[RPG] Kraft durch Angst. - Speeltopics

Duitsland 1942: Een jaartal dat de geschiedenis in zal gaan als een storm van gebeurtenissen. Met de Tweede Wereldoorlog in volle gang aan de oppervlakte, heeft niemand oog voor een andere soort oorlog die zich tussen de vechtende soldaten en lijdende mensen plaatsvindt: een duistere oorlog tussen vampiers. In een voor hen zeer gunstige tijd waar het mensenbloed vloeit als nooit tevoren, besluiten de eeuwenoude Europese aristocratische vampierleiders Caellum en Alchar hun clans te versterken en de vampieroorlog nieuw leven in te blazen, buiten het oog van de rumoerige maatschappij. Hun doel: de andere clan vernietigen en de machtigste groep vampiers worden die de onderwereld ooit heeft gekend. Hun middelen: kracht en aantallen. Het ultieme wapen waar de twee leiders op azen: Een eeuwenoude verloren ketting die de drager ervan onmenselijke kracht geeft. In ruil voor het recht van het dragen ervan, wordt de ziel aan de duivel verkocht.
In ruil voor het participeren in een clan wordt de vampier bescherming en rijkdom beloofd.
Er is geen ruimte voor Einzelgängers, vampiers die zich bewust afzijdig houden van de oorlog. De vampierclans kennen een zero tolerancebeleid en zullen deze vampiers als ze eenmaal zijn opgespoord, overhalen om zich bij hen aan te sluiten of te vernietigen.

Maar wat zal er met hun plannen gebeuren als de vampiers onvoorzichtig worden door het vloeiende mensenbloed en hun ras zo blootstellen, tegen wil en dank? Zal de oorlog veranderen in een oorlog die niet alleen gericht is tegen de mensheid, maar ook tegen de wezens van de onderwereld zelf? Of zullen enkele menselijke opportunisten hun slag slaan en proberen de Einzelgängers over te halen deel uit te maken van de menselijke oorlog en hen zo van een onbeperkte voorraad bloed kunnen voorzien en beter nog; misschien zelfs macht in de wereld van de mensen.
En mag men er wel zo zeker vanuit gaan dat de ketting die onmetelijke kracht schenkt, wel in handen van een vampier terechtkomt?

Don’t look at the future, don’t look at the past. Our time has come, right here and right now. We will fight for our right and seize power!

Tiny reminders.
• Vampiers zijn niet te doden met loden kogels, alleen met zilveren kogels en wapens en daglicht.
• Vampiers kunnen zich niet voortplanten met mensen. Ja, seks hebben kan wel.
• Vampiers kunnen een beperkte tijd zonder bloed. Langer als mensen zonder voedsel kunnen, maar afhankelijk van hun lichamelijke inspanningen op regelmatige basis.
• Kledij beschermt vampiers tegen daglicht. Blote lichaamsdelen zijn er erg vatbaar voor.

Houd er alsjeblieft rekening mee dat het verhaal zich afspeelt in Duitsland en niet aan één van de twee fronten. Dit is bewust gedaan om andere rollen in landen waarmee Duitsland in oorlog is ook een kans te geven mee te doen als spion, militair oid om het machtscentrum aan te vallen/infiltreren, en tevens Duitse burgers een rol te laten spelen, in case people don’t want to participate as a military.

Raadpleeg de story voor een beeld van de tijdsgeest.


Rollen [Mens].
Mogelijke suggesties: Soldaat in opleiding van de Wehrmacht/SS, lid van de Hitlerjugend (voor jongens) Bund Deutscher Mädel (voor meisjes), één van de nazi partijleiders (bijv. Adolf Hitler), generaal/officier, burger, verzetslid, onderduiker, spion.

Emily Jessica Grace (20) - Spion. By Clubbed.
Lise Jager (20) - Burger. By Humble.
Adrian Duncan Ross (23) - Amerikaanse soldaat. By Vluuv.
Elisabeth Jones (21) - Mens. By Endure.

Rollen [Vampier].
Mogelijke suggesties: Eén van de twee clanleiders, clanleden, einzelgängers, vrouw van één van de twee clanleden, verrader binnen de clan.

Fjodor Iljitsj Nazarov (24/108) - Einzelgänger/RA soldier. By Shogun.
Dawn Franklin (20/112) - Spion/clanlid. By RainbowDay.
Jena Berkhoff (19/20) - Einzelgänger. By JaiRy - Afwezig.
Sarah Louise Wagner (7) - Clanlid. By Proprius.
Vidic Zeitlin (26/334) - Kapitein clan Alchar. By Sid.
Pandora (25/478) - Vrouw Alchar. By Vluuv.
Alchar Zaryn (30/610) - Clanleider. By Shogun.
Lirit Isolde Hildegard (20/606) - Einzelgänger/verrader. By Statler.


Tiny reminders voor het spelen. Mist hier nog een goeie regel, meld het :]. Het is vakantie, dus ik kan best een dingetje of twee over het hoofd hebben gezien. Normaal ook, daar niet van.
- Gelieve geen drieregelposts. Als je geen inspiratie hebt, voel je vrij om, om hulp te roepen of wacht tot de inspiratie weer vloeit.
- Geen personages doden zonder toestemming van de speler. Ernstig verwonden, verminken, verkrachten, martelen en beroven mag wel. War, y’know.
- Dit is een RPG die zich afspeelt in de geschiedenis, for fun dus en geen geschiedenistoets die je moet leren. Je wordt niet tegen de muur gezet als je wat tijdsfouten maakt.
- Geen beslissingen voor andermans personages maken en perfect players maken.
- Gelieve pas joinen als je ook daadwerkelijk van plan bent te gaan posten!



Last, but not least: Viel Spaß!

[ bericht aangepast op 2 mei 2012 - 16:45 ]

No growth of the heart is ever a waste

[ Is ze Jena achtervolgt of nog niet? Dan kan ik daar op reageren doordat ze haar hoort aankomen? ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ja, ze gaat achter Jena aan]

"I shut my eyes in order to see.'

Jena Berkhoff – Einzelgänger

Inmiddels was ik nog gemakkelijker gaan zitten, de schuur was inderdaad warm en een stuk veiliger op dit moment. Bij elk geluidje van buiten af bleef ik even doodstil zitten, waren het naderende voetstappen of gewoon het geritsel van de bomen. Ik snoof licht toen ik even dacht aan Werner. Eigen schuld, inmiddels had ik me wel al gerealiseerd dat de steek met het scherpe hout niet dodelijk was maar hopelijk was het nu wel duidelijk dat met mij niet te spelen viel. Het zachte gekraak van de sneeuw deed me licht omhoog veren, dit waren naderende voetstappen. Aandacht luisterde ik van welke kant ze af kwamen en probeerde me in te beelden waar hij of zij heen ging. Na een tijdje stond ik zachtjes op en liep naar de deur van schuur, opende deze een klein stukje om zo door een spleetje naar buiten te kijken. Was het Ila of misschien toch Werner, die me nu achterna was gekomen voor wraak? Het waren geen van beide, een eindje verderop stond een vrouw. Was het niet dezelfde vrouw als die ik eerder vandaag al stiekem had gevolgd? Het waren haar botten die ik toch luid had horen kraken? De geur die ze met haar meedroeg deed me rillen. Hoe kon het ook.. Stikte dit bos plots van de vampieren ofzo? Dan moest ik nog gaan uitkijken, groepen betekende gevaar had Ilja gezegd. Maar dit was geen groep, de vrouw was alleen en betekende waarschijnlijk dus geen gevaar. Ik trok de deur helemaal open en stapte naar buiten, hield daarbij de vrouw nauwlettend in de gaten mocht ze een onverwachtste beweging maken. ‘Wie ben je?’ riep ik naar haar, straalde daarbij onbewust een lichte dreiging uit.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik reageer er later vandaag even op, want ik ga nu op visite naar m'n oma]

"I shut my eyes in order to see.'

Vidic Zeitlin - Kapitein clan Alchar.
Tamelijk gevoelloos kijk ik naar de bewusteloze Parcifal op de vloer. Het is geen fraai zicht, maar ik heb al erger gezien. Eventjes kijk ik naar Pandora,lichtjes bezorgd. Het lijkt me schokkend voor een vrouw om zo’n dingen te zien.
‘Vidic, verwijder hem even uit je kantoor. Dan kunnen we verder met ons gesprek.'
Nadenkend over hoe ik dat ga aanpakken, trek ik alvast mijn jas uit: ik wil niet dat die met bloed besmeurd raakt. Ik leg hem netjes over mijn bureau, stroop de mouwen van mijn hemd op en buk me dan om Parcifal van de grond op te rapen. Zijn ijskoude bloed aan mijn handen laat me onverschillig. ‘Ik zal hem naar de ziekenboeg brengen, heer,’ zeg ik voordat ik de kamer verlaat. Met een handige beweging van mijn elleboog open ik de deur. Wanneer ik er vervolgens mijn schouder tegenzet om ze open te stoten, kijk ik plots recht in Pandora’s fluweelgroene ogen. Ik verstijf een moment dat voor mij eindeloos lijkt te duren, maar voor een ander nog niet lang genoeg is om met zijn ogen te knipperen. Dan loop ik door alsof er niets is gebeurd. Er is ook niets gebeurd, zeg ik tegen mezelf. Het is ronduit beschamend hoe ik me aanstel.
‘Haal iemand om de smeerboel op te dweilen, alsjeblieft,’ zeg ik tegen Viktoria. Ze knikt en loopt weg, de andere kant op dan die van mij. Ze is aantrekkelijk, maar niet zo betoverend als Pandora, bedenk ik, niet in staat zijnd geen vergelijking tussen de 2 vrouwen te maken. Bovendien ben ik niet de enige man in Viktoria’s leven, iets wat ik maar al te goed besef. Parcifal kreunt in mijn armen en ik loop door, met het tikken van Viktoria’s hakken wegstervend zo gauw ik de hoek om ben.
In de ziekenboeg leg ik hem op het eerste beste bed dat ik zie en blijf eventjes bij hem staan tot er een verpleegster op hem komt af gefladderd. Ik heb minder genoten dan ik dacht van zijn straf. Niet dat ik er niet van overtuigd ben dat Alchar de juiste keuze heeft gemaakt, het is perfect in verhouding met zijn vergrijp, maar zoals hij hier nu ligt...
‘Hemeltje…’ zegt ze wanneer ze hem ziet –of mijn bebloede onderarmen. Maar ze herstelt zich snel en vraagt me routineus naar zijn verwonding.
‘Seppuku,’ leg ik kort zijn verwonding uit, ’Zorg goed voor hem.’
Ze kijkt me even aan met een blik waaruit vanzelfsprekendheid spreekt, maar concentreert zich vanaf dan helemaal op haar patiënt. Of toch niet.
‘Daar kunt u zich afspoelen,’ zegt ze, wijzend met haar vinger. Ik kijk even rond en zie dan waarop ze doelde: een lavabo met een stapel handdoeken naast. Ik was het bloed van me af en verdwijn dan weer zo stil als ik ben gekomen.Ondertussen is het kasteel weer tot leven gekomen, van overal klinken stemmen en geluiden.

Home is now behind you. The world is ahead!

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
De vrouw draait zich even om en begint tegen me te praten. "Who is you and what you need?" Eerst denk ik nog even dat het Duits is, door haar enorm zware accent, maar dan begrijp ik dat dit een poging tot Engels was en ik glimlach vluchtig. "My name is Adrian, ma'am. Adrian Ross. I.." Ik wil vertellen waarom ik hier ben als mijn blik op een groot portret van Adolf Hitler valt. Ik vernauw mijn ogen en kijk een enkele seconde in het gezicht van de man die al deze ellende veroorzaakt heeft. Vol walging kijk ik naar de vrouw, die dit portret in haar huis heeft hangen, maar voor ik iets kan zeggen eist de man mijn aandacht op. "Ilja." stelt hij zich voor, en ik schud zijn uitgestoken hand. "Adrian." Hij brabbelt iets tegen me in het Duits, maar het klinkt gebroken en lang niet zo vloeiend als het Duits dat ik de mannen in het kamp heb horen praten. "Sorry pal, I don't speak no German. Makes two of us, am I right?"

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
Als ik merk dat Parcifal me smekend aan kijkt richt ik vlug mijn ogen naar de vloer, nadat ik hem eerst een meewarig glimlachje heb geschonken. Het is mijn verantwoordelijkheid niet straffen te geven of te stoppen. En bovendien geeft Alchar niet zomaar grote straffen, dat weet ik. Parcifal móet wel iets flink verkeerd hebben gedaan, anders was hij hier nu niet. "Ik wil niet dood, alstublieft, help me." Ik kijk naar hem op en probeer streng te lijken wanneer ik zachtjes mijn hoofd schud. Ik kan je niet helpen, begrijp dan toch dat je het alleen maar erger maakt! Gelukkig foetert Alchar hem snel uit en ik aai even snel langs zijn hand, om aan te geven dat ik het waardeer. Dan zet ik een stap achteruit om Parcifal de ruimte te geven, en kijk toe terwijl hij het mes in zijn buik steekt en zijn eigen lichaam open rijt. Ik sla een hand voor mijn mond en trek een pijnlijk gezicht. Dit had ik niet verwacht. Ik weet niet wat wel, maar dit zeker niet. Als hij uiteindelijk klaar is en neerzakt op het tapijt blijf ik stil staan, maar haal langzaam wel mijn hand weer weg. "Ik had wellicht beter vooraf kunnen waarschuwen." Ik voel een hand langs mijn rug gaan, die een aangename tinteling achterlaat, en kijk opzij naar Alchar. Ik beantwoord zijn glimlach met een treurig lachje. "Het is beter als ik weet wat voor dingen er gebeuren in de clan. Zelfs als die dingen niet prettig zijn." Ik kijk toe hoe Vidic de bewusteloze vampier de kamer uit sjort en kort ontmoeten onze blikken elkaar. Weer glimlach ik, maar het is eerder verdrietig dan vrolijk. Zodra hij weg is omarm ik voorzichtig Alchar en leg mijn hoofd tegen zijn borst. "Ik dacht.. Misschien kunnen we vannacht wel samen dineren. Of heb je nog te veel werk te doen?" Ik til even mijn hoofd op en kijk hem aan. De laatste tijd hebben we minder tijd samen omdat het een drukke tijd is voor de clan, mede door de oorlog. Vandaar dat ik elke kans die ik heb aangrijp om bij hem te kunnen zijn.

Alchar - Clanleider.

Ik ben blij dat dit vonnis niet al te veel impact op haar lijkt te hebben, gezien haar woorden.
'Je hebt gelijk. Ik wilde je alleen geen pijn doen door je te betrekken bij deze dingen.' Ik strijk een verdwaalde lok haar bij haar gezicht weg. Er is nog geen spoor van Vidic te bekennen. Hij zal hem wel aan de ziekenboeg hebben overgeleverd. Pandora lijkt het ook te merken, want ik voel hoe haar slanke armen zich om mijn middel vouwen en ze vervolgens haar hoofd op mijn borst legt. Ik heb haar gemist. De afgelopen periode ben ik zo ontzettend druk geweest met eskaders opleiden en elke vorm van ongehoorzaamheid de kiem in te smoren dat ik nauwelijks tijd heb gehad om bij mijn vrouw te zijn. Ergens is er altijd die op de loer liggende angst dat ze een ander zal kiezen die wel tijd voor haar heeft. Niet dat het moeilijk zal zijn de betreffende vampier te executeren, maar ik ben er heilig van overtuigd dat elke man die zijn vrouw niet kan geven wat ze verdient - of het niet probeert - een nietsnut is die zijn vrouw niet verdient.
Dan stelt ze voor om met me te gaan dineren. Ik glimlach hartelijk.
'Een geweldig idee,' zeg ik. 'Om dit alles weer te vergeten. We hebben al te lang geen tijd meer voor onszelf gehad. Maar eerst moet ik het een en ander bespreken over de stand van zaken met Vidic, zodra hij weer terug is.' Ik streel over haar lokken en vouw mijn armen ook om haar slanke middel heen. Zo onschuldig.. maar ook zo vol pit.
'Het zijn duistere tijden, lief. Ik moet nu strenger dan ooit zijn tegen verraders, voor het hier helemaal in de soep loopt. Dat kan deze clan zich simpelweg niet veroorloven.'
Dan hoor ik Vidic' voetstappen alweer op de gang, waarna ik haar loslaat.
'Geef me even een paar minuten met hem alleen. Dan zullen we een plek naar jouw keuze opzoeken om te dineren.'

No growth of the heart is ever a waste

Lirit Isolde Hildegarde - Einzelgänger/verrader

Nauwlettend houd ik deze vrouw in de gaten. Ik zie hoe ze weg lijkt te vluchten, steeds dichter naar de bewoonde wereld. Ik heb genoeg van deze eenzaamheid en besluit dat ik wel toe ben aan wat gezelschap. Ietwat ongemakkelijk verlaat ik mijn plek en vertrek richting de vrouw. Haar spoor is makkelijk te volgen. Uiteindelijk kom ik uit bij een schuur. Zou ze zich hier verschuilen? Ontspannen ben ik inmiddels niet meer. De zenuwen gieren door mijn lijf en in mijn achterhoofd houd ik rekening met een slechte afloop. Op dit moment zou ik nog kunnen weglopen. Zal ik? Of.. ik schuifel mijn voet ongedurig heen en weer en verkeer in tweestrijd. Net op het moment dat ik de strijd in mijn hoofd heb overwonnen en naar voren wil stappen, sta ik bijna oog in oog met haar, de vrouw. 'Wie ben je?' riep ze dreigend mij toe. Niet echt een warm welkom. Net op het moment dat ze haar mond weer sluit, vang ik een glimp op van twee tanden die afsteken tegen de rest, puntig. Een vampier. 'J-jij bent een vampier.' Was het enige wat uit mijn mond ontsnapte, verbaasd. Great, als ze eerst al niet zou denken dat ik een complete sul ben, dan nu wel. 'Ik geloof dat wij niet veel van elkaar verschillen,' voeg ik er verlaat nog aan toe. Een zenuwachtig lachje legt een randje om de gespannen sfeer die om mij heen hangt.

[Ik suck in ontmoetingen :')]

[ bericht aangepast op 22 jan 2012 - 21:32 ]

"I shut my eyes in order to see.'

Adrian Duncan Ross - Amerikaanse Soldaat
De vrouw draait zich even om en begint tegen me te praten. "Who is you and what you need?" Eerst denk ik nog even dat het Duits is, door haar enorm zware accent, maar dan begrijp ik dat dit een poging tot Engels was en ik glimlach vluchtig. "My name is Adrian, ma'am. Adrian Ross. I.." Ik wil vertellen waarom ik hier ben als mijn blik op een groot portret van Adolf Hitler valt. Ik vernauw mijn ogen en kijk een enkele seconde in het gezicht van de man die al deze ellende veroorzaakt heeft. Vol walging kijk ik naar de vrouw, die dit portret in haar huis heeft hangen, maar voor ik iets kan zeggen eist de man mijn aandacht op. "Ilja." stelt hij zich voor, en ik schud zijn uitgestoken hand. "Adrian." Hij brabbelt iets tegen me in het Duits, maar het klinkt gebroken en lang niet zo vloeiend als het Duits dat ik de mannen in het kamp heb horen praten. "Sorry pal, I don't speak no German. Makes two of us, am I right?"

Pandora Zaryn - Echtgenote Alchar
"Je hebt gelijk. Ik wilde je alleen geen pijn doen door je te betrekken bij deze dingen." Ik zucht zacht en teken gedachteloos figuren op Alchars rug met mijn wijsvinger. "Ik snap het. Maar ik wil niet dat je de realiteit voor me afschermt, zelfs als die verschrikkelijk is." Ik slik en kijk naar de plas bloed op de vloer. Het begint nu pas tot me door te dringen hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest voor die man om zijn eigen vel te doorboren met een mes dat je op zoveel verschillende manieren pijn doet. Ik ril en richt vlug mijn aandacht weer op Alchar als hij instemt met mijn idee. Ik glimlach naar hem en kijk liefdevol in zijn ogen. Het is fijn dat hij meegaat, ik was bang dat ik weer alleen zou moeten eten. "Het zijn duistere tijden, lief. Ik moet nu strenger dan ooit zijn tegen verraders, voor het hier helemaal in de soep loopt. Dat kan deze clan zich simpelweg niet veroorloven." Ik knik begrijpend en leg mijn hand tegen zijn wang. "Je doet het perfect, Alchar." zeg ik op fluistertoon, en ik glimlach. Dan hoor ik voetstappen in de gang en de geur die ik ruik vertelt me dat Vidic terug is. Ik voel dat Alchars armen zich terug trekken en slik even omdat ik merk dat ik zijn aanraking meteen weer mis. "Geef me even een paar minuten met hem alleen. Dan zullen we een plek naar jouw keuze opzoeken om te dineren." Ik knik. "Dat is goed. Dan zie ik je zo." Ik ga even op mijn tenen staan en druk kuis een kus op zijn wang, aangezien ik weet dat hij liever niet al te intiem wordt tijdens zijn werk, en dat kan ik goed begrijpen. Als ik weer goed sta zie ik Vidic net binnen komen, en ik glimlach schuchter naar hem, omdat ik niet had verwacht dat hij die kus zou zien. "Tot ziens, Vidic. Tot zo meteen, lieverd." Ik loop de kamer uit en sluit de deur achter me. Ik zie uit naar ons diner, en besluit straks een mooiere, chiquere jurk aan te trekken. Glunderend loop ik door de gangen naar onze vertrekken, terwijl ik me Alchars reactie voorstel.

Jena Berkhoff - Einzelgänger

‘J-jij bent een vampier,’ bracht ze uit, een lichte frons verscheen op mijn gezicht. Dat was iets wat ik zelf al heel goed wist en niet iets wat hardop gezegd hoefde te worden. ‘Ik geloof dat wij niet veel van elkaar verschillen,’ zei ze daarna en lachte daarbij zenuwachtig. Er hing een kille en gespannen sfeer, een waarvan ik me zelf lichtelijk onrustig van begon te voelen en dat terwijl ik al niet echt op mijn gemak was nu. Wie was de vrouw, waar was ze naar opzoek of wat wilde ze? Sterker nog, waarom was ze me gevolgd? ‘We mogen misschien niet veel verschillen in wat we zijn maar waarschijnlijk wel in wie we zijn,’ zei ik na een tijdje en nam haar nogmaals onderzoekend op. Zou ze alleen zijn, of hoorde ze misschien wel bij een clan? Maar dan zou ze toch niet alleen zijn? Lichtelijk verward door mijn eigen gedachtes schudde ik met mijn hoofd en richtte me weer tot de vrouw. ‘Wie ben je en waarom ben je me gevolgd?’ vroeg ik haar daarna, ditmaal op een iets vriendelijkere toon omdat ik van het onrustige gevoel af wilde. Ondertussen bleef ik oplettend, keek af en toe een keer naar het donkere bos achter haar. Het feit dat Werner waarschijnlijk weer rondliep in een niet al te goed humeur bezorgde me rillingen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Lise - Burger
Godzijdank stelt hij zich alleen nog voor, dat kan ik nog net begrijpen. Hij wil verder praten, maar stopt als zijn ogen op het schilderij van Hitler vallen. Blijkbaar staat hij dus niet aan Hitlers kant, anders was hij blij dat ik zo'n schilderij had hangen. Adrian is niet de enige die er niet blij mee is, ik sluit me volledig bij hem aan.
Het was dan ook allesbehalve mijn idee om dat verschrikkelijke ding daar op te hangen. Het was voor Gabrielle, zij wilde dat daar per se hebben. Eerst kon ik prima volhouden dat ik het niet in ons huis wilde hangen. Maar toen kwam ze met een argument: het was, vooral voor mij, een goede 'dekmantel', als er Duitse soldaten ons huis binnen zouden vallen, zouden ze denken dat hier niets te zoeken was, juist vanwege dat stomme schilderij.
Ik ben een idioot dat ik daar ingetrapt ben, de soldaten laten heus niet alles afhangen van één schilderij! Maar tegen de tijd dat ik me dat realiseerde was het al te laat, het hing er al en er was geen enkele kans dat mijn huisgenote dat ding nog naar beneden zou halen.
'No Hitler,' zeg ik snel, waarnaar ik Ilja hulpeloos aankijk. O, nee, wacht, ik moet boos op hem blijven! Even ben ik in tegenstrijd met mezelf, ik wil boos zijn op Ilja, maar wie weet is zijn Engels beter dan zijn Duits en kan hij voor tolk spelen. Goed, dan moet ik mijn trots maar opzij zetten, althans, niet helemaal.
'Zeg dan wat! Of kun je ook al geen Engels?' zeg ik hard tegen Ilja.

everything, in time

Fjodor - Einzelganger/soldaat RA.

Dit is hopeloos. Die Amerikaan praat tegen me in het Engels, een taal waar ik me absoluut niet mee kan redden. Aan de manier hoe hij spreekt, bespeur ik geen vijandigheid. Wat ik wel bespeur, is dorst. Ik zit hier met twee mensen in huis en allebei bezitten ze zalig ruikende liters bloed dat door hun aderen stroomt.
Mijn ogen glijden naar de halsslagader van de Amerikaan, waarna ik me gauw weer tot de orde roep en me dwing te focussen op iets anders. Het portret van Hitler valt al gauw af als optie, dus blijven de lokken van Lise over, iets wat veel aangenamer is om naar te kijken.
Op de een of andere manier bevalt dit spel me wel. Een Amerikaan die op wonderbaarlijke wijze achter de frontlinie is geglipt in combinatie met een antifacistische Duitser. Er komt nu eindelijk eens lol in mijn leven. Dat geschiet begint immers ook te vervelen. Van de lokken haar, dwaalt mijn blik af naar de welving van haar borst. Gauw besluit ik dat ik moet oppassen en richt mijn ogen ergens anders heen.
Lises blik schiet even bijna smekend mijn kant op en ik word weer de werkelijkheid in getrokken. Ze probeert een gesprek aan te knopen met die Amerikaan, wat haar blijkbaar ook slecht af gaat. Ik schaam me voor het feit dat ik al honderden jaren vampier ben en nog geen woord Engels kan. Sterker nog, ik ben nog helemaal niet in Amerika geweest. Ik heb door Siberië getrokken, langs Nepal, India, Pakistan, Iran en Irak, om vervolgens na 150 jaar weer terug te keren naar Rusland. Ik leefde met mensen, at ze, leerde ze kennen. Maar de talen die ik leerde bleven nooit lang hangen. Het geheugen van een vampier is op den duur te vergelijken met dat van een 400-jaar oude man: een enorme database aan gegevens, waarvan de onderste lagen langzamerhand vervagen. Misschien had ik meer kruiswoordpuzzels moeten spelen...
'Zeg dan wat! Of kun je ook al geen Engels?' Ik knipper een paar keer met mijn ogen en vertaal de zinnen in het Russisch in mijn hoofd.
'Engels niet goed. Slechter dan Duits. Gabrielle spreken Engels?' Natuurlijk was het vage hoop en waarschijnlijk zou Gabrielle Lise afmaken als ze een Amerikaan en een Rus hier samen ziet. Twee vijanden van het Duitse Rijk. Oh verdomme! Da's waar ook! Gabrielle weet wie ik ben. Waar ik vandaan kom. Ik zal de schijn op moeten houden van Ilja de Pool als Lise haar hierheen haalt.

[ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 22:37 ]

No growth of the heart is ever a waste

Vidic Zeitlin - Kapitein clan Alchar.
Eventjes vraag ik me af of ik moet kloppen, maar ik besluit dat niet te doen. Alchar en zijn vrouw staan tenslotte in mijn kantoor; ik heb geen permissie nodig om mijn eigen bureau te mogen betreden.
Maar zo gauw ik de deur opendoe, wens ik dat ik toch geklopt had. Pandora verdwijnt godzijdank direct. 'Tot ziens, Vidic,' zegt ze en ik knik vriendelijk. Zo gauw ze weer vertrokken is, worden ik en Alchar onmiddelijk weer bloedserieus.
'Ze zijn hem aan het verzorgen,' meld ik om het gesprek weer op gang te zetten. Ondertussen rol ik snel de mouwen van mijn hemd terug naar beneden, ik ben net niet onconventioneel genoeg om me niet te generen lichaamsdelen te ontbloten in bijzijn van mijn meerderen. Liefst zou ik mijn jasje ook terug aantrekken, maar de bloedvlekken op mijn hemd zijn nog niet opgedroogd en het zou zonde zijn mijn jas zomaar te besmeuren. Ik loop naar het bureau en neem het verslag in handen. Vluchtig laat ik de pagina's langs mijn vingers glijden. 'Ik zal Parcifal een nieuwe, juiste versie laten maken, heer.'

Home is now behind you. The world is ahead!

Alchar - Clanleider.

Ik voel Pandora's zachte lippen op mijn wang, met de mededeling dat ze zich zal gaan omkleden. Nog voor ik me een voorstelling heb kunnen maken van wat ze eventueel aan zal gaan trekken, komt Vidic naar binnen. Nog net weet ik een lichte blos van schaamte weg te moffelen en mijn gezicht strak te houden terwijl mijn vrouw Vidic een afscheidsgroet geeft en vertrekt. De deur gaat weer dicht. De bespreking gaat verder. In de koude donkere ruimte is geen zichtbaar spoor meer van de zachte uitstraling van Pandora, behalve haar geur die wegebt.
'Ze zijn hem aan het verzorgen,' deelt Vidic mee. Ik knik.
'Mooi. Ik neem aan dat de boodschap bij hem is over gekomen.' Hij maakt zichzelf op orde en neemt het verslag in handen.
'Ik zal Parcifal een nieuwe, juiste versie laten maken, heer.' Ik knik. 'Prima, maak hem duidelijk dat wanneer hij nogmaals liegt, dat hij zal boeten met zijn leven.' Ik zeg het met een zuinig glimlachje.
'Goed, ik wilde het met je hebben over nog een paar andere zaken. Ik weet dat je bezigheden vooral binnen deze muren plaatsvinden, maar ik zou het op prijs stellen dat jij een volgende groep leidt tijdens een rekruteringsmissie. Je bezit dezelfde brute kracht als Parcifal en de zijnen, maar daarop komt ook nog eens intelligentie. Ik heb de fout gemaakt Parcifal zelf zijn collega's te laten kiezen, maar ik weet zeker dat jij de juiste keuzes maakt.'
Ik laat het verslag door mijn handen glijden en haal weer een sigaar uit mijn binnenzak tevoorschijn.
'Het is zeer waarschijnlijk dat eventuele vampiers door de aanval ten oosten van Berlijn opgeschrikt zijn en de bossen van Pruisen zijn binnengevlucht, dus nog oostelijker. Kam deze gebieden uit. Aangezien het morgen kerstavond is, zul je op 27 december vertrekken. Nog vragen of suggesties?'
Ik tover een aansteker tevoorschijn en steek de sigaar in de mond. Het is al te lang geleden dat ik en mijn vrouw eens tijd voor onszelf hadden. Ik kijk uit naar het diner en ik weet dat ik me in deze kledij niet kan vertonen. Ik heb het de laatste tijd te druk gehad met straffen uitdelen, vampiers opleiden en begeleiden, posities van doodseskaders bijhouden en tegelijkertijd ook nog hoogte proberen te krijgen van de situatie aan het westerlijke en oostelijke front. En dan de ellenlange zoektocht in de bibliotheek naar de locatie waar dat verdomde stuk ijzer zich moet verschuilen.

[ bericht aangepast op 29 jan 2012 - 10:59 ]

No growth of the heart is ever a waste

Voor in de beginpost: Elisabeth Jones (21) - Mens. By Shogun.
Mijn eerste post in deze RPG ^^
Ohja, hij is in de ik-vorm en tegenwoordige, dat heb ik al poos niet meer gedaan, maar iedereen doet het, dus ik ook maar :a

-Mijn Engels klopt niet altijd, verbeter me gerust, vind ik alleen maar fijn ;a-

Elisabeth Jones. - Mens. (Nieuw, hier is de info.)
"Tschüss Marie," roep ik naar het meisje met goudblonde krullen die in de opening met een grote lach stond te zwaaien. Mijn lippen krullen om tot een glimlach als ik haar zwaai beantwoord en vervolgens verder loop. Het meisje was altijd zo energiek en vol vreugde, het deed me goed haar zo gelukkig te zien. Kurt, Marie's broertje, kon nog wel eens mopperen, maar die was dan ook nog maar acht terwijl Marie volgend seizoen al dertien zou worden. Ik werkte namelijk als au pair bij de familie Lennart. Meneer en mevrouw Lennart hadden een bloemenzaak waar ze het erg druk mee hadden, toen ik een paar jaar geleden naar Duitsland kwam, kwam ik voor hen als geroepen. Sinds diende woonde ik bij ze in, ik had geluk, ze waren erg aardig voor me en ik wist dat ik het echt getroffen had. Een koele avond bries deed me kort huiveren en ik trok mijn jas wat dichter om me heen. Toch hoorde je mij niet klagen, het was een mooie, heldere avond zag ik toen ik kort omhoog keek. Er was een smal maantje te zien met daarom heen ontelbaar veel sterren, waarvan de Poolster me als eerste opviel. Ik richtte mijn blik weer voor me, de straatstenen waren nog vochtig van de korte regenbui die net plaatsgevonden had, het zwakke schijnsel van de lantaarns werd in de kleine waterplassen weerspiegeld. Het was maar tien minuten lopen naar het restaurant waar ik werkte als serveerster, maar ik moest daarvoor ook door een wat meer afgelegen gebied. De stilte drukte op me als een hand op mijn borstkas, alleen het klakken van mijn hakken op de stenen was er te horen en het bezorgde me altijd een onbehagelijk gevoel. Als een stilte voor de storm, het liefst had ik geluiden om me heen. Zachtjes begon ik te neuriën om de stilte te verdrijven, gelukkig kwam ik al gauw in het levendiger gedeelte van de stad terecht. De geluiden van gezelligheid en geuren uit restaurants bezwangerde de lucht en de wind voer de geluiden en geuren verder weg. Toen ik bij het restaurant aankwam duwde ik de zware deur open, meteen ontmoette ik de blik van mijn viendin, Camila. Ze kwam uit Spanje en was op een soort gelijke als ik hier terecht gekomen.
"Elisabeth, you are late. What have you been doing, dating a nice guy?" vroeg ze me met een grijns. Ik voelde het bloed naar mijn wangen trekken en wierp een blik op de klok, inderdaad, over vijf minuten gingen we al open.
"I'm sorry, Kurt didn't let me leave untill we had finished the game," verontschuldigde ik me. Dat was waar, ik had Kurt een simpel kaartspel geleerd en hij wou niet stoppen tot we het hadden afgemaakt.
"That's okay, I was just joking. C'mon, get ready, we'll be opening soon."
Ik knikte als antwoord en liep naar achteren naar het gedeelte waar alleen personeel mocht komen en hing mijn jas op. Mijn werkkleding had ik al aan, niks bijzonders, een witte blouse met mijn naamkaartje, net zoals ieder ander. Ik begroette de rest en liep vervolgens terug het restaurant in waar de eersten klanten al binnenkwamen om te genieten van de heerlijke gerechten die we ze zouden serveren.


Oké, met mijn gebrek aan werkervaring heb ik me er maar doorheen geluld bij het serveerster gedeelte [: Hoop dat 't redelijk klopt.

[ bericht aangepast op 28 jan 2012 - 23:10 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.