[RPG] Greenfields Coven ~ 6 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevult met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters.

De regels:
- Geen perfecte karakters.
- Orginele karakter die je niet ergens anders gebruikt.
- Geen tijd = niet meedoen.
- Niemand buitensluiten.
- 16+ is toegestaan.
- Geen one-liners.
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Naamsveranderingen graag melden.
- Blijf realtisch, je kan geen onmogelijke krachten hebben.
- Alle krachten komen uit spreuken, niet uit jezelf.
- Maximaal 2 rollen per persoon, alleen in variatie.

Het hoofdkwartier van de hunters. Dit is hun vergaderzaal.
Dit is waar de Coven bijeenkomt.
In dit eeuwenoude gevecht proberen de heksen niet op te vallen en normaal te doen terwijl ze terugvechten tegen de hunters. Gaan ze alleen in de verdediging of slaan ze keihard terug met een aanval? Dat is aan de heksen.
De hunters stellen ondertussen allerlei missies op om erachter te komen wie de heksen zijn en hoe ze ze uit hun tent kunnen lokken in hun hoofdkwartier. Het liefst willen ze deze heksen vangen om erachter te komen waar hun coven bij elkaar komt en welke leden er allemaal zijn.

Heksen:

- Susanna Olive Penn Souvenir
- Phoenix Riley Rossella Rechazame
- Rosalyn 'Rose' Janice Agney Aragog
- Abbigail Sapphire Stone Sirens

- Ray(mond) Benedict Taylor Alladin
- Kyle Dyer Kaien
- - -
- - -

Hunters:

- Angelica 'Angel' Wolfe Assassin
- Katherine Chérie Molyneux Aragog
- Alice Hale Frodo
- - -

- Blaise Wolf Hunter Frey
- Lucian Puck Grossman TrueKlainer
- Ian Sadler LostMagic
- Thomas Robbin Willson Souvenir

Rollenstory
Rollentopic

[ bericht aangepast op 21 aug 2012 - 19:42 ]

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
Ik haal net verwoed een hand door mijn haar, omdat ik gedacht had dat ik haar nu echt boos, verdrietig of iets anders negatiefs had gemaakt, toen zij zich uiteindelijk omdraaide en een glimlachje op haar gezicht probeerde te plakken. Ik ben opgelucht te weten dat het in orde is, want anders zou ze het niet proberen.
“Ik snap het en het spijt me ook echt. Ik wil niet dat je weggaat, ik wil dat je blijft. Ik vond het in eerste instantie zelfs fijn dat je aan mijn deur stond…” Ik glimlach zwakjes wanneer ze dit zegt en ontmoet haar blik met een beschermvolle blik, al heb ik het idee dat het iets diepers uitstraalt. Ik wil gewoon niet dat ze pijn heeft, simple as that. Ik vraag me alleen af of ze dat van Alice meende, wat ze daarnet aan tafel zei.
“Ik zou het zeker fijn vinden als je mij en Kyle wilt helpen vandaag.” Haar stem klinkt oprecht en ik knik, ten teken dat ik het waardeer van haar. Mijn blik nog steeds in haar ogen doordringend. “Je mag best je excuses aanbieden, die arme jongen is zich vast helemaal rot geschrokken van je optreden.” Ik grinnikte zacht wanneer zij mij een zacht stootje met haar vuist tegen mijn bovenarm gaf en wendde hierbij mijn gezicht even jongensachtig af, waarna ik weer terugkeek en haar zwakke glimlachje opmerkte. Haar stem klinkt echter plagerig.
“Zal ik doen, madame,” gniffelde ik en dit keer durfde ik wel mijn handen op haar schouders te leggen. Ik wilde het hierbij laten, maar onbewust had ik haar al in een knuffel getrokken, mijn armen op een stevige, beschermende manier om haar heen. We stonden zo voor een lang moment, dat voelde echter zo. Wanneer mijn stem klonk, was er een aarzelende toon in te horen. “Maar eh… Angel, meende je dat, wat je daarnet over Alice zei?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Angelica Wolfe

Blaise lacht zachtjes om mijn zachte vuistslag en wend zijn hoofd met een jongensachtig trekje af waardoor ik moet glimlachen. Daarna kijkt hij weer terug.
"Zal ik doen madame." gniffelt hij en legt zijn handen weer op mijn schouders. Voor ik het doorheb trekt hij me al in een knuffel en heeft hij zijn brede armen op een stevige, beschermende manier om mij heen geslagen. Ik doe geen poging om hem tegen te houden, het voelt troostend en het geeft iets van het lichamelijke waar ik naar verlang. Het duurt een lang moment wat van mij wel langer mag duren en ik sluit zelfs even mijn ogen. Zijn geur is mij nu al bekend en ik snuif hem zachtjes op, zodat Blaise het niet merkt. Dat zou nog eens beschamend zijn.
"Maar eh... Angel, meende je dat, wat je daarnet over Alice zei?" vraagt hij met een aarzelende toon in zijn stem. Ik slik even.
"Welk gedeelte bedoel je precies?" vraag ik beschaamd. Ik heb vandaag Alice al behoorlijk wat genoemd, terecht en ten onrechte. Ik kleur lichtjes rood en ben blij dat mijn hoofd verstopt zit tegen Blaise zijn borstkast. Ik sla mijn armen om hem heen voor zover me dat lukt om duidelijk te maken dat ik nog niet losgelaten wil worden, ik heb dit even nodig.

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
Mijn ene hand gaat langzaam, troostend op en neer over haar rug terwijl mijn andere hand bij haar nek ligt, mijn vingers in haar lichte haar verstrengeld. Ik zucht even diep waarna ik adem haal en me probeer te beseffen wat er zojuist gebeurd is.
Dat Angel zo boos is geworden, zo had ik haar nog nooit gezien. Niet zó, en ook niet bij mij. Ik vroeg me af of alles nu echt vergeven was, dat het goed was, want eerlijk gezegd had ik daar nog enkele twijfels over. En dan bedoel ik dat Alice zich zo voelt richting mij, vergiffenis had ik haar al gegeven.
Na mijn vraag slikt ze even en ik vraag me af wat er aan gaat komen. Opeens vroeg ik me af of de sex die ik met haar had gehad meer betekende voor haar dan dat ze misschien losliet. Hopelijk van niet, want anders had ik er nog een schuldgevoel bij.
“Welk gedeelte bedoel je precies?” vraagt ze beschaamd en ik sla even mijn ogen neer terwijl mijn hand stopt om troostend over haar rug te gaan. Ik antwoordde niet gelijk en mijn ogen waren nu dichtgeknepen omdat ik niet wist wat ik moest zeggen, of meer de hóe. Haar armen sloeg ze om me heen en ik probeerde op mijn ademhaling te letten, wat rust voor mij zorgde.
Uiteindelijk zei ik: “Het gedeelte waar je zei dat ik zo alleen zonder Alice kwam, of ze het wist en of ze er echt blij mee is als ze er achter komt dat ik hier nu ben…” Het was even stil, ongemakkelijk, maar toch ging ik weer door om troostend over haar rug te gaan en liet ik haar niet los. Ze had het waarschijnlijk nodig, want anders had ze er wel wat van gezegd.
“Praktisch gezien, alles dus.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kyle Dyer

De woorden die ik hoorde. Ik wist niet wat ik ermee moest doen. Ze heeft mij hier laten wonen, omdat ze iemand wilt verzorgen? Zag ik eruit of ik verzorgd moest worden? Ik kon goed voor mijzelf zorgen, toch? Maar ze wou verandering. Was ik alleen daar goed voor? Verandering? Ik slikte. Wat ze daarna zeiden klonken al iets vriendelijker, soort van. Ergens begon ik jaloers te raken. Hoe lang was het geleden dat ik zo iemand had? Niet iemand on ruzie mee te maken, maar iemand waar ik om gaf. Ik beet op mijn lip en begon mij hier als maar ellendiger te voelen.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Angelica Wolfe

Hij had eerder zijn hand troostend over mijn rug laten strelen en zijn andere hand in mijn blonde haar verstrengeld. Nu houd hij op met over mijn rug heen gaan en ben ik plots bang voor wat er gaat komen en voor wat hij denkt. Het duurt ook even voor hij antwoord.
"Het gedeelte waar je zei dat ik zo alleen zonder Alice kwam, of ze het wist en of ze er echt blij mee is als ze er achter komt dat ik hier nu ben..." Oh ja, mijn soort van dreigement. Het blijft stil omdat ik nadenk over wat ik hier op moet antwoorden. Ik ben blij als hij uiteindelijk weer door gaat met zijn hand, het troostende gebaar over mijn rug en hij blijft mij gelukkig vasthouden.
"Praktisch gezien, alles dus." zegt hij, waarschijnlijk omdat er nog geen antwoord van mij komt. Ik knik lichtjes dat ik het begrijp tegen zijn borstkast aan maar blijf nog even zwijgen. Ik moet dit juist zien te formuleren zonder dat hij straks boos of misschien zelfs gekwetst word.
"Ik was boos..." begin ik langzaam. "Ik meende het in ieder geval niet. Ze vertrouwt je wel, toch? Dus waarschijnlijk vind ze het helemaal niet eng. Het was vooral bedoeld om je af te schrikken." ratel ik, misschien iets te snel achter elkaar. Ik wil het goed maken maar ik weet niet zo goed hoe.
"Ik wilde je schuldig laten voelen omdat je hier heen kwam zonder haar... Schuldig laten voelen over onze affaire..." Mijn stem stokt in mijn keel als ik besef wat ik gedaan heb. Ik ben nooit vals of wraaklustig geweest, heksen uitgezonderd in dit geval. Waarom nu dan wel? Ik besef dat ik zelf veel complexer ben dan Blaise en mijn bedoelingen waarschijnlijk ook veel complexer zijn. Ik weet waarom ik boos ben geworden toen hij mij wilde beschermen. Als hij niets meer van mij wilde, waarom zou hij me dan mogen beschermen? Ik ben vals geworden, veel te vals. En nu heb ik er spijt van.

---

Your make-up is terrible

(I´m sorry, ik wist even niets voor Blaise. I hope this will do. ;$)

Blaise Wolf Hunter.
Ik voel hoe ze lichtjes tegen mijn borstkast knikt, als teken dat ze het begrijpt. Ze blijft echter nog even stil, waardoor ik al vraagtekens krijg. Toch zeg ik er niets op en blijf stil, nieuwsgierig naar wat ze gaat zeggen.
“Ik was boos…” begon ze langzaam en ik was opgelucht dat ze uiteindelijk begon, ik begon al te denken dat ze het er liever niet over wilde hebben en er misschien overheen zou praten. “Ik meende het in ieder geval niet. Ze vertrouwt je wel, toch? Dus waarschijnlijk vind ze het helemaal niet eng. Het was vooral bedoeld om je af te schrikken.” Ratelde ze en ik fronste even doordat het best snel ging, toch kon ik het volgen. Gelukkig.
Eerlijk gezegd, vroeg ik mezelf continue af, vanaf het moment dat ik zeker wist dat ik haar leuk vond dan, wat Alice ervan zou denken wanneer ik even bij Angel was. Ik was nieuwsgierig naar haar gevoelens, gedachten, naar alles. Ik weet dat het slecht is te denken, maar het leek niet alsof ze me voor 100% vertrouwde en dat deed me best pijn. Well, delete the ‘best’, it hurts like hell.
“Ik wilde je schuldig laten voelen omdat je hier heen kwam zonder haar… Schuldig laten voelen over onze affaire…” Ik moest even nadenken wat ze net had gezegd en hoorde vaag hoe de adem in haar keel stokt. Waarom zou ze dat in hemelsnaam willen? Zou ze… jaloers zijn, op wat Alice en ik hebben dan? Zou ze toch meer gevoeld hebben? Wanneer die gedachten door mijn hoofd gaan, kan ik niets anders dan ook mijn adem laten stokken en zonder het echt door te hebben grijp ik zachtjes in de geruite blouse die ze aanheeft.
“Waarom?” kwam er enkel uit, maar mijn vingers die in haar haarlokken verstrengeld waren drukte zachtjes tegen haar nek aan, waardoor ze nog wat dichter tegen me aan was.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Helemaal goed. :'D]

Angelica Wolfe

Zijn adem stokt ook en hij grijpt in de strakke geruite blous die ik aan heb.
"Waarom?" vraagt hij enkel, zijn vingers in mijn haar drukken tegen mijn nek aan waardoor ik dichter bij hem kom. Mijn ademhaling versnelt plots en mijn hart begint sneller te kloppen. Waarschijnlijk omdat ik de zenuwen krijg van deze vraag.
"Ik weet het niet." Mijn stem klinkt zacht maar hees als ik antwoord geef. Ik weet het ook niet maar dat komt omdat ik er gewoon niet over na wil denken. Er kan best een antwoord zijn, maar ik wil er gewoon niet achter komen waarom ik hem daarmee wilde kwetsen. Ik weet ergens dat hij het antwoord waarschijnlijk ook helemaal niet wilt weten. Ik kucht zacht.
"Ik weet het echt niet." meld ik opnieuw maar dan met een heldere stem. Ik weet dat het beter is als ik me nu los maak van Blaise maar ik doe het niet. Ik wil het gewoonweg niet, niet nu hij mij alleen maar dichter tegen zijn mannelijke lichaam aandrukt. Onbewust ga ik toch nadenken waarom. Waarschijnlijk is het jalozie. Maar is de jaloezie een mentale of fysieke reactie? Ik gok op een fysieke, het is mijn lichaam die hunkert, niet mijn geest. Ik slik even moeilijk. Mijn lichaam reageert inderdaad hevig op zijn nabijeheid.

[ bericht aangepast op 16 aug 2012 - 22:55 ]

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
“Ik weet het niet.” Ik luister met mijn ogen dicht naar haar stem, deze klinkt zacht en hees wanneer zei antwoord geeft op mijn vraag.
Een vraag waar ik ondertussen erg nieuwsgierig naar was geworden. Ik wilde vragen of ze het zeker wist, aangezien ik het eigenlijk niet geloofde, maar wanneer zei zacht kuchte, klapte ik dicht. Het antwoord op mijn vraag die ik in gedachten stelde, meldde ze opnieuw, alsof ze mijn gedachten had kunnen lezen.
“Ik weet het echt niet.” Dit keer met een heldere stem, en geen zachte en hese zoals daarnet. Langzaamaan laat ik mijn hand weer over haar rug bewegen, aangezien deze halverwege weer stil kwam te liggen. Ik had vandaag vrij genomen om even weg te zijn van al die drama, maar nu had ik nog meer aan mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ik een zekere aantrekkingskracht daarvoor heb.
Even weet ik niet wat ik erop moet zeggen, dus zucht ik even moeilijk en haal mijn vingers uit de witblonde haarlokken van de jonge vrouw. Mijn hand laat ik vervolgens afdwalen naar haar schouderblad, waar deze even blijft rusten.
“Misschien is het geen goed idee als ik hier blijf,” meld ik haar dan, omdat ik gewoonweg niet weet wat Alice hierop gaat zeggen en ook omdat ik in eerste instantie alleen hiernaar toe kwam om mijn excuses aan te bieden en te melden dat ik een dag vrij nam. Snel laat ik haar dus ook los, het voelt op een gegeven moment alsof ik Alice aan het bedriegen ben and I don’t like that at all.
Moedeloos kijk ik haar aan, mijn handen hulpeloos naast mijn lichaam. “Natuurlijk bied ik nog wel even mijn excuses aan Kyle.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Angelica Wolfe

Hij zucht moeilijk en laat mijn haar los, waardoor hij me niet meer zo dicht tegen hem aandrukt. Zijn hand glijd over mijn rug omhoog en laat hij op mijn schouderblad rusten. De warmte van zijn hand brand opnieuw door de stof van mijn geruite blouse heen.
"Misschien is het geen goed idee als ik hier blijf." meld hij. Hij laat mij nu geheel los en ik haal mijn armen om hem vandaan. Zijn geur blijft even om mij hangen maar verdwijnt dan ook. Ik gok er zomaar op dat het door Alice komt, deze omslag. Hij kijkt me moedeloos aan en zijn handen hangen hulpeloos langs mijn lichaam. Ik brand van binnen en wil hem toeschreeuwen dat hij het niet kan maken. Hij kan hier niet binnenwandelen, mij kwaad maken en zijn excuses aanbieden omdat hij mij wilt beschermen en dan weer zo weg wandelen! Maar hij kan het wel.
"Natuurlijkbied ik nog wel even mijn excuses aan Kyle." Ik glimlach zwak en nep waarna ik knik. Ik veeg de losse plukken haar die door de war geraakt zijn achter mijn oren hoewel ik weet dat ze daar toch niet willen blijven en zometeen weer terug zullen springen.
"Natuurlijk." mompel ik wat teleurgesteld. "Ik snap het. Erg jammer." Mijn zinnen blijven kort en afstandelijk. Deze dag is al bijna even teleurstellend als gisteren al bevat deze een stuk meer wanhoop. Waarom moet ik dan toch net zo naar juist hem verlangen? Ik kan iedereen krijgen als ik wil. Helaas wil ik het niet. Ik slik even en glimlach opnieuw.
"Zal ik hier wachten of moet ik mee?" vraag ik, doelend op Kyle die boven is. Ik vraag me af of hij verder is gegaan met de dozen of dat hij iets anders aan het doen is. Ik gok op het eerste, veel meer is er toch niet.

---

Your make-up is terrible

Blaise Wolf Hunter.
Ook zij haalt haar handen bij mij vandaan, laat ze langs haar lichaam vallen. De zwakke glimlach die er op haar gezicht komt, kan ik duidelijk zien dat het nep is. Ik keek er even naar voordat ik mijn blik afwendde naar haar ogen en vervolgens haar nog een keer in me opnam, alsof ze iemand was die ik voor de eerste keer zag, ontmoette.
Angel knikt en ik volg haar beweging nauwkeurig. Ze lijkt zo breekbaar nu, dat ik opeens niet meer weg durf te gaan, omdat ik anders bang ben dat ze abrupt breekt. De losse plukken haar veegt ze achter haar oren en zelfs naar deze kleine handeling kijk ik.
“Natuurlijk.” Mompelde ze wat teleurgesteld, wat gemakkelijk te horen was in mijn oren. Het galmde in mijn hoofd nog wat na met precies dezelfde stem en toon als Angel, alsof ik het leuk vond om mezelf te martelen met dit. Natuurlijk niet, de gedachten speelden weer eens op. “Ik snap het. Erg jammer.” Haar zinnen zijn opeens veel korter, maar vooral afstandelijk. Ik wilde eigenlijk niet dat het zou gebeuren, maar ik voel de pijnscheut door mijn lichaam gaan als een donderslag.
Hoe graag ik haar nu ook wilde zeggen dat ik zou blijven, al is het maar om haar een plezier te doen, de woorden zaten vast in mijn keel en mijn mond was droog. Dat merk ik nu pas. Mijn handen waren onbewust weer omhoog gegaan, maar dit keer naar haar gezicht. Ik wilde het omvatten omdat ze zo breekbaar leek nu, echter waren deze alweer halverwege in de lucht bevroren, blijven hangen. Misschien ten teken dat ik het niet moest doen, dus liet ik ze weer zakken. Ze zat er ook vast niet op te wachten.
“Zal ik hier wachten of moet ik mee?” vroeg ze, doelende op Kyle. Ik zuchtte enkel diep, keek haar even doordringend aan alsof ik het diepste uit haar wilde halen, maar draaide me toen abrupt om, om terug naar de gang te lopen. Zonder een woord te zeggen, zwijgzaam en met de woorden die ik eigenlijk wilde zeggen diep in mijn gedachten verstopt.
Wanneer ik echter de trap op wilde lopen, mijn voet stond al op de eerste trede, keek ik omhoog en zag Kyle daar zitten. Niet bepaald gelukkig als je het mij vraagt, maar wat krijg je nou als je luistervinkje speelt? Ik vernauwde mijn ogen even en zuchtte diep, vermoeid, geïrriteerd. Fijn, dit ook nog, nog meer gezeik. “Je hebt het gehoord.” Zei ik enkel, omdat het wel duidelijk was, hoe hij zo boven aan de trap zat. Ik vroeg me alleen af hoeveel hij had gehoord, dus opende ik mijn mond weer terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. “Wat precies allemaal?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kyle Dyer

Het gesprek was gestopt. Alle woorden bleven mij maar verbazen en sommige deden mij zelfs zeer. Ik hoorde voetstappen en overwoog om weg te gaan, maar ik bleef zitten. Ik zag Blaise. Zijn ogen vernauwde hij en ik hoorde hem diep zuchten.
'Je hebt het gehoord,' was het enige wat hij zei. Ik bleef naar hem kijken en vroeg mij af of ik antwoord moest geven. Zijn mond opende hij terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg.
'Wat precies allemaal?' vroeg hij. Nog steeds bleef ik hem aankijken.
'Ik zal gewoon eerlijk wezen,' begon ik zachtjes en rustig. 'Ik heb alles gehoord. Vanaf het begin tot het eind. Een verontschuldiging vraag ik niet aan jou. Ik begrijp volkomen waarom je het deed en Angel boft met een vriend als jij, net zoals jouw vriendin Alice. Hoe is het nu met Angel?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Angelica Wolfe

Hij zucht diep en kijkt me even doordringend aan alsof hij het diepste uit mij wilt halen. Hij draait zich abrupt om en loopt naar de gang. Zwijgzaam, zonder een woord te zeggen en mij achterlatend. Nu pas breek ik. Ik hap naar adem en steun met een hand op het werkblad van het aanrecht terwijl er een steek door mijn lichaam gaat en allen samen lijkt te trekken. Ik hoor de stem van Blaise en even later die van Kyle, maar veel zachter. Ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Ik vraag me af wat mij nu precies zo'n pijn doet. Ik laat de tranen in de vrije loop en hap nog altijd naar adem. Mijn lichaam wilt geen zuurstof, het verlangt naar heel andere dingen en blijft van binnen samentrekken.
Ik draai me om, open de achterdeur en loop naar buiten. Daarna sluit ik hem achter me en zak ik tegen de muur naar de beneden. De lucht hier doet me goed, beter dan de lucht binnen. Hier lijkt mijn lichaam wel genoegen mee te willen nemen. Ik krijg weer normaal adem en het samentrekken stopt. Ik besef dat ik me als een idioot gedraag en gewoon iets wil hebben wat onbereikbaar is voor mij. Dat is het enige, meer is het gewoon niet. Ik ken mezelf ondertussen wel. Ik trek mijn knieën op en verberg mijn hoofd ertussen terwijl de tranen in stilte blijven komen.

---

Your make-up is terrible

(Arme Angel <3)

Blaise Wolf Hunter.
Hij zei niets, iets dat mij op een gegeven moment uitermate irriteerde, maar wanneer hij sprak, begon hij zachtjes en rustig.
“Ik zal gewoon eerlijk wezen,” Ik knikte, ten teken dat ik luisterde en begrip had voor het feit dat hij de waarheid zou spreken in plaats van een leugen. Iets dat ik dus niet kon accepteren, ik zou er dan ook wat van gezegd hebben.
“Ik heb alles gehoord. Vanaf het begin tot het eind. Een verontschuldiging vraag ik niet aan jou. Ik begrijp volkomen waarom je het deed en Angel boft met een vriend als jij, net zoals jouw vriendin Alice. Hoe is het nu met Angel?” Even dacht ik na over zijn woorden en mijn blik veranderde enigszins normaal richting hem, echter was er een seconde verdriet in mijn ogen te zien. Al was dit ook weer snel verdwenen, alsof het er niet was geweest.
“Ze…” Ik zweeg, haalde diep adem om verder te praten, maar zuchtte toen en wendde mijn blik af. Ik had geen idee hoe ze zich eigenlijk diep vanbinnen voelde op het moment, al zag ze er erg breekbaar uit, maar ik wist niet of ik dit kon zeggen tegen Kyle. Na die paar rare minuten van net had ik hem niet gesproken of gezien, ik wist niet eens dat hij Angel kende – en andersom.
“…is een erg sterke vrouw.” Zei ik dus enkel en richtte mijn ogen weer op hem, waarna ik vervolgde, “Ik ben je mijn excuses wel verschuldigd, maar of je deze aanneemt mag je zelf weten.” Meldde ik hem en keek hem serieus aan. Met duidelijke stem zei ik toen: “Bij dezen krijg je mijn spijtbetuiging, een eerlijke mag ik zeggen, aangezien ik dacht dat je een klootzak was die mijn –” Ik stopte even, omdat ik iets had willen zeggen wat niet kon, niet mocht. Mijn plagerige glimlach was ook van mijn mond verdwenen, maar vervolgde snel. “Het spijt me.” Ik keek hem aan. “Neem je die aan, of niet?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kyle Dyer

'Ze...' begon hij, maar hij zweeg al gelijk. Mijn hoofd ging iets schuin terwijl ik hem aan bleef kijken.
'... is een erg sterke vrouw.' Ik knikte lichtjes, al mocht ik daar niet over beoordelen. Ik kende Angel maar twee dagen. Te weinig om echt te zeggen hoe zij is.
'Ik ben je mijn excuses wel verschuldigd, maar of je deze aanneemt mag je zelf weten,' meldde hij mij en ik keek hem nieuwsgierig aan. Hij was mij niks verschuldigd. Zijn daden waren mij allang duidelijk.
'Bij dezen krijg je mijn spijtbetuiging, een eerlijke mag ik zeggen, aangezien ik dacht dat je een klootzak was die mijn –' Hij stopte en maakte zijn zin verder niet af. Ik was benieuwd wat hij bedoelde.
'Het spijt mij,' zei hij en hij keek mij aan. Zijn gezichtsuitdrukking was ondertussen al paar keer veranderd. 'Neem je die aan, of niet?' vroeg hij waarom ik meteen knikte. Ik had op kunnen staan en naar hem toe kunnen lopen, maar daar had ik geen enkele behoefte aan.
'Ja,' zei ik voor de duidelijkheid. 'Alleen een vraag. Je dacht dat ik een klootzak was die jouw... Wat?' vroeg ik lichtelijk nieuwsgierig. 'Jij hebt mij nieuwsgierig gemaakt en ik vraag daarom ook aan jou of jij jouw zin wilt afmaken.'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Blaise Wolf Hunter.
Een nieuwsgierige blik kon ik zien in Kyle zijn ogen, maar ik was echter niet van plan hem te voeden met de antwoorden die in mijn gedachten lag. Hij knikte meteen op mijn vraag en een zwak glimlachje kwam er op mijn gezicht.
Kyle stond niet op en bleef op de trap zitten, waardoor ik nog altijd naar boven keek, richting zijn blik. “Ja,” zei hij nog een keer, vast ten teken om duidelijk aan te geven dat hij mijn excuus aannam. “Alleen een vraag.” Ik fronste lichtelijk toen ik dit hoorde, maar zei niets.
“Je dacht dat ik een klootzak was die jouw… Wat?” Het kwam lichtelijk nieuwsgierig zijn mond uit, maar ik schudde mijn hoofd. Gewoon om de doodsimpele reden dat het hem niet aan ging, dat ik het hem nog steeds niet zou vertellen. “Jij hebt mij nieuwsgierig gemaakt en ik vraag daarom ook aan jou of jij jouw zin wilt afmaken.”
Nadat ik mijn hoofd nog een keer had geschud, met mijn ogen iets dichtgeknepen, keek ik hem met een grijnsje aan, al voelde ik me vanbinnen slecht. Mijn handen gingen nonchalant in mijn broekzakken en ik was blij dat ik jarenlange training had gehad om dit allemaal te verbergen, wat ik echt voelde.
“No offence, Kyle, maar ik ken je niet eens een uurtje, ik denk niet dat ik het nu aan je neus ga hangen,” vertelde ik hem, waarna ik vervolgde, “Je mag terugkomen als ik je wat beter ken, misschien vertel ik het je dan.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.