[RPG] # Survival of the Fittest. 1 - Speeltopics

Survival of the Fittest
Het jaar 3120, het jaar waarin de mensheid zichzelf voor goed van de aarde vervaagde… Dácht men.

Rampen zoals hongersnood en tsunami’s waren niet meer het ergste wat men zich kon voorstellen. Oorlogen werden de gewoonste zaak van de wereld, overal ter wereld slachtten mensen elkaar af en lieten straten verlaten achter. Huizen kwamen leeg, winkels werden gesloten, mensen vluchtten… Maar uiteindelijk kon niet ontsnappen aan de verwoesting van de mens.

Er was één ding dat iedereen was vergeten. In het jaar 3082 was er namelijk een doorbraak, het zou voortaan mogelijk zijn je in te laten vriezen. Het was te vergelijken met een kunstmatige coma van een aantal jaren, waarna je weer zou ontwaken alsof je enkel een paar uur had liggen slapen.
Alleen stond niet iedereen te popelen om zich in te laten vriezen, het was de eerste keer dat het mogelijk was en de mensen wisten niet wat ze er van moesten denken. Was het wel veilig?

Hier verzon de regering iets op. Op er voor te zorgen dat er mensen zouden komen die het wilden testen loonden ze een flinke som geld uit aan diegene die zich aanboden als ‘proefpersoon’. Verscheidene mensen meldden zich aan, ieder met zijn eigen reden. Het geld voor hun arme familie, het avontuur, omdat ze hun eigen leven zat waren.. Toch hadden ze één ding gemeen, al wisten ze dat niet voordat ze instapten en hun eigen, veilige, rustige en bijna saaie leventje voorgoed gedag zeiden.

De lichamen werden bewaard in de grote stad New York City, het was toen groots, prachtig en vol leven, maar in 3120 was het totaal uitgestorven en deels verwoest. De omgeving om de stad was totaal weggevaagd waardoor de stad in de middle of nowehere gekomen was.
Eén jaar nadat de gehele mensheid verwoest was werden de ingevroren mensen wakker en het enige wat ze hadden was een grote sporttas die ze voordat ze ingevroren werden zelf hadden mogen inpakken naar hun wensen.

Het jaar 3121, het jaar waarin de ooit ingevroren mensen ontwaakten in een wereld die ze niet kennen met geen andere keus dan een manier te vinden om te overleven. Doen ze dit alleen, of zoeken ze bondgenoten? Bedriegen ze hun eigen vrienden om alles voor zichzelf te houden, of doen ze er geen moeite voor hun heblust naar al het kostbare dat nog over is te verbergen. Of nog erger, zullen ze de rest uitroeien, enkel om hun eigen hachje te redden?

Verhaallijn in het kort.
Het is het jaar 4033 en de mensen die ooit ingevroren waren zijn sinds een twee weken weer ontwaakt. Er zijn mensen die al gauw bondgenoten vonden en zo werden er twee groepen gevormd, ieder met een eigen leider. Deze twee groepen raakten al gauw verwikkelt in een strijd om leven en dood. Het voedsel is immers schaars, net zoals het drinken, en dat terwijl het gevaar continue op de loer ligt. Een aantal dieren blijken de verwoestingen te hebben overleefd, doordat ze bijvoorbeeld onder de grond leefden, en zijn langzaamaan gemuteerd tot wezens die nieuw zijn voor de ooit ingevroren mensen. Hoe redden ze zich hieruit?

Meedoen.
Je kan mee doen als je:
1) Graag langere stukken schrijven (zeker min. 15) en bereidt zijn dit te doen.
2) Graag meedoen aan RPG's die beter uitgewerkt zijn, dus niet 'het gaat over 4 vrienden die op vakantie gaan', maar een dieper verhaal.
3) Liever geen Mary Sue's hebben in RPG's en die zelf ook niet spelen.
4) Graag meedoen aan RPG's waarbij het topic niet na één dag alweer vol zit, waardoor als je het wat drukker met school hebt, ook gewoon nog mee kan doen, omdat er simpelweg minder vaak gepost wordt (maar wel langer geschreven natuurlijk)..
5) Het prettig vinden dat het gemeld wordt als iemand wilt stoppen met de RPG en als ze dit zelf ook doen.

Als je het eens bent met alle bovenstaande punten, maak je hier een personage.

Personages:
Groep A – Chase
Lexus; Chase Armedi - 22
Iyatiku; Clyve Qwynn Lovell - 22
SUMMERx; Luca Keegan Fanning - 21
Cyberlord; Donovan Nickolas - 21
Yuffie; Desirae Amelia Brown - 24
General; Olivia Lanee Peterson - 26

Groep X – Elisabeth
Keegan; Elisabeth Romy Hirsch - 23
Cocon; Roxanne (Roxy) Veronica Barlow – Lolita - 22
Ebola; Natalya Krupin - 21
Roden; Prescott Elias Whittemore - 24
Aotearoa; Lucien Nicola Castellan - 19

Loners:
Endure; Alison Jade Skyler - 23
Sid; Richard Hirsch - 25

[ bericht aangepast op 13 sep 2012 - 15:31 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita – Groep X
‘Nee, maar je komt in de buurt.’ Zei hij terwijl hij met zijn hoofd schudde en bleef grijnzen. Helaas zag hij wel dat mijn hand richting mijn laars ging, want hij gaf een trap op mijn arm, die pijnlijk op de grond was gedrukt voor een seconde. ‘Don’t even try,’ zei hij doodserieus. ‘Ik breek je arm als dat nodig zou zijn.’ Hij deed een stap naar voren, waardoor hij wel heel dichtbij me kwam en ik amper iets kon doen. ‘Ik breek wel wat meer bij jou als je ook maar iets bij me flikt.’ Siste ik richting hem, met een moordende ondertoon erin verworven. Het vorige, oude leven van me was ik al vaak genoeg mishandeld door een klootzak. I’ll be damned if I let it happen again.
      Op mijn vraag of hij me de voordeur wilde wijzen, grinnikte Donovan en schudde zijn hoofd. ‘No can do, darling.’ Zei hij met een brede grijns. Ik kon het niet laten en rolde weer mijn ogen, dat effect had hij nu eenmaal op me. Mijn blik liet ik door de kamer glijden op iets dat ik kon gebruiken om hem zijn hersens mee in te slaan of dergelijke, maar ik kreeg niet veel tijd, want hij greep me al bij mijn polsen vast en duwde me tegen het matras aan. ‘Die kans heb je verspeeld.’ Zei hij lachend, ‘Had je maar aardig tegen me moeten zijn hé?’ Een reeks scheldwoorden kwamen er uit mijn mond rollen wanneer hij een stuk touw pakte dat in de hoek lag en mijn handen aan een stevig uitziende ijzeren paal bond. Het was slecht om tegen te stribbelen, dat wist ik maar al te goed, want dan zouden ze je alleen maar strenger behandelen en vasthouden, maar het gebeurde vanzelf. En ik liet me echt niet verkracht worden door die eikel! Vervloekte mannelijke hormonen, ik vernietig jullie! Altijd maar aan seks denken. Donovan leek echt net werkelijk een hond, hij ging zijn staart de gehele tijd achterna.
      Mijn polsen zaten nu vastgebonden aan de paal, maar mijn benen had ik nog vrij en die gebruikte ik dan ook goed door naar hem te trappen, terwijl ik hem een vernietigende blik gaf. ‘Mijn woorden ga ik echt niet terugnemen als je dat denkt, je bent gewoon een eikel!’ spuugde ik naar hem toe, maar toen zijn hand langs mijn wang ging, waarna hij me een klap in mijn gezicht gaf, gromde ik enkel. ‘Wij gaan plezier hebben.’ Zei hij op een nogal perverse manier. Precies, wij beide, hij met dat seksuele gedoe van hem (als hij daar ten minste tijd voor krijgt), aangezien ik al een mes door zijn hart wil boren. Hoewel ik niet zeker weet of hij wel een hart heeft, verdomde klootzak. Donovan boog zich iets naar voren en keek me in mijn donkere ogen aan. ‘Hoe groot ben je nu nog,’ begon hij met een grijns, ‘Schatje.’ Er vormde zich een spottende glimlach op mijn gezicht, waarna ik kort snoof. ‘Ik weet iets dat niet zo groot is,’ grijnsde ik vermakelijk, terwijl ik nog steeds recht in zijn ogen keek, doelende op zijn jongeheer. ‘Ik snap waarom je dit doet, aangezien je op een andere manier toch geen meid kan krijgen.’ Vervolgde ik net zo spottend, lichtelijk vermakelijk.

(Warning: Lolita zal heel veel gaan schelden.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Omg, geweldig. Heb alleen geen idee hoe ik hierop ga reageren.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Richard Hirsch - Loner.

Het eerste wat ik besluit te doen, is de elektriciteit van de wagon aan te sluiten op de batterij, die voor noodgevallen normaal aanwezig is. Anders ben ik bang dat de batterijen van mijn zaklamp veel te snel op gaan zijn. [Laten we ervan uitgaan dat dit echt zo is, want eigenlijk zou ik het niet weten, maar het lijkt me wel mogelijk.] De elektriciteitskast binnen zit natuurlijk op slot en na een tijdje zonder resultaat aan het slotje geprutst te hebben, klim ik naar buiten om iets te zoeken dat lijkt op een koevoet. Tijd voor de grote middelen. Wanneer ik iets heb gevonden dat me goed genoeg lijkt, wrik ik bruut het kastje open. Het fragiele ijzeren deurtje plooit in een deuk en lost dan, om nooit meer iets deftig te kunnen afsluiten. Ach ja.
En dan begin ik te knutselen. Een kabel zus, een kabel zo, in de wagon, onder de wagon. Het is afmattend, traag en vuil werk, maar het houdt me bezig. Doordat ik de gehele bedrading van de wagon moet uitdokteren, heb ik geen tijd om na te denken over de wereld waar ik in ben beland. En vooral niet over de wereld die ik heb achtergelaten. Eigenlijk is het alsof ik gestorven ben en nu verrezen. Of in het voorgeborchte van de hel ben terechtgekomen, ik heb het verschil tussen de twee nog niet echt ontdekt.
Na een tijd – ik weet niet hoe lang, je hebt geen besef van tijd in het aardedonker – ben ik klaar en het gevoel dat ik krijg wanneer ik in de opengebroken elektriciteitskas het schakeltje omhoog doe en het licht aanspringt, is bijna belachelijk, zo fier ben ik op mezelf. Voorlopig kan ik enkel nog het licht aandoen, maar ik heb al bedacht dat ik de verwarming ook aan de praat moet krijgen. Al zat dat voor een andere keer zijn, nu die Italiaan maar eens gaan plunderen. Ik loop naar buiten, wat veel minder lang lijkt te duren dan toen ik hier daarnet voor het eerst kwam. Dat brengt me op een nieuw idee om te doen en ik maak in mijn hoofd een lijstje. Ja, ik ben een lijstjes-mens: ik heb de dingen die ik moet doen liefst zo overzichtelijk mogelijk. Dus:
- de verwarming doen werken
- nieuwe wegen zoeken in de tunnels
- een voedselvoorraad aanleggen
- uitzoeken waar de anderen zijn

Uiteindelijk loop ik twee keer over en weer met een sporttas vol conserven – voornamelijk tomatenpuree en olijven, maar ook andere, meer smaakvolle groenten en zelfs een beetje vis – en een hoop dekens (eigenlijk oude tafellakens en gordijnen) die ik in een hoek van mijn wagon dump. Laat ik nu maar eens gaan zoeken naar andere wegen. Dus begin ik in de tegenovergestelde richting door de tunnel te lopen, met als resultaat dat ik me vrij snel een enorme sukkel vind, aangezien er op de helft van de tijd die ik er normaal over doe om naar buiten te gaan, een nooduitgang is. De deur kraakt zo scherp wanneer ik haar open, dat de rillingen over mijn rug lopen. Verder is er een nauwe gang die stijl naar boven loopt en uitkomt in een ruïne. Het kost me even om uit te vinden waar ik ben, maar zo gauw ik dat doorheb, vind ik het een prachtige uit- en ingang. Aangezien ik veel zin heb om een tijdje in de frisse buitenlucht te vertoeven – volgens mij kan de zon elk moment door de wolken breken-, besluit ik op zoek te gaan naar de rest. Als die er nog zijn in elk geval.
Ik blijf een tijdje in noordelijke richting – of dat vermoed ik toch - lopen, tot ik plots een stem hoor. ‘Ha! ... hoogtevrees?’ Eerst blijf ik een beetje verrast staan. Heb ik nu echt een stem gehoord? Maar dan hoor ik het opnieuw. ’En rot nou maar een end op, want dan kan ik weer terug!’
Ik ben zo ongelofelijk opgelucht nu het duidelijk is dat ik niet alleen ben hier, niet normaal. Het is echt een onbeschrijfelijk gevoel als je weet dat je toch niet de laatste mens op aarde bent.
Een stuk beter gezind snel ik richting de stem…
En blijf dan weer stokstijf staan wanneer ik een meisje in een boom zie zitten. Of beter gezegd: wanneer ik de 2 monsters er rond zie. Fuck, schiet het door mijn hoofd wanneer mij na een felle draai van hun lelijke koppen zie. Mijn eigen ogen flitsen nog snel naar de ijzeren staaf die wat verder op de grond ligt, maar ik besef onmiddellijk dat die buiten mijn bereik ligt. Fuckfuckfuckfuck. Zo snel mijn benen me kunnen dragen spurt ik weg als de wangedrochten op mij afkomen. ‘Pak die staaf!’ roep ik over mijn schouder naar het meisje. Hoewel ik geen slechte spurter ben, zie ik na 5 meter al dat ik het binnen de kortste keren tegen die beesten – of wat het dan ook zijn- zal moeten afleggen. Gelukkig voor mij is dit in betere tijden een soort laan geweest, dus staan er om de zoveel meter nog andere bomen waar ik zelf in kan klimmen. Ik steek voor de laatste meters nog een extra tandje bij en spring dan, op hoop van zege, naar een tak. Maar zo gauw ik die omklem, breekt hij af onder mijn gewicht en land ik weer op de grond met een stuk dik, gesplinterd hout van een halve meter lang in mijn handen. Het heeft wat weg van een baseballbat, maar dan forser. En die gedachte brengt me op een idee. Met een ruk houd ik halt en draai ik me om. Het eerste gedrocht sla ik in een reflex weg, wat het tweede op zijn hoede maakt. In plaats van ook direct naar mijn keel te vliegen, begint het rond me te cirkelen. Wanhopig werp ik een blik in richting van waar dat meisje daarnet zat. Waar blijft die griet?

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 20:24 ]

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Donovan Nickolas

Er vormde zich een spottende glimlach op haar gezicht. Eentje die me dus alles behalve viel. Ze snoof kort en keek me aan. “Ik weet iets dat niet zo groot is.” Grijnsde ze vermakelijk. “Ik snap waarom je dit doet, aangezien je op een andere manier toch geen meid kan krijgen.” Vervolgde ze spottend. Ik grinnikte alleen maar en schudde mijn hoofd. “Had je gehoopt schat.” zei ik grijnsend. “Nee, dat is hij niet en ik kan heel romantisch zijn. Maar niet voor iemand met zo’n kut persoonlijkheid zoals jou”, ging ik verder met nog steeds een grijns op mijn gezicht, “Je zult straks wel voelen hoe groot hij is.” Ik grinnikte nog eens, waarna ik besloot haar voeten ook maar vast te binden. Voorlopig zou haar dat stil houden en ik zou haar alsnog kunnen nemen.
“Dus sweetie, wat heb je mij te bieden?” vroeg ik lachend en streelde met mijn hand over een van haar borsten. Haar reactie was als muziek in mijn horen waardoor ik alleen maar door wilde gaan. Wat ik maar al te graag deed. Ik legde mijn andere hand op de nog vrije borst en begon die rustig te masseren. “Hmm, lekker hoor.”

[Het word nog veel erger. Ik heb leuke dingen in mijn hoofd.]

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 20:31 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Op mijn woorden grinnikte hij helaas alleen en schudde zijn hoofd. Ik had verwacht, en eerlijk gezegd ook gehoopt, dat hij boos zou worden erom, maar niet dus. Ik kon mijn mooie dagen wel voorbij zeggen, al is een dode wereld waar maar enkele overlevenden op wonen niet echt bepaald mooi. Zeker niet dat Donovan één van die mensen is.
‘Had je gehoopt schat,’ zei hij grijnzend. ‘Nee, dat is hij niet en ik kan heel romantisch zijn. Maar niet voor iemand met zo’n kut persoonlijkheid zoals jou.’ Ik gromde en rolde mijn ogen. Hij deed me tot mijn misselijkheid aan iemand denken, diegene die me zo gemaakt had dat ik zo reageerde. Donovan zou die klootzak Clay moeten bedanken, in plaats van dit bij mij te flikken. Gelukkig heeft hij zijn einde gezien, want anders had ik het wel voor hem verzorgd, met keuze in messen en al. Het maakte me bijna mistroostig nu ik eraan terug dacht. Oh, de melancholie eraan maakt me nu alweer misselijk.
Mijn mond was een streep geworden wanneer ik hieraan terugdacht en mijn donkere poelen leeg, waardoor het een eindeloze put leek. ‘Je zult straks wel voelen hoe groot hij is.’ Hij grinnikte nog eens, waarna hij besloot om mijn trappende voeten ook vast te binden. Fuck fuck fuck, son of a bitch. Ik had gedacht dat, als ik hem weg zou kunnen trappen, ik mijn laars naar mijn hand kon reiken en zo met het mes me los kon snijden. Dat plannetje is nu ook al in het verdomde water gevallen. Volgens mij haat iemand me echt zo erg dat hij me dit aan wenst, Clay zeker. De asshole, ik hoop dat hij een martelende en vooral pijnlijke dood is gestorven.
‘Dus sweetie, wat heb je mij te bieden?’ Vroeg hij lachend en streelde met zijn hand over een van mijn borsten, waardoor ik hem weer een vernietigende blik schonk en knarsetandde. Mijn handen balden zich tot vuisten, terwijl ik nog steeds heen en weer bewoog, al werkte het echt voor geen ene flikker. Ik zou hier niet blijven liggen, niets te doen, terwijl die eikel mij met zich ging vermaken. Mooi niet! Hij legde zijn andere hand op de nog vrije borst en begon deze rustig te masseren. ‘Hmm, lekker hoor.’ Hoewel ik hem helemaal tot pulp wilde slaan totdat er geen vieze, perverse Donovan meer over was, perste ik een grijns op mijn volle lippen. ‘Yeah, I bet you like that, you perv. Zeker alleen maar reten genomen, terwijl je aan vrouwen dacht?’ Hopelijk zou hij hier dan boos om worden en afgeleid zijn, or else I’ll be fucked. Letterlijk.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik krijg medelijden met haar als ik haar verleden lees. Dat is niet eerlijk ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Donovan Nickolas

Er kwam een grijns op haar volle lippen. “Yeah, I bet you like that, you perv. Zeker alleen maar reten genomen, terwijl je aan vrouwen dacht?” Ik schudde mijn hoofd en grinnikte. “Ik neem alleen vrouwenreten, mannen zijn niet zo mijn ding.” Zei ik, nog steeds grinnikend, “Misschien neem ik je ook wel in je reet.” Ik maakte een wenkbrauwwiebel en keek haar aan. “Vind je toch niet erg hé?” vroeg ik gemeen en trok toen ik, met een luide scheur, haar shirt uit. Haar BH kwam tevoorschijn en ik grijnsde nog een beetje meer. “Hoe kan ik nou jongens neuken als ik zoiets kan hebben?” vroeg ik spottend aan haar en zat met een hand aan een van haar borsten. De andere liet ik langzaam naar beneden gaan. Hoe dichterbij ik bij haar broeksrand kwam, hoe meer ze begon te spartelen. Niet dat dat veel hielp, maar vervelend was het zeker.
“Ophouden!” siste ik haar toe waarna ik haar een klap in haar gezicht gaf, “Gedraag je!” Ik liet mijn hand nu langzaam achter haar broek glijden en kon de stof van haar ondergoed onder mijn vingers voelen. Ik grijnsde eventjes. “Nu op naar het echte werk.” Zei ik lachend.

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 22:03 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Hij schudde zijn hoofd en grinnikte op mijn woorden. Weer werd hij niet boos, ik werd hier gek van! Waar wordt die eikel dan wel boos van? Welke woorden moet ik uitpersen zodat hij op zijn tenen getrapt is? Godverdomme zeg! ‘Ik neem alleen vrouwenreten, mannen zijn niet zo mijn ding.’ Zei hij, nog steeds grinnikend, ‘Misschien neem ik je ook wel in je reet.’ Mannenreten zijn niet zijn ding? Pfft, daar leek hij mij in elk geval wel het type voor. Donovan maakte een wenkbrauw wiebel en keek me aan, waardoor ik weer mijn ogen rolde en gromde.
      Had ik nu serieus net mijn eigen graf gegraven? Fucking damn hel, en alle scheldwoorden die ik er nog maar bij kan verzinnen. ‘Vind je toch niet erg hé?’ Vroeg hij gemeen en hoewel ik in eerste instantie wilde protesteren, om vervolgens weer een opmerking naar zijn kop te smijten, trok hij al met een luide scheur mijn shirt uit. ‘Godverdomme man! Waar haal ik een fucking shirt vandaan? Doe normaal!’ Riep ik naar hem, beledigd en kwaad. En sowieso, hoe kom ik nu los met een zwaargewicht op me, mijn handen en benen vastgebonden en niemand die ons blijkbaar leek te horen? Ik vervloekte mezelf nu ook een beetje op het moment, aangezien ik zo nodig hier naar binnen moest gaan.
      Mijn BH was te voorschijn gekomen en hij grijnsde nog een beetje meer. ‘Hoe kan ik nou jongens neuken als ik zoiets kan hebben?’ Vroeg hij spottend aan mij en zat met een hand aan een van mijn borsten. Ik hoop dat hij net zoals Clay een pijnlijke dood sterft en omdat hij nog leeft, zal ik het graag van hem afnemen. Had hij mij maar niet uit moeten kiezen voor dit vermakelijke, seksuele spelletje van hem. De andere liet hij langzaam naar beneden gaan. Hoe dichterbij hij bij mijn broeksrand kwam, hoe meer ik begon te spartelen. Logisch ook, op mijn verlanglijstje stond niet echt dat ik genomen wilde worden door een seksistisch, zelfzuchtig varken.
      ‘Ophouden!’ siste hij mij toe, waarna hij mij een klap in mijn gezicht gaf. Ik voelde er een brandende plek opkomen en dat was niet het enige wat begon te branden, mijn zij ook. Met één blik op de wond wist ik al hoe het eruitzag, wat niet goed was, het was rood en open gegaan, maar nog steeds weigerde ik het op te geven en mijn zwakte te tonen. ‘Gedraag je!’ Hij liet zijn hand nu langzaam achter mijn broek glijden, waardoor hij de stof van mijn ondergoed onder zijn vingers kon voelen. Hierdoor grijnsde hij eventjes. ‘Nu op naar het echte werk.’ Zei hij lachend, ik gromde hatelijk naar hem. ‘Vies varken, ik hoop dat je snel sterft.’ Siste ik hem toe.

[ bericht aangepast op 17 okt 2012 - 22:40 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

Ze keek naar haar wond en ik keek er ook even na. “Vies varken, ik hoop dat je snel sterft.” Siste ze me toe. Ik stond op en nam afstand. Ik zou nu alles met haar kunnen doen, maar wat had ik daar nou aan? Ook vrij weinig. Ik had er dan een vijand bij en die zijn gevaarlijk, ook al woonde ik in een groep. Misschien betaalde ze wel iemand om mij te vermoorden. You never know.
Ik liep naar haar toe en boog me voorover. Ik had op de weg naar haar mijn zakmes gepakt en speelde daar nu mee. Ik liet het voor haar ogen langs gaan, maar sneed haar er niet mee. Ik sneed de touwen door en schudde mijn hoofd kort. Ik raapte delen van haar shirt bij elkaar en bond ze aan elkaar. Toen sneed ik haar voeten los en trok haar overeind. “Blijven staan.” Zei ik zachtjes, terwijl ik het shirt om haar wond heen bond om zo de bloeding te stoppen.
Ik zuchtte eventjes en schudde toen nog eens mijn hoofd. “Het spijt me.” Zei ik kortaf. Ik was bij zinnen gekomen, dit was verkeerd en ik had me veel te veel laten drijven op haat en de dingen die ze tegen mij zei. “Ik ben hem een beetje geflipt.” Begon ik, “Een beetje erg. Dit vooral door de dingen die jij zei en het dis-respect dat je tegenover me had in het begin. Dat kan ik niet hebben.” Ik draaide me om en wenkte haar mee. “Kom, ik heb nog wel ergens een shirt liggen.” Donovan, wat in hemelsnaam heb je gedaan. Je bent echt gestoord.

[Surprise, surprise]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Hij zei niets op mijn hatelijke woorden, hij bleef enkel naar me kijken, waardoor ik me lichtelijk onzeker begon te voelen. Al vroeg ik me af waarom eigenlijk, het is Donovan maar en het maakt me niet echt uit wat hij van mij denkt. Hij was diegene die mij op het punt stond seksueel aan te randen, de sukkel. Toen hij abrupt, nadat hij naar mijn wond had gekeken, opstond en afstand nam, vond ik het al helemaal raar. Voor een kort moment leek hij zelfs wel na te denken, maar ik kon er niet tegen, aangezien ik niet wist wat er in zijn hoofd omging. Hij bedacht zeker een plan hoe hij mij op kon laten houden met praten, zodat hij daar ook geen last van had. Kort beet ik op mijn volle onderlip wanneer hij naar me toe liep en voorover boog. Normaliteit zou ik nog een spottende opmerking maken, maar nu leek me dat geen goed idee, aangezien hij op de weg naar mij zijn zakmes had gepakt en hiermee speelde. Donovan liet het voor mijn ogen langs gaan, waardoor ik er gehypnotiseerd naar keek, klaar om zijn bewegingen in me op te nemen, mocht hij wat flikken ermee.
      Het verbaasde me dan ook werkelijk toen hij abrupt de touwen doorsneed en zijn hoofd kort schudde. What the hel flikt hij mij nou? Ik heb geen idee wat hij van plan is, maar op het moment dat hij de touwen los had gesneden, trok ik snel mijn armen naar me toe en legde één hand op mijn wond, terwijl ik mijn andere hand probeerde te bewegen. Er zaten rode striemen van het touw om, maar mijn aandacht ging toch voornamelijk naar de wond uit. Donovan had ondertussen de delen van mijn shirt bij elkaar geraapt en ze aan elkaar gebonden. Hierna sneed hij de touwen van mijn voeten vrij, zodat ik deze ook kon bewegen, en trok mij overeind. ‘Blijven staan.’ Zei hij zachtjes, terwijl hij het shirt om mijn wond heen bond om zo de bloeding te stoppen. Onbewust waren mijn handen weggegaan voor hem, terwijl mijn mond in een lichte pruil getrokken werd en mijn ogen zich afwendde naar de muur achter Donovan.
      Toen hij klaas was, zuchtte hij eventjes en schudde nog eens met zijn hoofd. ‘Het spijt me.’ Zei hij kortaf, maar ik zei er nog steeds niet op. Hij begon me nu daadwerkelijk te helpen? Er waren vele vraagtekens gemakkelijk in mijn donkere poelen te zien, ik wist dat ook niet zeker of hij een grapje maakte en me zo weer aanviel of dat hij het meende. Ik hoopte natuurlijk het laatste, maar voor de zekerheid hield ik mijn grote mond maar. ‘Ik ben hem een beetje geflipt,’ begon hij. ‘Een beetje erg. Dit vooral door de dingen die jij zei en het dis-respect dat je tegenover me had in het begin. Dat kan ik niet hebben.’ Ik beet nu hard op de binnenkant van mijn wang om geen duizenden vragen en opmerkingen op hem af te sturen, aangezien dit totaal geen goed idee was nu. Straks sloeg hij weer om van bui en randde me wel aan, daar zat ik dus niet op te wachten. Donovan draaide zich om en wenkte mij mee. ‘Kom, ik heb nog wel ergens een shirt liggen.’ Even keek ik hem wantrouwend aan, terwijl ik mijn ogen vernauwde, maar toen zuchtte ik en liep hem achterna, maar eerst had ik een paar keer gekeken of er niemand was. Ik had nu niet bepaald zin dat iemand anders me nog in BH zou zien. ‘Jij had ook niet bepaald respect voor me hoor,’ mompelde ik heel zacht, terwijl ik mijn blik voorzichtig van hem afwendde. Ik slikte hoorbaar en zuchtte. ‘Hierna ga ik weg en zal je nooit meer last van me hebben,’ vertelde ik hem, wat op een belofte leek, aangezien Donovan dit wel zou willen.

(Stiekem is Donovan wel aardig.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

Ze zuchtte en liep toen achter me aan. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik was nou niet bepaald de aardigste. Soms kwam mijn ego echt in de weg, maar goed. Beter dat ik nu ben gestopt dan straks op de helft. Dat zou nog veel erger zijn geweest, dat had echt mijn dood kunnen betekenen.
“Jij had ook niet bepaald respect voor me hoor.” Mompelde ze zachtjes. Ik keek haar aan en zag nog net dat ze haar blik afwende. “Nee, dat klopt.” Antwoordde ik rustig, “Het had heel anders kunnen lopen, maar goed.” Ze slikte hoorbaar en zuchtte toen.
“Hierna ga ik weg en zal je nooit meer last van me hebben.” Vertelde ze me en het leek op een belofte. “Do as you please.” Zei ik zachtjes en glimlachte heel kort naar haar. Eenmaal op mijn gedeelte aangekomen zocht ik in mijn spullen rond en vond een flanellen overhemd. Ik pakte hem op en gaf hem aan haar. “Alsjeblieft, heb je tenminste iets om te dragen.” Zei ik met een tikkeltje spijt in mijn stem. “Beter dan niets toch?” Zei ik in een poging om grappig te zijn. God, ik was echt een idioot. Waarom liet ik me ook altijd zo meeslepen en zover gaan.
Ik zocht weer verder en vond toen iets wat nogal waardevol was in deze tijd. Verstopt onder een hele boel rommel en afval zat een EHBO doos. Ik had hem gevonden vlak nadat ik bij deze groep kwam en het leek me handiger om hem te verstoppen. Natuurlijk zouden ze hem mogen gebruiken als er nood aan de man was, maar voor de rest wilde ik hem gewoon voor mezelf hebben. Je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt. “Kom eens hier.” Zei ik zachtjes en klopte naast me. De EHBO doos had ik mijn schoot gelegt, zodat ze wist wat ik van plan was.

[ bericht aangepast op 18 okt 2012 - 8:22 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Chase Armedi ~ [leider groep A]

Hij liep verder maar was minder alert dan dat hij normaal gesproken was. Toch flitsten zijn ogen af en toe schichtig heen en weer, om te zien of er niemand in de buurt was. Zonder zich te beseffen dat hij in dit opzicht nogal wantrouwend was, keek hij ook af en toe even achterom. Niemand volgde hem, dat wist hij wel, maar hij wilde het toch echt zeker weten. Het was een uitgestorven wereld, het New York van nu, maar toch leek hij zich zorgen te maken over levende wezens die hij eventueel kon tegenkomen. Zijn oren waren gespitst om de geluiden om zich heen in de gaten te houden, al waren dat er weinig. Hetgeen wat hem minder alert maakte was het kwellende gevoel in zijn buik. Alsof er brandend maagzuur was wat zich een weg naar boven probeerde te banen. Misschien was dat ook zo, hij dacht er verder niet over na. Zijn ogen waren ook niet gericht op de weg voor zich, zoals hij normaal gesproken wel deed. Dan hield hij zijn blikveld zo open mogelijk om ieder onopvallend detail te proberen opmerken. Maar nu was zijn blik overal en nergens, en was zijn blikveld zo gesloten dat hij leek te lijden aan tunnelzicht. Hij keek niet verder dan die paar meter voor zijn voeten. Ondanks dat hij niet precies voor zich keek wist hij wel waar hij zich bevond. Hij kende zo ongeveer half New York op zijn duimpje, en na een tijd lang verkennen had hij in dit verlaten New York de straten kunnen terugherkennen van zijn vroegere New York. Vroeger waren er zoveel meer geluiden geweest in deze buurt, merkte hij op. Geluiden van auto’s, fietsers, gillende meisjes die uitgingen, klagende buren en het geluid van zingende vogels. Al die geluiden zouden waarschijnlijk nooit meer terug komen, besefte hij. Zonder die geluiden was het zo stil, zo stil dat hij alleen zijn eigen voetstappen hoorde en het lichte getik van zijn schoudertas tegen zijn heup. Zijn pet zat half over zijn ogen, waardoor hij nog minder mee kreeg van zijn omgeving. Hij bleef maar doorlopen en doorlopen. Zijn handen waren nog steeds geklemd op de spuit. Hij hield hem krampachtig vast. Dat was vooral de reden waarom hij niet wilde dat iemand hem ook zag. Niemand zou hem zo mogen zien, vond hij.

Hij kon zich nog steeds omdraaien, en dan teruglopen naar het pakhuis, en dan gewoon doen alsof alles normaal was. Dan was ook alles normaal, want daar zou hij zichzelf kunnen inhouden. Zichzelf kunnen weerhouden van iets waar hij tegelijkertijd naar hunkerde maar ook een afschuwelijke weerzin voor had. Maar meteen toen hij omkeek besefte hij zich dat hij al veel verder was gelopen en veel verder was verwijderd dan het pakhuis om nog terug te keren. Een misselijk makend gevoel kwam bij hem op. Hij had werkelijk vreselijke honger dacht hij. Plots voelde hij een misselijk makende stroom naar boven komen. Maar hij kon toch niet overgeven? dacht hij, maar op dat moment was hij al door zijn knieën gezakt en zag hij een stroompje doorzichtige vloeistof op de grond komen. Dat braakte hij uit, dat maagzuur, en het zorgde voor een verschrikkelijk zure smaak in zijn mond. Hij wilde al opstaan, maar het leek alsof er aan zijn maag werd getrokken. Werkelijk alles moest eruit, leek het. Even wankelend bleef hij staan en keek hij naar het plasje op de grond. Zou het iemand opvallen, vast niet? En wat dan nog, hij was in een buurt waar hij niet vaak kwam. Het was ook geen braaksel, want hij had niets van eten om uit te braken, maar het stonk vreselijk. Hij zette een snelle looppas in, om er zo snel mogelijk van weg te zijn. In een impuls graaide hij vlug de spuit uit zijn tas, en rolde zijn mouw op om in zijn arm te spuiten. Hij wist nog precies hoe het moest, kon het met vinger vlugge snelheid en wist dat als je het ver op je bovenarm zou doen, het niemand zou opvallen. Want hij liet zijn blote bast niet vaak aan andere mensen zien, en zelfs met een t-shirt aan zou het niemand opvallen. Maar de naald bleef hangen boven zijn arm, en hij twijfelde. Hij was nu al zo lang clean, voor zijn doen, en zou hij dit allemaal vergooien in de hoop zich wat beter te voelen? Snel haalde hij het ding weer weg van zijn arm en liep hij verder, maar zijn vingers hadden de spuit nog steeds vast. Hij liep straten in , straten uit, op zoek naar eten. Maar iets vinden deed hij niet. Helemaal niets eetbaars leek hier te zijn en dat irriteerde hem. Af en toe voelde hij zich belabberd, af en toe leek het alsof hij nergens last van had. Maar toen hij weer die angstaanjagend zwarte vlekken voor zijn ogen zat, nam hij in een enkele seconde een besluit. Hij pakte de spuit, en voordat hij het wist had hij de drugs al in zijn lichaam gepompt. Meteen verspreidde een gevoel, wat hij als geen ander kende, en even verscheen een kleine glimlach van genot op zijn gezicht. Het onderdrukken van de honger leek te werken, hij had veel minder last. Voordat hij het wist was hij echt ergens waar hij de weg niet meer kende, dus liep hij maar ergens heen. Ergens voor zich, meende hij stemmen te horen. Hij wist niet precies waar, want de heroïne hielp in dat opzicht bepaald niet. Het zou ver in de verte kunnen zijn, maar kon net zo goed, logischer was dit zelfs, enkele meters voor zich zijn. Zijn ogen flitsten links en rechts van hem, wat een fout was. Nu hij niet voor zich had gekeken zou hij niet weten wat zich daar bevond.

---

Aan niets denken is ook denken.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Hij keek me aan net op het moment dat ik mijn blik afwendde. ‘Nee, dat klopt.’ Antwoord hij rustig, ‘Het had heel anders kunnen lopen, maar goed.’ Ik snapte nog steeds niet hoe het kwam dat hij opeens stopte, vanwege de wond? Hij had er wel naar gekeken en vlak daarna gestopt. ‘Do as you please.’ Zei hij zachtjes en glimlachte heel kort naar me, waar ik lichte rillingen van kreeg, echter was dit niet negatief of positief. Het was gewoonweg raar dat hij überhaupt naar me geglimlacht had, daar zag ik hem nu niet bepaald voor aan. Ik moest nog steeds aan het idee wennen dat hij nu zijn aardige kant wel liet zien aan me.
      Eenmaal bij zijn gedeelte aangekomen, zocht hij in zijn spullen rond en vond een flanellen overhemd, welke hij oppakte en aan mij gaf. ‘Alsjeblieft, heb je tenminste iets om te dragen.’ Zei hij met een tikkeltje spijt in zijn stem. ‘Beter dan niets toch?’ Mijn slanke, bleke vingers wikkelden zich rond de stof en even keek ik hem nog wantrouwend aan, voordat ik het shirt aandeed en omdat ik mijn donkere, koolzwarte haar op mijn blote rug voelde kriebelen, zwiepte ik deze over het overhemd heen. Ik antwoordde maar niet op zijn woorden, aangezien ik toch niet precies wist wat ik erop moest zeggen. De knopen had ik nog niet dichtgedaan, mijn BH en het shirt die om de wond zat verbonden waren dus zo nog te zien.
      Hij leek me nog naar iets te zoeken en toen ik zag hoe er een EHBO doos te voorschijn kwam, keek ik er even goed naar. Waar had hij die nou weer vandaan, en waarom verstopt? Hij zat toch in een groep, dan zou je denken dat hij het zou delen… Maar nee, je wordt alleen geboren en je gaat ook alleen dood, als je wilt blijven leven, moet je het voor jezelf houden. Dan rest de vraag nog, waarom helpt hij mij dan? Schuldgevoel, angst, een spel dat hij met me speelt? ‘Kom eens hier.’ Mijn gedachten worden hierdoor afgebroken en ik zie hoe hij zachtjes op het plekje naast hem klopt. De EHBO doos had hij op zijn schoot gelegd, waardoor dit überhaupt was waarom ik ook naar hem luisterde en naar hem toe liep, om vervolgens naast hem te gaan zitten. ‘Als ik die wond niet had gehad, zou je dan door zijn gegaan?’ vroeg ik hem abrupt, zonder enige emotie in mijn stem, maar terwijl ik wel in zijn ogen keek.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Donovan Nickolas

Ze liep naar met naast me zitten. Dat ze luisterde naar me verbaasde me nogal, maar goed. "Als ik die wond niet had gehad, zou je dan door zijn gegaan?" vroeg ze toen abrupt. Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet Lolita." zei ik rustig en vooral zachtjes. "Ik weet het niet..."
Ik wikkelde voorzichtig haar shirt los en gooide die in de hoek. Ik pakte desinfectans uit de doos en deed het op een doekje die erin zat. "Dit gaat pijn doen." zei ik zachtjes en drukte het op haar wond voordat ze iets ertegen kon doen. "Sorry." zei ik toen ik het doekje weghaalde en een gaasje pakte uit de EHBO doos. "Ik heb geen naaispullen dus ik kan het niet hechten. Dus ik hoop dat het uit zichzelf heelt en de wond niet zo diep is." Ik drukte het gaasje voorzichtig tegen de wond aan en wikkelde er toen verband omheen.
Na een tijdje was ik klaar en bekeek het nog eens. Het zag er nu een stuk beter en vooral gezonder uit dan eerst. "Zo, dat zou het moeten doen voor nu." zei ik zachtjes en verborg de EHBO doos. Toen keek ik haar aan en grinnikte naar haar. "Je vraagt je vast af waarom ik hem verstop of niet?" vroeg ik met een grijns. "Heel simpel. Zo heb ik een extra overlevingskans zou er ooit eens een ruzie uitbreken hier. Ik moet voor mezelf zorgen en op dit moment is het het handigst om respect te bewijzen aan Chase, maar als het nodig zou zijn zou ik hem zonder medelijden vermoorden." legde ik rustig uit. "Ik ben dus geen hondje van Chase." zei ik duidelijk en lachte eventjes.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Roxanne Veronica Barlow, Lolita
Donovan keek me aan en haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet Lolita.’ Zei hij rustig en vooral zachtjes. ‘Ik weet het niet…’ Mijn ogen dwaalde even af naar de grond, waarna ik mijn mond opende om hierop te antwoorden, terwijl hij al voorzichtig mijn shirt los wikkelde en deze in de hoek gooide. ‘Ik denk het wel,’ sprak ik eerlijk, mijn ogen nog afgewend. ‘No offence, maar je bent en jonge man en hebt zo je lust soms die de kop opsteekt en daarbij komt nog dat je wel een hele tijd droogstaat, tenzij je het met een van die grieten hier hebt gedaan?’ Nu keek ik hem wel aan, een lichtelijk vragende blik in mijn ogen. ‘Je was boos, waardoor mensen vaak doordraven in dingen, dus ik denk wel dat je door was gegaan, mocht ik die wond niet hebben.’ Eindigde ik, net op het moment dat hij desinfectans uit de doos pakte, deze op een doekje deed die erin zat.
      ‘Dit gaat pijn doen.’ Zei hij zachtjes en drukte al op mijn wond voordat ik er iets tegen kon doen, al wilde ik het niet, het moest gebeuren, dus beet ik hard op mijn volle onderlip, welke al snel de kleur aannam van een donkerrood. Ja, het deed pijn, onbeschrijflijk pijn, maar was dat een reden om zwak te zijn en het uit te schreeuwen? Nee, niet voor mij, ik zal mijn zwakte niet tonen. Nooit en te nimmer. ‘Sorry.’ Zei Donovan toen hij het doekje weghaalde en een gaasje uit de EHBO doos pakte. Ik haalde enkel nonchalant mijn schouders op, als teken dat het me niet uitmaakte. Sowieso had ik wel ergere dingen meegemaakt, volgens mij had ik zelfs nog een groot litteken op mijn bovenbeen staan waar Clay met zijn mes in had gestoken, omdat ik van hem weg probeerde te komen. Het was dus maar goed dat Donovan niet verder was gegaan, anders had hij het gezien en misschien vragen gesteld.
      ‘Ik heb geen naaispullen dus ik kan het niet hechten. Dus ik hoop dat het uit zichzelf heelt en de wond niet zo diep is.’ Hij drukte het gaasje voorzichtig tegen de wond aan en wikkelde er toen verband omheen. Na een tijdje was hij klaar en bekeek het nog eens, de gehele tijd was ik stil geweest en had ik toegekeken. Het zag er nu veel gezonder uit dan eerst, waardoor ik het niet kon laten opgelucht te voelen. ‘Zo, dat zou het moeten doen voor nu.’ Zei hij zachtjes en verborg de EHBO doos, waar ik weer naar keek. Hij zag het blijkbaar, want hij keek me aan en grinnikte. ‘Je vraagt je vast af waarom ik hem verstop of niet?’ vroeg hij met een grijns. Al had ik zo wel mijn ideeën erover, wilde ik het nog wel van hem horen voor bevestiging. ‘Heel simpel. Zo heb ik een extra overlevingskans zou er ooit eens een ruzie uitbreken hier. Ik moet voor mezelf zorgen en op dit moment is het het handigst om respect te bewijzen aan Chase, maar als het nodig zou zijn zou ik hem zonder medelijden vermoorden.’ Legde hij rustig uit.
      Mijn gezicht was nog steeds emotieloos, al leken mijn ideeën dus wel te kloppen, waardoor het een bevestiging werd. ‘Ik ben dus geen hondje van Chase.’ Zei hij duidelijk en lachte eventjes, hierdoor kon ik het echter niet laten en er kwam een licht gegrinnik over mijn volle lippen. ‘Ik zei dat enkel om je te stangen, jij gaat er gemakkelijker op in dan Chase.’ Terwijl ik zijn naam weer noemde, nam mijn gegrinnik af en werd het weer emotieloos, bedachtzaam zelfs. Ik moest en zou ontdekken wat er achter dat masker van hem verschool. Trouwens, over maskers gesproken! Snel keek ik naar mijn ketting, die nu duidelijk te zien was en mijn ademhaling schoot omhoog toen ik dit merkte. Vliegensvlug deed ik het overhemd strak om me heen en stond ik op, om weg te draaien van Donovan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.