[RPG] ~The Escape. - Speeltopics

Topic 2

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 31 okt 2011 - 17:42 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Emily Green ~ T mutant.
"'Ga maar op de onderzoeks tafel zitten, we gaan vandaag eens wat anders doen als normaal."
Toen hij haar dat vertelde keek ze hem vragend aan, wat nu weer? Hij voegde er nog aan toe dat ze het niet leuk ging vinden en plantte vervolgens een spuit in haar arm. Haar ogen werden groot, ze kende het spul, spierverslapper. Waarom? Nergens voor nodig, ze was een van de braafste en betrouwbaarste mutanten. Emily zakte in elkaar, ze kon hem nog horen en zien, maar daar hield het ook bij op.Gelukkig was hij snel raar en werd zesnel terug naar haar kamer aka cel gebracht waar hij haar nog een injectie gaf. Er ging een tintelent gevoel door haar lichaam en langzaam kreeg ze haar gevoel terug. Ze bewoog haar vingers, handen, armen en ging uiteindelijk erg voorzichtig rechtop zitten. Als ze het te snel deed wist ze dat ze misschien over kon geven. Emily haalde een hand door haar haren en keek Fateh aan. "Was die injectie nodig?" mompelde ze, lichtelijk geïrriteerd. Het tintelende gevoel zou nog een poos blijven en ze voelde zich ook vreemd in haar hoofd, niet lekker. Hij had haar ook deels kunnen verdoven als het nodig was geweest. "Kan ik gaan?" voegde ze er toen aan toe, ze wou terug naar het muzieklokaal.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Fateh Harvey
'Was die injectie nodig?' vroeg Emily toen ze weer bij was. 'Ja die is nodig, de andere prikken zijn nog erger, en ik wil niet dat je teveel leid als dat niet nodig is,' zeg ik aardig. 'Als je een momentje wacht kun je zo gaan, ik controleer nog 2 dingetjes.' ik pak wat uit mijn tas en bekijk haar ogen en haar hartslag nog eens, als laatste check 'Jep, je mag gaan.' zeg ik. Ik loop haar kamer uit met de brancard. Onderweg kom ik nog twee mutanten tegen. Raven die met een lang gezicht naar Gem kijkt. 'Hoi,' zeg ik als ik bij hen ben. 'Nu ik je toch zie, kom je mee Gem?' en ik geef een klein gebaar naar Raven dat hij weg mag.

---

Do it scared, but do it anyway.

Carthal Hollow. - Trouwe Mutant.
Carthal Hollow, een jongen met de gave om te transformeren. Trouwe mutant. Carthal zag zijn gave als een gift, een groot cadeau. Dat liet hem trouw blijven aan de mensen die hem hebben gemaakt, zijn 'meesters' beschermen en natuurlijk zichzelf. Hij kon zijn gave al beter beheersen dan in het begin. Het gaf hem een gevoel van macht. Hij kon geen mensen pijn doen, geen mensen manipuleren of mensen besturen met zijn gave, nee hij kon veranderen in alles wat hij maar kon bedenken, het enige wat hij moest weten is hoe ze er uit zien. Carthal was iemand die zich niet interesseerde andermans gevoelens, hij deed enkel wat hij moest doen goedschiks of kwaadschiks. Soms vond hij het zelfs leuk om op anderen te jagen, ze pijn te doen en soms had hij zelfs zin om ze te vermoorden. Een sadistisch grijnsje verscheen op zijn knappe gezicht bij al deze gedachtes. Mensen wisten niet wat hij allemaal dacht, hoe hij werkelijk was. Hij meed de mensen met als gave gedachte lezen, deze vertrouwde hij niet. Zacht bromde hij en sloeg zijn armen over elkaar. Carthal was breed gebouwd, maar niet té. Hij beschikte over een mooi wasbordje en armspieren die hij goed wist te gebruiken als hem iets niet zinde. Verder hield hij zich koest en liet hij zich wel gaan als het mocht. Als hij daar de opdracht toe kreeg. Stiekem zat hij daar al heel lang om te popelen.

Ik vond Ravens stukje trouwens echt grappig :'D Dat stukkie met Gem.

Emily Green ~ T mutant.
Ze knikte toen hij zei dat hij nog twee checks moest doen. Nadat hij haar ogen en hartslag had gecheckt deelde hij mee dat ze kon gaan en hij vertrok weer. Emily vertrok niet meteen, ze wou eerst wat duizeligheid kwijt, dus terwijl ze wachtte tot het weg was borstelde ze haar haren en maakte een losse visgraatvlecht. Tevreden bekeek ze het resultaat in de spiegel en liep toen naar buiten, niet alle mutanten mochten vrij rondlopen, maar als ze je vertrouwen en je misdroeg je niet kreeg je een armband om. Ze konden je ermee in de gaten houden en al misdroeg je je dan buiten je cel gaven ze je via die armband een schok. Geen prettige ervaring overigens. Emily liep door de lange, witte gangen. Het rook er altijd vreemd, maar ze kon de geur niet direct thuisbrengen. Er hingen geen schilderijen of andere dingen waar de mutanten zichzelf of andere mogelijk mee konden verwonden. Na een korte wandeling kwam ze bij het muzieklokaal uit, ze haalde de sleutel tevoorschijn opende de deur. Niet iedereen mocht hier komen, maar zij gelukkig wel, ze werd door bijna alle laboranten vertrouwd, gelukkig, want ze hield van dit lokaal. Nadat ze was binnengestapt deed ze de deur ook weer netjes dicht, maar niet op slot. Het was een ruim lokaal, met allerlei instrumenten. De muren hadden hier een lichte tint, een beetje beige of gebroken wit, maar ook hier waren er geen schilderijen of beeldjes. Enkel instrumenten, allerlei soorten, in verschillende groottes en kleuren. Emily ging op de oude, stoffige bank zitten en nam een gitaar in handen. Het geval was nogal vals, ze had er ook al een poos niet op gespeeld, en toen dat gebeurd was begon ze te spelen. Een rustige melodie, het klonk erg hard in de stille kamer, en ze ging opnieuw helemaal op in haar muziek. Vergat alles om haar heen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Vluuv schreef:
Als iemand zich verveelt/lonely voelt, feel free om Scott aan te spreken ofzo ;]

Scott Morgan - Laborant
Als ik genoeg bloed heb afgetapt van Sky, de nodige proefjes heb uitgevoerd en de arm waar ik haar geprikt heb heb verbonden sta ik op en was mijn handen. Ze ligt me bewegingloos aan te staren, en er stromen tranen uit haar ogen. Ik trek een wenkbrauw op terwijl ik de steriele latex handschoentjes uittrek. "Ach kom op nou, Sky, zo erg was het niet. Werk voortaan dan ook mee. Ik heb het beste met je voor." Meteen nadat ik het heb gezegd weet ik dat ze er geen woord van zal geloven, maar ach, dat is niet mijn probleem. Ik pak mijn spullen weer in en hurk nog even naast haar neer, terwijl ik haar in de ogen kijk. "Het middel zal over een paar minuten wel uitwerken. Misschien voel je je daarna alleen nog wat vermoeid, dat is alles. Tot later, Sky." Ik kom overeind, pak mijn spullen en open de deur. Met een doffe klik valt hij weer in het slot, en om de deur te vergrendelen type ik de code in. Terwijl ik in mijn ogen wrijf, die zwaar voelen omdat ik niet lang genoeg heb geslapen, loop ik richting mijn lab.

Sorry, was Leah vergeten :'D

Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
Zwijgend tuurde ze naar Scott, hoe hij alles deed, zijn handen waste. Ze wilde de tranen wegvegen, maar dat kon simpelweg niet. Plots zag ze dat hij naar haar keek, het liefst had ze haar gezicht afgewend en hem afgesnauwd. Scott trok zijn wenkbrauw op terwil hij zijn griezelige handschoentjes uittrok.
"Ach kom op nou, Sky, zo erg was het niet. Werk voortaan dan ook mee. Ik heb het beste met je voor," zei hij haar. Hij begreep haar niet, niet dat iemand het wel deed, weinig mensen konden hoogte van haar krijgen. Ze was een persoon met een handleiding en niet zo'n dunne ook. Ondanks dat Scott had gezegd dat hij het beste met haar voorhad, geloofde ze hem niet, die fout wilde ze niet weer maken. Haar ergenissen en schaamte groeiden toen hij voor haar neer hurkte. Hij vertelde haar de dingen die ze al wist, alsof ze dit nog nooit meegemaakt had.. Leah voelde zich opgelucht toen hij vertrokken was, het maakte haar zelfs even niet uit dat hij haar Sky noemde. Leah bleef nog een poos liggen, terwijl de minuten langzaam verstreken. Na een lange poos werd het mogelijk haar tenen en vingers te bewegen en langzaam kwam zo al het gevoel terug. Toen het mogelijk was ging ze voorzichtig overeind zitten, met steun aan de muur ging ze staan. Haar benen voelde nog zwak, maar ze kon blijven staan. Leah zette voorzichtig ene paar passen en uiteindelijk voelde ze enkel nog de vermoeidheid. Ze liep naar de deur en voelde of hij op slot was, wat helaas het geval was. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen en ze ging ongeduldig op haar bed zitten. Uit ervaring wist ze dat op de deur bonken en schreeuwen geen zin had. Na een poos opende een laborant haar deur en vroeg of ze naar buiten wou, Leah knikte en liep naar hem toe. Op dit soort momenten zetten ze haar arrogantie en koppigheid even aan de kant. "Graag," mompelde ze. De man deed haar een armband om, eentje die enkel afkon bij het bevel van bepaalde stemmen, de stemmen van de laboranten dus. Tevreden liep ze naar buiten en stak haar handen in haar zakken, ze onderdrukte een gaap en was blij dat ze even wat meer ruimte had dan in haar kleine cel. Ze zag een jongen staan, ze zag hem vaak maar had zijn naam niet onthouden, de mutant en laborant daar in tegen wel. Leah ging naast de jongen staan en keek Gem en de laborant na. "Alle mutanten zijn vreemd, maar zij slaat echt alles," mompelde ze en keek vervolgens met een schuin hoofd naar de jongen. "Vind je ook niet?"

[ bericht aangepast op 29 okt 2011 - 22:41 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

M23 / Raven Falianth
Een opgeluchte zucht verliet zijn mond toen Gem werd weggevoerd door Fateh. Langzaam slenterde hij weer verder, zijn hand glijdend langs de muur. Tegenover anderen zag het er vaak uit alsof hij in een trance had, maar deze momenten had hij gewoon nodig. Even weg bij de anderen, die hem altijd met van vuur gloeiende blikken aankeken. Hij had niets met hen; hij vond het niet erg zijn gave op hen te moeten gebruiken, maar de reacties die hij ervoor terugkreeg deden hem wel werkelijk iets.
Een meisje dat hij niet erg goed kende, was naast hem komen staan. Geïrriteerd keek hij opzij, en staarde haar aan voor een lange tijd. Herkende ze hem soms niet? "Vind ik ook," mompelde hij, uiteindelijk, hopend dat een ongeïnteresseerd antwoord haar wel zou doen weglopen.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Dus ze kan hem niet aankijken zonder gehypnotiseerd te worden? Of wel? beslist ie dat zelf? :'D

Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
Ze was blij dat iemand het tenminste met haar eens was. Leah liet haar blik gauw over hem heen glijden en plots schoot het haar te binnen. "Ha, ik dacht je al te herkennen. Jij bent dat verwende jochie, Raven ofzo," ze haalde minachtend haar neus op en plaatste haar handen in haar zij, "ze praten over je, de mutanten," vertelde ze hem kalm, nieuwsgierig naar zijn reactie. Leah wendde haar blik weer af. Zonde, hij was knap, maar dus niet te vertrouwen. Niet dat ook maar iemand dat hier was. "Wel, ik ben niet bang van je en ik waarschuw je alvast; probeer maar niks op mij uit, ik ben al chagerijnig genoeg," zei ze hem kalm. Scott.. Hij had haar humeur flink verpest, ze was verdomme vrij geweest.. Het gras had haar blote voetzolen gekriebeld en de wind had haar haren in de war gebracht, nu zat ze hier weer. In dit kille gebouw vol mensen die niet te vertrouwen waren, met een broer die haar gebruikte voor zijn experimenten. Ze vroeg zich af of hij wist van haar gave, ze hoopte van niet, ze probeerde het altijd geheim te houden, maar ze kon er niet zeker van zijn dat ook niemand het wist. Misschien hadden er wel laboranten geluld of had een van de mutanten een dossier gevonden, wist zij veel. Leah streek een lok haar achter haar oor en richtte zich weer op Raven, maar ontweek zijn ogen, ze wist ervan, iedereen wist ervan.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carthal Hollow - Trouwe Mutant.
De sluwe sadistische grijns ging van zijn gezicht en hij liet zijn armen langs zijn lichaam 'vallen. 'Een zacht zuchtje verliet zijn mond. Zijn blik gleed rond. Zijn felblauwe ogen keken naar de gene die voorbij liepen van laboranten tot mutanten. Soms werd er een gevluchtte mutant naar binnen gesleept, sommigen mutanten werden tussen twee laboranten naar buiten gesleurd. Ze deden het altijd met zn 2 of 3, hielden altijd rekening met de gave van de mutant die ze moesten vervoeren. Bij deze binnenkomsten verscheen er altijd een geamuseerde blik in zijn ogen. Een paar dagen geleden had hij gehoord over een jacht of nouja hij had iets er over opgevangen en hij hoopte dat hij mee mocht om er een paar mee te lokken het leek hem een fantastische ervaring. Dat was ook iets waar hij zich op verheugde áls hij natuurlijk mee mocht. Hij zag het al helemaal voor zich, de laboranten undercover als gewone mensen. Trouwe mutanten die zich voor deden als gevluchte mutanten. Ze meelokkend naar iets, hij hoopte op een kamp. Oeh wat zou hij dat graag willen doen. Hij ging met zijn rug tegen een muur staan en kruiste zijn enkels. De sadistische grijns verscheen weer rond zijn lippen. Het zou kicken worden. Misschien wel gevaarlijk. Of.. ja daar hoopte hij ook op. Er waren zo veel dingen waar hij op hoopte. En negen van de tien keer was deze redelijk vals, sluw en gemeen. Natuurlijk had Carthal wel een lieve kant, maar dan zou je wel wat dieper moeten graven. Het enige wat hem interesseerde was zijn mensen beschermen, dus zou dat nog een hele klus worden voor je bij zijn gevoel zou komen. Hij werkte op instinct, op opdrachten en niet op gevoel. Het maakte hem een ongevreesd iemand, al zeiden ze vaak dat ongevreesde mensen niet bestonden. Maar Carthal was immers geen mens meer. Hij was een mutant. Een sterke mutant die je niet moest onderschatten. Zijn knappe gezicht had een onschuldige die uitdrukking, hij kon hem zo vormen dat je niet door zijn leugens heen kon kijken.

Endure schreef:
LittleTear Do you Mind to giving up 2 Powers of Elisa?
Ik vind 5 toch wat teveel

Maar dat maakt Elisa hoe ze is. Ze heeft een ziekte dat er meerdere 'Personen' in haar lichaam zitten. Die veranderen per emotie en karakter. Als ik ze moet weghalen moet ik Elisa helemaal veranderen want haar karakter is dan veranderd.

Louise Catherina Youe Heart || Laborante
Rustig legde ik mijn wapens weg. Geen goede jacht op de gevluchte. Ik moest er toch nog over nadenken om mutanten mee te nemen op jacht. Rustig liep ik naar mijn kamer. Rustig liet ik de kast openglijden en keek ik in de dociers van de trouwe mutanten. Ik had een zoeker nodig een sluwe spion. Rustig pakte ik een aantal dosiers en bekeek ik elke gave. 2 dosiers legde ik naast me neer. Die waren wel goed voor de jacht. Laten we eerst nummer 1 doen. Rustig liep ik naar mijn kamer op weg naar buiten. Ik bekeek iedere mutant en mijn blik bleef haken bij Charthal Hollow. Ik noemde hem bij zijn eigen naam omdat hij dat verdient had. Hij mocht met mij jagen. Zo kon hij zich bewijzen en als hij braaf zou zijn zal ik hem belonen. Rustig liep ik naar hem toe. 'Charthal kom is mee we moeten een praten.' Zei ik zo serieus mogelijk. Ik wenkte hem mee en liep rustig met hem achter me aan naar binnen.

[ bericht aangepast op 30 okt 2011 - 2:47 ]

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Mensen met gevluchte mutanten!
Jullie kunnen ook gwn RPG'en hoor :'D Laat ze samen overleven in het bos, eten zoeken, slaapplaatsen vinden etc.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

( kan ik een samenvatting krijgen omdat ik de laatste dagen niet online was.)

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

M23 / Raven Falianth
Onverschillig haalde hij zijn schouders op. "Goh, wat een verrassing. Ze práten over me," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar, want zij was totaal niet belangrijk. Hij had nog steeds geen idee hoe ze heette, maar wel had hij de anderen naar haar zien wijzen en horen zeggen dat zij was gevlucht, ooit. Maar ze was gevonden en opgepakt. Een ongemakkelijk gevoel maakte zich meester van hem toen hij zich afvroeg hoe erg ze gestraft zou zijn toen. Zelf werd hij ook wel eens gestraft, maar niet zoveel als de anderen. Hij was immers handig voor hen.
Hij wierp nog een blik op haar, zich afvragend hoe ze ook alweer heette. Lisa, of Lena, of iets dergelijks. Een idee wat voor gave ze had, had hij niet. Óf het was iets nutteloos, óf het was iets beschamends.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Kiara; Er is niet echt wat gebeurd..
Scott ging Leah lastig vallen met proefjes, zij staat nu overignens met Raven te praten.
Gem ging net met Fateh mee..
En de rest weet ik niet.

gevluchte mutanten toen nog niet echt iets boeiends ;o Dus als jij daar voor wilt zorgen? :'D

Fauvism, leah komt.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
Erg spraakzaam bleek hij niet te zijn en Leah vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze bleef besluiteloos staan, niet zeker over wat ze kon gaan doen. Alsof ze uberhaupt iets kon doen, ze mocht niks, ze vertrouwde haar niet meer. Ze mocht niet gaan zwemmen, koken, naar het muzieklokaal, een of andere sport beoefenen. Ze kreeg geen papier en potloden of pennen, niks. Alles hadden ze haar ontnomen, het enige wat ze mocht was rondlopen, enkel met die rot armband om. Ineens rkeeg ze een idee, die gozer moest vast een hoop dingen mogen en krijgen, want voor zover ze wist was hij erg geliefd bij de laboranten. "Zeg.. Ik durf te wedden dat je alles mag en ze je vanalles geven, zoals een grote kamer enzo," begon ze, terwijl ze haar handen nonchalant in haar zakken stak, "Je hebt vast geen pen en papier voor me, hmm?" Ze wist dat hij het haar waarschijnlijk toch niet zou geven, maar eht was het proberen waard. Als ze een pen en papier had, had ze tenminste wat te doen om de tijd te doden in haar kamer. Dan was ze niet verplicht te gaan zitten wachten en wachten tot er eindelijk iemand zou komen om haar te redden.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oké bedankt, ik zal mijn best doen maar ik zit nu op mijn mobiel te typen
cole

Cole moest nog steeds bij komen van de gil toen het meisje van alles begon te zeggen. Het enige wat Cole deed was uit de schaduw stappen omdat het ligt van het meisje hem milijk makte. 'ehn ik ben Cole en kan je het lig uit doen' vroeg Cole zo rustig als hij kon. Hij wist nog steeds niet echt of hij haar moest vertrouwen, marga haar een kans.

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!