[RPG]I Totally Screwed Up My Life[3][RPG] - Speeltopics

Deel 3 van de ITSUML- RPG!
DE ROLLEN!:
Leave: Madeline Sarah McClain , 16
MustacheMe: Brain Charles Luwissun , 17
Micheal James Lonés , 18
Fae: Abigail Lillith Pierce (Abby) , 19
Aesthetic: Vivian Nathalia Larson , 19
Jackal: Murlaugh Danson Upgraye , 25
Primerose: Aiden Marslow , 19
Paynelicous ;P: Charles (Chaz) James McKnight, 18
JaiRy: Kaitlynn (kate ) Brooks , 22
HurtedHeart Rosalina Eliza Serpent , 19
Jackal Helena Cherry Sullivan , 23
Er zijn nog wat meer rollen maar die zet ik binnenkort erin. +)

We gaan vandaag beginnen! Maakt niet uit wie er gaat beginnen!
Hier is nog wat informatie:
-Als iemand offline is en je praatte met hem/haar, 'loop' dan niet weg of doe iets wat diegene niet wil.
-Praat met duidelijke zinnen.
-Niet schelden, of het hoort bij het persoon.

Vraag/Klets Topic
Als jullie de rollen nog een keer willen overkijken, hier klikken <3

Als jullie nog iets willen weten vraag het me!

xxx

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 22:25 ]

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Kaithlynn

Kippevel gleed over mijn lijf heen toen hij zachtjes in mijn oor 'Dankje,' fluisterde. Een glimlach verscheen op mijn gezicht, hij hoefde niet uit te leggen waar het voor was want ik wist wat hij bedoelde. 'Jij ook,' fluisterde ik terug en sloot even genietend mijn ogen. Zodra ik zijn telefoon hoorde trillen opende ik ze weer en keek hem nieuwsgierig aan. Vragen wie het was deed ik niet, dat was niet iets wat mij aanging vond ik zelf.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
'Jij ook,' fluisterd Kate terug. Ze had me begrepen. Ik hoor en voel mijn telefoon trillen. Van binnen begin ik al te glimlachen. Kate kijkt me nieuwsgierig aan. Ze vraagt niks, maar haar blik zegt genoeg. Ik kijk met een grote glimlach terug en haal mijn telefoon uit mijn zak. Vlug lees ik het smsje. 'Liv zegt dat ze morgen wel langs wil komen,' zeg ik vrolijk. Ik had haar nog niks over Kate gezegt, dat moest een verassig blijven. 'is dat goed?' nu was ik niet meer alleen om te beslissen wat er hier in huis gebeurde.

Kaithlynn

'Liv zegt dat ze morgen wel langs wil komen,' zei hij vrolijk. 'Is dat goed?' vroeg hij daarna waarop ik knikte. 'Natuurlijk, ik ben erg benieuwd naar haar!' zei ik net zo vrolijk terug. 'Ik hoop dat ze me mag..' mompelde ik er bedenklijk achter aan, dit was de eerste keer dat ik zijn zusje ging zien en dan niet eens als een vriendin maar als zijn vriendin.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate knikt als teken dat Liv morgen mag komen. 'Natuurlijk, ik ben erg benieuwd naar haar!' zegt ze vrolijk terug. 'Ik hoop dat ze me mag..' mompeld ze erachteraan. Ik geef haar snel een kus op haar wang. 'natuurlijk mag ze je, ze mag zo ongeveer iedereen,' zeg ik. 'ik wou haar eigenlijk verassen dat jij hier gaat zijn.' ik denk even na. 'kan ze eindelijk eens trots op me zijn,' mompel ik. Zonder van de bank af te vallen draai ik me op mijn zij van Kate af. Ik moest weer denken aan de dingen die ik had gedaan waar Liv niks vanaf weet. Als ze die dingen weet, weet ik heel zeker dat ze anders tegen me aan zal kijken. Ik probeer rustig op mijn ademhaling te letten. Nu ik weet dat ik niet boos mag worden doe ik er alles aan om me op zo'n moment zo snel mogenlijk weer rustig te krijgen.

Kaithlynn

Ik merkte een lichte verandering in zijn houding, hij draaide zich van me af en dat was voor mij een teken dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen of misschien wel boos begon te worden. Ik streelde zachtjes over zijn rug heen terwijl ik tegen zijn rug aan ging liggen. 'Iedereen heeft dingen waar we niet trots op zijn. Zelfs je zusje heeft die,' zei ik zachtjes tegen hem. 'Waar het nu om gaat is hoe je het nu doet en je doet het super, Damian. Echt waar,' vervolgde ik.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Ik voel Kates hand over mijn rug gaan. 'Iedereen heeft dingen waar we niet trots op zijn. Zelfs je zusje heeft die,' zegt ze zacht. 'Waar het nu om gaat is hoe je het nu doet en je doet het super, Damian. Echt waar.' ik wou er niet eens aan denken wat mijn zusje voor dingen zou doen. Ik weet ook wel dat ze het zei om me gerust te stellen, maar ik kon het ook niet helpen. Ik kon nou eenmaal even niet boos worden zoals ik gewoonlIjk doe. Ik sta op en pak wat kleren. Snel trek ik ze aan. Ik vind nog een extra sleutel in de la. 'hier heb je een sleutel,' zeg ik en gooi de sleutel naar Kate op de bank. Mijn schoenen heb ik slaan en ik grijp mijn jas onderweg naar buiten. Ik trek de deur achter me dicht en begin rustig te lopen. Mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd naar beneden.

Kaithlynn

Ergens vielen mijn woorden niet goed want hij stond op om zijn kleren en schoenen aan te doen. Daarna vist hij een sleutel uit de la en gooit die naar me toe. 'Hier heb je een sleutel,' zei hij kort en gooide de sleutel naar me toe. Daarna grijpt hij zijn jas en loopt de deur uit naar buiten. Zo snel als ik kon, graaide ik mijn kleren van de vloer en trok die snel aan. Stopte de sleutel in mijn broekzak, trok mijn schoenen en jas aan en volgde hem naar buiten. 'Wat is er?' vroeg ik toen ik hem had ingehaald en langs hem liep.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate haald me in en komt langs me lopen. 'Wat is er?' vraagt ze. Ik heb nog niet eens zin om mijn hoofd op te heffen. 'ik weet gewoon dat ik niet boos mag worden.' ik heb het gevoel dat mijn stem afwezig en kil klinkt. Zonder wat te zeggen sla ik af een klein, verlate straatje in. Met mijn voeten schop ik soms tegen een steentje. Het eind van het straatje loopt dood. Er staan wat kratten tegen de muur. Ik ga zitten en leg mijn gezicht, zoals ik wel vaker doe als ik me slecht voel, in mijn handen. Liv zou ik dadelijk wel laten weten dat het goed is. Nu eerst weer rustig worden.

Kaithlynn

We belanden in een klein verlate straatje, iets wat me licht ongemakkelijk doet voelen. Zijn stem klonk afwezig en kil en als hij gaat zitten op een van de kratten en zijn gezicht in zijn handen legt kijk ik onrustig om me heen. Ik had het helemaal niet op donkere, verlate straatjes en wilde ergens weer snel terug naar huis maar ik wilde hem ook niet alleen laten. Ik ging wat dichter bij hem staan, bukte en pakte zijn handen zachtjes vast. 'Niet boos worden,' mompelde ik zach en gaf hem een kus op zijn wang.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Mij boeide het weinig dat ik in een donker steegje was. Het had net zo goed midden in het park kunnen zijn. Kate bukt zich en pakt zacht mijn handen vast. Nu moest ik mijn hoofd wel optillen. Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelt. 'Niet boos worden,' mompeld ze. In mijn hoofd vloek ik even alles bij elkaar. Dat ik niet boos moet worden wist ik zelf ook wel. Kate gaf me een kus op mijn wang. 'ik mag, nee ik kan niet boos worden,' zeg ik kil. Ik sluit mijn ogen en probeer weer rustig op mijn ademhaling te letten, iets wat best moeilijk was.

Kaithlynn

Ik wist niet hoe of wat tegen hem te zeggen, deels kwam het door mijn ongemakkelijk gevoel waardoor ik me niet helemaal op hem kon concentreren zoals ik dat normaal zou doen. Achter ons klonk een luid knakkend geluid, waarschijnlijk een tak of weet ik veel wat maar het jaagde me de stuipen op het lijf. 'Damian, ik wil naar huis,' piepte ik zacht. Ik wist dat hij even de tijd nodig had om rustig te worden en dat het beter hielp als ik hem meehielp te kalmeren maar nu ik zelf niet lekker zat kon ik hem niet helpen en dat was niet omdat ik het niet wilde.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Damian
Achter ons hoor ik een knakkend geluid. 'Damian, ik wil naar huis,' piept Kate. Ik was even helemaal vergeten dat niet iedereen deze omgeving kan waarderen. Zonder iets te zeggen sta ik op. Ik pak Kate bij haar onderarm en begin met stevige passen het steegje weer uit te lopen. Naar huis wou ik even niet. Aan het eind van het steegje laat ik haar weer los. Met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd naar beneden begin ik de andere richting op te lopen. Nog steeds zwijgend loop ik het park in en ga op een bankje bij het meertje zitten. Weer in dezelfde houding als net op de krat.

Kaithlynn

Zonder een woord tegen me te zeggen neemt hij me bij de onderarm en loopt met stevige passen het steegje uit. Zodra we eruit waren liet hij me los en begon de andere richting in te lopen. Hoewel ik me nog steeds niet goed voelde wilde ik niet zonder hem naar huis. Van binnen voerde ik een tweestrijd met mezelf uit terwijl Damian inmiddels richting het park was gelopen. Snel liep ik achter hem aan en ging langs hem op het bankje zitten. 'Gaat het?' vroeg ik zacht terwijl ik me zo klein mogelijk maakte om het warm te houden.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

-Damian-
Kate komt naast me zitten. Ze maakt zich zo klein mogenlijk, waarschijnlijk omdat ze het koud heeft. 'Gaat het?' vraagt ze. Ik trek mijn jas uit en hang die over haar rug. 'nee,' zeg ik eerlijk. Eerst was ik er no ove aan het twijfelen om een misschien gewenst antwoord te geven, maar dat had toch weinig zin. 'je mag best naar huis als je dat wilt, ik red me wel.' Ik wou Oate nie dwingen om bij mij te blijven. Ondanks alles had ze ook een eigen leven.

Kaithlynn

'Nee,' was zijn korte reactie terwijl hij zijn jas over me heen legde. Hij was boos maar bleef al die tijd toch normaal tegen me doen. Ik moest er nog steeds aan wennen, dat iemand boos kon worden zonder met zijn handen te wapperen, iets wat mijn vader graag deed. 'Je mag best naar huis gaan als je dat wilt, ik red me wel,'zei hij daarna. Ik schudde mijn hoofd. 'Alleen als jij wilt dat ik naar huis ga, wil je dat?' fluisterd ik zacht tegen hem terwijl ik zijn jas verder over me heen sloot.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'