• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 13:16 ]


    Your make-up is terrible

    Yvo Enright

    Ik keek toe naar de jongen die richting mijn voeten kroop. Moest ik naar achteren gaan? Of naar voren? Ik schudde lichtjes mijn hoofd en hij begon te praten. Ik bekeek hem eventjes toen ik hem beter kon zien in het licht. Half lang bruin haar. Zijn wangen waren rood en zijn ogen waren aan de lichte kant. 'Het spijt me! Ik weet niet wat er gebeurde, opeens was ik daar en.. Ik.. Sorry! Het spijt me zo! Ik weet niet wat ik heb gedaan, er zit een zwarte plek in mijn geheugen, ik..' zei hij. Ik bekeek hem eventjes verder en zag wat bij zijn enkels. Zijn armen sloeg hij om mijn benen heen. 'Vergeef me, alsjeblieft,' zei hij. Ik knipperde eventjes met mijn ogen. Meende hij het? Ondertussen zat ik weer te schrijven met mijn vinger. Ik keek eventjes naar Jenna en toen naar de jongen die nog tegen de muur aan zat. 'Wil je eh.. Binnenkomen?' vroeg ik aarzelend. Meer gezelschap, maar ik wou ook weten wat er met hem allemaal aan de hand was. Ook met de jongen die tegen de muur aan zat. 'Jij ook?' vroeg ik aan die jongen. Ik maakte mijn benen los uit zijn armen, liep naar mijn bed toe en ging er opzitten. De deur hield ik open, als ze wouden konden ze naar binnen. Al wou ik hem het liefst dicht hebben.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Oliver Andrew Bruce
    'Wil je eh.. Binnenkomen?' wordt me gevraagd. Ik durf geen nee te zeggen, en bovendien zie ik het meisje waarmee ik eerder praatte, Jenna, binnen zitten. Ik vind haar aardig, voel me op mijn gemak en redelijk veilig in haar buurt. Hoewel ik natuurlijk nooit veilig ben voor wat binnenin mij zit. Ze zal binnenkort wel merken hoe gek ik ben.. Dan gaat ze weg, en ben ik weer helemaal alleen. Ik ril bij de gedachte. Met kleine stapjes ga ik de kamer binnen, kijk een beetje om me heen, waarna ik op de grond ga zitten naast Jenna, die op het bed zit. Plotseling schaam ik me voor de snijwonden en het bloed op mijn enkels, en trek zo snel ik kan mijn broekspijpen er overheen, hopend dat ze het niet gezien heeft.
    Nu ik hier eenmaal zit weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Dus staar ik maar wat voor me uit, niet in staat iemand aan te kijken.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 17:00 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    Ik keek toe hoe de jongen naar binnen kwam lopen. Ik keek naar zijn voeten en zag nu wat het was. Bloed. Ik keek eventjes naar mijn voeten en toen weer naar de zijne. Ik zag bij hem geen woordjes. Waarom bloedde het? Toen hij zat trok hij zijn voeten in zijn broekspijpen. De bloed zou er zo doorheen dringen. Hij zat op de grond naast Jenna. Ik schoof wat op en klopte op bed. 'Zit zachter,' zei ik tegen hem. Ik pakte mijn pen en ging schrijven.


    [Fck it D: Mijn like-list van youtube ging op Jellyfish song.. en op dat heb ik dit geschreven -.-
    Als ik schrijf switch ik niet zelf van liedjes.. anders is het dag dag concentratie.]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Oliver Andrew Bruce
    Zijn rustige stem kalmeerde me enigszins, en verlegen ging ik naast hem op zijn bed zitten. 'Wat schrijf je? mag ik dat weten?' Vroeg ik, terwijl ik me nieuwsgierig iets naar hem toe boog, maar nog niet zó dat ik zijn woorden kon lezen. Mijn benen hield ik angstvallig op de grond. Ik zou waarschijnlijk sterven van schuldgevoel als ik nu zijn dekbed onder bloedde. Ik voelde hoe mijn broekspijpen onaangenaam tegen mijn benen plakten, maar negeerde het, ik zou niet wéér gek worden. Ik moest geaccepteerd worden, anders zou iedereen me gaan haten en me verlaten.

    [Amy can flyy! - Love, lust, and pixie dust! I ish kinda addicted to that song.. x) Ze zijn gewoon schattiiiggg.. n.n ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    'Wat schrijf je? mag ik dat weten?' vroeg hij, nadat hij naast me op bed was komen zitten. Ik haalde mijn schouders een beetje op. 'Dingen die me te binnen schieten. Dingen die ik moet schrijven. Het moet, hoe dan ook,' zei ik en ik bewoog mijn voeten ietsjes onbewust. Ik ging met mijn vinger langs een paar woorden. Bloed... Medicijnen.. Achluofobie.. Waanbeelden.. Donker.. Zwangerschapspsychose.. Duister.. Hypergrafie. Ik keek naar de jongen. 'Yvo,' zei ik en ik glimlachte een beetje.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Oliver Andrew Bruce
    'Yvo,' glimlacht hij. Voorstellen, hier ging het de vorige keer fout.. 'O-Oliver,' zeg ik zachtjes. 'O-Oliver Andrew Bruce,' Deels ook voor mezelf. Het helpt om hardop te zeggen wie ik ben, en ik kalmeer een beetje. Moe leun ik achterover, uitfreaken is vermoeiend. Ik sluit mijn ogen. 'Hoe kom jij hier?' Vraag ik voorzichtig, al weet ik dat hij het dan ook terug zal vragen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    Ik glimlachte eventjes toen hij zich voorstelde. Ik keek naar de woorden en las ze in mij zelf. 'Hoe kom jij hier?' vroeg hij. Ik keek hem eventjes aan en zag dat hij naar achteren aan het leunen was en zijn ogen gesloten waren. 'Achluofobie,' zei ik zachtjes en bleef eventjes stil. 'Hypergrafie.' Ik haalde mijn schouders lichtjes op en zuchtte. Ze hadden mijn pennen niet af moeten pakken en het papier niet. Verwaarlozing en geen hulp. Mij bestempelen met gek. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en keek naar Oliver. 'En jij?'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Oliver Andrew Bruce
    'Achluofobie, dat is bang zijn in het donker toch? Maar dat andere.. Wat is dat?' Ik zucht even. Ik zal hierna echt wel vertellen wat mij mankeert. Ik doe het echt, dat ben ik hem verschuldigd.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    Ik knikte lichtjes. 'Donker.. Duister.' Ik haalde mijn schouders lichtjes op. 'Hypergrafie?' vroeg ik en ik keek hem weer eventjes aan. 'Ik moet schrijven,' zei ik en ik keek weer eventjes naar mijn schrift. 'Ik weet het niet, het moet. Het liefst zichtbaar. Hoe dan ook, het moet,' zei ik zachtjes en trok mijn voeten wat meer naar me toe. Hij had nog niet verteld wat hij had. Nieuwsgierig keek ik hem aan.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [Je hebt een coole snakebite! ;D Zoiets wil ik ook.. :3 Probleem is dat ik 14 ben, en mijn ouders al flipten toen ik mijn haar verfde.. -,-]
    Oliver Andrew Bruce
    'Vreemd..' zei ik, in gedachten verzonken. Nu was het mijn buurt. Ik haalde even trillerig adem. 'Ik heb.. verlatingsangst, en een trauma.. Maar de psych's zeggen dat ik nog iets heb, dat waardoor ik die zwarte plekken in mijn geheugen heb, ik weet niet wat het is, wat ik doe in die tijd. Ik weet niet hoe het komt en waarom ze het me niet willen vertellen. Ik ontwaak soms opeens uit een soort trance, op een plek waarvan ik niet weet hoe ik er ben gekomen. Dat is eng,' Ik besef dat ik bijna fluister, en wrijf even met mijn handen over mijn gezicht.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 18:20 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Gilbert Fuchs.

    ''Het is logisch. Ik bedoel..'' Ik kijk op.
    ''Ik had je dossier niet mogen pakken, en ik begrijp je reactie aangezien de informatie die erin staat niet echt iets is.. Waarvan je wilt dat iedereen het weet.'' Ik knik.
    'Om die reden was ik ook blij dat ik en Matt de eersten waren die de kelder in kwamen.' Ik wend de blik van haar af en staar door het raam, waarlangs de regen naar beneden stroomt.
    'Ik weet niet.. in hoeverre je dat dossier door hebt gelezen, maar ik heb land en zee bevaren om die map te pakken te krijgen. Ik wilde weten wat over me geschreven werd. Maar ik begrijp nu wat Morgan bedoelde met dat ik er nog niet klaar voor was. Maar ik weet niet of ik dat ooit zal zijn.'
    Ik kijk even op als Samantha naast me komt staan en ook een poging onderneemt.
    'Het heeft geen zin,' zeg ik zacht.
    ''Hoelang moeten we hier nog zitten? De begeleiding is weg, de cellen zijn open; waarom de rest niet?'' vraagt ze ineens gefrustreerd. Ik zwijg even en kijk uit het raam. De dunne vrouw had gelijk; het regent inderdaad. Erg mistroostig.
    'Ik weet het niet. Om die reden vraag ik me nog steeds af of dit geen experiment is. Het is.. erg moeilijk om heldere gedachten te hebben op het moment. Deze situatie heeft meer van mijn geest gevergd dan normaal gebeurt op dit tijdstip.' Ik glimlach zwakjes en wrijf langs mijn ogen. Ik ben moe.
    'Ik moet je bekennen dat het toch geruststellend is. Wij kunnen er niet uit, maar niemand kan er ook in.'
    Hij heeft gezworen me te vermoorden als ik ooit met iemand sprak over wat er gebeurde. Die kille blik ging door merg en been, joeg me meer angst aan dan wat eraan voorafging. Ik zal zijn ogen nooit vergeten.
    Maar zolang die muren dicht zijn komt hij hier niet binnen. Ik heb me zo veel confrontaties met S voorgesteld, zoveel dromen gehad waarin we opnieuw elkaars pad kruisten. In al die dromen verloor ik. Vanaf toen wist ik dat niet klaar was voor nog een confrontatie. Ik ben niet sterk genoeg.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Wie ik? Ik heb maar aan één kant xd Snakebite is beide, maar bedankt ;d]

    Yvo Enright

    Ik knikte en luisterde naar zijn verhaal. Wat zou er gebeuren in zo'n trance? Ik deed mijn hoofd een beetje schuin en dacht half na. 'En dan noemde jij mij vreemd,' zei ik met een lachje. 'Hoe komt die trauma?' vroeg ik voorzichtjes, al kon je aan mij horen dat ik nieuwsgierig was. Verlatingsangst zei hij ook nog. Dat leek me kut.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Samantha
    Ik zuchtte zachtjes, en keek naar buiten. Het regende pijpenstelen, en de heldere maan en sterren werden gedekt door de dikke, grijze wolken.
    ''Ik weet het niet. Om die reden vraag ik me nog steeds af of dit geen experiment is. Het is.. Erg moeilijk om heldere gedachten te hebben op het moment. Deze situatie heeft meer van mijn geest gevergd dan normaal gebeurt op dit tijdstip.'' zei hij, en ik keek hem even aan. ''Een experiment? Dat is inderdaad het meest logisch wat ik me op dit moment kan inbeelden.'' gaf ik toe.
    ''Ik moet je bekennen dat het toch geruststellend is. Wij kunnen er niet uit, maar niemand kan er ook in.'' zei hij, en zijn blik verried dat hij diep in gedachten verzonken was.
    Ik knikte enkel, en dacht even na. Ik had niemand om voor te vrezen; alleen mijn vader, die er voor heeft gezorgd dat ik een grote angst voor hem heb ontwikkeld, alleen maar door dat stomme drank. Hij werd agressief, net nadat mijn moeder was overleden. Ik heb enkele littekens aan hem overgehouden, maar was toen gevlucht naar mijn oma. Ze merkte mijn zogenaamde agressieve gedrag op, en stuurde me hierheen.
    Ik zuchtte, en haalde een hand door mijn haar.
    ''Het is inderdaad een vreemde situatie, al heb ik liever dat ik 'vrij' door dit gebouw kan lopen zonder begeleiding die je alles verbied.'' zei ik schouderophalend, en gaapte even.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Oh, ik ken het gewoon als: 1 snakebite, 2 snakebites.. XD Maar als jij het zegt.. ;p]
    Oliver Andrew Bruce
    Ik grinnik bij zijn "En dan noem jij mij vreemd"- opmerking. 'Ik wou dat ik wist wat ik had,' Met een zucht denk ik na over hoe ik de reden voor mijn trauma zal formuleren. 'Ehm.. Ik was negen. Mijn ouders en ik waren op de weg terug naar huis, we waren een dagje naar de dierentuin geweest,'
    Het was een groot park, met meer dieren dan ik me ooit had kunnen voorstellen dat er waren. De meeste van mijn leeftijdsgenoten interesseerden zich hier niet meer voor, vonden de dierentuin kinderachtig. Maar ik vond het leuk, kon uren naar een vogel met gekleurde veren kijken, de manier waarop een katachtige zijn spieren spande wanneer hij rende. Zodra we thuis kwamen zou ik het allemaal tekenen, alles dat ik had gezien. Ik had van mijn ouders voor mijn verjaardag mijn vierentwintigste tekenblok gekregen, gisteren. Hij was lichtblauw, met uit de hoek de inval van de zon, en een zwerm vogels die vrolijk voorbijvlogen. 'Volgens mij eet je die dingen,' had mijn moeder lachend gezegd, haar warme armen en de geur van haar conditioner om me heen.
    Ik schrok wakker uit mijn herinnering en veerde overeind. Mijn moeder was hier niet. Ze was dood. Even overviel het verdriet me weer, maar ik schudde mijn hoofd. 'We eh.. We waren dus naar de dierentuin geweest. Op de terugweg, op een snelweg.. Er begon iemand te schieten achter ons..' Een snik verlaat mijn lippen. 'Mijn ouders.. Ze liggen begraven op een kerkhof, dat ik nooit zal kunnen bezoeken,' Het brok in mijn keel werd te groot. Ik klapte dicht, kon niet meer praten.

    [ bericht aangepast op 7 mei 2012 - 18:47 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Yvo Enright

    Ik keek hem aan toen hij vertelde. Hij werd stil en even later schrok hij en schudde hij zijn hoofd. Hij vertelde verder. Ik schrok van zijn verhaal. Ik had mijn beide ouders toch, toch? Geloof het wel, of er moet in die tussen tijd wat gebeurd zijn. Ze zouden mij dat wel verteld hebben, toch? Ja vast wel. Ik keek eventjes naar Oliver. 'Moet je ehm.. Een ehm.. Knuffel?' vroeg ik aarzelend. Ik wist niet of ik het juiste deed. Ik geloof het wel.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you