[RPG] #Pirates. 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sygmund - Kapitein Poseidon.

Als ik klaar ben met een paar slokken van de rum te nemen, pak ik mijn kanten zakdoek en droog de punt af. Ik glimlach kort en reik de fles weer aan het stamhoofd.
'Ziet u, niks aan de hand. Maar ik moet u er wel bij zeggen dat het effect van alcohol wel degelijk een verdovend effect kan hebben na verloop van tijd.' Het stamhoofd neemt de rum aan en neemt een slok. Zijn gezicht betrekt wat, mompelt iets in de trant van 'sterk spul'.
'Interessant,' zegt een van de ouderen dan, die mij op zijn beurt een vreemd blad aanreikt met een beetje as erin.
'Dit is een cocablad. We kauwen erop om het effect te krijgen waar u het waarschijnlijk over heeft. Ik zal het u voordoen.' De man neemt het blad in de mond en begint erop te kauwen. Mijn blik schiet kort naar Leopold, die ik vragend aankijk. Hij lijkt net zo verbaasd als ik.
'Nu begint het effect een beetje in te trekken. Men wordt kalmer en na verloop van tijd wordt de poort naar het hiernamaals geopend en kan men met de geesten communiceren. Of beter gezegd: zij met jou. Het is belangrijk de boodschappen goed in acht te nemen.' Ik voel er niks voor om met geesten te moeten communiceren. Als het aan mij ligt mogen ze blijven waar ze zijn: in het hiernamaals.
Maar de afwachtende blik van het gezelschap verraadt dat ze van mij verwachten dat ik hun voorbeeld opvolg. Wat aarzelend reik ik Leopold een blad aan, waarna ik op het mijne begin te kauwen. De smaak is apart, maar ik ben banger voor het effect dan voor een voedselvergiftiging. Wat als ik straks over het dorpsplein loop onzin te verkondigen? De reden dat ik veel flessen rum in mijn hut heb, is omdat ik nagenoeg nooit drink omdat ik dan vroeg of laat de controle kan verliezen.
'En?' vraag ik aan Leopold. 'Merk je al iets?' Zelf begin ik lichtelijk te zweven en vraag me af of dat erbij hoort.

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 17:26 ]

No growth of the heart is ever a waste

Lol, iedereen stoned straks :'D

Bwuh, wou posten met Aiyana maar ga zo eten. Ik zal strakjes posten

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aiyana Kateri Chestum.
De zon scheen door het bladerdek op haar huid die glanste van het water en een heerlijk briesje verkoelde haar huid dat zich boven het wateroppervlak bevond. Het was haar lievelingsmoment. Een momentje voor zichzelf, dat had ze zo nu en dan wel even nodig. Ze spoelde het vuil van haar lichaam af, haalde het onder haar nagels vandaan en zorgde dat haar haren ook weer schoon waren. Een stel vogels waren druk aan het kwetteren, maar op dat geluid en het rustig kabbelen van het water na was het stil. Een tevreden zucht gleed over haar lippen. Zonder avontuur kon ze niet en ze zou zich ook rot vervelen als ze alle dagen zo door moest brengen, maar af en toe vond ze het heerlijk en.. Wat was dat? Verbaasd draaide ze zich om en tuurde naar de struiken, ze wist zeker dat ze wat gehoord had. Haar blik viel plots op een man die zichzelf geen kei in het verstoppen kon noemen. "Kijk eens aan, wie had gedacht dat de blanken van die gluurders waren?" zei ze grijnzend. Ze droeg geen kleren, maar dat was voor haar geen probleem want ze schaamde zich totaal niet voor haar eigen lichaam. De man was nog behoorlijk jong zag ze, misschien was het een scheepsjongen en was hij dekzwabber ofzo. Hij stamelde iets onverstaanbaars en zorgde er toen voor dat hij wegkwam, verbaasd gingen haar wenkbrauwen omhoog. "Die is ook niks gewend zeg," mompelde ze tegen zichzelf, "achja," voegde ze eraan toe en rekte zich kort uit. Misschien werd het tijd om eens terug te gaan, wie wist was er wel wat interessant gaande. Ze hees zichzelf op de kant en bleef daar zitten, met haar benen in het water. Voor ze zich aankleedde wou ze eerst even drogen, gelukkig was het droog weer en scheen de zon, al was dat nadelig voor de oogst. Het had al een paar dagen niet geregend en de grond was kurkdroog, als het zo doorging kon de oogst nog wel eens mislukken. Het was geen erg grote ramp, ze zouden het heus wel overleven, het was enkel jammer. Dan zouden ze ene paar van haar lievelingsgerechten niet klaar kunnen maken. Ze sloot haar ogen en ging zachtjes met haar benen heen en weer in het water, hmm, eten. Honger had ze wel, toen straks had ze al wat te eten willen halen, maar het was er helaas niet van gekomen.

Bwuh, nu heb ik nog Abby niet, maar ik weet neit zo goed wat ik moet posten :'D Ik doe vanaaf nog wel een poging.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
"Het gaat wel." antwoordt hij kortaf. Hm. Misschien was het toch niet zo'n goed idee hem te storen. Maar heeft hij dan geen enkele behoefte aan sociaal contact? Pas als hij me vraagt hoe het met mij is besef ik me dat ik de hele tijd voor me uit heb zitten staren en vluchtig glimlach ik. "Goed." Nog een paar tellen blijf ik gehurkt en zwijgend op de grond zitten, voor me uit kijkend en Andrew's blik ontwijkend. Dan sta ik op en kijk hem even aan. "Tot later dan maar." Ik ben van plan te vragen of we bijna gaan eten, want al heb ik niet bijster veel uitgevoerd, ik ben toch behoorlijk hongerig. Komt vast door de hitte.

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
Ik trek mijn wenkbrauwen op als ze me zegt haar anders aan te spreken. Geen probleem, dan is het voortaan miss Thrown. De rest van haar relaas is duidelijk bedoeld om me boos te maken, of in ieder geval om te laten zien dat ze niet bang van me is. Niet dat het uitmaakt, ik ben ook niet bang van haar. Ik werp een steelse blik op Ace, die nors voor zich uit kijkt maar er in ieder geval minder belabberd uit ziet dan zonet op het dek. De aanwezigheid van een mooie dame doet voor iedere man wonderen, maar zeker voor Ace's soort. Als miss Thrown is uitgeraasd wacht ik een paar tellen, haal diep adem en begin te praten. "Miss Thrown, om eerlijk te zijn maakt het me niet veel uit wat u hier van plan was, wat u van mijn acties vind en wat u verder te zeggen heeft. Aangezien u volstrekt nutteloos voor me bent," Ik leg onbewust mijn hand op mijn pistool en kijk even in haar ogen. "..was ik al een tijdje van plan u af te schieten. Ware het niet dat u zojuist een zinnige opmerking heeft gemaakt. Een ziekenboeg voor de gewonden en zieken onder mijn bemanning zou zeker geen kwaad kunnen. En aangezien u zich het lot van deze mannen zeer lijkt aan te trekken zou ik u die taak met alle plezier op de schouders leggen." Ik maak een armbeweging naar alle hangmatten en scheefgezakte strobedden die in het ruim staan. "Ik zal er voor zorgen dat alle gewonde en zieke mannen hier heen komen, en dat u genoeg spullen krijgt, zodat u aan het werk kunt." Ik wend mijn blik weer af van de bedden en kijk haar met vernauwde ogen aan. "..tenzij u liever heeft dat ik u terug escorteer naar dat vieze, spuuglelijke rattenhol?"

Genesis
Ze houd haar hoofd wat schuin, en hoort zijn aanbod met een sinistere glimlach aan. ‘Een ziekenboeg kan zeker geen kwaad, gezien ik al kan raden wat u met de rest van de mannen allemaal uitspookt, lijkt me het totaal niet onverstandig..’ Mompelt ze er achteraan, waarna ze ter bevestiging knikt.
‘Het lijkt me een goed plan. Laat ze maar komen.’ Met die woorden haalt ze een hand door haar haren, waarna ze haar grove, zwarte krullen bijeen bind in een slordige knot, die speelse plukken langs haar gezicht overlaten. Dan bekijkt ze haar jurk, waarna ze de rafelige onderkant er meteen vanaf trek. De jurk bestaat nu enkel uit een bovenstuk en een rok die tot haar knieën reikt.
‘Ik heb rum, of andere alcohol nodig, schone doeken die kunnen dienen als verband, schoon water, fruit, een paar tonnen en enkele gereedschappen als messen of zoiets.’ Ze denkt even na, en knikt dan. ‘Daarmee moet het wel lukken.’ Haar lichtgroene ogen glijden even af naar Ace.
Ach, hij blijft natuurlijk haar ere patiënt.
‘Ik zou zeggen laat uw mannen maar komen.’ Ze glimlacht even, en loopt dan langs hen heen verder het ruim in. Eerst wat daglicht, en die bedden maar eens schoonmaken.
Dus pakt ze een lap die wel schoon lijkt van de grond, om de patrijspoorten die deze ruimte bied schoon te boenen.
En wanneer deze schoon zijn is het duidelijk al een stuk minder schemerig in de ruimte.
Tevreden boent ze de meeste rommel van de grond, om vervolgens de hangmatten, en strobedden onder handen te nemen.
Lui was ze zeker niet, en wanneer ze iets wilde ging dat ook perfect.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ace - Piraat.

Wat is hier in godsnaam aan de hand? Het is dat ik met mijn klauwen van de rum af ben gebleven, anders zou ik zweren dat mijn oren en ogen me bedriegen. Genesis maakt duidelijk werk van het voorstel en scheurt een stuk van haar rok af, waarna ze alle bedden opmaakt. Mijn ogen glijden over de deels ontblote benen. Als dit een hallucinatie zou zijn, dan is het wel de vreemdste die ik ooit heb gehad. Wordt het ruim nu een.. ziekenboeg? Ik ben zo verbaasd dat ik zelfs kapitein Oliver even vragend aankijk, heel even vergeet wat voor lul het is. Dan glijdt mijn blik weer naar haar benen. Ik voel me zo'n bevoorrecht man dat ik daar een stukje van heb mogen aanraken. Nu ja.. mogen. Ik heb gesmokkeld. Onwillekeurig begin ik te glimlachen. Het wordt een stuk lichter in de ruimte en ik merk dat ze de ruiten heeft schoongemaakt. Ineens ziet heel het ruim er anders uit. Ik vraag me af wat die bezopen dekzwabbers ervan zouden vinden dat hun geliefde ruim is omgebouwd tot ziekenboeg met Genesis als zuster. Dat wordt dus de hele dag van haar aanwezigheid genieten. Goh Ace, je kon het slechter getroffen hebben. Maar aan de andere kant.. was ik niet van plan om mezelf te plezieren?
Mijn blik glijdt subtiel naar de kapitein. Met hem vlak bij mijn bed en Genesis in dit ruim zal het er niet gauw van komen. Ooh arme ik. Arme, arme ik.

No growth of the heart is ever a waste

Leopold Smith
Wantrouwig kijk ik naar de bladeren die ze ons toestoppen. Cocabladeren, ja, dat zegt me wel wat. Het is een soort primitief verdovingsmiddel, maar ik heb er me nooit echt erg in verdiept en ik voel er niets voor het nu zelf uit te proberen. Bij dergelijke experimenten denk ik altijd: je hebt bemanningsleden voor iets. Maar het stamhoofd begint op een blad te kauwen en de kapitein kijkt even vragend naar mij. Ik haal mijn schouders op, we zijn wel verplicht dat blad in te nemen, willen of niet.
'... en na verloop van tijd wordt de poort naar het hiernamaals geopend en kan men met de geesten communiceren,' legt het hoofd uit. Mijn wenkbrauwen schieten cynisch omhoog. Poort naar het hiernamaals? Geesten? Ik hoop maar dat dit een lichtere variant is van zijn Zuid-Amerikaans broertje. De kapitein drukt mij ook een blad in de hand en ik bestudeer het even. Het is klein, donkergroen en vlezig. De kapitein is al op hetzijne aan het kauwen en met tegenzin volg ik zijn voorbeeld, onder de streng toekijkende blik van de wachten over me. Ik voel er niets voor om een paar uur lang van de wereld te zijn, het ligt in mijn natuur controle te willen hebben over alles en die zeker niet los te laten.
Het spul smaakt eigenlijk nog niet zo slecht, da's toch al een meevaller. Hoe langer ik op het blad kauw, hoe rustiger ik inderdaad wordt. En daarna steeds vrolijker. 'En? Merk je al iets?' Ik glimlach naar de kapitein, plotseling helemaal zorgeloos. 'Niet echt. Ik voel me een beetje licht, alsof ik net genoeg rum op heb.'
Ik ben nog niet uitgesproken, of ik begin plots nog heviger te zweten dan ik al deed. Het is begonnen, denk ik. Ach ja, ik heb altijd al eens met een geest willen praten. De stemmen in de hut vervormen langzaam en ik raak steeds meer van de wereld. De kleuren in de hut worden allemaal veel feller en doen na een tijd pijn te doen aan mijn ogen, in mijn mond krijg ik een zachte, zoete smaak.

Lol, ik en hallucinaties...

Home is now behind you. The world is ahead!

Genesis
Ze keek tevreden rond tooen het ruim enigszins netjes en schoon was.
Met haar hand gleed ze subtiel langs haar jurk, aan de onderkant zodat ze de fles rum te pakken kreeg, en die vervolgens op een van de planken naast de bedden zette.
Ver uit de buurt van Ace. Bij een vat met nog een bodem schoon water, vulde ze een glas voor Ace, dat ze hem vervolgens aangaf.
'Weetje, als hier nu ook eens een tobbe komt, kunnen mensen hier ook schoon worden.' Ze kijkt naar haar eigen huid, ze was nog schoon maar ze voelde zich barslecht.
Wachtend op antwoord, en ook ter uitrusting, draaide ze een zwarte lok om haar wijsvinger, waarna ze haar lichtgroene ogen eeen moment naar Ace liet glijden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Asilah Layla Salomn - rechterhand Captain Oliver
Asilah liep over het dek naar het diegene die het roer bediende en keek hem even dodelijk aan als ze de andere matrozen en bemanning aankeek, deze keek echter heel snel weg en lette er niet op. Ze had geen zin om een herrie met hem te maken dus keek ze vanaf daar neer op de bemanning, tot ze iemand zag die zijn werk niet goed deed - tenminste, hij deed het helemaal niet, dus ze moest zichzelf bedwingen de kloppende ader die ze op haar voorhoofd voelde niet te laten zien. Met geïrriteerde en snelle passen liep ze naar deze matroos toe - die gewoon lag te luieren op het dek, een jonge man was het nog - en toen ze hier stopte, gromde ze met een geïrriteerde toon: 'Luie donder, luieren doe je maar in je eigen tijd, dit is de Medusa, geen fucking vakantieoord!' De jonge man schrok op en keek haar verwilderd aan, hij was dus blijkbaar echt in slaap gevallen. 'Ik zal je leren te boenen, stuk vreten,' Ze pakte hem bij zijn haren en trok hem overeind, zij hoorde hoe de man scheldwoorden mompelde en ze trok hem nog harder mee - naar het dek, op naar de Captain. 'Kom maar mee.' Toen ze daar aangekomen was, zag ze Captain Oliver en liep ze naar hem toe met de man zijn haren nog steeds vast, waarna ze hem op de grond gooide voor de voeten van de man. 'Wat voor straf zullen we hem geven voor het luieren en niets doen? Als het op mij aan komt, gooi ik hem gelijk overboord...' Gromde Asilah, en ze zette haar handen in haar zij.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sygmund - Kapitein Poseidon.

Niet echt. Ik voel me een beetje licht, alsof ik net genoeg rum op heb,' hoor ik Leopold nog net zeggen, voor het beeld van hem verdraait en zijn voorhoofd een wel heel vreemde kleur krijgt. Is dit de bedoeling? Dit zint me maar niks. Ik krijg het benauwd, maar probeer niks te laten merken. Ondertussen lijken de wanden - die ineens feloranje zijn geworden - van de hut op me af te komen en kijkt de fles rum me uitdagend aan.
'Leopold.. ik denk..' Ik probeer overeind te komen. 'Moet weg hier.' Ineens lijk ik een vorm in de rook in de hut te zien. Een vrouwenvorm. Ze heeft de vorm van het eerste meisje dat ik leuk vond, alleen is ze.. uitdagender. Meteen word ik ongemakkelijk.
Liefje, ik heb je zo lang niet gezien. Kom met me mee. Oh nee. Moet weg hier, moet weg hier! Ze is dood. Ga weg, ga weg! Geschrokken kijk ik in de ogen van Leopold.
'Zag je dat?' fluister ik. Hij lijkt niet te zien wat ik net zag. 'In de rook.' Zijn gezicht verraadt opnieuw van niet.
'Mijn geëerde witman, bent u in orde?' 'Ik voel me.. niet zo-' 'Dat geeft niet. Iedereen heeft wel eens last van angstaanvallen. Hou u vooral kalm en ontspan.' Ondertussen komt ze op mijn schoot zitten.
Je bent geen steek veranderd, Sygmund.
Moet hier weg.. moet hier weg!
Ik sprint de hut uit met de wereld die op me neer lijkt te vallen en zet het op een lopen. Ga weg! Ga weg!

No growth of the heart is ever a waste

Ace - Piraat.

Met een spiedend oog kijk ik toe hoe Genesis de fles tevoorschijn haalt vanonder haar jurk. Het was haar rechterdij. Ik wist het. Verdomd. Misschien had ik toch mijn twee handen moeten gebruiken. Ik grinnik even om mijn gedachte, om vervolgens weer door een vermanende blik in het gareel worden gehouden. Ondertussen heb ik nog geen seconde met m'n kleine generaal kunnen spelen.
Ik krijg een glas water in handen gedrukt. Het lijkt op wodka, maar god verhoede dat het ook daadwerkelijk het alcoholische goedje mag zijn. Ik dank haar en vang kort haar blik op.
'Weetje, als hier nu ook eens een tobbe komt, kunnen mensen hier ook schoon worden,' hoor ik Genesis tegen de kapitein zeggen. Ze speelt met een plukje haar, waar ik schaapachtig naar aan het staren ben. Dan kruisen haar ogen de mijne weer en nu pas heb ik door wat voor bijzondere kleur ze hebben. Lichtgroen. Welke vrouw heb ik lichtgroene ogen zien hebben? Josephine had prachtige zeeblauwe ogen. Oh, Josephine..
Onmerkbaar slaak ik een zucht en hoop dat die vervloekte wonden gauw zullen genezen. Laat de kapitein voorlopig maar denken dat ik een bezopen idioot ben die z'n reet blijft likken, want op een dag slaat diezelfde idioot terug.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze gaat op één van de bedden zitten, die als grens dient tussen Ace en de andere bedden, waarna ze haar benen optrekt, en met de fles rum in haar handen speelt.
‘Echt, Ace. Het is me een raadsel hoe je dat doorgespoelt krijgt, zonder dat je slokdarm verbrand,’ glimlacht ze met een licht sarcastische glimlach, waarna ze het ding ondersteboven en weer rechtop houd, zodat de inhoud heen en weer klotst.
‘Toch wil ik mezelf ook excuseren, ik had namelijk ook vooroordelen, maar die zijn totaal veranderd.
Piraten zijn toch wel anders dan ik me heb laten vertellen.’ Prevelt ze, voor haar ogen naar Olivier glijden.
‘Bijna allemaal dan.’ Verbetert ze zichzelf met een flauwe glimlach richting Ace, waarna ze languit op het bed gaat liggen, en naar het plafond van het ruim staart.
Eigenlijk is ze best moe..
En natuurlijk duurde het niet lang voor ze in slaap valt, met een vredige glimlach om haar lippen, en de fles rum tegen haar buik.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Isa het goed als ik Sygmund bos ins stuur? Heeft Aiyana ook wat te doen ^^

Aiyana Kateri Chestum
Toen ze grotendeels opgedroogd was hees ze zichzelf weer in haar kleren. Een simpel jurkje, gemaakt van dierenhuiden. Ze raapte haar boog en pijlenkoker om die ze omhing en ze haalde een keer haar handen door haar haren om de ergste klitten eruit te halen. Langzaam begon ze op haar weg terug naar de rest. De grond en kleine takjes voelde vertrouwd onder haar blote voeten en dankzij de laag eelt die ze opgebouwd had deed het vrijwel geen pijn meer. Plots hoorde ze iets en ze bleef direct staan om te luisteren. Ja, ze wist het zeker, er kwam iets of iemand aan. Plots kwam er tussen het struiekngewas een van de blanken aan, de leider van het zootje ongeregeld. Ze fronste verbaasd over het idee dat hij zich hier alleen bevond, het was gevaarlijk als je de weg niet kende. Ze wou hem dat zeggen, hij leek haar echter niet op te merken. "Hé!" Ze greep zijn pols en hield hem staande. "Het is niet slim om- Jé, je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt. Gaat het wel?" zei ze bezorgd nadat ze zijn blik gezien had. Zijn ogen stonden vreemd en hij zag eruit alsof hij achterna gezeten was door een of ander griezelig beest.

Niet erg lang.. ;o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ohh ja hoor!

No growth of the heart is ever a waste

Ké, dan laat ik mijn post dus staan (:
Die blanke is Sygmund, maar dat had je vast al door ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.