• Introduction.
    Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco, Verenigsde Staten. Het is geen groot eiland en daarom wordt het complete eiland gebruikt voor een gevangenis. Vandaar dat de naam van de gevangenis Alcatraz is.
    Het is een van de beruchtste gevangenissen van Amerika. Niet alleen volwassenen worden er vastgehouden, ook jongeren moeten eraan geloven.
    Er is geen gezondheidszorg, het eten is er slecht en er breken vaak ruzie's uit wegens discriminatie van rassen. De cipiers zijn eveneens vreselijk. De meeste zijn alles behalve vriendelijk en delen straffen uit voor het minste of geringste.
    De jongeren houden zich in leven met de brieven van familie en vrienden die ze eenmaal per week krijgen, als hun familie überhaupt nog contact wilt houden. Voor sommige wordt het allemaal te veel, ze proberen uit te breken, maar komen niet verder dan de bossen van het eiland. Anderen leggen zich er bij neer en overleven, maar is dat wel de goede keus?
    Alleen de sterkste overleven Alcatraz.

    Environment.
    Op het eiland staan twee gebouwen. Het cellencomplex en het gebouw voor de cipiers.
    Het cellencomplex bestaat uit honderden cellen. Iedere cel is precies hetzelfde. De ruimte is een paar vierkante meter en de deur is van tientallen lagen ijzer, daar komt niemand doorheen. Op ooghoogte is er een luikje, waardoor de bewakers de gevangenen in de gaten houden. De gevangenen zitten met twee personen per cel. Ze hebben twee losse kamers, zonder ramen. In de ene staat een bank, tafel met stoel en en twee simpele bedden. De andere kamer is voorzien van een douche, wc en wasbak. Af en toe - Er zijn geen vaste tijden - mogen de gevangenen naar buiten. Er is geen streng toezicht, dus er ontstaan vaak conflicten.
    De cipiers leven in uiterste luxe. Ieder heeft zijn eigen kamer met televisie en computer. Voor die mensen worden lekkere maaltijden gekookt door topkoks. Ondanks de luxe kunnen sommige het werk niet aan en verlaten het eiland per boot of helikopter. Dat is tevens ook de enige manier om het eiland te verlaten. Roeien heeft geen zin, het vaste land is te ver weg. Wanneer een gevangene ziek of ernstig gewond raakt, wordt deze aan zijn lot over gelaten of soms, in het uiterste geval naar een ziekenhuis op het vaste land gebracht.
    De verdere omgeving van is voor het grootste gedeelte bos of grasvlakte.

    Rules.
    • 16+ mag, maar hou de details voor je.
    • Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
    • Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
    • Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
    • Naam veranderingen doorgeven.
    • Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

    Persons.
    Jailers: (Totaal 10)
    Andrew Rayan Powell (Drew Foster) - Password
    Quinto Thomas Reynolds - Password
    Nicholas Boq Mead - Escritura
    Nessarose Denise Scribe - Escritura
    Jaelle Mai Fletcher - Gaisford
    Alexandra Erin Violet Roselynn - LEADERLOUIS - Afwezig.
    Samantha-May Rodriguez - IHeartMusicc
    Nog 1 mannelijke en 2 vrouwelijke cipiers.

    Prisoners: (Totaal 14)
    Maya Juliëtte Adams - Aragog
    Merylle Auréle 'Beau' Blanche - scribere
    Nicole Joy Eastwood - xMarvelous - Afwezig.
    Delphine Sarah Parker - Frodo
    Dakota Moore - Endure
    Mallory Tracy - Assassin
    Victor Benjamin Söderberg - Mebarak
    Luca Jones - Assassin
    Kylian Scott Hayes - Aotearoa
    Nog 3 mannelijke en 2 vrouwelijke gevangenen.

    Iedereen die doorgestreept is, is natuurlijk nog steeds welkom, alleen heb je al een tijdje niet gereageerd.

    Topic's.
    Rollen [1].
    Rollen [2].
    Story.
    One.
    Two.
    Three.

    Cell Division.
    Cell 1: Mallory Tracy en Merylle Auréle 'Beau' Blanche.
    Cell 2: Maya Juliëtte Adams en Delphine Sarah Parker.
    Cell 3: Dakota Moore en Nicole Joy Eastwood.
    Cell 4: Victor Benjamin Söderberg en Luca Jones.
    Cell 5: Kylian Scott Hayes en Boy.

    Daily Schedule.
    8.30 - 9.30 - Ontbijt.
    12.00 - 13.00 - Middageten.
    14.00 - 16.00 - Buiten.
    18.00 - 19.00 Avondeten.


    Have fun!

    [ bericht aangepast op 18 mei 2012 - 18:02 ]

    ach Kylian kan ook nog commentaar leveren. Daar kun je goed op in gaan, gebeuren leuke dingen door. Wacht even ik post zo wel wat.


    Do it scared, but do it anyway.

    Sorry dat ik steeds niet reageer maar ik ben heel druk met school en mijn Frans examens.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Kylian
    Het leek wel of Drew het leuk vond om een beetje uitdagend over te komen. Ach daar kon ik me beter niets van aantrekken. Als ik dat wel zou doen, zou het nog slecht aflopen. En met dat laatste bedoelde ik het vooral voor mij. De cipier kon er niks aan doen.
    "Prima, dan gaan we, nietwaar?" vroeg Dakota. Ze glimlachte onschuldig. Ik knikte even. Het was inderdaad maar beter als we zouden gaan. De tweede bel was net gegaan en het leek me maar niks om alleen met die cipier op gescheept te zitten. Nog voor dat ik ook maar een stap kon zetten om Dakota achterna te gaan, kreeg ik al een duw tegen mijn schouder. Heel even bal ik mijn vuist. De Drew mocht wel eens leren dat ik dat al van plan was en ik daar geen hulp bij nodig had.
    "Lopen," beveelt hij me niet veel later. Dat had hij niet moeten doen. Áls hij mijn dossier had gelezen, was het duidelijk dat ik van zo’n dingen opgefokt kon raken. En dat wou niemand hier. Abrupt bleef ik staan. Nu stond ik midden in de gang, naar hem kijkend en in een poging om rustig te blijven.
    “Gelieve dát niet meer doen!” zei ik gefrustreerd.


    Do it scared, but do it anyway.

    Aotearoa schreef:
    ach Kylian kan ook nog commentaar leveren. Daar kun je goed op in gaan, gebeuren leuke dingen door. Wacht even ik post zo wel wat.


    [Leuk. ^^]

    Mebarak schreef:
    Sorry dat ik steeds niet reageer maar ik ben heel druk met school en mijn Frans examens.


    [Super veel succes met je examens! (:]

    Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

    Door mijn duw zet de jongen een paar stappen vooruit, maar blijft dan abrupt staan.
    Ik kijk hem vals en een tikkeltje verbaasd aan.
    "Gelieve dát niet meer doen!" Zeg hij geërgerd.
    "Sinds wanneer bepaal jij hier de regels? Ik ben de cipier," Zeg ik kortaf en kijk hem aan. "Lopen!" Roep ik tegen hem.
    Als de gevangenen hier de regels gaan bepalen, wordt het nog een mooi zooitje. Ik laat me niet zomaar tegen spreken. Wat denkt hij wel? Nieuw zeker?
    Ik kijk hem aan, wachtend op zijn reactie. Ik ben op alles voorbereid, je weet maar nooit hoe iemand zal reageren.

    Password schreef:
    (...)

    [Super veel succes met je examens! (:]

    Hahaha, ik heb alleen Frans hoor (: Het is extra en dat heb ik met mijn domme kop weer gedaan. Op mijn echte examens moet ik nog drie jaar wachten maar toch bedankt!


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Mebarak schreef:
    (...)
    Hahaha, ik heb alleen Frans hoor (: Het is extra en dat heb ik met mijn domme kop weer gedaan. Op mijn echte examens moet ik nog drie jaar wachten maar toch bedankt!


    [Oooooh. Oké. (:]

    [:) maakt niet uit hoor en heel veel succes met leren ]


    You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

    Kylian
    De cipier leek een beetje verbaasd door mijn reactie. Dat moest hij helemaal zelf weten, het was duidelijk dat mijn dossier niet belangrijk genoeg was om te onthouden. Ach dat gebeurde vaker, maar dan moest je het op een andere manier duidelijk maken.
    "Sinds wanneer bepaal jij hier de regels? Ik ben de cipier," zei hij. Doordat het zo kortaf gezegd was, werd het er voor mij niet beter op. "Lopen!" bromde hij er achteraan. Ik voelde hoe onbewust mijn spieren zich aanspande.
    “Aha je weet het dus niet,’ zei ik terug. “Nou dan zal ik het even duidelijk maken. Bij elke opmerking, bevel of andere shit die ik nu naar mijn hoofd geslingerd krijg, moet ik mijn uiterste best doen om jou en haar,” ik gebaarde naar Dakota. “Heel, in leven en bij bewustzijn te laten. Als ik dat niet doe wil ik niet weten hoe lang het duurt voordat ik uitgeraasd ben!” Na nog een dodelijke blik, draai ik me om en begin de gang uit te lopen.
    “Een beweging of woord kan genoeg zijn om mij gek te laten worden,” mompelde ik een eind verderop. Ik stond weer stil en deed een nieuwe poging om hier rustig te blijven, maar die Drew werkte me echt op mijn zenuwen.


    Do it scared, but do it anyway.

    Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

    "Aha je weet het dus niet," Zegt hij.
    Wacht even. Gaat hij mij nu de les lezen? Super.
    "Nou dan zal ik het even duidelijk maken. Bij elke opmerking, bevel of andere shit die ik nu naar mijn hoofd geslingerd krijg, moet ik mijn uiterste best doen om jou en haar," Zijn hand gebaard naar Dakota. "Heel, in leven en bij bewustzijn te laten. Als ik dat niet doe wil ik niet weten hoe lang het duurt voordat ik uitgeraasd ben!" Na zijn verhaal werpt hij me een dodelijke blik toe en loopt dan weg.
    "Een beweging of woord kan genoeg zijn om mij gek te laten worden," Mompelt hij vanuit het einde van de gang en blijft daar staan.
    Ik loop achter hem aan. "En jij gaat nu van mij verwachten dat ik je anders ga behandelen, omdat je je woede niet kan beheersen?"

    Dakota Moore.
    Toen ik het tweetal hoorde discussiëren bleef ik staan en keerde me naar het tweetal toe. Natuurlijk was dit de perfecte kans om ongemerkt weg te komen en nog even te genieten van mijn vrijheid, voor zover dat kon hierbinnen, maar het gesprek was zeer amusant. Hij had moeite met zijn woede onder controle houden? Helaas, hij was dus geen professionele inbreker en waarschijnlijk zou hij niet van pas kunnen komen. Surferboy vertelde dat hij zijn best moest doen om Drew, of erger, mij heelhuids te laten. Ik wilde hem zeggen dat hij met zijn vingers van me af moest blijven, maar hield mijn mond en deze keer was ik diegene die, met mijn armen over elkaar, tegen de muur aanleunde en alles gadesloeg.
    "En jij gaat nu van mij verwachten dat ik je anders ga behandelen, omdat je je woede niet kan beheersen?" vroeg Drew. Er rolde een klein lachje over mijn lippen, het was een gek gezicht, het tweetal. Het was wel duidelijk dat Drew wilde laten zien hoeveel macht hij had.

    Een korte post om even te laten weten dat ik ook leef ;p


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    [Yeah. Een overlevende!]

    [Is hier nog iemand? Volgens mij is het dood.]

    Ik kom eraan hoor. School maakt me alleen dood.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."