[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wren Sebastian Fields

Op een regelmatig tempo kwam de borst omhoog en zakte weer terug naar normale hoogte. De ogen waren gesloten, de handen ineen gevouwen. Een vredig beeld was het, om Wren ingevroren te zien slapen, net Doornroosje alleen dan in mannelijke versie. Bij zijn voeten lag een sporttas met de spullen die hij er in had gestopt in het jaar 3082, inhoud die hem nog goed van pas zou komen tijdens zijn nieuwe leven. De cabine ging open, de kou mengde langzaam met de lucht van buiten waardoor het flink warmer werd. De ademhaling werd onregelmatiger, een korte uitblaas gevolgd door een lange inhaal. Achter de gesloten ogen ontwaakte langzaam een geest weer, die lang geleden ingedoezeld was. De linker wijsvinger bewoog, hij schoot even omhoog om vervolgens weer neer te vallen op de huid van de rechter hand. De mond opende zich, met schokjes kwam de ademhaling door de mond weer op gang. Het puntje van de tong schoot van links naar rechts over de onderlip voordat de mond zich weer sloot. Een slik vond plaats om het ineens ontstane te veel aan speeksel af te voeren. Opnieuw bewoog de linker wijsvinger, nu gevolgd door de rechter pink. De oogleden begonnen te trillen, ze werden voor een moment stijver dicht geknepen alvorens ze zich opende. Hazelnootbruine ogen knipperden een paar keer vlug om aan het licht te wennen, het was niet langer meer donker. Hij, Wren Sebastian Fields, leefde nog, het experiment had gewerkt. Zijn handen schoven uit elkaar, gleden over zijn bovenbenen heen verder uit elkaar. Langzaam tilde hij ze op om ze na eventjes tasten op de rand van de cabine neer te leggen. Buikspieren werden aangespannen, vingertoppen zochten nog meer grip en daar zat hij dan. Uitgerust en wel. Zijn ogen gleden over zijn omgeving heen, het ooit zo high tech gebouw wat hij was binnen gegaan had nu meerdere kapotte muren en planten op plekken waar ze voorheen niet groeiden. Al snel was hem duidelijk dat niets meer hetzelfde was als toen hij was gaan slapen. De wereld was veranderd maar hij zat nog altijd in hetzelfde lichaam. Wren had alles kort op zich laten inwerken voordat hij zijn tas had gepakt en uit het gebouw was vertrokken.

Dat was nu al een aantal dagen geleden, hij was gewend geraakt aan zijn nieuwe omgeving, die in niets meer leek op het New York wat hij in 3082 achter zich had gelaten. Zijn overlevingsinstinct had er voor gezorgd dat hij nu ergens hoog en droog zijn kamp had. Een enkele keer had hij een glimp opgevangen van de nieuwe dieren en daar wilde je ‘s nachts zeker niet door opgegeten worden. Een hoog kamp met de nodige obstakels er naar toe bracht in ieder geval meer geborgenheid om eventuele boeven niet op ideeën te brengen, daardoor kon hij overdag door de verwoeste stad zwerven op zoek naar voedsel, drinken en andere nuttige spullen. Sinds gisteren was hij op de hoogte van de twee verschillende bendes die elkaar bevochten in een ander deel van de stad. Veel lieten ze zich niet buiten hun kampen zien, of in ieder geval niet gisteren, maar af en toe had hij een enkele persoon van beide bendes gezien. Al vrij snel was voor hem duidelijk dat hij misbruik van beide bendes zou gaan maken om zelf aan de nodige spullen te komen. Hij had voor nu namelijk genoeg eten en drinken maar dat zou op een bepaald moment opraken, waardoor hij zou gaan moeten winkelen bij beide bendes.

Vandaag was hij na een mager ontbijt weer terug gegaan naar de plek van 1 van de bendes, groep X. Hij probeerde zichzelf zoveel mogelijk gedekt op te stellen. Zo lang hij nog geen precieze tactiek had kon hij beter niet door 1 van de leden worden gezien, de kans was te groot dat ze kennis zouden komen maken. Kennis maken waar hij niet op zat te wachten, nu nog niet. Hij was een gebouw binnen gegaan wat half op instorten stond wat normaal was in de nieuwe wereld. Met enige moeite had hij zich op de eerste etage gekregen, waar hij nu aan de straatkant op de grond zat. Het grootste gedeelte van de muur was weg gebroken wat hem volledig uitzicht bood op de straat en de voormalige supermarkt waar de groep zich schuil hield. De zon scheen vandaag niet wat hem goed uitkwam, op die manier zou hij niet zo gemakkelijk zichtbaar zijn. Hij zat expres wat meer terug het gebouw in, dan viel hij al minder op. Dat hij op deze manier minder gemakkelijk over de rand heen zou kunnen vallen was mooi mee genomen.

Raar genoeg was zijn leven hem nog best veel waard, ondanks dat hij geen enkel doel voor ogen had. De enige reden waarom hij hier nog rond liep was toch wel dat hij niet wilde opgeven. Dat kon hij niet verkropen, dan voelde hij zich zwak, iets wat hij zichzelf had verboden te zijn. Enkel met sterk zijn kom je ergens, dat heeft hij vroeger maar al te goed geleerd.

Langzaam verstreken de uren terwijl hij het gebouw in de gaten bleef houden. Veel gebeurde er niet, slechts een enkele keer zag hij een menselijk lichaam voorbij komen wat hij dan ook goed bekeek. Op zijn schoot had hij een tekenblok liggen met een potlood erbij, dat had hij nog in zijn tas gestopt voordat hij was ingevroren. Door kleine cartoons van de mensen te maken kon hij zich hen later beter herinneren, bovendien was het ook een goede afleiding voor het continue kijken. Om zijn langzaam opkomende knagende honger te stillen begon hij te tellen, het was een gewoonte die was begonnen toen hij zeven was, dan kon hij zich ergens op concentreren en werd de honger wat meer naar de achtergrond gedreven. Over een paar uur begon het te schemeren, dan zou hij terug gaan naar zijn plek om te eten maar vooral ook te slapen. Veel energie had hij nog niet, ook al had hij pas nog jaren geslapen. Ironisch eigenlijk.

---

Stand up when it's all crashing down.

Lexus schreef:
Hallo, hallo, laat dit rpg niet doodbloeden ...

haha, ik zal binnenkort posten. Heb/had toetsweek,h ele dagen dus leren.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Donovan Nickolas

Haar ademhaling ging sneller en het leek erop dat nu alles wel goed ging. Tenminste, het klonk niet meer alsof ze pijn had. Maar goed, als ik zo kon denken kon ik maar gelijk stoppen en daar had ik dus nog echt geen zin in. Het was de eerste keer sinds lange tijd dat ik seks had en hier ging ik van genieten ook. Lolita hijgde weer en liet haar nagels in mijn huid dringen. Ik grinnikte alleen maar een stootte eens extra diep in haar. De kreun die toen aan heer lippen ontsnapte maakte mijn grijns alleen maar groter.
Na een hele tijd te hebben gestoten op verschillende snelheden en manieren, merkte ik dat ze steeds harder begon te hijgen. Haar ademhaling schoot omhoog en haar hele lichaam spande en ontspande zich weer. 'Ze komt bijna klaar!' schoot er op eens door mijn hoofd heen. Nu zou ze nooit meer kunnen zeggen dat ik slecht was, goed, het helpt wel mee dat ze vast en zeker een lange tijd geen seks meer heeft gehad, maar dan nog, iemand moet dan alsnog goed werk doen. Ook ik voelde dat ik mijn hoogtepunt eraan zat te komen. Hierdoor begon ik op een langzaam, maar diepe manier te stootten en het duurde dan ook niet lang totdat Lolita, en hierna ik, met een luide kreun klaarkwam.
Lolita's grip op mijn armen werd slapper, totdat ze als een levenloos popje in mijn armen lag. Ik hijgde nog heftig na van de inspanning die ik net had geleverd. Haar ademhaling was ongecontroleerd en hevig en ik keek naar mijn armen. Op de plekken waar haar nagels hadden gezetten zag je nu duidelijk afdrukken.
Ze keek me grijnzend aan. "Goed, hoewel ik dit eerst in wilde houden: complimenten." zei ze toen eerlijk. Ik glimlachte naar haar en zuchtte nog eens diep. "Dankjewel. Jij was ook geweldig." antwoordde ik toen naar de waarheid. Ik liet haar voorzichtig los en keek toen even naar de wond. Die had zich, gelukkig, goed gehouden en was niet extra gaan bloeden. "En jij leeft zo te zien ook nog." zei ik met een glimlach toen ik van de wond naar haar keek.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Eris Riley - Loner

Riley zag hoe Chase op zijn onderlip beet vooraleer hij zijn ogen toekneep.
‘Hoe weet je of ze allemaal dood zijn als je hier zit…’ sprak hij toen. Het mes hield hij nog steeds tegen haar keel gedrukt, maar minder stevig doordat zijn focus was afgezwakt. Voordat Riley dan ook antwoord kon geven, had hij zich al omgedraaid en had hij een lege doos weten vast te grijpen. Ze rolde ostentatief met haar ogen toen ze hoorde hoe hij zijn maaginhoud leegde. Toch wist hij nog steeds het mes tegen haar keel gedrukt te houden en ondanks dat Riley haar bedenkingen had over deze gozer, moest ze het hem nageven dat hij niet snel opgaf. Ze was dan ook zeker niet van plan om toe te geven aan hem en sprak verder, zonder dat hij haar erom gevraagd had. Het plectrum was werkelijk een herinnering, aangezien ze zeker wel om Luc had gegeven, en misschien zelfs nog deed.
Riley zag hoe Chase zijn mond afveegde, maar toch nog even over de doos gebukt bleef hangen. Daarom stelde ze de vraag waarom hij haar nu daadwerkelijk ontvoerd had. Hij had enkel maar interesse getoond in de ketting, maar het ging er bij haar niet in dat dat de enigste reden moest zijn geweest. Niemand zou zoveel moeite doen voor een verloren herinnering, toch zeker niet in een wereld als deze waar het enkel nog maar draaide om overleven.
Chase draaide zich met een ruk om waardoor hij weer recht tegenover haar zat, precies alsof er niets gebeurd was. ‘Wat maakt jou dat nou uit,’ zei hij vervolgens. ‘Ik ben je geen verklaring schuldig.’
Riley bleef hem strak aankijken nadat hij gesproken had. Het maakte haar weldegelijk uit. Zij was degene die hier zat, die ontvoerd was. Natuurlijk maakte de ‘waarom’ haar uit en was hij haar deze haar verschuldigd.
Het leek er echter absoluut niet op dat hij zou wijken voor haar en daarom boog ze uitdagend naar voren. Het mes drukte hierdoor dieper in haar huid waardoor er bloed opwelde en ondanks dat ze weldegelijk het onaangename gevoel dat ermee gepaard ging voelde, negeerde ze dat. Het was heel simpel, ofwel verwondde hij haar ernstig ofwel haalde hij dat verrekte mes van haar keel en liet hij haar gaan.
Tot haar lichte verbazing week hij echter niet en ging hij de uitdaging aan. Hij hield zijn gezicht strak in de plooi, haalde het mes niet van haar keel en gaf haar nog steeds geen informatie. Inwendig vervloekte ze hem dan ook, maar eveneens zichzelf. Ze zou zelf ook zeker niet toegeven en dit was dan ook een wedkamp waarbij ze eindelijk haar gelijke gevonden had.
Ze verbeet daarom ook de pijn en boog zich nog verder naar hem toe waardoor haar gezicht nog maar enkele centimeters van het zijne was verwijderd. Haar amberkleurige ogen keken recht in de zijne, terwijl hij absoluut niet week en zijn hand niet terugtrok. Als hij – of zij – nu ook maar één verkeerde beweging zou maken, dan zou haar keel simpelweg overgesneden worden. Haar ademhaling was dan ook vertraagd en ondanks dat ze geen woorden kon produceren lagen deze daadwerkelijk in haar ogen gelegen. Ze zou niet toegeven en er lag duidelijk een ‘kom maar op’ in haar blik gesitueerd.

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[I'm ashamed. :x]

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Donovan begon op een langzaam, maar diepe manier te stootten en niet lang erna kwam ik klaar. Mijn lichaam kon het gewoonweg niet meer trekken, ondanks dat ik het voor even nog vol probeerde te houden. Ook Donovan moest eraan geloven, want hij kwam na mij met een luide kreun klaar. Hij hijgde nog heftig na van de inspanning, terwijl die van mij ongecontroleerd en hevig was.
Op wat ik zei glimlachte hij naar mij en zuchtte eens diep. “Dankjewel. Jij was ook geweldig.” Antwoordde hij toen eerlijk, wat zijn geraaien was, anders wist ik nog wel enkele dingen die hem de waarheid liet zeggen. Voorzichtig liet hij mij los en keek toen even naar de wond, deze deed gelukkig het laatste stuk niet meer zo pijn, anders was ik degene die een groot probleem had. Ik had echt niet verwacht dat ik hier uit het gebouw zou lopen terwijl ik seks heb gehad met één van de gasten die zich hier huist. Ach, je moest wat en zo slecht was het niet eens. Een win-win misschien.
“En jij leeft zo te zien ook nog.” Zei hij met een glimlach toen hij van de wond naar mij keek, waar ik een vaag glimlachje op liet zien. “Gelukkig wel zeg,” grijnsde ik halfjes, terwijl ik nog even zo bleef liggen tussen zijn armen, om me vervolgens los te maken en op te staan. Proberen tot eigenlijk, want toen ik het probeerde, kromp ik direct in elkaar. Het was me dus toch te veel geworden, zeker aangezien ik honger had gekregen en geen eten of iets bij me had. Meestal had ik wel het geluk iets bruikbaars te vinden, maar dit keer leek het me wel bij mijn lot te laten. Dan had je die verrekte wond ook nog. “Het gaat wel,” murmelde ik toen, vaagjes en met zwarte vlekken voor mijn ogen, waarna ik mijn slipje en BH weer terug aan deed. Ik was allang blij dat Donovan niets meer had gezet over de wel erg merkbare litteken die zich op mijn rechterbeen merkt door Clay. Ondertussen was ik al weggevaagd in mijn gedachtegang.
Hoewel ik hem toe moest geven dat hij het prima had gedaan, hoe ik het ook zei hij had toch wel een ego die opgekrikt was, was ik er ook zeker van dat hij al langere tijd droog stond. Net zoals ik. Wat moet je dan ook als je een gehele tijd ingevroren bent en er nu bijna geen enkel mens op de wereld staat? Dat is wel ff wat anders dan de vroegere tijd.
Over dat gesproken, ik mis mijn ouders echt ontzetten, ondanks dat het mijn adoptieouders waren. Ik heb enorm veel spijt van wat ik ze allemaal heb moeten laten doorstaan, vroeger was ik echt een roekeloze meid die daar niet aan dacht of ook maar een greintje om gaf. Clay, die verrotte klote eikel, was toch voor één ding goed: mijn ouders en ik bij elkaar brengen. Dat was namelijk de eerste keer dat ik huilend naar ze toe ging voor vergiffenis. Die lieve mensen sloten me in hun armen en het voelde warm, hun liefde straalde door mijn lichaam heen waardoor ik direct een stuk rustiger werd.
“Ik ga maar eens. Het was erg…” Kort dacht ik na over het bepaalde woord dat ik zocht en keek hem hierbij peilend aan. “Interessant.” Koos ik vervolgens toen toch. Mijn kleding had ik, terwijl ik daarnet nog aan het denken was al aan gedaan, dus nu kon ik gelijk de deur uit lopen zonder nog iets van me te laten horen. Dat was tenminste wat we afgesproken hadden. Toch beet ik even op mijn lip toen ik zo naar hem keek, maar schudde toen verwoed mijn hoofd, trok mijn zwarte laarzen aan en begaf me met definitieve passen richting de deur. Verrekte zwarte vlekken die voor mijn ogen dansen. “Tot ooit, misschien.” Grinnikte ik mysterieus nog naar hem, waarna ik een hand door de donkere lokken van mijn haar haalde.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 0:57 ]

---

†

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Chase keek een enkel moment naar de doos voordat hij hem snel dichtdeed, en opzij schoof. Die geur die eruit kwam was zo sterk dat hij er bijna weer van ging overgeven. Wat hij anders met het ding moest doen zo snel wist hij niet, en hij zou ook niet weten wat hij er straks mee zou moeten doen. Misschien zou hij hem wel uit het raam gooien, als hij er maar vanaf was. Hij had geen zin in haar vragen, al stelde ze er nog niets eens zo veel, het waren er voor hem meer dan genoeg. Zijn ogen gingen naar haar gezicht, ze leek dit niet eens vermoeiend te vinden. Hij vond het wel vermoeiend, dit gesprek, haar vermogen om niets prijs te geven, en het feit dat ze hier al meer dan 10 minuten zaten zonder dat ze veel hadden gedaan. Nu wist hij in ieder geval wel iets meer over Luc, al was het nog zo weinig. Ze leek niet tevreden te zijn met zijn antwoord op haar vraag. Ze bleef hem aankijken en hij keek al die tijd ook naar haar, al had hij niet zo’n strakke blik. Het verraste hem toch nog enigszins dat ze het lef had om niet terug naar achteren te gaan, maar nog steeds naar voren zat. Ze zaten veel te dichtbij elkaar. Zij zat veel te dichtbij bij hem, zo dichtbij dat hij het er bijna benauwd van kreeg, maar dat liet hij niet merken. Hij zou niet meteen haar van zich af duwen, dan zou het lijken alsof hij haar uitdaging uit de weg ging. Of het mes werkelijk ook een snee in haar keel maakte had hij niet precies door, maar hij probeerde het enigszins op dezelfde plek op haar keel te houden. Hij kon zijn emoties niet tegenhouden op het moment dat ze nog verder naar hem toeboog, de verbijstering was op zich gezicht te lezen. Wie was zij om zomaar in zijn personal space te komen! Terwijl hij haar had ontvoerd.. Hij knipperde vlug met zijn ogen, om de verbijstering op deze manier uit zijn ogen te krijgen. Hij had uit een reflex een schrikbeweging gemaakt, was een stukje naar achteren gegaan, waarbij zijn mes lichtelijk was verschoven over haar keel, maar was even zo afgeleid dat hij niet zag of er bloed uit haar keel vloeide. Die blik in haar ogen, die had er waarschijnlijk voor gezorgd dat hij van haar was geschrokken, een andere reden kon hij niet bedenken. Dat, samen met het feit dat hij sinds een lange tijd niemand zo dichtbij hem had laten komen, zorgde ervoor dat hij dringend behoefte had aan afstand. Hoe graag hij ook haar uitdaging niet uit de weg zou willen gaan, haar niet ook maar enigszins macht over hem wilde laten krijgen, duwde hij haar toch, zonder na te denken, ruw van zich af. Ze zou niet prettig op de grond belandden, want het was een snelle maar harde duw die hij haar gaf. Meteen besefte hij zich daarna dat hij een fout had gemaakt, zo had hij iets van zijn gevoel weer naar buiten weten te sluimeren. Hij probeerde een uitdrukkingsloos gezicht op te zetten terwijl hij naar haar toe boog, maar niet dichterbij dan noodzakelijk kwam. Zijn handen gingen vlug over de touwen en voordat hij het wist hadden ze ze al met het mes los weten te krijgen, en had hij de tape ook van haar handen en voeten gehaald. Nu kon ze vrij bewegen. Waar was hij in godsnaam mee bezig dacht hij even. Liet hij haar zomaar gaan? Ja, hij was zat van haar.. Hij trok haar overeind en probeerde aan haar hand te trekken om haar zo naar de deur te slepen. Dit mislukte echter een beetje. Hij had niet genoeg kracht om haar uit zijn kamer te slepen, zoals hij het liefste had gewild. ‘Ga dan, ga dan..’ zei hij tegen haar op een merkwaardige toon, waarin zowel ergernis als vermoeidheid was te horen. Hij herhaalde deze woorden nog een keer, terwijl hij binnen een paar stappen naar het raam liep, weg van haar. ‘Waar wacht je nog op?!’ riep hij al snel, het ging hem niet snel genoeg. Hij had niet door dat hij de woorden tegen haar op verheffen toon had gesnauwd, lichtelijk wanhopig, schreeuwend zelfs. De vlekken die voor zijn ogen kwamen, zorgden ervoor dat hij even zijn ogen dichtdrukte en zijn hoofd in zijn handen hield. Ze moest oprotten, dacht hij. Waar hij echter niet aan dacht was dat nu ze vrij kon bewegingen en haar mes binnen handbereik lag, ze hem net zo goed kon aanvallen. Hij stond daar vrij kwetsbaar, ongewapend. Zijn mes was uit zijn hand gevallen toen hij deze te losjes in één van zijn handen had gehad en dat had hij niet eens gemerkt.Hij bleef met zijn hoofd omlaag en zijn handen daarop gedrukt staan, met zijn ogen nog steeds gesloten.

[ bericht aangepast op 30 nov 2012 - 17:37 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Mensen, willen jullie nog door met het rpg???????????
(& zo ja; dan is het handig om weer te reageren + ervoor te zorgen dat er meer (nieuwe) mensen gaan meedoen)

---

Aan niets denken is ook denken.

I'm in, dus ik zal sowieso wel reageren.
Don't know about the others, though.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik wil ook nog wel meedoen

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Oke, mooi, tenminste wat mensen die nog verder willen.
Ik pb iedereen wel even, en het is wel handig als we mensen die echt al lang niet meer hebben gereageerd / niet meer mee willen doen van de personages lijst scrappen, zodat we zien wie er echt nog in het rpg is.

---

Aan niets denken is ook denken.

Calantha schreef:
Ik wil ook nog wel meedoen

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Voor de mensen die pas beginnen met de rpg, die kunnen ook altijd inmengen bij Marty aangezien ik hem toch van zijn plek uit de bieb ga halen. Ik wil ook evt met hem naar één van jullie toe gaan - als iemand dat liever heeft. Houdt er wel rekening mee dat ik pas effectief over 1 tot 2 weken met hem kan gaan posten terug (verwijst door naar het kletstopic)
Maar ik blijf hoe dan ook van de partij!

[ bericht aangepast op 7 dec 2012 - 17:01 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Nou ik weet helemaal niet meer waar we gebleven zijn en ook niet wat er tot nu toe is gebeurd, dus een kleine uitleg zal wel mogen. (:

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

(Pls verder in het andere topic, voor kletsen etc.)

---

Aan niets denken is ook denken.

[mijn naam moet eigenlijk even veranderd worden! Yuffie -> Kairi]

Desirae Amelia Brown

Geschokt werd ze wakker. Verward keek ze om zich heen. Ze lag in een lange witte gang met enorm wat puin. Waar was ze? Ze wreef over haar pijnlijke hoofd heen en geschokt trok ze haar hand terug. Ze zag hoe haar vingers onder het bloed zaten en ongelovig voelde ze nog eens aan haar hoofd. Een beetje verward keek ze om zich heen. Haar tas lag verderop in de gang en naast haar lag een groot stuk steen. Opeens begreep ze wat er gebeurd moest zijn. Ze was waarschijnlijk geraak door het stuk puin naast haar. Vermoeid stond ze overeind en liep ze naar haar tas toe. Het ding zat tot de nok toe gevuld met verbanden en andere spullen. Desirae vroeg zich af waarom ze haar hele tas ermee zou vullen en een beetje verward pakte ze de tas op. Waar was ze? Wat was er met dit ziekenhuis gebeurd? Ze probeerde te graven in haar geheugen wat er aan de hand was, maar er kwamen maar flarden terug van haar geheugen. Ze herinnerde haar ouders, flarden van haar jeugd. Ze herinnerde zich het feit dat ze geneeskunde had gestudeerd. Vaagjes stond haar haar diploma-uitreiking bij, maar ze wist eigenlijk niet wat er precies op dat moment gebeurde. En er was een jongen. Hij leek zo belangrijk, maar ze kon er niet bij. In het kamertje naast de gang zocht ze naar een spiegel. Uit de tas nam ze een flesje alcohol om de wond te ontsmetten en voorzichtig ging ze te werk. Het spul prikte in de wond en Desirae beet op haar lip tegen de pijn. Daarna verbond ze haar hoofd en keek naar zichzelf in de spiegel. Haar bruine haar zat warrig op haar hoofd en haar gezicht zag zwart van de smerigheid. Haar groene ogen keken vol rust naar het meisje dat achter de spiegel stond. Desirae had het idee dat ze iets miste, maar ze kon er niet opkomen. Wanneer was ze voor het laatst onder de douche geweest? Een beetje verward begon ze te lopen. Waar zou ze heen moeten? Ze vond een trap naar beneden, maar voordat ze echt een stap zette, ging ze bovenop de bovenste tree zitten. Haar zicht was troebel geworden door de enorme hoofdpijn en de duizeligheid liet de hele kamer draaien. Na een kleine pauze stond ze eigenwijs op en begon ze de trap af te dalen. Ze was nog niet eens halverwege de trap of haar hele maaginhoud kwam ineens omhoog. Fijn.. Ze had een hersenschudding. Uitgeput ging ze op de trap zitten en sloot haar ogen. Iets in haar vertelde dat ze hier snel weg moest, maar haar hersenschudding zou het zeker wel voorkomen dat het snel zou gaan. Misschien zou het zelfs wel helemaal voorkomen dat ze weg zou komen. Vermoeid tilde ze haar hoofd opnieuw op. Er stond een lange bank in de hal en verlangend keek Desirae naar de grote sofa. Hij was een klein beetje gescheurd, maar zou heerlijk liggen. Ze dwong zichzelf op te staan en direct voelde ze de misselijkheid weer opkomen. Strompelend zakte ze van de trap af. Op het laatst verloor ze haar evenwicht en ze voelde hoe de traptreden onder haar voeten vandaan gleden. Ze voelde de tredes langs haar rug glijden en elke keer lieten ze een pijnlijke steek achter. Onderaan de trap bleef ze liggen. Ze zou de bank nooit halen. Tranen gleden al snel over haar wangen en op een of andere manier was ze vertrouwd met deze emotie. Het gaf haar de moed om nog even het laatste stukje door te gaan. Eenmaal op de bank vielen al snel haar ogen dicht. Ze legde nog net haar tas onder haar hoofd, voordat ze volledig in slaap viel.

---

It's never gonna happen, Guys.