Fayan
In de andere hoek zat een meisje. Ze leek me bekend, maar toch ook weer niet, alsof ze heel erg veranderd was sinds de laatste keer dat ik haar gezien had.
Maar ik kon niet meer helder nadenken door alle geluiden die op me afkwamen. Ik had afgelopen 5 jaar in behoorlijke isolatie geleefd, dus dit was even wennen. Ik meed elk gezelschap, iedereen. Alles deed me denken aan... aan... tranen wrongen zich naar buiten toen ik zijn gezicht ineens scherp voor me zag in mijn herinneringen en ik trok mezelf terug, mijn benen tegen mijn kin en mijn armen eromheen.
Ferron
Ik kon uren door huilen, bleef Saph stevig vasthouden maar uiteindelijk hapte ik naar adem en raapte mezelf bij elkaar.
Ik wierp een blik op Saph en deed weer een poging om hem te troosten.
Hoewel ik nu geen kind meer was, zag ik hem toch nog een beetje als mijn held. Zo had ik hem ontmoet, van dat beeld kwam ik niet zo snel meer af. En het was vreemd hem zo gebroken te zien. Zo alleen. Zo verdrietig.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen