• Survival of the Fittest
    Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

    Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

    Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
    Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

    Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

    De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
    Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

    Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?


    Verhaallijn in het kort.
    Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

    Meedoen.
    Je kan mee doen als je:
    1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
    2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
    3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
    4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
    5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

    Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

    Personages:
    Groep A – Chase
    Lexus; Chase Armedi - 22
    Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
    SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
    Cyberlord; Donovan Nickolas - 21

    Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
    General; Olivia Lanee Peterson - 26


    Groep X – Elisabeth
    Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
    Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
    Ebola; Natalya Krupin - 21

    Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
    Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19


    Loners:
    Endure; Alison Jade Skyler - 23
    Sid; Richard Hirsch - 25

    [ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Roxy, Lolita – Groep X.
    Ik zag hoe hij alleen maar kwader werd door mijn woorden, simpelweg door de blik in zijn ogen. Het gaf me een goed, triomfantelijk gevoel dat ik de uitdaging al gewonnen had, en die zou ik nu ook winnen als hij niet zo treuzelde. Hij kon echter mijn vraag niet beantwoorden, want er kwam een jonge man aangelopen met een kalme doch zelfverzekerde pas. Hij hield halt naast mij, wat ik beter vond dan dat hij vlak voor mij ging staan, zoals de zwartharige gast.
          “Wat is het probleem?” vroeg hij en ik hoorde de vriendelijke toon er gemakkelijk in door, iets waardoor ik hem eerst wantrouwend aankeek, maar vervolgens normaal recht ging staan. Dit deed ik precies op het moment dat de jongen hem verbaasd aankeek. Hierop kon ik dus opmaken dat deze jonge man dus meestal niet zo tegen de anderen deed, waarschijnlijk had hij het idee hoe hij me kon benaderen al in zijn hoofd laten malen. Slim, erg slim, waardoor het voor mij lichtelijk sluw word, want wie weet wat hij anders van plan is? De man had bruine haren en donkerbruine ogen, welke ik gelijk in mijn geheugen opnam.
          “Sir, zij komt hier binnen en weigert op mijn vragen te antwoorden.” Antwoordde de jongen hem, met respect die hij mij eerder niet had gegeven. Zo moeilijk was het toch niet om zoals de andere man met een vriendelijke stem te praten? Ik gedraag me ernaar hoe mensen me behandelen, dus dit was volkomen zijn eigen schuld. De jongen rechtte zijn rug en gaf mij een vernietigende blik, waardoor ik mijn lippen lichtelijk liet omkrullen, waardoor het half sluw was en half liefjes, alsof ik iets van plan was waar hij niets van afwist.
          “Ze weigert te vertellen wie ze is en waarom ze hier is,” vertelde hij verder, geduldig wachtte ik het af, “Twee vragen waarop ze gewoon kunt antwoorden.” Ik grinnikte donker terwijl ik knikte als bevestiging dat hij gelijk had, om vervolgens de jonge man die erbij was gekomen aan te kijken. “Dat klopt, ik kan het inderdaad antwoorden,” beaamde ik het en deed mijn ene hand in de broekzak van mijn gerafelde jeans, terwijl ik mijn andere arm langs mij liet hangen. “Alleen niet als er opeens iemand wel heel dreigend naar me toe komt lopen en het van me eist,” verklaarde ik doodeenvoudig en blikte kort op de jonge man met de zwarte haren.
          Hierna draaide ik me om, liep naar mijn houthakkersblouse, klopte deze kort goed af en wikkelde het laag op mijn middel om vervolgens terug te lopen en de man aan te kijken die wel de leider leek van het zooitje ongeregeld. “Je kunt me Lolita noemen, en ik wilde enkel weten of hier mensen waren, ” begon ik, een totaal andere toon in mijn stem dan dat ik tegen de andere jongen had gehad, maar toch klonk het gewoonweg normaal. De aardige, lieflijke stem had ik al heel lang niet tegen iemand gehad. Mijn blik was emotieloos, maar toch lag er een bepaalde dankbaarheid in mijn diepbruine ogen. Ondertussen had ik mijn hand in mijn zij gezet, terwijl ik weer verder ging met praten, dit keer over de jonge man die zo intimiderend over moest komen, maar wat duidelijk niet gelukt was.
          “Deze jongen zei ook dat jullie hier geen mensen willen die jullie niet kennen en kunnen vertrouwen, maar volgens mij moet vertrouwen groeien. Dat is er niet al in een instant te merken, uiterlijk kan bedriegen,” zei ik, waarna ik met de laatste zin liefjes naar de jongeman glimlachte met de zwarte haren en hierna weer terug naar de andere man keek, nog steeds met de hand in mijn middel gezet. “Nou, dan ga ik maar, want klaarblijkelijk ben ik hier niet gewenst.” Ik maakte al aanstalten om rechtsomkeert te gaan.


    [Oh, I hate her so much!]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Desirae Amelia Brown ~ Groep A

    Eigenlijk was ze enorm opgelucht, toen Chase zich tussenbeide mengde. Ze had het gevecht aan zien komen, maar was zelf niet dapper genoeg geweest om zich ertussen te voegen. Als het nodig was geweest, had ze wel te hulp geschoten. Ze had gehoopt dat er geen gewonden zouden vallen, maar helemaal geen gevecht was alleen maar beter. Zwijgend had ze het volledige tafereel gevolgd. Desirae wierp vluchtig een blik op Olivia, die heel relaxed op de bank was gaan zitten. Ze twijfelde of ze ernaast ging zitten, maar uiteindelijk bleef ze toch staan. “Nou, dan ga ik maar, want klaarblijkelijk ben ik hier niet gewenst.” zei het meisje. Glimlachend draaide Desirae zich om, om richting de badkamer te lopen. Het meisje ging weg en alles zou weer normaal worden. Hoewel Donovan misschien een tikkeltje overdreven had gereageerd, had ook Desirae het meisje niet vertrouwd. Ze zocht maar haar eigenlijk toevlucht. Dat klonk misschien hard, maar de groep was groot genoeg en Desirae was echt niet van plan haar plekje af te staan. Hier in de groep was ze veilig, dat voelde ze. Hoewel iedereen hier zijn eigen leven leidde, voelde ze zich veilig binnen de groep. Desirae was nou niet één van de sterkste, maar ze had zo haar eigen kwaliteiten. Zolang de andere mensen uit de groep elkaar zouden beschermen, zou ze veilig zijn.

    "Maar mam, ik wil helemaal geen dokter worden. Ik wil les geven aan kleine kinderen, dat lijkt me zo leuk!" Desirae stond tegenover haar moeder in de keuken. Haar moeder was bezig met het avondeten en had haar zojuist het 'leuke' nieuws verteld dat ze aangenomen was op de universiteit. Haar ouders werkten allebei in het ziekenhuis en zagen hun dochter hen graag achtervolgen. Desirae had echter nooit wat met het ziekenhuis gehad, ze vond het een vreselijk gebouw. Ze hield niet van de kale witte muren en het kille uiterlijk van het ziekenhuis. "Je gaat naar de universiteit en daarmee uit!" Mokkend was Desirae die avond naar haar kamer gelopen. Ze had gezeurd en geklaagd, maar er was niets in te brengen tegen haar ouders. Ze moest naar de universiteit.

    En nu was Desirae haar ouders lichtelijk dankbaar. Hoewel de universiteit een hel was geweest, zou ze in deze tijd misschien veel hebben aan haar geneeskunde. Mocht ze ooit gewond raken, dan kon ze in ieder geval zichzelf of anderen behandelen. Ze was van plan om een oud ziekenhuis op te zoeken. Meestal werden verbanden, naalden, spuiten, van alles wat je in het ziekenhuis kon vinden, goed en steriel bewaard. Misschien kon ze in een oud ziekenhuis wel spullen vinden, die later van pas zouden komen. Spullen, die ze prima onbewaakt achter zou kunnen laten, aangezien anderen er niet veel aan zouden hebben.

    Vlak voordat ze de badkamer in verdween keek ze om naar het meisje met de zwarte haren. Zouden er meer van hen zijn? Zouden er nog meer mensen rondlopen? Misschien had ze een escorte nodig naar het ziekenhuis, zo sterk was ze namelijk niet. Maar wie kon ze vertrouwen? Wie was sterk genoeg om haar te beschermen en ook nog eens betrouwbaar genoeg om het voorlopig geheim te houden dat ze dokter was?


    It's never gonna happen, Guys.

    Mag ik een samenvatting? Ik heb het gelezen tot ongeveer de helft van pagina 3

    [In jou groep is volgens mij niks gebeurd.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    CyberLord schreef:
    [In jou groep is volgens mij niks gebeurd.]

    is er bij de andere groep nog iets spannends gebeurt?

    [Roxy, Lolita is bij ons en met haar word nu gesproken door Donovan, Chase en Olivia als ik me niet vergis, meer niet.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    CyberLord schreef:
    [Roxy, Lolita is bij ons en met haar word nu gesproken door Donovan, Chase en Olivia als ik me niet vergis, meer niet.]

    oke dankje, niet veel gemist dus:)

    Chase Armedi ~ [leider groep A]

    Chase bleef rustig staan waar hij stond. Hij nam kort maar nauwlettend de situatie in zich op. De personen die aanwezig waren, die manier waarop ze stonden en de blikken die ze in hun ogen hadden. De voorgaande woorden had hij niet gehoord maar dat was ook niet nodig om te zien wat er aan de hand was. Zijn blik ging even naar de blouse die op de grond lag en hij trok heel even kort een wenkbrauw op. Ze was dus werkelijk van plan geweest om te gaan vechten, wat hem enigszins verbaasde. Die verbazing was echter niet op zijn gezicht af te lezen, er was namelijk helemaal niets op zijn gezicht af te lezen. Ze was van plan geweest om te vechten, terwijl ze zo had kunnen zien dat ze in de minderheid was. Tegen meer dan 3 mensen kon je echt niets maken, hoe slim of behendig je ook was. Misschien wist ze niet dat zich hier zoveel mensen bevonden en was ze eerst Donovan tegengekomen. Daar gokte hij op. Hij had niet een afwachtende houding maar was ook niet van plan om zomaar actie te ondernemen. Zijn blik ging even naar Donovan. Hij was in conflict gegaan met het meisje, wat hij niet op prijs stelde maar hij zei er niets van. Hij kon zijn gevoelens wel begrijpen. Er was zomaar een vreemdeling binnengekomen die opeens ook nog eens vragen was gaan stellen. Het was niet meer dan normaal dat hij deze vreemdelinge niet vriendelijk had ontvangen, maar duidelijk had gemaakt dat ze hier niet welkom was. Alleen de manier waarop kon misschien wat beter.

    De verbaasde blik van Donovan was geheel op zijn plaats. Chase sprak niet zo vaak in vriendelijke taal en al helemaal niet in zoetsappige taal. Zelfs als hij in een goed humeur was kon hij het amper opbrengen om wat vriendelijke woorden over zijn tong te laten rollen. Het was gewoonweg zo dat hij het nut van vriendelijkheid niet altijd in zag en zich ook zo gedroeg. Hij groette mensen alleen als hij daar zin in had en lapte zo alle beleefheidsregels aan zijn laars. Zijn humeur is overigens ook zo wisselvallig als het weer, dus met hem weet je het nooit. Net zoals nu, nu hij een kalmte uitstraalde die niet geheel op zijn plaats was. Er was een vreemdelinge binnengekomen, en alleen al het denken daaraan irriteerde hem. Hij wilde helemaal niet dat iemand hun plaats zou ontdekken, en nu was zij zo even 1,2,3 binnengekomen zonder dat ze leek te weten waar ze zich bevond. Het was echter zijn nieuwsgierigheid naar anderen die ervoor zorgde dat hij deze kalmte uitstraalde. Hij had wel sporen van anderen gevonden, maar na lang zoeken was hij niet één leven wezend tegengekomen. En als je niet zoekt, dan komt het juist op je pad terecht, bleek maar weer. Donovan gaf een soort van verklaring, en hierbij gaf hij blijk van respect naar zijn leider. Dit stelde Chase wel op prijs. Hij knikte naar hem en gaf hem een blik die zei ‘Het is goed’. Veel zin om hem af te rekenen op het feit dat hij zo met het meisje was omgegaan had hij niet, want hij had ook niet veel fout gedaan.

    Chase zag toe hoe het meisje haar rug rechtte. Dat beviel hem veel meer dan de arrogante houding die ze eerst had aangenomen. Het zorgde ervoor dat hij niet meteen van plan was om zijn mes aan haar keel te zetten, maar dat zijn nieuwsgierigheid nog steeds de overhand had. Hij nam haar gelaattrekken kort in zich op en keek haar eventjes aan. Als ze niet overduidelijk uit een andere groep had gekomen had hij haar misschien wel in zijn groep laten komen. Maar dat was nu niet het geval en hij zag haar nog steeds als een indringer, al liet hij dat niet merken. Hij keek toe hoe ze aanstalten maakte om weg te gaan en prentte haar naam in zijn geheugen. Ze mocht niet zomaar weggaan, hij wilde veel liever weten wat zij wist. Informatie. Daar zouden ze bij het zoeken naar eten wat aan kunnen hebben en vooral of er anderen waren. En wie die andere waren en waar ze vermoedelijk zouden kunnen zitten. Dat waren vragen waarop zij misschien een antwoord wist. ‘Chase’ zei hij, bij wijze van een voorstelling aan haar en zijn ogen hielden haar nog nauwlettend in de gaten. ‘En dus ga je nu zomaar weer weg? Hij reageerde niet op haar laatste opmerking, die volgens hem niet meer was dan onzin. ‘Wil je niet wat drinken, nu je hier zo heen bent gekomen?’ stelde hij aan haar voor, nog steeds met een stem die vrij vriendelijk klonk en normaal. ‘Ik zou graag willen weten waar je vandaan komt..’ zei hij, en een verdere verklaring gaf hij niet. Zij moest zich toch ook wel eens afvragen hoeveel meer ‘anderen’ er zouden zijn.

    [ bericht aangepast op 17 sep 2012 - 16:39 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    CyberLord schreef:
    [In jou groep is volgens mij niks gebeurd.]



    [Misschien is het handig om eerst te lezen voordat je iets zegt. Prescott en Elisabeth waren namelijk aan het praten, Elisabeth vooral, over water. Prescott bood toen aan om naar de rivier te gaan Natalya, die ondertussen erbij is gekomen, heeft zich als vrijwilliger aangemeld om mee te gaan.]


    I wish you good luck, and may God rest the souls of those who died in eternal peace.

    Ebola schreef:
    (...)


    [Misschien is het handig om eerst te lezen voordat je iets zegt. Prescott en Elisabeth waren namelijk aan het praten, Elisabeth vooral, over water. Prescott bood toen aan om naar de rivier te gaan Natalya, die ondertussen erbij is gekomen, heeft zich als vrijwilliger aangemeld om mee te gaan.]

    dat had ik nog gelezen.

    [Volgens mij moet ik nu weer reageren of niet?]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    (Ik weet niet of Olivia al heeft gereageerd? En of diegene dat wilt, maar anders ben jij wel aan de beurt ja..)


    CyberLord schreef:
    [Volgens mij moet ik nu weer reageren of niet?]


    I guess so, van mij mag je (aa)
    Maar we moeten niet te veel hierop spammen met berichtjes die geen rpg berichtjes zijn dus shhhhh! vanaf nu aan [en doe het anders bij het rollentopic]


    Aan niets denken is ook denken.

    Wow, spammerds ;p Sorry, ik was vanaf vrijdag ziek, iemand die wilt dat ik Jade langsstuur ergens? Of andersom, Jade mag ook wel wat bezoek krijgen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.