[RPG] The Reunion - Speeltopics

Cel Indeling:
Cel 1: Fayan, Amycus en Aurora.
Cel 2: Saph, Ferron en Chiara
Cel 3: Dario, Primrose
Cel 4: Daiyh, Cassie
Cel 5: ....

Let's face it, these people are a danger to our safe community. We have to lock them up, together. Forever, so we can all live in peace

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 23:25 ]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Clove schreef:
Laura!!!!! O em gee I missed Fayan and Saph so much! En ja ik heb al een abo op Patch Me Up

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Ferron
Om me heen hoorde ik ineens van alle kanten geroep komen. Ik verstond niet wat ze zeiden, maar het wekte me wel.
Ik opende mijn ogen en zag als eerst een andere gestalte in de hoek, huilend.
Het duurde niet lang voor ik hem herkende. Hij was Fayan's verloofde.
Verdrietig dacht ik terug aan de begrafenis, vier dagen na zijn overlijden, na de moord.
Ik sleepte mezelf overeind en liep naar Saph toe. Ik legde mijn hand op zijn schouder en ging naast hem zitten. In stilte.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Fae schreef:
Dario kan bij Prim? *koppelt al haar personage's maar even*

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Ja, Aurora kan wel bij Amycus en Fayan, dan zit die cel vol (:

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Mooi ^^ *gaat typen*

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Kan Chiara nog ergens? Bij Saph en Ferron ofseu?

-

Escritura schreef:
(...)

Thank you. (bloos) Ik ben zo blij dat we daar eindelijk aan begonnen zijn...

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Jip, van mij mag 't.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Saph Amero
Een klein gestalte kwam naast me zitten. Stomverbaasd keek ik op, tranen biggelde nog steeds over mijn ingevallen wangen. Ferron. Fayan's kleine broertje. Fayan, de man waar ik hopeloos voor was gevallen. De enige die ooit mijn aandacht kunnen trekken. De enige waar ik ooit van zou houden.
Snikkend werp ik mijn armen om de jongen heen.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

(Ah, deze topics gaan zo geweldig snel altijd ^^)

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Fayan - Stylist
Ik hoorde mijn naam. Hij werd uitgesproken door een heel bekende vrouwenstem en met een ruk hief ik mijn hoofd omhoog. Ik lag nog altijd plat, maar zodra ik zag wie het was kwam ik op handen en knieën omhoog.
"Amycus..." mijn stem klonk gebroken, ruw en zacht zoals altijd als ik sprak. Wat zelden was, heel af en toe.
Maar goddank, wat was ik blij om haar te zien, een bekend gezicht. Maar aan haar uitdrukking zag ik dat het voor haar heel vreemd moest zijn en besefte toen waarom. Omdat ik dood hoorde te zijn.

Ferron
Saph wierp zich huilend tegen me aan en ook ik barstte uit in tranen, mede door zijn verdriet, omhelsde hem terug en probeerde hem half te troosten.
De herinneringen kwamen sneller terug dan ik ze tegen kon houden.
District 13.
De ziekenzaal.
Hij als mijn held.
Fayan. Lachend.
Zij. Hand in hand.
De ontsnapping.
De bezoekjes aan hun huis in 7.
De bruiloft.
En opnieuw de begrafenis.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Primrose
Ik herken Dario al meteen.
'Ze hebben ons...' stotter ik maar ik kan mijn zin niet afmaken want ik begin te huilen.
De mensen die hier in cellen gevangen zitten waren belangrijk voor me, ze waren niet zomaar mensen die ik leerde kennen tijdens de Spelen.

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Aurora
Bang keek ik rond, een man met roze haar en nog een vrouw zaten ook in deze ruimte. Zachtjes schaapte ik mijn keel en kwam overeind, het hoekje uit. Want die man met roze haar kwam me verdacht bekend voor. 'Ik ken jou ergens van,' zei ik zachtjes. Met mijn negen jaar was ik niet heel indrukwekkend, maar ik was slimmer dan ik leek en had een fotografisch geheugen. Daarbij, hoeveel mensen hadden er nou roze haar?

Cassie
De naam sloeg in als een bom. Fayan? Dat kon niet. Hij was dood. Toch? De twijfel knaagde. Mijn ogen waren immers uitgekrabd geweest, ik had niet echt veel kunnen zien. Langzamerhand was mijn zicht teruggekeerd, tergend langzaam. Maanden voordat ik vage vormen kon onderscheiden, jaren voordat ik echt kon zien. En de nachtmerries had ik nog steeds.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Zijn er trouwens nog meer mensen die interesse hebben in een Word-document waarin het hele verhaal van Fayan en Saph staat, stukje voor stukje, van begin tot eind, 371 pagina's lang?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Dario
Ik herken Primrose pas na een tijdje en dan vloek ik. 'Verdomme!' Mijn handen zijn tot vuisten gebald en machteloos sta ik op, loop naar de voorkant van de cel. 'Cassie?' roep ik wanhopig. 'Ben jij hier? Wie zijn hier nog meer?'

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.