ik bedoelde: Een groot mysterie! Waarom liet hij haar nu ineens gaan nadat ze zoveel moeite hadden gedaan om haar te laten praten? Misschien dacht hij dat hij, nu ze elkaar hadden beloofd geen geweld meer te gebruiken, niets meer uit haar los kon krijgen, omdat ze haar nu moeilijk konden dwingen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk was het allemaal mijn schuld, ik had haar verdedigd toen ze uit Donovan's greep verlost wilde worden. Aan de andere kant had Chase me toen ook gewoon af konden blaffen en niet naar me geluisterd hebben. Het liet me iets minder schuldig voelen, maar ik zat er alsnog een beetje mee. Dit was de excate reden waarom ik mijn mond liever hield. 'Aan har hebben we werkelijk niets.' zei hij toen tegen Donovan. 'Je kunt haar de deur uit trappen of haar hier houden om haar uit te horen.'
      Ik voelde me opgelucht. Donovan zou haar toch niet zomaar wegsturen? Nee, hij zou zich niet zomaar gewonnen geven. Ik wist dat als chase weg zou gaan ze zich niets meer aan zouden trekken van de belofte dat ze geen geweld meer zouden gebruiken. Ze zullen elkaar wel niet ernstig verwonden, iets zei me dat Sneeuwwitje weer een rake opmerking zou maken waar Donovan weer niets tegen in zou kunnen brengen en dan heb je de poppen aan het dansen. Ik merkte dat Chase al weg was en mijn ogen flitsten gelijk van Sneeuwwitje naar Donovan en weer terug. Ik kon niet zeggen dat ik bang was, maar er heerste een gespannen sfeer die ik liever uit de weg ging. Omdat ik hen echter ook niet alleen wilde laten stond ik op en liep ik naar het oude bureau. Als ze elkaar toch bijna dood zouden maken kon ik ze misschien nog stoppen. Toen schoot de gedachte door me heen dat ze eigenlijk erg dom bezig waren. We konden wel eens de laatste mensen ter wereld zijn en je weet wat dat betekent. We zouden eigenlijk het menselijk ras moeten redden van het uitsterven, maar in plaats daarvan gaat het juist de andere kant op. Ik keek naar Donovan. Hij kon haar ook gewoon laten gaan. Die kans was klein, maar hoe goed kende ik hem om over zijn keuzes te oordelen?

[Ik zou hem langer hebben gemaakt, maar ik moet weg en heb het nogal haastig geschreven, sorry ]

---

yeehh

Colfer schreef:
[Kan iemand me zeggen wie wat waar en hoe? Ik kan absoluut niet meer volgen ]

jou perso is met Scott en ander meisje X aanstalten aan het maken om water te zoeken en Luc blijft achter (anders lees je mijn post straks, daar staat dat in samengevat of lees vorige pagina) groep A volg ik niet goed, maar Donovan en Chase waren Lolita aan het uithoren, Chase vertrekt nu en Olivia zit daar bij een beetje bij te zitten. Verder weet ik niks van de loners.

Lucien Castellan - groep X
Ik hoorde dat de jongen zegt dat ze gaan, iets waar ik zeker geen problemen mee heb. De geïrriteerde blikken die de afgelopen dagen op me geworpen zijn, had ik wel opgemerkt ook al had ik er niet op gereageerd. Het begint dus weer van voor af aan. Geweldig, even zuchtte ik terwijl het gekibbel door ging. Schijnbaar waren ze het nog niet met elkaar eens en kon het nog wel even duren. Mengen in de discussie deed ik niet, ik had hun een initiatief gegeven om weg te gaan, maar het meisje dat zich als leider had gebombardeerd, had blijkbaar niet echt opgelet en konden ze alles weer herhalen. Eindelijk leken ze het erover eens te zijn dat ze gingen, als het aan mij had gelegen waren we al weg geweest. De jongen kwam nog op me af en gaf me een schouderklopje, ik keek hem even aan, maar zei niks. Hij zou zich wel redden, dat was zeker. Samen met de twee dames liep hij naar buiten. Eindelijk was ik alleen, daar had ik even op moeten wachten. Nu had ik tenminste rust en werd ik niet de hele tijd geïrriteerd aangekeken. Het zou wel komen doordat ik anders ben als de meeste mensen. Ze hielden niet van anders, van rebels, nee alles moest precies het zelfde als de andere mensen, dan was je normaal, dan werd je geaccepteerd. Dat zou nu ook wel weer zijn. Mensen die samen klitten en elkaars gedrag gaan nadoen om op de andere te lijken. Waarom iedereen dat deed was me nog steeds niet duidelijk. Nu ook, iedereen sloot zich in een groep samen, alleen zouden ze nooit weg gaan. Toch bleef ik, meer uit eigen wil en rebellie dan uit groepsdruk of samenzwering. Waarom was ik ooit bij een groep gegaan, allen was het misschien beter geweest, dan had ik niemand onder de voeten gelopen. Zonder na te denken of de andere al weg waren, sprong ik van mijn kast en hing mijn tas om. Met een stevige tred liep ik verder het winkelpand in. Snel pakte ik nog een wat van het voedsel, dat zouden ze niet missen, maar waarschijnlijk zou ik terugkomen. De rest verstopte ik en liet een klein teken achter waardoor ze het zouden herkennen als eten. Daarna liep ik met een stevige tred naar de achteringang, even rustig alleen naar buiten, dat zou me goed doen.

Groep A, whattefuck.. Ik lees daar nooit wat van?

Alison Jade Skyler.
Het was Jade duidelijk, door hoe het blondje snoof en met haar ogen rolde, dat ze zich zwaar aan haar irriteerde. Maar hé, dat was niet haar probleem, misschien ging ze dan ten minste weg, dan kon zij weer haar gang gaan. "Ook prima."
Ha, blijkbaar kon het blondje nu ook al gedachten lezen, dat bespaarde haar weer de pijn. moeite en energie. "Veel succes," zei het blondje plots tot haar grote verrassing, ze waagde het zelfs om er bij te glimlachen! Poeh, wat een lef. "Met zo’n attitude ga je het namelijk nog hard nodig hebben."
"Jaloers?" vroeg ze met een valse glimlach rond haar lippen. Wie dacht ze wel niet wie ze was! Deze keer was het Jade die arrogant snoof en de moeite nam om een keer met haar ogen te rollen. "Het is wel duidelijk dat jij er niks van weet, hè, blondje?" bracht ze minzaam uit. "Ga jij maar gezellig plakken bij die andere zielenpoten, je eten delen en luisteren naar de commando's van een of andere arrogante kwast die zichzelf tot leider gedoopt heeft, dan zal ik in de tussentijd hier genieten van alles wat enkel voor mijzelf is. Ik heb niemand nodig!" Bij het laatste verhief ze haar stem een beetje en keek ze het achterlijke blondje kwaad aan. Alleen het idee al dat zij, Alison Jade Skyler, zo zwak was dat ze het niet alleen afkon. Hoe durfde ze dat te denken? Zij was geen haar beter, ze was nu al met hangende pootjes naar haar toegekomen in de hoop dat ze haar kon helpen.
Niemand dacht zo over haar en ze zou het tegendeel wel eens bewijzen. Als het blondje straks ergens lag te creperen, helemaal alleen, zonder voedsel, drinken of enige bescherming, dan zouden ze wel eens zien wie er het laatst lachte. Of nog beter, als ze zich aansloot bij de anderen en er ruzie ontstond, misschien kon zij daar hoogstpersoonlijk nog wel voor zorgen. Ze onderdrukte een grijns bij dat idee, misschien dat ze toch nog wat plezier kon beleven hier.
Met haar armen over elkaar geslagen keek Jade toe hoe het blondje het hazenpad koos. "Tot snel," fluisterde ze grijnzend.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Heh, what bedoel je daar mee?
En hoe weet jade dat er groepen zijn ontstaan met een leider?

[ bericht aangepast op 12 okt 2012 - 19:42 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Dat ik nog amper iets heb vernomen van personages die bij groep A zitten.

Had in mijn eerste post geschreven dat ze de andere mensen wel opgemerkt had en ook had gemerkt dat ze waren gaan samen klitten.
(Haha, volgens mij had ik er zelfs een rare vergelijking bijgezet)
Jade is niet 't typetje dat doelloos bleef hangen en er zijn al een aantal dagen verstreken, dus het leek me wel logisch als ze het één en ander meegekregen had.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.