The Revenge Games || 023 - Speeltopics

- U I T L E G -
Katniss en Peeta hebben de opstand verloren, het Capitool is weer aan de macht gekomen en de genadeloze moorden beginnen weer. Na een tijdje lijkt de stilte en koelte terug te zijn gekeerd, tótdat er bekend wordt gemaakt dat de jaarlijkse Hungergames weer voor de deur staan. Maar plots, één dag vóór de reaping komt er een verplichte uitzending die iedereen moet kijken, waarbij iedereen's hart in zijn keel stokt. The revenge games. Vol afschuw moeten de bewoners te horen krijgen hoe verschrikkelijk de spelen dit jaar zullen worden...

WAAR BEGINNEN WE?
De tributen zijn de Arena ingegooid.

Rowan James Biggerstaff || District 4
'Voíla monsieur.' Ik kreeg een stuk vlees aangereikt dat ik gelijk aannam. Ik stopte het in mijn mond en begon er op te kauwen. Heerlijk. Die energie had ik wel echt nodig, net zoals het slapen. Vervolgens na het helemaal weg te hebben weggeslikt van het vlees, nam ik een aantal bramen om het helemaal weg te spoelen. En gewoon het vocht op peil te houden binnen in mijn lichaam. Mijn lichaam wat om aandacht schreeuwde op het moment. Ik voelde me namelijk niet echt lekker. Al had ik geslapen en had ik nu wat voedsel in mijn maag, het ging niet goed. Het was vreemd, mijn lichaam was gewend aan slechte omstandigheden, dacht ik tenminste. En het was wel heel plotseling.
Destiny toonde het beestje, een eekhoorn, wat ze zojuist geschoten had, maar het enige wat ik er uit kon persen was een klein glimlachje. Ondertussen was ik al tegen een rots aan gaan zitten en had mijn armen om mijn buik heen geslagen. Een half uur geleden leek het nog goed te gaan met me, maar nu was het toch wel erg slecht met me. Ik hoopte dat het maar weer over zou gaan en dat Destiny niet te veel aan me zou merken.
'Even zitten en genieten van de zon hebben we wel verdiend, of niet?' probeerde ik zo achteloos mogelijk op te merken, hopend dat ze het niet zou opmerken als iets slechts.

[ bericht aangepast op 7 nov 2012 - 16:05 ]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Destiny Alexia Fernandes Rodriguez || District 1

Een glimlachje? Het was vreemd, maar na het eten gedroeg hij zich vreemd. 'Even zitten en genieten van de zon hebben we wel verdiend, of niet?' Ik keek hem aan en ging bij hem zitten. 'Goede poging Biggerstaff, maar vertel op wat er is.' Ik keek hem aan en zijn armen waren om zijn buik heen geslagen. 'Oh en waag het niet om te zeggen dat alles goed gaat.' zei ik nog streng en mijn handen gingen naar zijn buik. Ik keek in zijn ogen. 'Gaat het nog?' vroeg ik toen terwijl ik me zo open mogelijk probeerde open te stellen zodat hij zich ook meer op zijn gemak voelde.
Ik had de bramen nog niet aangeraakt, alleen het vlees.
Ik haalde een fles met water uit mijn tas en gaf het aan hem. 'Drink wat, je ziet er niet top uit.' mompelde ik toen zacht. 'Wil je zeker weten niet binnen gaan zitten?' vroeg ik en doelde op de grot achter ons.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Rowan James Biggerstaff || District 4
'Goede poging Biggerstaff, maar vertel op wat er is.' Ze bekeek me even terwijl ik inkrimpte onder haar blik, grotendeels om dat er een pijnsteek door mijn lichaam heen ging. 'Oh en waag het niet om te zeggen dat alles goed gaat.' Ze legde haar handen op mijn buik, waarna ik mijn eigen armen weghaalden en gewoon langs me heen liet liggen. 'Gaat het nog?' Nee. Niet echt nee. 'Drink wat, je ziet er niet top uit. Wil je zeker weten niet binnen gaan zitten?' Ze reikte een fles water aan, maar eigenlijk wilde ik die weigeren. Je wist maar nooit wanneer we het water harder nodig zouden hebben. Maar mijn keel en tong voelden erg droog. Dus nam ik toch maar de fles aan en klokte kleine hoeveelheden naar binnen. Mijn hoofd voelde licht aan en ik bracht mijn hand er naar toe om te masseren en zo te voorkomen dat er een hoofdpijn op kwam. Ik had suikers nodig, iets te eten. Het dichtsbij in mijn greep waren de bramen. Ik nam er een paar vast en at ze.
'Het gaat wel. Alleen beetje hoofdpijn.' Maar inplaats dat ik weer wat helderder werd in mijn hoofd door de bramen, werd ik juist steeds duizeliger. Destiny's hoofd was verdriedubbeld. Ik probeerde me te concentreren op haar ogen, wat enigzins werkte, maar niet goed genoeg. 'Waarom zijn er drie Destiny's?'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Aeras schreef:
b]Artemis Sapphire Stone. || District 7[/b]

"Goedemorgen," Hoor ik ineens achter me. Ik draai me rustig om, geschrokken was ik niet. Ik had geen slecht geweten. Een glimlachte speelde snel op mijn gezicht. "Goedemorgen." zei ik toen terug.
"Heb jij vannacht een beetje kunnen slapen?" Ik had mijn hoofd geschud. "Heb de wacht gehouden. Kon niet in slaap vallen. " zei ik maar en had de bessen goed weggestopt.
"Zullen we gaan jagen? Ik rammel," zegt hij met een vaag glimlachje. Zelfs dat vage glimlachje gaf me een vreemd gevoel in mijn maag en ik knikte. "Ehh.. ja is goed voor mij." zei ik een beetje onhandig en had mijn messen goed aan mijn riem vast gemaakt. Ik keek naar Steef. Ik was dood op, als je me zou kunnen vergelijken met de interviews en nu zou iedereen zich dood schrikken. "Laten we dan maar onze spullen pakken."

[Toetsweek, bijna voorbij (: Ik hoop dat ik in het weekend een post ga schrijven. ;pp]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Destiny Alexia Fernandes Rodriguez || District 1.

Hij kromp in onder mijn blik en ik beet op mijn lip. Ik was nu doodsbenauwd, maar liet niks merken. Ik moest hiervoor sterk zijn. Hij liet zijn handen langs zich heen hangen en ik glimlachte even terwijl mijn hand geruststellend over zijn buik heen wreef.
Ik zag twijfel in zijn blik toen ik hem het flesje water reikte. 'Ik heb genoeg.' zei ik toen met een rustige toon. Uiteindelijk nam hij het toch aan en ik glimlachte. 'Eet als je eten nodig hebt en drink als je drinken nodig hebt. Je gezondheid gaat boven alles.' zei ik toen zachtjes.Hij masseerde zijn slaap en ik keek erna. Hij at een paar bramen in de hoop dat het zou helpen en ik viste nog wat mijn zak uit. Het waren andere bessen die ik had gevonden en ze proefde erg zoet. Ik gaf hem één en knikte. 'Ze hebben hopelijk voldoende suiker.'
'Het gaat wel. Alleen beetje hoofdpijn.' - 'Dat is het niet.' zei ik toen vast besloten. Er was iets, maar wat er was wist ik niet. Hij keek wat slap uit mijn ogen en hij opende zijn mond. 'Waarom zijn er drie Destiny's?' Een kleine 'Shit.' kwam uit mijn mond en ik probeerde met hem naar de grot te gaan. 'Rowan, je moet liggen voordat je nog flauwvalt of zo iets dergelijks.' Mijn stem klonk verschrikkelijk bezorgd. 'Alsjeblieft, vertel me precies wat er aan de hand is.' smeekte ik hem haast en ik voelde even aan zijn hoofd voor het geval dat hij koorts had. Tot nu toe alleen hoofdpijn, duizeligheid en pijn in zijn buik. Wat moest dat zijn? Een griep misschien, van het weer? Ik wist het niet, maar ik moest er alles aandoen om hem beter zien te krijgen al zou het mijn eigen leven kosten.

Artemis Sapphire Stone.

Steef schudt zijn hoofd als ik weg wil, hij loopt naar me toe en pakt me bij mijn schouder. "Artemis, het spijt me dat ik het zeg, maar je ziet er niet echt goed uit. Wil je echt niet even slapen? Dan ga ik wel jagen of desnoods blijf ik naast je zitten als je dat fijn vindt. Ik wil niet dat je vermoord word, omdat je even niet oplet," zegt hij dan tegen me. Zijn stem staat serieus, maar zo bezorgd. Ik kijk hem aan terwijl hij over mijn schouder wrijft. "Nee alles gaat goed." zeg ik alsof er niks aan de hand is. "Laten we maar gaan." Ik wil aanstalten maken om te gaan maar mijn lichaam wilt niet voor de volle honderd procent meewerken. Ik zucht zachtjes en trek hem mee, maar val een paar meter verderop van vermoeidheid gewoon neer. Mijn lichaam was op. Helemaal op. Ik voelde iets hard tegen mijn hoofd aan knallen en het werd ineens helemaal zwart.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Rowan James Biggerstaff || District 4
'Shit.' Ze begon voorzichtig aan me te trekken, waarschijnlijk richting de grot. Maar op het moment kon ik echt niet meewerken. Alles aan mijn eigen lichaam werkte me tegen. 'Rowan, je moet liggen voordat je nog flauwvalt of zo iets dergelijks.' Haar bezorgdheid klonk duidelijk door in haar stem, wat me al een beetje beter liet voelen, door de warmte die door mijn lichaam gleed. Ik hield echt van haar. 'Alsjeblieft, vertel me precies wat er aan de hand is.' Mijn hersens gingen terug naar het moment dat ik wakker werd. Ik herinnerde het vaag, maar het leek er op dat ik me toen nog redelijk goed voelde. Zelfs uitgeslapen. Nu leek ik wel een lappenpop. Na het opstaan was ik op zoek gegaan naar voedsel en was ik de bramen tegengekomen. Ik had er al een paar van gesnoept, voor Destiny me kwam helpen. Eenmaal hier terug bij de grot ging het opeens slechter met me. Het nadenken kostte me energie. Energie die snel wegsijpelde, mijn lichaam uit. Wat was er aan de hand. Ik wist het gewoon niet. Langzaam zakte ik in en ging liggen. Precies naast de bramen. De bramen. Wacht eens. De bramen! Het begon zwart te worden voor mijn ogen. Het zou niet meer lang duren voor ik mijn bewustzijn verloor.
'De bra- De bra-' Met alles wat ik nog had probeerde ik het te zeggen, maar het lukte niet meer. 'De brauuhh.' En weg was ik. Vliegend op een wolk, te midden van allerlei donkere kleuren. Weg.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

(JE REDT MIJN LEVEN IK HOU VAN JOU SAV! OMG. )

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Whooo die kwam vanuit het niets x'D Maar wat heb ik precies gedaan?]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Destiny Alexia Fernandes Rodriguéz || District 1.

Het was zo frustrerend! Hij werkte niet mee, ik trok hem dus maar gewoon de grot in en toen we er net in waren liet ik hem liggen. Ik had me naast hem geplaatst en een stuk stof van mijn shirt afgescheurd. Ik maakte het nat en begon het over zijn gezicht heen te deppen. 'Ssht, vertel het me rustig.' zei ik en hij begon te stotteren. Ik slikte, het was een hel om hem zo te zien.
'De bra- De bra-' Bra? Bra? Wat moest dat nou weer zijn?! Rowan godsamme. 'De brauuhh.' Hij was weg. Helemaal weg. Ik schrokte me ter plekke en ik begon hysterisch om me heen te kijken. 'De bra..' zei ik nog slechts zachtjes.. 'men! De bramen!'
Maar wat moest ik nu?! Wat was er met die bramen. Ik pakte ze nog één keer op en bekeek ze even goed. Donker.. lijken op frambozen alleen waren deze veel groter, en hadden ze groene puntjes in plaats van witte. Ik zuchtte en dacht na, hier had ik iets over gelezen tijdens de trainingen.
'Shit'
Het waren Deadeaters.
Ik kon mezelf wel slaan omdat ik het niet had gemerkt. 'Water, het blauwe blad en vuur..' mompelde ik en keek naar Rowan.
'Het komt goed lief, ik ga je helpen.' zei ik toen en drukte een kus op zijn voorhoofd en pakte mijn boog waarna ik de bossen inliep opzoek naar de bladeren van de nightlock plant. Die waren blauw en die hadden een genezende kracht als het om Deadeaters ging.
Terwijl ik moedeloos maar heen en weer begon te lopen raakte ik in paniek en na halfuur rond gelopen te hebben en niks te hebben gevonden begon ik in huilen uit te barsten.
Hij mocht niet gaan, ik wou hem niet ook verliezen. Ik had Josh al verloren en ik wou nu ook niet al Rowan verliezen. Al helemaal niet Rowan. Alsof iemand mijn gebeden had gehoord zag ik ineens een blauwe plant. Ik rende ernaartoe en pakte een paar bladeren ervan en rende snel terug. Ik slikte en kwam weer bij Rowan. Ik had een vuurtje gemaakt en hem geprobeerd bij bewustzijn te brengen terwijl het sap van de bladeren opkookte met een beetje water. Ik slikte. 'Rowan, alsjeblieft wordt wakker.'

The duty of youth, is to challenge corruption.

Y0L0 schreef:
[Whooo die kwam vanuit het niets x'D Maar wat heb ik precies gedaan?]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aeras schreef:
(...)

Mij uit mijn verveling gehaald !

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Rowan James Biggerstaff || District 4
Langzaam werd ik wakker en kwam ik overeind. Met mijn hand greep ik naar mijn hoofd, waar een ondragelijke pijn door heen schoot. Gedesoriënteerd keek ik om me heen. Ik was in een kamer en lag op een bed met heerlijk ruikende dekens en kussens. De kamer was in bruine en witte tinten geverfd, er stonden een kast en een bureau in en ook bevonden er zich een grote trainingsmat, een boksbal en een rek met gewichten. Dit alles kwam heel bekend voor, maar ik kon het niet plaatsen. Waar was ik? Er werd ergens op geklopt, waarschijnlijk de deur achter in de hoek. Ik wilde antwoorden, maar toen ik mijn mond opende kwam er niks uit. Het maakte ook niet uit, diegene die geklopt had kwam al naar binnen, want de deur werd geopend. Mijn moeder verscheen en achter haar stond mijn vader.
'Mam? Pap?' Nu kwam er wel geluid uit. Schor, maar toch. De twee mensen kwamen op me af en gingen allebei aan een kant staan van mijn bed. Hun gezichten waren vredelievend, maar van uit het niets kwam daar verandering in.
'Waarom was je zo dom om die bramen te eten?'
'Niemand zou dat doen, alleen jij met je stomme kop!'
'Je hebt me beschaamd.'
'Je gaat nu dood en hebt ons ten schande gemaakt!'
'Maar het is beter zo.'
'Liever geen zoon, dan een zoon met een slechte reputatie.'
'Verdwijn! Ik hoef je nooit meer te zien.' Bij elk woord kromp ik meer en meer in elkaar. Dit waren niet mijn ouders, dit waren twee gruwels. Monsters. Ik mocht niet toegeven, maar ik deed het wel. Er vormde zich tranen in mijn ooghoeken, die ik verwoed probeerde tegen te houden. Maar het mocht niet baten, want ze begonnen langzaam te stromen.
'Je bent ook nog een mietje!'
'Niet huilen, jij loser!'
'Wees eens een echte man!'
'Doe eens iets goed!' Ik krulde mezelf op en verdween al huilend weer in een zwart gat. Zo werd ik langzaam weer naar de realiteit geleid. Een harde realiteit, die niet meer zo zonnig was. Een wereld waarin ik probeerde te overleven, maar alles was vergeefs.
'Rowan, alsjeblieft word wakker.' Het was haar gelukt, ik was wakker. Maar ik was het liever niet geworden, het liefst was ik weggegleden. Geen idee of dit een effect was van wat ik dan ook binnen gekregen had. Geen idee, maar één ding wist ik wel. De stemmen in mijn droom leken 100% procent op die van mijn ouders. Dit ging ik niet meer vergeten tot mijn dood.
'Ja?' Ik sprak schor, zacht en ongewild.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

[whut, ik heb lang niet meer gepost. En ik weet ook niet wat ik moet posten x'D]

[Y0L0 --> SateGoddess]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa