[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zooo gaat goed hier, ik zal even een nieuw "[rpg] # SofT Rollen&Kletsen" topic openen en vanmiddag schrijven.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nieuw topic

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Alison Jade Skyler.
Toen Jade aan hem vroeg wie hij was stootte hij een vreemd lachje uit, waarna hij zijn naam noemde. "Don?" herhaalde ze spottend. "Wat een idiote naam," voegde ze er aan toe terwijl ze met haar vrije hand een pluk haar die tijdens het rennen uit haar staart was geraakt achter haar oor veegde. Jade bekeek hem nogmaals, maar er was niks aan zijn uiterlijk waardoor ze hem een bijnaam kon geven. Mazzelaar, voorlopig zou ze het dus inderdaad moeten houden bij Don.
Plots drong het tot haar door dat Donovan op haar antwoord stond te wachten. "Jade," antwoordde ze. Ze had er al meerdere malen over nagedacht of ze haar echte naam zou moeten noemen als ze iemand zou tegenkomen, maar ze zag niet in waarom niet. Wat konden ze in deze situatie immers met haar naam? En daarbij kwam nog dat ze altijd eerlijk was, wat niet altijd even aangenaam was. Zo had ze toen ze in de brugklas zat het poesje van een klasgenoot overreden zien worden, toen het meisje later haar poes had aangetroffen had ze met betraande ogen aan Jade gevraagd hoe het gebeurd was. Na Jade's eerlijk en misschien ietwat te gedetailleerde antwoord was het meisje nog harder in huilen uitgebarsten met het gevolg dat ze later zowel haar docent als de ouders van haar klasgenoot op haar dak kreeg. Haar vader hield zich erbuiten, vond dat ze haar eigen problemen moest leren oplossen. het had gevoeld als verraad, maar daar was ze al gauw overheen gekomen, vooral omdat ze het idee had gehad dat hij het stiekem met haar eens was geweest. Hij was immers diegene die haar had geleerd dat ze altijd eerlijk moest zijn.
In de tussentijd was Jade naar het ruwharige mormel toegelopen, hoe ging ze dat beest terugkrijgen? Door de stalen pijp had ze maar één hand vrij, aangezien ze echt niet van plan was die achter te laten. Zwijgend hurkte ze neer en keek peinzend naar het beest. Nu ze hem beter bekeek zag ze al het vuil in zijn vacht en het viel haar ook op dat hij groter was dan ze had gedacht. Voorzichtig tilde ze met haar vrije hand ene poot op en liet hem vervolgens weer neervallen. Wat een gewicht! Het zou dagen duren voordat ze dat lelijke mormel terug had weten te krijgen, vooral omdat ze maar één hand had om het beest mee te slepen. Pissig stond ze op, dan zou ze hem achter moeten laten, dat vlees.. Misschien zou het wel naar kip smaken, oh jeetje, wat zou ze het graag meenemen. Toen ze zich omdraaide stond ze weer oog in oog met Donovan (lol, dit is volgens mij heel verwarrend voor anderen) en toen ontvouwde zich een plan in haar hoofd. Langzaam krulden haar mondhoeken omhoog tot een sluwe glimlach. "Ik durf te wedden dat jij geen nee zegt tegen een stuk vers vlees," begon ze, haar woorden met nauwkeurig uitgekozen, "dan heb ik een goede deal voor je. Jij helpt mij om dat.. dat lelijke mormel mee te krijgen en dan geef ik jou een deel. Wat zeg je ervan, hebben we een deal?" vroeg ze en stak haar hand naar hem uit. Ze kwam altijd haar beloftes na, daarom koos ze haar woorden vaak nauwkeurig. Ze had niet gezegd hoe groot het deel zou zijn dat hij zou krijgen en daarna was ze alweer van hem af.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 9:44 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ze kreunde telkens weer, zachtjes, maar hoorbaar. Ze genoot ervan, hoe erg ze het ook onderdrukte. Waarom gaf ze het niet gewoon toe? Wat voegde het toe om te doen alsof het niet lekker was? Ik had het toch al door. Uiteindelijk negeerde ik het gewoon en stootte stevig en hard door.
Na een tijdje hoorde ik meer pijnlijke kreunen over haar lippen, in plaats die van genot. Ik ging nog heel eventjes door, maar toen ze haar hoofd in het matras duwde stopte ik en haalde mijn lid er langzaam uit. "Gaat het?" vroeg ik zachtjes, "Doet je zij weer zeer? Wil je anders liggen?" Geen idee waarom ik zo zorgzaam was. Ik gokte erop dat ik haar dat verplicht was, omdat ze die wond door mij had gekregen. Ik kon gewoon niet anders dan daarop letten. Zij wilde het vast en zeker afmaken en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet wilde, maar ik wilde het wel goed doen en niet dat ze pijn heeft terwijl we bezig zijn.

[Sorry, ik wist niks meer.]

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 16:56 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Eris Riley - Loner

Hij vernauwde zijn ogen toen ze gesproken had dat hij het ook gewoon had kunnen vragen.
‘Dan had je vast wel antwoord gegeven,’ sneerde hij waarbij het sarcasme van zijn woorden droop. ‘Ik stel hier de vragen en jij niet, dus het gaat mij wel wat aan.’ Riley had misprijzend met haar hoofd willen schudden, ware het niet dat hij het mes stevig tegen haar keel drukte en ze feitelijk geen verkeerde beweging durfde te maken. Hij zette nog meer kracht waardoor het lemmet daadwerkelijk in haar huid priemde. Ze hield haar adem in doordat ze ervan overtuigd was dat het mes zelfs al een venijnige snee zou achterlaten bij een simpele ademhaling. Waar hij haar eerst de emotieloos had aangekeken, was er nu een furieuze blik voor in de plaats gekomen. Ze weigerde echter van hem weg te kijken, omdat ze simpelweg niet van plan was om hem die euforie te geven dat ze ook maar iets van angst voor hem had, waardoor ze een fractie van iets dat op wanhoop leek kon onderscheiden in het bruin van zijn ogen.
‘Waarom heb je het bij je?’ vroeg hij vervolgens op dezelfde dwingende toon. Zijn ogen gleden naar haar hals om uiteindelijk op de ketting te blijven rustten. Riley overdacht het antwoord aangezien ze zelf niet eens wist waarom ze het al die tijd bewaard had. Zij en Luc hadden lang geleden al gebroken met elkaar, door het simpele feit dat het gewoon niet werkte tussen hun. Uiteraard waren het voornamelijk haar broers geweest die het niet hadden laten werken. Niemans was immers goed genoeg voor hun zusje en niemand zou dat ook ooit zijn. Het werd Luc onmogelijk gemaakt, waardoor Riley uiteindelijk besloten had dat het nooit zou gaan werken.
‘Luc Castellan…,’ mompelde Chase echter, nog voordat ze daadwerkelijk een antwoord had kunnen geven voor zichzelf. Ze keek hem met een frons aan, aangezien ze absoluut niet verwacht had dat deze gast ook maar zou kunnen weten wat de initialen zouden kunnen betekenen. Ze was er in ieder geval nu wel achter waarom de ketting waarde had voor hem. Wat het ook mocht inhouden welke waarde hij er ook voor voelde.
‘Weet je zeker dat je het antwoord wilt horen?’ vroeg ze dan ook nuchter. Meer peilend om uit te zoeken in hoeverre deze situatie kon escaleren.


[Behoorlijk prut, maar ik probeer mezelf weer aan het schrijven te zetten ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Hij was niet van plan om naar te kijken, maar deed het toch. Het was voor hem geen verrassing om te zien dat ze haar adem af en toe in leek te houden. Dat was ook wel verstandig, aangezien hij haar zo met een enkele beweging wat aan kon doen. Zelfs als hij per ongeluk een onverwachte beweging zou maken, zou dat voor haar gevolgen kunnen hebben. Het was niet zo dat het hem helemaal niet deerde dat ze in een uiterst vervelende positie verkeerde: ze moest haar adem inhouden en tegelijkertijd zijn vraag beantwoorden. Een tikkeltje menselijkheid in hem had er nog voor kunnen zorgen dat hij zich zou bedenken, om snel het mes wat minder hard tegen haar keel aan drukken. Maar dit spoortje menselijkheid was nu even niet in hem te bekennen. Hij dacht zelfs niet na over dat het voor haar erg lastig moest zijn om antwoord te geven, als hij het zo tegen haar keel aandrukte. Ze moest maar moeite doen om een antwoord uit te stoten. Hij had nog geen enkel vertrouwen in haar, juist doordat ze niet bang leek, en hield daarom het mens tegen haar keel in. Tegelijkertijd kon hij niets anders doen dan haar aankijken, simpelweg omdat wegkijken ervoor zou kunnen zorgen dat zijn alertheid verminderde. Zij keek niet van hem weg , en hij niet van haar en zo kwam het dat ze in elkaars ogen keken voor een tijdje. Hij kon er niet veel uit af lezen, en hoe meer hij dat probeerde, hoe minder het hem leek te lukken.

Hij vervloekte zich in stilte om zijn onoplettendheid. Ze had zijn woorden wel degelijk gehoord en nu was het niet meer zo lastig voor haar om te bedenken dat deze informatie er voor hem toe deed. Maar er was niets aan te doen, besefte hij zich, en dus keek hij naar haar gezicht, om een reactie op te vangen. Ze had hem aangekeken met een frons, duidelijk verbaasd dat hij wist wat die initialen betekenden. Uit haar stem kon hij werkelijk niets van een emotionele lading opmaken, misschien dat ze Luc niet eens kennen. Dan had hij haar eigenlijk voor helemaal niets ontvoerd. Zijn hand was weer begonnen met trillen, maar hij bleef het mes aan haar keel houden. Haar woorden deden hem even doen verbazen. Ze gaf werkelijk niet snel antwoord. Natuurlijk wilde hij dat weten, anders hij er niet zo op aandringen, was zijn eerste gedachte. Hij besefte zich na die gedachte pas wat ze werkelijk bedoelde. Haar woorden gaf hij meteen zijn eigen interpretatie. Als ze het zo zei, klonk het alsof hij niet wilde weten wat er met hem was gebeurd. Meteen flitsten er allemaal verschillende onheilspellende scenario’s door zijn hoofd, waartegen hij zich wilde verzetten. Dat laatste lukte hem echter niet. Beelden flitsten over zijn netvlies. Hij zag hem, dakloos op straat, doodziek op een ziekenhuis bed, ergens ver verwijderd van hun familie en nog talloze andere beelden die zo opkwamen maar ook weer zo snel verdwenen. Nee, hij moest niet paranoia worden, hield hij zichzelf voor. In zijn ogen was een soort van tweestrijd te lezen. Aan de ene kant stond het vanzelfsprekend vast dat hij het antwoord wilde weten. Aan de andere kant twijfelde hij sterk of hij het wel wilde weten, en of de informatie niet alleen maar negatief kon uitpakken. Wat maakte het hem eigenlijk uit? Hij had het gevoel alsof hij hem al zo lang niet meer had gezien dat hij hem bijna was vergeten, net als de rest van zijn familie. Hij leefde verder zonder hem, ze waren hier niet. Maar hoe sterk hij zichzelf ook kon voorhouden dat het hem niets deed, hij gaf toch nog steeds om hem. Straks was hij nog dood, bij die gedachte was een sprankje angst in zijn ogen te zien. Hij probeerde zijn gezicht weer emotieloos te laten lijken, waar hij echter niet in slaagde. ‘Ja, ik wil het horen’ zei hij tegen haar, met een duidelijk hoorbare stem die niet wees op een spoortje angst of twijfel. Een stem die sterk in contrast stond met hoe hij er werkelijk over dacht, maar toch was er nu enigszins iets vastberadends in zijn ogen te herkennen. Misschien wist ze helemaal niets over hem.

---

Aan niets denken is ook denken.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Stevig en hard stootte Donovan door, enkel na een tijdje begon de wond meer pijn te doen dan dat ik me op het genot kon concentreren, waardoor het te horen was aan de kreunen die ik liet. Het was niet zoals eerder van verrukking, maar meer pijnlijke. En hoewel ik nog steeds niet wilde dat hij zou stoppen, kon ik niets anders bedenken dan dat de pijn sterker werd. Donovan moest toch even halt maken, dat zou het beste zijn en nu kon ik die wonde wel vervloeken.
Nog heel eventjes ging hij door, de pijnlijke geluiden hielden voort en daarom stopte Donovan, waarbij hij zijn lid er langzaam uithaalde. ‘Gaat het?’ Vroeg hij zachtjes, waarop ik licht gromde in het matras. ‘Doet je zij weer zeer? Wil je anders liggen?’ Zijn stem klonk zorgzaam, waardoor ik me begon af te vragen hoe het zou komen. Voelde hij zich schuldig dat hij verantwoordelijk was voor de wond? Vast niet, hij leek me niet zo’n persoon. Hij was duidelijk een jonge man die zijn ego klaarblijkelijk liet merken. Op zich was hij best een aardig persoon, als ik de andere helft van zijn verrotte innerlijk even niet mee telde dan.
Met mijn hand gebaarde ik vaag, het zou er moeten uitzien dat hij door moest gaan, echter deed mijn zij wel degelijk pijn en greep ik er kort naar. ‘Het ging goed, totdat je stopte,’ gromde ik hees, mijn ademhaling nog wel ongecontroleerd. Eigenlijk moest ik eerlijk toegeven dat ik wilde dat hij door zou gaan, niet stoppen, zeker doordat ik bijna klaar was. Een klein pijntje in mijn zij hield me daarvan echt niet tegen hoor, en alsof Donovan klaar was om zomaar te stoppen? Ik betwijfelde het. Ik haalde mijn gezicht weer van het matras vandaan en keerde deze kort naar hem toe met een glimlachje. ‘Ga verder, Donovan,’ meldde ik hem charmant, ietwat lichtelijk verleidelijk, voordat ik me in mijn hoofd vervloekte. Dit zou de laatste keer zijn dat ik hem bij zijn naam noemde, want dan kreeg hij een bijnaam. Nu nog bedenken welke, zodat ik hierna gelijk kon wegwezen.

[Sorry dat 't zo lang duurde, ik had even ruzie.]

---

†

Lucien Castellan
Nog steeds zwierf ik door de vervallen stad. Het was een troosteloze bedoeling en onder het puin had ik niet veel bruikbaars kunnen vinden, helaas. Ik had maar een klein beetje water gevonden, maar het was net genoeg om niet uit te drogen. Mijn handen voelde ruw en mijn lippen waren gebarsten. Voor de zoveelste keer ging ik op wat brokstukken zitten nadat ik ze doorzocht had. Het was een tevergeefse zoektocht, maar ik bleef hem voortzetten. Een andere keus had ik niet. Het enige dat ik ontdekt had, was dat er buiten het eerste groepje dat ik kende er nog andere waren. Ik verzamelde mijn krachten weer en stond op om verder te lopen. Het kostte me elke keer meer moeite om verder te gaan. Misschien was het beter als ik er niet, er was niks dat ik nog kon doen. De hoop op een beter leven had ik al opgegeven, maar toch bleef ik. Zonder plan begon ik weer te lopen, met een stevige pas liep ik door de verwoestte straten. Ik wilde weglopen van deze plek, gewoon weg! Na een lang stuk viel mijn blik op een half verwoest gebouw. Het huis dat er langs stond was helemaal in puin, maar met wat creativiteit kon je er een trap in zien die je naar het dak van het andere huis bracht. Ik deed mijn sporttas wat beter en begon te klimmen, alsof ik zo weg kon. Misschien had ik teveel fantasie, maar voor mij hielp het. Gewoon even van de straat af. Eenmaal boven pakte ik mijn schrijfblok en een potlood, pennen had ik niet mee die gingen te snel op. Ik sloeg een nieuwe pagina open en begon te schrijven, de straten hadden me inspiratie gegeven en dit was de beste plek om het uit te werken, weg van alles en iedereen en helemaal alleen. Ik had me een goed plekje gezocht en mijn tas diende als stoel.

It's gonna be a different year
This is not the place for fear
I've got a job to do.

…….

Now I'm finally on my own
So far away from home
And I'm fighting all alone
I've got no place to call my own.

…….
Nadat ik de tekst had geschreven, pakte ik mijn gitaar en begon er een deuntje bij te maken. Het was niet heel erg moeilijk om de goede akkoorden te vinden, zeker niet als je genoeg ervaring daarmee had. Het was mijn manier om te dealen met mijn eenzaamheid en met de situatie hier, het was niet veel, maar ik kon er niks beters van maken.

[ bericht aangepast op 3 nov 2012 - 16:35 ]

Eris Riley - Loner

Riley zag in zijn ogen dat hij twijfelde. Niet aan haar of aan zichzelf, maar over het antwoord dat hij moest geven. De tweestrijd die hij voelde, weerspiegelde dan ook in zijn donkere blik, waardoor Riley wist dat hij niet langer het antwoord wilde aanhoren met zoveel gedrevenheid als dat hij de gehele tijd had gedaan. Hij was er niet langer zeker van of hij weldegelijk wilde horen wat ze te vertellen had.
‘Ja, ik wil het horen,’ zei hij uiteindelijk toch tegen haar. Hij trachtte zijn gezicht terug in de plooi te krijgen en haar emotieloos aan te kijken, maar faalde hierin. Ze zag dat hij wel degelijk het antwoord vreesde, dat hij het in alle eerlijkheid niet aan wilde horen. Het was echter de noodzaak die hij ervoer waardoor hij haar alsnog vastberaden wist aan te kijken.
‘Hij is dood,’ melde Riley nuchter. ‘Net als iedereen die ik ken.’ Er speelde geen glimlach of verbeten trek rond haar lippen. Niks dat hem kon vertellen wat ze erbij voelde. Haar ogen leken zelfs leger te zijn, misschien juist hetgeen dat verraadde dat ze weldegelijk iets voelde bij het feit dat iedereen waar ze ooit om gegeven had, er simpelweg niet meer waren. Zelfs nu, op dit eigenste moment, wist ze niet of haar twee broers nog in leven waren. Zij zat hier en dat was reden genoeg om aan te nemen dat Ethan en Scott iets ergs was overkomen.
Haar antwoord was dan ook geen exacte antwoord op zijn vraag, aangezien het nog altijd geen verklaring gaf was waarom ze het bij zich droeg. ‘Het is een laatste herinnering dat ik aan hem heb,’ liet ze er daarom op volgen. Riley wist dat hij hoe dan ook door zou vragen en in iedere andere situatie had ze simpelweg gezwegen aangezien ze het geduld aan haar kant had, behalve nu. Ze wilde weten wat er met haar broers gebeurd was en daarbij kwam ook nog eens dat ze hier gewoon zo snel mogelijk weg wilde. Ze vreesde er namelijk voor dat deze gast, deze Chase, niet bepaald de meest gastvrije persoon zou worden die een mens kon treffen en het mes dat nog altijd tegen haar keel drukte, maakte deze gedachte er echt niet veel beter op.
‘Maar is dat nu echt de enige reden waarom je al die moeite heb gedaan om me hier gevangen te houden? Om me uit te horen over een stomme ketting?’
Het intrigeerde haar dat hij een gecompliceerd man leek, vooral omdat ze zelf niet iemand was van oppervlakkigheid. Er was iets waardoor ze twijfelde aan zijn redenen, of ja reden. Het was haar allang opgevallen dat hij feitelijk maar informatie wilde over één enkel ding. Hij had geen andere vragen gesteld en leek haast geobsedeerd te zijn met het plectrum. Ze keek hem strak aan, terwijl ze zich iets naar hem toe boog waardoor het mes dieper in haar huid sneed. Er welde lichtelijk bloed op en ze voelde weldegelijk het onaangename gevoel dat ermee gepaard ging, maar in haar blik was hier niets van terug te vinden. Ze was geen dame in nood, en dat was een feit waar hij maar al te goed van op de hoogte was. Ze liet zich simpelweg niet behandelen alsof ze een weerloos meisje was en dat was dan ook de simpele reden dat ze hem uitdaagde. Ofwel verwondde hij haar tot het mes diep genoeg in haar lijf zat ofwel haalde hij het mes van haar keel.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Hij bleef haar gespannen aankijken, wachtend op een antwoord. Hij had onbewust even op zijn lip gebeten toen hij de woorden over zijn lippen had laten glijden. Het was makkelijk om te zeggen dat hij het antwoord wel wilde horen, maar het was moeilijk om bij zichzelf bij te gaan of hij het ook werkelijk wilde horen. Hij wist het gewoon niet, wist niet wat hij kon verwachten en heel diep van binnen wist hij ook niet of hij tegen het antwoord opgewassen zou zijn. Hij keek recht in haar gezicht en probeerde er iets uit af te lezen, maar dat lukte hem niet. Hoezeer hij het ook probeerde, niets aan haar gaf een hint van wat er met zijn broer gebeurd was. Hij was enigszins verrast over de manier van hoe zij haar gezicht zomaar ook in een pokerface wist te krijgen. Er waren maar weinig mensen die dat goed konden, waar hij zichzelf onder rekende, en zij kon het ook aardig goed. Dat vond hij vervelend, omdat hij haar niet zomaar kon peilen. Tegelijkertijd zorgde dat ervoor dat zijn nieuwsgierigheid groeide, niet alleen naar het antwoord wat ze zou geven, maar stiekem ook naar haar. Hoe het kwam dat ze ook zo koeltjes kon blijven zitten, haar verleden moest hiervan een reden zijn. Het was alsof hij een klap kreeg in zijn gezicht toen ze sprak. Toch liet hij haar niet merken dat hem deerde, keek hij niet weg, maar verstrakte hij wel. Hij beet even op zijn lip, om zo zijn emoties niet duidelijk toonbaar te maken, maar hield daar mee op toen hij het door kreeg. Hij twijfelde aan haar woorden, ze kon net zo goed liegen, maar hij zag geen enkele reden waarom ze dat zou doen. Zijn ogen knepen even samen toen hij haar glimlach zag. Dacht ze dat dit een lolletje was, hield ze hem voor de gek? Net als iedereen die ze kende.. hoe kon zij nou weten of ze dood waren? Toch geloofde hij haar woorden, ook al wilde hij dat niet, wat ervoor zorgde dat hij haar een beetje levenloos aankeek. Het deed meer met hem dan dat hij gedacht had. ‘Hoe weet of ze allemaal dood zijn als je hier zit… ‘ zei hij tegen haar, het mes had hij nog steeds tegen haar keel, zij het wat minder sterk, doordat hij minder gefocust was. Haar woorden deden hem doen nadenken over iets waarover hij niet wilde nadenken. Hij kreeg kokhalsneigingen en draaide zich daarom rap om, maar hield hierbij wel met één hand het mes stevig op haar keel geplant. Hij wist nog net met die andere hand een lege doos te grijpen om daar vervolgens meteen maagzuur in te spugen. Hij had nog geprobeerd zich in te houden, maar dat ging werkelijk niet. Het scheelde wel dat hij nu met zijn rug naar haar toe zat, zo kon zij zijn gezicht niet zien. Hij was nog niets eens bekomen van haar eerdere woorden toen ze alweer sprak. Het lef dat ze had om maar gewoon weer zo te spreken, zonder dat hij haar om meer had gevraagd. Hij bleef even over de doos heen gebogen en veegde snel met een zakdoekje zijn mond af. Hij was verrast van haar vraag, even van zijn stuk gebracht, maar dat kon ze zo niet zien. Tegelijkertijd had hij een soort van vage bewondering voor haar lef. Hij draaide zich snel om, en zat zo weer tegenover haar. Hij kon zo weer doen alsof er niets was gebeurd. Hij ging haar niets aan haar neus hangen wat ze niet hoefde te weten, dat het vooral een impulsieve actie was, deels door de drugs gestuurd, hoefde ze niet te weten. ‘Wat maakt dat jou nou uit’ zei hij daarom tegen haar. ‘Ik ben je geen verklaring schuldig’ zei hij tegen haar, niets meer en minder. Hij schrok door het feit dat ze zich naar voren bewoog, dat had hij werkelijk niet verwacht, en hij neigde meteen de afstand te vergroten tussen hen, maar hield zich nog net op tijd in. Het mes stak misschien wel in haar huid, dat had hij niet helemaal door. Het was duidelijk dat ze hem uitdaagde en uitdagingen ging hij niet snel uit de weg, dus keek hij ook maar aan en gaf nog steeds geen verdere informatie over waarom hij haar had ontvoerd.

---

Aan niets denken is ook denken.

Ze gebaarde ze vaagjes. Moest ik doorgaan? Wilde ze dat? Maar nog voordat ik iets kon zeggen of doen greep ze naar haar zij. Ze had dus wel pijn en blijkbaar niet zo'n klein beetje ook. "Het ging goed, totdat je stopte." gromde ze hees, terwijl haar ademhaling nog ongecontroleerd was. "Ik geloof er helemaal niks van." antwoordde ik op een rustige, maar op een manier waardoor ze doorhad dat ze het niet kon verbergen voor me. Niet dat het moeilijk te merken was, maar goed.
Ze haalde haar gezicht van de matras en keek naar mij met een glimlachje. "Ga verder, Donovan." zei ze toen charmant en lichtelijk verleidelijk. Ik keek haar even aan en kroop toen weer op de matras. Ik legde haar alleen wel op haar goede zij. "Mond dicht en niet zeuren." Had ik ondertussen gezegd. Ik legde mijn arm weer om haar heen en liet mijn lid weer langzaam binnen dringen. Een kreun ontsnapte aan mijn lippen en mijn vingers boorden zich in haar huid. Toen begon ik weer met stootten, eerst langzaam, maar toen steeds sneller en harder totdat ik weer op het tempo van eerst was. "Beter?" vroeg ik luid hijgend.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Richard Hirsch
Ze heeft meer dan gelijk wanneer ze droog opmerkt dat Don een idiote naam is, maar ik herinner me er aan om lichtjes gekwetst te kijken. Dan dringt het tot me door dat ik eigenlijk enorm veel geluk heb gehad. Voor hetzelfde geld had ze die Donovan gekend en als dat het geval was geweest, zou ik nu in de rats hebben gezeten.
‘Jade,’ zegt ze, zonder haar achternaam te noemen. Ik kan me niet meer herinneren of ik de mijne heb gezegd of niet, maar door de hare niet te noemen herinnert ze me aan iets waar ik tot op dit moment niet heb over durven nadenken: wij zijn de laatste mensen op aarde. De aller-aller-laatsten van een ooit meer dan 7-miljard-hoofdige groep. Het idee legt mijn maag in een strakke, bijna pijnlijke knoop en ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, ondanks het pittige meisje naast me. De verwoeste gebouwen om ons heen bevestigen mijn gevoel van verlatenheid alleen nog maar meer, dus ik wend mijn blik af naar hetgene wat een compleet tegengestelde emotie bij me oproept. Het gemuteerde Iets ziet er zo onnatuurlijk en smerig uit dat ik enkel kan walgen, maar Jade heeft er duidelijk minder problemen mee.
En dan kijkt ze plots naar mij. Als reactie frons ik, want mijn geest is nu even met iets anders bezig dan het bedenken van een gevat antwoord. Ik wil naar huis. Heimwee, verdriet, eenzaamheid… Alles wat ik tot voor kort heb proberen te verdringen slaat me nu met een mokerslag in het gezicht en ik ben haar eeuwig dankbaar als ze me afleidt met haar voorstel voor vers vlees. ‘Wil jij dat eten?’ breng ik uit. Met mijn hoofd ben ik er nu dan wel niet helemaal bij, maar mijn neus is dat wel en dat gemuteerde Iets stinkt een uur in de wind, misschien zelfs wel twee. Maar de kans om niet alleen te hoeven zijn, grijp ik met beide handen dankbaar aan.
‘Wat zeg je ervan, hebben we een deal?’
‘Luister, ik wil dat ding voor je dragen, maar dan wil ik de helft. Zonder mij was jij nu zijn feestmaal geweest.’
Ik kruis mijn armen voor mijn borst en kijk haar aan, even zelfzeker als zij zelf. De lippenstift blijft me verbazen. ‘Hebben we een deal?’
Ik heb geen idee wat ik met het vlees zou doen, eten waarschijnlijk al niet. Maar ik ga me hier door haar niet laten afzetten, die grijns op haar gezicht voorspelt weinig goeds en veel sluwe plannen.

---

Home is now behind you. The world is ahead!

[Ancora --> Barack]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Hallo, hallo, laat dit rpg niet doodbloeden ...

---

Aan niets denken is ook denken.

[Sorry, maar ik wist gewoon echt helemaal niets meer. Ooit moet er een einde aan komen, ghehe. Ze heeft zich al te lang goed gehouden.]

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
‘Ik geloof er helemaal niks van.’ Antwoordde hij op een rustige toon, maar op een manier waarop ik wel degelijk doorhad dat ik het niet kon verbergen voor hem. Fijn, hebben we dat er ook nog bij, alsof dit nog niet erg genoeg was, bedacht ik me koppig. Allemaal voor een stomme uitdaging, en dan zou je denken dat ik er iets bij zou leren hé. Niet dus, want de volgende keer zou ik zo een uitdaging weer aan nemen. Het ging allemaal om geen zwakte te laten zien, al hadden ze dan toch wat ze wilden, in dit geval Donovan. Misschien sloeg het wel om in naïviteit, gebruikten ze het tegen me. Hierop zuchtte ik, en sloot mijn ogen kort. Ik moest toch eens praten met Lolita over dit deel.
      Mijn gedachten werden onderbroken doordat hij me even aankeek en vervolgens weer op het matras kroop. Goed zo, jochie, luister maar naar mij en ga er vooral niet op door. Hoewel dit wel te verwachten was van hem, van alle mannen eigenlijk, die dachten alleen aan hun jongeheer. Hij legde me op mijn goede zij, waardoor ik mijn ogen kort rolde. Ik snapte nog steeds niet waarom hij zo aardig deed als het op de wonde aan kwam. Daarbij kwam ook nog dat hij het ongetwijfeld deed, omdat hij zich vast schuldig of iets dergelijks in die richting voelde, doordat het door hem kwam. Al bij al was ik diegene dat wild heen en weer bewoog, zodat het mes in mijn zij terecht kwam, echter had hij me maar niet zo moeten vasthouden.
      ‘Mond dicht en niet zeuren.’ Say what? Hij was degene die zeurde over het feit dat ik een pijnlijke zij had. En sowieso, als ik wilde “zeuren”, zoals hij het zei, dan ging ik zeuren. Dan houd ik er echt geen rekening mee of hij het leuk vind of niet. Donovan legde weer een arm om mij en liet zijn lid weer langzaam binnen dringen, in tegen stelling tot het ruwe wat hij eerder had gedaan. Een kreun ontsnapte aan zijn lippen en zijn vingers boorden zich in mijn huid, waardoor ook ik een zachte kreun liet, al was deze niet duidelijk en leek het meer op een licht zuchtje. Toen begon hij weer met stootten, eerst langzaam, maar vervolgens steeds sneller en harder totdat hij weer op het tempo van eerst was. ‘Beter?’ Vroeg hij luid hijgend.
      Hierdoor voelde ik het gekriebel in mijn onderbuik weer opkomen, terwijl mijn ademhaling sneller ging. Ik zei er echter niets op, nog niet. Eenmaal hij begonnen was, was ook bij mij een gehijg te horen, terwijl ik mijn nagels in zijn huid van zijn armen laat dringen. Nadat hij nog enkele minuten door ging met stoten, merkte ik hoe het gevoel steeds heviger werd, totdat ik er niet meer tegen kon en met een duidelijke kreun klaar kwam. Direct hierna liet ik me slapjes in zijn greep hangen, als een popje. Hoewel mijn ademhaling nog steeds ongecontroleerd en hevig was, merkte ik hoe mijn hart snel tekeer ging tegen mijn borstkas. Mijn nagels drongen nog steeds in zijn huid, maar al snel liet ik los en kneep mijn ogen iets dicht. Hierna merkte ik echter op hoe er lichte afdrukken van mijn nagels in zijn huid stonden. Kort grijnde ik hierom, voordat ik mijn hoofd naar Donovan draaide. ‘Goed, hoewel ik dit eerst in wilde houden: complimenten.’ Zei ik hem toen, eerlijk.

---

†