[RPG] The Habit [7] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 18:43 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Dana
Cedric liep richting het bos en ik liep hem maar gewoon achterna. Hij zei niets. We liepen samen het bos in en na een tijdje werd ik nieuwsgierig.
'Waar gaan we heen?' vroeg ik aan Cedric. Ik keek hem nieuwsgierig aan.
Ergens was ik ook wel blij dat we weg konden van het puin. Ik was nog steeds bang iets te zien wat ik niet wilde zien, denk aan los geraakte ledematen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik wist mijn afschuw te verbergen toen mijn blik naar Valerie verschoof, nadat ze me had gevraagd wat we met dat stuk ongeluk moesten aanvangen. 'Ik zie niet in waarom we hem niet gewoon afmaken,' begon ik kort,' Maar goed, u bent de baas... Volgens mij hebben ze nog steeds mensen nodig bij de brand. Ofwel kan u hem puin laten verslepen naar de kustrand. Het hoofd van de technische brigade laat alle stenen van de klif af duwen. We weten wel niet wat we met het chemische afval aanmoeten...' zei ik koeltjes, me het gesprek met meneer Achmar, een man van een jaar of 47 die de leiding had over de Technische Dienst, terug voor de geest halend. Ik vond hem sympathiek omwille van zijn vermogen om berekend en helder te redeneren in tijden van crisis. 'We laten hem best niet in de ziekenboeg... We willen niet dat hij nog meer mensen doodt, of wel soms?' vroeg ik dan, te laat beseffend dat ik waarschijnlijk een grens had overschreden. Tot mijn eigen verbazing deed dat gegeven me niet echt veel. Het feit dat ze die terrorist in leven wilde houden, druiste compleet in tegen de straf die ik voor hem in gedachten had. Maar goed, zij had nu de leiding, zij was de baas en ik ging liever hondstrouw ten onder dan te overleven als een verrader, zolang ik geloofde in the cause.

[ bericht aangepast op 29 jan 2012 - 18:41 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dubbelpost

[ bericht aangepast op 29 jan 2012 - 14:46 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
Door de avonturen door het bos had ik wel redelijk een idee hoe ene bos is opgebouwd. 'Waar gaan we heen?' vroeg Dana na een tijdje. Ze was erg nieuwsgierig naar wat ik nu weer bedacht had. Ik bleef nog een tijdje zwijgend doorlopen. We waren er nog niet. Normaal zou ik het stuk rennen, maar dat leek nu geen goed plan. 'We gaan naar het midden van het bos,' zeg ik uiteindelijk. Na nog een stukje gelopen te hebben waren we er. Er stond een grote oude boom in het midden. Alles leek erom heen gemaakt. Rustig liep ik naar de boom en ging eronder zitten. 'We zijn er,' zeg ik. Het zonlicht kwam maar nauwelijks door het dicht begroeide bladerdek en het was hier redelijk warm. Het voelde bijna zoals thuis.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
'We zijn er.' Ik keek rond en zag een open plek met een grote boom in het midden. Cedric liep naar de boom en eerst was ik bang dat hij er in wilde klimmen maar tot mijn grote opluchting ging hij er onder zitten. Ik liep voorzichtig naar hem toe en ging rustig naast hem zitten. De plek was prachtig. Ik liet mijn ogen over de bomen glijden. Op een of andere reden gaf deze plek een rustig gevoel.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana kwam gelukkig weer bij me zitten. 'Nu zal ik je ook proberen uit te leggen waarom ik hier naar toe ging,' zeg ik rustig. Zeker weten dat het iets goeds was om uit te leggen, deed ik niet, maar het was het proberen waard. Eerst ging ik relaxt tegen de boom zitten. 'Het midden van het bos. De plek waar dit alles is begonnen,' begon ik rustig. even wachten ik, maar ging snel weer verder. 'Je weet dat ik uit het regenwoud van Brazilië kom. Dat is ook een van de redenen dat mijn dier een aap is en dat ik me bijna aangetrokken voel tot de bomen of een bos. Net kwam alles weer over me heen en toen wou ik terug naar thuis en het geen dat thuis is voor me zijn de bossen. Ik wou terug naar vroeger en naar het midden van mezelf. Het begin van mezelf ligt ergens in een bos in Brazilië. Om daar het dichtst bij te komen moest ik naar het midden van he bos.' Het was een langer verhaal dan gepland, ook een beetje onlogisch soms, maar dat was het. 'Nu heb ik het gevoel dat ik bij het begin van mezelf ben en daar weer alles om heen kan doen, net zoals dit bos.'

---

Do it scared, but do it anyway.

Valerie Savarin

'Ik zie niet in waarom we hem niet gewoon afmaken, maar goed, u bent de baas... Volgens mij hebben ze nog steeds mensen nodig bij de brand. Ofwel kan u hem puin laten verslepen naar de kustrand. Het hoofd van de technische brigade laat alle stenen van de klif af duwen. We weten wel niet wat we met het chemische afval aanmoeten...We laten hem best niet in de ziekenboeg... We willen niet dat hij nog meer mensen doodt, of wel soms?' Ik beet hard op mijn lip om niet te beginnen snauwen of té kortaf te antwoorden maar als het zo was, lag het aan de hoofdpijn en mijn humeur dat sowieso al op een laag pitje stond. 'Ik denk niet dat hij nog meer mensen zal vermoorden,' Met een lichte dwang forceerde ik mezelf tot een flauwe glimlach en deed mijn best om dezelfde koele toon als hij te gebruiken. 'Tenslotte had hij geen idee van onze activiteiten en hebben ze hem bij de overheid gewoon iets wijsgemaakt. Dat zou U toch wel moeten beseffen, want was dat tenslotte niet de reden dat U er weg gegaan bent?' Waarom ik het opeens voor Spencer opnam wist ik ook niet goed maar wat ik wel wist was dat ik weigerde om hem zomaar te laten afmaken, dat zou ons geen haar beter maken dan de overheid zelf. Over wat we hem konden laten doen hier in tussentijd twijfelde ik. Aangezien Spencer fysiek nog verzwakt was en de dingen die hij kón doen eigenlijk te zwaar waren voor hem. Met een berekende blik keek ik van Sasha naar Spencer en terug terwijl ik me bedacht dat ik misschien eerst Heathers mening als dokter nodig had.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Cedric. Toen hij klaar was met vertellen zweeg ik even, nadenkend over wat hij had gezegd. 'Dat klinkt...' Ik zocht even naar het goede woord. 'Mooi.' Ik keek Cedric aan. Voorzichtig pakte ik zijn hand en gaf er een klein kneepje in. 'Net zoals deze plek.' Ik glimlachte even en keek toen weer naar de plek waar we zaten. 'Helpt dit je rustiger te krijgen?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana vond de plek gelukkig ook mooi, maar ze had er niet dezelfde reden achter als ik. Ze pakte mijn hand en kneep even zacht. 'Helpt dit je rustiger te krijgen?' vroeg ze. ik knikte. 'Zeker weten, het is net alsof het hier niet uit maakt wat ik doe of zeg, het blijft hier altijd zo vredig.' Het was zoals thuis, het vrije gevoel als ik door het bos liep. Vaak samen met Amy. 'Het is alleen jammer dat Amy dit niet heeft kunnen zien, zij was hier beter voor geschikt dan ik.' Het was waar, zij was altijd vrolijk, iets wat ik nooit zou kunnen evenaren. Ook was ze beter dan ik, maar ze was-. ik kon er nog niet eens aan denken wat er was gebeurd. Ik liet mijn hoofd zakken.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
Ik zweeg even terwijl ik naar Cedric keek. 'Ik weet zeker dat ze bij je is,' zei ik na een tijdje. 'Als een soort van bescherm engel?' Mijn stem klonk onzeker en zacht. Nu ik het zo uitsprak kwam het in mijn oren heel kneuzig over. Eigenlijk best veel wat ik zei kwam kneuzig over, dat Cedric me nog niet alleen had gelaten is mij een wonder. Ik keek weer voor me uit.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Na de woorden van Dana trok ik snel mijn T-shirt uit. 'Ik zal altijd aan haar denken,' zeg ik zacht. 'Helaas ook altijd aan...'ik zuchtte even en maakte er het volgende van: 'het ongeluk.' ik kreeg het nog niet eens uitgesproken. Het was mijn schuld en dat wist ik maar al te goed. Van veel dingen zag ik twee kanten, en meestal waren de negatieve dingen overheersend. 'Ik zou nooit de negatieve dingen weg kunnen laten. Helaas zullen de altijd blijven,' mompel ik. Het was voor mezelf bedoeld.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
Ik bleef voor me uit staren en zei niks. Ik wist simpel weg niks te zeggen. Ik wilde dat ik Cedric kon helpen maar ik kon het niet. Even keek ik vanuit mijn ooghoeken naar Cedric en zag dat hij zijn shirt had uit gedaan. Zachtjes beet ik op mijn onderlip terwijl ik mijn benen op trok en mijn armen er om heen sloeg. Nog al die tijd zei ik niks.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Ze zei de hele tijd niets. Rustig trok ik haar tegen mijn ontblote borst. Alles hier deed me aan thuis denken. Zo had ik zo vaak met Amy gezeten. Rustig ging ik door Dana's haar.

---

Do it scared, but do it anyway.

Dana
Cedric's hand ging door mijn haren. Ik legde mijn hoofd tegen zijn blote borst. We zwegen alle twee. 'Cedric,' zei ik zacht. 'Ik ben echt heel blij dat je nog leeft.' Ik glimlachte eventjes. Ik hoorde zijn hart en dat maakte me rustig. Ik wist niet dat het aan de plek lag, of het moment maar op dit moment voelde ik me veilig.

[Waarom doet Cedric eigenlijk altijd zijn shirt uit?]

---

"Ignite, my love. Ignite."

[uhh goede vraag, ik zal het hem laten denken moment]

Cedric
'Cedric,' zei Dana zacht. 'Ik ben echt heel blij dat je nog leeft.' Ik glimlachte terug. Ik legde mijn vochtige shirt onder mijn hoofd en ging verder met het strelen van Dana's haar. 'Dat ben ik ook om jou, ik heb geen idee of ik het overleefd had als jij dood was gegaan,' mompel ik. Ik sloot mijn ogen. Mijn gedachten waren weer thuis. Een kleine flashback kwam naar boven. Amy en ik rende weer door de bossen. Het was een leuke flashback dit keer. Zoals altijd rende ik zonder shirt en in een korte broek. Amy was ook in korte, makkelijke kleren gehuld. Zo kleedden we ons vaak, gewoon omdat het makkelijk en vrij voelde. Dat was een van de dingen die ik meegenomen had van thuis. Gewoon om zonder shirt rond te lopen, het gaf me zo'n vrij en natuurlijk gevoel. zonder er echt bij na te denken ging mijn hand over het kleine aapje op mijn borst. Amy had hem gemaakt. Ik had hem laten zetten net toen ze gestorven was, zo zou ik altijd iets tastbaars van haar hebben. Net als haar ketting. We waren allebei in de maand december geboren en zij droeg altijd ene ketting met een pijltje eraan. Nu had ik hem dag en nacht om, voor haar.

[vraag beantwoord?^^]

---

Do it scared, but do it anyway.