[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Kaithlynn

‘Dat geeft niks,’ reageer ik en ga langzaam weer overeind staan. Mijn ogen glijden vluchtig over hem heen en blijven kort hangen op zijn gesloten gezicht. ‘Laten we alsjeblieft gaan,’ zeg ik daarna zacht tegen hem. Ik wilde naar huis, even in het hoekje van de bank gaan zitten en proberen het beeld van mijn zusje’s rug te vergeten. De bloederige striemen waren nog veel te vers, en mijn rug begon pijn te doen bij de herinneringen aan de harde slagen die zowel ik als zij nu hadden gehad. Ook kreeg ik een licht gevoel dat Damian zich van me af zette en dat idee alleen deed al zeer.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Kate wil gaan, iets wat ik ook graag wil. Met een zucht sta ik op en loop haar achterna. In het licht van de straat zien mijn handen er iets erger uit, maar dat geeft me nu helemaal niks. Drie keer boos geworden met gevolgen in drie dagen, dat was een record. Voorzichtig leg ik mijn handen in mijn zakken en we lopen zwijgend naar de bus. We zijn snel thuis. Die boodschappen zijn wel voor een andere keer. Nu was het eerst een zaak om alles te regelen en op een rijtje te krijgen. Nog steeds zwijgend pak rommel ik wat in mijn kast in mijn slaapkamer. Al snel vind ik mijn oude boks-spullen. Ik vind mijn verstevigende handschoenen. Of het handschoenen zijn weet ik niet, ze lijken er in ieder geval op alleen hebben ze geen vingers. Als ik ze aan heb loop ik weer naar de kamer waar Kate op de bank zit.
'Sorry,' zeg ik nog een keer voor alles. Ik ga naast haar zitten en kijk voor me uit.

[ bericht aangepast op 12 dec 2011 - 14:34 ]

Kaithlynn

De hele terug reis verliep zwijgzaam en stilletjes. De winkel sloegen we over, dat kwam morgen wel. Eenmaal thuis ging Damian wat rommelen in zijn kasten terwijl ik in de hoek van de bank ging zitten. Ik voelde me schuldig tegenover Damian, omdat hij nu al twee keer boos was geworden door mijn toedoen. Na een paar minuten kwam hij langs me zitten en mompelde 'sorry' tegen me. 'Geen sorry zeggen, het is mijn schuld dat je zo boos werd,' reageerde ik op hem en staarde sip voor me uit. 'Wil je iets eten?' Vroeg ik daarna, ter afleiding.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
'Het is niet jou schuld dat ik boos werd. Het is nooit jou schuld dat ik boos word,' zeg ik tegen Kate. Ze moet zicht niet schuldig voelen door mij. Ik schuif wat dichter bij haar. 'Het is mijn eigen schuld, ik had hem die klap niet mogen verkopen.'Ik zwijg even. Nog steeds voorzichtig leg ik mijn handen in haar schoot. 'Nu mag je mijn handen vast houden,' zeg ik zacht. Net deed dat gewoon teveel pijn.

Kaithlynn

Een kleine glimlach verschijnt op mijn lippen, als blijkt dat hij niet boos op me is. 'Jij hoeft je niet schuldig te voelen omdat je mijn vader hebt geslagen. Dat verdiende hij,' zei ik daarna tegen hem en neem zijn handen voorzichtig in de mijne. 'Ik ben erg blij dat je mee bent gegaan en bij me was, alleen had ik dit nooit gedaan,' vervolg ik daarna en streel vederlicht over zijn handen heen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
'Graag gedaan, er moet gewoon een manier zijn om ze daar weg te krijgen.' Ik weet dat haar vader me weinig kan maken als het gaat over het feit dat ik hem geslagen heb. Haar aanrakingen kietelen een beetje, maar voelen fijn. Het geeft me weer wat rust. 'Voor ik het vergeet te zeggen, je vader kan me weinig maken als hij naar de politie stapt om het feit dat ik hem geslagen heb. Soms is een klein medisch dossier, waar in staat dat ik woede-uitbarsting heb, best handig.'

Kaithlynn

‘Ze moeten daar ook zeker weg,’ antwoorde ik peinzend en keek even bedenkelijk voor me uit. 'Voor ik het vergeet te zeggen, je vader kan me weinig maken als hij naar de politie stapt om het feit dat ik hem geslagen heb. Soms is een klein medisch dossier, waar in staat dat ik woede-uitbarsting heb, best handig.’ Zegt hij daarna en ik wend me weer tot hem. ‘Het is inderdaad handig maar dan zouden ze de kinderen alsnog naar jeugdzorg gebracht. Als ze daar terecht komen kan ik ze niet meer helpen want ik ben zelf mishandelt en om die redenen weg gegaan daar,’ reageerde ik. Het was een moeilijke situati en de enige die ons misschien zou kunnen helpen was van dit alles helemaal niet op de hoogte. ‘Er is iemand waarvan ik zeker ben dat ze daar terecht kunnen,’ zei ik daarna en liet min blik op de zijne rusten.

[sorry voor late reactie, moest werken tot 21.00u ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Aan jeugdzorg heb je weinig en aan de politie ook. Er moet een manier zijn om ze daar weg te krijgen zonder hun hulp.
'Wie?' vraag ik een beetje droog. Zelf ging ik ook mijn kennissen kring rond, maar helaas kan niemand helpen. Zacht bal ik mijn vuist, iets wat lastig gaat door het soort verband eromheen. Dingen doen zoals aangiften van huiselijk geweld had geen zin, dan komt jeugdzorg. Helaas heb ik ook geen rechten gestudeerd om iets te bedenken. Men wat was dit moeilijk.

Kaithlynn

‘Mijn oma,’ reageerde ik en keek weer even bedenkelijk voor me uit. Mijn vader had de dingen altijd goed weten te verbergen, ze wist namelijk helemaal niks van wat er werkelijk thuis gebeurde. Ik was de enige die toendertijd de klappen kreeg, vaak omdat ik die van mijn broertjes en zusje op me nam. Door mijn schrik voor mijn vader en de dreigementen die hij had, durfde ik niks tegen andere te zeggen en de blauwe plekken waren goed te verbergen. Tot hij me begon te slaan met zijn riem, vanaf dat moment was ik vaak thuis, ziek van school en nog meer in bereik van zijn kletsende handen. Ik rilde even, als ik naar haar ging moest ik haar alles vertellen en waarschijnlijk haar de littekens laten zien als bewijs. Voor mij was dat geen probleem, ik deed het voor mijn broertjes en zusjes maar hoe zou het zijn voor Damian? Niemand had ooit de grote lelijke striemen op mijn rug gezien en als iemand ze had gezien waren ze te zat geweest om het zich de volgende ochtend te herinneren. Ik wende me weer tot Damian. ‘Ik moet het haar alleen nog allemaal vertellen..’

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Ik zie dat Kate het er nog steeds moeilijk mee heeft. Met een lieve glimlach kijk ik haar aan en pak haar vast.
'kom eens hier,' zeg ik met een lieve stem en ik leg haar tegen me aan. Rustig begin ik door haar haar te strelen. Zelf is het ook het beste om even zo tot rust te komen. 'Alles gaat goed komen, ik ga met je mee naar je oma en help je bij je verhaal.' Haar rug had ik nog nooit gezien, maar ik had wel een blik van de rug van Kate's zusje meegekregen. Dat had me onder andere nog bozer genaakt. Nog steeds streel ik door haar haar en sluit zelf mijn ogen.

Kaithlynn

Terwijl hij me tegen zich aan trekt en zacht door mijn haren begint te strelen voel ik een gevoel van rust door mijn lijf gaan. Ik nestel me nog iets meer tegen hem aan. 'Alles gaat goed komen, ik ga met je mee naar je oma en help je bij je verhaal.' Zegt hij daarna waarop ik mijn hoofd naar hem toe draai. ‘Wil je dat echt?’ vroeg ik hem zacht, ik wilde zo graag dat hij met me mee ging. Met hem bij me voelde ik me een stuk sterker. In de afgelopen anderhalve dagen dat ik nu bij hem was voelde ik me zo goed bij hem dat ik gewoon niet meer zonder hem zou willen. Hij voelde nu zo vetrouwd en beschermend, iets wat ik nooit gehad heb.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
'Natuurlijk ga ik met je mee, ik kan je het niet zelf laten regelen.' voorzichtig wrijft mijn hand over gaar rug. 'Nadat ik je vader had geslagen ben ik dat steegje in gegaan. De woede was me nog steeds teveel en ik ben weer tegen de muur gaan slaan. Je kon mijn handen niet vasthouden omdat ze teveel pijn deden toen. Nu zit er een soort snel, verstevigend verband omheen, van het boksen. De wonden zijn minder erg als die van gisteravond. Ik had toen jij je kleren aan het halen was een extra laag verband om gedaan zodat ik niet gelijk mijn hand open zou hebben liggen.' ik voel me verplicht om het haar te vertellen.

Kaitlynn

Mijn ogen vlogen even naar zijn handen, ze hadden het zwaar gehad door de klappen die hij er mee had uit gedeeld en nu had hij ook nog tegen de muur aangeslagen. 'Gelukkig heb je ze niet verder verwond,' zei ik daarna en pakte zijn vrije hand vast en legde die zacht tegen mijn wang aan terwijl ik mijn ogen sloot. 'Lucht het op als je een woede aanval hebt gehad, of ben je daarna nog bozer?' vroeg ik daarna.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate legt mijn hand op haar wang. Een tevreden zucht verlaat mijn mond.
'Lucht het op als je een woede aanval hebt gehad, of ben je daarna nog bozer?' vraagt ze. Daarover moet ik even nadenken, het is niet een standaard vraag.
'Ik zal uitleggen hoe het bij mij gaat,' zeg ik zacht. 'Van binnen voel ik mezelf bozer en bozer worden, ik bal mijn vuist. Tot het moment dat ik knap, dan sla ik tegen iets of heel soms tegen iemand. Ik probeer me altijd af te schermen, zodat ik niemand pijn kan doen en niemand het hoeft te zien. Mijn woede komt meestal uit verdriet en tijdens zo'n aanval veranderd de woede ook bijna altijd in verdriet.' ik stop even. 'als er alleen nog maar verdriet over is, bedenk ik me pas wat ik gedaan heb en wat andere gezien hebben, dan ben ik weer boos op mezelf. En dan kom jij en krijgt me weer rustig.' Ik stop even met wrijven en kijk Kate aan. 'Het komt erop neer dat het achteraf niks helpt, maar ik er weinig aan kan doen.'

Kaithlynn

Licht verrast keek ik hem weer aan. 'Maak ik je rustig?' Vroeg ik hem, een opgewonden gevoel ging door mijn buik heen. 'Ik vind het heel knap van je dat je er, ondanks dat je er verdrietig om bent, je toch goed mee om kan gaan. Je reageerd je gelukkig voornamelijk op spullen af en niet op mensen,' zei ik er ratelend achter aan.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'