[Haha Ik ben ook niet zo into-voetbal, dus het maakt me eigenlijk niet zo héél erg veel uit, al is het wel jammer voor het land. Ik ben nog wel veel online denk ik; ik heb geen pww (xP) en ben de komende twee weken zo ongeveer huiswerkloos. PAM!]
Luna
Iets aan mijn wang zorgt dat ik weer back to the world kom. Al snel kom ik erachter dat het Vintains hand is die me ook weer los laat. Grijnzend kijk ik hem aan als hij hoi zegt, ik vind het niet echt erg als hij dat doet. Waarom deed je dat? De woorden liggen op mijn lippen, maar ik spreek ze niet uit. Het is Vintain; ik had kunnen weten dat hij dit zou doen.
Op dat moment doet Michelle de deur van het huis open - die er van buiten misschien iets ouder uit ziet, maar dat van binnen totaal niet is. De gezellige sfeer van de buitenkant, het uitnodigende, hangt hier wel; ik krijg meteen het gevoel van thuiskomen zodra ik hier binnen kom. Het is lekker warm en de radio staat zacht aan, terwijl ik mijn ogen over de ruimte laat glijden.
De vloer is van hout en de muren zijn half hout achtig, half wit met een houten plint in het midden. Bijna de hele rechtermuur bestaat uit ramen waardoor het heel licht is in het huis, en de hele achterste muur is een warme kleur rood, niet van dat felle. Het plafond is wit en hier en daar lopen houten balken door het huis, wat het juist leuker maakt in plaats van minder mooi. Iets knusser, terwijl het huis toch behoorlijk groot is, als je goed kijkt. Aan de linkerkant van de ruimte is een houten trap naar boven waar ik een grote boekenkast zie staan, maar ik weet niet wat er nog meer is. Ik neem aan dat het een soort van studie/relax/hanghoekje is. Onder de trap meen ik een soort gang naar links te zien, vermoedelijk de gang die naar onze kamers leidt. Bij de rode muur is de keuken; ik moet goed kijken voor ik doorheb hoe het gemaakt is. De keuken lijkt wel ín de rode muur gezet te zijn, alsof er een stuk muur uitgehaald is en daar, in dat witte stuk wat overbleef, een keuken neergezet is. Op het aanrecht staan rode bloemetjes, verlicht door van die kleine lampjes waarvan je meestal de helderheid kan aanpassen, van fel naar gezellig, zwak licht. Voor de keuken staat een eettafel met een stuk of zes stoelen eromheen, en een rood geurkaarsje erop. Tenminste, ik denk dat het een geurkaarsje is, en anders is het gewoon een rood gekleurd kaarsje. Schuin voor ons staan twee banken; een witte met een roze-achtig kussentje en een paars/bruin achtige. Daartussen in staat een tafeltje. Als ik verder kijk zie ik nog een zwarte, kleinere bank staan op een roze, dik vloerkleed -Michelle!- en een tv erbij. Het is echt zo'n bank waar je meteen helemaal op onderuit zou willen hangen, waar je in slaap op kan vallen als je heel erg moe bent, zo lekker zacht. Hier en daar staan kleine plantjes of decoratie, hangt er een schilderijtje aan de muur of is er een rij met cd's. Toch is het niet te druk - overal waar je kijkt is wel iets te zien, maar het is er zo subtiel dat niet al je aandacht trekt, dat het ruimtelijke blijft. Net zoals buiten. Het voegt iets toe, maar toch blijft het in balans. Dit alles maakt het ongelofelijk gezellig - de inrichting gecombineerd met de warmte en de zachte muziek - en maakt dat ik niet kan geloven dat ik in zo'n geweldig huis mag leven. Ook al zal ik toch het grootste deel bij de paarden of buiten zijn: Het huis mag er zéker ook wezen.. en dan heb ik de slaapkamers ofzo nog niet eens gezien. Niet te geloven dat Michelle dit voor elkaar heeft gekregen; Het is prachtig. Maar ergens had ik ook wel kunnen weten dat Michelle ons zou verrassen. Er is hier een architect geweest die overduidelijk goed naar Michelles smaak geluisterd heeft. En ik vind het awesome. Ondanks dat de tijd even stil leek te staan toen ik naar het huis keek, is hij toch doorgegaan. Maar er is niet veel tijd verstreken.. 'En?' Vraagt Michelle. Zodra ze dat zegt lijkt iedereen pas uit hun betovering te komen, en snap ik waarom ze zei dat we geen vliegen moesten vangen.
'Mijn nieuwe huis is zo mooi!' Instinctief herken ik daar de reactie van Vintain in. Tegelijkertijd zie ik dat Nala: 'Oh my god! Wat prachtig. Ik droom. Iemand knijp me!' uitroept. De rest van de club lijkt nog niet echt te beseffen dat ze hier echt mogen wonen, of houden gewoon net als ik hun mond, te beduusd om iets uit te brengen. Michelle grijnst ongelofelijk breed en weer zie ik een beetje van haar geluk, waardoor ik ook weer blij word. Met grote ogen kijk ik nog een keer de ruimte rond terwijl een klein deel van me zich afvraagt wie Nala gaat knijpen...
Stop acting normal. It gets bored.