[RPG] #Pirates. 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Als ze dan eindelijk weer de rust lijkt te vinden, neemt ze plaats op een bed, niet ver van dat van mij. Ze balanceert de fles rum tussen haar handen, waar ik met een verlangende blik naar staar.
‘Echt, Ace. Het is me een raadsel hoe je dat doorgespoeld krijgt, zonder dat je slokdarm verbrandt,’ hoor ik haar zeggen. Ik glimlach even en durf het aan om me heel voorzichtig weer op mijn rug te draaien. We zitten nu weer alleen in het ruim (neem aan dat Oliver weer weg is ;o).
'Ach, het is een kwestie van gewenning. Je zou het eens moeten proberen,' zeg ik met een glimlach. 'Al die jaren op zee doen je vanzelf aan het spul wennen.' Mijn blik volgt kort haar gestalte, blijft even rusten op de welving van haar borsten.
'Toch wil ik mezelf ook excuseren, ik had namelijk ook vooroordelen, maar die zijn totaal veranderd. Piraten zijn toch wel anders dan ik me heb laten vertellen. Bijna allemaal dan.’ Het laatste zegt ze met een kleine glimlach, die gericht is aan mij. 'Ach ja, weet je, voor mij is er gewoon geen hoop meer,' grijns ik.
'Wij piraten hebben geen hoop op een beter leven, dus slijten we onze dagen met her en der een plunderingetje en zo nu en dan een flesje rum. Oh, over rum gesproken, ik denk dat je vast wel een slokje daarvan kan mis-' Ze kijkt me streng aan en ik hou me onmiddellijk rustig.
'Al goed al goed, niks gezegd.' Ik staar naar het plafond en stel me een beter leven voor. Een leven in een gedegen huis, met een schoon bed en warempel, zelfs een vrouw die van me houdt. Kom terug op aarde Ace. Geen vrouw zal je ooit serieus nemen, laat staan je liefhebben. Ik zucht kort en drink het glas water leeg. Ik draai me dan op mijn zij en neem het ruim in me op, dat er nu vele malen beter uitziet.
Mijn blik blijft hangen op Genesis. Haar rustige, evenredige ademhaling verraadt dat ze slaapt. Ik maak van de gelegenheid gebruik om haar nu eens goed te bekijken. Tot mijn eigen verbazing krijg ik het voor elkaar zonder perverse gedachten. Ze doet me denken aan Josephine, aan de keer dat ze bij mij sliep, dat ik me zelfs nerveus voelde om het bed met een vrouw te delen. Haar benen zijn prachtig, of althans, wat ik ervan zie. Maar ze staat hier ongelofelijk op de tocht. Als ze zo blijft liggen wordt ze nog ziek.
Voor zover mijn lichamelijke toestand het toelaat, hijs ik me overeind en probeer op te staan. De pijn schiet me in mijn rug en ik bijt op mijn lip om niet te gaan schreeuwen.
Langzaam strompel ik naar Genesis toe, hou zo voorzichtig als ik kan haar benen een stukje omhoog waardoor ik de deken kan pakken. Ik dek haar toe met een glimlach, waarna ik weer terug ga naar bed en onder de dekens kruip. Bijna pijnloos weet ik weer te gaan liggen. En ik ben werkelijk doodop. Trekken komt morgen wel aan de orde, eerst slapen. Met een tevreden glimlach val ik in slaap, met het beeld voor me van Genesis die achter me zit met haar zachte benen.

No growth of the heart is ever a waste

Haha ja ^^

Sygmund - Kapitein Poseidon.

'He!' hoor ik haar schreeuwen.
Haar huid is donkerder geworden en ze is levensecht. Dit gaat niet goed meer! Ze grijpt mijn arm vast en ik bevrijd me bruut. Nee, ze zal me niet pakken! De duivel heeft haar gestuurd om me mee te nemen!
'Laat me los, laat me los!' schreeuw ik. De wereld draait nog steeds en ik zie flitsen van licht, spikkels die voor mijn ogen dansen en de meest aparte kleuren. 'Het is niet slim om- Hé, je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt. Gaat het wel?' Mijn blik kruist die van haar. Een geest? Ze heeft zelfs een ander gezicht te krijgen. Angstig kijk ik in haar donkere ogen. En dan trek ik mijn dolk.
'Ga weg. Ga bij me vandaan, Maria! Je wraak is niet gerechtvaardigd, hoor je me!' Ik zwaai ruw met de dolk, probeer iets van het gestalte te raken. Ik ben niet erg kieskeurig wat ik raak nu.
En dan.. ineens, valt mijn blik op een vijver, waar ik mezelf zie in het glasheldere water. Ben ik dat? Langzaam loop ik op de vijver af, zie mezelf in mijn nu inmiddels vies geworden cremekleurige overhemd. Mijn haar - dat net zo netjes in een staart zat - is een grote blonde ragebol geworden, dat in losse slierten over mijn schouder hangt. Mijn ogen staan angstig, die langzaam weer naar het neutrale vertrekken.
Volgens mij is het voorbij. Langzaam draai ik me om, maar de vrouw staat er nog steeds. Ik besef dat ik nog steeds met de dolk in mijn handen sta.
'Ik..' mompel ik even. 'Ik wil me verontschuldigen voor mijn gedrag. Het spijt me, dit was niet gehoord.' Ik berg mijn dolk op. 'Heb ik u zeer gedaan?'

[ bericht aangepast op 6 dec 2011 - 18:56 ]

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail) Rosaline Valence
(Een poging.. Man, ik kan dit niet :'D)
Zwijgend keek ze naar Tristan en vroeg zich af wat er zich allemaal in zijn hoofd afspeelde. Ze realiseerde zich dat Tristan alles van haar wist, haar hele verleden was hem bekend, maar zij wist niks van hem. Toch vroeg ze er nooit naar, ze was er wel nieuwsgierig naar, maar had er vrede mee dat ze het nog niet wist. Ze ging er namelijk vanuit dat hij het haar zelf allemaal wel eens zou vertellen en al deed hij dat niet, ze bleef van hem houden. Ze had nog nooit zulke sterke gevoelens voor iemand gehad en hij zorgde ervoor dat ze moed bleef houden en zich sterk wist te houden. Eerst had ze altijd gedacht dat weglopen van huis ontzettend dom was geweest, de grootste fout in haar leven. Dat ze beter had kunnen blijven, trouwen met James, kinderen krijgen en ga zo maar door. Haar leven had er dan vast stukken saaier uitgezien en ze had zich zeker ongelukkig gevoeld, maar dan was ze wel veilig geweest. Ze had al zoveel meegmaakt, de problemen op het schip onder andere, het leek wel alsof God haar haatte en zich tegen haar keerde, totdat Tristan kwam. Onwillekeurig verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht bij die gedachte en ze voelde opnieuw de aangename kriebels in haar onderbuik. Plots bedacht ze zich iets en keek even over haar schouder naar de deur, hij zat gelukkig op slot, voor het geval er weer iemand binnen kwam vallen. Toen ze zich kort had omgedraaid was haar blik ook weer gevallen op de jurk die ze van de kapitein gekregen had. Ze gokte erop dat ze nooit meer jurken zou dragen, ondanks dat ze toe moest geven dat ze jurken ontzettend mooi vond -ze bleef immers een vrouw-. Met jurken kwamen korsetten en ongemakkelijke schoenen, iets wat ze liever meed, om dan nog maar te zwijgen over mannen die soms zo asociaal konden staren. Alhoewel, voor een trouwjurk zou ze wel een uitzondering maken.. Wacht, waar kwam die gedachte vandaan? Ze gluurde weer kort naar Tristan en slikte voor ze weer voor zich uit keek. Het was lastig toe te geven, maar stiekem leek het haar wel wat. Eerst leek het altijd het ergste wat er was, trouwen, omdat haar ouders haar man zouden uitkiezen en de verplichtingen, ze was altijd bang dat haar leven saaier zou worden als ze getrouwd was. Nu was alles anders, ze had Tristan ontmoet, hij was geen James, hij was zo ontzettend anders. Zo ontzettend avontuurlijk, lief en gewoon, hij was gewoon Tristan en van ook nog eens van haar. Al zou er van trouwen vast weinig komen, ze zaten sowieso in een lastig parket waarin het haast niet mogelijk was en ze dacht er niet aan om hem haar gedachten te vertellen. Daar had ze de moed niet voor en ze was bang dat hij het vreemd zou vinden, hij bleef tenslotte een man en een piraat, voor hem was trouwen vast een grap of in ieder geval iets waar hij niet aan dacht. Zijzelf was opgegroeid met andere ideeën, ze kwam uit een totaal andere wereld, ondanks dat ze die ver achter zich had gelaten bleven sommigen dingen haar altijd bij. Dingen zoals manieren, maar ook het feit dat ze nog maagd was, dat laatste gaf haar een onzeker gevoel.
"Ik weet het niet. Heel zwaar en vermoeiend voor ons, waarschijnlijk," het was Tristan die haar weer uit haar gedachten haalde. "Hmm, ja, maar we redden het wel," antwoordde ze zacht en sloot haar ogen. Plots voelde ze hoe Tristans hand langzaam omhoog gleed, het voelde vreemd en tegelijkertijd fijn. Zwijgend genoot ze van het moment terwijl ze met haar duim over zijn hand die ze vasthield streek.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aiyana Kateri Chestum.
Hij schreeuwde plots haar los te laten en voor ze het wist had hij zich uit haar greep losgemaakt waarbij hij haar bijna een klap verkocht die ze net op tijd kon ontwijken. Geschrokken stapte ze achteruit, wacht, noemde hij haar nou Maria? Door haar verbazing had ze niet zo snel door dat hij zijn mes had gepakt en voor ze het wist schoot er een pijn door haar schouder. Ze vloekte en wou hem een paar klappen verkopen voor zijn onbeschofte gedrag, maar hij leek plots kalmer te worden. "Ik wil me verontschuldigen voor mijn gedrag. Het spijt me, dit was niet gehoord," zei hij nadat hij zich weer naar haar had omgedraaid. "Dat kun je wel zeggen ja," zei ze ietwat beledigd. Toen hij vroeg of hij haar bezeerd had haalde ze haar schouders op, ze wierp kort een blik op haar schouder waar ze de pijn had gevoeld en ontdekte een snee. Niet ernstig, het was een oppervlakkige wond. "Wel, valt wel mee, maar je bent me om zijn minst een uitleg verschuldigt. Denk je ook niet?" vroeg ze en keek hem aan. Ze wilde wel weten wat hem zo van streek had gemaakt. Toen ze hem de eerste keer had gezien had hij haar een nette man geleken, niet iemand die snel bang was ook, en moest je hem nu eens zien. Hij leek al bijna zo verstrooid als het groepje blanken waarvan hij zichzelf de leider noemde, of kapitein, zo had ze sommigen blanken hem wel eens horen noemen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Genesis
Ze sliep nooit erg vast, maar toch vredig.
De droom die zich voor haar heen speelde ging over de enorme tuin thuis, in Tortuga.
Al haar zusjes, van jong naar oud, met haar als oudste.
Één voor één vervaagden haar zussen, en bleef ze alleen over met een jongen wiers rug alleen zichtbaar was.
Gek genoeg kon ze Ace's lach meteen onderscheiden, iets dat haar verbaasde.
‘Ace?’ Fronste ze niet-begijpend, waarna ze hem met haar hand omdraaide.
Met een spijtige uitdrukking op zijn gezicht drukte hij een pistool tegen haar buik.
‘Het spijt me, Genesis.’ Fluisterde hij, voor de kogel haar buik doorboorde, en ze geschrokken happend naar adem haar ogen opende.
Haar ogen gleden onderzoekend door de kamer, en toen naar de deken.
Wacht eens even, had Ace dat gedaan? Ze trok haar wenkbrauwen op, en voelde de lichte blosjes op haar wangen branden.
God, wat bedankte ze hem dat het zo donker was.
Toch lukte het haar niet verder te slapen, en schuifelde ze onzeker richting de slapende Ace.
Voorzichting ging ze op de rand van het bed zitten, om vervolgens haar benen onder de deken te trekken, en die netjes over hun twee te leggen.
De warmte die Ace uitstraalde was bijna hypnotiserend, en werkte als een wieg voor een baby om haar slaperig te krijgen.
Dus nestelde ze zich tegen Ace aan, om vervolgens weer weg te zakken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Sygmund - Kapitein.

Wat was er met me aan de hand? Waarom deed ik zo raar? Is dit de werkelijkheid? Hoe zit het met het stamhoofd? Oh nee! Het stamhoofd! Hij zal zich vast afvragen waar ik ben gebleven.
'Dat kun je wel zeggen ja,' hoor ik de jongedame zeggen. Ik draai me weer om naar haar, heb nog steeds moeite de grip op mezelf te krijgen. Ik volg haar hand en haar blik, die haar schouder onderzoeken. Meteen heb ik spijt van wat ik gedaan heb.
'Wel, valt wel mee, maar je bent me om zijn minst een uitleg verschuldigt. Denk je ook niet?' hoor ik haar zeggen. 'Het spijt me,' zeg ik oprecht en scheur een stuk van de onderkant van mijn blouse af.
'U bloedt. Als u me toestaat.. een windsel voorkomt dat de wonde infecteert.' Ik loop op haar af, peil kort de uitdrukking op haar gezicht en bind dan zo voorzichtig mogelijk het reepje stof om haar schouder heen. Als het goed is, zou het nu moeten blijven zitten. Tijdens het proces probeer ik haar zo min mogelijk aan te raken omdat ik vrees dat ze anders beledigd raakt. 'Klaar. Ik hoop dat de pijn is afgenomen. En nogmaals mijn excuses. Ik was.. mezelf niet.' Nog steeds lijkt haar gezicht niet genoegen te nemen met het antwoord, maar het laatste waar ik zin in heb is mijn hele liefdesgeschiedenis aan haar te vertellen, inclusief de naam 'Maria', waarvoor ze allicht een verklaring voor wil.
'Ik ben me overigens nog vergeten voor te stellen. Sygmund Engel, tot uw dienst.' Met die woorden reik ik mijn hand uit, om de hare aan te nemen. Trouwens ook een ideale manier om het onderwerp ergens anders heen te leiden.

[ bericht aangepast op 6 dec 2011 - 19:20 ]

No growth of the heart is ever a waste

Aiyana Kateri Chestio.
Ze vroeg zich af hoe vaak hij nog van plan was zich te verontschuldigen, toen hij plots een stuk van zijn kledij afscheurde en dat om haar arm wond. Ze vond het lief en tegelijkertijd irriteerde ze zich aan het feit dat hij dacht dat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Alsof ze zelf niet begreep wat ze moest doen als ze gewond was, wat dacht hij wel niet van haar? Ze kon een bijdehante opmerking maken, maar ze besloot erover te zwijgen. "Voor de tweede keer, het is niks. Ik ben erger gewend, dus geen zorgen," verzekerde ze hem. Ze verwachtte dat hij haar uitleg zou geven voor zijn vreemde gedrag, maar in plaats daarvan besloot hij zich voor te stellen. "Je bent wel een goede in vragen ontwijken hè?" vroeg ze plagerig met een grijns op haar gezicht. "Hoe dan ook, deze keer kom je er mee weg," voegde ze er aan toe en schudde zijn hand. "Aiyana Kateri Chestio," stelde ze zich zelf vervolgens voor. Eigenlijk had ze gedacht dat hij haar wel kende, maar het was oké. "Zeg, ik was van plan terug te gaan om te eten, ga je mee?" Misschien hadden ze al wat lekker vlees klaargemaakt en anders moest ze het doen met een simpel stuk brood of iets anders. Ze bekeek Sygmund kort en haar blik bleef kort hangen bij zijn warrige haren. "Misschien is het slim jezelf eerst wat te fatsoeneren," adviseerde ze hem met knipoog. Even dacht ze aan de stof rond haar arm, wat moest ze zeggen als de rest ernaar ging vragen? Ze was niet het type dat toegaf dat iemand het gelukt was haar te verwonden, ze wilde immers haar reputatie niet verpesten. Ach, ze verzon wel wat, desnoods iets over dat ze hem probeerde te leren jagen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Ace, we hebben hem, de vuile rat!' 'Mooi, gooi hem maar op het dek.' Ik stap van het roer af en loop het dek op. Minachtend kijk ik in de ogen van de man die ons leven zo heeft gedomineerd en vooral heeft geruineerd.
'Er waren nachten waarin ik droomde je ooit te laten boeten voor je daden. En vandaag is deze door god gezegende dag werkelijkheid. Zie je dit?' Ik trek mijn blouse uit en laat hem de littekens zien.
'Die ga jij ook krijgen. Kielhalen die schoft!' schreeuw ik, waarna een luid gejuich opspeelt en een viertal vrijwilligers zich maar al te graag de taak toe-eigenen. Ex kapitein Oliver wordt vastgebonden en naar de reling van het schip geleid. Zijn ogen staan smekend, maar deze keer ben ik degene die geen genade kent. Hij wordt door een paar mannen van de reling af gegooid, het water in. Ik voel een hand op mijn schouder. Een zachte hand. Haar hand. Ik draai me om en zonder enige gene kust ze me op de mond. Mijn hand glijdt om haar slanke taille en de andere hand gebruik ik om een donkerbruine krul in te draaien, zoals ze zelf doet.
'Het is zijn verdiende loon, mijn lief.'
Een krul kriebelt in mijn neus, waardoor ik begin te niezen.
En ineens is het donker. Ik schrik me het leplazarus als een pluk haar over mijn gezicht hangt. Donker, zacht, schoon haar. Niet het mijne! Ik veer overeind, onderdruk vervolgens een kreun van pijn en zit letterlijk met open ogen te staren naar wat er naast me ligt. Genesis.
Ik voel mijn wangen gloeiendheet worden. Maar waarom.. ligt ze naast mij? Naast Ace, de man waar geen vrouw ooit vrijwillig naast wil liggen, tenzij ik ze betaal. Mijn ogen spieden het ruim door. Het is nog steeds donker. Een paar mannen slapen al, de meesten zijn nog op het dek kaarten.
Ze is zo mooi.. zo verfijnd. Zo voorzichtig mogelijk ga ik weer liggen, leg de lok haar dat op mijn deel van het kussen ligt boven haar borst en dek ons weer toe.
Ace, je weet wat er de laatste keer gebeurde dat je een vrouw in je hart toeliet. Maar dan ook echt toeliet. Misschien zou ik wat van Nates mentaliteit moeten lenen. Alleen seks. En dat is het. En of ik het nu wil of niet, toch glijdt mijn hand af naar verboden gebied, in het donkere ruim.
Iedereen slaapt, Ace. Door al die jaren ben je hier een meester in geworden. Gewoon rustig en kalm blijven, dan heeft niemand wat door.
Ik sluit mijn ogen en haal al gauw de in mijn hoofd bekende fantasietjes tevoorschijn. Laat het plezier beginnen.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Van een gehaaste ademhaling, en een verschuiving word ze wakker.
Met een glimlach besloot ze haar mond te houden, en beet ze lichtelijk verbaasd op haar onderlip toen ze zijn hand onder de deken zag verdwijnen, waarop ze haar hoofd lichtelijk schudde.
Om hem te plagen, of zoiets, legde ze haar hand kort op die van hem, waarna ze vervolgens rechtop ging zitten, en haar armen over elkaar sloeg.
Een geamuseerde glimlach rustte haar lippen, terwijl ze haar wijvinger om haar lokken draaide, en wachtte op zijn eindeloze smoesjes.
Of nee.. Deze keer zou zij eens iets zeggen.
‘Ik vroeg me al af hoe lang je het uit zou houden.’ Grinnikt ze zacht, terwijl ze een hand door haar haren haalt en hem nog altijd geamuseerd aankijkt.
‘Jij bent ook niet de slimste, hm? En vreemd genoeg had ik verwacht dat zoiets altijd de taak van dames was. Verkeerd gedacht dus.’ Glimlachte ze hoofdschuddend. Ace toch.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Sygmund - Kapitein Poseidon.

'Je bent wel een goede in vragen ontwijken hè? Hoe dan ook, deze keer kom je er mee weg.' Ik vorm mijn mond tot een bescheiden glimlachje. Tot mijn lichte verbazing neemt ze de hand aan. 'Aiyana Kateri Chestio.' Wat? Mijn mond zakt een stukje open als ik ineens Leopolds woorden weer tevoorschijn haal. Is dit.. de Aiyana waar hij het over had? Waar de mannen het zijdelings over hadden? Ik heb zo rechtsom en linksom gehoord van een vrouw die zich de kunst van het jagen eigen had gemaakt en de mannen de nodige trucjes bijleerde op dat gebied. En dit is ze dan.
'Ik heb uw naam zo nu en dan opgevangen,' zeg ik. Onwillekeurig glijden mijn ogen even over haar koperkleurige lichaam. Ze onthult er meer van dan de meeste vrouwen in de landen waar we zijn geweest, maar ze zal vast niet bekend zijn met de gebruiken onder die vrouwen. Voor haar zal het vast compleet natuurlijk zijn.
Niet te geloven dat Leopold haar voorstelde als.. bindmiddel om mee aan te pappen om het vertrouwen van het stamhoofd te winnen. Niet dat het geen strategische zet zou zijn, maar enfin.. ze lijkt me niet iemand die.. nu ja, een van ons 'aardig' zou kunnen vinden, om het maar even in zijn woorden uit te spreken.
'Zeg, ik was van plan terug te gaan om te eten, ga je mee?' hoor ik haar vragen. 'Ik eh.. ik dank u voor uw gastvrijheid, maar ik moet eerst even terug naar de hut van het stamhoofd. Ik ben er nogal.. verhaast vertrokken, ziet u. Ik moet me nog tegenover hen verontschuldigen.'
Ze staat al op een afstandje en draait zich dan weer om richting mij.
'Misschien is het slim jezelf eerst wat te fatsoeneren.' Ik kijk kort naar mijn overhemd, dat er niet meer uitziet en heel even glijdt een hand door mijn haar, dat er ook niet meer toonbaar uit ziet. Ja. Eerst mezelf fatsoeneren, voor ik naar wie dan ook ga. Zo kan ik mezelf niet tonen. 'Ik zal mezelf even op orde maken op het schip, waarna ik eerst uw broer moet groeten en een verklaring zal moeten afleggen voor mijn gedrag.'

No growth of the heart is ever a waste

Kan ik er miss ook nog bij?

LuluLovegood schreef:
Kan ik er miss ook nog bij?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'AAAH!' gil ik van complete verbijstering en val het bed uit van de schrik. 'Au. Au, au au..' kreun ik van de pijn aangezien ik op mijn rug terecht kwam. Bij Neptunus. Wat was dat? Dat was haar hand! Op die van mij! Terwijl ik.. OH NEE!
Oh verdomme, verdomme, verdomme, verdomme. De ellende is niet meer te overzien en het schaamrood stijgt me naar de wangen. Nog steeds lig ik op de koude vloer.
Een hoofd buigt zich over de rand van het bed naar mij toe.
'Ik vroeg me al af hoelang je het vol zou houden.' De grijns is nietsverhullend. Wat een ellende. 'Jij bent ook niet de slimste, hm? En vreemd genoeg had ik verwacht dat zoiets altijd de taak van dames was. Verkeerd gedacht dus.' Mijn hoofd staat in vuur en ik weet even niks uit te brengen.
'Eh nu ja.. ik moet zeggen.. dat ze er niet echt goed in zijn. Het is lastig om.. naja, je wensen uit te leggen.' Ik zeg het mompelend, nog steeds bevangen door schaamte, niet eens in staat er een grijns van te maken. Wacht. Wat heb ik zojuist gezegd?! 'Dat was niet.. negeer wat ik net zei.'
Ooh waarom ik, waarom ik? Waar in dit vervloekte schip kan ik ergens in rust aan mijn pik trekken! Ik kan wel janken. Alsof betrapt worden niet erg genoeg is, heb ik ook nog eens de daad niet af kunnen maken. En dat is pas ellende.*

*Te weten gekomen dankzij een klasgenoot van me .

No growth of the heart is ever a waste

Ik wil. Niet weten wat jullie daar bespreken x')

Genesis
Ze fronst haar wenkbrauwen bezorgd. 'Vertel me dan eens wat je wensen zijn.' Lacht ze zachtjes.
'En, eh sorry.' Glimlacht ze flauw, waarna ze over het bed heen kruipt om hem vervolgens voorzichtig overeind te hebben.
'Rood staat je best schattig, al kan ik je verzekeren dat dat overbodig is, ik heb al genoeg naakte mannen gezien, en gelukkig voor mij kan ik me prima beheersen.' Grinnikte ze in een poging hem op te vrolijken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lol die stukjes van Ace zijn echt hilarisch. Let the poor guy jack off already x'D
Nu ga ik weer verder met stalkerig en creepy dit RPG te volgen en mijn Nederlands te studeren c;

Frankly my dear, I don't give a damn.