• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 13:16 ]


    Your make-up is terrible

    Ja, denk dat ik maar je voorbeeld volg zo. Telkens om 1 uur of later naar bed gaan is niet goed voor me :'].

    Gilbert Fuchs.

    Mijn gezichtsuitdrukking verandert niet wanneer ze besluit om mij het dossier terug te geven. Ik neem het aan en berg mijn mes op.
    "Sorry."
    'Ik hoop dat het je bevalt heeft,' zeg ik op een harde toon, waarna ik me omdraai en de keuken verlaat. Met een stalen gezicht loop ik de trappen weer op richting de tweede verdieping. Ik hoor her en der geluiden om me heen. Vreemd genoeg maken ze me niet meer bang. Ik vind mijn kamer in het donker, sluit de deur achter me en draai die op slot. Ik doe mijn slippers uit en kruip in bed. Ik krul me op onder de dekens en voel een onbeschrijflijk gevoel van kou door me heen sneren. En dan, zonder waarschuwing, glijdt een traan langs mijn wang naar beneden. Het is de voorbode van nog meer ellende. Zachtjes snikkend omarm ik mijn dossier.
    Het is oneerlijk. Ik had nu op de universiteit moeten zitten, in plaats van in dit godvergeten gekkenhuis. Waarom.. ben ik zo geworden? Waarom ben ik zo zwak? Waarom?!
    Had ik maar de kracht om het verleden bij het verleden te laten en me te concentreren op de toekomst. Ik wilde dat ik niet zo bang was.
    Ik schaam me zo.


    No growth of the heart is ever a waste

    Ik ken het, moet er morgen om half 7 uit. Gevolg; doodmoe en geen zin om ook maar iets te doen :"D.

    Samantha

    Ik beet even met veel schuldgevoel op mijn lip. Goed gedaan, Samantha.
    Ik besloot hem te volgen, en liep de trappen op. Hij liep een donkere kamer in, en zette de deur op slot. Ik zuchtte even en ging tegen de deur aanzitten. ''Hey, ik-'' ik fronste nadenkelijk. Ja, en nu? ''Het spijt me, ik had je dossier nooit mogen pakken. Ik- als je er over wilt praten..'' mompelde ik, en sloeg even een hand tegen mijn gezicht. Het was aardig bedoelt, nu maar hopen dat hij het zo opving.
    Ik trok mijn knieën op, en staarde voor me uit.

    Een korte dus, ik duik mijn bedje in :3.
    Slaap lekker!


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Goodnight! Half 7 is inderdaad niet prettig, ik heb tot circa half 12 ;o.

    Gilbert Fuchs.

    Ik word uit mijn gedachten gehaald door voetstappen. Ik slik even als ze halt houden bij mijn deur. Even word ik ongemakkelijk en mijn hand glipt weer naar het mes. Ik begrijp nu waarom wapens in handen van patiënten zo gevaarlijk zijn. Maar als ik geen keus heb..
    "Hey, ik-" Mijn mond zakt open. Stilte. Beladen stilte. Het is haar.
    "Het spijt me, ik had je dossier nooit mogen pakken. Ik- als je er over wilt praten.." Ik wrijf langs mijn ogen. Nog steeds zwijg ik. Ze verwacht een antwoord. Ik ben niet van plan om te praten. Althans niet over de inhoud van het dossier. Wat viel er immers nog te zeggen? Ik verberg het onder mijn kussen en kom overeind. Kort bekijk ik mezelf in de spiegel en probeer mezelf zodanig op te kalefateren dat mijn eerdere huilbui niet te zien valt. Ik haal diep adem en open de deur.
    Daar tref ik een zittende jonge vrouw aan.
    'Het is koud. Ik denk dat ik ziek word.' Zwijgend tuur ik de gang in.
    'Te weinig slaap tast je immuunsysteem aan volgens mij.' Stilte. Aarzeling.
    'Kom binnen.' Ik ga haar voor mijn kamer in, leg de schilderijen en tekeningen aan de kant zodat het er enigszins toonbaar uitziet. Ik schuif een stoel voor haar naar voren. Ik neem een glaasje water.
    'Wil je ook?'

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 23:25 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Hailey Robberts
    'waarom? ik weet zeker dat je het goed zal doen?' zegt hij 'kom nou maar, je zal het goed doen, echt'
    Waarom moet ik hem nou hebben ontmoet, straks wordt ik uitgelachen. Ik heb door dat ik het niet ga winnen en dus wel een lied zal moeten zingen.
    'd-dan doe i-ik wel I-i won't g-give up' Ik voel een traan over mijn wang glijden van de angst om straks weer uitgelachen te worden.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 6:53 ]


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Samantha
    Ik zuchtte, en wou net opstaan tot de deur werd opengemaakt.
    ''Het is koud. Ik denk dat ik ziek word.'' het was stil. ''Te weinig slaap tast je immuunsytsteem aan volgens mij.'' nog een keer stil, en ik zag een lichte aarzeling in zijn gezicht.
    ''Kom binnen.'' zei hij, en liep de kamer in. Verbaasd staarde ik voor me uit, maar kwam weer bij de realiteit en stond op, om hem vervolgens achterna te lopen. Ik nam plaats op de stoel die hij vooruit had geschoven, en zag dat hij een glas water aanbood. Ik schudde mijn hoofd. ''Nee, dankje.'' glimlachte ik, en keek een beetje de kamer rond. Veel tekeningen en schilderijen, hij was dus artistiek. Een goedkeurend geluidje ontsnapte uit mijn mond. Ik tekende zelf redelijk vaak voordat ik hier terecht kwam. Ik scheurde mijn blik weer los van de kamer, om vervolgens Gilbert aan te kijken.
    Ik realiseerde dat ik zijn naam wel wist, maar hij niet de mijne. ''Ik ben trouwens Samantha.'' zei ik tegen hem, en glimlachte even.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 6:55 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Quinn Mason Addams

    'd-dan doe i-ik wel I-i won't g-give up' stottert ze en ik zie een traan over haar wang glijden. zou het dan echt zo erg zijn? ik wil haar alleen maar helpen 'weet je wat?' zeg ik uitijndelijk 'ik zal hem wel zingen en als jij er klaar voor bent zing je mee oke?' dit leek me een beter idee. zo hoefde ze niet bang te zijn om te moeten zingen maar zelf kiezen.


    Je croix a toi

    Hailey Robberts
    'weet je wat?' zegt hij uiteindelijk. 'ik zal hem wel zingen en als jij er klaar voor bent zing je mee?'
    Ik keek naar de grond, nu voelde ik me alleen maar meer schuldig.
    Halverwege het lied besloot ik maar mee te zingen, erger dan de indruk die ik heb gemaakt kan het niet zijn. Het kwam er wel onzeker uit.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Quinn Mason Addams

    ze keek naar de grond alsof ze zich heel schuldig voelde, maar zong uitijndelijk wel mee

    toen we klaar waren maakte ik met mijn gitaar een extra lange uittro en sloeg uitijndelijk het laatste akkoord aan. ik keek naar Hailey, ze was duidelijk benieuwd naar mijn reactie ik zij alleen maar 'woow' 'was dit het slechte idee?' 'je kan vet goed zingen'


    Je croix a toi

    [ je moet ze eens allebij tegelijk afspelen dat kinkt vet goed]


    Je croix a toi

    Gilbert Fuchs.

    Ze slaat het aanbod af en ik neem plaats. Stilte. Ik besef me dat dit de eerste keer is dat ik iemand hier in deze kamer heb uitgenodigd. Misschien voel ik me beter op mijn gemak omdat ze een vrouw is. Op de een of andere manier ben ik niet meer zo nerveus als toen ik met Matthew in een kamer zat.
    "Ik ben trouwens Samantha," zegt ze dan. Ik knik.
    'Aangenaam. Gilbert. Maar dat zul je inmiddels wel weten.' Opnieuw stilte.
    'Mijn excuses dat ik je heb bedreigd. Dat was niet.. goed.' Ik heb een belangrijke regel overtreden, een van de zovele deze paar uren. 'Ns zien. Niet koken, niet in de kelder komen, niet midden in de nacht de kamer verlaten, geen dingen stelen, geen dossiers jatten, geen alcohol drinken en last but not least: geen mensen met de dood bedreigen.
    'Ik denk dat we die surveillancecamera's uit moeten schakelen. Ik denk dat iedereen in deze paar uur al zeker de helft van de regels heeft overtreden,' zeg ik met een vaal glimlachje.
    'Maar aan de andere kant zijn die camera's misschien wel het enige dat de mensen hier enigszins in bedwang houdt. In feite, als je het zo bekijkt is de enige plek waar je veilig bent je kamer.' Ik probeer het raam te openen, wat zoals verwacht niet lukt. Ik heb het vaker geprobeerd, maar zelfs een storing als deze werkt niet in mijn hand.
    'De gedachte niet te kunnen vluchten is.. frustrerend,' mompel ik.


    No growth of the heart is ever a waste

    Hailey Robberts
    'wow, was dat het slechte idee? Je kan vet goed zingen!' zei Quinn.
    Ja vast, leugenaar. Ik knikte maar wat stom.
    Hij hoefde niet te weten wat ik over mezelf vond.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 15:00 ]


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Samantha
    ''Mijn excuses dat ik je heb bedreigd. Dat was niet.. goed.'' zei hij, na een lange stilte. Ik keek hem even aan. ''Het is logisch. Ik bedoel..'' ik krabte even aan mijn achterhoofd. ''Ik had je dossier niet mogen pakken, en ik begrijp je reactie aangezien de informatie die erin staat niet echts iets is.. Waarvan je wilt dat iedereen het weet.'' zei ik toen, en glimlachte flauwtjes. Het moest vast moeilijk voor hem zijn, ik kan me niet inbeelden hoe het zou zijn als ik verkracht werd. Keer op keer.
    Ik schudde de gedachten van me af, en keek naar Gilbert die zijn mond opentrok om iets te zeggen.
    ''Ik denk dat we die surveillancecamera's uit moeten schakelen. Ik denk dat iedereen in deze paar uur al zeker de helft van de regels heeft overtreden,'' zei hij, en ik lachte zachtjes. ''Dat denk ik ook, maar toch is het vreemd.'' mompelde ik. ''Hoe kan alle begeleiding ineens weg zijn?'' voegde ik er aan toe, half tegen mezelf. Niet dat ik het erg vond, integendeel, maar het was niet iets wat dagelijks gebeurde.
    ''Maar aan de andere kant zijn die camera's misschien wel het enige dat de mensen hier enigszins in bedwang houdt. In feite, als je het zo bekijkt is de enige plek waar je veilig bent je kamer.'' zei hij, en ik keek hem bedenkelijk aan. ''Dat denk ik ook, maar dat is over het algemeen de enigste plek waar ik me veilig en mezelf voel.'' zei ik, en haalde even mijn schouders op. Het was waar; in mijn kamer waren al mijn persoonlijke spullen, en-
    Direct schoot mijn hand naar mijn broekzak. Ik zuchtte opgelucht; de brief had ik gewoon nog bij me. De brief die mijn moeder had geschreven. Mijn lieve, zorgzame moeder, overleden. Ik zuchtte zachtjes, en keek op.
    Gilbert stond op, en probeerde het raam te openen, wat niet lukte. ''De gedachte niet te kunnen vluchten is.. frustrerend,'' mompelde hij, en ik ging naast hem staan om ook een poging te doen tot het raam openen, maar tevergeefs. Ik had redelijk wat kracht in mijn armen; dat moest ook wel, aangezien ik op kickboxen zat voordat ik hier kwam.
    Dachten we eindelijk verlost te zijn uit de eeuwige marteling van opsluiting, konden we nóg niet weg. ''Hoelang moeten we hier nog zitten? De begeleiding is weg, de cellen zijn open; waarom de rest niet?'' mompelde ik, en zuchtte even. Fijn, nog steeds opgesloten in het gebouw die ik verafschuwde.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Helleuww! (:
    Heb ik iets gemist?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    HAPPP schreef:
    [Helleuww! (:
    Heb ik iets gemist?]


    [Qua voor jou poppetje.. Dan moet je even mijn laatste post lezen ;d]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Oliver Andrew Bruce
    Opeens ging er een deur open. Het was die jongen weer, degene die daarstraks opeens aan mijn voeten had gezeten. Jammerend sloeg ik mijn armen over mijn hoofd. Ik moest mijn excuses aanbieden, het moest. Bibberig kroop ik richting zijn voeten, ik kon niet opkijken door het trillen. Hoewel ik dat waarschijnlijk ook niet had gedaan als het me wel was gelukt. Mijn gezicht was nat van de tranen, mijn wangen rood van schaamte en mijn enkels van het bloed. 'Het spijt me! Ik weet niet wat er gebeurde, opeens was ik daar en.. Ik.. Sorry! Het spijt me zo! Ik weet niet wat ik heb gedaan, er zit een zwarte plek in mijn geheugen, ik..' Met een luide jammer sloeg ik mijn armen om zijn benen heen. 'Vergeef me, alsjeblieft,'

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 16:39 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.