[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Donovan Nickolas

"Als de grieten hier zo leuk zijn, waarom wilde je mij dan seksueel aanranden?" vroeg ze grijzend aan me. "Dat is toch makkelijk? We hebben hier maar 2 vrouwen. Een daarvan is dat wijf wat niks doet of zegt en dat maakt haar oninteressant. En die andere heb ik nog nooit gezien." vertelde ik met een grijns, "Dus krijg maar geen te hoge dunk van jezelf. Je bent gewoon een iets waar ik mijn lul in kan stoppen. Nothing more, nothing less." Dat zou haar leren, wat denkt ze wel niet. Ze mocht geen te hoge dunk van zichzelf krijgen. Dat is niet de bedoeling.
Ze streelde weer met haar vingertoppen over mijn gezicht totdat ze mijn sleutelbeen raakte. Toen draaide ze me weer snel om en zat ze weer eens boven op. "Pffft, hou eens op met je spelletjes." zei ik lachend. Ze liet haar hand onder mijn shirt gaan en streelde daar mijn gespierde borstkas. Het kon niet anders dan gespierd zijn, omdat ik toch echt hard train ervoor. Als het om brute kracht zou gaan, zou ik iedereen hier uit kunnen schakelen. Helaas is dat niet het geval.
"Houdt je ook van women on top?" vroeg ze met een grijns. Ze doelde op dat wat Chase eerder had gezegd. "Best wel, maar niet als ze constant met me blijven spelen." antwoordde ik met dezelfde grijns. Ze drukte toen haar lippen in mijn nek en begon me daar kusjes te geven. Ik rilde eventjes, maar dat was het. Ik was nu eenmaal gevoelig daar. Mijn ogen schoten open toen ze met haar hand naar mijn broekrand ging. Ze wilde het dus zo gaan spelen, best. Ze mag ermee spelen zoveel als ze wilt, maar daardoor kreeg ze echt geen informatie uit me. "Eerlijk oversteken." zei ik lachend en begon over haar billen te aaien, "Als jij dat wilt aanraken, wil ik wat anders aanraken."

[Ik vind Donovan best geniaal.]

[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 15:38 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
‘Dat is toch makkelijk? We hebben hier maar 2 vrouwen. Een daarvan is dat wijf wat niks doet of zegt en dat maakt haar oninteressant. En die andere heb ik nog nooit gezien.’ Vertelde hij mij met een grijns, welke ik graag eraf zou willen vegen, maar ik moest me inhouden. Oh, sweet revenge will come to you, Donovan. ‘Dus krijg maar geen te hoge dunk van jezelf. Je bent gewoon een iets waar ik mijn lul in kan stoppen. Nothing more, nothing less.’
Hierop lachte ik kort en honend, hij leek werkelijk waar meer en meer op die klootzak Clay. Niet te geloven hoe bekrompen zijn gedachtegang is! ‘Als ik maar gewoon iets ben waar je, je lul in kan stoppen, dan kan je dat ook bij die andere wijven doen.’ Vertel ik hem, grijnzend, terwijl er een triomfantelijke blik in mijn ogen komt. ‘Van die andere krijg je vast en zeker geen gezeur.’ Hier voor je, dacht ik, terwijl ik hem nog aankeek, maar hierna al snel omdraaide.
‘Pffft, houd eens op met je spelletjes.’ Zei hij lachend, waardoor ik alleen maar verder zou gaan. Had hij mij nou nog niet door? Ik luisterde niet naar hem, ik deed wat ik zelf wilde en niet naar wat een ander mij eiste. ‘Wat, kan je het niet aan? Ik dacht dat jij wel in stond voor dit soort dingen, Donovan.’ Zei ik hem, met nadruk op zijn naam en een spottende, maar toch verleidelijke toon in mijn stem.
‘Best wel, maar niet als ze constant met me blijven spelen.’ Antwoordde hij met dezelfde grijns, op mijn vraag. Kort rilde hij toen ik kusjes in zijn nek drukte, waardoor ik alleen maar verder ging met dit. Mijn tobbende gedachten of ik verder zou moeten gaan of niet, werden echter onderbroken doordat hij weer begon te praten. Volgens mij heb ik in een hele lange tijd niet meer zo veel gepraat als nu, het irriteerde me dan ook mateloos.
‘Eerlijk oversteken.’ Zei hij lachend en begon over mijn billen te aaien, waardoor ik opkeek naar hem. ‘Als jij dat wilt aanraken, wil ik wat anders aanraken.’ Vragend trok ik mijn wenkbrauw op, waarna ik zijn hand pakte, welke niet op mijn billen lag, en deze toen achteloos op één van mijn borsten legde. ‘Dit?’ Vroeg ik, emotieloos en verveeld, alsof ik hem heus wel door had.
‘Was dat alles? Pfft, ik had je wel voor iets spannender in gedachten gehad, dit is nog best saai.’ Daagde ik hem uit, met een uitdagende, charmante grijns op mijn volle lippen.

(Ik vind Lolita best geniaal. )

[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 16:29 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

"Als ik maar gewoon iets ben waar je, je lul in kan stoppen, dan kan je dat ook bij die andere wijven doen." vertelde ze met een triomfantelijke blik in haar ogen. "Van die andere krijg je vast en zeker geen gezeur." Ik grinnikte. "Goed, ik denk niet zo over elke vrouw. Mijn ex-vriendin bijvoorbeeld, maar goed." zei ik met een grijs, "Dat was uiteindelijk een kut wijf en als ik haar hier tegen zou komen, wurg ik haar." Ik liet geen emoties toe als het over haar ging. De enige emotie die er zou zijn is woede, maar goed. Dat is nu niet al te handig. Ze was echt vreselijk geweest, een manipulator, een verleider, een leugenaar. Echt een kut wijf. "En jij bent nu eenmaal de meest interessante hier, dus ja, dan wil ik jou." vertelde ik met een grijns.
Ze pakte mijn hand van haar billen en legde ze op haar borsten. "Dit?" vroeg ze emotieloos en verveeld. Ze was slim, heel slim. Die actie had ik niet verwacht. "Was dat alles? Pfft, ik had je wel voor iets spannender in gedachten gehad, dit is nog best saai." zei ze uitdagend, met een charmante grijns op haar lippen. Ik grijnsde breed. "Wil je meer dan?" vroeg ik lachend en liet mijn hand van haar borst, die ik grondig had aangeraakt, naar beneden glijden. "Kun je krijgen hoor, goed en hard." zei ik, nu toch echt uitdagend. Als ze zover zou gaan dan zou ik haar echt hard en nemen om haar haar gedrag af te leren.

[Omg, Lolita is echt gemeen. Hahaha]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Wat gaan jullie haaard -gayhandje-|

Alison Jade Skyler.
Lang zat ze nog niet in de boom, maar de twee lelijke mormels leken nu al hun interesse in haar te verliezen. Ze aren duidelijk minder alert en zagen er zelfs een beetje suf uit. Misschien had ze nog een kans om hier weg te komen, bedacht ze en haar humeur was al meteen stukken beter.
Plots zag ze hoe de Ruwharigen hun oren spitste en hun koppen schoten ineens dezelfde kant op. Jade volgde hun blik en zag niet heel veel verder op een jongen staan, of beter gezegd, een jonge man. Lang had ze niet om hem te bekijken, want al gauw zat ze naar een scène te kijken waarin hij achtervolgd werd door de twee murmels die zojuist nog onder de boom gestaan hadden. Verbaasd knipperde ze met haar ogen en toen drong het tot haar door dat ze nu de kans had weg te rennen. Terug naar haar onderkomen, veilig weg van die lelijke mormels. Ha! En dat allemaal dankzij een wilvreemde knul die toevallig langs was komen waaien. Met een soepele sprong landde Jade op de grond, klaar om de andere kant op te rennen. "Pak die staaf!" hoorde ze de jongen roepen en verbaasd trok ze kort haar wenkbrauw op. Mooi niet dat ze haar leven ging wagen voor iemand die ze niet eens kende, maar aan de andere kant had Jade ook wel zo haar eigen normen en waarden. Ze kon het gevoel dat ze iemand wat verschuldigd was dan ook niet verdragen, daar konden mensen later altijd misbruik van maken. Nog een reden om alleen te blijven.
Ze slaakte een diepe zucht, misschien was het beter meteen haar schuld in te lossen, dan was ze er vanaf en misschien hield ze er nog wel een lekker stukje vlees aan over ook. Haar hongergevoel groeide bij de gedachte aan een vers, stuk vlees. Met dat in haar achterhoofd stoof ze op de staaf af, raapte hem op zette ook de achtervolging in waardoor ze de stijfheid die in haar spieren was ontstaan er ook meteen uitliep. De jongen, die niet onknap was zag ze nu, had duidelijk naar haar hulp uitgekeken. Ze kon het zien aan zijn ogen die van links naar rechts schoten. Al had hij wel een flink stuk hout in zijn handen wat zeker geen slecht wapen was.
Jade zag nog net hoe hij het eerste beest van zich afsloeg en zag dat het tweede beest met een hongerige blik rond hem cirkelde. Doordat hij zo gefocust was op de jongen, zag hij haar niet aankomen en Jade nam gretig gebruik van die situatie. Met een paar snelle passen stond ze achter het beest die ze, nadat hij nog verbaasd zijn kop naar haar had gekeerd, een flinke dreun gaf met de metalen staaf. Het was een voltreffer, precies op zijn lelijke kop, ze dacht zelfs iets te horen kraken. Jade gaf geen kick en keek toe hoe het lelijke wezen in elkaar zakte. Nu ze hem rustig kon bekijken zag ze pas hoe lelijk het wel niet was, nog lelijker dan ze had gedacht.
Jade snoof arrogant toen ze zag dat het tweede beest zich snel uit te voeten maakte, erg wraaklustig waren deze wezens dus niet. "En wie lacht er nu nog?" grijnsde ze terwijl ze met de staaf in het levenloze lijf van het beest porde. Hij had geen schuim rond zijn bek, dus zijn vlees was waarschijnlijk eetbaar. Vers vlees, het water liep haar nu al in de mond. Al zou ze zich in moeten houden tot ze het gekookt had. Ze zou hem moeten villen, iets wat ze nog nooit had gedaan, het waren dingen die ze enkel in films had gezien. "Into the wild" bijvoorbeeld, daarin was er een jongeman geweest die een eland had gevild.
Het drong weer tot Jade door dat ze niet alleen was en ze richtte haar blik op de jongeman voor zich. "En wie ben jij?" vroeg ze terwijl ze haar ogen wantrouwig tot spleetjes kneep. Hij was ongeveer van haar leeftijd schatte ze, misschien zelfs iets ouder. Hij had sprekende ogen en zijn bruinen zaten nogal warrig, of dat kwam van het rennen of dat het altijd zo zat kon ze niet zeggen. Wat ze wel zeker wist was dat ze het vlees niet met hem ging delen. Het was zij geweest die het wezen gedood had, niet hij. Daarbij was ze de jongen niks meer verschuldigd, dus zou ze zonder schaamte het beest toe kunnen eigenen.

[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 17:33 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Donovan grinnikte. ‘Goed, ik denk niet zo over elke vrouw. Mijn ex-vriendin bijvoorbeeld, maar goed.’ Zei hij met een grijns. Ging hij nu echt over zijn ex-vriendin beginnen? Goed, dit kon toch interessant worden, mocht hij het verhaal aan mij vertellen dan. Misschien kreeg ik dan wel een andere kant van hem te zien en had ik een soort zwaktepunt gevonden. ‘Dat was uiteindelijk een kut wijf en als ik haar hier tegen zou komen, wurg ik haar.’
Ik had gedacht een lichte woede in zijn ogen te zien, maar dit wat hij net zei, had ik absoluut niet verwacht. ‘Heeft ze je hartje pijn gedaan?’ betuttelde ik hem lichtelijk, terwijl ik een hart tekende op zijn borstkas met mijn wijsvinger, nog voordat hij verder ging met praten. ‘En jij bent nu eenmaal de meest interessante hier, dus ja, dan wil ik jou.’ Vertelde hij me met een grijns. ‘Maar straks dan gaat de meest interessante weg, zonder hier nog terug te komen.’ Grinnik ik.
Op mijn woorden en daden wat ik erna deed, grijnsde hij breed. Ik vroeg me af waarom, had ik hem nu te pakken of was hij alweer een ander plannetje aan het beramen? ‘Wil je meer dan?’ Vroeg hij lachend en liet zijn hand van mijn borst, die hij eerst grondig had aangeraakt, naar beneden glijden. ‘Kun je krijgen hoor, goed en hard.’ Zei hij, nu toch echt uitdagend.
Eigenlijk was dit nu het moment om weg te gaan, maar hoe erg ik dat ook wilde, ik moest een uitdaging altijd aangaan, want als ik dat niet deed, zat ik er nog dagen mee. Ik wilde niet zwak zijn en dit laten zien, zeker niet door nu weg te lopen, dus wat deed ik? Juist, ik ging erin mee, verdomme. Het kon niet anders, want hij daagde mij heel duidelijk uit.
‘Het enige waar ik me nu nog zorgen over maak is die kleine jongeheer van jou,’ zeg ik hem, terwijl ik een uitdagende, maar toch lichtelijk spottende, grijns op mijn lippen probeerde te persen. Mijn hand streelde ondertussen expres bij deze woorden over zijn kruis heen. Shit, fucking hel, hij wist gewoon hoe hij me moest bespelen nu! Misschien moest ik toch weggaan… maar dan betekende het dat ik verloren had van de uitdaging en dan had Donovan ook gewonnen. Het is dus sowieso wel deels win-win situatie voor hem, aangezien hij me eerder wilde verkrachten. ‘Volgens mij heb je me niet echt iets te bieden.’ Eindigde ik dus, een sluw grijnsje sierde mijn gezicht, terwijl ik hem dit keer uitdaagde iets te doen.

(Lolita is niet gemeen, dat is Donovan. Lolita heeft gewoon gelijk.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

"Het enige waar ik me nu nog zorgen over maak is die kleine jongeheer van jou" zei ze, waarna ze een uitdagende en spottende grijns op haar lippen probeerde te krijgen. Ze nam de uitdaging dus aan, domme keus. Met haar hand streelde ze over mijn kruis heen. Ik kreunde expres extra hard en duidelijk. "Lekker hoor." zei ik grijnzend.
"Volgens mij heb je me niet echt iets te bieden." zei ze met een grijns, die heel erg uitdagend was. "Oh, wil je zo beginnen?" zei ik lachend. Ze was echt niet slim bezig. Zo zou ik haar krijgen en ik hoefde haar niet eens te verkrachten. Wauw, volgende keer doe ik het gewoon zo. Dat is zoveel makkelijker. Een uitdaging ging ze blijkbaar aan, zelfs tot het uiterste. Ik duwde haar van me af en ging toen zo zitten dat ik haar broek uit kon trekken. Wat ik toen ook deed. "Dus, wil je erachter komen hoe 'klein' hij is?" vroeg ik uitdagend waarna ik eventjes lachte. Hij was alles behalve klein en dat zou ze merken ook, diep diep in zich. Een grijns verspreide zich over mijn gezicht.
Mijn hand ligt ik over haar ondergoed gaan en keek haar uitdagend aan. "Do you like this?" vroeg ik uitdagend, maar het zou toch niet uitmaken wat ze antwoordde. Op dit moment wilde ik gewoon verder gaan, wat ik ook rustig deed. Mijn hand ging telkens weer over haar slipje heen en stopte af en toe op goed over haar clit te aaien.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

17 +
Gehehehehe.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Hij kreunde extra hard en duidelijk, ik had zo het idee dat hij het expres deed, dus kon ik het niet laten mijn ogen te rollen. Drama Queen, much? ‘Lekker hoor.’ Zei hij grijnzend, waardoor ik met mijn tong over mijn lippen likte.
‘Oh, wil je zo beginnen?’ Zei hij lachend, op mijn woorden dat hij mij niet echt iets te bieden heeft. Ik wilde hem enkel uitdagen, dus hij nam net zo goed uitdagingen als ik aan. Helaas eigenlijk, want verdomme, ik moest me niet zo erin laten luren. ‘Ja inderdaad,’ sprak ik maar, terwijl ik mezelf weer vervloekte, omdat ik er nog steeds in mee ging. Je zou denken dat ik toch wat geleerd had in de eerdere jaren, maar nee hoor, alleen dat ik uitdagingen persé aan moest nemen en het zo moest weten, met een onoverwinnelijk gevoel erna. Nu zou Donovan echter een groot voordeel hebben en nu maar hopen tot de Goden dat het geluk aan mijn kant staat, anders kan ik het echt gedag zeggen.
Hij duwde mij van zich af en ging zo zitten dat hij mijn broek uit kon trekken, wat hij toen ook deed. ‘Dus, wil je erachter komen hoe ‘klein’ hij is?’ Vroeg hij uitdagend, waarna hij eventjes lachte. Nee, wilde ik eigenlijk zeggen, houd dat onding lekker in je broek, maar nee hoor, dat ging er niet bij mij uit. In plaats daarvan zei ik zowat het tegenovergestelde ervan, weer door die uitdagende stem. Godver, hij moest het niet op die manier zeggen, dan ging ik er juist op in!
Shit shit, fucking hel, hij weet gewoon hoe hij dit moet spelen, de eikel. ‘Ik weet wel zeker dat hij klein is, maar oké, het kan geen kwaad.’ Zei ik hem, ietwat emotieloos. Al kon ik alleen maar denken aan het feit dat het juist wel kwaad kon, dat hij mij had waar hij wilde en ik erin was gelopen, dit liet ik echter allemaal niet zien of merken.
Een grijns verspreidde hij zich over zijn gezicht. Zijn hand liet hij over mijn ondergoed gaan en keek me uitdagend aan. ‘Do you like this?’ vroeg hij uitdagend, al wist ik vrij zeker dat het hem toch geen flikker uitmaakte of ik het wel of niet lekker vond. Net op het moment dat ik wat terug wilde antwoorden, ging hij verder. Hij liet zijn hand telkens over mijn slipje heen gaan en stopte af en toe om goed over mijn clit te aaien. Hoewel ik dus eigenlijk een sarcastisch antwoord terug had willen zeggen, kwam er in plaats daarvan een kreun uit mijn mond, eentje die, helaas, goed te horen was. Maar wat wil je dan ook, als ik daar al heel lang niet aangeraakt was?
Snel duwde ik hem van mij af en trok mijn broek terug aan met een beledigd gezicht. ‘Sukkel,’ gromde ik boos naar hem, al kon je duidelijk aan mijn toon en de blosjes op mijn wangen merken dat ik het ergens wel fijn vond. ‘En nee, het beviel me niet.’

[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 19:30 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

Er kwam een kreun uit haar mond, eentje, maar deze was heel goed te horen. Een grijns verspreide zich over mijn hele gezicht. Wat was ze toch een slechte leugenaar. Haar lichaam hield ervan, hoe vervelend zij het ook vond. Ze duwde me snel nadat het gebeurde van zich af en trok haar broek weer aan met een beledigd gezicht. "Sukkel" gromde ze boos naar mij. Helaas zeiden de blosjes op haar wangen meer als genoeg. "En nee, het beviel me niet." ging ze verder. Ik kon alleen maar lachen. "Schatje, ik kon zien en horen dat je het lekker vind. Anders had zou je nu niet zo blozen." zei ik met een grijns, "Je hebt de uitdaging verloren en je hebt geen informatie van me gekregen. Hoe voel je je nu?"
Ik ging rechtop zitten en keer haar aan. "Jammer hoor dat we niet verder zijn gegaan, dan had ik je kunnen bewijzen hoe groot mijn lul wel niet is, maar goed. Dat is jou verlies." Ik grinnikte eventjes.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Ik vind Donovan en Lolita zo geniaal samen. Het is gewoon amusant om te lezen.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Dat komt natuurlijk omdat Lolita zo geniaal handelt en denkt. /ego voor haar.
Maar 't is inderdaad wel geniaal, hahaha.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Een grijns verspreidde over zijn hele gezicht, om de doodsimpele reden dat ik een kreun liet horen. Fuck, ik kon mezelf echt wel vervloeken nu!
Toen ik mijn broek snel aan had getrokken met een beledigd gezicht, moest hij alleen maar lachen, waardoor mijn blik aangebrand werd door dit. ‘Schatje, ik kon zien en horen dat je het lekker vind. Anders had zou je nu niet zo blozen.’ Zei hij met een grijns,
‘Je hebt de uitdaging verloren en je hebt geen informatie van me gekregen. Hoe voel je je nu?’ Door deze woorden vertrok mijn gezicht en balde ik mijn vuisten, terwijl ik de knoop van mijn broek open liet staan. Godverdomme, meent hij die onzin nu serieus? ‘Ik voel me nu alsof ik je gezicht wil verbouwen en mijn mes door je strot wil halen,’ gromde ik ietwat dierlijk naar hem, terwijl mijn knokkels wit werden. Hoe lang geleden was het dat ik mijn zelfbeheersing verloor?
Ik haat hem, omdat hij weet dat ik hier wel op in ga en ik kan er niets tegen doen, want dan krijg ik dat nare gevoel weer. Het gevoel van schaamte dat ik verloren heb, zwakte, vooral zwakte, en woede. Ik ga hem dit dus echt niet gunnen!
Ondertussen ging hij rechtop zitten en keek me aan. ‘Jammer hoor, dat we niet verder zijn gegaan, dan had ik je kunnen bewijzen hoe groot mijn lul wel niet is, maar goed. Dat is jou verlies.’ Hij grinnikte eventjes, waardoor mijn kaken verstrakte en ik begon te knarsetanden. Er kwam een zacht sissend geluid tussen mijn tanden vandaan, omdat mijn ademhaling zwaarder werd.
Niet te geloven dat ik dit ga doen, dat hij alweer op me in gepraat heeft. ‘Dat is meer jouw verlies,’ zei ik hem, maar terwijl mijn blik nog vijandig op hem was gericht, deed ik zowel mijn schoenen als mijn broek uit, waarna ik hem weer naar achter duwde en mijn lippen in zijn nek drukte. ‘Jij kreeg bijna je seks niet…’ Ik zuchtte onhoorbaar, dit was hopeloos.
Met een snelle beweging deed ik zijn shirt omhoog, uit en gooide deze vervolgens op de grond naast mijn broek. Kort ging mijn blik over hem heen met een zo emotieloos mogelijke blik, waarna ik de knoop van zijn broek open deed. Vanaf nu zou ik alles zo emotieloos mogelijk moeten doen, zodat hij niet te weten zou komen hoe ik me erbij voel, anders zat ik nog veel dieper in de shit dan ik nu al zat.
Hij leek er wel van te genieten, die perverse sukkel. Al moet ik wel eerlijk zijn dat het deels goed voelde, ook omdat ik al heel lang niet zo aangeraakt was dat bijna alles nu goed zou zijn. Hij moest dus geen ego krijgen. ‘Beter doe je voorzichtig met de wond,’ gromde ik naar hem, als een soort bedreiging, maar deels ook waarschuwing.

[ bericht aangepast op 21 okt 2012 - 21:50 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Lopen, lopen, lopen, wankelen, bijna vallen, evenwicht proberen te bewaren, lopen, lopen, lopen, oh oeps daar gaat haar arm, arm weer pakken en op zijn plek leggen, lopen, lopen… Zo ging zo ongeveer zijn gedachtegang en dat waren zo ongeveer de acties die hij uitvoerde tijdens de weg naar het pakhuis. Het leek opeens zo verschrikkelijk ver nu het effect van de heroïne minder werd. Hij keek niet de hele tijd meer achterom maar zijn ogen flitsten nog steeds heen en weer. Nog steeds was er helemaal niemand te zien. Wat hem verder opviel aan de omgeving was dat het al wat donkerder begon te worden. Hij twijfelde nog steeds niet aan het plan waarmee hij bezig was, het zat in zijn hoofd en het zou er niet zomaar uitkomen. Ze was niet heel zwaar, dat wist hij, want dat kon hij aan haar zien, maar toch was het af en toe zo zwaar om haar te dragen. Toch hield hij geen seconde stil om uit te rusten of ging hij langzamer lopen. Het was al bijna donker en met de wisseling van dag op nacht begon een beetje van zijn verstand weer terug te komen. Hij moest voordat de avond viel in het pakhuis zijn, anders zouden anderen daar vragen gaan stellen. En daar had hij geen zin in, in die vragen. Zichzelf verantwoorden voor zijn acties, dat was niets voor hem. Hij moest er wel af en toe op letten dat hij haar niet uit zijn armen liet glijden, want af en toe was hij te veel ergens anders met zijn gedachtes. Er leek een eeuwigheid te zijn verstreken voordat hij eindelijk aankwam bij het pakhuis. Daar aangekomen ging hij natuurlijk weer via de achterdeur, en niet via de voordeur, die veel meer gebruikt werd. Helaas was wel een omweg. Een beetje onhandig probeerde hij ervoor te zorgen dat er geen takken in haar gezicht krasten op het moment dat hij het buitentrappetje van de achterdeur opliep. Waarom hij deed wist hij eigenlijk ook niet, hij gaf niet veel tot geen ene moer om haar maar wilde blijkbaar ook niet dat haar gezicht beschadigd zou raken. Hierdoor kreeg hij helaas zelf wel wat takken in zijn gezicht, wat ervoor zorgde dat hij een kras op zijn arm kreeg en nog wat andere kleinere krasjes hier en daar.

De trappen vervloekte hij voor de tweede keer op de dag in zijn gedachten. Ondanks dat hij geen enkele puf meer had moest hij haar toch op haar kamer zien te krijgen, want ergens anders zouden anderen haar meteen zien en dat wilde hij niet. Hoe hij precies ging uitleggen aan zijn groep dat hij een wildvreemde had ontvoerd wist hij niet, maar daar dacht hij op dit moment nog niet over na. Gelukkig was er nog dat beetje heroïne dat zijn werking wel deed en dat ervoor zorgde dat hij haar (ongedeerd) over de trappen kon dragen. Hij deed dit ook zo dat hij niet al te veel geluid maakte, want dan zou er misschien iemand aan kunnen komen om te kijken wat (of wie) er aan de hand zou zijn. Zijn ogen flitsten op de derde verdieping heen en weer, maar hij zag niemand. Ook hoorde hij niemand. Hij had ook niet verwacht dat er iemand zou zijn, mensen kwamen niet zo snel op zijn kamer. En als ze dat, ongevraagd, wel deden, zou hij ze zo uit het raam gooien als dat hem niet beviel. Ze lieten het dus wel om zonder toestemming (en aankondiging, kloppen) binnen te komen. Hij manoeuvreerde met snelle en schichtige bewegingen door de dozen door met haar in zijn handen. Het zou goed kunnen dat ze hier wakker van zou worden, maar dat deerde hem niet. In zijn kamer legde hij haar op het enige meubelstuk dat nog enigszins in goede staat verkeerde, namelijk op de oude versleten slaapbank. Zelf sliep hij daar nauwelijks op. Meteen sloot hij de deur achter zich, gelukkig kreeg hij het met zijn enigszins trillende handen nog voor elkaar om de deur op slot te krijgen, al duurde dit vrij lang. Hij liep met snelle en gehaaste passen naar een doos die in zijn kamer stond, maar keek snel achterom, alsof ze ieder moment kon ontwaken. Ze sliep nog , dacht hij. Hij pulkte de tape die eerder gebruikt was om de dozen vast te plakken los en liep met gehaaste stappen op haar af. Even leek hij te twijfelen, maar al snel had hij met de tape haar mond beplakt, wel zo dat ze nog adem kon halen, maar dat als ze zou praten haar stemgeluid gedempt zou worden. Haar handen bond hij vast met oud touw. Omdat hij daar niet genoeg van had moest hij heel erg veel tape gebruiken om haar als het ware aan de slaapbank vast te plakken. Haar voeten kon hij nog wel met wat oud touw vastbinden. Het was duidelijk dat hij dit niet met volle aandacht had gedaan, want de constructie zag er werkelijk niet uit. Zijn ogen gingen helemaal over haar gezicht heen, maar nog steeds leek ze niet wakker te zijn.

Hij liep onrustig door zijn kamer heen, van de ene muur naar de andere muur, in gedachten verzonken. Gooide zijn pet op de grond, waarom wist hij niet, en haalde even een hand door zijn haar, waardoor het helemaal in de war zat, zoals het vaak zat als hij geen pet op had. Hij opende de kluis en keek even naar zijn tas, waarin de drugs zat, maar kon zichzelf beheersen en pakte niets. De kluis deed hij weer op slot, en de sleutel stopte hij in zijn zak. Na nog wat te hebben geijsbeerd in zijn kamer zette hij het raam open voor frisse lucht, wat nodig was omdat het erg muf was in zijn kamer. Hij ging op de rand het raamkozijn zitten en zijn ogen schoten weer heen en weer, van het ene huis naar het andere.

---

Aan niets denken is ook denken.

Er kwam een sissend geluid tussen haar tanden vandaan. Ik had haar te pakken, ze zou het niet kunnen laten om deze uitdaging aan te gaan. "Dat is meer jouw verlies." zei ze tegen mij en haar blik stond vijandig. Ondertussen deed ze haar schoenen als ook haar broek uit, waarna ze me weer naar achteren duwde en haar lippen in mijn nek drukte. Een rilling schoot door mijn hele lichaam. 'Kom maar bij papa' dacht ik grinnikend bij mezelf. "Jij kreeg bijna je seks niet…" zei ze, waarna ze zuchtte. "Nee, ik krijg mijn seks." zei ik met een grijns.
Met een snelle beweging deed ze haar shirt uit en gooide deze naast haar broek. Ze bekeek me eventjes, helaas zonder emotie wat het saaier maakte, en maakte toen de knoop van mijn broek open. "Zo, jij wilt snel beginnen." zei ik met een glimlach. "Beter doe je voorzichtig met de wond." gromde ze naar me. Het was zowel een bedreiging als ook een waarschuwing. Ik keek haar eventjes aan en knikte toen. "Dat zal ik zijn." zei ik nu zachtjes, bijna lief zelfs.
Ik zette haar op mijn schoot neer en streelde met mijn hand over haar rug heen. Zachtjes drukte ik mijn lippen tegen die van haar. Daarna legde ik haar weer op het bed neer en begon ik weer over haar clitje heen te aaien, zodat ze opgewonden raakte. Een nat poesje glijdt en is een stuk lekkerder dan een droge. Ik keek naar haar en grijnsde eventjes. "Lekker hé?"

[Ik had meer kunnen schrijven, alleen dan zou ik jou poppetje moeten besturen en daar ben ik op tegen. Mijn volgende post zal vast langer worden, want dan kan ik echt leuke dingen gaan beschrijven.]

[ bericht aangepast op 22 okt 2012 - 18:06 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Eris Riley - Loner

Riley had geen idee van wat er in de tussentijd gebeurd was en waar ze naartoe was gebracht. Moeizaam opende ze dan ook haar ogen en het drong maar langzaam tot haar door. Het besef en de herinneringen kwamen langzaam terug en in eerste instantie had ze niet gemerkt dat ze vastgebonden was, tot ze er achterkwam dat ze beperkt was in haar bewegen. Haar ogen keken schichtig de ruimte rond voor zover het voor haar mogelijk was. Het enige wat ze echter concludeerde was dat ze ergens opgesloten zat, op een versleten slaapbank lag en dat ducktape en touwen ervoor zorgden dat ze geen kant op kon. In haar ooghoek zag ze hem in het raamkozijn zitten, de klootzak die haar hier naartoe had gebracht. Hij had zijn aandacht op buiten gevestigd en Riley zag dan ook direct haar voordeel hierin en was dus absoluut niet van plan om de damsel in distress te spelen. Daarom poogde ze zichzelf muistil te bevrijden. Zo snel was ze niet van plan om op te geven en het was duidelijk dat hij geen weet had van knopen leggen. Het enigste waar ze werkelijk een probleem in zag, was de ducktape, maar ze zou niet direct haar hoofd erbij neer laten hangen. Een mes of scherp voorwerp zou de uitkomst zijn en aangezien een versleten slaapbank niet voor niets zo heette, bewoog ze enigszins. Hopend een kapot gesprongen veer aan te treffen die een scherp uiteinde had. Natuurlijk stond het geluk niet aan haar kant en was het slaapbankje nog niet zover versleten.
Toch was ze bij lange niet van plan om op te geven, aangezien ze hier zo snel mogelijk weg wilde, zo ver mogelijk hier vandaan. Ze vreesde namelijk voor Scott en Ethan. Er moest iets aan de hand zijn, want anders was zijzelf hier nooit terecht gekomen. Dan had Ethan allang ingegrepen en lag deze gast voor half dood in een vuilcontainer in plaats van zij hier gekneveld op een bank.
Riley hoopte dat ze met wat bewegen en trekken het ducktape iets van los zou laten zodat ze haar armen kon loswringen. Tot haar ongemak leverde dit echter niet het exacte resultaat op, aangezien ze nog geen tel later met een doffe klap op de grond pleurde. Doordat ze verkeerd op haar arm viel, klonk een gedempte kreun vanachter uit haar keel. Haar pols was namelijk dubbel geklapt door het gewicht dat erop terecht was gekomen, ondanks dat ze absoluut niet in het bezet was van overdreven veel kilo’s.
Riley wist ook wel dat dit zijn aandacht hoe dan ook getrokken had en het was daarom dat ze niet bepaald zijn kant opkeek. Alsof ze daadwerkelijk geschrokken zou zijn en bang doordat hij nu wist dat ze wakker was. Dat gunde ze hem alles behalve. In plaats van angstig zijn kant op te kijken, poogde ze dan ook nog steeds zichzelf los te wringen, ondanks de stekende pijn die ze in haar pols voelde. Ze stond namelijk geen doodsangsten voor hem uit, ondanks dat hij wel degene was die haar op dit moment kon maken en breken. Riley was niet snel af te schrikken, en dat was iets waar hij ook gauw genoeg achter zou komen.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
‘Nee, ik krijg mijn seks.’ Zei hij met een grijns, waarop ik hem enkel met een charmant glimlachje aankeek. Hierna volgde mijn broek en schoenen, daarna volgde het shirt en opende ik zijn broeksknoop. ‘Zo, jij wilt snel beginnen.’ Zei hij met een glimlach, waardoor ik even mijn blik afwendde. Ik wil zo snel beginnen, omdat ik er dan ook sneller vanaf ben, maar dat ga ik hem niet aan zijn neus hangen. Hij moest maar leren dat hij niet meer van mij te weten zal komen. In plaats daarvan keek ik hem weer terug aan met een glimlachje, ‘Je had toch een grote lul, zei je?’ vroeg ik hem, alsof dat het antwoord erop moest zijn, al kwam het hem er emotielozer uit dan dat ik bedoeld had.
Donovan keek me eventjes aan, nadat ik hem een bedreiging zowel voor een waarschuwing had gegeven, en knikte toen. ‘Dat zal ik zijn.’ Zei hij nu zachtjes, bijna lief zelfs, waardoor ik hem even peilend aankeek, voordat hij alweer verderging en mij op zijn schoot neer zette. Ik rilde kort door de strelende aanraking over mijn rug heen, het voelde raar nu na zijn bijna lieve toon.
Hij overrompelde me dan ook door zijn lippen zachtjes op die van mij te drukken, waardoor ik niets anders kon dan mee te werken en zelfs, toen hij me neerlegde, het shirt dat Donovan me gegeven had uit te doen. Dit viel neer op het hoopje andere kleding. Helaas lag ik nu wel enkel in mijn BH en slipje, terwijl hij me zo kon bekijken. Hopelijk zou hij denken en zien met zijn lul, want anders zou hij het litteken op mijn rechterbeen zien, welke Clay had gemaakt toen ik weg probeerde te rennen. Mijn adem begon te stokken toen hij weer over mijn clit begon te aaien, zodat ik opgewonden raakte, maar ik probeerde met een hard, vlak gezicht het te negeren. Hij mocht niet weten dat het goed voelde of wat dan ook, vanaf nu zou het alleen emotieloze Lolita zijn.
Donovan keek naar mij en grijnsde eventjes. ‘Lekker hé?’ Ik gromde lichtelijk, maar het werd overtroffen door een zachte zucht tussen mijn lippen. Er kwamen weer lichte blosjes op mijn wangen, terwijl ik van hem wegkeek en ondertussen nog steeds van alles probeerde om het tegen te gaan. ‘Nee, dat is het niet, ga nou maar gewoon verder. Let’s get this over with.’ Verzuchtte ik, toch deels met een zachte toon van genot.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.