[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Damian
'De afgelopen keren heb je me rustig gekregen en dat is nog niet veel mensen gelukt, dus ja je maakt me rustig.' Kate ratelt rustig verder. Lichtelijk moet ik lachen als ze zoveel praat.
'Dankje,' begin ik als ze klaar is. 'Helaas doen spullen fysiek meer pijn.' Ik wrijf voorzichtig over mijn hand, ze kunnen niet veel meer hebben. 'En nu maar hopen dat ik niet meer boos word, mijn handen hebben even genoeg gehad.' Ik leg mijn hoofd tegen Kate aan.

Kaithlynn

Terwijl hij zijn hoofd tegen me aanlegde, sloeg ik mijn armen om hem heen. ‘Ik zal er voor je zijn als je boos wordt,’ mompelde ik tegen hem. Ik voelde me goed en ondanks wat er gebeurd was voelde ik me zelfs even gelukkig. Damian om me heen deed me goed, het was alsof hij me aanvulde. Ik sloot mijn ogen terwijl hij tegen me aanlag en genoot van het moment. Even vergat ik wat er me te wachten stond, dat kwam later wel. Een luide knor van mijn maag verstoorde het rustige moment en een zacht gegrinnik kon ik niet onderdrukken.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
'Dankje,' fluister ik terug. Mijn zin wordt afgebroken door een knor van de buik van Kate. Zelf moet ik ook grinniken. Het was goed om Kate hier te laten slapen.
'Zullen we wat gaan eten?' vraag ik. 'Ik denk niet dat ik nog veel in de koelkast heb, het is er nu al drie dagen door omstandigheden bij in geschoten om naar de winkel te gaan.' Ik hoop dat Kate nog lang bij me blijft, langer dan een paar dagen. Ik hoop dat er meer uit komt. Voorzichtig geef ik haar een kusje op haar wang als ik mijn hoofd wat anders neer leg.

Kaithlynn

‘Eten lijkt me een goed plan en de boodschappen kunnen we morgen wel,’ reageer ik terwijl hij een kusje op mijn wang drukt als hij zijn hoofd verlegt. Ik voel hoe mijn wangen kleuren en ik krijg een vreemd gevoel in mijn buik. Dit was niet het gevoel van het honger hebben maar een zacht, kriebelig gevoel. Dit gevoel had ik nog nooit eerder bij een jongen gehad want tot kort geleden deden ze me niks maar bij Damian was dit totaal niet zo. Hij deed me wel iets, het voelde goed om bij hem te zijn en ik wilde er niet aan denken straks weer weg te moeten gaan. Ik glimlachte naar hem, boog me iets naar voren en drukte een klein kusje op zijn mondhoek terwijl mijn buik weer begon te kriebelen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Dit was wat ik de afgelopen jaren, of een heel groot deel van mijn leven in ieder geval, gemist heb. Het geweldige kriebelende gevoel in mijn buik. Het gevoel van liefde en vertrouwen. Kate geeft me een klein kusje op mijn mondhoek 'Zin om langer dan een paar dagen hier te blijven?' de vraag was al gesteld voor ik er erg in had. Hoe kan ik haar nu nog laten gaan? We kennen elkaars geheimen die andere nooit zullen weten. Mijn honger is even verdwenen. Ik pak haar weer vast en leg haar iets anders neer zodat ik zelf ook lekker lig.

Kaithlynn

Hij vroeg precies datgene wat ik enorm graag wilde. ‘Wat is langer dan een paar dagen? ‘ vroeg ik hem nadat hij me anders neer had gelegd. Ik krulde me tegen hem aan en legde mijn hoofd tegen zijn borst. ‘Ik denk dat als ik hier langer als een paar dagen blijf, ik hier misschien wel niet meer weg wil,’ zei ik daarna terwijl mijn vingers zachtjes over zijn hand streelde.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Ze legt haar hoofd op mijn borst en streelt over mijn hand. Voorzichtig blijf ik mijn handen bewegen om de bloeddoorstroming goed te houden.
'Zo'n idee had ik ook al, daarom vroeg ik het ook.' Mijn stem klinkt gelukkig. Met mijn vrije hand ga ik over haar rug. Ik kom aan de onderkant van haar shirt. 'Vind je het vervelend dat ik over je rug ga?' vraag ik voorzichtig. Ik weet niet hoeveel ze ervan wilt laten zien of hoe het eruit ziet. Om te kijken zonder te vragen zou het alleen nog maar moeilijker maken.

Kaithlynn

Even verstijfde ik toen zijn hand aan de onderkant van mijn rug lag. Nog nooit had iemand van onze groep mijn rug gezien, uit angst vanuit mezelf maar ook uit angst vanwege hun reactie. Het was geen mooi aanzicht, het was lelijk en het voelde als een verminking, ik schaamde me ervoor. Maar dit was Damian, ik begon duidelijk gevoelens voor hem te krijgen en hij had in drie dagen tijd zoveel meer met me gedeeld dan een ander. Ik was alleen bang voor zijn reactie, hoe zou hij reageren op striemen met een lengte van 30cm, een breedte van ongeveer 5cm die kriskras over mijn rug heen gingen. Ik ontspande wat meer, die keuze was voor hem, ik kon alleen maar hopen dat hij er niet huiverig van werd. 'Nee, jij mag dat wel,' antwoorde ik schor terug.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Volgens mij was het goed dat ik het vroeg. Voorzichtig en langzaam gaat mijn hand onder haar shirt. Het voelt raar om over haar littekens te gaan, maar eng was het niet. Het voelt gewoon anders. Je kon voelen dat de riem groot was en dat het best pijn heeft moeten doen. Ik haal mijn hand weer onder haar shirt uit. Ik stroop mijn lange mouw op en haal het verband bij mijn post wat los. Ik hou de binnenkant pols voor haar gezicht. (zie rolbeschrijving van Damian, staat plaatje)

Kaithlynn

Ik voelde hoe zijn hand over mijn rug heen gleed, ik wist wat hij voelde. Hoe vaak had ik wel niet voor de spiegel gestaan en met mijn vingers over de striemen heen gestreeld. Het waren geen erge bolle littekens maar je voelde wel het verschil met mijn gladde gezonde huid. Hij had gelukkig nog niet gekeken maar nu hij het gevoelt had wist ik dat ik het hem ook kon laten zien. Ik zag hoe hij zijn mouw opstroopte, het verband bij zijn pols wat losser maakte en toen de binnenkant van zijn pols naar me toe draaide. ‘Art never comes from Happines,’ zei ik zachtjes en gleed met mijn vinger over de kleine lettertjes van zijn tattoo heen. Even glimlachte ik, de woorden kwamen zo duidelijk op me over. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en keek hem even aan. ‘Wat voor betekenis heeft hij voor jou?’ vroeg ik daarna.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
De aanraking van Kate's vingers kriebelt. Ik weet dat achter de bank mijn betekenis ligt. Nog een ding dat niemand van me weet. Er zijn twee dingen die ik doe als ik alleen ben. Muziek luisteren en tekenen. Mijn hand haalt achter de bank een schetsboek vandaan. Ik blaas het kleine laagje stof van de kaft af en maak hem open. Om hem Kate goed te kunnen laten zien leg ik hem op haar schoot. Rustig blader ik er door. De meeste tekeningen zijn verdrietig of boos. Sommige pagina's zijn gewoon strepen. Vaak staat er een datum bij. De datums verschillen veel maar de voorstelling op de tekeningen niet.

Kaithlynn

Achter de bank haalt hij een schetsboek vandaan. Hij blaast een dun laagje stof eraf en legt hem vervolgens op mijn schoot. Nieuwsgierig kijk ik toe als hij het boek openslaat en rustig door bladert. Elke tekening heeft een andere betekenis, de een is boos, de andere verdrietig, een enkele is vrolijk en op sommige staan alleen maar een paar strepen. Ze zijn allemaal gedateerd met verschillende datums. ‘Jeetje, ze zijn echt mooi,’ reageer ik terwijl ik de tekeningen goed opneem. ‘ik wist niet dat je zo goed kon tekenen,’ vervolg ik daarna en kijk hem nieuwsgierig aan. ‘Hoelang teken je al?’

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
'Dat is mijn betekenis,' zeg ik als ik het boek weer dichtsla en aan de andere kan neerleg. 'Hoelang, uhh. Ik houd het op lang.' Wat een vraag, ja ik teken sinds dat ik klein ben. 'jaartje op 11-12. Iets in die richting. En niemand, behalve jij, weet dit. Net zoals niemand jou geheim weet.' Zo geweldig vind ik het niet om het te laten zien. Zoals de tekst op mijn pols zegt, kunst komt niet voort uit geluk, de tekeningen doen me aan een rottijd denken.

Kaithlynn

‘Je geheim is veilig bij mij, niemand buiten dit huis krijgt het van mij te horen,’ zei ik zachtjes nadat hij het boek dicht had geslagen en weglegde.
Ik merkte aan hem dat hij het niet erg leuk vond om ze te laten zien maar hij deed het wel. Dat maakte voor mij de stap een stuk groter om mijn rug te laten zien. Ik ging overeind zitten, keek hem kort aan en draaide met mijn rug naar hem toe. Even ademde ik een keer diep in, gleed met mijn hand onder mijn shirt om mijn bh los te maken terwijl ik hem aan de voorkant vasthield zodat die zijn plek niet verliet. Daarna trok ik mijn shirt aan de achter kant omhoog zodat mijn hele rug bloot kwam te liggen en met gebogen hoofd, zonder hem aan te kijken wachtte ik zijn reactie af.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Ik maak het verband weer vast als Kate haar shirt omhoog trekt. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar rug. De littekens zijn behoorlijk groot, sommige wel 30 cm lang en 5 cm breed. Je kunt zien dat het veel pijn heeft gedaan. Het beeld van haar vader dringt weer in mijn hoofd samen met het beeld van de rug van haar zusje. Nee schuddend bal ik voorzichtig mijn hand op haar rug. Snel maak ik haar bh weer vast en doe haar shirt weer omlaag. 'Voor mijn en jou eigen veiligheid,' zeg ik als ik mezelf omdraait. 'ik kon er niet naar kijken zonder het beeld van je vader te zien en boos te worden.' ik trek mijn knieën op de bank en sla mijn armen erom heen. Mijn hoofd laat ik erop rusten en sluit mijn ogen.