[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

-Damian-
We lopen naar haar werk. Ze vraagt of we ook nog boodschappen moeten doen.
'Boodschappen doen we wel op de terugweg.' het lijkt alsof ze het wilt uitstellen. Ik sla mijn arm om haar heen tot we bij haar werk komen. De loopt naar binnen. Ik blijf netjes buiten wachten. Ondertussen bekijk ik mijn hand. Als het mis gaat kan ik er genoeg mee, concludeer ik. Ik voel dat ik in mijn zak nog 2 stukjes verband van het boksen heb zitten. Als extra bescherming doe ik ze toch om. Ik ben blij als ik ze er straks op weg naar huis weer vanaf kan halen.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

'Oke, dan doen we het op de terug weg,' zeg ik en voel zijn arm om me heen en wederom genoot ik van zijn aanraking. Bij mijn werk aangekomen liep ik snel naar binnen. Een van de serveerster groet me maar ik loop snel door naar achtere om uit mijn kluisje mijn stapel kleren te halen. Onderuit mijj kluisje vis ik een weekendtas en daarin stop ik al mijn kleren, ondergoed en make-up. In mijn rugzak stop ik mijn schoenen en mijn shampoo's en zodra mijn kluisje leeg is, op mijn werkkledij na, sluit ik hem weer af en loop weer richting de balie. Mijn baas glimlacht kort. 'Helaas geen tips voor jou,' zegt hij en duwt mijn karige loon in mijn handen. 'Dat komt wel goed,' mompel ik tegen hem en zo snel als ik kan draai ik om, hang de rugzak over mijn schouder en in mijn andere hand houd ik de weekendtas vast.
Eenmaal buiten zoek ik meteen naar Damian en glimlach snel naar hem. 'Nu kan ik me thuis gaan omkleden en dan denk ik dat we kunnen gaan..' zeg ik tegen hem en ga langs hem lopen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Het duurt niet lang voordat Kate met een weekendtas en een rugzak naar buiten komt. Ik neem
De tas van haar over en we lopen naar huis. Langzaam begin ik een beetje nerveus te worden. Ze kleed zich snel om en we gaan weer. Nu moest ze me helpen, want ik had geen idee waar we naar toe moeten.

Do it scared, but do it anyway.

Kaitlynn

Nadat ik me snel had omgekleed en wat make-up op mij gezicht had gegooit gingen we weer. Ik voelde me plotseling met de minuut zenuwachtiger worden en mijn handen begonnen klam aan te voelen. Bij de bushalte duurde het wachten voor mijn gevoel plotseling elle lang en zodra we in de bus richting het centrum zitten gieren de zenuwen door mijn lijf. Licht benauwd kijk ik even naar Damian zodra de bus stopt bij de halte van het centrum. Eenmaal in het centrum wist ik me bijna geen houding te geven, dit alles kwam me zo bekend voor. Mijn ogen gleden door de winkelende mensen, onbewust opzoek naar een bekende maar die waren er niet. Stevig liep ik door met Damian langs me en zodra we aan de achter kant van het centrum waren keek ik weer zenuwachtig naar Damian op. 'Nummer 73..' mompelde ik zacht en knikte naar het huis schuin tegenover ons. Er was niks verandert aan de buitenkant, ik vroeg me af hoe het binnen er aan toe was.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
We komen in het centrum en Kate verteld waar het is. Ik kijk naar het huis schuin tegenover ons. Even draai ik me naar Kate en kijk haar in haar ogen aan.
'Rustig maar, er gaat niks ergs gebeuren. Daar zorg ik persoonlijk voor als het moet.' ik geef haar nog een boedigende knuffel. We lopen naar het huis en ik bel aan. Ik heb geen idee wie ik moet gaan verwachten. Een oude man? Of misschien toch een lief meisje? Ik lag bemoedigen naar Kate net voordat de deur open gaat.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Mijn hart bonkt als een bezetene in mijn borst en zodra Damian heeft aangebeld grijp ik me aan hem vast. Kort daarna ging de deur open en in de deur opening verscheen het magere gezicht van mijn moeder. Haar ogen werden groot bij het zien van mij en Damian. 'Kaithlynn?' vraagt ze me en doet de deur iets verder open om naar buiten te komen. Ik knik kort maar wil haar eigenlijk geen verdere aandacht schenken, ik kwam niet voor haar, ze verdiende mijn bezoek net zo min als mijn vader. Van binnen klonk een luide, barse stem, een waarvan mijn nekharen direct overeind gingen staan. 'Wie is daar?!' riep hij en mijn ogen schoten langs mijn moeder heen terwijl ik Damian steviger beet pakte. 'Waar zijn Holly, Mattheuw en Steven?' vroeg ik haar zacht maar antwoord geven deed ze niet meer want de deur werd verder opengetrokken. 'Wie is daar?' grauwde hij naar mijn moeder en zodra hij mij zag staan leken zijn ogen vuur te spuwen. 'Wat mot dat hier,' zei hij met een woedende ondertoon. Mijn keel klapte dicht, even kon ik niks uitbrengen. Terwijl mijn moeder met haar blonde haren en blauwe ogen, zo mager als iets was. Was mijn vader er alleen maar beter uit gaan zien met zijn donkere bos krullen en stevig gebouwde lichaam. 'Je hebt veel lef meissie, dat je nog terug durft te komen' siste hij toen ik geen antwoord gaf. Zijn ogen waren alleen maar gericht op mij, negeerde Damian totaal terwijl ik die stevig vast had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate pakt me vast als de deur open wordt gedaan. Een magere vrouw is zichtbaar. Ze kijkt me met grote ogen aan. Ik concludeer dat het haar moeder is. Kate vraagt naar haar broertjes en zusje. Niet veel later komt haar vader erbij staan waardoor haar greep verstevigt. Mijn duim wrijft over de rug van haar hand. Ik volg het gesprek op de voet. Haar vader kaffert Kate uit. Ik moet mijn best doen om mijn beheersing niet te verliezen.
'u heeft haar vraag gehoord. Waar zijn Holly, Mattheuw en Steven?' vraag ik nog redelijk rustig. Nu begrijp ik waarom Kate wil dat haar broertjes en zusje veilig zijn.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Damian, die de hele tijd stil en steunend langs heeft gestaan spreekt mijn vader tegen. Mijn vaders ogen schieten van mij naar Damian. 'En wie mot dat voorstellen?' bromt hij en werpt een vernietigende blik op Damian. 'Ik wil Holly zien en ook Matt en Steven,' breng ik schor uit, mijn stem was even kwijt geweest maar ik had hem terug. Bovendien stonden we buiten, er liepen mensen op straat dus ik had niks om de druk om te maken. 'Kaithlynn, misschien kun je beter gaan,' fluisterde mijn moeder zacht maar mijn vader bulderde er al boven uit. 'Wat dach jij nou? Dat je zo maar effe langs ken komen nadat je weg bent gelopen,' grauwde hij en ik voelde mijn lichaam weer even verstarren. 'Het is jou schuld dat ik weg ben gegaan,' siste ik terug. 'En nu wil ik ze zien, anders ga ik hier z'n stennis lopen schoppen,' zei ik daarna op een vaste maar zachte toon. Mijn vader snoof, balde zijn vuisten en even dacht ik dat hij naar me uit zou halen. 'Pas maar op meissie, ik ben met jou nog niet klaar,' dreigde hij zacht en zijn blik vloog vervolgens naar Damian. Daarna draaide hij zich om, trok mijn moeder ruw aan haar arm mee naar binnen. 'Ik stuur ze naar buiten,' was het laatste wat mijn vader riep en toen klapte de deur dicht. Terwijl er van binnen gestommel en gemompel klonk wende ik me vlug tot Damian. 'Sorry,' fluisterde ik zacht, al wist ik niet eens waarom en boog even mijn hoofd. Ondertussen luisterde ik naar de geluiden binnen en hoopte dat ze snel naar buiten kwamen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Ik moet me inhouden als haar vader begint te dreigen. Ook kijkt hij me een keer vernietigend aan, maar dat doet me niet zoveel. Kate krijgt haar stem weer terug en gaat verder op waar ik mee ben begonnen. Hij snauwd nog dat hij ze, ik denk haar broertjes en zusje, naar buiten stuurt.
'Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik weet al genoeg.' zeg ik zacht. We waren hier nog niet weg zo te merken. 'tot nu toe gaat het nog goed.' van binnen balde mijn vuisten om die eikel een paar klappen te verkopen.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Ik knikte, het ging tot nu toe nog inderdaad goed en hopelijk bleef dat ook zo. Ik liet mijn hoofd even tegen zijn borst rusten tot de voordeur weer langzaam open ging. Eerst verscheen er een smal gezichtje met net als mij, donkerbruine ogen en een krullend haar net zo donker als de mijne. 'Holly,' mompelde ik zachtjes en draaide me naar haar toe. Haar gezicht straalde bij het zien van mij en Damian en achter haar verscheen het wat bollere gezicht van mijn oudste broertje, ook zijn haren waren donker en gekruld maar zijn ogen waren grijsgetint.'Matt,' zei ik daarna en een glimlach verscheen op mijn lippen. Als laatste kwam mijn jongste broertje en bij het zien van zijn gezicht hapte ik naar adem. 'Steven, wat heeft hij gedaan,' ik trok hem naar buiten, zo vlug als ik kon trok ik ook de deur dicht. Binnen klonk gerommel maar er kwam niemand naar buiten. Ik wist dat mijn vader me in de gaten hield van binnen uit. Alledrie keken ze me met vragende ogen aan maar ik richtte me tot steven. 'Wat heeft hij gedaan,' vroeg ik nog een keer, er welde tranen op in het gezicht van mijn jongste broertje. 'Het was maar een keer,' mompelde hij zacht en even keek ik geschrokken naar Damian. Het was maar een keer.. Dat zei ik ook altijd, hij was altijd maar een keer. 'Jullie allemaal?' vroeg ik daarna en wende me tot Holly en Matt. Ze reageerden geen van beiden maar keken schoorvoetend naar de grond. 'Draai je om,' mompelde ik zacht tegen Holly, gehoorzamend draaide ze zich om en toen ik haar shirt omhoog deed snakte ik naar adem. Het was alsof ik naar mijn eigen rug keek, alleen waren dit verse wonden en de mijne waren mettertijd geheeld en verandert in littekens. Zodra ik haar shirt naar beneden deed en bij Matt hetzelfde wilde doen, vloog de voordeur weer open. 'Naar binnen!' brulde mijn vader en met gebogen hoofdjes liepen ze alledrie zo snel als ze konden naar binnen. Woedend keek ik hem aan. 'Hoe durf je,' siste ik zacht. 'Je hebt mijn lichaam getekend voor het leven, moet je die van hun ook verpesten?'

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Het was verschrikkelijk om aan te zien. Ik kan mijn woede niet lang maar inhouden. Als haar vader weer woedend aan de deur kont en de drie kinderen naar binnen roept, kan ik het niet meer. Ik zie dat de woorden van Kate weinig zin meer hebben. Voor dat ik het weet sta ik op de drempel. Nu ben ik op gelijke hoogte.
'Hoe durf je!' schreeuw ik in zijn gezicht. Zijn gezicht wordt helemaal woedend. Niet veel later wordt ik door Kate terug getrokken. Mijn hand is nog gebald en er staat een redelijke afdruk op zijn gezicht. Dit had ik niet moeten doen.
'en nou breng je die kinderen onmiddellijk hier!' schreeuw ik in zijn gezicht. Mijn vuist is nog steeds gebald en aangespannen.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Voor ik het goed en wel door heb staat Damian plots voor zijn neus. Woedend schreeuwt hij naar mijn vader, en diens gezicht kleurt van woede knalrood. 'Damian, nee,' piep ik zachtjes en trek hem terug maar het was al te laat. Damian had zijn hand nog gebald en op mijn vaders gezicht stond een enorme vuist afdruk. 'En nou breng je die kinderen onmiddelijk hier!' schreeuwde hij in mijn vaders gezicht. Woedend schoot mijn vader naar voren en zo snel als ik kon ging ik voor hem staan. Mijn moeder kwam naar buiten en trok mijn vader aan zijn arm terug. 'Beter zorg je dat je nu verdwijnt met die brutale vlerk van je, voordat ik hem en jou een pak rammel verkoop,' siste hij en duwde mijn moeder terug de deur in. Achter ons klonk zacht gefluister van voorbij lopende mensen. Ik stond in tweestrijd, ik kon de kinderen niet achter laten maar meenemen kon ik nu ook niet. Ja, mijn vader had ze geslagen maar Damian had hem ook geslagen. Als ik ze nu mee zou nemen dan kwam de politie erbij en dan werden ze meegenomen door jeugdzorg. Dat was iets wat ik ze niet toewenste.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate gaat tussen mijn en haar vader instaan nadat ze me weg getrokken heeft. Nu bedenk ik pas dat het niet erg slim was. Haar vader gaat weer naar binnen en ik sta nog te razen van woede. Ik trek me los uit de greep van Kate en kijk om me heen. Een stukje verderop zie ik een donker steegje waar ik naartoe ren. Midden op straat uitbarsten heeft geen zin. Doelloos begin ik eten de muur te slaan. Voor zover nu mogenlijk is is dat de enige oplossing. Na een tijdje laat ik me tegen de muur op de grond zakken. Voorzichtig haal ik het verband van mijn handen en zie dat ze niet zoveel schade hebben als zonder verband, toch doen ze pijn. Mijn adem is versnelt en zwaar. Klootzak die ik Ook ben.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Terwijl Damian zich woedend los trekt, richt ik me tot mijn vader. ‘Ik kom terug, dat kan ik je garanderen. Je gaat hier voor boeten,’ siste ik en snel daarna draaide ik me om. Damian stond niet meer achter me en snel ging ik naar hem opzoek. Zodra ik me had omgedraaid en weg was gerend rolde er dikke tranen over mijn gezicht. Ze moesten daar weg, dat was zeker en ik ging daarvoor zorgen. Er was maar één iemand die me nog kon helpen buiten Damian om en dat was mijn Oma. Dat betekende wel dat ik haar daarvan eerst nog op de hoogte moest brengen, maar dat kwam later, nu moest ik Damian vinden. Ik vond hem een eindje verder op in een steegje, op de grond en tegen de muur aangezakt. Snel veeg ik de tranen van mijn gezicht en loop naar hem toe. ‘Damian?’ mompel ik zachtjes als ik aarzelend zijn richting in loop, zijn ademhaling gaat snel en klinkt zwaar. ‘Niet boos zijn, alsjeblieft?’ ik wist dat het mijn schuld niet was, hij was boos op mijn vader en ik kon hem geen ongelijk geven. Ik had hem nu nog harder nodig dan van te voren, misschien was het niet het perfecte moment geweest om mijn vader een knal te verkopen maar hij had het wel gedaan. Voor mij en mijn broertjes en zusje! Ik ging op mijn knieën voor hem zitten en pakte zijn hand voorzichtig vast, om vervolgens zachtjes mijn lippen op zijn knokkels.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate komt voorzichtig naar me toe gelopen.
'ik had dat niet mogen doen, niet in jou bijzijn,' zeg ik zacht. Langzaam word ik weer wat rustiger. Ik frommel de stukjes verband op en gooi ze verder de steeg in. Ze pakt mijn handen vast, iets wat nu best pijn doet. Dit keer heb ik dan wel geen schrammen of andere bloedende wondjes op mijn hand, maar toch doen ze pijn. Zonder mijn handen veel te bewegen maak ik ze los en leg ze in mijn schoot. Als we weer thuis zijn leg ik wel een verstevigend verband aan of zoiets. Met mijn ogen dicht laat ik mijn hoofd hangen. Voor mij was de echte wereld totaal niet leuk.

Do it scared, but do it anyway.