• Introduction.
    Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
    Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
    Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
    De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
    Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

    Environment.
    Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
    Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
    De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
    De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

    Rules.
    • 16+ is toegestaan.
    • Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
    • Minimaal 3 tot 5 regels.
    • Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
    • Naam veranderingen doorgeven.
    • Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

    Persons.
    Jailers: (Totaal 10)
    Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Corallo
    Quinto Thomas Reynolds - Corallo
    Rhett Zane Colt - Cocon
    Nog 2 mannelijke en 5 vrouwelijke cipiers.

    Prisoners: (Totaal 14)
    Maya Juliëtte Adams - Aragog
    Nicole Joy Eastwood - Reyna
    Ruby Maeve Valentina - Cocon
    Luca Jones - Assassin
    Davy Ruben Carter - Corallo
    Tye Shade Steele - Cocon
    Nog 4 mannelijke en 4 vrouwelijke gevangenen.

    Cell Division.
    Cell 1: Maya Juliëtte Adams, Nicole Joy Eastwood en Ruby Maeve Valentina.
    Cell 2: Luca Jones, Davy Ruben Carter en Tye Shade Steele./blue]

    Daily Schedule.
    8.30 - 9.30 - Ontbijt.
    12.00 - 13.00 - Middageten.
    14.00 - 16.00 - Buiten.
    18.00 - 19.00 Avondeten.


    Have fun!

    [ bericht aangepast op 26 sep 2012 - 22:21 ]

    Quinto Thomas Reynolds.

    Ik schrik wakker van luid gegil. Eerst denk ik dat het Mike is, een cipier die waak een gillend viswijf nadoet om te wekken, maar wanneer ik wild om me heen kijk, herken ik een cel. De damescel. En het gegil is afkomstig van Nicole. Het is even stil, maar wanneer ze naar mij kijkt, begint ze opnieuw te gillen. Vervolgens rolt ze van het bed af en trekt de dekens daarbij mee.
    Ik schiet rechtovereind en kijk naar Nicole die op de grond ligt. Ik trek mijn onderbroek omhoog, aangezien die een stukje afgezakt was en ik trek mijn hemd naar beneden.
    "Gaat het?" vraag ik voorzichtig, met mijn blik op Nicole. Ik sla mijn benen over de rand en woel door mijn haren die alle kanten op steken.

    Ruby Maeve Valentina, Morbid.
    Ik keek nog even ongelovig naar Nicole en Quinto en wanneer ze wakker wordt wil ik haar gelijk het oren van het lijf vragen, maar ze ziet me nog niet dat ik wakker ben, dus houd ik wijselijk stil.
    Abrupt begint ze te gillen en rolt bij Quinto vandaan, waardoor ze uit het bed valt. Ik frons, wat is er nou weer met haar aan de hand? Ze is toch zelf zeker in dat bed gaan liggen.
    Quinto wordt op een gegeven moment ook wakker en vraagt voorzichtig aan Nicole of het gaat, waarna hij zijn benen over de rand slaat en door zijn haren woelt. "Wat heb je haar aangedaan dat ze opeens zo dood schrikt? Of een betere vraag is..." Mijn stem heeft opeens een dodelijke toon gekregen wanneer ik van Quinto naar Nicole kijk en weer terug. "Wat hebben jullie sámen gedaan wanneer ik lag te slapen?"


    (Cheryl, jij mag eerst reageren. Dan ga ik nu ff douchen en reageer ik straks. (: )

    [Maartje, doe jij de eerste post van Drew en Maya of ik?]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Maartje, die reactie van je was bijna mijn dood geworden xd. Ik stikte in mijn drinken toen ik het las]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Nicole Joy Eastwood
    Met grote ogen kijk ik toe hoe Quinto zijn onderbroek optrekt. Was het dan toch geen nachtmerrie'Gaat het?' vraagt Quinto met zijn blik op mij gericht. Hij slaat zijn benen over de rand van het bed en haalt een hand door zijn donkere haren. Ik kijk hem met een wat angstige blik aan en geef geen antwoord. 'Wat heb je haar aangedaan dat ze opeens zo dood schrikt? Of een betere vraag is'. Ruby's stem krijgt een dodelijke toon. 'Wat hebben jullie sámen gedaan wanneer ik lag te slapen?' Ik kijk van haar naar Quinto. 'Het gaat wel ja,' antwoord ik op een zachte toon op zijn vraag. Ik bijt op mijn lip en kom overeind waarna ik even over mijn pols wrijf. Ik was er op gevallen toen ik uit het bed rolde en het doet nu behoorlijk pijn. 'En we hebben helemaal niks gedaan,' vervolg ik tegen Ruby, alleen weet ik niet zeker of dat de waarheid is. 'Het was gewoon een nachtmerrie, meer niet'. Mijn stem klinkt wat onvast en ik hoop dat ze het niet door hebben.

    [ bericht aangepast op 17 sep 2012 - 7:14 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Luca Jones

    Ik word langzaam aan wakker, de kou omvat mij en ik besef dat ik de dekens van mij afgewoeld heb. Ik maak een raar ochtendachtig geluidje en trek de dekens weer omhoog, zodat ik iets omwarm. Mijn ogen heb ik tot die tijd dicht gehouden, ik heb eigenlijk nog geen zin om op te staan. Het geluid van regen zorgt er alleen voor dat ik niet verder kan slapen en dat niet alleen, ik moet ook nodig pissen ervan. Chagrijnig open ik mijn ogen en zie ik dat ik nog in de isoleercel zit. Natuurlijk, wat had ik anders verwacht? Grommend kom ik overeind, de tengere jongen ligt nog op de grond te slapen. Als ik op sta, merk ik dat mijn spieren, vooral in mij rug, enorm stijf zijn maar gelukkig niet meer pijnlijk. Ik sta op en loop naar het urinoir dat zich hier in dit hok bevind, waarna ik begin te plassen. Als of het mij wat kan schelen dat dat broekkie erbij is.


    Your make-up is terrible

    Aragog schreef:
    [Maartje, doe jij de eerste post van Drew en Maya of ik?]


    (Knal jij de eerste post maar neer. (: )

    Quinto Thomas Reynolds.

    De doodsangst blijft in Nicole's ogen staan.
    Ik wacht op antwoord, maar het blijft akelig stil. Waarom antwoord ze niet? Wat is er aan de hand?
    Plotseling begint Ruby te praten. "Wat heb je haar aangedaan dat ze zich opeens zo dood schrikt? Of een betere vraag is," Haar stem klinkt dodelijk. "Wat hebben jullie sámen gedaan wanneer ik lag te slapen?" Vervolgens glijdt haar blik naar mij en blijft hangen.
    Ook Nicole kijkt nu naar mij. "Het gaat wel, ja," antwoord ze op zachte toon.
    Direct neem ik mijn beurt om te praten. "Mag jij liegen?" vraag ik met één opgetrokken wenkbrauw.
    "En we hebben helemaal niks gedaan. Het was gewoon een nachtmerrie, meer niet,"
    Ik besluit nog iets aan Nicole's woorden toe te voegen; "En voor het geval dat je het wilt weten, Nicole is uit zichzelf bij me in bed komen liggen, omdat ze het koud had. Ik heb haar niet verkracht of betast," De laatste woorden komen gapend uit mijn mond. "Ik ben niet hetzelfde als Luca of Drew,"

    Davy Ruben Carter.

    Plotseling hoor ik een geluid. Het geluid van druppend en stromend water. Vrijwel daarna ruik ik de zure, vieze lucht van urine. Waar ben ik beland?
    Ik open mijn ogen en herken de kamer waarin ik ben als de isoleercel. De cel van alle cellen die ik het allermeeste haat. Ik draai me om en zie Luca's rug. Direct valt bij mij het kwartje. Luca staat te pissen.
    Ik zucht en draai me om. Toch kan ik niet meer in slaap komen, aangezien het nog kouder dan vannacht is. Ik duw mezelf overeind, rek me uit, trek mijn zwarte vest aan en slenter richting het bed. Ik laat me erin vallen en trek de dekens tot mijn kin. Slaap lekker.

    Luca Jones

    Achter me hoor ik wel iets, maar zolang het geluid niet te dichtbij komt, negeer ik het. 's Morgens lijkt plassen wel altijd het langst te duren, na de nacht. Ik berg mijn geval terug op in mijn broek en kraak hard mijn rug, waardoor hij gelijk een stuk beter aanvoelt. Mooi, kan die Ruby daar tenminste niets over zeggen. Ik kijk even naar mij arm, waar een rode streep met kleine korstjes overheen loopt. De bitch... Ik laat haar nog eens bloeden...
    Als ik me omdraai, zie ik dat de tengere jongen zich inderdaad verplaatst heeft, maar niet de goede kant op. Wat doet hij nou in mijn bed? Woedend grom ik, wel zacht, voor het geval hij in slaap gevallen is. Hij heeft het recht niet om daar te gaan liggen, onder mijn dekens. Ik sluip tegen naar het bed, rol Davy er ruw uit, met deken en al en trek de deken dan van zijn lichaam af. Ik plof terug op het harde bed en trek de deken weer over mij hee. Zo, take that!


    Your make-up is terrible

    Maya
    Ik opende voorzichtig mijn ogen tegen het zwakke licht dat door de gordijnen scheen.
    Gedesoriënteerd keek ik om me heen, maar toen merkte ik dat ik naakt was en met mijn hoofd op de borstkas van de slapende Drew rustte.
    Een kleine grijns sierde mijn lippen toen ik terugdacht aan gisterenavond.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Davy Ruben Carter.

    Voordat ik überhaupt in slaap kan vallen, voel ik hoe iemand - waarschijnlijk Luca - de dekens vast pakt. Het volgende moment knal ik met mijn hoofd op de harde betonnen vloer.
    Wanneer ik opkijk, zie ik dat Luca weer in het bed ligt. Ik grom woedend. "Ooit gehoord van delen?" Voordat ik kan ademen halen na de zin, besef ik al dat het eigenlijk totaal geen nut heeft om zoiets te zeggen. Natuurlijk deelt hij niet.
    Ik slenter naar een hoekje van de cel, ga daar zitten en trek mijn benen op. Vervolgens probeer ik mijn tengere lichaam op te warmen.

    [Davy is eigenlijk best wel zielig haha]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Luca Jones

    "Ooit gehoord van delen?" vraagt hij nadat hij woedend heeft gegromt. Ik werp hem een dodelijke blik toe, hij moet zijn bek maar eens leren houden. Hij staat op en slentert naar een hoekje van de cel, waar hij met zijn benen opgetrokken gaat zitten. Dan veranderd mijn blik plotseling geamuseerd en ik lach zachtjes.
    "Natuurlijk heb ik gehoord van delen." antwoord ik. "Maar ik kan toch moeilijk vragen of je het bed met mij wilt delen hé. Of kom je graag naast mij liggen?"


    Your make-up is terrible