Salaryman
Hallo mensen.
Ik ben verward. Ik zal je ook vertellen waarom:
Een tijdje geleden had ik dus een relatie. Een nogal langdurige relatie. Het ging uit om een heel lullige en domme reden die ik hier liever niet post. Zijn schuld. Maar dat doet er niet toe. Een aantal maanden tijd hoefde ik niks met hem te maken te hebben. Ik weigerde elk contact. Ik gooide hem uit de msnlijst omdat we toch niet praatten. Op een gegeven moment (3/4 maanden nadat het uit was) begon hij weer tegen me te praten. Hij wou dat ik hem toevoegde. Ik vertelde dat ik hem uit de lijst gegooid had en waarom. Open kaart spelen. Ik vroeg waarom hij weer met me praatte. Hij zei: 'Ik mis je.' Hij wil me niet terug en vice versa ook niet. Na dat eerste gesprek heb ik hem nog steeds geweigerd toe te voegen. Uiteindelijk, zo'n 2 weken later zat hij op de account van iemand anders. Maar ik had al vrij snel door dat hij het was. (niemand noemt mij emo voor de gein behalve hij >.< ) maar ik speelde het spel vrolijk mee. Waarschijnlijk omdat ik het nog niet helemaal heb kunnen verwerken? Omdat ik nog steeds om hem geef? Who knows...
In de tussentijd heb ik het allemaal lopen verwerken en dat duurde een tijd: het was mijn eerste liefde, ik heb er 2 jaar mee gehad, ik gaf om hem; wat wil je? Toen ik erachter kwam dat hij het was (hij was nota bene nog verbaasd) vroeg hij of ik hem alsnog wilde toevoegen. Uiteindelijk heb ik dat gedaan. Ik weet nog steeds niet waarom, soms zie ik het als een zwakte van mezelf, soms als een juist besluit: vergeven en vergeten. Een wrok koesteren is zinloos.
I'll get to the point: Zojuist heeft hij me gevraagd om te gaan zwemmen met mij. Ik heb gezegd dat ik me er niet gemakkelijk onder voelde, hij is immers mijn ex. Tegelijkertijd zou ik willen dat alles voorbij was, ik hem gewoon kon accepteren. Niet als vriendje, maar gewoon als persoon. Ik zit nu in een soort van tweevuur met mezelf.
Waarom ik dit hier post: ik praat hierover met niemand. Mijn opa en oma, mijn moeder, mijn meest dierbare oom en tante: zij weten hier niks van. Ik denk dat ze heel veroordelend zullen reageren: vooral mijn moeder en opa en oma. Misschien is dit een zinloos topic maar ik wou het toch heel graag uit mijn keel hebben. Of in elk geval gezegd hebben, hetzij het niet tegen bekenden.
No growth of the heart is ever a waste
