[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dana
'Dat ben ik ook om jou, ik heb geen idee of ik het overleefd had als jij dood was gegaan.' Ik sloot mijn ogen. 'Dat had je wel,' zei ik zacht. 'Dat zou je makkelijk kunnen.' Zo moeilijk zou het niet zijn. Als ik was gestorven hadden er niet zoveel mensen mij gemist. Er zijn kinderen gestorven die wel veel mensen hadden van wie ze hielden. Ik kon het net tegen houden om het te zuchten.

[Jep.]

---

"Ignite, my love. Ignite."

[mooizo^^]

Cedric
'Dat had je wel. Dat zou je makkelijk kunnen,' zei Dana zacht. Geschrokken stopte ik even met alles. Ik pakte haar hoofd tussen mijn handen en keek haar aan. 'Dana, ik ben al eens in paniek geraakt omdat ik dacht dat je dood was!' zeg ik nog steeds geschrokken. 'Ik wil er zelfs niet aan denken wat ik had gedaan als je echt dood was. Waarschijnlijk had ik minimaal iets gebroken, als het niet erger was. Geloof me, ik kan jou niet ook nog missen!' Waarom zei ze dat? Ze wist niet hoeveel het me zou doen. Ik was al iemand verloren, Dana al een keer bijna en nu beweerd ze dat ik het makkelijk zou hebben als ze echt gestorven was.

Dana
'Dana, ik ben al eens in paniek geraakt omdat ik dacht dat je dood was!' Cedric's stem klonk geschrokken. 'Ik wil er zelfs niet aan denken wat ik had gedaan als je echt dood was. Waarschijnlijk had ik minimaal iets gebroken, als het niet erger was. Geloof me, ik kan jou niet ook nog missen!' Ik keek Cedric even recht in zijn ogen aan. Ik zei maar niet dat hij meer geschrokken was op dat moment omdat hij zichzelf de schuld gaf dan omdat ik het was. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik begon weer op mijn lip te bijten en ik wist niks te zeggen. Na een halve minuut keek ik Cedric weer aan. Ik deed mijn mond open om te zeggen wat ik dacht maar ik sloot hem gelijk weer.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana zei niets na mijn verhaal. Ze leek niet te begrijpen wat het met me deed. 'Dana-' ik was een zin begonnen zonder te weten wat ik wou zeggen. 'Je moet niet te negatief denken over jezelf. Het is waar wat ik zeg. Als je dood zou zijn gegaan, door wat dan ook, ik zou kapot zijn, echt kapot.' Ik zucht even. 'Je wilt niet weten welke gedachten er dan allemaal door mijn hoofd gaan en tot wat ik dan in staat ben. Ik weet niet of ik dan nog wel het nut zie om te leven.' Ik zweeg. Ik sloeg mijn ogen neer, het was waar. Het had niet veel gescheeld of ik had echt het nut niet meer gezien na Amy's dood. Iemand had me er weer boven op gekregen en ik ging door. elke dag ga ik door om die reden. Ik ben gaan leven voor andere en niet voor mezelf.

Dana
Ik keek Cedric even met open mond aan. Ik zei nog steeds niks. Hevig schudde ik met mijn hoofd. 'Nee,' fluisterde ik zacht. 'Ik, jij...' Ik kwam niet uit mijn woorden. Zoiets had nog nooit iemand tegen me gezegd. Ik voelde een traan langs mijn wang glijden terwijl ik Cedric aan keek. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' gaf ik zachtjes toe. Ik zweeg even. 'Ik hou van je,' fluisterde ik toen zacht.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Een kleine traan rolde over Dana's wang. Met mijn duim veegde ik hem eraf. 'Ik weet dat je van me houd,' zei ik zacht. Snel gaf ik haar een kusje op haar voorhoofd. 'Je hoeft niets te zeggen, als je maar beseft dat ik nu voor jou leef.' Ik slik nadat ik dat gezegd heb. Het had niet gezegd moeten worden. Het was waar, maar bijna onuitspreekbaar. Dat was een van de dingen die ik bijna niet kon uitleggen aan mezelf, maarja het was er eenmaal uit en kon niks meer veranderen.

Dana
'Voor mij leven?' herhaalde ik zachtjes. Je kon de verbazing in mijn stem duidelijk horen. Ik keek Cedric aan. Ik wist niet wat ik nu precies moest denken. Ergens klonk het heel eng maar ook best lief. Ik glimlachte even kleintjes naar Cedric. Daarna legde ik mijn hoofd weer op zijn borst. Mijn vingers liet ik over zijn buik heen glijden en daarna keek ik Cedric weer aan. Heel voorzichtig gaf ik hem een klein kusje op zijn lippen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Voor mij leven?' vroeg Dana verbaasd. Ik slik, maar knik dan. Ze liet haar vingers over mijn buik glijden en gaf me een voorzichtig kusje. 'Ja,' beaam ik. 'Zo heeft een wijs man me uit de ellende gekregen na de dood van Amy. Het was een oude reiziger die ik op een dag tegen kwam. Hij was wijs en zag wat er aan de hand was. Hij heeft me geleerd om te overleven, door voor anderen te gaan leven en niet voor alle ellende van mezelf. Hij heeft me dat in het midden van het bos geleerd en op momenten zoals nu moet ik weer terug naar dat begin.' Ik zuchtte. 'Ik was er echt slecht aan toe toen, ik leefde omdat mijn lichaam niet dood wou, maar mijn geest had het niet lang meer overleefd.'

Dana
Ik keek Cedric eventjes verbaasd aan. 'Wow,' zei ik. Ik beet even op mijn lip en besloot in mijn gedachte's dat ik dat echt moest afleren. 'Ik ben blij dat je die man tegen bent gekomen.' En dat was niet alleen omdat hij anders niet hier zou zijn. Het was omdat iemand zoals Cedric een goed leven hoorde te hebben. 'Weten je ouders er eigenlijk van? Ik bedoel, over hoe jij je voelt en wat die man heeft gezegd?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Weten je ouders er eigenlijk van? Ik bedoel, over hoe jij je voelt en wat die man heeft gezegd?' vroeg Dana. 'nee ik geloof van niet. Ze kennen me alleen vrolijk,' mompel ik. 'In die tijd was ik vaak van huis dus ze zagen me niet veel.' Van binnen wou ik dat iedereen zich de vrolijke Cedric zou herinneren en niet de jongen die altijd boos of gedeprimeerd was. Ik laat Dana weer los en kijk naar het bos. Het bos was het begin, maar ook het einde van m'n leven.

Dana
Cedric liet ik me los en ik ging weer gewoon naast hem zitten. Ik keek naar mijn handen terwijl ik nadacht over wat Cedric het laatste half uur allemaal had gezegd. Ik had nog nooit op zo'n manier naar Cedric gekeken. Ik begon tekeningetjes te op mijn knie te tekenen. Ergens voelde ik me een slecht mens. Om verschillende redenen. Ik klaagde altijd over mijn leven maar Cedric had het veel moeilijker en zwaarder gehad. Ik leefde nog terwijl er kinderen gestorven waren die veel beter waren dan ik. Zo had ik nog meerdere voorbeelden. Ik zuchtte even zachtjes en liet mijn hoofd tegen de harde boom vallen. Ik keek ook naar de bomen terwijl ik verder na dacht.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dina
De vrouw had iets op mijn hoofd gelegd en ik besloot eens te vragen wat er was gebeurd.
'Waarom lig ik hier?' Vroeg ik.
'Je bent voor de aanslag van een rots gevallen.' Antwoordde ze. Mijn ogen werden groot -aangezien ze normaal al enorm waren waren ze nu gigantisch- en zeiden genoeg.
'Er is een aanslag geweest op het eiland, er heerst nog paniek, maar het komt vast wel goed.' Stelt de vrouw haar gerust. Ik ging beter liggen. ik kon me inderdaad nog wel herinneren dat ik weer eens wegvluchtte toen ik andere jongeren aan zag komen. Waarschijnlijk was ik gestruikeld, maar een aanslag?
'Hoe ben ik hier zo snel gekomen?' Vroeg ik.
'Een van de begeleiders had je gevonden.' Antwoordde de vrouw. 'Toen hij je hierheen had gebracht gebeurde het.' Haar ogen stonden triest.

---

Cookies!

-Cedric-
Dana ging weer naast me zitten en leek in gedachten. Het was nooit de bedoeling geweest om het iemand te vertellen. 'sorry,' zei ik zacht. 'het was niet de bedoeling om het te vertellen.' ik sloot mijn ogen. De plek hier maakte me weer rustig. Dit was echt voor mij terug naar het begin. Het begin van dit leven. Het begin na de dood van Amy, na mijn dieptepunt. Daarvoor was mijn leven vrij rustig. Ik moest me vermannen om er niet weer aan te denken. Om niet weer in die slechte spiraal te belanden.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
"Als er druk op uit geoefend wordt doet het redelijk wat pijn." Ik kan het niet laten even te glimlachen naar Gawain. "Dat neem ik zo van je aan, ja. Het ziet er ook erg pijnlijk uit. Maar het komt goed, ik denk niet dat het moeilijk wordt je wond te genezen." Het is ongelofelijk dat hij zich zo rustig houdt, en erg bewonderenswaardig. Ik had voor minder de ogen al uit mijn hoofd gejankt. Ja, snauwt een stemmetje in mijn hoofd. Daar is Filischkin net nog getuige van geweest. Ik zucht even en wrijf vermoeid over mijn voorhoofd. Ik hoop dat hij Valerie niet overtuigd die piloot te executeren.. Al leek Valerie me daar niet het type voor. Maar ik kan het niet zeker weten, zij en Sasha hebben wel meer overeenkomsten. Terwijl ik op Cherie wacht zet ik de rest van de spullen klaar. "Kun je je eigenlijk nog herinneren hoe dit is gebeurd?" vraag ik ondertussen aan Gawain. Ik kijk naar de rest van de mensen in de ziekenzaal. Het zijn niet alleen jongeren: er liggen ook wat verpleegsters en technici. Mijn blik valt op een jong meisje, dat net nog bewusteloos was. Ze is in gesprek met een van de verpleegsters en kijkt haar met grote ogen aan. Eigenlijk moet ik even kijken hoe het met haar gaat, wat ze mankeert. Twijfelend kijk ik naar Gawains rug. Nu Cherie nog niet terug is kan ik toch nog niet veel, dus besluit ik om even naar haar toe te gaan. "Ik ga heel even kijken hoe het met dat meisje daar gaat, Gawain. Ik ben zo terug." Ik glimlach naar hem en leg kort mijn hand op zijn bovenarm, die gelukkig niets mankeert. "Het is erg knap van je dat je je zo groot houdt." Dan loop ik naar het meisje toe en ga naast de verpleegster staan. "Hallo." begroet ik ze glimlachend, en richt me tot de verpleegster. "Is ze in orde?" De vrouw knikt, maar lijkt niet helemaal zeker te zijn. "Ze is net wakker, dokter. Behalve wat flinke schrammen en schaafwonden heb ik geen uitwendige dingen gevonden. Ook niets inwendigs, voor zover ik kan zien. Al is het waarschijnlijk dat ze een hersenschudding heeft, als je die enorme val in beschouwing neemt." Ik knik nadenkend en kijk dan vriendelijk naar het meisje. "Hoe voel je je?"

Ik dacht, ik ga even naar Dina, anders is die zo alleen :]

[ bericht aangepast op 29 jan 2012 - 21:05 ]

[Jeej, Dina heeft bezoek ^^]

Dina
'Em, goed, denk ik.' Stamel ik terwijl ik nog een beetje denk over de aanslag. 'Alleen helder denken gaat niet zo goed.' Mompel ik. De vrouw zei iets onverstaanbaars tegen de verpleegster die knikte en wegliep. Er ging even een duizeling door me heen maar ik herstelde me weer.
'En nog iets?' Vroeg de vrouw die net was komen aanlopen.
'Een beetje duizelig.' Mompel ik. Ik zat nogal in over die aanslag.

---

Cookies!