• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 13:16 ]


    Your make-up is terrible

    [Ik heb maar even de helft van mijn vorige post erin gedaan..]

    Yvo Enright

    'Hypergrafie en Achluofobie,' zei ik zachtjes tegen haar. Ik was benieuwd of ze wist wat het betekende. Ik zou het niet uit mijn eigen uitleggen wat het was. Ze wou weten wat ik had en dat had ik. Althans, dat zeiden de mensen. Ik ontkende het liever. Tjah, niks aan te doen, toch? Ik wachtte of ze antwoord gaf, maar voordat zij dat kon doen hoorde ik gegil van de gang. Heel dicht bij. Luisterde iemand af? Waarom? Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ik verbeeldde het me vast. 'Help!' hoorde ik iemand hysterisch schreeuwen. Ik schrok op en keek naar Jenna. Zou zijn gaan? Ze verroerde zich niet. Verdomme, moest ik alsnog. Ik keek naar de deur en wachtte eventjes. Het was stil, was het klaar? 'Help!' hoorde ik weer. Ik liep naar de deur toe en bleef aarzelend staan. Duister.. Donker. Nee! Ik schudde mijn hoofd en ging woordjes schrijven met mijn vinger. Ik opende toch maar. Ik zag twee jongens. Ik kende ze niet, maar eentje zat op de grond en de ander stond. Diegene die stond kwam me bekend voor. Ik bleef verstijfd staan. Door de jongens, door het duister.. Door de geur van bloed. Ik was er niet bang voor, had het zelf vaak genoeg gezien. Ik keek eventjes naar mijn voeten. Wat moest ik doen? Ik keek weer naar de jongens. Ik kon het niet goed zien, dus ik wist niet wat er allemaal aan de hand was. 'Ehh..' stamelde ik.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [Ik ga slapen, tot morgen. Xx]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    @ Aragog: Uuuh, laat haar iemands dossier afgappen (zou o.a. Gilbert en Emilio blij mee zijn :'D) of ruzie schoppen :Y).

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 21:56 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    [Of je gaat naar de gangen weer toe? ;D Ik heb namelijk weer niks te doen, alle personen waar mijn persoon bij is zijn offline, of gaan net slapen]

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 21:56 ]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Aurelia schreef:
    @ Aragog: Uuuh, laat haar iemands dossier afgappen (zou o.a. Gilbert en Emilio blij mee zijn :'D) of ruzie schoppen :Y).

    [Oeh, wat staat er in het dossier van Gilbert? Ghehe :3
    @Gabumon; als er sprake komt van vluchten bij het dossiergebeuren, rent ze wel naar de gang toe :'D]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Aurélie Rye Beate

    "Hier." hoor ik ineens en als ik opkijk, word er een bord in mijn handen geduwt.
    De jongen met het warrige haar glimlacht voorzichtig naar me terwijl ik hem verbaasd aankijk en ik werp een blik op het bord, wat ik voor me neer zet. Er zit eten in.
    "Ik weet dat het geen meesterwerk is, maar ik ben ervan overtuigd dat het een stuk gezonder is dan de troep die we gewoonlijk krijgen. In olijfolie gebakken, met sinaasappeldressing."
    Ik vraag me nu nog meer af of hij niet ergens de leiding heeft en onze dossiers heeft doorgelezen, wilt hij me soms vetmesten? Ik kijk nog steeds naar het bord, olijfolie en sinaasappeldressing? Het klinkt beter dan wat we normaal krijgen, dat wel. Misschien is hij gewoon aardig en weet hij nergens iets van.
    "Oh eh... bedankt." stamel ik en ik prik erin met mijn vork.
    Ik kijk weer even op en weet er een glimlach uit te persen. Nu moet ik natuurlijk ook beleefd zijn en er een hap van nemen. Ik haat etiquette. Ik kijk even geconcentreerd naar het bord om de verschillende vormen te onderscheiden. Ik herken krieltjes, wat aardappels zijn en... zijn dat asperges? Dat kan ik misschien wel eten, een hap, dat is groente. Ik prik met een trillende hand een asperge op mijn vork en steek het uiteinde in mijn mond, om er een klein stukje af te bijten en lang op te kauwen, voor ik het doorslik.
    "Het smaakt goed." zeg ik beleefd.


    Your make-up is terrible

    Wait, ga effe zoeken.
    Hij is iig vanaf zijn elfde tot zijn zeventiende verkracht door de nieuwe eigenaar van het weeshuis waarin hij zat. Die noemt hij 'meneer S'. Maar had ergens ook wel fragmenten neergezet van gesprekken. Effe zoeken.

    Voila, het stukje wat ik had opgeschreven.

    "Verslag 31 januari 2010.
    Gilbert Fuchs vertoont zichtbare tekenen van posttraumatische stressstoornis. Deze diagnose is bij hem vastgesteld door dokter D. Anderson. Vandaag ons eerste gesprek."

    Ik kan me het gesprek herinneren. Ik heb haast geen woord gezegd.
    Ik blader verder.

    "Verslag 15 juni 2010.
    Nog steeds noemt Gilbert zijn verkrachter 'meneer S'. Hij is terughoudend, angstig en wil me niet vertellen welke handelingen er exact hebben plaatsgevonden. De sessie heeft slechts vijftien minuten geduurd."

    Ik sluit de ogen even om tot rust te komen.

    "Verslag 8 september."

    Ik bekijk de bladzijde papier dat erbij is geplakt. Mijn handschrift. Ik heb moeten beschrijven wat meneer S bij me deed. Ik lees de zinnen over. Ik weet niet hoe ik het ooit heb durven opschrijven.

    "December 2003.
    Het sneeuwde. Ik kwam terug van de speelplaats. We gingen voetballen met R, M en S.
    We kregen een standje van meneer S omdat we niet op tijd terug waren. Iedereen ging naar zijn kamer, maar meneer S hield me vast bij mijn schouder en zei me dat ik mijn verjaardag nog niet had gevierd.
    Om vier uur kwam ik aan in de kelder. Ik moest zijn blouse openmaken. Ik zei dat ik het niet wilde. Hij zei dat dit mijn verjaardagcadeau was. Daarna maakte hij de mijne open. Ik had het koud. Hij omarmde me en zei me dat ik zijn riem moest losmaken. Ik zei dat ik niet wilde. Hij pakte me vast en zei dat ik dit voor hem moest doen omdat hij me opnam in het weeshuis. Ik was bang, maar hij pakte mijn handen en-"


    Ik heb ook geen leven :W.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 22:07 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    [Aww. Ik ga wel even een stukje schrijven dan, één momentje :3]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [ ik ga ook nu sslapen welteruste iedereen']


    Je croix a toi

    Samantha
    Ik verveelde me kapot, en zag een stapeltje dossiers liggen. Ik liep er naartoe, en pakte er een willekeurige uit. ''Gilbert Fuchs? Wie is Gilbert?'' vroeg ik in het algemeen, en keek even de keuken rond.
    Ik haalde mijn schouders op, en bekeek de dossier even. Ik was wel benieuwd, was ik de ergste hier? De enigste die zoals ze zeiden 'compleet gestoord' was?
    Een lichte grijns sierde mijn lippen, en ik bekeek de eerste pagina.

    [Sorry voor het korte stukje, maar het is zo lullig als Gilbert zijn kans niet krijgt om haar te stoppen :').
    Maar of dat zal lukken?.. Ghehe.]

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 22:13 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Lol hoe barmhartig 8D.

    Gilbert Fuchs.

    "Het smaakt goed," zegt ze. Op mijn normaal neutrale gezicht is een glimlach te zien.
    'Bedankt. Het is jammer dat we nooit mogen koken, maar ik doe het graag.' Ik gooi het laatste restje bier naar binnen. Eigenlijk heb ik bier nooit vies gevonden, zelfs als kind niet. Ik haal de schouders op, kom van mijn stoel en gooi het flesje weg. Opnieuw open ik de koelkast. 'Ns zien, misschien is er wel wat sterkers te vinden. Ik drink eigenlijk zelden alcohol, maar door dat bier begin ik de smaak te pakken te krijgen.
    'Chardonnay? Hmm, waarom ook niet.' Ik tover de fles tevoorschijn en pak een wijnglas. Als de therapeuten terugkomen en ons straffen voor wat we hebben gedaan, kunnen we net zo goed genieten van het moment.
    Ik loop terug naar mijn stoel. Opeens stop ik. Mijn dossier! Waar is het? Mijn ogen flitsen de kamer door. Ik heb het in de stoel neergelegd! Het kan toch niet da-
    "Gilbert Fuchs? Wie is Gilbert?" Ik draai me abrupt om, naar de plaats waar de stem vandaan komt. Ze zit.. mijn papieren te lezen. Het wijnglas valt op de grond en door stomheid geslagen weet ik niet wat ik moet doen. Ik dwing mezelf een houding te geven. Met een gevaarlijk langzame pas loop ik op haar af, met het hart in de keel.
    'Geef dat terug. Nu,' zeg ik met een ijskoude stem die door merg en been gaat.
    'Ik vraag het niet tweemaal.' Mijn hart bonst in mijn keel en ik bid tot god dat ze het niet gaat voorlezen. Maar haar geamuseerde ogen verraden het ergste scenario. Mijn hand glijdt twijfelend naar mijn mes in mijn zak.



    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Mijn ogen flitsten naar de jongen die een wijnglas omstootte, en op me af kwam lopen. ''Geef dat terug. Nu,'' zei hij. ''Ik vraag het niet tweemaal.'' voegde hij er aan toe, en een geamuseerde grijns sierde mijn lippen. Ik liep een stukje verder, en begon vluchtig het eerste stukje te lezen. Wat was er dat hem zo'n zorgen baarde?

    "Verslag 31 januari 2010.
    Gilbert Fuchs vertoont zichtbare tekenen van posttraumatische stressstoornis. Deze diagnose is bij hem vastgesteld door dokter D. Anderson. Vandaag ons eerste gesprek."


    Niks interessants. Vluchtig bladerde ik verder, en hield Gilbert in mijn ooghoeken in de gaten.

    "Verslag 15 juni 2010.
    Nog steeds noemt Gilbert zijn verkrachter 'meneer S'. Hij is terughoudend, angstig en wil me niet vertellen welke handelingen er exact hebben plaatsgevonden. De sessie heeft slechts vijftien minuten geduurd."


    Ik stopte met lezen bij het woordje verkrachter, en ik fronste even. Is hij verkracht? Ik mompelde zacht in mezelf. Wow, die zag ik dus niet aankomen.
    Mijn blik dwaalde weer af naar Gilbert, die een angstige uitdrukking op zijn gezicht had.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ik bal mijn vuisten. Ik haal mijn hand uit mijn zak. Ze ziet dit als een spelletje, een verdomd spelletje. Ik moet-
    Op haar dooie gemak neemt ze afstand van mij met mijn dossier in de handen. Al het bloed is uit mijn gezicht weggetrokken. Mijn lip is niet meer dan een vormloze streep. Ik wil haar geen pijn doen, maar ik heb geen keus. Mijn hand glipt weer mijn zak in, op zoek naar mijn mes. Je hebt je kans verspeeld.
    Ineens schieten haar ogen mijn kant op. Ik zie oprechte verbazing, zo niet schok in haar gezicht. Mijn ogen worden groot. Mijn adem stokt. Ze heeft het gelezen. Ik was.. ik was te laat.
    Dan, in een flits van actie, haal ik mijn mes tevoorschijn. Ik richt het op haar. Mijn blik is doodserieus.
    'Je geeft nu dat dossier terug. Dit zijn je verdomde zaken niet.' Een ijskoude stem. Ik zou haar af moeten maken alleen al om het lef om aan andermans spullen te zitten!
    Diep van binnen ben ik bang, doodsbang voor hetgeen dat ze heeft gelezen. Ze zal het tegen me gebruiken, haar macht uitbuiten. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Het zwarte gat uit mijn levensgeschiedenis is opgenomen in dat document, dat nu in handen is van een gek.
    Met een ijskoude blik en de punt van mijn mes op haar gericht sta ik paraat om haar aan te vallen als ze mijn eis nogmaals in de wind slaat.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Mijn mond was een klein stukje opengezakt, en mijn ogen werden iets groter toen ik het mes in zijn handen zag. Ik moest boos worden om zijn scheldwoorden, maar ik voelde geen agressie. Vreemd, maar het zal wel ergens goed voor zijn.
    Zelf ben ik nooit verkracht; betast, maar daar bleef het ook bij. Ik had oprecht medelijden met deze jongen, dus liep ik naar hem toe en gaf hem kalm zijn dossier terug. Normaal gesproken had ik mijn vuisten gebruikt als ik bedreigd werd, - in dit geval door zijn mes, maar ik begreep hem. ''Sorry.'' zei ik zacht.
    Het moest vast een verschrikkelijke herinnering zijn, en ergens wou ik dat ik hem kon helpen. Ik vreesde dat hij hierna niks met me te maken wou hebben, of dat hij zich schaamde; dat zou ik zelf wel gedaan hebben.

    [Ik ga zo slapen :3]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Aurélie Rye Beate

    "Bedankt. Het is jammer dat we nooit mogen koken, maar ik doe het graag." zegt hij.
    Ik leg mijn vork neer en blijf naar het bord kijken, waardoor ik veel mis. Pas als er een glas kapot valt kijk ik angstig op.
    "Geef dat terug. Nu. Ik vraag het niet tweemaal." hoor ik hem zeggen. Mijn adem stokt en mijn blik schiet naar het meisje waarop hij afstapt. Maar zij neemt gewoon afstand en leest erin. Was het zijn dossier?
    Ineens haalt hij een mes tevoorschijn. "Je geeft nu dat dossier terug. Dit zijn je verdomde zaken niet." Door zijn ijskoude stem lopen de rillingen over mijn rug en wil ik wegvluchten en onzichtbaar zijn, hoewel het helemaal niet tegen mij bedoeld is.
    Ik schiet uit mijn stoel waardoor mijn bord met een luid kabaal op de grond klettert. De eerste gedachte die door me heen schiet is dat ik het nu niet hoef op te eten, ook niet uit beleefdheid. De tweede gedachte komt eigenlijk niet ver, ik weet zeker dat ik nu de aandacht heb getrokken en loop rood aan, terwijl ik een excuses mompel en achteruit schuifel, zonder naar ze te kijken, ik kijk gewoon naar de grond, hopend dat ze het niet eens merken.


    Your make-up is terrible