[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
Olivia was verbaasd over de zorgzaamheid in Donovans stem. Het was niet veel, maar meer dan dat ze ooit verwacht had te horen.
'Ja, ik denk het wel.' Zegt ze. 'Het is gewoon, toen ik werd ingevroren had ik allesbehalve dit verwacht.' Dat was het oprechtste dat ze tegen iemand uit deze groep had gezegd. Ze had niet verwacht dat ze ooit nog zoiets zou kunnen zeggen, aangezien ze niet voor zich had kunnen zien hoe ze ooit een goede band zou kunnen krijgen met ook maar iemand uit de groep. Het feit dat ze het tegen Donovan had gezegd was al helemaal raar. Maar ach, niemand houd het vol om tegen niemand eerlijk te kunnen praten. 'Ik vraag me af hoe het zover is gekomen,' mompelde ze. Die vraag had haar al langer bezig gehouden. Eigenlijk al vanaf het begin.

Ze stond als verstijfd voor het enorme gat in de muur. Ze stond ergens op de derde verdieping van een enorm gebouw en ze zag New York in puin liggen. Haar hart stond stil en ze moest haar best doen om niet te gaan hyperventileren. Dit kon New York niet zijn, dat kon gewoon niet! New York was onverwoestbaar. Maar als dat zo was, hoe kon dit dan ooit zijn gebeurd? Ze voelde zich misselijk. Ze voelde dat soort misselijkheid dat je krijgt wanneer je enorm veel stress voelt. Ze voelde maagzuur omhoog komen en deed haar best om het binnen te houden. Met zware benen liep ze weg van het gat. De ruimte waar ze zich in bevond was een parkeergarage. Het stond er vol met autowrakken en het was er overwoekerd met planten. Als er niet af en toe een gat in de muur zat, had ze geen hand voor ogen kunnen zien. Misschien waren zombies wel de oorzaak van dit alles, zoals in die films. Die gedachte gaf haar een onbehaaglijk gevoel, alsof ze nu elk moment door een of ander monster besprongen kon worden. Ze sprong dan ook haast een meter in de lucht toen ze een paar herten tussen de auto's ontdekte. Hoe waren die beesten hier überhaupt gekomen? Dit was de derde verdieping! Pas toen drong het tot haar door: Hoe was zij hier ooit gekomen? Al deze onbeantwoorde vragen maakten haar duizelig. Ze kon ze niet meer duidelijk op een rijtje zetten zoals anders. Met een steek in haar hart dacht ze terug aan haar lessen in klassieke talen op school. Dat was een van de weinige vakken die ze echt leuk had gevonden. Ze wist nog dat haar docent hen eens had verteld dat als je je ogen sluit en je je ontspant, je bepaalde dingen makkelijker en georganiseerder voor je kon halen. Met die gedachte was ze in een oude pick-up gekropen en had ze haar ogen gesloten.

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 11:42 ]

---

yeehh

[ "Ik vraag me af hoe" Hoe wat? Ik snap die zin niet ]

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 11:40 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

CyberLord schreef:
[ "Ik vraag me af hoe" Hoe wat? Ik snap die zin niet ]

[Ow, ja, over hoe de wereld zo is veranderd, het is inderdaad een beetje een vage zin x)]

---

yeehh

[Aaah okay. Goed, dan ga ik even reageren. Kan eventjes duren omdat ik zo moet eten.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Donovan Nickolas ~ Groep A

"Ja, ik denk het wel." zei ze, terwijl ze mij weer aankeek. "Het is gewoon, toen ik werd ingevroren had ik allesbehalve dit verwacht." Ik knikte langzaam, dat gevoel kende ik maar al te goed. Ik had ook niet verwacht dat de wereld zo verlaten zou zijn, dat alles er zo verwoest uit zou zien. Maar ach, wat deed je eraan? Niks. "Ik vraag me af hoe het zover is gekomen." mompelde ze. Ik liep naar de rand van het dak toe en ging op de rand op de grond zitten. Mijn voeten beugelden over de rand Het was best ver naar beneden, maar boeide me niet. Ik had geen last van hoogtevrees. "Dat vraag ik me ook af, maar voor de rest maakt het me weinig uit." Ik haalde mijn schouders op. "Ik bedoel, het is al gebeurd, wat kunnen wij er nu nog aan doen dan proberen te overleven en alles weer op te bouwen?" vroeg ik aan haar terwijl ik eventjes glimlachte.
Ik gooide mijn haar naar achter en deed het toen weer goed. Toen draaide ik me om en keek naar de verwoeste stad. "Ik denk dat ik binnenkort maar weer eens spullen moet gaan zoeken." zei ik nadenkend, "Volgens mij hebben we hier niet genoeg meer en ik heb zelf nog wat spullen nodig."

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 19:22 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Scott Whittemore - X
Toen ik Romy haar deprimerende stem hoorde, trok ik mezelf overeind. Ik knipperde een aantal keren beduusd met mijn ogen om te wennen aan het kleine beetje licht dat door de betimmerde ramen scheen. De woorden die ze zei, begonnen toen pas tot me door te dringen. We gingen het niet overleven. Als we niet heel gauw een plan verzonnen, dan was het einde spel. Eten hadden we wel, maar het was algemeen bekend dat een mens niet lang zonder water zou kunnen.
      “We moeten drinken zien te vinden.” legt ze dan aan de rest van de groep uit. Alsof ze mijn gedachten las. Ik zei geen woord, knikte enkel en volgde met mijn ogen de vingers van Luc die een melodie met zijn vingers tokkelde op de akoestische gitaar. Het maakte me verre van kalm, eerder gek, maar toch besloot ik niets te zeggen en hield wijs mijn mond. Ruzie konden we niet gebruiken op dit moment en bovendien had ik met mezelf een afspraak gemaakt. Ik was niet voor niets deelnemer van dit project geweest, daar zat een hele goede reden achter.
      Gemoedelijk keek ik Romy aan toen ze naast me neer ging zitten. Zuchtend haalde ze een mes tevoorschijn en staarde kil voor zich uit.
      “Het is al een heel geluk dat we voedsel hebben, maar zonder drank zijn we verloren.” vervolgde ze haar eigen woorden. “We moeten echt iets vinden.” zei ze toen ook de anderen zich stil hielden. Een arrogante blik kreeg ik vervolgens van het andere meisje gericht die de kamer binnenkwam lopen. Haar gezicht stond op onweer, iets waar ik me aan irriteerde. Toch negeerde ik het en zuchtte. Zo gingen we er nooit komen.
      “We kunnen kijken of er nog water in de rivieren is en dat eventueel koken. Wel op eigen risico natuurlijk, maar daar wil ik me wel voor aanbieden.” Of ik nu dood zou gaan of over een paar weken aan uitdroging, eigenlijk kon het me niets schelen. Ik keek de groep even rond, zoekend naar een bevestiging.

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 18:15 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Natalya Krupin

Ik krijg een arrogante blik van één van de jongens, ik doe geen moeite om echt namen te onthouden. Ik negeer hem gewoon en ga zitten bij mijn spullen, mijn lange benen vouw ik in kleermakerszit, half onder mijn lichaam. Het liefst wil ik ze negeren, maar de jongen begint alweer met praten. Ik zucht, ik had gehoopt dat ze er ondertussen wel klaar mee zouden zijn. Ik heb geen zin in die onzin. Altijd maar dat gemekker, nooit word er iets nuttigs gedaan, in mijn ogen dan.
"We kunnen kijken of er nog water in de rivieren is en dat eventueel koken. Wel op eigen risico natuurlijk, maar daar wil ik me wel voor aanbieden." zegt de jongeman en hij spreekt met een Texaans accent, één van de weinige Amerikaanse accenten die ik kan thuisbrengen. Nu pas kijk ik op, dat klinkt nog best interessant. Mijn ogen vernauwen zich als ik hem inschattend in mezelf opneem. Ik kan zien dat hij zeker niet klein is, licht gespierd en mijn ogen worden even naar zijn opvallende blauwe ogen getrokken. Ik zou niet in mijn eentje naar buiten durven, nog niet tenminste. Zou deze jongen een risico vormen of juist niet.
Ik kucht even voordat ik spreek, één van de eerste keren sinds ik me kortgeleden bij deze groep gevoegd heb. "Ik bied mezelf aan." Het is kort, mijn stem klinkt krachtig maar zacht. Misschien zelfs een beetje schor van de slaap. Ook in mijn woorden klinkt een accent door, duidelijk Russisch. Dan kijk ik ze beiden om de beurt doordringend aan, de vrouw en de jongeman. We hebben inderdaad water nodig en ik verveel me. Ik wil iets zien, inschatten wat ik misschien kan doen en wat er te halen valt. Maar daarvoor moet ik overduidelijk wel naar buiten.
Ik hoop alleen niet dat er veel mensen meegaan. We zijn dan wel niet met een grote groep, maar ik weet al hoe dat gaat. Kletskoppen, herriemakers en misschien zelfs ruziezoekers. Dat word waarschijnlijk geen geslaagde missie en daar heb ik weinig zin in. Behalve dan dat ik minder snel gemist word als ik achterblijf om mijn eigen ding te doen. Ach, misschien kan ik iemand overhalen of dwingen om met mij mee te gaan op zoektocht naar belangrijke dingen. We hebben echt iets nodig. Ik heb echt iets nodig.

---

I wish you good luck, and may God rest the souls of those who died in eternal peace.

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
'Ik bedoel, het is al gebeurd, wat kunnen wij er nu nog aan doen dan proberen te overleven en alles weer op te bouwen?' Hij had een goed punt. Olivia vond het meestal vervelend als iemand zich goed voelde in een situatie waarin zij duidelijk heeft laten merken dat ze het niets vindt. Het waren de kleine dingen waaraan ze zich kon ergeren. Donovan deed zijn haar goed en keek naar de stad. 'Ik denk dat ik binnenkort maar weer eens spullen moet gaan zoeken.' Olivia sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar haar schoenen. Het was niet raar dat ze versleten waren, ze verving haar schoenen niet vaak, maar in deze situatie had ze toch liever betere schoenen bij de hand. Als Donovan op zoek zou gaan naar spullen zou ze misschien wat betere schoenen kunnen vinden die geen pijn deden aan haar voeten. Niet te vergeten dat ze inderdaad ook andere spullen nodig hadden. Voedsel was vooral een probleem.
'Heb je enig idee waar we voedsel kunnen vinden?' Vroeg ze met tegenzin. Waarschijnlijk had hij wel enig idee en alhoewel ze alle nodige informatie konden gebruiken, ze vond het niet fijn dat mensen dingen beter wisten. Het viel haar op dat ze dit soort dingen steeds erger begon te vinden. Overal zag ze nu wel iets in waar ze zich aan kon irriteren. Hoe goed ze ook wist dat er geen goede reden was om je hieraan te irriteren en dat haar leven ervan af kon hangen, die karaktertrek bleef. Er stak een koude wind op en ze rilde. Het was haar opgevallen dat de lucht anders had geroken toen ze was ontwaakt. Waarschijnlijk was de lucht nog erger vervuild geraakt dan in 3082. Wie weet hoelang de mensheid nog door was gegaan met het vervuilen van de lucht? Het enige dat Olivia wist was dat het er niet op vooruit was gegaan.

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 19:20 ]

---

yeehh

(Oké, het lijkt dan wel dat Roxy het pakhuis zo gevonden heeft, maar ze is al uren op zoek naar enige beschaving, dus dat zeg ik er even bij. )

Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita, groep X.
Het jaar 4033, sinds twee weken geleden is zij pas ontwaakt, wel te zeggen met haar beroemde hoofdpijn. Hoofdpijn die zij altijd wel lijkt te hebben, helaas, en welke affect heeft op haar humeur. Ze weet niet goed waar ze nu moet beginnen, omdat ze de gehele tijd al aan het rondzwerven is. Lolita vraagt zich af waar het eten is of drinken, maar Roxanne vraagt zich af waar de mensen zijn. Het zijn twee totaal verschillende karakters, maar toch passen ze op de één of andere manier goed bij elkaar en vullen ze elkaar aan. Al is Lolita meer van het asociale gedrag met haar stille, mysterieuze karakter, Roxanne is diegene die de uitdagingen altijd aanneemt met een onoverwinnelijke blik in haar ogen.
      Toch kon ze er niet over uit komen waarom ze nog steeds geen mens is tegengekomen of spelen haar gedachten spelletjes met haar? Er kwam een diepe zucht van tussen haar blanke, volle lippen vandaan wanneer ze haar vingers door haar koolzwarte, lange haren liet halen. Zijn er nog überhaupt mensen? Vast wel, al was het niet iets waar zij, Roxanne, zich zorgen over moest maken, vond haar nepkarakter Lolita.
      Haar blik leidde zich af richting de grond, naar haar zwarte leger laarzen waar studs op de achterkant zaten, vervolgens naar haar donkere gerafelde broek die de beste dagen al gezien had en als laatste naar haar zilveren ketting die ze kort vast had gehad om deze hierna terug onder haar geruite shirt te doen. Ze had honger en niet zo’n beetje ook, haar maag rammelde luid en ze schraapte duidelijk haar keel om tegelijkertijd toch wat rond te kijken. Duidelijk, er was niets en zelf had ze geen eten bij zich, alleen een flesje water die al halfleeg was. “Waar is het eten, of mensen als je ze nodig hebt?” mompelde zij geïrriteerd in zichzelf, die natuurlijk niet beantwoord werd, tenzij er plotseling iemand de lucht uit moest vallen. Dat zou ironisch genoeg niet gebeuren, al moest ze lichtelijk grinniken om het idee als het echt zou gebeuren.
      Opeens doemde een groot, oud pakhuis voor haar op en Lolita trok haar wenkbrauw vermakelijk op. Het kon geen kwaad even een kijkje te nemen, toch? En ook al was er niemand om dit tot een uitdaging te maken, haar andere karakter nam het toch al snel aan en zo klonken er holle voetstappen in het pakhuis. In haar donkerbruine ogen waren schitteringen van nieuwsgierigheid en spanning te zien toen ze verder liep en verveelt riep: “Anyone here?”

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 20:50 ]

---

†

Jongens, jullie moeten echt leren om te weten wat er in omgeving is. WE HEBBEN DRINKWATER. En we zitten in een pakhuis, bekijk de plattegrond bij de story. En er is geen balustrade op het dak..
----
Was niet voor jou bedoelt, cocon. Al vind ik het wel een beetje vreemd dat je personage zo bij ons komt binnenvallen.

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 19:20 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Ik zal dit zo nu en dan posten, als er iets verandert, PB me dan, aangezien ik niet alle posts perfect doorlees.

Huidige situatie groep A
Oud pakhuis wat nog aardig overeind staat. Voedselvoorrad is bijna op en last van ratten en ander ongedierte. Wat blikken drinken gevonden (blijven vaak lang goed, dus dat kan denk ik wel ;p). Er staan vooral dozen en hier een oude banken en stoelen.
Plus de spullen die de personages zelf hebben.

Huidige situatie groep Y:
Voorraadhal van plaatselijke supermarkt, voedselvoorraad is dus goed, er staan zat blikkenvoedsel die voorlopig nog goed zijn. Drinken daarentegen is er te kort. Ook is het er, doordat het dak grotendeels ingestort is, erg tochtig en koud. Ook hadden ze wat versleten dekens gevonden, vol gaten weliswaar, maar het is ten minste iets.
Natuurlijk hebben ze ook de spullen van de personages zelf nog.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

(Lexus, als dat voor mij is bedoeld; Lolita komt pas net binnen en ze kon eerder bijna geen eten vinden, dat betekend niet dat het er niet is, ze heeft het gewoon niet gevonden.)

---

†

Lexus schreef:
Jongens, jullie moeten echt leren om te weten wat er in omgeving is. WE HEBBEN DRINKWATER. En we zitten in een pakhuis, bekijk de plattegrond bij de story. En er is geen balustrade op het dak..

[Oh, ik dacht dat we juist wel voedsel en geen drinkwater hadden =='
Ik pas het wel even aan!]

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 19:26 ]

---

yeehh

Lexus schreef:
Jongens, jullie moeten echt leren om te weten wat er in omgeving is. WE HEBBEN DRINKWATER. En we zitten in een pakhuis, bekijk de plattegrond bij de story. En er is geen balustrade op het dak..
----
Was niet voor jou bedoelt, cocon. Al vind ik het wel een beetje vreemd dat je personage zo bij ons komt binnenvallen.

[Oh, daar staat hij dus. Ik kon het niet vinden Ik zal het even aanpassen.]

[ bericht aangepast op 15 sep 2012 - 19:23 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Lexus schreef:
Jongens, jullie moeten echt leren om te weten wat er in omgeving is. WE HEBBEN DRINKWATER. En we zitten in een pakhuis, bekijk de plattegrond bij de story. En er is geen balustrade op het dak..
----
Was niet voor jou bedoelt, cocon. Al vind ik het wel een beetje vreemd dat je personage zo bij ons komt binnenvallen.

[Groep X, ik dus en Ebola hadden het over drinkwater, want dat is er nauwelijks waar hun zitten. (: ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.