[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Damian
'tja de bank slaapt wat ongemakkelijk,' zeg ik. Een glimlach komt weer op mijn gezicht. 'Fijn dat je meegaat als ik naar de dokter ga. Zo'n held ben ik niet bij die mensen,' zeg ik zacht. Dat is een van de enige dingen waar ik echt niet tegen kan, doktoren. Ja een verband verwisselen of iets ging nog, maar echt een onderzoek. Liever niet. Ik sla mijn arm om haar heen. Ik voel mezelf gewoon rustig worden als ik bij Kate ben. Het voelt alsof ik alles kan vertellen. Zelfs als ik boos word kan ik het zolang beperken dat het niet te erg wordt.

Kaithlynn

Ik grinnik zachtjes. ‘De bank sliep inderdaad wat ongemakkelijk maar jij lag erbij dus dat maakte het toch weer iets prettiger,’ reageerde ik. ‘Fijn dat je meegaat als ik naar de dokter ga. Z’n held ben ik niet bij die mensen,’ zegt hij daarna zacht en slaat zijn arm om me heen. ‘Waarom niet?’ vraag ik nieuwsgierig aan hem. Steeds meer kwamen we iets over elkaar te weten, we waren begonnen met de grootste dingen en nu kwamen de kleine dingetjes erom heen. Het voelde goed maar voor mij was dit ook totaal iets nieuws. Hij gaf me ook een beschermend gevoel, iets wat ik nog nooit heb gehad of zelfs maar wist wat het was. Elke minuut die ik langer bij hem was, groeide ik steeds meer naar hem toe en dat was erg fijn.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
'Waarom niet?' vraagt Kate. Ze klinkt nieuwsgierig. Ik draai me weer op mijn rug en leg een arm onder mijn hoofd.
'ik weet het niet, ik vind ze eng.' eigenlijk was ik ditooit van plan om dit aan niemand te vertellen. Maar Kate was niet zomaar iemand. Ik weet niet wat het is, maar ik wil niet meer dat Kate weg gaat. De gedachtens aan een arts spoken nog steeds door mijn hoofd. Boos maakt het me niet, wel bang. Ik draai me nu op mijn andere zij, met mijn rug naar Kate. De deken trek ik wat verder over me heen. Waarom ben ik nou bang voor een dokter? De mensen die je juist beter willen maken. Ik hoop er zo snel mogelijk van af te zijn.

Kaithlynn

‘Ik weet het niet, ik vind ze eng,’ reageerde hij kort en hij draaide zich op zijn andere zij met zijn rug naar me toe. Ik schoof naar hem toe, legde mijn arm om zijn middel heen en mijn hoofd tegen zijn rug. Ik wilde niet doorvragen, hij zou het me wel vertellen als hij het kon en wilde. ‘Ik ben in ieder geval bij je, dus alleen hoef je niet te gaan,’ mompelde ik zachtjes en onderdrukte een diepe gaap. Iedereen had zijn angsten en het was dan ook helemaal niet raar.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate komt weer tegen me aan liggen, haar hand legt ze om mijn middel en haar hoofd tegen mijn rug. Na een tijdje haal ik haar hand van mijn middel en keg hem weer bij haar neer. De zicht die mijn mond verlaat klinkt voor mijn gevoel een beetje verslagen. Ik laat mijn hoofd op mijn kussen vallen.
'Het past niet, Kate, het past gewoon niet.' Ze had nu echt bijna mijn diepste punt berijkt. Ze heeft me bijna gebroken. Voor mijn gevoel kan ik niet eens meer boos worden, ik ben alleen nog maar verdrietig en een beetje bang. 'ik hoor niet te tekenen of bang te zijn voor een arts. Het hoort niet.' ik weet niet meer hoe mijn stem moet klinken voor Kate, ik weet het allemaal niet meer. Ik sla de deken over mijn hoofd.

Kaithlynn

Na een tijdje legt hij mijn arm weer bij me terug en een verslagen zucht verlaat zijn mond. Even voel ik me afgewezen tot zijn stem gesmoord klinkt. ‘Het past niet, Kate, het past gewoon niet. Ik hoor niet te tekenen of bang te zijn voor een arts. Het hoort niet,’ zegt hij deels gebroken. Geschrokken duw ik mezelf overeind en trek de dekens terug die hij over zijn hoofd heen had geslagen. ‘Waarom niet, Damian?’ vraag ik terug terwijl ik zijn blik probeer te vangen. ‘Wat is er mis met iemand die tekeningen maakt om zo zijn gevoelens te uiten? En wat is er mis met bang zijn voor een dokter’? ga ik verder en als hij mijn blik blijft ontwijken neem ik zijn gezicht in mijn handen om hem zo te dwingen me aan te kijken. ‘Het is een deel van wie je bent, wat bij je hoort. Tekenen is een deel van jou en schrik hebben voor een dokter is ook een deel.’ Vervolg ik en schud even sip mijn hoofd. ‘Ik ben gek geworden op die persoon, de jongen die er voor me was toen ik iemand nodig had, die graag tekent voor zichzelf en dat je ergens bang voor bent maakt het alleen maar completer. Zo hebben we allemaal iets waar we bang voor zijn..’

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Opeens gegeven moment dwingt Kate me om haar aan te kijken. Als ze klaar is duw ik me los en trek de deken weer over me heen. 'Het maakt niks uit, het hoort niet punt uit.' mijn stem moet schor klinken. 'ik hoor die persoon niet te zijn. Waarom denk je dat niemand die persoon kent? Echt niet omdat ik er trots op ben.' nu ik weet dat ik niks met mijn handen mag afreageren is het juist moeilijker. Ik knijp mijn ogen dicht en een traan rolt over mijn wangen.

Kaithlynn

Hij duwde zich los en trok de dekens weer over hem heen. ‘Het maakt niks uit, het hoort niet punt uit. Ik hoor die persoon niet te zijn. Waarom denk je dat niemand die persoon kent? Echt niet omdat ik er trots op ben,’ zei hij schor. Ik liet mijn handen in mijn schoot vallen en staarde naar de dekens waar hij onder lag. ‘Maar het is wel wie je bent en ik ben daar wel trots op, ookal mag het je misschien niks doen,’ fluisterde ik verslagen, draaide me om en gleed van het bed af. Even bleef ik staan en keek weer naar de dekens. Ik wist niet hoe ik hem moest uitleggen of vertellen dat het helemaal niks uit maakte, dat hij er wel trots op mocht zijn. Hij was duidelijk dat het niet uitmaakte en ik wist even niet hoe hier mee om te gaan. Dit was nieuw voor me, ik had mezelf nooit zo open gelegd bij een ander waardoor een ander dat bij mij ook nooit deed. Ik wilde hem zo graag helpen maar ik wist niet hoe. Vervolgens draaide ik me om en liep de slaapkamer uit, de trap af naar beneden en ging verward op de bank zitten.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Ik voel hoe Kate uit bed gaat. Wat had ik gedaan?! Als ik haar de trap af hoor gaan kan ik het niet meer laten.
'Shit!' voel ik niet al te zacht. Ik moet me inhouden. Ik mag niet gaan slaan. Nu naar onder gaan zou geen goed doen. Nog steeds met de deken over mijn hoofd lig ik in het bed. Kate zou wel terug komen als ze er klaar voor is

Kaithlynn

Een aantal minuten, misschien zelfs een half uurtje, bleef ik op de bank zitten. Daarna begon ik bedenkelijk te zigzaggen door de woonkamer. Hier beneden zijn maakte me onrustig, ik wilde terug naar hem maar wat moest ik doen of zeggen om hem weer goed te laten voelen? Ik wist niet hoe maar wilde wel terug naar hem dus liep ik weer terug de trap op naar boven en terug zijn slaapkamer in. Voorzichtig gleed ik het bed weer op en schoof weer naar hem toe, de dekens lagen nog steeds over hem heen en ik aarzelde even. ’Ik ben trots op je Damian, enorm..’ meer wist ik niet te zeggen. Van binnen vocht ik met mezelf, wilde hem aanraken, naar me toe trekken, vasthouden, troosten, maakt niet uit wat hij nodig had van me ik wilde het hem geven maar ik deed niks en ging zachtjes op bed liggen met mijn gezicht naar het plafond starende.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Hoe lang ik alleen lig weet ik niet. Nhet lijkt best lang. Na een hele tijd voel ik Kate weer in bed komen liggen.
'Ik ben trots op je Damian, enorm..’ meer zegt ze niet. Ik doe de deken iets lager. Waarom kon ik het allemaal niet gewoon accepteren. Ik ga met mijn hand door mijn haar. Ik weet niet wat ik nu kan gebruiken.
'Sorry,' zeg ik zacht.hoevaal had ik dat vandaag niet al gezegd? Vaak in ieder geval.

[hmm kort, maar ga zo slapen]

Kaithlynn

De dekens gaan iets omlaag en vanuit mijn ooghoeken zie ik hem door zijn haar heen gaan. ‘Sorry,’ zegt hij zacht waarop ik me op mijn zij naar hem toe draai. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen,’ mompel ik zacht, trek de dekens naar me toe en over me heen tot vlak onder mijn kin terwijl mijn ogen op zijn gezicht gerust blijven. In afwachting wat hij op dit moment van me wilde bleef ik een paar centimeter van hem af liggen. Niet omdat ik dat graag wilde maar omdat het misschien even het beste was.

[me to!]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate ligt een stukje van me af. Ze zegt dat ik geen sorry hoef te zeggen. Ik draai en ga op de rand van het bed zitten. Mijn ellebogen steunen op mijn bovenbenen en mijn hoofd steunt op mijn handen. Een diepe en nog steeds een beetje verslagen zucht verlaat mijn mond. Ik weet niet wat ik nu wil. Misschien dat Kate over mijn rug streelt of iets Anders. Het enige dat ik niet wil is weer alleen zijn.

Kaithlynn

Ik kijk toe hoe hij zich omdraait en op de rand van het bed gaat zitten. Met zijn ellebogen leunend op zijn knieën en zijn hoofd op zijn handen. Het was al een tijdje stil, geen van ons beide had verder nog iets gezegd en ik vond de afstand die we nu hadden alles behalve leuk. Ik kroop weer naar hem toe, stak mijn hand onder de dekens uit en gleed zachtjes over zijn rug heen. ‘Kom bij me liggen, alsjeblieft?’ vroeg ik zachtjes.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Het was stil voor best een lange tijd. Gelukkig voel ik haar hand over mijn rug.‘Kom bij me liggen, alsjeblieft?’ vraagt ze zacht. Ik ga nog een door mijn gezicht en ga weer liggen. Ik ga weer tegen Kate aan liggen.
'Ik weet het niet meer,' fluister ik in haar oor. 'De dingen die me vroeger geleerd zijn kloppen nu niet meer.'