Fayan - Stylist (OH I LOVE WRITING THIS AGAIN <3)
Een luide, schelle stem wekte me, liet pijnscheuten door mijn hoofd razen als vlijmscherpe, gloeiendhete messen.
Ik lag op een koude ondergrond, op mijn buik met mijn gezicht naar een kale, stenen muur gericht.
Het stonk in de ruimte, het was een muffe lucht met nog iets anders... iets wat ik niet één twee drie thuis kon brengen. Maar ik herkende hem wel en hij bezorgde kippenvel op mijn armen.
Zoals altijd, kwam vlak nadat ik wakker was geworden dat afgrijselijke, depressieve gevoel over me heen, als een dikke deken waar ik niet kon uit ontsnappen.
Deze had ik elke dag sinds ik te horen kreeg dat ik... de jongen die ooit mijn verloofde was nooit-... nee, niet aan hem denken. Het was te pijnlijk, alsof mijn hart weer uit elkaar gescheurd werd.
Het was op de bruiloft geweest. Eerst zo perfect, daarna zo vreselijk. Ik herinnerde me de vrouw die me neerstak en daarna enkel nog het Capitoolse ziekenhuis.
Het gezicht waar ik zo van was gaan houden had ik nooit meer gezien. Vanaf dat moment had ik zijn naam niet meer uitgesproken, behalve vlak voor het slapengaan, als ik hem zachtjes welterusten wenste. Iedere keer als ik dat deed, deed de wond in mijn borst waar ooit mijn hart zat meer en meer pijn, maar ik bleef het doen. Omdat ik hem zo miste.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen