[RPG] Alcatraz - One. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 mei 2012 - 10:13 ]

Victor Benjamin Söderberg

Mijn medegevangene loopt zenuwachtig heen en weer. Soms werp ik een blik op hem. Hoewel we al een tijdje samen zitten heb ik eigenlijk nog nooit één woord met hem gewisseld. Ik weet niet eens waarom hij hier zit. Ergens hoef ik dat niet te weten. Dit houdt ons in evenwicht. Ik grinnik als hij nogmaals heen en weer loopt.
"Energie teveel?" vraag ik met een kleine grijns.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Escritura schreef:
(...)

[Kijk in de story. ^^

uhm, Frodo, het is wel niet de bedoeling dat je de personages van andere bestuurt. (: Ik schrijf nu wel een stuk dat aangepast is op dat van jouw, dat is geen probleem. ^^ Je bent hier nieuw in, dus eht is jouw fout niet. ^^ ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Password schreef:
(...)

[Nee, je mag helemaal niks zeggen/doen. Iedereen bestuurd zijn eigen personage.]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

[Ik zal nu even een post voor Drew schrijven. (:]

Luca Jones

"Energie teveel?"
Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk naar de jongen. Ik zie dat er een grijns op zijn gezicht staat en ik knik snel.
"Ja." antwoord ik kortaf en ik aarzel om nog iets erbij te zeggen.
Ik schud mijn hoofd, meer tegen mezelf dan tegen hem en zucht.
"Ze moeten ons er vaker uitlaten." beslis ik hardop.
Ik ben veel beweging gewend, thuis zat ik nooit stil. Dat kan ook niet anders, ik ben de man in huis, ik moet alles doen. Dit kleine hok is om gek te worden, ik hoop dat wel snel mogen ontbijten. Niet dat ik honger heb of ook maar honger krijg van die troep die ze hier serveren, gadver, ik moet er gewoon niet aan denken. Zelfs ik kan dat nog beter!

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 20:36 ]

Your make-up is terrible

Nicole Joy Eastwood
Ik word wakker van gehuil. Ik open mijn mond al om een snauwende opmerking te maken dat de persoon zijn kop moet houden en me moet laten slapen als ik zie dat het een meisje is. Mijn nieuwe kamergenote. Ze heeft blijkbaar niet door dat ze bij nog iemand anders in de cel zit. Zwijgend kom ik overeind en bestudeer ik haar. Haar lange steile haren zijn knalrood. Overduidelijk geverfd. Bij haar lip zit een piercing. Ik doe weer mijn mond al open om iets te zeggen maar doe het toch niet. Ik weet nog hoe ik me voelde toen ik hier voor het eerst was. Nu ongeveer twee week geleden. Nog steeds voel ik me een beetje zo maar het is al iets geminderd. Ik heb niet meer de behoefte om iemand bij het minste of geringste te slaan of in huilen uit te barsten. Ik richt mijn aandacht weer op het meisje. Ze ziet er niet echt uit als een doorgewinterde crimineel. In tegenstelling tot sommige van de anderen hier. Bij het noemen van een paar van die namen kan er al een rilling over mijn rug lopen. Ik zucht even en schud het van me af waarna ik weer ga liggen. Iets later kom ik alweer overeind. Slapen lukt nu toch niet meer nu zij zit te huilen. Zachtjes schraap ik mijn keel. 'Als je iets nodig hebt moet je het maar zeggen,' zeg ik zo vriendelijk mogelijk tegen haar.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Bij deze roep ik jullie hulp in dit is voor mij de eerste keer dat ik in tegenwoordige tijd schrijf dus mocht ik een keer de fout in gaan zou ik het heel fijn vinden als jullie mij er even op wijzen. Dit geld ook voor eventuele kritiek (mits het opbouwend is) en tips, dus voel je vrij. Hier is m’n stukje, enjoy]

Merylle Auréle Virginie Isabelle Blanche –Beau-

Mijn vingertoppen duw ik in zijn licht getinte huid en ik krom mijn rug zodat zijn buik heel licht die van mij aanraakt. Ik voel de warmte door mijn lichaam trekken naar mijn buikholte, niet van liefde of van genot mar van genoegdoening. ‘Merylle,’ kreunt Matt zachtjes terwijl hij speelt met mijn roodbruine haren die altijd een lichte en frisse geur van regen met zich mee lijken te dragen. Ik span mijn kuiten aan en als vanzelf krult mijn bovenlip een stukje omhoog, iets wat altijd gebeurt als ik me irriteer. Teder duw ik een paar kusjes in zijn hals zodat hij mijn gezichtsuitdrukking niet kan zien en wanneer ik mijn gezicht weer in een plooi heb laat ik m’n hoofd weer in het kussen zakken. Koortsachtig hou ik zijn blik vast, alleen op die manier kan hij niet zien dat ik in mijn linkerhand een pistool vastklem. Een pistool en dat pistool zal ervoor zorgen dat hij niet langer dan een paar minuten te leven heeft. Matt is minstens tien jaar ouder dan ik ben maar dat doet er niet toe, hij is degene die Scarlett en Daan vermoord heeft. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien en vanaf toen zwoer ik wraak te nemen. Het moment is nu, tien jaar heb ik hierop gewacht. Na tien jaar is mijn wraakgevoel alleen maar sterker geworden. Trillend breng ik het pistool naar zijn hoofd, moorden is een alledaagse kost voor me maar dit keer is het anders. Dit keer komt er gevoel bij kijken. Ik mag niet falen, dat is cruciaal. Plotseling geeft Matt een ruk aan mijn arm, in een opwelling van paniek haal ik de trekker over. Het pistool is nu gericht op zijn rug en niet op zijn hoofd zoals gepland. Het schot galmt na in mijn hoofd, niet veel later voel ik zijn lichaam verzwakken en op het mijne zakken. Ik zie enkel zijn blik van pure haat en woede en zijn hand die zich naar mijn keel uitstrekt. Snel wurm ik me onder zijn lichaam vandaan en gris mijn blouse van de stoel, godzijdank was ik zo slim en vasthoudend om m’n broek aan te houden. ‘Mijn naam is Beau voor jou,’ sis ik nog nijdig, ik weet dat hij het waarschijnlijk niet eens kan horen. In alle haast ren ik het kraakpand uit.

Ik klem mijn kaken op elkaar terwijl ik de brief die ik in mijn handen hou haast verkreukel. Nog een keer werp ik een blik op de laatste woorden ‘groetjes Matt’ het hoekige handschrift, zijn botte taalgebruik en zijn woordkeuze alles klopt. De inhoud interesseert me niet meer. Hij leeft nog is het enige wat steeds weer door mijn hoofdschiet. Ik zit hier voor niets, ik heb gefaald. Voor het eerst en het laatst had ik gefaald. Weer voelde ik die pure haat van toen. De poging tot moord op Matt is niet de enige reden dat ik hier nu ben, zoveel mensen die door mijn toedoen vroegtijdig stierven. Matt, mijn struikelblok, door hem hebben ze me kunnen vinden en door hem zal ik de rest van mijn leven doorbrengen in deze muffige oude cel

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 21:00 ]

You can turn off the sun, but I'm still gonna shine -The remedy-

Victor Benjamin Söderberg

"Ja, Ze moeten ons er vaker uitlaten."
Ik knik instemmend en rek mezelf uit.
"Die vrijheid zullen we alleen nooit meer zien."
Ik spreek meer over mezelf dan over hem. Hoewel ik hier al drie maanden zit voelt het nog steeds onwerkelijk dat ik nooit meer buiten deze muren zal komen. Hoe hard mijn advocaat ook zijn best doet, tegen bewijs komt er niet daar durf ik al mijn geld - wat veel is - op te zetten. Ik bijt op mijn onderlip en kijk weer naar de heen en weer lopende jongen. Teveel energie.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Chayenne

Ik word wakker, en kijk zuchtend om me heen. Weer hetzelfde kille hok als altijd. Lijkt op mij. Ik ben ook kil. Altijd al geweest. Ik haal een hand door mijn lange zwarte haar en spring dan uit mijn bed. Ik trek snel mijn rode bh goed, en strijk mijn nike broekje glad. Daarna loop ik de badkamer in, en neem een snelle douche. Vandaag zou ik weer kijken hoe ik kan ontsnappen, want ik laat me niet tegenhouden door metalen tralies.

El Diablo.

Maya Juliëtte Adams
Voorzichtig opende ik mijn ogen en wou omdraaien, maar stopte direct toen er een snijdende pijn door mijn lichaam schoot. Die verdomde harde bedden, ik werd het zat. Ik besloot maar op te staan, en op mijn gemakje rekte ik me uit waardoor het gekraak van mijn gewrichten duidelijk hoorbaar was. Ik haalde even een hand door mijn zwarte, warrige haar en liep naar de muur met de deur, en leunde er tegenaan. Ik verveelde me kapot hier, en dit al voor bijna een jaar.

[ bericht aangepast op 4 mei 2012 - 20:52 ]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Rules.
• 16+ mag, maar hou de details voor je.
• Speel realistisch. Wanneer dit niet gebeurt, wijs ik je erop.
• Minimaal 7 tot 10 regels in het speeltopic (Zie tips: Klik hier).
• Alleen ik open nieuwe topic's of ik geef toestemming om het te doen.
• Naam veranderingen doorgeven.
• Als je afwezig bent voor een langere tijd, moet je het melden anders wordt je personage verwijderd.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Escritura schreef:
(...)

Volgens mij was het nodig om mensen hier even op te wijzen. ^^"

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Ik stond klaar bij het helikopter platform samen met Nessarose. De helikopter bracht een nieuwe gevangene binnen. Een meisje. Het lijkt wel of vrouwen in deze maatschappij tegenwoordig zich behoorlijk stout gedragen. Ach, ik heb er geen problemen mee. Meer plezier voor mij.
"Doorlopen," Schalt de stem van Nessarose over het platform. Ik werk nu al een tijdje samen mijn haar ze is een collega van me. We spreken elkaar nauwelijks. Alle cipiers leven langs elkaar.
Rustig lopen we het grote, hoge ijzeren hek binnen. Door naar het ontvangst kamertje.
"Kleren uitdoen," Opnieuw neemt Nessarose het woord. Ik heb dit al vaak genoeg gezien. De heren hebben er meestal geen problemen mee, maar vrouwen, met name meisjes kunnen er een behoorlijk punt van maken. Misschien omdat ik erbij sta?
"Nu?" Zegt ze terug. Ze probeert haar stem stoer te houden, maar je kan merken dat ze zich niet op haar gemak voelt.
"Maar er kan elk moment iemand binnen komen! Ik wil wat privacy!"
Ik grinnik zachtjes. Het hele gebouw zit vol met camera's. Ze heeft geen privacy en die krijgt ze niet meer terug.
"Kijk eens in de rechterhoek popje," Nessarose wijst naar de camera.
"Vanaf nu heb je geen privacy meer,"
Opnieuw grinnik ik zachtjes. Van de hele procedure van het helikopterplatform naar de cel is dit de leukste. Niet alleen omdat ik de gevagenen helemaal naakt kan niet, maar vooral omdat ze er altijd zo'n stampij van maken. Geweldig!
Het meisje kleedt zicht uit tot op haar lingerie. Ik geef de bak aan Nessarose en leun dan tegen de muur en kijk naar haar. Nessarose's handen glijden over haar tedere lichaam. Ik kan zien aan haar dat ze zich vreselijk onprettig voelt. Nog beter.
"Die zal je ook aan mij moeten geven, meis," Zegt Nessarose en wijst naar het kettinkje.
Regel één; Geen sieraden, riemen en schoenen met veters. Of te wel; Dingen waarmee je jezelf om zeep kan helpen.
Nadat ze foulleerd is, mag ze haar kleren weer aantrekken. De gevangenen mogen blij zijn dat ze niet in een wit/zwart gestreept pakje hoeven te lopen. Hoewel, misschien zullen sommige dat wel goed staan.
Ik hou haar handboeien losjes vast en leidt haar naar haar cel. Ik hou mijn ogen continu op haar gericht.
Met de zilveren sleutel open ik de deur, sluit deze achter me en klik haar handboeien los. De striemen om haar arm bewijzen de kracht van de handboeien. Prachtig.
"Het is spijtig," Mompel ik zacht.
Ze kijkt me niet-begrijpend aan, maar ik grijns en sluit de deur goed af. Achter me hoor ik de hoge tonen van haar gehuil. Ach, dat zal zo wel over zijn. Het zijn de eerste paar uren. Die zijn het ergste.
Ik blijf tegen de muur staan en laat mijn ogen over de dichte deuren van de cellen glijden.

(Ik weet niet of je al zo snel achter elkaar dingen mag posten.. zo niet, verwijder ik dit wel)

Delphine Sarah Parker

Verschrikt kijk ik op als een meisje met blond haar op me af komt lopen. Ik had haar slapende lichaam verward met een berg dekens en zie nu pas het andere bed dat tegenover het mijne staat.
'Als je iets nodig hebt moet je het maar zeggen.’ Zegt ze vriendelijk. Snel veeg ik de tranen uit mijn ogen en probeer de opkomende snikken te verbijten. De lichtblauwe, vragende ogen van mijn celgenoot rusten nog steeds op mijn gezicht en ik probeer een antwoord te stamelen, maar er komt alleen een klein ‘dankjewel’ uit. Een bibberig lachje glijdt over mijn gezicht en ik ga met opgetrokken knieën op mijn bed zitten, tegenover haar. Tevergeefs probeer ik de uitgelopen mascara onder mijn ogen weg te vegen maar besluit dan dat het toch niets helpt.
‘Dus,’ zeg ik, als ik er zeker van ben dat ik mijn trillende stem onder controle heb. ‘wie ben jij?’

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Escritura schreef:
(...)

Volgens mij was het nodig om mensen hier even op te wijzen. ^^"