[RPG] Greenfields Coven ~ 6 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevult met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters.

De regels:
- Geen perfecte karakters.
- Orginele karakter die je niet ergens anders gebruikt.
- Geen tijd = niet meedoen.
- Niemand buitensluiten.
- 16+ is toegestaan.
- Geen one-liners.
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag melden.
- Blijf realtisch, je kan geen onmogelijke krachten hebben.
- Alle krachten komen uit spreuken, niet uit jezelf.
- Maximaal 2 rollen per persoon, alleen in variatie.

Het hoofdkwartier van de hunters. Dit is hun vergaderzaal.
Dit is waar de Coven bijeenkomt.
In dit eeuwenoude gevecht proberen de heksen niet op te vallen en normaal te doen terwijl ze terugvechten tegen de hunters. Gaan ze alleen in de verdediging of slaan ze keihard terug met een aanval? Dat is aan de heksen.
De hunters stellen ondertussen allerlei missies op om erachter te komen wie de heksen zijn en hoe ze ze uit hun tent kunnen lokken in hun hoofdkwartier. Het liefst willen ze deze heksen vangen om erachter te komen waar hun coven bij elkaar komt en welke leden er allemaal zijn.

Heksen:

- Susanna Olive Penn Souvenir
- Phoenix Riley Rossella Rechazame
- Rosalyn 'Rose' Janice Agney Aragog
- Abbigail Sapphire Stone Sirens

- Ray(mond) Benedict Taylor Alladin
- Kyle Dyer Kaien
- - -
- - -

Hunters:

- Angelica 'Angel' Wolfe Assassin
- Katherine Chérie Molyneux Aragog
- Alice Hale Frodo
- - -

- Blaise Wolf Hunter Frey
- Lucian Puck Grossman TrueKlainer
- Ian Sadler LostMagic
- Thomas Robbin Willson Souvenir

Rollenstory
Rollentopic

[ bericht aangepast op 21 aug 2012 - 19:42 ]

---

Your make-up is terrible

Kyle Dyer

'No offence, Kyle, maar ik ken je niet eens een uurtje, ik denk niet dat ik het nu aan je neus ga hangen,' vertelde hij nadat hij zijn hoofd had geschud en zijn ogen iets toe had geknepen. 'Je mag terugkomen als ik je wat beter ken, misschien vertel ik het je dan,' vervolgde hij toen. Ik knikte lichtjes, al weet ik niet of ik hem wel beter wou leren kennen. Ik gaf toe, hij was wat raar. Bovendien wist ik niet of ik later nog antwoord wou op zijn vraag.
'Dat is goed,' zei ik alleen maar. Ik bleef hem aankijken, maar ik gaf hem geen enkel woord meer.

[Sorry, ik wist niks]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

(Don’t mind it, I’ll make it work.)

Blaise Wolf Hunter.
“Dat is goed,” zei hij enkel en ik knikte, ten teken dat het goed was zo. “Ik zal Angel even halen, goed? Dan kunnen we doorgaan met je spullen en aangezien ik niet weet in wat voor soort bui ze is, is het misschien beter als ik alleen ga…” vertelde ik hem en analyseerde hem even goed terwijl ik dit zei, om zijn reactie te peilen.
Ik kon moeilijk zeggen als antwoord op zijn vraag dat ik ‘mijn engel’ wilde zeggen: ‘mijn engel pijn wilde doen’. Het was cliché, erg cliché dat ik haar naam een soort koosnaampjes-iets gaf. Ik voelde me nu zo verward dat ik hard in de rug van mijn neus kneep en tegelijkertijd mijn hersens probeerde te kraken over het feit wáárom ik dat wilde zeggen. Alice had alle reden niet blij met me te zijn, zeker hoe ik nu deed, ik zou nog aan mezelf twijfelen…
Toen ik me echter bedacht hoe ik erbij stond, schudde ik even mijn hoofd, gaf Kyle een zwak glimlachje en mompelde nog een “We komen eraan,” voordat ik de keuken weer in liep. Een lege, wel te verstaan. Ik draaide een rondje, alsof ik bang was in de maling genomen te worden door haar en zij ergens verstopte om ‘grapje’ te roepen. Daarna draaide ik gewoon nog een rondje om er zeker van te zijn dat ze er niet was, waarna ik me afvroeg waar ze dan wel was.
Pijnlijk beet ik op mijn onderlip en probeerde het schuldgevoel te negeren, maar toen bedacht ik me dat het eigenlijk mijn schuld was en liet het schuldgevoel me dus overnemen. Als een of andere stomme ziekte die maar niet weg wilt gaan.
Ik moest nadenken waar ik zou zijn als ik Angel was, denk, denk. In ieder geval even alleen, weg van de drama en misschien wel kunnen… Mijn adem stokte hevig in mijn keel terwijl mijn blik op de achterdeur bleef hangen. ‘Huilen…’ ging er door mijn gedachten en razendsnel liep ik ernaar toe om toch even te twijfelen om de deur open te doen. Als ze daadwerkelijk ook aan het huilen was, moest ik mezelf voorbereiden, but then again… kon je jezelf eigenlijk wel voorbereiden hiervoor?
De deur opende ik en wanneer ik naar buiten stapte en de deur zacht dichtviel, zag ik Angel op de grond zitten. En ze zat inderdaad te huilen. Een hardere en pijnlijkere steek ging er door mijn hart en ik zakte naast haar neer op de grond, op mijn knieën.
Mijn blik lichtelijk gebroken, maar vol verdriet. “Angel…” Mijn stem niet meer dan een zacht, hees gefluister, vol schuldgevoel.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Angelica Wolfe

Ik richt mijn hoofd op vanuit mijn knieën en leg hem tegen de muur achter me en ik sluit mijn ogen. Ik zuig de lucht nog altijd gretig mijn longen in, alsof het helpt tegen de pijn die mijn lichaam doorklieft. Als de deur opengaat naast mij, doe ik niet mijn best om mijn tranen weg te vegen en alles normaal te laten lijken. Daar is het nu toch te laat voor.
"Angel..." Pas als ik de hese fluistering van Blaise hoor, open ik mijn ogen. Daar zit hij naast mij, neergezonken op zijn knieën, een stem vol schuldgevoel. Ik hoest zacht en wrijf de tranen van mijn gezicht waarna ik zacht moet lachen. Ik weet niet waarom maar het komt er gewoon uit. Ik weet ook niets te zeggen, mijn geest is blanco op mijn zachte gelach na.
"Ik had verwacht dat je weg was gegaan." zeg ik uiteindelijk schor. "Waarom ben je terug gekomen?" Ik kijk hem aan, mijn wangen nat van de tranen maar mijn lippen omgekrult tot een raar soort glimlachje. Misschien word ik nu wel echt gek, hebben al mijn afgestompte emoties me neergehaalt en heeft gekte mij overgenomen. Het klinkt wel logisch.

[Oké, weird shit.]

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
Haar hoofd legt ze achter tegen de muur en ze sloot haar ogen voor enkele seconde. Ze zoog de lucht gretig haar mond in, richting haar longen, alsof ze het nodig had. Angel opende haar ogen pas op het moment wanneer ze mijn stem hoorde.
Ik zucht even schokkerig wanneer ze zacht hoest en de tranen weg wrijft van haar gezicht. Een zacht gelach komt er tussen haar lippen vandaan en ik frons even. Is dit een zieke grap? Nee, vast en zeker niet. Eigenlijk, helaas dat het geen grap is, dan had ze nu ook geen pijn gehad of moeten huilen.
“Ik had verwacht dat je weg was gegaan.” Zegt ze uiteindelijk schor, waarop ik mijn hoofd even schudde ten teken dat ik me bedacht had. “Waarom ben je terug gekomen?” Angel kijkt me aan, haar wangen nat van de tranen, echter zijn haar lippen omgekruld tot een raar soort glimlachje, waarbij ik even niet weet wat ik moet denken.
Met mijn handen omvat ik haar gezicht, waarna ik met mijn duimen de tranen van haar wangen veeg. Mijn serieuze, bezorgde blik ontmoette die van haar. Een zwak glimlachje sierde mijn lippen, al kon je zelfs daaraan zien dat ik bezorgd was. “Voor jou natuurlijk. Had je nou eerlijk waar gedacht dat ik je zomaar liet zitten?”

(I'm going too sleep, tired.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Kyle voelt zich deprimerend]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[ Wie is nou allemaal al bij de Coven.. :x ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Angelica Wolfe

Blaise omvat mijn gezicht met zijn handen waarna hij met zijn duimen de tranen weg veegt. Of een poging tot in ieder geval omdat het niet wilt ophouden. Hij kijkt me serieus en bezorgt aan maar heeft wel een bezorgt glimlachje op zijn gezicht staan.
"Voor jou natuurlijk. Had je nou eerlijk waar gedacht dat ik je zomaar liet zitten?" Ik probeer beschaamd mijn ogen af te wenden wat nogal moeilijk gaat omdat hij mijn gezicht vast heeft. Glimlacht hij nu omdat ik lach of is er iets anders absurds aan de hand? Nou, het is al absurd genoeg dat ik moet lachen waardoor ik het daar aan wijt.
"Ja, dat dacht ik." murmel ik zacht. "Je zei niets en je... ging weg." In mijn hoofd klinkt het logischer als hij gewoon was wegggegaan erna. Niet dat ik niet erg vind dat hij er nu nog is al schaam ik me nu wel rot dat hij me hier zo ziet. Ik ben gewend om veel alleen te zijn en het alleen op te lossen, niet dat iemand me betrapt, zeker niet de aanstichter van alles en me ook nog begint te troosten. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee aan moet. Ik laat mijn ogen die van hem weer ontmoeten en wil dat ik een manier weet om de schuld eruit te wissen. Hij hoeft zich niet schuldig te voelen.

---

Your make-up is terrible

[Ik ga binnenkort berichtjes sturen naar iedereen die een rol heeft en niet reageert of ze hun rol willen houden. Als er mensen zijn die niet reageren of hem niet willen houden, verwijder ik ze en ga ik opnieuw rollen zoeken.]

---

Your make-up is terrible

[Ik kan niets doen...]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Nee, daarom. Als ik nieuwe rollen heb komt er weer leven en nieuwe heksen zodat ze jouw kunnen redden. En nieuwe hunters die je kunnen ondervragen.]

---

Your make-up is terrible

(Ik wist even niets.)

Blaise Wolf Hunter.
Ik merk hoe ze haar ogen beschaamd af probeert te wenden, maar doordat ik mijn handen nog steeds haar gezicht omvat had, lukte het moeilijk. Mijn plan was dan ook niet om nu los te laten, aangezien ik wilde dat ze mij in mijn ogen bleef kijken, dat ze haar ogen dicht kon doen was weer een ander verhaal.
“Ja, dat dacht ik.” Murmelde ze zacht. “Je zei niets en je… ging weg.” Verdomme, ging er door mijn hoofd. Blaise, dit is jou schuld! Je moest dan ook wat zeggen, íets, maakt niet uit wat. Nee, nee, ik moest wat zinnigs zeggen dan, we zaten al in een ongemakkelijke sfeer en dan moet ik goed nadenken wat ik wel en niet kan zeggen of doen. Dat ik zo zwijgzaam wegliep, ik wist niet wat ik moest doen of zeggen.
Voor een kort moment wend ik mijn ogen ongemakkelijk af, om vlak hierna haar ogen weer te ontmoeten. Mijn blik is nog steeds schuldig en ik schuif wat dichter naar haar toe op mijn knieën, waarna ik mijn armen over haar breekbare lichaam doe en haar alweer in een knuffel trek. Deze lijkt me echter veel emotioneler, met een bepaalde liefde die ik niet kan begrijpen. Het is niet dat ik verliefd ben op Angel, ik hield van Alice, maar het voelde heel anders richting Angel. Iets dat ik niet kon begrijpen of mijn vinger op kon leggen.
“Ik was sprakeloos, wist niet wat ik moest doen.” Verklaarde ik zacht, waarna ik een kus op haar hoofd drukte, op haar lichte, blonde haren. “Ik was bang iets fout te doen waardoor je zou breken… ik voel me zo schuldig, Angel, nu ik je zo zie…” Mijn stem was zachter dan een pijnlijk gefluister geworden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Angelica Wolff

Hij wendt zijn ogen voor een kort moment af en kijkt me dan aan met een blik vol schuld. Ik wil zeggen dat hij zich niet schuldig moet voelen maar hij schuift dichter naar me toe en slaat zijn armen om mijn lichaam heen om me opnieuw in een knuffel te trekken. Ik voel me kleiner en breekbaarder dan ooit. Het gevoel dat tweede keus zijn met zich meebrengt. De knuffel zelf brengt voor mij een heel ander soort gevoel met zich mee. Ik verlang niet meer naar lichamelijk contact maar naar de emotionele steun.
"Ik was sprakeloos, wist niet wat ik moest doen." verklaart hij zacht waarna hij een kus op mijn obstinate krullen drukt. "Ik was bang iets fout te doen waardoor je zou breken... Ik voel me zo schuldig, Angel, nu ik je zo zie..." Zijn stem is zachter dan een pijnlijk gefluister geworden, het raakt me dieper dan ik zou willen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan, het voelt geruststellend. Zijn hele grip om mij heen voelt veilig.
"Voel je niet schuldig, alsjeblieft Blaise." piep ik zacht. "Het is absoluut niet jouw schuld. Het is gewoon een ophoping van zoveel dingen die nu eens uitbarst en zich op jou vestigt. Al die dingen die ik gewild had projecteren zich op jouw nu." vertel ik hem zacht. En dat is ook zo. De liefde en de lust waar ik van binnen zo naar verlang uit ik op Blaise terwijl ik hem niet eens wil. Hij is hier gewoon op het verkeerde moment binnen gewandeld. Goed, misschien had de seks van gister er ook iets mee te maken. Ik ben pas enkele minuten geleden tot dit besef gekomen.
Ik kijk op, dit keer kijk ik schuldig. Ik voel me enorm schuldig omdat ik hem hierin meesleep terwijl dat niet eens hoeft. Ik onderdruk elke neiging tot meer fysiek contact zo goed ik ken en zorg dat mijn ogen stoppen met tranen. Het is wel weer genoeg geweest.

---

Your make-up is terrible

( Ja, ik weet niet wat ik met Elizabeth kan..en heb eerlijk gezegd niet heel veel zin om met haar te reageren. Kan je haar anders schrappen? Dan hebben wedat ook weer gehad. )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Oké, zal ik doen.]

---

Your make-up is terrible

( Dankjewel, ja ik wou niet dat er zomaar een rol stond waar ik niks aan deed. Sorry )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.