[RPG] Kraft durch Angst. - Speeltopics

Duitsland 1942: Een jaartal dat de geschiedenis in zal gaan als een storm van gebeurtenissen. Met de Tweede Wereldoorlog in volle gang aan de oppervlakte, heeft niemand oog voor een andere soort oorlog die zich tussen de vechtende soldaten en lijdende mensen plaatsvindt: een duistere oorlog tussen vampiers. In een voor hen zeer gunstige tijd waar het mensenbloed vloeit als nooit tevoren, besluiten de eeuwenoude Europese aristocratische vampierleiders Caellum en Alchar hun clans te versterken en de vampieroorlog nieuw leven in te blazen, buiten het oog van de rumoerige maatschappij. Hun doel: de andere clan vernietigen en de machtigste groep vampiers worden die de onderwereld ooit heeft gekend. Hun middelen: kracht en aantallen. Het ultieme wapen waar de twee leiders op azen: Een eeuwenoude verloren ketting die de drager ervan onmenselijke kracht geeft. In ruil voor het recht van het dragen ervan, wordt de ziel aan de duivel verkocht.
In ruil voor het participeren in een clan wordt de vampier bescherming en rijkdom beloofd.
Er is geen ruimte voor Einzelgängers, vampiers die zich bewust afzijdig houden van de oorlog. De vampierclans kennen een zero tolerancebeleid en zullen deze vampiers als ze eenmaal zijn opgespoord, overhalen om zich bij hen aan te sluiten of te vernietigen.

Maar wat zal er met hun plannen gebeuren als de vampiers onvoorzichtig worden door het vloeiende mensenbloed en hun ras zo blootstellen, tegen wil en dank? Zal de oorlog veranderen in een oorlog die niet alleen gericht is tegen de mensheid, maar ook tegen de wezens van de onderwereld zelf? Of zullen enkele menselijke opportunisten hun slag slaan en proberen de Einzelgängers over te halen deel uit te maken van de menselijke oorlog en hen zo van een onbeperkte voorraad bloed kunnen voorzien en beter nog; misschien zelfs macht in de wereld van de mensen.
En mag men er wel zo zeker vanuit gaan dat de ketting die onmetelijke kracht schenkt, wel in handen van een vampier terechtkomt?

Don’t look at the future, don’t look at the past. Our time has come, right here and right now. We will fight for our right and seize power!

Tiny reminders.
• Vampiers zijn niet te doden met loden kogels, alleen met zilveren kogels en wapens en daglicht.
• Vampiers kunnen zich niet voortplanten met mensen. Ja, seks hebben kan wel.
• Vampiers kunnen een beperkte tijd zonder bloed. Langer als mensen zonder voedsel kunnen, maar afhankelijk van hun lichamelijke inspanningen op regelmatige basis.
• Kledij beschermt vampiers tegen daglicht. Blote lichaamsdelen zijn er erg vatbaar voor.

Houd er alsjeblieft rekening mee dat het verhaal zich afspeelt in Duitsland en niet aan één van de twee fronten. Dit is bewust gedaan om andere rollen in landen waarmee Duitsland in oorlog is ook een kans te geven mee te doen als spion, militair oid om het machtscentrum aan te vallen/infiltreren, en tevens Duitse burgers een rol te laten spelen, in case people don’t want to participate as a military.

Raadpleeg de story voor een beeld van de tijdsgeest.


Rollen [Mens].
Mogelijke suggesties: Soldaat in opleiding van de Wehrmacht/SS, lid van de Hitlerjugend (voor jongens) Bund Deutscher Mädel (voor meisjes), één van de nazi partijleiders (bijv. Adolf Hitler), generaal/officier, burger, verzetslid, onderduiker, spion.

Emily Jessica Grace (20) - Spion. By Clubbed.
Lise Jager (20) - Burger. By Humble.
Adrian Duncan Ross (23) - Amerikaanse soldaat. By Vluuv.
Elisabeth Jones (21) - Mens. By Endure.

Rollen [Vampier].
Mogelijke suggesties: Eén van de twee clanleiders, clanleden, einzelgängers, vrouw van één van de twee clanleden, verrader binnen de clan.

Fjodor Iljitsj Nazarov (24/108) - Einzelgänger/RA soldier. By Shogun.
Dawn Franklin (20/112) - Spion/clanlid. By RainbowDay.
Jena Berkhoff (19/20) - Einzelgänger. By JaiRy - Afwezig.
Sarah Louise Wagner (7) - Clanlid. By Proprius.
Vidic Zeitlin (26/334) - Kapitein clan Alchar. By Sid.
Pandora (25/478) - Vrouw Alchar. By Vluuv.
Alchar Zaryn (30/610) - Clanleider. By Shogun.
Lirit Isolde Hildegard (20/606) - Einzelgänger/verrader. By Statler.


Tiny reminders voor het spelen. Mist hier nog een goeie regel, meld het :]. Het is vakantie, dus ik kan best een dingetje of twee over het hoofd hebben gezien. Normaal ook, daar niet van.
- Gelieve geen drieregelposts. Als je geen inspiratie hebt, voel je vrij om, om hulp te roepen of wacht tot de inspiratie weer vloeit.
- Geen personages doden zonder toestemming van de speler. Ernstig verwonden, verminken, verkrachten, martelen en beroven mag wel. War, y’know.
- Dit is een RPG die zich afspeelt in de geschiedenis, for fun dus en geen geschiedenistoets die je moet leren. Je wordt niet tegen de muur gezet als je wat tijdsfouten maakt.
- Geen beslissingen voor andermans personages maken en perfect players maken.
- Gelieve pas joinen als je ook daadwerkelijk van plan bent te gaan posten!



Last, but not least: Viel Spaß!

[ bericht aangepast op 2 mei 2012 - 16:45 ]

No growth of the heart is ever a waste

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
Ze heet Lise? Klinkt ook best aardig, maar wie is Gabriele dan? Of verstond ik haar verkeerd? Dan wijst ze naar de man, Ilja, en naar boven, Gabriele. Ik probeer haar te begrijpen en staar dommig naar het plafond, tot ik snap dat er waarschijnlijk nog iemand in het huis is, die dus Gabriele heet. Ilja en Lise hebben ondertussen al hun gesprek afgerond en als ik Lise naar boven zie lopen begrijp ik dat er inderdaad nog iemand moet zijn. Als ik Ilja weer wat hoor brabbelen draai ik me om en kijk in zijn lachende gezicht. Wanneer hij is uitgesproken staar ik hem even glazig aan en schud dan zacht mijn hoofd, om aan te geven dat ik hem niet begrijp. "Hitler." zegt hij grijnzend, en wijst naar het portret. "I know who he is." antwoord ik met een bitter lachje. "Ik Pool. Krakau. Jij, Amerika, waar?" Weer laat ik zijn woorden even bezinken, en dan begrijp ik ongeveer wat hij zegt. Een polack, pool, als ik hem goed begrijp. "Tennessee." zeg ik kort. "It's in the South." De man gaat op een van de banken zitten maar ik blijf rustig staan, met mijn armen over elkaar geslagen. Ik heb het koud en ik ben moe, maar ik ben hier nog steeds te gast.. Ik wil niet onbeleefd lijken, dan is er nog minder kans dat ik geholpen word. Misschien kan ik via de vrouw wel aan wat burgerkleding komen, dan val ik in ieder geval minder op als ik het huis uit ga. Als ze me hier ten minste nog laat blijven.. Ik hoop het maar. Het idee om nu weer naar buiten, de sneeuw in te gaan staat me absoluut niet aan. Mijn keel voelt droog en dus haal ik mijn veldfles onder mijn jas vandaan en drink het ijskoude smeltwater dat er in zit op. Ik veeg mijn lippen af met de rug van mijn hand en stop de leg fles weer weg terwijl ik vanuit mijn ooghoeken naar Ilja kijk. "So, what are you here for? Are you a soldier? Or is she your girlfriend?" Het laatste vraag ik met een klein glimlachje en een knikje naar de trap, waar Lise net is verdwenen. Waarschijnlijk begrijpt hij me niet, maar om hier stilletjes te blijven staan wachten spreekt me minder aan dan in ieder geval proberen om een gesprek aan te knopen.

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
"Vandaag heeft niemand schoongemaakt, anders had ik het wel gemerkt." Ik frons nadenkend en kijk naar de rest van mijn spullen. Alles staat er nog, alleen het juwelenkistje lijkt doorzocht te zijn. Zou er echt iemand geweest zijn, of verbeeld ik het me? "Ben je wat kwijt?" Ik haal mijn schouders twijfelend op. "Ik.. Het lijkt of iemand mijn sieraden doorzocht heeft. Mijn parel oorstekers, barnstenen ring en saffieren broche zijn weg. Maar voor de rest lijkt er niets te missen." Ik zucht even en klap het kistje dicht, waarna ik de oorbellen in doe. "Ze zullen wel ergens ander lig-" Ik stop midden in mijn zin en slaak een kort en zacht kreetje als ik voel hoe ik van de vloer getild word. Als ik echter merk dat het Alchar is, ik had niet eens gemerkt dat hij achter me stond, glimlach ik en leg mijn armen om zijn nek. Blozend sla ik mijn ogen neer als hij me complimenteert. "Jij ook, lieverd. Je bent de mooiste man die ik ooit heb gezien en ooit zal zien. Daar ben ik zeker van." antwoord ik fluisterend met mijn blik op een lok van zijn haar die oplicht door het zachte licht in de kamer. Dan ga ik op mijn tenen staan en kus hem zacht en voorzichtig. Er trekt een tinteling vanaf mijn lippen door mijn hele lichaam heen en met tegenzin open ik mijn ogen en verbreek de kus, omdat ik weet dat we hier anders nog eeuwen zo staan. "Zullen we maar vertrekken?"

-Hehe, ik moet nog wat oefenen met al dat romantische geklef schrijven :')

Lise - Burger
Prima, dan ga ik Gabriele wel halen.
'Ik ben zo terug,' knik naar Ilja en loop naar boven. Ik hoor niets en als ik de kamerdeur open zie ik tot mijn verbazing dat Gabriele nog steeds slaapt. Hoe doet ze dat toch? Ik word van het kleinste gering al wakker en Gabriele zou het nog niet merken als er hier een bom zou ontploffen. Zachtjes doch stevig leg ik mijn handen op de zijkant van haar lichaam die het vervolgens langzaam schudden. Ze wordt er niet wakker van en ook als ik haar naam fluister reageert ze niets. Ik besluit mijn "geheime wapen" te gebruiken: kietelen. Nou, dat nog niet eens, zodra ik met mijn vinger over haar zij strijk, schiet ze met een kleine gil overeind.
'Je weet dat ik daar niet tegen kan!' Ik kan het niet laten even te grijnzen vanwege haar reactie, waarnaar ik mijn gezicht weer in de plooi trek.
'Luister, ik heb je hulp nodig. Spreek je Engels?' 'Een beetje, mijn oom woonde in Engeland, maar ik heb al zo'n idee waar dit heen gaat en je weet wat ik erover gezegd heb. Ik doe niet mee.' Nog niet, nee, maar ik krijg haar wel zover.
'Ditmaal is het anders, het gaat niet om Ilja-' 'Die Rus?' 'Die POOL, ja, maar ik wilde zeggen: dit gaat niet om Ilja, maar om Adrian. Ik geloof althans dat dat zijn naam is, is dat een Engelse naam?' Gabriele knikt.
'Dat kan, ja. Goed. Ik zal eens kijken wat ik kan doen, maar ik wil eerst weten wat hij precies van ons wil en dan pas praten jij en ik verder. Ben ik duidelijk?' Ze krijgt geen reactie van me, niet als ze zo tegen me praat. In plaats daarvan maak ik alleen maar een gebaar dat ze zich moet haasten en wacht buiten de deur op haar, zodat ze zich een beetje kan fatsoeneren. Wanneer ze naar buiten komt bekijkt ze mij van top tot teen.
'Ik dacht dat jij ook wel wat anders aan zou trekken.' Dat had ik in de tussentijd inderdaad kunnen doen, niet aan gedacht en nu is het te laat, ik wil dit afgehandeld hebben. Gabriele loopt voor me uit de trap af en blijft meteen staan.
'Je zei dat hij er niet bij zou zijn!' zegt ze met een boos gezegd en ze wijst erbij naar Ilja. Ik trek die hand naar beneden.
'Niet zo naar hem wijzen! En ik zei dat het niet om hem ging, niet dat hij er niet bij zou zijn.' 'Ik wil hem niet in mijn huis.' 'Ik wilde dat schilderij ook niet en dat hangt er nu toch.' Gabriele is nu stil, maar bijt overduidelijk op de binnenkant van haar lip.
'She help,' zeg ik tegen Adrian, maar Gabriele neemt het al snel over.
'You can talk to me.'

everything, in time

Eventjes een vraagje: wat moet ik me voorstellen bij een kerstmaal voor vampiers? Eten ze gewoon voedsel of krijgen ze elk 2 mensen ofzoiets?

Vidic Zeitlin - Kapitein clan Alchar.
Ik ben blij dat Alchar het er mee eens is per trein te gaan. Jammer is het wel, want het wagenpark van de clan is op zijn zachtst gezegd uitzonderlijk. En ik ben zelf maar al te gek op de nieuwste modellen die we hebben, de snelheid ervan is fenomenaal. Alchar spaart doorgaans kosten noch moeite om een pareltje met 4 wielen aan te schaffen.
'Dus, zorg ervoor dat jij en je mannen je kunnen beheersen in gezelschap van mensen. Ik heb geen zin in.. incidenten,' zegt hij.
'Ik verzeker u dat ik zoiets niet zal toelaten, heer. Maar ik heb al een paar mannen in gedachten en zij hebben mijn volledige vertrouwen.'
Dat stelt hem blijkbaar gerust, want hij staat op en verlaat de kamer na een bondig afscheid. Ik hoor hem op de gang iets zeggen, volgens mij tegen Viktoria's opruimers. En inderdaad, nog geen tel later komt er een klein groepje van 3 of 4 vampiers binnen. 'Lucht de kamer ook ineens,' beveel ik. Het is in de kamer mistig van de rook, merk ik nu Alchar weg is. Overal hangt een licht wit waas. Terwijl de poetsploeg begint, ga ik naar buiten. Ik zie door een open deur Viktoria zitten achter haar typemachine. Haar rode krullen heeft ze uit uit haar gezicht naar achteren opgestoken en het kaarslicht geeft ze een prachtige glans. Roerloos blijf ik staan kijken, fantaserend over hoe ik straks de speltjes uit haar haren ga halen en wat we dan verder gaan doen, tot ze me opmerkt en uitnodigend naar me lacht. Ik ruik haar parfum, een zachte, heerlijke bloemengeur die me ergens bekend voorkomt, maar ik zou niet weten van waar. Mijn lippen krullen zich als antwoord ook op tot een glimlach, maar ik besluit niet op haar invitatie in te gaan. Ik wil haar de hele dag voor me hebben en niet nu, zo eventjes. Misschien moet ik haar straks mee naar de film nemen.
Ik loop verder, met het plan een paar vampiers te rekruteren voor deze missie. De eerste twee vind ik samen op het oefenveld en ik spreek met hen af dat ze over een uur naar mij komen. De anderen zijn ook niet zo moeilijk te vinden, behalve de laatste. Brahms heet hij. Op de drukst bezochte plaatsen zoals de eetzaal of het oefenveld is hij niet en op zijn kamer al evenmin.
Ik begin geïrriteerd te geraken en net wanneer ik voor de 2e keer alles wil aflopen, komt hij boven water. Zijn gezicht met wijde pupillen maakt onmiddellijk duidelijk waarom ik hem niet vond; hij heeft net gedronken. Bloed, welteverstaan. Als ik hem erop aanspreekt, excuseert hij zich kort, maar oprecht. Ik vergeef hem graag, een voldane vampier is altijd oplettender en dat gaat nu wel van pas komen.
'Volg me, ik heb een mededeling voor jou en een paar anderen.' Brahms groene ogen lichten op. 'Krijgen we een missie, kapitein?'
'Geduld, mijn beste. Je zal het dadelijk horen.' Ik ben niet van plan iets los te laten zonder de rest, ik vind het vervelend om alles dubbel te zeggen.

[ bericht aangepast op 4 feb 2012 - 18:25 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Don't worry, ik zal je de seksscenes besparen .

Fjodor - Einzelganger/soldaat RA.

Ze verdwijnt naar boven, zodat ik en de Amerikaan hier achterblijven. Hij beantwoordt mijn vraag, maar ik heb de grootste moeite het te vertalen naar het Russisch.
"Tennessee. It's in the South." South.. zuiden. Dat klinkt logisch. Ik knik begrijpend. Ik vraag me nog steeds af hoe deze jongeman hier is gekomen, maar ik vind de woorden niet om het te vragen. Dit wordt praten met handen en voeten. Misschien wordt het tijd de alcohol naar voren te halen, dan verstaat iedereen elkaar geheid. Een van de gewoonten in het Rode Leger dat een serieus probleem kon worden, bedenk ik me innerlijk grijnzend. Wat zouden de Amerikanen drinken, cognac en whisky? Ik zie hem wat naar binnen gieten, maar betwijfel dat het alcohol is.
"So, what are you here for? Are you a soldier? Or is she your girlfriend?" 'Niet verstaan wat jij z-' Ik word onderbroken door een herkenbare twinkeling in zijn ogen en een knikje naar boven. Och Jezus, hij wil weten of ik het met haar doe. Ik grinnik, maar schud het hoofd.
'Nee, nee. Vluchten, uit Polen.'
Op dat moment komt Lise naar beneden gewandeld, met Gabriele in haar kielzog. Deze laat haar blik gevaarlijk over ons heen glijden. Als zijn blik even op mij blijft rusten, begint ze ineens te schreeuwen naar Lise. Vervolgens wijst een vinger onfeilbaar mijn kant op. Zo. Die mag me graag. Ze kijkt me hatelijk aan als Lise haar probeert te kalmeren. En net op het moment dat niemand behalve Gabriele het ziet, tuit ik mijn lippen in een luchtkusje naar haar toe. Haar hoofd wordt witheet van woede. Ze kan me wel afmaken nu. Hoogst vermakelijk dit.
Dan besluit ze dat ze me geen aandacht meer wil geven en richt zich tot Adran. Ik voel me lichtelijk beledigd dat ze met hem veel minder problemen lijkt te hebben dan met mij. Een typisch Russisch redeneringsvermogen steekt de kop op.
He Duitse heks, jullie zijn het Moederland binnengevallen en hebben honderden dorpen in de fik gestoken en mij kan je niet zien of luchten! Ondertussen wel allervriendelijkst zijn tegen die Amerikaan, die evengoed de vijand is. Mijn blik glijdt weer naar het portret.
Hitler is niet eens knap. Zou hij een vrouw hebben? Vast niet. Volgens mij is hij homo.

No growth of the heart is ever a waste

Ohja, ik had een 'gewone' maaltijd voor ogen, met inderdaad als lekkernij/drinken mensenbloed. Die mensen kunnen dan krijgsgevangenen zijn oid die zijn binnengebracht door een vampier in SS-uniform oid :].

Alchar - Clanleider.

'Hmm, we zullen het wel gaan nazoeken als we terug zijn. Maar laten we eerst eens ontspannen.' Moeiteloos hou ik haar in de lucht. De jurk lijkt op te lichten door het zachte kaarslicht. En dan richt ze haar groene kijkers naar mij. Nog altijd is ze in staat rillingen door mijn lijf te jagen.
"Jij ook, lieverd. Je bent de mooiste man die ik ooit heb gezien en ooit zal zien. Daar ben ik zeker van." Langzaam vormt zich iets van een glimlach op mijn mond. Ik weet dat Pandora niet de enige vrouw is die me iets dergelijks heeft gezegd, maar ik weet wel dat zij de enige is die het zegt met een onovertroffen toewijding en trouw. En liefde.
Ze bevrijdt zich uit mijn omhelzing en kust me, zacht en teder. Ik merk hoe er een rilling door haar lijf schiet en kan het niet laten te glimlachen. de gevoelens van lust vloeien weer door mijn lijf en nog voor ik ze een halt toe heb kunnen roepen, hebben mijn armen haar middel alweer te pakken gekregen en haar naar me toe getrokken, iets ruwer dan de bedoeling was. Maar god, wat is het moeilijk me in te houden soms...
Ik dreig mezelf te verliezen in de hartstochtelijke zoen, tot ze hem verbreekt en ik heel even verdwaasd achterblijf.
"Zullen we maar vertrekken?" Ik glimlach, haal een fatsoenlijke leren jas van de kapstok, bind een sjaal om mijn nek en doe de handschoenen aan. Vervolgens help ik Pandora met haar jas en al gauw lopen we door de gangen op weg naar het restaurant.
Onze chauffeur wacht buiten al trouw op ons. Het weer is buitengewoon helder, maar koud. Zelfs voor vampiernormen.
'Goedenavond, heer en mevrouw Zaryn. Waar kan ik u heenbrengen?' Ik geef hem een knikje als begroeting.
'Die Quelle.' 'Ah, uitstekende keus,' zegt hij vriendelijk. Ben ik nu de enige die er niet van gehoord heeft? Mijn hand glijdt over die van Pandora.
De rit duurt niet lang, maar in die tijd moet ik mezelf beheersen niet de handen onder haar jas te laten glijden.
'We zijn er. Kan ik..' Hij wenkt naar buiten, als teken dat hij zich graag tegoed zal willen doen aan het overschot aan menselijk bloed hier. Ik knik.
'Wek geen argwaan,' zeg ik. 'Natuurlijk, mijnheer.' Hij opent de deuren voor ons zodat we naar binnen kunnen stappen.
'Ah, sfeervol. Zeer sfeervol,' mompel ik. En wat ruikt dat mensenbloed heerlijk.

No growth of the heart is ever a waste

Vidic Zeitlin - Kapitein clan Alchar.
Wanneer we bij mijn bureau zijn, staan de andere 4 er al. Loïc, Viktor, Hugo en Licilius. Naar mijn menig veruit de besten die we hebben. Ik open de deur, het de schoonmakers zijn vertrokken en hebben hun werk op het eerste zicht goed gedaan. Geen bloed meer op de vloer en je kan alles weer zien zonder dat rook je het zich beneemt. Toch laat ik het raam nog even openstaan, het sneeuwt nog steeds. 'Sluit de deur als je wilt, Brahms,' zeg ik. De 'als je wilt,' is gewoon vriendelijk, hij zou eens moeten weigeren. Als hij dat gedaan heeft, begin ik mijn uitel.
'Dus, heren. Ik zal meteen met de deur in huis vallen. Over 4 dagen, de 27e, gaan wij zessen op missie naar de wouden ten oosten van Berlijn. De bedoeling is nieuwe clanleden te rekruteren, zo veel als enigzins mogelijk. Een vorig, jammerlijk gefaald eskader heeft zich 3 vampiers door de vingers laten glippen,' zeg ik rechtuit, het Parcifal-fiacso zal binnenkort wel bekendraken, als dat nog niet is gebeurd, 'Maar wij gaan ons zoiets niet laten overkomen. Nee, wij gaan hun mislukking meer dan goed maken. We vertrekken zo gauw de nacht valt per trein, dus zorg dat je spullen mee hebt. Maar enkel het hoogstnoodzakelijke alsjeblieft. Heeft er iemand nog vragen?'
Viktor schraapt zijn keel. 'Alles is volkomen duidelijk, kapitein.'
De rest knikt instemmend, enkel Loïc kijkt me met een frons aan. 'Loïc?' gebied ik hem. Hij kijkt me aan, zonder de frons te laten verdwijnen. 'Zouden we niet beter per auto gaan, kapitein? Dat is sneller en dan kunnen we meer meenemen.'
'En riskeren dat alles wordt opgevorderd door het leger van de Führer? Of dat elke Duitser ons opmerkt, om van onze doelen nog maar te zwijgen? Nee, Loïc, we gaan per trein. Ik wil zo min mogelijk aandacht op onze groep vestigen.'
Loïc knikt en de frons verdwijnt, al is het niet helemaal.
'Kapitein, hebben we een dekmantel voor op de trein?' vraagt Brahms, de jongste en uitzonderlijk intelligent. Ik mag hem graag.
'Daar wordt nog voor gezorgd,' zeg ik alleen maar. ‘Nog iets?’ Niemand zegt iets. ‘Dan mag u beschikken heren. Pas wel op: niemand hoeft nu al op de hoogte te zijn van onze missie.’ Met andere woorden: bekken dicht.
Ze vertrekken en ik besluit toch de raam maar dicht te doen, om de kille wind die naar binnen komt gezweefd, buiten te sluiten. Ik wrik de klink met een harde ruk naar beneden. Voor een mens zit dit raam muurvast, maar voor een gespierde vampier kost het geen enkele moeite om het te openen of te sluiten. Wat ook zijn nut heeft, mochten er mensen 'op bezoek' komen. Buiten staat een auto te wachten op de binnenplaats en ik blijf even staan om te kijken wat er gaat gebeuren. Een paar tellen later komen Alchar en Pandora aangelopen. Alchar helpt haar instappen en dan zijn ze weg. Waarom heb ik Pandora niet eerder dan hij ontmoet, vraag ik me weer een tikje jaloers af.

[ bericht aangepast op 4 feb 2012 - 22:23 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, ik denk dat dat voor nu maar het beste is ja ;x

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
Ilja reageert ontkennend op mijn vraag, en ik ben blij verrast dat hij me begreep. Dan wordt dit misschien toch niet zo’n ramp. Ik wil nog wat zeggen als ik voetstappen op de trap hoor. Ik draai me om en zie Lise samen met een andere vrouw de trap af komen. Dat zal Gabrielle dan wel zijn. Ze kijkt met priemende ogen en op elkaar geperste lippen naar mijn en Ilja, en zodra haar ogen op de Pool vallen begint ze te schreeuwen en te krijsen alsof Stalin in haar kamer zit. Gekke Nazi, denk ik met opgetrokken wenkbrauw en werp een blik op Ilja. Hij lijkt het wel amusant te vinden en eerlijk gezegd vind ik het ook wel wat komisch hebben. Het vrouwtje dat Gabrielle heet ziet er uiterst fragiel en klein uit, en als ze het op zou nemen tegen Ilja, die gespierd en twee keer zo breed is als zij, zou hij haar binnen een seconde al tegen de grond gewerkt hebben. Hetzelfde geldt voor mij, schat ik zo in, zelfs al ben ik verzwakt door de weken in het kamp. “She help.” begint Lise tegen me, maar Gabrielle onderbreekt haar. “You can talk to me.” Ik ben blij verrast door die woorden. Ze praat met een accent, maar alleen al het feit dat ze een begrijpelijke Engelse zin uit haar mond heeft laten komen stellen me gerust dat het nog wel goed komt. Ik stap op haar af en steek mijn hand uit. “Hello Ma’am. My name is Adrian. Adrian Ross, that is. Miss Lise told me your name is Gabrielle. Is that correct?” Ze staat met haar armen stijfjes over elkaar heen geslagen en lijkt even te twijfelen of ze mijn hand aan moet nemen, maar schudt hem dan uit eindelijk toch, al is het niet al te enthousiast.

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
Terwijl Alchar naar de kapstok loopt trek ik vlug mijn schoenen aan; Rode muiltjes die om mijn voeten blijven zitten mijn dunne gespjes. Ik loop naar Alchar toe en glimlach naar hem als hij me in mijn jas helpt. Mijn warme zwarte mantel sla ik dicht om me heen. Dan haak ik mijn arm door die van Alchar en loop samen met hem door de gangen naar buiten. We komen verscheidene vampiers tegen die allen eerbiedig naar ons knikken en ons gedag zeggen. Ik glimlach steeds beleefd maar kan niet wachten tot Alchar en ik weer alleen zijn. Zodra we naar buiten stappen duik ik nog iets verder weg in mijn mantel. Het is koud, écht koud. Overal ligt sneeuw en ijs en ik houd me stevig aan Alchar vast omdat ik bang ben om te vallen. Ik glimlach hartelijk naar de chauffeur, een van de vampiers die haast altijd een goed humeur lijkt te hebben. Hij glimlacht altijd, zelfs als hij het zwaar heeft, en dat siert hem. In de auto ga ik dicht tegen Alchar aanzitten en blijf zijn hand vast houden. Ik merk dat zijn lichaam vol spanning zit en er speelt een glimlach om mijn lippen. Zachtjes geef ik hem een kneepje in zijn hand zodra we er zijn, en nadat hij nog een paar woorden met de chauffeur heeft gewisseld stappen we uit. Ik glimlach dankbaar als de chauffeur mijn portier opent en me naar buiten helpt. “Nog een hele fijne avond, heer en mevrouw Zaryn.” Ik knik naar hem en wens hem vriendelijk hetzelfde toe. Dan loop ik, weer aan Alchars arm, naar de deuren van het restaurant toe en stap het warme gebouw in. Alchar complimenteert het interieur en ik knik instemmend. Het is luxe en met veel versiering ingericht, doch smaakvol en niet overdadig. De geur van de klanten en het personeel prikkelt mijn instincten en ik lik dorstig langs mijn lippen. Er komt al gauw een gastheer naar ons toe die onze jassen aanneemt en aan de kapstok ophangt en ons begeleidt naar een tafel op de tweede verdieping, achter in het restaurant. De tafel ligt wat afgelegen van de rest van het restaurant en we worden hier aan het zicht van de rest van de klanten ontrokken. Wel zitten we bij een raam, dat uitkijkt over de besneeuwde winkelstraat beneden. Ik glimlach tevreden en ga zitten. Zodra Alchar ook zit pak ik zacht zijn handen vast, die op tafel liggen, en aai rustig over zijn knokkels. “Het kan er best mee door, vind je niet?” zeg ik glimlachend.

-Nu kan Elisabeth inspringen door de menukaart te komen brengen etc

Oh, da's nou jammer!(no_chears)

Lise - Burger
Hoewel ik nog steeds een beetje sta te trillen van angst, staat Gabriele overduidelijk te trillen van woede.
'Hello Ma’am. My name is Adrian. Adrian Ross, that is. Miss Lise told me your name is Gabrielle. Is that correct?' Wat? Wat zegt hij? Buiten onze namen kan ik er werkelijk niets uithalen. Ook Gabriele moet de woorden even laten bezinken.
'Yes,' zegt ze dan. Wat ja? Ik weet zeker dat Gabriele wel meer had kunnen zeggen, maar aan haar strakke gezicht te zien heeft ze daar gewoon geen zin in. Hoe minder woorden, hoe beter. Ik vraag me af of ze boos is op mij, Adrian, Ilja of alledrie? Omdat ze Ilja duidelijk ontwijkt en hem geen blik meer waardig gunt, gok ik erop dat het aan hem ligt. Grotendeels dan.
'So, what do you need?' vraagt Gabriele geïrriteerd. Zaken doen, niet kletsen.
Vanuit mijn ooghoek hou ik Ilja wel in de gaten, als dit afgehandeld is, kan ik eindelijk met Ilja praten en krijg ik hopelijk antwoorden. En die kan hij maar beter hebben, anders dan... Dat weet ik nog niet, maar dan hoeft hij sowieso niet meer hier te komen. Als hij wél een goede verklaring heeft, dan zal ik kijken of ik Gabriele ervan kan overtuigen dat hij écht geen Rus is, maar een Pool en wie weet geeft ze hem dan toch nog een kans. Een kleine, althans, en als hij die verpest, gaat ze gegarandeerd weer met haar mes achter hem aan.

everything, in time

Haha :'D.

Fjodor - Einzelganger/soldaat RA.

Gabriele en Adrian starten een gesprek in het Engels, waar ik het raden naar heb. Ondertussen staar ik de kamer door en hou me koest, wat wellicht het beste te doen is in deze situatie. Diep van binnen hunker ik naar bloed. Het laatste wat ik heb kunnen krijgen is die SS'er in het kamp. Het arme ding, wist niet wat hem overkwam. Dat maakt het er des te amusanter op, alhoewel het na verloop van tijd haast routine wordt.
Zo nu en dan werpt ze een pissige blik op mij. Ze moet op z'n zachtst gezegd een bloedhekel hebben aan Russen dankzij de Duitsers' nederlaag bij Stalingrad. Verloren, van een inferieur ras. Dat moet zeer doen. De Polen hadden zich tenminste in 1939 bij hun lot neergelegd en de Duitsers niet veel meer zwerende wonden bezorgd.
Ik merk hoe Lise mijn kant op gluurt. Ze wil nog steeds antwoorden. Er speelt iets van een glimlach om mijn mond waarvan alleen ik kan weten wat de reden ertoe is. Antwoorden wil ze, en antwoorden zal ze krijgen. Ik heb het allemaal al uitgedokterd. Werner is een Pools sprekende Duitser die me wilde melden bij het kamp waaruit ik ontvlucht ben. Een deserteur die door zijn jaren aan het front geestelijk labiel en gevaarlijk is. En bovendien overal spoken ziet. Een geloofwaardige verklaring, aangezien ik met mijn eigen ogen heb gezien dat mensen aan het front zich totaal verloren.
Mijn blik glijdt weer naar de fles wijn. Wat te doen, wat te doen.
Ik sta op en loop naar het kastje met de wijn. Niet dat de drank mijn hoogste interesse wekt, maar wel de foto van Lise en Gabriele. Het is - althans in Rusland - erg ongewoon dat twee jonge vrouwen samen gaan wonen. Meestal gaat men pas samenwonen als men een partner heeft gevonden, maar deze twee zullen wel lak hebben aan de conventies. Interessant.
Ik neem de foto in handen en nog voor ik door heb wat er gaande is, lazert de fles wijn om en spat open op de grond. Een rode vlek verspreidt zich over de vloer.
'Verdomme,' vloek ik ingehouden in het Russisch, waarna ik besef dat ik mijn kop moet houden omdat die Gabriele misschien nog in staat is het te verstaan ook.
'Mijn excuses. Ik schoonmaken, geen probleem. Laat maar aan Ilja over.' En ik vlieg naar de keuken heen om een doek te pakken.

No growth of the heart is ever a waste

Lise - Burger
Adrian krijgt niet eens te tijd om te antwoorden, want zodra er achter ons iets op de grond valt, draait Gabriele zich met een ruk om. Ilja heeft een fles wijn laten vallen en de rode vlek heeft zich al een heel stuk verspreid over de vloer. Opnieuw wordt Gabriele's gezicht wit heet.
'Jij bent echt ongelooflijk!' schreeuwt ze in het Duits tegen hem, waardoor ik betwijfel of Ilja wel weet wat ze allemaal tegen hem schreeuwt.
'Weet jij wel hoe moeilijk je wijn kunt wegkrijgen? Al helemaal rode wijn?'
Ilja is intussen al naar de keuken gevlogen, maar Gabriele lijkt er niets om te geven en gooit er nog wat scheldwoorden achteraan. Ik probeer haar te sussen en vertel haar dat ik wel met hem zal proberen te praten.
'Dan neem jij Adrian en dan zal ik Ilja wel even daar houden zodat je rustig met hem kunt praten.'
Rustig loop ik vervolgens ook naar de keuken.
'Dat heb je niet handig gedaan, maar het is wel een goede mogelijkheid tot praten. Laat die wijn maar even.' Ik leun tegen het aanrecht aan en kijk Ilja recht aan.
'Wat was dat nou net allemaal? Die eh, Werner, heette hij geloof ik. Hij spreekt veel beter Duits dan jij, maar komt hier niet vandaan. En wat moest die kracht voorstellen? Waarom hadden jullie ruzie? Hoe komt hij aan die grote tanden en wat wilde hij in godsnaam gaan doen toen jij me naar huis wilde brengen?' Zo, dat waren zo'n beetje alle vragen, geloof ik. Om een sterkere indruk te maken sla ik mijn armen over elkaar heen en houd ik mijn gezicht strak in de plooi. Geen angst, geen enkel gevoel, niets. Behalve woede dan natuurlijk. En nieuwsgierigheid. Hij kan me maar beter niet echt boos maken, want dan heeft hij zowel Gabriele als mij tegen zich en dat zal niet, zelfs al is hij een man, handig uitpakken.

everything, in time

Fjodor (LOL typte bijna Ilja) - Einzelganger/soldaat RA.

Ik gooi de keukendeur achter me dicht en zorg er zo voor dat Gabriele's geschreeuw gedempt wordt. Yep, die mag me echt niet. Het is verleidelijk haar leeg te zuigen zodat ik eindelijk van dat ellendige gezeur af ben. Ze mag blij zijn dat ik zo'n barmhartige deserteur ben, anderen hadden in mijn plaats allang de meest smerige dingen met haar uitgevoerd. Maar ik ben in een goede bui vandaag. Bovendien amuseert het me wel om mijn dekmantel nog op te houden.
Goed, terug naar stap 1: een vaatdoek vinden. Wijnvlekken zijn de meest akelige vlekken die er zijn. Ik grabbel wat in een paar keukenkastjes - me ergens wel beseffend hoe onbeleefd dit is - tot ineens de deur open wordt gegooid. Ik schrik me een ongeluk en stoot bijna mijn hoofd aan het aanrecht.
'Dat heb je niet handig gedaan, maar het is wel een goede mogelijkheid tot praten. Laat die wijn maar even.' 'Ik weet, dat was niet slim. Het spijt me.' Ze duidt me erop dat ze wil praten. Oh, leuk. Het moment van lastige vragen dus. Ik slaak ingehouden een zucht en knik dan.
'Wat was dat nou net allemaal? Die eh, Werner, heette hij geloof ik. Hij spreekt veel beter Duits dan jij, maar komt hier niet vandaan. En wat moest die kracht voorstellen? Waarom hadden jullie ruzie? Hoe komt hij aan die grote tanden en wat wilde hij in godsnaam gaan doen toen jij me naar huis wilde brengen?' Ik knik traag en ernstig.
'Werner, ja..' herhaal ik op zachte toon. Het zijn aardig veel vragen en veel van die vragen verraden dat ze analytisch is ingesteld. Geen domme Duitser dus.
'Werner heeft aan de front gevochten, voor Duitsland. In Polen, in Rusland. Lange tijd. Hij was een jeugdkameraad van mij, geboren in Polen. Studeren in Duitsland, ik bleef in Polen. Hij nazi, ik niet. Front heeft hem veranderd. Hij is paranoïde geworden. Duitsland is het enige wat voor hem telt. Hij ziet overal spoken, ziet vijand in elke hoek. Polen heeft van Duitsland verloren en nu ben ik zijn vijand. Hij is vergeten waar hij is geboren.' Nu wil ze natuurlijk een verklaring voor het feit dat hij haar bijna beet. Ik moet wat gaan verzinnen en snel.
'Werner psychisch niet goed. Bloeddorstig. Het spijt me, het was niet de bedoeling dat je dit mee zou maken.'
Hopelijk is die verklaring afdoende. Ze staat nog steeds met de armen over elkaar, maar haar gezichtsuitdrukking lijkt haast wel te veranderen naar iets wat op.. nieuwsgierigheid lijkt.

No growth of the heart is ever a waste

Ik heb totaal geen verstand van dienstmeiden shizzle, dus gebruik mijn eigen ervaring er wel mee ;p

Elisabeth Jones.
Er bleven mensen binnen komen en het leek zoals gewoonlijk een drukke avond te worden. De mensen verkozen vaak dit restaurant boven de anderen en ik gaf ze geen ongelijk. Die Quelle was een chique restaurant met een prettige, warme sfeer. Er was zelfs een klein, verhoogd podium. Over een paar minuten zouden een pianist en een jazz zangeres het podium betreden om te zorgen voor nog meer sfeer. Ik keek er naar uit, ik had namelijk gehoord dat het duo erg goed was. Ik had net een paar borden naar achteren gebracht toen mijn blik viel op een stel dat was gaan zitten in 'mijn' gebied. Ze hadden tafel 23, een tafel bij het raam en niet te midden van de drukte, een mooi plekje. De vrouw droeg een mooie, donkerrode jurk en ik moest toegeven dat ik een tikkeltje jaloers was. Zo'n mooie jurk zou ik me namelijk niet kunnen veroorloven, niet met de kostend ie ik momenteel had en het beetje geld dat ik verdiende. Ik pakte een tweetal menukaarten en liep naar het tafetje van het stel toe.
"Good evening," begroette ik het stel met een glimlach en overhandigde ieder van hun een menukaart. De vrouw was van dichtbij nog knapper dan ik gedacht had, ze had mooie bruine haren en groene ogen. Haar man, ik vermoedde in ieder geval dat de man tegenover haar dat was, was ook niet verkeerd, maar het was niet mijn type.
Nadat ik ze had gezegd dat ik zo terug zou komen om hun bestelling op te nemen verdween ik weer. Ik bracht een paar mensen hun borden met eten dat heerlijk rook en wat ik eigenlijk ook het liefst zelf had opgegeten. Na ook wat duurdere wijn voor de fijnproevers en goedkopere wijn voor de gierige mensen had rondgebracht ging ik weer naar het stel aan 23. Ik pakte mijn schrijfblokje en pen en keek het tweetal aan.
"Have you already decided" Ik schreef de bestelling van het stel op en nam de menukaarten weer mee toen ik vertrok. Zelf had ik ook erge honger, misschien had ik wat meer eten voor ik was vertrokken. Plots hoorde ik gerinkel van glas en draaide mijn hoofd gelijk om richting het geluid. Een geschrokken Camila was het eerste wat ik zag, natuurlijk. Het was niet de eerste keer dat ze spullen liet vallen, ze was niet zo handig met het dienblad. Ik snel naar haar toe. "Camila, are you allright?" vroeg ik terwijl ik haar onderzoekend in me opnam. Ze keek me verontschuldigend aan en knikte. Ik zuchtte zachtjes en schudde mijn hoofd. "This is the third time this week." "I know, I'm sorry. It's just.." "It's okay, let me help you. Get something to clean the floor, please." Na die woorden vertrok Camila. Al snel was het weer opgeruimd en konden we, na ons nogmaals te hebben verontschuldigd tegen de klanten, weer aan het werk. Ik had haar gezegd hierover te zwijgen tegen de baas, ik zou de schuld op mijn nemen. De vorige keer was de baas ook al over de rooie en hij zou haar vast en zeker hebben ontslagen na dit incident, dat mocht absoluut niet gebeuren. Ze deed hard haar best en het was moeilijk aan een baantje te komen. Ik zuchtte nogmaals, streek een lok haar achter mijn oor en liep richting de keuken om de zoveelste borden met eten te halen.


Hierna ga ik gewoon helemaal in het nederlands schrijven hoor -gayyandje-
Ohja. Stuur Elisabeth maar weer bij jullie langs, laat haar desnoods zeggen van; "Would you lke to taste the wine?" bladiebla, op dat dienstmeiden gebied mag je haar gerust sturen natuurlijk [:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja haha, ik vraag me al af waarom je in het Engels schrijft, aangezien het een Duits cafe is :'D. Maar mijn 'Duits' is ook gewoon Nederlands, al is het maar om de duizend naamvalfouten ter vermijden .
Oh en ik moet nog een bio schrijven voor GWMT, maar eerst een paar afleveringen van Hetalia WS er doorheen jassen. No, I'm not an addict in denial.

[ bericht aangepast op 8 feb 2012 - 18:06 ]

No growth of the heart is ever a waste

Omdat Camila Spaans is en die wss geen Duits kan ofzo.
-stiekem had ik het niet door ;p-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ohlol, forgot . Sorry.

No growth of the heart is ever a waste