[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Damian
Kate komt weer naar me toe gelopen. We lopen het park uit richting de dokter.
'De gedachten aan dadelijk. Of het pijn gaat doen. Of het erg is. Alle mogelijke scenario's die je maar kan verzinnen,' zeg ik. Het liefst ren ik nu weg. Terug naar huis om in een hoekje van de bankt te gaan zitten en wachten tot het over is. 'Ik weet ook wel dat je gaat helpen, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar de gedachten uit mijn hoofd te krijgen.' Het zou niet lang meer duren voordat we er zijn. Hopelijk waren we niet al te vroeg. De wachtkamer, helemaal wit met wat stoelen en een tikkende klok, zou me echt gek maken. Elke minuut zou ik naar die klok staren.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Zodra we bij de dokter aan kwamen wierp ik een vlugge blik op de klok. Gelukkig waren we niet al te vroeg, over 5 minuten was hij aan de beurt. Zodra Damian op de stoel ging zitten liep ik naar de assistent toe om te melden dat hij er was. Ik keek even schuin over mijn schouder heen naar Damian en toen weer terug naar de assistente. ‘Wilt u doorgeven aan de dokter dat hij veel pijn heeft en dat hij bang is voor het ergste?’ vroeg ik zachtjes aan haar waarop ze kort knikte. ‘Het liefst niet dat hij er teveel aan gaat zitten,’ zei ik er achter aan en liep terug naar Damian. ‘5 minuutjes en dan ben je aan de beurt,’ zei ik zachtjes tegen hem.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Kate komt terug met de mededeling dat ik nog 5 minuutjes moet wachten. Ik probeer mijn handen te ontspannen en me te concentreren op mijn ademhaling. Rustig in en rustig uit. Mijn ogen zijn gesloten.
'Oke,' zeg ik. Hopelijk gaan de minuten snel of ben ik eerder aan de beurt. Ik weet niet wat Kate tegen de assistente heeft gezegd. Mijn hartslag is versneld door de stress. Ik ga een keer met mijn handen door mijn gezicht. Een van mijn handen zoekt daarna die van Kate op. Als ik die eenmaal gevonden heb knijp ik er zacht in.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Ik voel hoe hij mijn hand vastpakt en er zacht in knijpt. ‘Het komt goed,’ mompel ik zacht en leg mijn andere hand over de onze. Voor mij zijn de 5 minuten zo voorbij maar ik zie aan zijn gezicht dat elke minuut voor hem veel te langzaam gaat. Om ons heen komen steeds meer mensen zitten en dat maakt het voor hem nog vervelender. Zodra de deur van de wachtkamer open gaat en Damian’s naam genoemd wordt, kijk ik hem vlug aan. ‘Kom, het is zo klaar,’ zeg ik zachtjes.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate probeerd me nog steeds gerust te stellen. Ze legt haar hand boven op die van mij en mijn greep verslapt. Ik zie meer mensen binnen druppelen. God dat ook nog. Eindelijk wordt mijn naam genoemt. Ik kijk Kate ook aan en sta op. Ik zucht en loop achter de lange man aan. We gaan naar een kleine behandel kamer. Ik ga zitten en leg mjn handen in mijn schoot.
'zo Damian, zeg het eens.' de stem van de arts klinkt rustig en zwaar.
'i-ik heb een kl-klein ongelukje gehad,' stotter ik. Hoopvol kijk ik Kate aan.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Zodra we in de behandelkamer zitten, richt de dokter zich tot Damian. ‘Zo Damian, zeg het eens,’ zegt de dokter. ‘I-ik heb een kl-klein ongelukje gehad,’ stottert hij en kijkt me hoopvol aan waarop ik me tot de dokter richt. ‘Hij en mijn broertje hebben lomp gedaan tijdens het stoeien waardoor hij zijn handen heeft bezeerd,’ reageer ik. De dokter knikt en kijkt weer naar Damian. ‘Mag ik je handen even bekijken?’ vraagt hij daarna waarop mijn ogen even naar Damian schieten. ‘Mag ik vragen waarom? Hij heeft er namelijk echt veel last van,’ reageer ik weer voordat Damian kan antwoorden. ‘Zodat ik kan kijken hoever hij ze beschadigd heeft en of hij er een foto van moet laten maken,’ antwoord de dokter terug en die wend zich weer tot Damian.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Gelukkig neemt Kate het van me over. ‘Mag ik je handen even bekijken?’ vraagt de dokter. In mijn ooghoek zie ik Kate naar me kijken. ‘Mag ik vragen waarom? Hij heeft er namelijk echt veel last van,’ reageert Kate nog voordat ik wat kan zeggen. ‘Zodat ik kan kijken hoever hij ze beschadigd heeft en of hij er een foto van moet laten maken,’ antwoord de dokter. Dankbaar kijk ik naar Kate. Dit mag de dokter wel. Voorzichtig haal ik het verband van mijn handen. 'is goed,' zeg ik zacht. De dokter pakt een van mijn handen en begint eraan te bewegen. Al snel vertrekt mijn gezicht een beetje en trek ik mijn hand terug.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Zodra Damian zijn hand iets terug trekt laat de dokter zijn hand los. ‘Ik denk dat ze gekneust zijn maar om er zeker van te zijn dat er niks gebroken is wil ik je doorsturen naar het ziekenhuis om er een foto van te laten maken,’ zegt de dokter daarna en begint wat te tikken op zijn computer. Snel kijk ik naar Damian en knik bemoedigend naar hem. ‘Hier heb je een verwijskaartje, in het ziekenhuis zullen ze je verder helpen en je handen verbinden. Mijn advies voor de volgende keer is om het iets rustiger aan te doen,’ zegt de dokter daarna en daarmee mogen we gaan. Eenmaal buiten draai ik me naar hem toe en geef hem een zachte zoen. ‘Zie je wel dat je het kan,’

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Als de dokter mijn handen los laat en op zijn computer verder gaat, knikt Kate bemoedigend. De dokter verwijst ons door naar het ziekenhuis. Van binnen vloek ik nu even alles bij elkaar. Dit betekend nog langer wachten. Dat advies ga ik toch niet kunnen waarmaken. Als ik eenmaal boos ben hebben mijn handen pech. We lopen de kamer uit en Kate geeft me een zachte zoen. 'Zie je wel dat je het kunt,' zegt ze. Iets in me is opgelucht. 'ik wist wel dat hij me pijn ging doen, ik wist dat het erger ging zijn dan gedacht,' zeg ik zacht. 'nu kan ik ook nog naar het ziekenhuis ook.' ik bekijk het blaadje en geef het dan aan Kate. Mijn handen laat ik weer in mijn zakken rusten. We lopen opweg naar het ziekenhuis. Dit betekend nog langer wachten.

[ bericht aangepast op 18 dec 2011 - 8:46 ]

Do it scared, but do it anyway.

[ik ben zo slapen]

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

'Ze gaan alleen maar foto's maken, je legt je handen op een tafel en ze houden er een ding boven zodat ze foto's kunnen maken. Daarna zullen ze je hand in verband wikkelen en dan is alles over,' reageer ik terwijl we richting het ziekenhuis lopen. 'Het is voorbij voordat je er erg in hebt en ik blijf bij je,' vervolg ik en kijk hem even schuin aan. Hij had het zo goed gedaan.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Onderweg verteld Kate wat er gaat gebeuren. De manier waarop ze het verteld lijkt niet echt pijnlijk. Dit keer lopen we zonder omweg. Dat is ook niet nodig want het ziekenhuis is aan de andere kant van de stad. Nu had het boodschappen doen alweer even pech. Ik blijf stil onder het lopen. Mijn gedachten zijn weer druk bezig. Steeds komen we iets dichterbij. Ik ken de weg ondertusse al zo goed dat ik precies kan vertellen waar we naar toe moeten. Eindelijk zijn we bij het ziekenhuis. Ik zucht een keer en loop naar binnen. Er is weer een wachtkamer waar ik ga zitten.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

Zodra we in de wachtkamer van het ziekenhuis zitten kijk ik weer even naar Damian. Zijn hoofd stond bedenkelijk en ik was dan ook blij toen we snel daarna geroepen werden. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter hij zich waarschijnlijk weer zal voelen.
De foto's waren, zoals ik gezegd had, snel gemaakt en de uitslag was precies zoals de dokter had gezegd. Beide handen gekneusd en dus werden ze allebei in het verband gedraait. Zodra we weer buiten stonden glimlachte ik naar hem. 'We hebben het helemaal gehad, nu kunnen we naar huis!'

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Ik word snel geroepen en het gaat precies zoals Kate gezegd heeft. De uitslag is zoals gezegd, gekneusd. We lopen naar buiten met twee handen in het verband.
'We hebben het helemaal gehad, nu kunnen we naar huis!' zegt Kate. Ik zucht dankbaar en ga op het bankje iets verderop zitten.
'Nu nog boodschappen,' zeg ik. Langzaam wordt mijn hoofd weer wat rustiger. Als Kate langs me komt zitten geef ik haar een kus op haar wang. 'Dankje,' zeg ik.

Do it scared, but do it anyway.

Kaithlynn

'Nu nog boodschappen,' zegt hij nadat hij op een bankje is gaan zitten en ik me naast hem neerzet. 'Dankje,' zegt hij daarna en drukt een kus op mijn wangen. 'Geen dank,' reageer ik en draai mijn hoofd iets zodat ik hem een zoen op zijn lippen kan geven. 'Laten we snel boodschappen doen en naar huis gaan,' zeg ik daarna.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'