[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Donovan Nickolas

Er verscheen een grijns op haar gezicht. "Ah, wil je het zo spelen?" lachte ze uitdagend en ik keek haar onschuldig aan. "Welk spelletje?" vroeg ik op een zo onschuldig mogelijke toon. Ze duwde me speels waardoor ik iets opzij moest gaan om de kracht op te vangen.
"Je weet niet wat voor informatie ik heb, of ik iets waardevols bij me heb of wat ik van plan ben." grijnsde ze, waarna ze me op het bed duwde. Ze hing nu boven mij met haar handen die ruw op mijn schouders drukten. Er verscheen een vermakelijke glimlach op haar lippen, eentje die me uitdaagde. "Misschien was dit allemaal zelfs mijn plan om het vervolgens te melden aan mijn bondgenoten." Ik grinnikte eventjes. "Dat zou kunnen, maar ik geloof je niet. Bewijs het maar zou ik zeggen." zei ik met een grijns, "En wat weet jij nou van mij of van ons. Niet erg veel. Goed je weet dat ik een EHBO doos heb, maar die kan ik straks weer opnieuw verstoppen"
Ik streelde mat mijn vinger over haar rug. "Is het leuk om me zo achterover op het bed te drukken." vroeg ik ondeugend. "Wat wil je hiermee bereiken?" ging ik verder, "Seks? Informatie?"

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 13:22 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

(Dat wat over hij het niet zou weten, dacht ze en zei ze niet hardop. Dus tenzij Donovan opeens gedachten kan lezen..)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Over welk stukje heb je het precies? Want zover ik weet gebruik jij overal ' voor
EDIT: Aangepast.]

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 13:24 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Donovan keek me onschuldig aan, waarbij ik het niet kon helpen een paar zwarte haarplukken uit zijn gezicht te vegen. ‘Welk spelletje?’ Vroeg hij op een zo onschuldig mogelijke toon, waar ik dus niet in trapte, maar wel mee speelde. ‘Alsof je dat zelf niet weet,’ glimlachte ik vaagjes naar hem, waarna ik hem al snel omgeduwd had en boven hem hing.
Kort grinnikte hij op mijn woorden. ‘Dat zou kunnen, maar ik geloof je niet. Bewijs het maar zou ik zeggen.’ Zei hij met een grijns, waarop mijn wenkbrauwen kort aangenaam omhoog schoten, maar vlak erna keek ik weer normaal. ‘En wat weet jij van mij of van ons. Niet erg veel. Goed, je weet dat ik een EHBO doos heb, maar die kan straks weer opnieuw verstoppen.’
Nu ik zo boven hem hing en mijn handen nog rug op zijn schouders drukte, pakte ik vrijwel direct mijn kans om een been aan weerszijden van zijn lichaam te zetten, waarna ik laag op zijn middel ging zitten. Zijn ogen waren donkere poelen van bijna zwart, hoewel ik er daarna achter kwam dat het een donkere grijze tint is. Onbewust en lichtelijk gehypnotiseerd liet ik, met mijn ene hand, mijn blanke vingertoppen over zijn gezicht strelen, deze kwamen al snel uit bij zijn kaak. ‘Ik weet dat hier vijf mensen zijn, misschien ook nog die ik niet gezien heb, maar dat is al genoeg om rekening mee te houden mocht ik het door vertellen.’ Grijnsde ik vaagjes, een licht vermakelijke blik in mijn donkerbruine ogen.
Mat streelde hij met zijn vinger over mijn rug. ‘Is het leuk om me zo achterover op het bed te drukken.’ Vroeg hij, een ondeugende stem. ‘Wat wil je hiermee bereiken?’ Ging hij verder, ‘Seks? Informatie?’ Met deze woorden kwam er vrijwel direct, en ongewild, een speelse trek over mijn lippen, welke omkrulde. Tuurlijk dacht hij gelijk aan seks en niet eerst aan informatie, mannen, soms zo simpel. ‘Misschien seks, misschien informatie,’ sprak ik, lichtelijk verleidelijk, ‘Misschien beide.’ Dit laatste sprak ik echter mysterieus uit, mijn ogen waren hem ondertussen aan het uitdagen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Is er nog leven in groep x?

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Donovan Nickolas

Ze streelde weer met haar vingertoppen over mijn gezicht. "Ik weet dat hier vijf mensen zijn, misschien ook nog die ik niet gezien heb, maar dat is al genoeg om rekening mee te houden mocht ik het door vertellen." grijnsde ze vaagjes, terwijl er een vermakelijk blik in haar ogen te zien was. "Maar dat betekent niets." zei ik lachend. Toen begon ik over het informatie / seks gebeuren. Er kwam een speelse trek op haar lippen en ze keek me haast ondeugend aan. "Misschien seks, misschien informatie." zei ze lichtelijk verleidelijk. "Misschien beide." zei ze er nog mysterieus achteraan. Haar ogen daagden me uit. "Zo makkelijk zou je toch niet toegeven." zei ik lachend en schudde mijn hoofd, "Dus ik geloof er geen ruk van." Ik duwde haar omver en rolde boven op haar. Nu was ik degene die haar uitdagend aankeek. "Succes met informatie uit mijn krijgen, dat zal nog moeilijk worden voor je hoor." zei ik lachend.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Colfer schreef:
Is er nog leven in groep x?

[Not really. Maar Ebola wil zover ik weet wel verder.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
‘Maar dat betekent niets.’ Zei hij lachend, waarop ik mijn hoofd schudde. Misschien voor hem niet, maar voor mij wel. Je kon rekening mee houden als je bijvoorbeeld dingen wilde plunderen en op wie je allemaal kon letten. Ik wist nu ook dat Chase de leider was en de zogenoemde redenen waarom. Dat was echter niet genoeg om achter zijn masker te komen, waardoor ik mijn belofte aan Donovan introk.
Ze zullen me hier nog wel vaker zien. Bij deze gedachten kreeg ik een sluw grijnsje op mijn lippen, terwijl er in mijn ogen een vage blik te vinden was, eentje die je vertelde dat ik er niet bij was.
‘Zo makkelijk zou je toch niet toegeven.’ Zei hij lachend en schudde zijn hoofd, ‘Dus ik geloof er geen ruk van.’ Het bezorgde me een kort lachje tussen mijn volle lippen vandaan, maar toen hij me abrupt omver duwde en boven op me rolde, gromde ik lichtelijk. Nu was hij degene die mij uitdagend aankeek. ‘Ik wil liever boven,’ meldde ik hem, met een dodelijke serieuze toon in mijn stem.
‘Succes met informatie uit mij krijgen, dat zal nog moeilijk worden voor je hoor.’ Zei hij lachend, waarop ik diep zuchtte en mijn vingers met elkaar verstrengelden. Meent hij dat nou? Hij had net nog duidelijk gemaakt dat hij droogstond en mij wilde verkrachten, mocht ik die wond niet hebben. Dit zou gemakkelijk worden, ik hoef hem dus enkel te verleiden met seksuele aanrakingen. Ik vroeg me af of hij me dan te slim af zou zijn of al vertrokken was in het wereldje waar hij niet helder nadacht.
Ik bewoog iets met mijn lichaam en duwde mijn armen naar voren totdat er ongezond gekraak vandaan kwam, waardoor ik vaag glimlachte. Hierna liet ik mijn handen achter zijn nek, trok hem aan zijn kraag wat dichter naar mij toe totdat onze gezichten vlakbij elkaar waren.
‘Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord,’ begon ik, een verleidelijk glimlachje op mijn volle lippen. ‘De grieten hier…’ Met deze woorden veegde ik mijn lippen tegen zijn kaak aan naar zijn oor, terwijl mijn stem steeds verleidelijker en heser werd. ‘Niets voor jou?’

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 16:51 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Colfer schreef:
Is er nog leven in groep x?

Ik zou zeggen, kijk naar de laatste reacties van groep x en maak er leven in.

---

Aan niets denken is ook denken.

Olivia Lanee Peterson ~ Groep A
      De lampen hadden het jaren geleden al begeven en de grond was bezaaid met papieren en gebroken glas. Er hingen een paar labjassen aan de kapstok, maar de meesten waren versleten, verscheurd of door een andere reden onbruikbaar geworden. Ik veegde voorzichtig met mijn schoen waar geen gat in zat het glas voorbij en stapte naar het bundeltje jassen die ooit spierwit waren geweest. Ik schoof de kapotte jassen opzij op zoek naar een hele. Op de eerste die er nog redelijk uitzag zat een felgekleurde vlek die ik niet helemaal vertrouwde, maar ik vond een tweede waar geen raar uitziende vlekken op zaten, dus ik vouwde hem op en hing hem over mijn arm. Labjassen waren dan wel niet heel erg fashionable, ze waren redelijk warm en vlogen minder makkelijk in brand. Niet dat ik daar echt iets aan zou hebben, maar je wist maar nooit. Misschien kon ik de jas nog eens als deken gebruiken.
      Ik draaide me om en keek naar de tafels. Ik was een lab binnengegaan, omdat het me vaag bekend voorkwam. Ik was hier nog nooit geweest, maar mijn zus werkte in zo'n omgeving. Ze deed onderzoek naar chemische stoffen en geneesmiddelen en ze vond niets leuker dan mij een rondleiding te geven en me alles uit te leggen over de bacterie waarmee ze dan weer werkte. Ik snapte er heel weinig van, maar ik vond het leuk. Gewoon eens alleen zijn met mijn grote zus op de plek waar zij zich het gemakkelijkst voelde. De plek waar ze vol passie over haar vak kon praten. Een verdrietige zucht verliet mij mond. Ik liep tussen de tafels door. Het was niet raar dat er zoveel gebroken glas lag in dit gebouw. Er waren ongelooflijk veel ramen en veel van het dure onderzoeksapparatuur was van glas en het was onvermijdelijk dat die waren gebroken. Natuurrampen, dieren en weet ik veel wat nog meer hadden ervoor gezorgd dat New York City nooit meer in haar glorie kon worden hersteld.

      Aan het einde van de gang was een ronde hal waar vier liften waren. Ik drukte op het driehoekige knopje waarmee je vroeger een lift mee kon roepen. Nu deed hij natuurlijk niets meer. Ik draaide me om en leunde met mijn rug tegen de muur. In het midden van de hal stond een blauwe, leren bang die zo'n abstracte vorm had dat het net zo goed iets anders had kunnen zijn. Op de een of andere manier deed het me een beetje denken aan een theepot. Een paar seconden later schrok ik op en zette me af van de muur. Er kwam een oorverdovend geluid uit de liftschacht. Ik moest mijn handen tegen mijn oren drukken tegen de mengeling van een hard gekraak en gekreun en een oorverdovend hoge piep. Ik dook in een reflex in elkaar, wat maar goed was ook. De lift, die kennelijk al jaren op een hogere verdieping vast had gezeten, kwam nu met een noodgang naar beneden. Het geluid werd harder en toen het zijn hoogtepunt had bereikt knalde één van de zilveren deuren eruit. Er kwam een enorme stofwolk de hal binnen en ik kneep mijn ogen en mond stijf dicht. Het geluid werd weer iets zachter, maar er klonk al snel een oorverdovende knal die me liet weten dat de lift de onderste verdieping had bereikt. Ik probeerde mijn ogen voorzichtig te openen, en toen ik zag dat de stofwolk al een beetje was weggetrokken liep ik op mijn hoede naar de opening die naar de schacht was ontstaan. Hoe was dit mogelijk? Hoe kon die lift al die jaren op zo'n hoge verdieping vast hebben gezeten en hoe kon hij die deur eruit knallen? Kennelijk was alles mogelijk. Bang om te vallen ging ik bij de rand zitten. De plof waarmee ik op de grond neerkwam weergalmde dramatisch door de schacht. Het deed me denken aan de film "Poseidon", waarin mensen uit een zinkend schip moesten ontsnappen en ze door een liftschacht heen moesten. Ik vond het toen al een luguber idee, maar nu werd het allemaal veel meer werkelijk. Was ik even blij dat ik niet door die schacht heen moest.
      Ik stond weer op en pakte de labjas die ik had laten vallen weer op. Wat was ik hier nog aan het doen? Ik kon mijn tijd beter gebruiken door spullen te zoeken, niet om liften te bestuderen. Ik liep richting het trappenhuis om weer naar beneden te gaan. Misschien kon ik in de kelder nog wel iets handigs vinden.

---

yeehh

Eris Riley - Loner

Riley keek hem argwanend aan toen hij zijn blik naargeestig gevestigd hield op één van de vele voorwerpen die ze bij zich droeg. Het was nu niet bepaald het meest indrukwekkende wat er was en waarschijnlijk zou het nog het dichtste in de buurt van prul komen. Hij knipperde met zijn ogen om vervolgens een tel van haar weg te kijken. Riley begreep er niet zo heel veel van en was daarom juist extra op haar hoede.
Op zijn gezicht verscheen een verbeten trek doordat ze zijn uitgedeelde hoek nipt had weten te ontwijken. Het was overduidelijk dat hij nog pissed was en haar weldegelijk pijn wilde doen. Opeens wankelde hij echter en wist een paar stappen achteruit te zetten. Riley zoog haar longen vol lucht doordat ze hem voor geen meter vertrouwde. Doordat hij haar had losgelaten, schoot haar hand dan ook gauw naar haar riem waar ze een klein, simpel zakmes bijhield. Ze had er geen idee van wat hij van plan was en wat ze nu eigenlijk van hem mocht verwachten. Ze wilde zich niet opnieuw laten verassen.
Dit gebeurde echter toch, toen hij de afstand opnieuw verkleinde en zich in de laatste pas tegen haar aan liet vallen. Ze had de neiging om hem met een knal op de grond te laten eindigen, maar ergens was er dat stukje menselijkheid in haar, dat ze hem toch opving. Ook mede door de blik die hij haar wierp toen hij naar haar opkeek, de glimlach die hij haar schonk. Ze kon niet goed benoemen wat ze zag in het donkere bruin van zijn ogen die haast zwart leken, maar het alarmeerde haar. Er was iets aan de hand met hem, en ondanks dat ze niet wist wat het ook maar kon zijn, kon ze zichzelf er toch niet toe aanzetten om hem pijnlijk op de grond te laten belanden en hem achter te laten. Daarnaast, zij had hem niet vriendelijk begroet en hij had haar groet op dezelfde manier beantwoord.
Riley pakte hem daarom ook meer vast om hem te ondersteunen, maar voor ze het doorhad, had hij haar pols al stevig vast gepakt terwijl hij met zijn andere hand pijnlijk hard in de spier ter hoogte van haar sleutel been kneep.
‘Verdomde klootzak,’ bracht Riley in een grom uit doordat ze zich maar al te bewust was van het feit dat hij op haar monnikskapspier drukte en dat ze simpelweg het bewustzijn zou verliezen mocht hij niet tijdig stoppen.
Hij keek haar aan met zijn donkere ogen en het leek hem verdomd weinig te schelen allemaal. Riley poogde zichzelf dan ook te bevrijden uit zijn greep waardoor ze met haar vrije hand naar zijn pols greep in de hoop dat ze zijn vingers van haar spier kon halen. Haar nagels krasten echter enkel in zijn huid doordat ze langzaamaan het bewustzijn verloor tot het volledig zwart werd voor haar ogen en ze ineen zakte doordat ze niet langer bij bewustzijn was. Het enige dat er achterbleef was de angst voor hetgeen dat hij nu met haar kon en ging doen.

[ bericht aangepast op 20 okt 2012 - 21:08 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Donovan Nickolas

Ze bewoog met haar lichaam en duwde haar armen zover naar voren dat haar vingers ervan knakte. "Lekker dan." zei ik lachend, toen ze vaag glimlachte. Zie deed haar handen achter in mijn nek, pakte mijn kraag vast en trok me dichter naar haar toe. Mijn gezicht was nu vlak voor de van haar.
"Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord." begon ze, terwijl er een verleidelijke glimlach verscheen op haar, toch wel erg, lekkere lippen. "De grieten hier…" Ze veegde met haar lippen langs mijn kaak en verder naar mijn oor waar ze stopte "Niets voor jou?" zei ze nog verleidelijker en heser. Een rilling schoot door mijn lichaam. "Hmm, ja best wel." zei ik met een grijns, "Maar waarom zou ik? Je hebt alleen je lichaam te bieden. Tot nu toe heb ik niks interessants van je gehoord, niks echt interessant en tot dan krijg je niks van mij." Ik legde de nadruk op niks. Zelfs seks zou ik moeten afslaan, daarna zou ik te makkelijk informatie weg geven. Natuurlijk zou ze erg nog moeite voor moeten doen, maar niet zoveel als nu. Nu spelen we vooral met elkaar.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Chase Armedi [leider groep A]

Terwijl hij bezig met de poging om haar bewusteloos te maken, bleef hij haar, zonder met zijn ogen te knipperen, aankijken. Hij bleef rustig staan terwijl hij dit deed, met beide benen op de grond. Hij wist ergens wel dat als hij zich veel zou bewegen, de kans groot zou zijn dat zijn poging zou mislukken en hij, of hun beide, om zouden vallen. Het was compleet gestoord waar hij mee bezig was, een vreemde bewusteloos te laten raken, en voor wat eigenlijk? Dat wist hij niet, maar hij dacht niet echt na bij wat hij deed. En als hij dit wel deed, dan leek alles voor hem compleet normaal. Hij voelde zich nog steeds goed, zoveel beter dan dat hij zich eerst had gevoeld. Zijn hunkering naar eten was hij haast vergeten, was zomaar verdwenen, dit wat hij nu deed leek hem zijn honger ook doen te vergeten. In haar ogen merkte hij een soort van argwaan op. Hoewel hij steeds naar haar bleef kijken, kon hij niet vaststellen welke emoties er door haar gingen, wat zij van deze situatie vond. Het kon hem ook niet zoveel schelen. Hij was enigszins verbaasd dat ze hem opving en dat ze hem niet van zich af duwde maar vasthield. Hij had niet door dat hij nu helemaal tegen haar aanstond, al kon hij haar adem in zijn gezicht wel voelen. Wat hij ook niet had gezien was dat ze haar hand had bewogen naar een klein, simpel zakmes. Zoveel details, die hij op dit moment niet opmerkte of wel waarnam maar er geen aandacht aan schonk. Hij bleef naar haar glimlachen, enkel en alleen zijn lippen deden dit, en zijn ogen bleven ondoorgrondelijk donker. Zijn hand bleef op die spier zitten, en hij vroeg zich niet eens af hoe lang het zou duren. Hij deed het gewoon, zonder zich af te vragen wat hij daarna zou gaan doen. Hij voelde plots haar warmte, die sterk in contrast was met zijn koude klamme huid. Die warmte, vond hij enigszins akelig maar aan de andere kant ook aangenaam. Zijn huid was koud, erg koud en klam, en die van haar was warm, warm en niet bezweet. Hij hoorde haar woorden, verdomde klootzak, maar trok zich er niets van aan. Ze deed haar best om zich te bevrijden, en als ze dit eerder had gedaan, was het haar waarschijnlijk gelukt. Maar nu, nu was ze te laat en hij had even een triomfantelijke blik op zijn gezicht toen hij zag dat ze haar bewustzijn verloot. Wat leek het makkelijk te zijn gegaan, vond hij en even keek hij weer om zich heen, naar links, naar rechts, maar er was niemand. Haar nagels hadden over zijn huid gekrast, maar hij had het nauwelijks gemerkt. De striemen op zijn huid verraden echter wel dat haar nagels nog aardig pijnlijk over zijn huid waren gegaan. Plots voelde hij hoe ze geen kracht meer leek te bezitten, en kreeg hij haar volle gewicht op zich. Hij was er niet op voorbereid dat ze niet meer op eigen benen kon staan en dat haar hoofd op zijn schouder viel. Hij wankelde, maar wist door zijn arm om haar heen te slaan hun beide nog staande te houden. Plotseling krijg hij een impuls, een idee, en was hij in de volle overtuiging dat hij dat moest gaan uitvoeren. Ze lag als een lappenpop in zijn armen en was net een marionet. Hij had alle touwtjes nu in handen, en dat beviel hem wel. Een beetje onhandig ging hij met haar lichaam om. Haar armen haalde hij van zijn hals af en hij legde haar gauw op de grond neer toen hij merkte dat hij haar zo niet kon dragen. Hij pakte haar onder haar armen (haar hoofd ondersteunend) en benen vast en droeg haar zoals men ook wel een baby droeg (ik weet niet of dit beeld duidelijk is). Ze was niet zo heel zwaar, merkte hij op, maar hij had ook niet zoveel kracht om haar de hele tijd te dragen. Zo begon hij te lopen, of meer wankelen, met haar in zijn armen, naar de weg naar het pakhuis. Af en toe zakte hij even door zijn knieën en voelde hij haar gewicht zwaar op hem drukken en nam zijn kracht af, maar hij sjokte voort.

~~~~
Like zo heeft hij haar vast, alleen zijn ene arm dan onder haar nek (/hoofd) (lelijk plaatje, ik weet het haha) : klik hier

---

Aan niets denken is ook denken.

Colfer schreef:
Is er nog leven in groep x?

Ik wacht nog altijd op een reactie op Natalya.

---

I wish you good luck, and may God rest the souls of those who died in eternal peace.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
‘Lekker dan.’ Zei hij lachend, toen ik vaag glimlachte. Ik antwoordde er echter niet op, Lolita begon me weer dingen te verbieden. ‘Hmm, ja best wel.’ Zei hij met een grijns, nadat ik hem dezelfde vraag als eerder had gesteld. ‘Maar waarom zou ik? Je hebt alleen je lichaam te bieden. Tot nu toe heb ik niks interessants van je gehoord, niks echt interessant en tot dan krijg je niks van mij.’ Hij legde de nadruk op niks, waardoor ik al de indruk kreeg dat hij wist wat ik probeerde.
Shit shit shit, schold ik in mezelf, maar aangezien hij nu bovenop me lag, zou ik het iets anders spelen en hopen dat het zou werken.
‘Als de grieten hier zo leuk zijn, waarom wilde je mij dan seksueel aanranden?’ vroeg ik hem grijnzend, terwijl ik mijn vingertoppen weer strelend langs zijn gezicht liet gaan totdat deze zijn sleutelbeen raakte. Toen hield ik op en draaide hem abrupt om, om vervolgens mijn hand onder zijn shirt te laten en zijn, toch redelijke, gespierde borstkas te strelen. ‘Houdt je ook van women on top?’ Vroeg ik hem toen, doelend op wat Chase eerder tegen mij had gezegd. Waar was hij eigenlijk gebleven? Die man liet raadsels achter en daar hield ik niet van, op een bepaalde reden wilde ik gewoonweg weten wat er aan de hand was. Hoe moest ik in hemelsnaam erachter komen, als Donovan niet verder wilde praten en Chase al genoeg van me had? Godverdomme!
Mijn lippen drukte ik hierna al snel genoeg in zijn nek, terwijl ik hier verschillende kusjes plaatste en mezelf afvroeg wat Donovan zou doen of überhaupt denken. Misschien heeft hij nu ook wel een plan bedacht om me terug te pakken, je wist het nu maar nooit met hem. Mijn andere hand, die niet over zijn borstkas streelde, liet ik naar beneden gaan, richting zijn broekrand. Verdomme, waarom moet ik het hiermee proberen als het straks niet eens zou werken? Hoewel ik de moed niet graag opgeef, is dit toch best een zwakke optie van mij.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.