[RPG] Kraft durch Angst. - Speeltopics

Duitsland 1942: Een jaartal dat de geschiedenis in zal gaan als een storm van gebeurtenissen. Met de Tweede Wereldoorlog in volle gang aan de oppervlakte, heeft niemand oog voor een andere soort oorlog die zich tussen de vechtende soldaten en lijdende mensen plaatsvindt: een duistere oorlog tussen vampiers. In een voor hen zeer gunstige tijd waar het mensenbloed vloeit als nooit tevoren, besluiten de eeuwenoude Europese aristocratische vampierleiders Caellum en Alchar hun clans te versterken en de vampieroorlog nieuw leven in te blazen, buiten het oog van de rumoerige maatschappij. Hun doel: de andere clan vernietigen en de machtigste groep vampiers worden die de onderwereld ooit heeft gekend. Hun middelen: kracht en aantallen. Het ultieme wapen waar de twee leiders op azen: Een eeuwenoude verloren ketting die de drager ervan onmenselijke kracht geeft. In ruil voor het recht van het dragen ervan, wordt de ziel aan de duivel verkocht.
In ruil voor het participeren in een clan wordt de vampier bescherming en rijkdom beloofd.
Er is geen ruimte voor Einzelgängers, vampiers die zich bewust afzijdig houden van de oorlog. De vampierclans kennen een zero tolerancebeleid en zullen deze vampiers als ze eenmaal zijn opgespoord, overhalen om zich bij hen aan te sluiten of te vernietigen.

Maar wat zal er met hun plannen gebeuren als de vampiers onvoorzichtig worden door het vloeiende mensenbloed en hun ras zo blootstellen, tegen wil en dank? Zal de oorlog veranderen in een oorlog die niet alleen gericht is tegen de mensheid, maar ook tegen de wezens van de onderwereld zelf? Of zullen enkele menselijke opportunisten hun slag slaan en proberen de Einzelgängers over te halen deel uit te maken van de menselijke oorlog en hen zo van een onbeperkte voorraad bloed kunnen voorzien en beter nog; misschien zelfs macht in de wereld van de mensen.
En mag men er wel zo zeker vanuit gaan dat de ketting die onmetelijke kracht schenkt, wel in handen van een vampier terechtkomt?

Don’t look at the future, don’t look at the past. Our time has come, right here and right now. We will fight for our right and seize power!

Tiny reminders.
• Vampiers zijn niet te doden met loden kogels, alleen met zilveren kogels en wapens en daglicht.
• Vampiers kunnen zich niet voortplanten met mensen. Ja, seks hebben kan wel.
• Vampiers kunnen een beperkte tijd zonder bloed. Langer als mensen zonder voedsel kunnen, maar afhankelijk van hun lichamelijke inspanningen op regelmatige basis.
• Kledij beschermt vampiers tegen daglicht. Blote lichaamsdelen zijn er erg vatbaar voor.

Houd er alsjeblieft rekening mee dat het verhaal zich afspeelt in Duitsland en niet aan één van de twee fronten. Dit is bewust gedaan om andere rollen in landen waarmee Duitsland in oorlog is ook een kans te geven mee te doen als spion, militair oid om het machtscentrum aan te vallen/infiltreren, en tevens Duitse burgers een rol te laten spelen, in case people don’t want to participate as a military.

Raadpleeg de story voor een beeld van de tijdsgeest.


Rollen [Mens].
Mogelijke suggesties: Soldaat in opleiding van de Wehrmacht/SS, lid van de Hitlerjugend (voor jongens) Bund Deutscher Mädel (voor meisjes), één van de nazi partijleiders (bijv. Adolf Hitler), generaal/officier, burger, verzetslid, onderduiker, spion.

Emily Jessica Grace (20) - Spion. By Clubbed.
Lise Jager (20) - Burger. By Humble.
Adrian Duncan Ross (23) - Amerikaanse soldaat. By Vluuv.
Elisabeth Jones (21) - Mens. By Endure.

Rollen [Vampier].
Mogelijke suggesties: Eén van de twee clanleiders, clanleden, einzelgängers, vrouw van één van de twee clanleden, verrader binnen de clan.

Fjodor Iljitsj Nazarov (24/108) - Einzelgänger/RA soldier. By Shogun.
Dawn Franklin (20/112) - Spion/clanlid. By RainbowDay.
Jena Berkhoff (19/20) - Einzelgänger. By JaiRy - Afwezig.
Sarah Louise Wagner (7) - Clanlid. By Proprius.
Vidic Zeitlin (26/334) - Kapitein clan Alchar. By Sid.
Pandora (25/478) - Vrouw Alchar. By Vluuv.
Alchar Zaryn (30/610) - Clanleider. By Shogun.
Lirit Isolde Hildegard (20/606) - Einzelgänger/verrader. By Statler.


Tiny reminders voor het spelen. Mist hier nog een goeie regel, meld het :]. Het is vakantie, dus ik kan best een dingetje of twee over het hoofd hebben gezien. Normaal ook, daar niet van.
- Gelieve geen drieregelposts. Als je geen inspiratie hebt, voel je vrij om, om hulp te roepen of wacht tot de inspiratie weer vloeit.
- Geen personages doden zonder toestemming van de speler. Ernstig verwonden, verminken, verkrachten, martelen en beroven mag wel. War, y’know.
- Dit is een RPG die zich afspeelt in de geschiedenis, for fun dus en geen geschiedenistoets die je moet leren. Je wordt niet tegen de muur gezet als je wat tijdsfouten maakt.
- Geen beslissingen voor andermans personages maken en perfect players maken.
- Gelieve pas joinen als je ook daadwerkelijk van plan bent te gaan posten!



Last, but not least: Viel Spaß!

[ bericht aangepast op 2 mei 2012 - 16:45 ]

No growth of the heart is ever a waste

Lise - Burger
'Polen goed in drinken, net zoals Russen en Duitsers. Zit in ons bloed. Ik kan veel hebben.' Hm, dat wist ik niet. Maar ik kan het met dit antwoord doen, redelijk dan. Want waarom blijft Gabriele dan zo sterk zeggen dat hij Russisch is?
'Als ik zeggen dat ik Russisch ben, zou het je schelen?' Goede vraag, heel goede vraag.
'Pfft,' ik zucht even en haal een hand door mijn haar. Het feit dat Ilja een man is vind ik erger dan welke nationaliteit dan ook. Als hij een Rus is, God, ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Ik heb er eigenlijk alleen maar slechte dingen over gehoord, maar Ilja is tenslotte wel degene die me van die Werner heeft gered. Dat hij heeft gelogen vind ik eigenlijk erger, maar aangezien Gabriele zo'n hekel heeft aan Russen, begrijp ik wel waarom hij loog. Jeetje, hier moet ik echt even overna-
'Zonde, dat jij geen man hebben die om je geeft. Ik denk hij gelukkig zou zijn met iemand als jij. Of vinden Duitse mannen dat niet?' Verbaasd schiet ik op uit mijn gedachten. Wat zei hij daar? Wat moet ik hier nou weer op antwoorden? Om heel eerlijk te zijn, raak ik er zelfs een beetje verlegen van, maar dat laat ik natuurlijk niet merken.
'Eh. Het is eerder andersom, ik heb het niet zo op mannen.' O, dat komt er verkeerd uit. 'Ik bedoel, dat is wel het geslacht waar ik me tot aangetrokken voel, helaas, maar ik vertrouw ze niet. Volgens mij zien ze ons toch maar als seksspeeltjes.' Mijn God, ik moet stoppen met raaskallen. Het was maar een compliment, ergens.
'Maar hoe zit dat met jou dan? Heb jij een vrouw thuis?' Zo, als hij persoonlijke vragen mag stellen, mag ik dat net zo goed.

[ bericht aangepast op 28 feb 2012 - 20:45 ]

everything, in time

Elisabeth Jones.
Ik wilde het stel net melden dat ik het dessert zou brengen zodra ze klaar waren met hun hoofdgerecht, toen de man zich opnieuw tot mij keerde. "Zal ik u een geheimpje verklappen?"
Wat verbouwereerd keek ik hem aan, maar zodra hij begon over het gedrag van de Duitse militairen probeerde ik hem te onderbreken. "Meneer, ik denk niet dat-" Mijn woorden stierven weg. Zodra hij zijn zin had afgemaakt kwamen er al wat beledigende stemmen vanuit verschillende hoeken. De man beweerde dat het niet zijn bedoeling was hun op stang te jagen, maar een stemmetje in mijn achterhoofd beweerde anders. Hoe hij daar zat, er was iets aan de man, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Gelukkig kwam er geen nieuwe ruzie of woordenwisseling uit voort en nadat ik het stel opnieuw had gezegd te genieten van hun eten vertrok ik weer. De minuten die volgde wierp ik af en toe wel blikken op de tafel van het stel en de nazi-soldaten, enkel om er zeker van te zijn dat het rustig bleef. Ik wilde niet nog een keer in hoeven te grijpen.

A short one. Vermaken jullie je maar met een leuk gesprek tussen Pandora en Alchar

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Fjodor - Einzelganger/soldaat RA.

Het is even stil. Al is het maar om mijn vertaalmachine aan het werk te zetten. Onwillekeurig glipt er dan toch een glimlach naar buiten als het vertaalwerk voorbij is.
'Duitse mannen, willen vrouw en groot gezin. Toch? Ik zou denken, trouwe mensen.' Ik probeer me in te denken in het nationaal-socialisme, wat me erg moeilijk af gaat. In tegenstelling tot het communisme, zijn de rollen hier volgens mij totaal anders verdeeld. Ik heb in mijn periode aan het front nooit een vrouwelijke Duitse soldaat gezien, maar in ons leger zijn er tallozen. Tot sluipschutters aan toe.
'Maar hoe zit dat met jou dan? Heb jij een vrouw thuis?' Ik glimlach even en kijk dan serieus voor me uit.
'Ik heb niemand die op me wacht. Dus als ik sterf, geen problemen familie.' Het tragische is dat het nog waar is ook. Ik glimlach.
'Kan ik iets voor je doen? Ik maak dingen kapot, heb schuur ingepikt. Ik moet iets terug doen. Wat? Zeg maar.' Het lijkt al wat stiller te zijn geworden in de woonkamer. Misschien hebben Gabrielle en die Amerikaan - wat was zijn naam ook alweer?- een goed gesprek weten aan te knopen. Ik heb zo het vermoeden dat het hem eerder zal lukken dan ik, gezien het feit dat ik een bewusteloze Lise naar binnen heb gedragen. Straks is ze nog steeds in de overtuiging dat ik haar heb verkracht of iets dergelijks. Immers, veel positievers heeft de propaganda hier niet over ons te zeggen.

No growth of the heart is ever a waste

Lirit Isolde Hildegard - Einzelgänger/verrader

‘Wel, laten we hopen dat we hem dan niet tegen komen. Ik geloof niet dat hij nu in een opper best humeur zal zijn,’ reageert ze op mijn antwoord. Ze lijkt het te geloven en dat is voor mij weer een zorg minder. Hoef ik mij hier in ieder geval niet uit te lullen met een tal van smoesjes, want daar ben ik zó goed in! Zou dat al het geval zijn, dan zou ik gelijk door de mand vallen en bestempeld worden als stalker. Alleen de laatste paar woorden blijven nog even door mijn hoofd galmen: '...geen opperbest humeur.' Fijn, voor 't zelfde hebben we hem er ook nog bij met zijn 'slechte humeur' en dat is nog zacht uitgedrukt. Enfin...

Ze stelt voor om op zoek te gaan naar eten. 'Goed idee,' zeg ik met iets minder overtuiging, dan dat ik het over wil laten komen. Ik ben nooit zo'n grote fan geweest van het bloedzuigen, maar het zal toch moeten, wil ik in leven blijven. Voor zover men dit nog een 'leven' kan noemen. Je zou beter kunnen zeggen dat wij het leven van mensen opzuigen; parasieten zijn we. Snel verban ik deze gedachten. 'Wat zou er vandaag op het menu staan? Jong bloed of oud bloed,' mijn tong langs mijn tanden kronkelend. Ik moet niet laten blijken dat ervaring nog ver te zoeken is bij mij. Zij leidt mij er wel doorheen, althans daar mag ik op hopen.

"I shut my eyes in order to see.'

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
Net als Gabrielle de witte wijn uit het kastje heeft gepakt lijkt ze zich te bedenken en loopt Ilja en Lise achterna. Ze draait zich nog om en heft waarschuwend haar vinger op. "Stay here, and don't try to pull any tricks on me." Ik knik opgelaten en sla mijn armen over elkaar heen. Lang hoef ik niet te wachten, want al snel is Gabrielle al terug met een doekje en driftig begint ze alcohol op de vlek te gooien en te poetsen. Even blijf ik opgelaten staan. "Ehm, you need any help with-" Ze laat me niet eens uit praten en schud met een bitsige "No!" haar hoofd. Ik knik langzaam, steek mijn handen in mijn zakken en kijk ongemakkelijk het raam uit. Buiten vriest het nog steeds en er dwarrelen gestaag sneeuwvlokken omlaag. Toch weet ik niet zo zeker meer of ik wel geluk heb gehad toen ik dit huis vond. Als Lise ook een nazi blijkt te zijn, of als zelfs Ilja bij ze blijkt te horen, dan heb ik geen enkele kans meer op overleven.

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
Glimlachend kijk ik naar Alchar, die met pretlichtjes in zijn ogen tegen de serveerster en de Duitsers achter ons praat. Als hij zich omdraait en ik zijn blik opvang snap ik meteen waar hij heen wil. Ik kijk naar de Nazi's die zich luidruchtig te goed doen aan hun eten en drank. Ons eten wordt geserveerd en terwijl ik rustig een hapje neem kijk ik toe hoe een van de mannen, een vadsige kerel met een apenkop, zijn bier in een keer in zijn keel giet. Ik trek walgend mijn neus op. Het idee dat we straks onze tanden in de nek van die papzak gaan zetten is niet heel aanlokkelijk. Ach, het zal me in ieder geval genoegen geven deze barbaren een lesje te leren. Plots vang ik de blik op van de man die ons net ook al lastig viel. Hij heft zijn glas proostend op en knipoogt met een smerig grijnsje naar me. Ik trek mijn neus op, neem een slok wijn en knik haast onmerkbaar naar Alchar. Zo laat ik hem weten dat ik het ermee eens ben. Deze mannen gaan sterven, vannacht nog. "Liefste.." begin ik, als ik mijn eten heb doorgeslikt. "Waar zullen we.. ons dessert eten?" Hij begrijpt me vast, we hebben namelijk al vaker in deze situatie gezeten. Lokken we ze een steeg in? De bossen? Of naar ons huis toe? Nu het zo koud is zou ik het helemaal niet erg vinden om gezellig bij het haardvuur deze miezerige leventjes te beëindigen. Aan de andere kant zal dat extra lang duren, en zelfs als die Duitsers lam zat zijn zullen ze niet zomaar met vreemdelingen mee naar huis gaan.. Of misschien overschat ik ze. Terwijl ik nog een hap neem kijk ik even glimlachend op naar Alchar. Laat hem maar kiezen, ik ben toch zo besluiteloos als wat.

Alchar - Clanleider.

'Liefste,' zegt Pandora en kijkt me aan op exact de manier zoals ik van haar heb verwacht. Ze denkt wat ik denk. Misschien wordt deze avond wat spannender dan ik heb gedacht.
'Waar zullen we.. ons dessert eten?' Er speelt een gevaarlijke glimlach om mijn lippen. De nazi's zijn al verder gegaan met eten. Ik merk hoe er her en der kwade blikken worden uitgewisseld, maar zoals verwacht is niemand dapper genoeg om zijn mond open te trekken tegen het gezag. Ze zullen toch alleen maar het zwijgen opgelegd worden, zoals al in 1933 gedaan is en nu nog steeds gaande is.
'laten we afwachten hoe de situatie zich vordert,' stel ik voor. Dan komt de serveerster met onze maaltijden (tenminste, denk dat we al besteld hebben, kan het even niet vinden). Ik werp kort een blik naar achteren. Ik heb ze waarschijnlijk zo kwaad gemaakt dat de kans redelijk aanwezig is dat ze ons zullen volgen wanneer er genoeg alcohol in de man is. En dan slaan we toe. Mijn blik kruist die van Pandora.
'Of ben je van plan ons dessert.. thuis te nuttigen?' Dat begrijp ik wel, in verband met de hevige kou. We mogen dan wel vampiers zijn, ons eten nuttigen in warmte en stijl zijn we nog niet afgeleerd.

No growth of the heart is ever a waste

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
Net als Gabrielle de witte wijn uit het kastje heeft gepakt lijkt ze zich te bedenken en loopt Ilja en Lise achterna. Ze draait zich nog om en heft waarschuwend haar vinger op. "Stay here, and don't try to pull any tricks on me." Ik knik opgelaten en sla mijn armen over elkaar heen. Lang hoef ik niet te wachten, want al snel is Gabrielle al terug met een doekje en driftig begint ze alcohol op de vlek te gooien en te poetsen. Even blijf ik opgelaten staan. "Ehm, you need any help with-" Ze laat me niet eens uit praten en schud met een bitsige "No!" haar hoofd. Ik knik langzaam, steek mijn handen in mijn zakken en kijk ongemakkelijk het raam uit. Buiten vriest het nog steeds en er dwarrelen gestaag sneeuwvlokken omlaag. Toch weet ik niet zo zeker meer of ik wel geluk heb gehad toen ik dit huis vond. Als Lise ook een nazi blijkt te zijn, of als zelfs Ilja bij ze blijkt te horen, dan heb ik geen enkele kans meer op overleven.

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
"Laten we afwachten hoe de situatie zich vordert." Ik knik instemmend en doe me te goed aan het eten. Voor mensen eten is het best te doen, en het vooruitzicht dat we straks een peloton Duitsers leeg zullen gaan drinken maakt het alleen maar smakelijker. Het lukt me niet een brede glimlach te onderdrukken en met de lach nog steeds op mijn gezicht eet ik verder. Onopvallend observeer ik onze slachtoffers. De meeste zijn vrij jong en zien er fit, maar ongeschoren uit. De ouderen in de groep zien er futloos uit en ik besluit dat ik die straks aan me voorbij zal laten gaan. Als Alchar ze ook niet wil, en die kans schat ik heel groot, kunnen we misschien nog een dienstmeid of butler een plezier doen met een van de mannen. Ik lik een beetje saus van mijn lippen af en kijk naar Alchar. Ik vang zijn blik op en kijk hem in de ogen. "Of ben je van plan ons dessert.. thuis te nuttigen?" Met mijn servet veeg ik netjes de restjes saus uit mijn mond hoeken en kijk even bedenkelijk naar ons toetje. Ergens verlang ik er wel naar om naar huis te gaan en gezellig knus met Alchar wat te drinken. Maar buiten drinken geeft het wel een soort extra kick.. Het voelt meer als een jacht. Then again, het is koud en guur buiten. Erg veel voel ik er bovendien niet voor om door de sneeuw te lopen banjeren met mijn tere schoentjes. "Mijn voorkeur gaat er naar uit om thuis ons diner af te ronden." antwoord ik. "Maar als jij liever hier in de buurt eten kunnen we misschien een deel meegeven aan de chauffeur voor later en een deel ter plekke tot ons nemen?"

Ik ga dit even uit de goot halen :].

Alchar - Clanleider.

Ik overdenk haar woorden. Ja, ze heeft gelijk. De goede man heeft na al die tijd ons trouw rond te hebben gereden wel recht op een heerlijk stukje mens. Maar anderzijds: hoe krijgen we al dat volk mee zonder argwaan te wekken? Al zijn ze dronken, als een van die idioten het in z'n kop haalt om een wapen af te vuren dan zijn we verraden.
'Ik heb een idee. We zorgen ervoor dat we twee van hen van de rest af zonderen, wanneer ze naar buiten gaan. Een daarvan geven we aan onze goede chauffeur, de andere delen wij. We hebben al een lange tijd niet samen van ons dessert kunnen genieten en ik ben van mening dat het wel wat romantisch heeft.' Vampierromantiek, mag ik even?
'Dus ik ben ook voor thuis.' Het probleem is alleen hoe we het voor elkaar krijgen. Mijn blik glijdt over de groep vampiers. Ik steek een hand in de lucht, waarna er een ober komt.
'Graag een pen en een paar memoblaadjes,' verzoek ik. Hij knikt en komt niet gauw daarna terug met hetgeen waar ik om vroeg. 'Ns zien, hoe zal ik het formuleren?
'Ik heb een idee,' zeg ik.
"Russische schatten onderschept en ergens ondergebracht. Een deel? Kom om negen uur naar de vijver in het park, alleen." Ik sta op, doe alsof ik naar de wc loop en laat het memoblaadje subtiel in de jaszak van een van de nazi's glijden. Een ander blaadje laat ik in de portefeuille van een vrouw glippen. Die twee zouden elkaar niet moeten kennen. Nu hopen op het beste en afwachten.

No growth of the heart is ever a waste

Jouw plaatje en signature En vampierromantiek, haha, droog :'D

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
Ik knik tevreden als Alchar instemt met mijn voorstel. Terwijl ik verder eet kijk ik toe hoe hij om papier en pen vraagt. Ik heb geen idee wat hij van plan is, maar hij weet me altijd te verrassen met zijn plannen. Geïntrigeerd kijk ik toe hoe hij in zijn altijd nette handschrift wat woorden op de papiertjes krabbelt. Omdat ik het op de kop moet lezen duurt het even voor ik zie wat er staat, maar dan komt er als vanzelf een brede glimlach op mijn gezicht. Alchar staat op en ik zie hem nonchalant de briefjes bij twee mensen achterlaten. Ik leg mijn bestek op mijn bord en sla mijn handen vol voorpret in elkaar. De nazi heeft nog niets door, maar de vrouw kijkt na minder dan een minuut al in haar tas, vast op zoek naar haar poederdoos of iets anders onbelangrijks. Zodra ze het briefje vind wordt ze stil en staart naar de woorden op het stukje papier. Haar verbaasde uitdrukking verandert al snel in één van verrukking, en ik trek vergenoegd een mondhoek op. Dan voel ik een hand op mijn schouder en verrast draai ik me om. Even denk ik dat het Alchar is, die terug is gekomen zonder dat ik het heb gemerkt, maar ik besef me al snel dat ik dan zijn geur wel had opgevangen. Ik kijk geschokt in de kille ogen van de man achter me en als ik van de schrik bekomen ben glimlach ik wrang.
'Hallo, Otto.'
Hij knikt naar me en gaat zitten op Alchars plaats. Otto is een van de hogergeplaatste leden van Caellum's clan. Een kleine eeuw geleden heeft hij geprobeerd om bij ons binnen te dringen, als spion, en dat is hem gelukt. Vidic en Alchar waren indertijd op een missie in het Verre Oosten en het was tijdelijk mijn taak om nieuwe vampieren te rekruteren in Duitsland. Dat bleek geen slimme beslissing te zijn, aangezien ik niets door had van Otto's dubbele agenda. Sterker nog, ik mocht hem graag. Alchar en Vidic hadden hem gelukkig, zodra ze terug kwamen, wel meteen door. Maar toen had hij al genoeg tijd gehad om onze schuilplaats in kaart te brengen en veel over onze trainingsmethoden te weten te komen. Oh, wat schaamde ik me verschrikkelijk naderhand. Nog steeds voel ik een steek als ik er aan terug denk hoe makkelijk ik Otto's leugens heb geslikt.
'Waarom ben je hier?' vraag ik kalm, terwijl ik een blik werp op de richting waar Alchar op ging. God, laat hem snel terug komen. Ik voel me ongemakkelijk en zelfs enigszins bedreigd met Otto in de buurt. 'Ik dacht dat dat voor de hand zou liggen.. Mijn heer en uw echtgenoot zijn allebei op zoek naar hetzelfde legendarische artefact. Nu ik als taak heb gekregen dat artefact te vinden kan ik niet hebben dat er andere vampieren rondlopen die er op azen.'
'Je bent van plan ons te vermoorden?'
Hij lijkt verrast door die conlcusie en schud grinnikend zijn hoofd. 'Oh nee, dat zou veel te veel argwaan wekken. We zouden niet willen dat uw hele clan het door heeft, hm?' Nog steeds met een zelfvoldaan lachje gaat hij verder. 'Ik heb hier in en om het restaurant meer dan honderd man opgesteld. Er is geen kans om te ontsnappen. Jullie kunnen je nu overgeven of na een gevecht.' Als versteend kijk ik toe hoe hij Alchars wijnglas op pakt en er een slok uit neemt.
'Hoe wist je zo precies waar we zouden zijn? Als je ons met honderd man had geschaduwd hadden we het gemerkt,' zeg ik met een stem die beeft van woede en angst.
'Jullie chauffeur werkt voor mij,' verklaart hij simpelweg, en giet het laatste restje wijn in zijn keel. 'Goed dan, laten we gaan. Zullen we bij de uitgang op uw man wachten, mevrouw Zaryn?' Ik voel de paniek me overvallen, maar houd me rustig. Als het waar is wat hij zegt kan ik beter meewerken. Bovendien kan ik hem hier, met al die mensen er bij, niet aanvallen. Otto wacht niet eens op mijn antwoord, maar legt het geld voor ons eten neer en staat op. Ik kijk toe hoe hij met zijn handen in zijn zakken en nonchalant fluitend weg loopt. Hij weet dat ik nergens heen zal gaan, dat hij me toch wel te pakken krijgt. Ik sla mijn bevende handen in elkaar en kijk naar het punt waar Alchar de hoek om ging naar de wc. Ik moet wachten tot hij terug komt, hij zal weten wat te doen.

Lolz, thanks!

Alchar - Clanleider.

Hmmm.. die geldlustige mensen moeten hier op z'n minst oren naar hebben. Als ze op komen dagen - en dat zullen ze! - dan is het de perfecte kans om toe te slaan. Ik glimlach in de spiegel terwijl ik mijn handen afwas. Ik open de deur en loop weer de gang in, op weg naar het restaurant.
"..Je ons met honderd man had geschaduwd hadden we het gemerkt." Wat? Hoor ik dat goed? Is dat.. Pandora? Ik weet het niet zeker, er zijn te veel stemmen hier, maar die stem op de achtergrond.. het lijkt te erg op die van haar.
"Jullie chauffeur werkt v...." Ik mis de rest van de zinnen door het proosten van de dronken nazi's. Godverdomme! Die stem herken ik uit duizenden. Wat doet hij hier! Onze chauffeur?! Ik hol weer terug naar de wc. Ik moet buiten zicht blijven en denken. Denk na Alchar. Snel. Hij heeft je vrouw, daar is geen twijfel aan. Godverdomme!
Ik bal de vuisten en haal diep adem. Goed. Denk na en kom tot rust. Je moet niet zo makkelijk te vangen zijn. Ineens gaat de deur open, waardoor mijn hart stil staat. Mijn ogen kijken geschokt in die van een ober.
'Eh.. pardon meneer, ik wilde alleen naar de wc... Maar als ik moet vertrekken, dan-'
'Nee. Blijf hier.' Goed, genie. Denken.
'Een nooduitgang, waar is die hier? Het liefst een uitgang die naar een rustige plek leidt.'
'Eh.. nou, derde afslag rechts, daar is de keuken en achterin is een deur die voor het personeel gebruikt wordt als er een brand uitbreekt in de keuken en-' Ik grijp hem vast en doe de deur open, zodat hij de gang door kan kijken.
'In de eetzaal is een vrouw met een donkerrode jurk en opgestoken bruin haar van ongeveer 25 jaar. Haal haar en de vrouw in de uiterste tafel links - die met de opgestoken krullen - en de man aan de tafel recht voor je die zijn bier omhoog houdt hierheen onder het mom van "gelekte informatie over Russische schatten". Zeg dit tegen ze op een toon die ook voor omstanders te horen is, niet te opvallend, maar wel zodanig dat je hen in verlegenheid kan brengen. Als ze meewerken, zijn ze in vijf minuten weer terug.' Ik moet iets doen dat oproer veroorzaakt. Met een beetje mazzel kan ik dan van de chaos gebruikmaken.
'Maar ik.. ik ben geen lid van de Gestapo of SS. Ik ben maar een simpele ober.' Ik haal mijn ijzeren kruis tevoorschijn. Altijd bij me in geval van nood.
'Niet te geloven.. u.. u bent onderscheiden,' zegt hij geschokt.
'Dit zal voldoende moeten zijn als overtuiging. Doe het nu.'
'Zeg.. over die Russische schatten? Denkt u dat er een deel voor mij in zit?'
'Als je dit met succes weet te voltooien, dan: ja.' Hij knikt en loopt met glinsterende ogen de gang op. Nu maar hopen dat dit gaat werken. Er zitten zo veel haken en ogen aan dit plan, maar het is op z'n minst een poging waard.

No growth of the heart is ever a waste

Vidic Zeitlin
Terwijl ik naar binnen loop, zie ik hoe het weer harder is beginnen sneeuwen. We hebben dus een witte kerst dit jaar, wat romantisch. De mensen zullen wel uit hun dak gaan. Binnen stamp ik eerst even hard met mijn laarzen op de deurmat zodat de aangekoekte sneeuw er af valt en dan loop ik verder. Gang door, trap op, hoek om, gang door, nog een trap op en dan aan het einde van de gang: Viktoria's bureau, naast het mijne. De deur staat nog steeds halfopen, maar ik kan naar niet zien. Alleen het brandende licht en getik van haar typmachine verraadt dat ze er is. Plus haar nieuwe parfum, dat ik nog steeds niet kan thuisbrengen.
Geruisloos duw ik de deur open en ga binnen. Ze kijkt op, glimlacht even naar mij maar concentreert zich dan weer op haar werk. Zogezegd, want ik merk ook wel hoe ze trager gaat tippen als ik dichter kom. Rustig leg ik mijn handen op de rugleuning van haar stoel. 'Ik vroeg me af wat je zou vinden van een klein verzetje?' Ze stopt met tippen en draai haar hoofd. 'Graag,' zegt ze met een brede glimlach. 'Wat denk je van de cinema?' Ze knikt. 'Goed, ze spelen een film die ik graag zou zien.'
Ik glimlach en hou haar jas voor haar open wanneer ze opstaat. Niemand die zal zeggen dat kapitein Zeitlin geen gentleman is. Terwijl we arm in arm over de binnenplaats van het kasteel naar het wagenpark lopen, ligt er al zeker een halve centimeter sneeuw. Voorzichtig rijden dus, want het zou een kras in mijn hart zijn mocht er iets gebeuren met het pareltje van een auto waar we mee weg gaan. Ik help Viktoria instappen op de passagierszetel en kruip dan zelf achter het stuur.
Terwijl we rijden, voel ik Viktorias gehandschoende hand op mijn knie en vervolgens altijd wat omhoog verschuiven. Eigenlijk heb ik zin om de auto hier midden in het bos aan de kant te zetten, maar dat heeft geen stijl. Zoiets is goed voor een ordinaire hoer en dat is ze ondanks alles niet. 'Ik kijk al uit naar straks,' zegt ze en ik haal even mijn ogen van de weg. 'Ik ook.'

Home is now behind you. The world is ahead!

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
Terwijl ik trillerig ademhaal probeer ik mezelf te kalmeren. Het komt goed, het komt goed. Heus, het komt goed. Wanneer was de laatste keer dat ik gevochten heb? Meer dan een decennium geleden. Wanneer heb ik voor het laatst getraind? God, ik moet meer trainen. Ik kijk op als ik denk Alchars stem te horen, maar ik zie hem nergens in de drukte. Ook Otto is verdwenen naar de ingang, maar ik voel zijn aanwezigheid nog altijd als kille lucht in het restaurant hangen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een ober naar het tafeltje van de nazi's lopen, en als hij de man aanspreekt die Alchar een briefje had gegeven spits ik mijn oren. Dat was niet nodig geweest, want hij praat zo luid dat zelfs gewone stervelingen zouden kunnen verstaan wat hij zegt. Ik voel mijn hart een slag overslaan en glimlach opgelucht als ik zijn woorden hoor. Dit is Alchars werk, dat moet wel. Ik zie dat de ober nu op mij af komt lopen, maar voordat hij zijn mond heeft opengedaan knik ik naar hem en sta op. 'Ik weet ervan,' zeg ik zakelijk, en loop de richting op waarin ik Alchar zag verdwijnen. Als ik langs de uitgang kom kruisen mijn ogen die van Otto, maar ik negeer zijn waarschuwende blik. Hij kan me niets doen met al deze stervelingen om ons heen, dat zou te veel aandacht trekken. Ik loop door als ik ineens zijn hand weer op mijn schouder voel. 'Waar ga je heen?' sist hij, op een toon die alleen vampiers zouden kunnen opvangen. 'Even mijn neus poederen,' zeg ik luchtig, en ruk zonder om te kijken mijn schouder los. Achter me hoor ik hem zachtjes grommen, en de ober met de vrouw van net praten, maar ik besteed er geen aandacht aan. In plaats daarvan haast ik me naar Alchar toe. Zodra ik hem zie wil ik hem al om zijn hals vliegen, maar ik pak slechts zijn hand en slik nerveus. 'Het spijt me,' fluister ik, zodat Otto en zijn mannen het niet zullen opvangen. 'Het spijt me dat ik hem heb laten leven en niet heb gedood toen ik de kans had. Heb je een plan?'

Iemand geinteresseerd in een reddende engel/ Vidic met een auto? Of hebben jullie al een plan?

Home is now behind you. The world is ahead!

Lijkt me leuk, dan zit Vidic ook niet steeds in z'n eentje c:
Volgens mij had Sam al wat bedacht, maar wie weet is dat te combineren met Vidic.. Een beetje hulp is nooit mis, niet waar?

Of course :]. Ik zal even een post neerpleuren, waarna ik Vidic de kans geef om de boel te redden .

No growth of the heart is ever a waste