[RPG] #Pirates. 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Asilah Layla Salomn - rechterhand Captain Oliver
Een ander klusje voor hem? Even keek ze Oliver verward aan, maar toen ze dit doorhad keek ze snel weer normaal – zoals ze altijd kijkt met haar kille blik. Hij zei dit rustig, dus hij zal het wel gemeend hebben. “Je hebt geluk, mate, als ik Captain was, had ik je overboord gegooid.” Gromde Asilah en pakte hem weer bij zijn haren om hem overeind te trekken en daarna onder zijn reet een trap te geven in de richting van een paar gewonden. De jongen viel bijna over zijn voeten, maar liep snel naar de gewonden toe en begeleidde ze naar het ruim. Asilah keek even naar hem met haar blik, maar leidde haar blik toen weer naar Oliver Daltons ogen en keek hem aan. “Wil je dat de stuurman dan gaat slapen ergens als ik het roer overneem?” Dit vroeg ze milder dan haar gebruikelijke toon, misschien omdat ze hem al wat langer kende, misschien omdat het de Captain was en gezag uitstraalde – ze wist het niet, maar ze zou de dingen doen die hij vroeg… zelfs al moest ze zelf overboord springen. Ze wachtte het antwoord van de Captain af, maar liet haar blik toen weer over het dek varen en keek daarna naar de zee die woest tegen het schip begon te slaan. Even was ze hierdoor geïntrigeerd en liet ze zich meevoeren in haar droomwereld. Ze trok hierbij ook haar visnet-shirtje een klein beetje omhoog en droomde verder toen ze de tattoo zag. Soms vroeg ze zich af hoe het zou zijn geweest als ze geen piraat zou zijn ‘geworden’.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Aiyana Kateri Chestio
Hij leek verbaasd bij het horen van haar naam, waardoor haar mondhoeken omhoog krulden in een geamuseerd glimlachje. Het beviel haar altijd wel dat ze status had. "Ik heb uw naam zo nu en dan opgevangen," zei hij haar en Aiyana keek hem aan. "Hmm, als het van uw mannen zijn zal het wel weinig goeds zijn, het jagen leek ze vrij weinig te interesseren en ze konden er niks van. Waarschijnlijk zien zij er het belang niet van in, maar ze komen er wel achter als ze verdwaald raken in de bossen," antwoordde ze kalm en plaatste haar handen in haar zij. Het deed haar weinig wat de blanken van haar vonden, al was er niks mis met een beetje aanzien, zelfs van dat stelletje ongeregeld. Het was haar taak ze wat bij te brengen over het leven hier en ook jagen, als ze hierin niet slaagde.. Nee he, wat zou de rest wel niet van haar vinden? Plots merkte ze dat Sygmund haar bekeek en ze kon het niet laten te grijnzen. "Bevalt het uitzicht je soms?" vroeg ze hem nogal brutaal. "Spreek me alsjeblieft niet aan met u, ik ben 21, geen 40," zei ze hem toen hij haar bleef aanspreken met u, ergens was het fijn dat hij respect toonde, maar het gaf haar ook het gevoel dat ze al ontzettend oud was, "en maak je niet te druk over mijn broer, hij zal het vast begrijpen, je kunt er beter voor zorgen dat je mannen zich gedragen. Dat ze zichzelf nuttig maken in plaats van achter de vrouwen aan te gaan en zich vol te stouwen met drank." De houding van de blanken irriteerde haar mateloos, ze vonden dat ze mannen waren, maar in haar ogen waren het nog maar kleine jongetjes die niet volwassen genoeg waren om mee te jagen of zich uberhaupt te kunnen gedragen. "Je weet de weg naar het dorp wel terug te vinden, neem ik aan?" voegde ze er toen nog aan toe, ergens leek het haar geen goed plan hem hier in zijn eentje rond te laten dwalen, hij was immers een van de weinige blanken die respect toonde.

Even snel voordat ik terug naar school ga

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sygmund - Kapitein.

'Vergeeft u me de houding van mijn mannen, als ze land zien zijn ze soms geneigd om.. nu ja, wat door te draven. Ze moeten nog aan het idee wennen dat ze hun voedsel moeten vangen in plaats van kopen. En nu ik het me bedenk, ik had eigenlijk met ze mee moeten gaan. Afijn, het wordt al laat, ik zal ze morgen vergezellen tijdens de jacht.' Ze plant haar handen in haar zij en neemt me kort in zich op. Het is wennen om iemand zo vrij van geest en wil te zien die niet op een piratenschip rondwaggelt met een fles rum.
'Bevalt het uitzicht je soms? Spreek me alsjeblieft niet aan met u, ik ben 21, geen 40.' 'Ik eh..' Ik voel me licht rood worden. Oh Sygmund, wat ben je ook een watje. Ze doorboort je niet met één van die pijlen. Ik ben nu nog even hopeloos bij een vrouw in de buurt als tien jaar geleden.
'Ik zal eraan denken,' glimlach ik. Dan noemt ze haar broer en heel kort wipt een wenkbrauw de lucht in.
'Al goed, dan verzoek ik u- eh, je om hem te zeggen dat ik me even op orde aan het brengen ben op het schip. Wat de alcohol betreft.. het zal niet lang duren voor ze door de rumvoorraad heen zijn en ik zal ze toespreken over het feit dat ongepaste handelingen bestraft worden.' Het is inmiddels al flink aan het schemeren. Ik hoor vleermuizen langs ons heen scheren en het zal niet lang duren voor de nacht valt. Heel even strijk ik langs mijn arm, die al licht rood aanvoelt. Ik moet oppassen in de zon, ze heeft me niet bepaald een voorkeursbehandeling gegeven.
'Je weet de weg naar het dorp wel terug te vinden, neem ik aan?' Ik knipper een paar keer met mijn ogen van verbazing, waarna ik twijfelachtig in de rondte kijk. Oh ja. Het dorp. 'Geef me een secondje,' zeg ik, waarna ik een hoge palmboom in klim en over het bladerdak uit tuur. De bergkam is aan de rechterkant, terwijl hij eerst links was. En ik kan het schip bij de zee al zien liggen. Langs de vijver terug dus. Hallucinaties zijn niet het beste oriëntatiepunt.
Ik klim de boom uit en geef haar een kort knikje ter begroeting.
'Ik ben zo weer in het dorp.' Daarna vervolg ik mijn weg richting het dorp. In de verte kan ik het vuur al zien branden van de dorpelingen. God, op momenten als deze heb ik de grote behoefte aan een glaasje rum en een sigaar. Terwijl ik door de bossen loop, begin ik alvast met de sigaar op te steken. Ah. Het beste middel om boze geesten weg te jagen. Met een flauw glimlachje denk ik terug aan Aiyana. Volgens mij beseft ze zelf niet half wat voor impact haar lichaam heeft op de rest. Afijn, niet over nadenken, Sygmund.

No growth of the heart is ever a waste

Ace - Piraat.

Ze is het ermee eens, want ze staat op en wacht op mij. Ja, wat nu Ace? Hoe kom je in vredesnaam ooit dat bed uit zonder het uit te gillen van de pijn en het hele schip ondersteboven te keren? Stapje voor stapje, beetje bij beetje.
'Best ironisch. Een katholieke opvoeding is dus niet bestand tegen piraten, weten we dat ook weer,' hoor ik haar zeggen. Hoppakee, alvast een been het bed uit. Ik glimlach. 'Ik was zelf katholiek opgevoed. Althans, voor zover ik me herinner. Elke zondag biechten bij de kerk. Nou, als ik nu terug moet komen, mag ik alvast een lijst maken op alfabetische volgorde, dat is genoeg om me de komende zes maanden mee bezig te houden. De priester zal waarschijnlijk flauwvallen.' Het laatste zeg ik met een grijns. Ach, ik heb priesters nooit gemogen. Norse, oude saaie mannen zijn het.
'Heb jij misschien nog een jurk? Want nog even en dit ding valtvan ellende uit elkaar,' hoor ik haar vragen. 'Eh..' Mijn ogen glijden kort over de jurk. Ja. Daar heeft ze een punt. Maar waar op een piratenschip een jurk te vinden? En dan, ineens, schiet het me te binnen.
'Ja.. ik weet een plek waar er nog een jurk voor je is,' mompel ik even aarzelend. Die jurk is ooit van Josephine geweest, maar het is de enige die er hier momenteel in omloop is. Tenzij ik bij Abby langs ga, maar die zal nu vast in de armen van Tristan liggen. Geen goede timing dus. 'Als u mij volgt,' zeg ik met een grijns van de voorpret. Ineens blijf ik met mijn voet achter iets zachts haken, waardoor ik me aan de deur moet vastgrijpen om niet om te lazeren. Au, au au! De tranen springen me in de ogen. Ik kijk naar hetgeen dat me bijna liet vallen. Het is Nate! Mijn ogen flitsen even naar Genesis.
'Wat is hier in godsnaam aan de hand? Ik word gek van dat gesmoes van jullie,' hoor ik ineens een piraat zeggen. 'Leg hem op een bed, ik kan nu niet bukken,' zeg ik hem.
'Wat denk je wel niet? Ik blijf met m'n handen van die gorilla af. Hij kreeg z'n verdiende loon.' 'Doe het,' sis ik tegen hem. 'Je kan hem moeilijk hier laten liggen.'

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Haar ogen lichtten op als hij een jurk voor haar over heeft.
Geweldig
Op dat moment hoort ze een doffe dreun.
'Nate?' Mompelt ze met een frons, waarna ze de conversatie tussen Ace en een andere piraat negeert om hem op te tillen.
Hij is enorm zwaar, en nog even en ze valt zelf om, maar toch moet en zal ze hem naar dat bed krijgen.
Ze blijft even puffend staan als hij eindelijk op zijn buik op een bed ligt.
Haar wraakgevoelens veranderen in een oogopslag naar haar doktersinstinct.
Dus scheurt ze de onderkant van haar jurk aan goort.
Nu is enkel haar kont nog enigszins bedekt.
Voor schaamte heeft ze toch geen tijd.
Met een geconcentreerde frons dept ze rum over zijn gegeselde rug.
Als de onsteking is gestelpt, bind ze eerst een drukverband om met schoon water.
Uiteindelijk bind ze daar nog een laag overheen, om daar vervolgens een deken overheen te leggen zodat hij geen kou zou vatten en alsnog een infectie zou krijgen.
Als Nate goed en wel verzorgd is, loopt ze richting Ace, waar ze met een vale glimlach haar armen naar uitsteekt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ace - Piraat.

Met verbazing sta ik toe te kijken hoe Genesis zich over Nate ontfermt.
'Sorry Ace, vergeet het,' zegt de piraat gedecideerd. Ik zucht. Al goed, dan waag ik zelf wel een poging. Tot mijn verbazing heeft Genesis zich al over de man ontfermd. Ze verzorgt hem met de zorgvuldigheid van een kind dat elke minuut aan de pest zou kunnen sterven. Twijfelend kijk ik even toe en kan het niet voorkomen dat mijn blik naar haar achterwerk glijdt. Vergis ik me nou of is die jurk nog een stukje korter?
Water, schiet me dan te binnen. Hij heeft water nodig. Ik duw de piraat aan de kant en strompel de gang door, op zoek naar wat water. God, ik lijk wel gek ook. Eenmaal boven op het dek valt mijn blik op de inmiddels verlaten keuken. Het is pikkedonker en er waait een gure zeewind.
'Hé Ace, doe je mee met een potje kaarten? Deze fles staat op het spel. Echte Engelse whisky.' 'Sorry lui, een ander keertje,' zeg ik als ik eindelijk een kruik wijn te pakken heb. Ach, dat zal hem vast goed doen, denk ik en strompel weer het ruim in.
'Voila,' zeg ik en zet de kruik naast hem neer op het kastje. 'Voor als hij wakker wordt. Geen beter spul om de dag mee te beginnen, op rum na dan. Geen zorgen, ik heb er geen rattengif in gegooid.' Hoewel het wel verleidelijk zou zijn. Mijn blik glijdt weer naar Genesis' lijf. Oh ja. Waar waren we gebleven?
'Ik denk overigens.. dat eh.. het tijd wordt om die jurk op te gaan zoeken.'

[ bericht aangepast op 7 dec 2011 - 14:56 ]

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze trekt haar wenkbrauwen op, en knikt dan.
‘Die is nog wel even buiten westen.’ Beaamt ze zacht, waarna ze haar knot probeert te fatsoeneren, en dan met een scheve glimlach haar hoofd schud, waarna ze langs hem heen loopt.
‘Heel subtiel, hoor.’ Grinnikt ze, waarna ze naast hem blijft wachten.
Ace kan zich dan wel groot voordoen, maar ondertussen moet al dat beweeg zijn vruchten afwerpen, en moet het dus een stuk zwaarder worden om helemaal alleen te kunnen lopen.
‘Zeg maar waarheen.’ Glimlacht ze met een zowaar gemeende glimlach.
Ondertussen werpt ze nog een laatste blik op Nate.
Hij is een bikkel, die red het wel zolang hij maar rustig blijft liggen.
Het is nu tijd om haar afspraak in te lossen en haar jurk te innen.
Misschien zelfs om zichzelf helemaal te fatsoeneren.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Aiyana Kateri Chestio
Toen ze de opmerking maakte over of het uitzicht hem beviel zag ze hoe zijn lichte, roomkleurige huid langzaam rood kleurde. Dat had ze niet verwacht, de meeste mannen die zij kende bloosden niet zo snel. Nadat hij haar 'geef me een secondje' had gezegd klom hij plots in een boom, ietwat verbaasd over zijn klimtalent keek ze toe. Hier was het normaal dat je jezelf wel wist voort te bewegen in de natuur, daar behoorde klimmen ook bij, maar de blanken leken zich minder thuis voelen in de wildernis. Sygmund was nog moeilijk te onderscheiden van het bladerdek nu het al begon te schemeren, mooi, dat betekende dat ze bijna gingen eten. Ze was best een grote eter, dit kwam voornamelijk omdat ze vaak in beweging was. Jagen was niet zomaar iets, het was best uitputtend en zwaar, maar zorgde er ook voor dat ze goed in vorm bleef en haar conditie behield. Toen hij weer heelhuids uit de boom had weten te komen knikte hij haar toe als wijze van afscheid. "Goed, ik zal mijn broer even melden dat je eraan komt," zei ze hem, glimlachte kort en begon toen terug te lopen. Hij mocht dan wel ouder zijn, althans, ze had zo'n vermoeden dat hij ouder was dan zijzelf, toch sprak ze hem niet aan met u. Ze was nooit zo van de beleefdheden, tenzij je haar respect had afgedwongen, wat er tot nu toe maar zeer weinig waren. Of tijdens verschillende rituelen, maar over het algemeen hield ze niet van al die poespas. Ze was zoals ze was en mensen moesten haar zo dan ook maar nemen, als haar gedrag hun niet aanstond was dat hun probleem. Sommigen noemden haar egoïstisch, maar het deed haar weinig. Toen ze terugkwam in het dorp werd ze begroet door een stel, die ze op haar beurt ook terug groette. Toen ze bij de hut aankwam liep ze direct naar binnen. "Vérum," begon ze en toen viel haar blik op Leopold die op de grond werd gehouden door twee bewakers. Haar ogen namen gauw alles in zich op en ze kwam al gauw tot een conclusie. "Nee hè," kreunde ze en schudde haar hoofd, "je hebt hem toch niet die troep gegeven hè?" Ze had de bladeren echt wel zien liggen, haast iedereen geloofde dat ze hielpen om in contact met de geesten te komen. Aiyana geloofde er niet in, wel in geesten en goden, hoe moest ze anders alles verklaren? Hoe dan ook, die troep was verdomd sterk als je het niet gewend was en ze realiseerde zich plots dat dat waarschijnlijk de reden was geweest voor Sygmund's angstige gedrag. Voordat haar broer verder nog iets kon zeggen legde ze hem het zwijgen op doormiddel van een handgebaar. "Laat me er eens bij," zei ze tegen de bewakers die Leopold vasthielden. Ze gingen opzij en Aiyana hurkte bij Leopold neer en pakte zijn schouders vast. "Leopold! Hé, Leopold!" Ze had gehoopt dat hij bij het horen van zijn naam misschien weer met beiden benen terug op aarde kwam, maar het zag er niet naar uit. Ze schudde licht aan zijn schouders en na nog een aantal keer zijn naam geroepen te hebben en het uitliep op niks besloot ze het anders aan te pakken. Ze gaf hem een klap in zijn gezicht, het was niet de eerste keer dat ze iemand probeerde te helpen die in deze toestand verkeerde en meestal hielp het wel. Vervolgens nam ze zijn gezicht in haar handen waardoor hij haar wel moest aankijken. "Leopold, kalmeer eens zeg! Leopold," sprak ze hems treng toe en hoopte tot hem door te dringen. Zelf had ze dat spul ook wel eens gebruikt, contact met geesten had ze niet gemaakt, maar ze werd toen geplaagd door gruwelijke hallicunaties die voor haar eeuwen leken te duren. Gelukkig had iemand haar terug op aarde weten te brengen, anders was ze zeker door het lint gegaan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sygmund - Kapitein Poseidon.

Het schip is verlaten. Gelukkig. Eens wat tijd voor mezelf. Ik open de deur naar mijn hut en bekijk mezelf kort in de spiegel. Heb ik mezelf werkelijk zo vertoond? Sygmund, het wordt tijd om jezelf op orde te krijgen en snel.
Ik graaf in de kast en tover een schone blouse, ondergoed en een broek tevoorschijn. Ik pak een stuk zeep, een handdoek en mijn kam en al lopende gris ik een fles Russische wodka mee. Eens wat anders dan rum, bedenk ik me glimlachend.
Ik heb besloten me in het meertje op het eiland te gaan wassen, gezien het feit dat de watervoorraad hier niet altijd schoon is.
Het is nog donkerder als ik weer in het oerwoud rond loop, op zoek naar het meertje. Ik kijk spiedend om me heen, naar bevestiging zoekend dat ik Maria niet in de buurt aan zal treffen. Als ik dan eindelijk het meertje heb gevonden, kijk ik even aarzelend om me heen om te kijken dat niet een van de dorpelingen uit een boom springt of iets dergelijks, kleed me dan uit en loop met de zeep in de handen het water in. Ah, de heerlijke verlossing. Dit doet een mens goed. Ik zeep mijn lichaam en haar in, spoel vervolgens de boel uit en besluit een paar baantjes te trekken. Hier kan het tenminste zonder risico te lopen dat er zout in je mond terecht komt.

No growth of the heart is ever a waste

[ bericht aangepast op 21 dec 2011 - 3:16 ]

is dit goed?

Een 14 jarig meisje als bemanning op piratenschip?
Lijkt me niet erg handig..
Denk dat ze enkel jonge jongens aannamen of doorgewinterde vrouwen..
Geen jonge meisjes ;o

En lol, wat heeft iedereen met die jonkies? :'D 7-, 12- en 14-jarigen nu :'D lol. Die van mij zijn vaak 17+ :') Anyway, je zult het toch wat aan moeten passen vrees ik.. Ö

Of ben ik de enige die er zo over denkt? Dat een jong meisje op piratenschip (vooral die van Oliver) wat.. Hmm, apart is?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Zeg maar waarheen', hoor ik haar zeggen, waarna ik flauwtjes glimlach en de weg voor ga. De deur leidt naar een gang die ik haar eerder probeerde te wijzen in mijn belabberde routebeschrijving. Nu gaat het beter, aangezien ik zelf de weg afleg. Ik doe mijn best de pijn in mijn rug te negeren, maar de kou van de nacht doet me nog steeds rillen. Het is het beste dat ik haar gauw een jurk geef, aangezien ze er bijna letterlijk om vraagt om verkracht te worden als ze er zo bij loopt.
Na een wandeling die in feite niks voorstelt, maar voor mij een hel is, komen we uit bij het kamertje waar Josephine geregeld met Maxime verbleef.
'Hier zo,' zeg ik uitgeput en open de deur. Gelukkig zijn er weinig schoonmakers hier, waardoor alles braaf blijft waar ik het heb opgeborgen. As ik haar heb binnengelaten, sluit ik de deur en begin in de kasten te graven. Al gauw dringt de geur van Josephine mijn neusgaten binnen. Ik slaak een korte zucht en pak de jurk tevoorschijn.
'Ik zou niet weten of jullie dezelfde maat hebben, maar ik hoop dat dit wat is.'
Oh ja, dit was het leuke deel. Ace kan simpelweg blijven staan en toekijken. Wacht. Toekijken? Ik heb zelfs het voorrecht om haar uit te mogen kleden! Als ik in de lucht kon springen, had ik het gedaan. Ik ben de gelukkigste piraat op de zeven zeeën! 'Als ik mag..' zeg ik met een glimlach en leg haar lange bruine lokken over haar schouder, waardoor haar nek ontbloot wordt.

No growth of the heart is ever a waste

Haha nee, vind erg jonge mensen ook eh ja.. wat onorthodox, to put it that way ;].
Hoewel mijn 28-jarige nog maagdelijke kapitein ook niet echt aan de 'normen' voldoet .

No growth of the heart is ever a waste

haha lol, ietwat vreemd kan wel. Maar het is een jong meisje en dan moet ik denken aan al die seksistische piraten en dan denk ik; Nee..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.