[RPG] #Pirates. 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 dec 2011 - 16:58 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

LOLOLOLOL, Oliver is zo epic.

No growth of the heart is ever a waste

Haha, thanks, ik doe m'n best :'D

Ace - Piraat.

Ik merk hoe Genesis de stof van de jurk aait en hem onderzoekend aankijkt. Mijn ogen glijden onwillekeurig naar een bruine krul die over haar blanke borst hangt. Kom op Ace, kap met kwijlen!
'Eh, zulke jurken.. Ken ik niet erg goed, en ik zou hem niet stuk willen trekken. Dus als je geen bezwaar hebt zou je me dan willen helpen?' Ik knipper een paar keer met mijn ogen om de blik los te rukken van hetgeen waar ik naar aan het staren was en maak een paar vage handgebaren.
'Oh eh.. ja tuurlijk. Geen probleem, ik help je wel een handje. Laat maar aan mij over.' Onhandig neem ik de jurk van haar over en hou hem voor me. Mijn blik schiet van haar naar de jurk in mijn handen. 'Eh..' Ineens wordt de deur opengegooid. Mijn ogen verwijden zich langzaam en mijn mond zakt open. Oh. Nee.
'Ik zie dat ik ongelegen kom. Gaat u beiden vooral verder. Ik hoor later wel van u hoe het met de zieken en gewonden gaat.' Hij heeft zich inmiddels gewend tot Genesis en ik sta daar maar als bevroren, met een onderkaak die bijna op de vloer hangt en ogen die zo uit de kassen zouden kunnen rollen. Ik hoor een deur dicht gaan en een windvlaag die door de kamer snijdt. Nog steeds sta ik in de kamer met de jurk in mijn handen. Roerloos. Bevroren. In shock.
Ik weet niet hoelang ik zo heb gestaan, maar als roestig metaal kom ik langzaam in beweging en draai me naar Genesis.
'Eh.. zou je.. hierin willen stappen? Dan maak ik de eh.. achterkant dicht.'
Goed, Ace. Voornemen nummer één: niet meer aftrekken en naar blote vrouwen kijken. Dat gaat fout.
Bij Neptunus, mijn leven is voorbij.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Haar adem stokt even in haar keel wanneer de deur opengaat. '+oh god.' Slikt ze fluisterend, waarna ze diep in en uit ademt, en pas weer op gang komt wanneer Ace haar vraagt in de jurk te stappen.
Als vanzelf steekt ze een voor een haar slanke benen in de jurkom vervolgens roerloos te blijven staan.
De jurk sluit perfect om haar taille, en omhaar schouders voelt ze de zachte, tere ondersteuning.
Ze lijkt wel gek wanneer ze zich iets bedenkt, en zich dan omdraait naar Ace.
'Eh, bedankt voor alles, Ace.' Prevelt ze met een glimlach, waarna ze twijfelend haar lippen zacht op die van hem zet.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Haha, fantastisch :')

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

Nog steeds half in shock help ik Genesis met haar jurk. Zacht laat ik mijn handen langs de stof glijden en strik vervolgens de achterkant vast. Het systeem weet ik nog. Met alle zorgvuldigheid strijk ik de jurk goed.
'Dat moet een stuk aangenamer zijn,' zeg ik glimlachend. Heel voorzichtig leg ik mijn handen om haar taille. Ze is zo slank als een pop.
Dan draait ze zich om naar me. Mijn ogen kruisen de hare en wat ongemakkelijk glimlach ik.
'Eh, bedankt voor alles, Ace.' Nog voor ik wat heb kunnen zeggen, voel ik de zachtheid van haar lippen op de mijne. Van schrik en complete verbazing neem ik afstand, waardoor de pijn weer door mijn rug schiet. Ook zij kijkt me geschrokken aan. 'Ik eh..' Ja, wat nu slimmerik? Een mooie vrouw zoent je en wat jij doet is een stap terugzetten? Wat ben je voor watje?
'Ik wil je geen pijn doen,' fluister ik dan, naar waarheid. Wat ik er niet bij zeg is dat ik ook mezelf geen pijn wil doen. Ik verloor mezelf voor de zoveelste keer in de drank en depressiviteit na Josephines vertrek. Ik kan het me niet weer riskeren. Het is waar wat ze zeggen. Er is niks meer venijnig dan hartenpijn. 'En bovendien verdien je iemand die.. meer voor je kan betekenen,' voeg ik fluisterend toe.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
De woorden dringen half tot haar door en ergens is ze lichtjes.Gekwetst.
'Je lijkt mijn vader wel.
''Een man met geld en gluiperige handjes'' Voldoet daar meer aaan. Hoe dan ook het spijt mij. Ik had beter in die kerker kunnen gaan zitten. Hoe dan ook.. Het word maar eens tijd om verder te gaan met het verzorgen van de rest.' Ze ademt diep in, en loopt vervolgens de gang op, terug richting de ziekenboeg.
Ze weigert te geloven dat de tranen die over haar wangen druipen om die godvergeten piraat Ace zijn.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ace - Piraat.

'Maar ik-' Ik steek mijn hand uit naar een deur, die voor me wordt dichtgegooid. Wat nu? Ik moet haar troosten, haar zeggen dat ik het niet zo bedoelde. Mijn benen willen echter niet meewerken. Met de nodige moeite dwing ik ze uiteindelijk toch om te gehoorzamen aan mijn bevelen, waarna ik - inmiddels nog meer uitgeput door de pijn in mijn rug - door de gangen strompel, op weg naar het ruim.
'Genesis, luister, het spijt me. Ik meende wat ik zei, ik wilde je echt geen pijn doen.' 'Ace, wat heb je nu weer gedaan? Kun je nou nooit van de dames afblijven?' Het is John, die ergens in een hoekje zit met een fles rum. God, wat heb ik daar een behoefte aan.
'Opflikkeren, John. Loop niet in de weg,' sis ik. Maar Genesis trekt zich niks van me aan en verzorgt iemand die er wellicht net zo slecht aan toe is als John. Ik slaak een zucht. 'Het spijt me echt,' mompel ik er achteraan.
'Ik weet dat ik.. onhandig ben.' John kijkt me compleet gechoqueerd aan. 'Ace!' sist hij. 'Heb je haar-' 'Hou je kop, je schreeuwt het hele ruim wakker,' sis ik op mijn beurt.
'Doet ze het goed in bed?' vraagt hij. Nog even en ik gooi hem van boord. 'John..' sis ik waarschuwend.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze gaat stuk door met een lichte hoofdwond van een of andere dronken jongeman.
De woorden van John kwetsen haar dieper, waardoor ze hard op haar onderlip bijt om de tranen te verdringen.
'Ik ben niet boos of verdrietig, ik doe gewoon mijn werk.
Dat zou jij ook eens moeten doen.
Ik dacht dat jij anders was Ace, ik heb me opengesteld voor je, en dat was een grote fout.' Ze voelt de tranen in haar ogen prikken, en leunt op een plank aan de muur, waarna ze zacht zucht.
De echte wereld deed verdomd veel pijn.
De brok die in haar keel hangt, en de woorden die op haar tong brandden doen er in eens niet zoveel meer toe.
Ze is gekwetst, door een piraat nota bene.
Was ze dan echt zo'n gedrocht?
Er ontstond een frons tussen haar perfecte wenkbrauwen, waarna ze zich tot John wende.
‘Luister eens, meneer. Als u alleen maar commentaar kunt geven, kunt u vertrekken.’ Ze wijst met haar vinger naar het gat van de deur, en zonder naar Ace te hebben gekeken, draait ze zich weer om, waar ze met de rug van haar hand over haar wangen strijkt.

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 13:54 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan - Piraat.
'Hmm, ja, maar we redden het wel,' mompelt ze. Ik trek mijn mond even op tot een glimlach. 'Natuurlijk doen we dat, lieverd.' Bij alles wat wij twee al hebben meegemaakt, is schattenjagen niets. Maar ik verheug me er wel op, eindelijk gebeurd er nog eens iets spannend. En het is altijd makkelijker om Olivier op een eiland tegen te werken, dan op een schip waar de muren oren hebben. Ik ben niet van plan hem te vermoorden, nee, zo zit ik niet in elkaar. Ik heb meer dan genoeg mensen zien sterven die dat niet verdienden en omgekeerd, zodat ik doorgaans erg voorzichtig ben met mijn oordeel over leven en dood.
Maar ik ga hem reduceren tot niets. Mijn mondhoeken schieten opnieuw naar boven: ik heb suicidale ondernemingen altijd al de beste gevonden. De dunne korstjes die zich al op mijn rug gevormd hebben, springen open wanneer ik Abby een kus op haar voorhoofd druk en bloed sijpelt weer zachtjes over mijn rug, maar het is het meer dan waard. Ze voelt zo warm aan tegen mijn lichaam... Zachtjes begin ik met mijn wijsvinger over haar buik en ribben te strelen. Dan neem ik haar hand vast en breng die naar mijn mond. Op elke vinger druk ik een kus.

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 14:04 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Stiekem vind ik het rot dat niemand echt het stamhoofd speel momenteel..
Dat googleit dat niet doet zeg maar..

Ben ik de enige? Anders kan ik het misschien oplossen als iemand het over zou willen nemen. (Meld ik gogoleit dan natuurlijk wel, maar hij is er nooit en dat vind ik ook niet erg sociaal)

Aiyana Kateri Chestio.
Sygmund was sneller terug dan verwacht en zodra hij doorhad wat er gaande was ontfermde ook hij zich over Leopold, het leek te helpen, want kort daarna kwam hij weer bij zinnen. Ze liet hem weer los en keek hem aan toen hij een opmerking maakte over de blader. "Dat kun je wel stellen, ja." Haar mondhoek trok omhoog tot een scheef grijnsje. Ze keek naar een van de bediendes. "Haal eens wat te drinken," beval ze hem en hij overhandigde haar al gauw een kom met water. "Hier," ze richtte zich weer op Leopold, "drink dit, knap je wat van op." Ze overhandigde hem de kom en streek vervolgens een lok haar achter haar oor. "Gaat het weer een beetje?" vroeg ze na een poosje, het klonk niet erg gemeend en dat was het ook niet. Het was namelijk niet zo dat ze hem vreselijk mocht, in tegenstelling zelfs, toch had ze het gevoel dat ze het hem moest vragen.

korte.. ;x

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Leopold Smith
Er wordt een kom met water onder mijn neus geduwd en dankbaar zet ik ze aan mijn lippen, in de hoop de bittere smaak in mijn mond te verminderen. Het helpt een heel klein beetje, maar ik voel me toch al weer een beetje frisser. Nooit van mijn leven ga ik ooit nog zo'n blaadje nemen, besluit ik voor mezelf, al sla je me dood. Ik hoop echt dat de kapitein zijn ontmoeting snel afrond, dat ik ergens rustig kan gaan liggen. De kom is ondertussen leeg en ik overhandig hem aan een dienstmeisje.
'Gaat het weer een beetje?' vraagt Ayiana me, verre van geïnteresseerd. Ik voel dat het haar niets kan schelen, maar nu ze die vraag gesteld heeft, ben ik wel verplicht te antwoorden. Het is dat ik compleet uitgeput ben na mijn trip naar het hiernamaals, anders had ik haar nu nog arroganter aangekeken dan zij mij nu.
'Ja, bedankt voor het water,' zeg ik met evenveel hartelijkheid.

Home is now behind you. The world is ahead!

Sygmund - Kapitein Poseidon.

Wonder boven wonder lijkt het me te lukken om tot Leopold door te dringen, gezien hij kans ziet om Aiyana te bedanken voor het water, zij het niet van harte is. Ik heb het idee dat de twee elkaar eerder hebben ontmoet.
'Ik zal je overeind helpen,' zeg ik, waarna ik Leopold's arm vastpak en hem over mijn rug draag. 'We moeten de hut uit, buitenlucht zal je goed doen.'
Eenmaal onder de zwarte sterrenhemel, leg ik hem op de grond neer en volg zijn ogen nauwlettend. Hij lijkt zichzelf weer te zijn geworden en zijn zintuigen lijken ook de werkelijkheid weer waar te nemen.
'Wat was dat voor spul,' denk ik hardop. Ergens bekruipt het idee me dat het stamhoofd ons gek probeert te krijgen. Anderzijds, hij gebruikte het zelf ook en waarschuwde ons voor de bijwerkingen. Maar waarom pakte het bij ons dan zo.. heftig uit? 'Ik ben de bossen in gerend omdat ik dacht dat ik achtervolgd werd. Hier moeten we voortaan vanaf blijven.' Ik wring het water uit mijn natte haar en gebruik mijn zakdoek als elastiek om de boel bijeen te houden.
Ik geef hem een vriendschappelijke schouderklop en neem vervolgens afstand.
'Aiyana gaf aan dat er binnenkort gegeten werd. Het is wellicht een idee om ze te vergezellen, ook om weer op krachten te komen voor de jacht morgen.'

No growth of the heart is ever a waste

Ace - Piraat.

De volgende woorden komen hard aan. Ik voel de wind door mijn botten snijden en de temperatuur zakt naar het vriespunt.
'Ik ben niet boos of verdrietig, ik doe gewoon mijn werk. Dat zou jij ook eens moeten doen. Ik dacht dat jij anders was Ace, ik heb me opengesteld voor je, en dat was een grote fout.'
Ik doe mijn mond open om wat te zeggen, maar sluit hem vervolgens als ik me bedenk dat het wellicht verstandig is om niks te zeggen. Wat zou ik eigenlijk moeten zeggen? De waarheid? Dat ik nooit weer van plan was een vrouw ooit dichtbij te laten komen na het debacle met Josephine? Zij was de eerste die me echt in vervoering wist te brengen, ja echt mijn hart wist te stelen om het vervolgens te breken als porselein. Het deed me beseffen hoe stom en naïef ik was om te denken dat ik daadwerkelijk wat kon betekenen voor iemand van haar stand.
'Dat is het hem juist,' fluister ik met een breekbare stem. 'Ik ben anders. En om die reden doe ik wat het beste is. Voor ons allebei. Ik heb je geen toekomst te bieden. Ace Johnson is een piraat en zal dat altijd blijven, omdat ik geen kant heb om op te gaan. Ik hoop..' Mijn stem klinkt nog breekbaarder en ik doe mijn uiterste best om niet als een compleet watje te klinken. Afijn, het maakt nu weinig meer uit.
'En ik hoop dat je een man vindt die je verdient. Die jou kan geven wat je verdient. Het spijt me, voor wat ik heb gedaan, maar als ik nu door zou zetten zou het niet eerlijk zijn tegenover jou. Want je verdient beter.' Ik denk terug aan de woorden die Abby me ooit zei.
Misschien geen toekomst, maar wel liefde. Dat heb je te bieden.
En ik heb het geprobeerd, eerlijk waar. En kijk waar het me nu heeft gebracht. Josephine is weg en ik zit nog steeds hier.
Ik bal de vuisten. Dat risico wil ik geen tweede keer lopen.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze valt even totaal stil na zijn woorden, en schud dan haar hoofd, waarna ze zich omdraait, en zijn hoofd dwingend tussen haar handen pakt.
Ze moet op haar tenen staan om enigszins bij zijn lippen te komen, maar dwingt als vanzelf de woorden krachtig over haar lippen.
‘En als ik nou geen man wil? Ik zal je iets over mijn leven in Tortuga vertellen.
Dat rijke landhuis, is van mijn vader. De graaf, ja.
Dat maakt mij tot zijn dochter, wiers titel nu alleen nog volgt als 'de dochter van de graaf'. Thuis ben ik geen persoon, maar een onderwerp.
Een naam. En op een titel en uiterlijk na, denkt niemand verder bij mij thuis.
Ik heb nog zeven anderen zussen. Allemaal van vrouwen van wie mijn vader niet hield.’ Haar stem was inmiddels overgeslagen, maar het kon haar geen reet meer schelen.
‘De enige vrouw van wie mijn vader ooit gehouden heeft, is mijn moeder.
Ze stierf, zoals je weet.
En daarna werd ik opgevoed als de welgemanierde Elisabeth Thrown.
Op mijn vijftiende ben ik uitgehuwelijkt aan een kwal die me nota bene bijna verkracht heeft!
En jij durft te beweren dat ik zo'n man verdien!?’ Ze ademde diep in en uit om tot bedaren te komen.
‘Je hebt iets te bieden, Ace. Je doet je voor als iemand die geen liefde meer wil kennen, en geen warmte meer wil voelen, maar tegelijkertijd ben jij het die mijn hart heeft gewonnen. Het hart van iemand die al lang niet meer in echte liefde gelooft..
Jij, Ace. En geen rijke gluiperd.
Jij.’ Herhaalt ze zachtjes, terwijl ze met haar duimen over zijn jukbeenderen streelt.
‘En het kan me niet schelen dat je een rumbezeten piraat bent, als was je de zoon van een zwerver uit Tortuga..’Ze schud haar hoofd even, en haalt dan haar schouders op.
‘Ik wil jou Ace Franklin Johnson. En niemand anders.’
Met die woorden laat ze haar handen langzaam zakken, tot ze weer naast haar lichaam hangen.

Feel the fire, but do not succumb to it.