[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tot mijn verbazing werkte Lolita mee mee en deed haar shirt uit. Nu had ze alleen nog haar BH en haar slipje aan. En ik moest toch echt toegeven dat ze, ook al had ze een wond in haar zij, er goed uit zag. Zeker nu haar broek ook uit was. Ik hoorde hoe haar adem stokte toen ik over haar clit aan het aaien was. Ze gromde lichtelijk op mijn vraag, maar een zucht kon ze niet tegen houden. Lichte blosjes verschenen er op haar lippen. Ze keek weg, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ik niks merkte. Maar dat was nu al vee lte laat. Ik wist dat ze het lekker vond en dat bezorgde een grote glimlach op mijn lippen. "Nee, dat is het niet, ga nou maar gewoon verder. Let’s get this over with." verzuchtte ze, maar er was een toon van genot te horen. Ze vond het dus wel lekker, hoe hard ze zich er ook tegen verzette.
Ik begon met mijn hand vanaf haar poesje naar beneden te strelen, naar haar voeten toe. Voeten waren een, rare, fetisj die ik in de loop van de tijd had ontwikkeld. Vrouwen voeten waren gewoon zo perfect, zo heerlijk om aan te raken. Compleet anders dan mannen voeten. Die waren harig en vaak misvormd. Vreselijk. Ik kon begrijpen dat mensen het raar vonden, maar voor mij was het dat alles behalve. Zo zag ik ook het grote litteken op haar been. Verbaasd en vooral verschrikt keek ik haar aan. "Hoe is dat gebeurd?" vroeg ik zachtjes, terwijl ik er met mijn vinger over heen streelde. Haar voeten en de rest was ik allang weer vergeten. Hoe hard ik me ook voordeed, ergens was ik toch nog een aardig persoon. Een aardig en zorgzaam persoon en zoiets negeren kon ik gewoon niet.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 1:04 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Hij keek naar buiten en merkte op dat het nog donkerder was dan eerst. Zijn ogen bleven stilstaan bij een willekeurig punt in de verte. Inmiddels was het al een stuk kouder geworden in zijn kamer door de gure wind die vanuit het raam kwam. De wind verkoelde hem ook, zorgde ervoor dat zijn haren heen en weer werden geblazen, maar dat deerde hem niet. Hij leek de kou niet eens door te hebben. Heel rustig en relaxed leek hij daar te zitten in het raamkozijn, maar hij zijn gedachten waren een warboel. Hij dacht aan dat kettinkje wat ze bij zich had, dat vond hij uiterst merkwaardig. Hoe was ze daaraan gekomen? Was het wel dat kettinkje dat hij zich herinnerde? Misschien niet, dacht hij, misschien was het wel een waanidee van hem dat het dat kettinkje was. Het kon toch net zo goed van iemand anders zijn of niet? Hij irriteerde zich aan zichzelf, aan zijn gedachten en aan al die onbeantwoorde vragen die in zijn hoofd rond vlogen. Even keek hij naar de kluis, maar al snel keek hij weer naar buiten. Hij moest niet weer gaan gebruiken, al was het nog zo verleidelijk. Één keer was genoeg voor iemand om erachter te komen. Een van zijn voeten had hij nu onbewust uit het raam hangen. Hij werd abrupt uit zijn gedachten getrokken toen hij een goed hoorbare plof op de grond hoorde.

Hij had geen idee van hoe lang ze wakker was geweest, maar uit het feit dat ze nu op de grond lag kon hij makkelijk opmaken dat ze ook werkelijk wakker was. Meteen klom hij behendig uit het raam, maar sloot deze niet achter zich. Hij liep naar haar toe en keek haar even kort aan. Ze leek niet zijn kant op willen te kijken. Hij had de kreun uit haar mond niet opgemerkt, maar wist wel dat ze wakker was. Dat kon niet anders, want ze probeerde om zichzelf los te krijgen uit de tape en touwen. Of hij het fijn vond dat ze wakker was of niet, dat wist hij zelf niet eens precies. Nu kon hij haar wel één van de vele onbeantwoorde vragen stellen die hij in zijn hoofd zaten. ‘Hoe heet je?’ vroeg hij aan haar, met een vrij vriendelijke stem. Ze bleef maar worstelen om zichzelf te bevrijden, en daar deed hij niets aan. Zo makkelijk zou het haar niet lukken, dacht hij. Hij verwachtte niet direct een antwoord maar wilde haar nog wel andere dingen vragen. Hij moest het gewoon vragen, anders zou hij er nooit achterkomen. Hij boog door zijn knieën om meer op haar hoogte te komen en griste zo naar het kettinkje met het oude plectrum. Hoewel het niet meer brandnieuw was, was het ook weer niet zo oud genoeg om de initialen L.C. er niet in te zien staan. Meteen liet hij het weer los, en deed alsof het voor hem geen enkele waarde had. Toch had het dat wel, als het datgene zou zijn waarvan hij vermoedde dat het dat was. Maar hij geloofde het niet. Toch waagde hij een poging om erachter te komen of hij gelijk had. ‘Wat is dat?’ vroeg hij aan haar, doelend op het kettinkje. Dit zei hij een stuk minder vriendelijk, met een ietwat dwingende ondertoon. Hij kon niet een neppe geloofwaardige vriendelijke toon opzetten als hij nog half onder de drugs zat. Zijn ogen gingen even vlug, maar wel helemaal onderzoekend, over haar heen. ‘Je hebt zeker niet iets waardevollers bij je’ zei hij, waarom wist hij niet precies, het kwam gewoon zo uit zijn mond.

---

Aan niets denken is ook denken.

Eris Riley - Loner

Riley had gehoord hoe hij behendig uit het raam was geklommen en naar haar toe kwam. Ondanks dat ze niet naar hem opkeek, voelde ze wel degelijk hoe zijn blik op haar gevestigd bleef. Ergens had ze verwacht dat hij direct naar haar zou uithalen, een klap zou verkopen, maar dit deed hij niet.
‘Hoe heet je?’ vroeg hij haar enkel. Zijn stem had vrij vriendelijk geklonken. Riley reageerde echter niet direct en poogde nog steeds zichzelf los te wurmen. Het touw sneed hierdoor juist nog meer in haar huid en de ducktape kreeg een nog pijnlijkere grip op haar armen. Ze haatte dit uit de grond van haar hart en als ze de mogelijkheid zou krijgen, zou ze hoe dan ook een mes in zijn donder plantten.
De gast boog door zijn knieën waardoor hij op gelijke ooghoogte met haar kwam. Hij bracht zijn hand naar het kettinkje rondom haar nek en omsloot de plectrum die eraan hing met zijn vingers. Hij liet het echter meteen weer los en deed alsof het voor hem geen enkele waarde had. Toch dacht Riley iets anders te hebben gezien in het donkere bruin van zijn ogen en zijn volgende vraag leek dit enkel maar te bevestigen.
‘Wat is dat?’ vroeg hij namelijk, doelend op de ketting. Dit keer sprak hij de vraag veel minder vriendelijk uit, op een meer dwingende toon. Riley slaakte een geïrriteerde zucht toen hij zijn blik vluchtig, maar onderzoekend over haar heen liet glijden. Het bezorgde haar de creeps. De blik die hij haar namelijk toewierp, maakte dat ze zich rusteloos voelde.
‘Je hebt zeker niet iets waardevollers bij je,’ zei hij toen.
Riley rolde nu provocerend met haar ogen. Zo duidelijk makend dat ze geen antwoord kon geven, zelfs als ze dat überhaupt zou willen. Haar lippen waren nog altijd verzegeld met het stuk ducktape wat hij eroverheen had geplakt toen ze bewusteloos was geweest. Hij kon nog zoveel vragen stellen op dit moment, hij zou op geen enkele een antwoord kunnen krijgen.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Hij ging zitten in kleermakerszit, toen hij niet meteen een antwoord van haar kreeg. Erg spraakzaam was hij zelf ook nooit geweest, maar zij kon er ook wat van zeg. In de tijd dat in elkaars gezelschap verkeerden had ze werkelijk niet meer dan een paar woorden uitgestaan, al kwam dat natuurlijk ook doordat het langste gedeelte bewusteloos was geweest. Zelf had hij ook niet zoveel gesproken, maar toch wel meer dan dat hij normaal gesproken deed. Hij dacht gewoon niet echt na voordat hij sprak nu en dat was niet echt slim. Zijn ogen gingen even snel naar haar gezicht, en toen begreep hij pas waarom ze geen antwoord gaf om zijn vragen. Als die rollende ogen er niet waren geweest, wist hij het nog steeds niet. Het kon best zijn dat ze zijn vragen niet wilde beantwoorden, maar daar kon hij niet achterkomen, omdat elk geluid gesmoord zou worden door de tape op haar mond. Natuurlijk kon ze dan niets antwoorden. Erg slim van hem, bedacht hij zich. “Oh, sorry voor dat, dat is natuurlijk erg onhandig” zei hij met weer zo’n vage halve glimlach die langer dan normaal was op zijn gezicht bleef hangen. Hij boog naar haar toe en rukte in één keer de tape van haar mond, en schoot toen weer met een schichtige beweging naar achteren. Hij zat altijd met een rechte rug. De tape had hij zo van haar mond gehaald, niet omdat dit het minst pijn zou doen, maar omdat de bewegingen die hij nu uitvoerde allemaal kort en snel waren. Hoewel hij het niet zozeer doorhad en liever wilde vermijden, keerde zijn blik steeds van haar naar iets anders, naar iets anders van haar maar bleef zijn blik meerdere malen (al was het erg kort) op het kettinkje hangen.

“Nu kun je me wel.. vertellen.. “ hij maakte zijn zin niet af, maar keek even naar het raam. “..hoe je heet..” zijn ogen keerden weer naar haar terug. “..En wat… dat is…” wijzend naar het oude plectrum. Hij knipperde met zijn ogen en keek haar even afwachtend aan. Zijn vage gedrag zou er misschien ook wel voor zorgen dat het haar niet opviel dat dat plectrum wat voor hem betekende, dat dat eigenlijk de reden was van haar ontvoering. Zijn vingers balden zich even tot een vuist, toen hij dat akelige hongergevoel weer voelde opkomen. Het was dus niet verdwenen, maar kwam terug op de momenten die hij niet zelf kon bepalen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Hij begon met zijn hand, en een grote glimlach op zijn gezicht, naar beneden te strelen, richting mijn voeten. Hierdoor fronste ik en keek hem even vaag aan, met enkele vraagtekens in mijn ogen, welke snel weer weggingen. Donovan zag het grote litteken namelijk op mijn rechterbeen, het gevolg van Clay zijn woede en mijn vluchtpoging. Verbaast en vooral verschrikt keek hij mij aan.
‘Hoe is dat gebeurd?’ Vroeg hij zachtjes, terwijl hij er met een vinger over heen streelde. Ik zuchtte diep en slikte een brok in mijn keel weg, waarna mijn blik weer afgewend was. Ik had nog zo gehoopt dat hij het niet zou opmerken of expres niets over zou vragen, dit suckt.
‘Niets, er is niets gebeurd.’ Gromde ik naar hem, als teken dat hij er niet over door moest gaan. Ik was een vrouw met een missie, die deze uitdaging had aangenomen en ik zou het zeker niet verliezen! Zeker als het betekende dat hij dit moest zien en irritant ging doen. God, waarom moesten mannen precies op de meest stomme tijden zo verdomde irritant doen? Hij had zijn klokkie er wel op ingesteld, zeg.
‘Ten minste, niets dat je aan gaat, dus ga nu maar gewoon door.’ Vervolgde ik, net zo gehumeurd als hiervoor. En om er voor te zorgen dat hij er niet meer naar keek of vroeg, draaide ik hem om, om vervolgens zijn broek naar beneden te doen. Al moest ik wel een plagerige, uitdagende blik in mijn donkere poelen laten, welke maar deels lukte omdat ik bezorgd was dat hij toch door zou vragen over het litteken. Het was sowieso niet voor zijn ogen, hij moest het in eerste instantie niet eens zien.
Een beetje dwingerig plaatste ik weer kusjes in zijn nek, toen op zijn kaak en vervolgens zijn gespierde borstkas. Please, please, please, laat hem zijn aandacht wegdwalen van het litteken.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Eris Riley - Loner

Riley zag hoe de gast in kleermakerszit ging zitten toen hij niet meteen een antwoord van haar kreeg. Het was duidelijk dat het hem ontging dat ze niets zei, omdat ze gewoonweg niets kon zeggen. Pas toen zijn ogen naar haar gezicht schoten en ze ostentatief met haar ogen gerold had, kwam het besef aan dat hij dus ducktape op haar mond had geplakt. Dat dat dus de hoofdreden was van haar zwijgen.
‘Oh sorry voor dat, dat is natuurlijk erg onhandig,’ zei hij met weer die vage, halve glimlach die opnieuw op zijn gezicht bleef hangen. Hij boog naar haar toe en rukte in één keer de tape van haar mond.
‘Je meent het,’ bracht ze snerend uit toen hij naar achteren schoot en terug rechtop zat. Ze had haar gezicht zo veel mogelijk in de plooi weten te houden toen hij die verrekte plakker van haar gezicht had getrokken. Ze voelde echter nog steeds haar lippen en de huid er rondom branden en het voelde alles behalve aangenaam. Het had echt een verrekte pijn gedaan, maar no way dat ze dat aan hem zo openlijk zou tonen. Ze vermoedde wel dat hij het gezien kon hebben in het lichtbruin van haar irissen, maar meer dan dat gunde ze hem simpelweg niet.
‘Nu kun je me wel… vertellen…,’ begon hij zonder zijn zin af te maken doordat hij even naar het raam keek. ‘…hoe je heet…’ Zijn ogen vestigden zich terug op haar. ‘En wat… dat is…’ doelend op het plectrum dat ze rond haar nek droeg. Hij knipperde met zijn ogen en keek haar vervolgens afwachtend aan. Riley zweeg toch nog een tel, bedenkend waar ze het verstandigste aan deed. Ze zat niet bepaald in de positie om dwars te liggen aangezien ze goed genoeg wist dat dit haar zuur kon opbreken. Daarom bedacht ze dat ze misschien het beste gewoon kon meewerken en dat ze zo haar vrijheid wel terug zou krijgen. Uiteindelijk kon hij haar niet eeuwig vasthouden, toch?
‘Riley,’ antwoordde ze dan ook op zijn eerste vraag. Het was haar niet ontgaan dat hij zijn hand tot een vuist balde en dat hij er redelijk bleek uitzag. Al kon je in het algemeen wel zeggen dat hij er gewoonweg slecht uitzag. Het was hem duidelijk aan te zien dat het niet goed ging.
‘En bij mijn weten, noemt zoiets nog altijd een plectrum,’ beantwoordde ze toen nuchter zijn tweede vraag. Brutaal zocht ze zijn blik op, aangezien ze absoluut niet van plan was om hem in de waan te laten dat ze helemaal reddeloos was. Dat ze meewerkte, wilde nog niet zeggen dat hij ook daadwerkelijk de overmacht had over haar.
‘En gezien je nu weet hoe ik heet, lijkt het me wel zo fair dat jij me je naam ook vertelt. Tenzij je natuurlijk wilt dat ik je klootzak, hufter of eikel noem.’ Ze haalde achteloos haar schouders op en glimlachte. ‘Wat voor mij ook goed is, aangezien je niet meer of niet minder bent dan dat.’

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Donovan Nickolas

Ze zuchtte diep en slikte brok in haar keel weg. Haar blik was afgewend, waardoor ik de emoties op haar gezicht niet kon zien. Het moest dus iets heel erg persoonlijks zijn. "Niets, er is niets gebeurd." gromde ze naar me. Ik knikte langzaam en ik kon wel raden dat er iets was wat ze zeker niet wilde vertellen, maar goed, wat deed ik eraan? Ik kon wel eeuwig door blijven vragen, maar bij haar zou dat vast vrij weinig effect hebben. En daarbij komt dat ik nu seks kan krijgen en die kans gooi ik niet weg. Het is haar leven en haar probleem, niet die van mij.
"Ten minste, niets dat je aan gaat, dus ga nu maar gewoon door." vervolgde ze, nog steeds zo gehumeurd als eerst. Precies wat ik dacht. Ze draaide zich weer om en trok mijn broek naar beneden. Haar ogen stonden lichtelijk plagend, maar meer kon ik er niet in herkennen. Ze hield zich groter dan ze was, overduidelijk. Ze plaatste kusjes in mijn nek, ging toen verder naar mijn keek en belande uiteindelijk op mijn borstkas. Hierdoor was ik het ook al bijna weer vergeten. Ik grijnsde eventjes en liet mijn hand door haar haren gaan.
Ik zat nu nog steeds in mijn boxer, maar dat zou ik straks zeker weten veranderen. Het was tijd voor iets anders, iets waar ik nu echt wel zien in had. Mijn grijns werd nog breder en ik duwde haar naar achteren, waarbij ik rekening hield met haar zij, want dat nog erger maken was niet handig. Met een simpele beweging trok ik haar ondergoed uit en zorgde hierbij dat deze niet kapot ging. Ik had namelijk geen reserve onderbroek en zeker niet voor meisjes.
"Let's get started then." zei ik uitdagend en duwde haar benen uit elkaar. Ik ging op mijn buik liggen en plaatste mijn hoofd recht voor haar geslachtsdeel. Mijn tong gleed over de buitenkant, dit om haar te pesten. Mijn handen had ik op haar heupen gelegd en hield haar daar stevig vast. Haar benen had ik over mijn schouders gelegd zodat ze goed kon liggen. Na een tijdje likte ik langzaam over haar clit en voelde een rilling door haar liggen schieten. "Stouterd." zei ik lichtjes lachend terwijl ik haar stevig vast hield, voor het geval ze ineens tegen ging sputteren.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Zijn nagels kwamen terecht in zijn handpalm en klemden zich in vlees. Hoewel het hem een paar krassen op zijn hand op zou leveren, zou het niet helpen tegen dat akelige gevoel wat hem bleef bekruipen. Het zou er wel voor zorgen dat het hem wat afleidde van dat gevoel. Omdat hij niet wilde dat ze het zo overduidelijk zou zien maande hij zichzelf tot verborgenheid. Zijn gezicht stond emotieloos en hij ontspande zijn vingers weer. Haar stem had hem enigszins verrast, zo bits dat hij klonk, dat had hij niet verwacht. Niet dat hij had verwacht dat ze opeens vriendelijk tegen hem zou spreken. Aan haar ogen kon hij toch zien dat het aftrekken van de tape haar toch enigszins pijn had gedaan, maar op de een of andere manier stelde dat hem niet tevreden. Hij moest er ook niet meer om lachen, zoals hij eerder misschien wel had gedaan. Toen ze haar naam zei keek hij haar recht aan, in plaats van naar de muur achter haar te staren, wat hij eerder wel had gedaan. ‘Riley’ herhaalde hij haar naam even, zacht maar duidelijk, alsof het uitspreken van haar naam iets op gang zou zetten. Ervoor zou zorgen dat er iets zou gebeuren. Hij koppelde haar naam aan haar gezicht, zodat deze naam hem niet zou ontgaan bij het wederzien van haar. Hij probeerde in zijn gedachten naar de naam Riley te vissen, maar niets wees er daar op dat hij haar kende. In zijn maag voelde hij nog steeds het brandend maagzuur, wat hem irriteerde, maar hij probeerde het gevoel te negeren. Zijn gezicht in de plooi houden lukte hem echter niet helemaal, wat ervoor zorgde dat er even een verbeten trekje op zijn gezicht te lezen was. Hij tikte met zijn vingers op de grond, zonder dat hij het zich besefte. Haar woorden deden hem weer naar het plectrum kijken. Natuurlijk wist hij ook wel dat het een oud plectrum was, zo stupide was hij nou ook weer niet. ‘Waar heb je het gevonden?’ vroeg hij aan haar, alsof het een doodnormaal iets was dat hij haar ging ondervragen over een oud plectrum. Alsof ze buren waren en hij aan de deur was gekomen om te vragen of ze nog suiker in huis had. Hij keek haar aan, met zijn donkerbruine ogen die nu iets meer donkerbruin waren doordat zijn pupillen minder groot waren dan eerst. Het was vooral een emotieloze blik die hij haar schonk, maar ergens was nog iets als een sprankje nieuwsgierigheid of zelfs wanhoop te bekennen. Hij kreeg de indruk van haar alsof hij haar niet intimideerde en had zelfs het idee dat het net zo goed kon zijn dat hij haar niet had ontvoerd maar alsof ze door twee mensen bij elkaar waren gezet, tegen hun wil in. Misschien moest hij zich herpakken, bedacht hij, want hij begon iets meer na te denken. Hij werd weer een klein beetje zichzelf. Hij wilde zijn naam eigenlijk niet vertellen, dat hoefde ze helemaal niet te weten. Aan de andere kant kon het niet zoveel kwaad. Ze kon hem niet gaan bedriegen vanwege zijn naam, ze wist zijn geschiedenis niet hield hij zichzelf voor. Toch was hij ergens bang dat hij haar toch kende en zij hem toch, maar dat kon niet, want hij herinnerde zich personen goed. ‘Chase’ zei hij dan ook tegen haar, voordat hij zijn woorden kon inslikken. Bij haar opmerking over dat ze hem hufter of eikel kon noemen had hij enkel en alleen haar een flauwe kleine grijns geschonken.

---

Aan niets denken is ook denken.

(Pfft, sorry, ik wist niet echt iets.)

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Donovan grijnsde eventjes en liet zijn hand door mijn haren gaan. Het was maar goed dat hij er intrapte, al weet ik vrij zeker dat hij wel snapt waarom ik nu zo doe. Helaas. Ik moet niet zeuren, ik ben al opgelucht dat hij gestopt is en hiermee verder gaat. Dan kon ik in elk geval deze uitdaging wel winnen, maar dan moest hij niet te weten krijgen dat het redelijk goed voelde.
Zijn grijns werd nog iets breder en hij duwde mij naar achteren, waarbij hij rekening hield met mijn zij, anders had ik hem echt een mes door zijn strot gejaagd. Met een simpele beweging trok hij mijn ondergoed uit en zorgde hierbij dat het niet kapot ging. Goed, heeft hij toch wat geleerd, want waar zou hij ander ondergoed kunnen halen? Sowieso had Donovan het in elk geval niet en hij had het dan kapot gemaakt, dus ging hij er maar mooi voor zorgen. Gelukkig heeft hij nog wel hersens in dat hoofd van hem zitten.
‘Let’s get started then.’ Zei hij uitdagend en duwde mijn benen uit elkaar. Raar keek ik naar hem hoe hij op zijn buik ging liggen en zijn hoofd recht voor mijn geslachtsdeel plaatste. What the –? Mijn mond deed ik al open om te vragen wat hij van plan was, maar toen hij abrupt zijn tong over de buitenkant liet glijden, huiverde ik. Zijn handen had hij ondertussen op mijn heupen gelegd en hield me daar stevig vast, alsof hij dacht dat ik elk moment zou stoppen. Kon ik dat maar.
Mijn benen had hij over zijn schouders gelegd zodat ik gewoon goed kon liggen, dus legde ik mijn hoofd ook gewoon rustig op het bed neer. Na een tijdje likte hij langzaam over mijn clit en door deze handeling schoot er een rilling door me heen. ‘Stouterd.’ Zei hij lichtjes lachend, terwijl hij mij stevig vast hield. Zonder het echt door te hebben, omdat ik te druk bezig was zo emotieloos mogelijk te blijven, beet ik op mijn volle onderlip en grepen mijn vingers in het matras. Voor deze keer wist ik niet eens meer wat ik erop kon zeggen, dus zei ik niets en bleef zwijgzaam wachten op wat hij nog meer voor me in petto had. Wel gleed mijn blik kort over het litteken en de wond in mijn zij. Ik hoopte wel echt dat hij rustig aan zou doen ermee, erop zou letten.
Ongeduldig liet ik mijn hand door zijn haar gaan en dwong hem mij aan te kijken, zo kon hij vast merken dat hij snel door moet gaan zonder woorden. Ik had genoeg van woorden, sowieso had ik veel te veel gepraat vandaag, ik wilde rust. Hierna legde ik mijn hand op mijn buik, vlakbij de wond, en sloot mijn ogen voor enkele tellen.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 20:32 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Haar vingers grepen in de matras en dat zei al meer als genoeg voor mij. Ik deed het goed, maakt niet uit wat ze zou zegen. De waarheid was nu al bekend. Haar vingers gingen door mijn haren waarna ze mijn hoofd optilde en me ongeduldig aankeek. Meer deed ze niet, ze zei niks, ze keek alleen maar. Toen liet ze mijn haar los en legde haar hand op haar buik, dicht bij haar wond.
Ik likte nog eens plagerig over haar clit en kwam toen omhoog. Ik trok rustig mijn boxer uit en mijn stijve geslachtsdeel kwam te voorschijn in al zijn glorie. Het was iets waar ik toch erg trots op zou mogen zijn. Het was langer dan de gemiddelde lengte, veel langer.
"Madam wil dus verder." zei ik uitdagend met een verlokkende glimlach. Ik kroop naar haar toe, terwijl ik me bedacht wat het minst vervelend zou zijn voor haar. Uiteindelijk besloot ik haar maar op haar goede zij te draaien, zodat de wond bovenaan zat. Ik ging achter haar liggen en sloeg mijn arm om haar heen, zodat ik haar vast kon houden terwijl ik binnendrong. Een kreun ontsnapte aan mijn lippen. Ik had er geen problemen mee om te laten zien dat ik ervan genoot. Waarom zou ik? Seks is nu eenmaal lekker en ik zou me echt niet inhouden voor haar.
Mijn hand liet ik naar beneden glijden, zodat ik met mijn vingers weer over haar clit kon gaan. Het was een lekker gevoel om dat aan te raken, maar het gevoel om in haar te zijn. Dat was nog zoveel beter. Ondertussen was ik rustig aan het stootten geweest, maar nu voerde ik het tempo een beetje op. Met mijn andere hand streelde ik door haar haar.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 21:58 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Eris Riley - Loner

Er ging een emotieloze blik schuil in zijn ogen. Riley kon weinig opmaken van wat hij dacht of van wat hij ook maar van haar wilde. Normaal gezien was ze goed in het inschatten van mensen, in hun bedoelingen, maar deze gast bleek een uitzondering. Ze had geen idee wat er in hem omging.
‘Riley,’ herhaalde hij haar naam toen ze deze gezegd had. Haar mondhoeken trokken iets naar beneden doordat hij het zacht, maar duidelijk had uitgesproken. Alsof hij iets ervan verwachtte. Ze vond het vreemd klinken om haar eigen naam te horen doormiddel van zijn stemgeluid.
Uiteindelijk verscheen er een verbeten trek op zijn gezicht en Riley wist niet of ze dit nu moest toeschrijven aan het feit dat hij haar naam in overweging nam of dat het iets anders was. Zijn vingers tikten op de grond en vanaf haar zittende positie volgde ze die beweging. Ze verplaatste haar lijf iets, waardoor ze met haar rug meer tegen de bank rustte en een iets aangenamere houding kon aannemen.
‘Waar heb je het gevonden?’ vroeg hij haar toen ze geantwoord had op de vraag wat hetgeen was dat ze rond haar nek bevond. Zijn donkerbruine ogen waren nog donkerder gekleurd en de emotieloze blik die hij haar schonk wist zich op te vullen met een welbepaalde nieuwsgierigheid. Ze dacht zelfs een fractie van wanhoop te kunnen bespeuren in het diepe zwart van zijn pupillen.
Ze schudde echter lichtjes haar hoofd en glimlachte. ‘Op de plek waar het lag,’ antwoordde ze hem toen. Het was nipt van het bijdehante af en waarschijnlijk was het niet hetgeen wat hij wilde horen. Ondanks dat hij deed alsof de ketting niets voor hem betekende, alsof het totaal geen waarde had, maakte hij toch een andere indruk. Het was juist daarom dat ze niet direct het achterste van haar tong liet horen. Ze wist niet wie hij was, waar hij vandaan kwam, wat ze van hem kon verwachten en waartoe hij in staat was. Ze was op haar hoedde en dat zou hij goed genoeg moeten weten. Er was wel iets meer nodig om haar uit te kunnen horen. Vooral over de dingen die voor haar te persoonlijk waren.

Uiteindelijk leek hij te twijfelen, maar stelde zichzelf toch voor. Ze kreeg absoluut geen vat op hem en dat maakte dat ze zich niet op haar gemak voelde.
‘Chase,’ zei hij nadat hij haar enkel een flauwe grijns had geschonken door haar opmerking over het feit dat het voor haar evengoed was om hem klootzak, hufter of eikel te noemen. Riley knikte enkel om vervolgens haar hoofd een tikkeltje schuin te houden.
‘Dus Chase,’ begon ze vlijtig. ‘Wanneer was je van plan om me te laten gaan? Ik neem aan dat je me niet eeuwig kan vasthouden, aangezien ik nu ook niet zo heel nuttig zal zijn voor je en als je me echt dood had willen hebben, had je daar allang voor gezorgd.’

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 9:50 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Plagerig likte hij nog eens over mijn clit en kwam toen omhoog, waarna ik toe keek hoe hij rustig zijn boxer uit trok en zijn stijve geslachtsdeel te voorschijn kwam. Zonder het echt te weten ging mijn mond iets open, terwijl ik mezelf in mijn gedachten vervloekte. Het was langer dan de gemiddelde lengte en hoewel hij me er soort van gewaarschuwd had, liep ik hem enkel te kloten en nu zou hij zeker zijn wraak krijgen. Fuck fuck fuck.
‘Madam wil dus verder.’ Zei hij uitdagend met een verlokkende glimlach en ik moet toegeven dat hij het wel kon, dat zijn aanblik me toch iets warmer maakte dan normaal was bij mij. Donovan kroop naar me toe en besloot me op mijn goede zij te draaien, terwijl ik gewillig deed wat hij wilde. De wond zat zo bovenaan en ik bedacht me dat dit inderdaad een goede oplossing was, zo zou het vast het minste pijn doen.
Hierna ging hij achter mijn liggen en sloeg zijn arm om me heen, zo hield hij mij vast terwijl hij binnendrong. Een kreun ontsnapte aan zijn lippen, terwijl er ook bij mij één over mijn lippen ging. Ik kon het niet tegenhouden, het gebeurde nu eenmaal. Misschien wilde ik het niet eens tegenhouden, deze dan, want hierna zou ik mezelf weer verplichten geen emotie te tonen.
Wanneer zijn hand naar beneden gleed, zodat hij met zijn vingers weer over mijn clit kon gaan, liet ik mijn hand over zijn arm strelen om hier soms zacht met mijn nagels over te gaan. Ondertussen stootte hij rustig door, maar voerde nu het tempo iets op. Terwijl zijn andere hand door mijn haar streelde en hoewel ik hier meestal gehumeurd door werd, was dat nu ver te zoeken. Hard beet ik op mijn onderlip om er geen verdere kreunen uit te laten of ook maar iets wat daar op lijkt, maar Donovan zou duidelijk aan mijn ademhaling en wellustige blik in mijn ogen kunnen zien dat ik nog meer van hem verwachtte.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Een kreun ontsnapte aan Lolita's lippen. Ze wilde het misschien inhouden, maar het lukte haar niet al te goed. Misschien wilde ze het niet eens tegenhouden? Met haar hand streelde ze over mijn arm. Haar vingertoppen voelden als zachte zijde die over mijn huid gleed. Af en toe ging ze met mijn nagels over mijn huid waardoor mijn ademhaling versnelde en ik een zacht kreun uitte. Haar ademhaling en haar blik lieten me zien dat ze meer wilde. Veel meer wilde. Dat zou ze krijgen ook. Ik was nog lange niet met haar klaar.
Ik haalde mijn lid uit haar, om deze tegen haar geslachtsdeel aan te wrijven. Gewoon, omdat ik haar wilde plagen. Ondertussen zette ik mijn tanden in haar nek en beet plagerig toe. Hierna duwde ik mijn lid redelijk hard weer naar binnen waardoor ik een luidde kreun uitte. Snel stootten deed ik nog niet, voorlopig nog niet. Ik wilde haar eerst rustig nemen, dan had ik ook tijd om haar te plagen. Ik bekeek haar lichaam nog eens. Ze zag er toch echt beter uit dan ik me had verwacht. Haar lichaam was in proporties en alles bij elkaar zag er gewoon goed uit. Ik stopte met bij haar clit masseren en liet mijn vingers, via haar buik, naar haar tepels gaan. Hier begon ik langzaam rondjes te draaien, waarna ik er af en toe plagerig aan trok.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 22:18 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Doordat ik mijn nagels over zijn huid liet gaan, zorgde dit er voor dat zijn ademhaling soms versnelde en hij zacht een kreun uitte. Hoewel hij zacht doorstootte en ik meer van hem verwachtte, haalde hij abrupt zijn lid uit mij, waardoor ik kort fronste naar hem. Toen werd het me duidelijk, hij plaagde me om zo tegen mijn geslachtsdeel aan te wrijven, en helaas werkte het nog echt ook, aangezien ik al iets warmer werd.
Ondertussen zette hij zijn handen in mijn nek en beet plagerig, waarbij ik weer hard aangenaam op mijn onderlip beet. Mijn hand wreef even door zijn zwarte haar terwijl hij dit deed, maar wanneer hij zijn lid redelijk hard weer naar binnen duwde, liet ik een luide kreun. Ik was klaarblijkelijk niet de enige, want Donovan deed dit ook. Het enige verschil was dat ik het niet gewild had, hij speelde gewoon ermee zodat ik het wel moest doen.
Ik blikte mijn donkere ogen, die nu vol wellust stonden, richting Donovan, waardoor ik opmerkte dat hij mijn lichaam bekeek. Hierdoor gleed er een charmant, maar vaag glimlachje door de lust, op mijn lippen. ‘You like?’ Grinnikte ik uitdagend, waarbij ik mijn hand langzaam over zijn arm en zij liet gaan. Hij stopte ondertussen met bij mijn clit te masseren en liet zijn vingers, via mijn buik, naar mijn tepels gaan. Hier begon hij langzaam rondjes te draaien, waarna hij er af en toe plagerig aan trok.
Gelijk schoot mijn ademhaling de lucht in door dit en sloot genietend mijn ogen, bijna had ik me over de emotieloze Lolita heen gezet, al had ik wel meer actie van hem verwacht. Hij leek me helemaal niet het zachte, langzame type, of hij deed mij dit aan om me te plagen. Donovan leek het wel naar zijn zin te hebben in elk geval. Onbewust was ik zelfs mee gaan bewegen, misschien ook deels om aan te geven dat hij best sneller mocht gaan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ze had naar me gekeken toen ik haar lichaam aan het bekijken was. Er kwam een charmant, maar vage glimlach op haar lippen. "You like?" had ze gevraagd. "Natuurlijk." had ik geantwoord ik met een verleidelijke glimlach waarna ik mijn lippen op die van haar had gedrukt. Met mijn vinger had ik nog even over haar lichaam gestreeld waarna ik naar haar tepels ging.
Haar ademhaling schoot omhoog toen ik met haar tepels begon te spelen en dat lokte bij mij een triomfantelijke glimlach te voorschijn. Ze vond het lekker, maakt niet uit hoe emotieloos ze deed. Ze vond het lekker. Ik vond het natuurlijk ook lekker, maar dat was logisch. Ik was een jongen, dit soort dingen waren nu eenmaal het lekkerst voor ons. Van mij part zou ik verkracht mogen worden, zolang ze aan mijn lid zitten vind ik alles best.
Haar ogen sloot ze, vast door het genot dat ze ervoer, waardoor mijn glimlach alleen maar breder werd. Ondertussen was ze begonnen met mee bewegen en ik kreunde weer eens van het genot. Het gevoel dat je ervan kreeg, het gevoel je om je hele lid voelde. Het was gewoon geweldig, overweldigend en ik snakte naar meer. "Klaar voor meer?" vroeg ik uitdagend.
Ik sloeg mijn armen weer stevig om haar heen en drukte haar dicht tegen me aan. Hierna begon ik langzamerhand het tempo op te voeren, totdat ik zo hard stootte dat ik bang was dat mijn lid zou breken als hij eruit gleed en tegen haar huid aan knalt. Ze bewoog heftig op en neer, als ik haar niet zou vasthouden zou ik mijn lid uit haar stootten, dus hield ik haar maar goed vast en dicht tegen me aan. "Zo beter?" vroeg ik grinnikend en met een heftige ademhaling.

[ bericht aangepast op 23 okt 2012 - 23:25 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.