[RPG] tempus viator • 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 juli 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik kijk dr even aan en glimlach 'Wat de toekomst allemaal al niet voor ons heeft, kijk maar naar deze tijd. Als wij over honderde jaren nog steeds leven dan lopen we werkelijk in deze tijd rond' ik grijns even, ik wist dat ik zelf in deze tijd zou belanden na een lange periode van overleven en elixers drinken.
'Je vind vast wel het antwoord op waar je broer is' zeg ik dan tegen dr als ik eenmaal uit mijn gedachtes ben geraakt.

Mirabelle Jocelyn Talbot

"Ik zou het niet eens erg vinden om in mijn eigen tijd te sterven," Gaf ik toe en glimlachte. "Ik hoef geen eeuwig leven om eerlijk te zijn."
Ik negeerde het feit dat hij iets over mijn broer zei aangezien ik daar niet over wilde praten, of toch niet nu in ieder geval.
"Zou jij voor eeuwig willen leven?" Vroeg ik en keek hem nieuwsgierig aan. "Ik denk dat het na een tijd best saai wordt."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik grijns even 'Was je vergeten wat ik over die kwaal had gezegt?' zeg ik lachend, ik wist nog zekker dat ik tegen dr had gezegt dat ik die kwaal al zo'n 100 jaar nu heb.
'Voor als je het vergeten bent, ik heb die kwaal al meer dan 100 jaar, dus ik weet al hoe het is om ouder te zijn dan de meesten, om dierbaren zien dood te gaan en om vrienden te zien vervagen' ik glimlach eventjes, ik was er aan gewend geraakt, geen liefde en geen vrienden voor eeuwig te hebben.

Mirabelle Jocelyn Talbot

Verbaasd keek ik hem aan en beet uiteindelijk een beetje beschaamd op mijn onderlip.
"Ik had het niet letterlijk genomen." Grinnikte ik maar werd erna ietsje serieuzer. "Dat moet vast vreselijk voor je zijn."
Ik kon me niet inbeelden hoe het zou zijn als je echt honderd jaar door het leven ging zonder te veranderen qua uiterlijk.
Het moest vast vreselijk zijn om iedereen uit je omgeving te moeten verliezen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik glimlach even maar mijn blik word een paar seconde later serieuzer 'Het is niet zomaar iets wat je ondergaat, het is een levens les. Je leert mensen kennen maar ook zie je ze vergaan terwijl ik zelf op mijn eigen leeftijd blijf, dat hoesten was een van de vele signalen dat ik een elixer in moest nemen' ik glimlach even, het was nog maar het begin van vele signalen.
'Maar daar naast leer je ook veel, over de wereld, de magie en je groeit ziellijk' ik kijk dr even aan, het is natuurlijk iets nieuws voor haar, hoewel de enige formule voor het elixer in de Codex staat.

Mirabelle Jocelyn Talbot

"Ik zou het mentaal nooit aankunnen," Gaf ik toe en sloeg mijn ogen even neer. "Ik ben niet goed in afscheid nemen, ik ben te gevoelig voor iemand die ik dierbaar heb zomaar uit mijn leven te zien lopen, wetend dat je er niets aan kan doen."
Wanneer ik opkeek stonden mijn ogen milder als anders, misschien zelfs begripvol.
"Heb jij nooit spijt gehad dat je iemand uit je leven zag gaan?" Vroeg ik voorzichtig. "Of heb je in het algemeen geen spijt dat het zo is moeten lopen?"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik glimlach even, bij maar een persoon wilde ik zelf dood, ik wilde het niet meer, het boek werd te zwaar op dat moment.
Ik knik even 'Ja, een persoon. De liefde waar ik jaren mee heb samen gelopen, maar ik kon niet lang bij dr blijven... Na een paar jaar werd het al duidelijk wat ik was en wat ik kon en zij kon het niet aanzien om ouder te worden terwijl ik jonger bleef, om mij te zien pijnleiden omdat zij langzaam afstierf...' en traan loopt langs mijn wang, hoewel het zelden gebeurt dat er een traan ontsnapt was dit een onderwerp waar er altijd een bij ontsnapte.

Mirabelle Jocelyn Talbot

Ik voelde hoe mijn maag samentrok uit medelijden, alsof iemand er een klem had opgezet.
"Het spijt me," Zei ik zacht en stond op van mijn stoel om mijn hand op zijn schouder te leggen als een troostend gebaar. "Ik had er niet over moeten beginnen."
Een schuldgevoel overviel me, waardoor het leek alsof de zogenaamde klem in mijn maag strakker werd aangetrokken door één of andere sadistische beul.
Omdat ik niet goed meer wist hoe ik me nu juist moest gedragen, liet ik mijn hand van zijn schouder glijden en bleef ik als verdoofd staan in een poging de juiste woorden te vinden.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik glimlach even 'Het is niet erg, ik heb er mee leren leven. Ik heb dr gedag kunnen zeggen toen ze eindelijk dr rust had gevonden en dr in de gaten gehouden van een afstand' de herrineringen van dat ik buiten op een tak zat, te kijken hoe het met dr ging, elke nacht, elke dag, tot ze eindelijk opgehaald werd...
'Je hoeft je niet te verontschuldigen en ook niet schuldig te voelen of medelij te hebben. Ik ben er door geworden wie ik ben en doe nu al jaren wat zij wilde dat ik doe' ik glimlach even naar Mirabelle en sta zelf ook op waarna ik mijn handen op dr schouders leg 'Zolang je jezelf blijft komt het altijd goed, zolang je jezelf de goeie kant op stuurt zal je geluk zien. Dat is wat ze mij vertelde, dat is waar ik in geloof en ik draag dr altijd bij mij' ik glimlach even, hoewel Mirabelle het vast spijtig vond voor mij had ik alsnog de leuke herrineringen aan dr.

Mirabelle Jocelyn Talbot

Ik was misschien ergens wel opgelucht dat hij er toch op een redelijke manier licht over ging, waardoor ik me minder schuldig voelde en niet langer dacht aan hoe ik moest leren om te zwijgen.
"Ze klonk als een wijze vrouw," Zei ik en forceerde even een kleine glimlach terwijl ik naar hem opkeek. "Ben je niet boos dat ik te ver ging?"
De vraag kwam er zelfs voor mij wat onverwachts uit, maar ik wilde het eigenlijk wel weten aangezien ik me er maar al te goed van bewust was dat niet iedereen mijn nieuwsgierigheid kon appreciëren.
Ik beet op de binnenkant van mijn wang terwijl ik zijn blik loste en naar een bepaald punt op de muur staarde in afwachting van zijn antwoord.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik glimlachte even en leunde tegen de muur aan 'Mirabelle, ieder is wel is nieuwschierig, dus waarom zou ik het erg moeten vinden als een mede magier vraagt naar mijn verleden. Net zoals jouw verleden, waarom ben je hier nooit meer naar toe terug gekeerd?' ik kijk dr even aan, ik had in dr herrineringen gezien dat dit weer de eerste keer in lange tijd is dat ze terug keert naar dit huisje.

Mirabelle Jocelyn Talbot

Ik glimlachte even vreugdeloos toen ik zijn vraag hoorde maar was toch van plan om eerlijk te blijven tegen hem, wat voor nut zou het immers hebben als ik zou liegen?
"Omdat ik de pijn niet kon verdragen," Gaf ik toe en perste even mijn lippen op elkaar. "Ik was bang dat ik het niet aan zou kunnen, maar na daarstraks had ik geen andere keuze dan terug te komen anders zaten we nu nog in de problemen."
Waarschijnlijk was ik hier inderdaad nooit meer naartoe gegaan was het niet om de anderen te helpen.
Zoals ik had verwacht deden de herinneringen nog steeds pijn, maar waren ze wel dragelijk geworden na al die jaren.
Of ik terug zou keren wanneer we terug waren wist ik niet, misschien wel maar dan als ik me er volledig bij neer kon leggen dat het allemaal verleden tijd was.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

'Elke herrinering heeft zijn vreugde en zijn pijn Mirabelle, zelfs ik heb ze en een van de ergste heb ik je al verteld. Maar dat betekent nog niet dat je je zomaar moet laten verslaan door een simpele herrinering, elke dag nog ga ik langs het graf van mijn geliefde, leg ik dr bloemen neer, elke dag weer...' ik glimlach even, morgen zouden er geen nieuwe bloemen liggen, misschien wel voor een lange tijd niet.
'Waarom zie je het dan niet onder ogen wat hier gebeurt is, accepteer het en laat het los' ik kijk dr even aan, misschien wist ze nu al teveel van mij.

Mirabelle Jocelyn Talbot

"Vaak dacht ik vroeger dat het mijn schuld was dat ze mijn ouders hadden meegenomen," Zei ik om over iets anders te beginnen. "Er gaat geen dag voorbij dat ik wenste dat ze mij hadden meegenomen in plaats van hen, ik probeer niet zielig te doen en ik vraag ook geen medelijden maar ik vergeet nooit de blik die ze in hun ogen hadden toen ze mij achterlieten. Alsof ze zich schaamden."
Mijn ogen hadden hun milde blik verloren en stonden nu glashard, alsof ik alles weer wilde opkroppen.
"Jarenlang heb ik op wraak gezind," Gaf ik toe en snoof. "Maar nu ik er zo over nadenk, wil ik me niet tot hun niveau verlagen."




[Ik ben weg...Morgen moet ik tot 20 uur werken maar ik weet toch al dat ik pas na 21 uur thuis zal zijn. Stom openbaar vervoer. So I hope you don't mind that you'll have to wait all day.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Tanlor Cardiel

Ik kijk dr even aan 'Je bedoelt dat je ouders op de brand stapel waren gegooid?' ik zucht even, jaren lang heb ik mensen van de brandstapel gered, mensen bevreid uit de gevangenis en zelf een paar keer bijna op de brandstapel gestaan.
'Mirabelle, het is iets wat altijd in je zal blijven, die haat, de wraak die je zo graag wilt. Maar niks kan er meer gebeuren tenzij je terug gaat naar de tijd waar ze mee genomen zouden worden en je ze bevreid van de brandstapel. Maar zelfs dat is onmogelijk' ik kijk dr even aan.

{ Haha niet erg Kan gebeuren he Ik moet zelf ook soort van werken dus is niet al te erg }