[RPG] ~The Escape. - Speeltopics

Topic 2

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 31 okt 2011 - 17:42 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Als iemand zich verveelt/lonely voelt, feel free om Scott aan te spreken ofzo ;]

Scott Morgan - Laborant
Als ik genoeg bloed heb afgetapt van Sky, de nodige proefjes heb uitgevoerd en de arm waar ik haar geprikt heb heb verbonden sta ik op en was mijn handen. Ze ligt me bewegingloos aan te staren, en er stromen tranen uit haar ogen. Ik trek een wenkbrauw op terwijl ik de steriele latex handschoentjes uittrek. "Ach kom op nou, Sky, zo erg was het niet. Werk voortaan dan ook mee. Ik heb het beste met je voor." Meteen nadat ik het heb gezegd weet ik dat ze er geen woord van zal geloven, maar ach, dat is niet mijn probleem. Ik pak mijn spullen weer in en hurk nog even naast haar neer, terwijl ik haar in de ogen kijk. "Het middel zal over een paar minuten wel uitwerken. Misschien voel je je daarna alleen nog wat vermoeid, dat is alles. Tot later, Sky." Ik kom overeind, pak mijn spullen en open de deur. Met een doffe klik valt hij weer in het slot, en om de deur te vergrendelen type ik de code in. Terwijl ik in mijn ogen wrijf, die zwaar voelen omdat ik niet lang genoeg heb geslapen, loop ik richting mijn lab.

A21/Gem – Mutant
Ik lig op mijn buik in mijn kamer. De zon schijnt naar binnen door het raam, en werpt een warme vlek op de vloer, waar ik met mijn ogen dicht in lig. Het is heerlijk warm, en een zacht, tevreden gespin komt uit mijn keel. Dan voel ik ineens een licht briesje, en ik merk dat er iets op mijn hoofd landt. Ik open mijn ogen en pak het. Een verdord boomblad, ongeveer zo groot als mijn hand. Met grote ogen kijk ik naar het blad, en dan naar het open staande raam. Fateh heeft me vaker verteld over bomen en bladeren en hoe ze werken, maar nog nooit heb ik er een aangeraakt. De planten hierbinnen zijn allemaal óf heel klein, óf van plastic. Ik duw mezelf overeind en met opgewonden kriebels over mijn vondst kijk ik naar de boom die buiten staat. Ik moet dit aan iemand laten zien. Fateh? Misschien, als ik hem kan vinden. Enthousiast loop ik de gang op, maar het is stil en leeg. Dan zie ik een jongen lopen, die ik wel eens eerder heb ontmoet. Raven. "Ré-ven!" Ik probeer zijn naam te zeggen, maar aan de verbaasde blik op zijn gezicht merk ik dat het niet goed klonk. Dat maakt me echter niet minder blij, en met een gelukzalige glimlach laat ik hem het verdorde blad zien. "Wiend, ghaf me.. Door het raan." Terwijl de klanken moeizaam mijn keel uitkomen beweeg ik met mijn handen om de wind en het blad dat naar binnen viel uit te beelden. Dan besef ik me ineens mijn fout. "Raam. Raam, niet raan." Ik knik even bij mezelf om te bevestigen dat ik het goed heb en glimlach dan weer naar Raven, terwijl ik weer zachtjes begin te spinnen.

[ bericht aangepast op 27 okt 2011 - 21:41 ]

Tssk, poor Leah ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

iemand mag ook Cole aanvallen?

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

k zal z ff reageren x'3

Iemand voorkeur met wie btw?

[ bericht aangepast op 28 okt 2011 - 16:19 ]

bij cole kan, alleen moet ik over een half uur weg en kom waarschijnlijk pas zondag weer online...

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Elisa Nera Serper
Ik rende weg zo snel als ik kon. weg bij haar en de laboranten. Ik rilde. Zo snel als ik kon rende ik een donker steegje in. Het was donker en duister Ik wist niet waar ik was, maar alles beter dan bij laboranten...

(ze is bij Cole )

I'm finally back, Finally after a Year break

Cole

Cole wou verder gaan tot hij iemand het steegje in zag rennen. Automatisch als reflex verdween hij voor een groot deel in een schaduw. Alleen zijn hoofd stak er nog uit maar omdat het zo donker was in het steegje zag je die amper. Hij keek naar het meisje. Ze leek niet gevaarlijk maar zeker wist je het nooit. Moest hij iets zeggen? Dalijk viel ze hem aan. Of ze ging gillen odmat ze een hoofd zag zonder lichaam. Cole beet op zijn lip wat moest hij doen.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Elisa Nera Serper
Een klein getrippel was te horen en de angst sloeg bij me toe. Wie was dat? Rustig liep ik richting de muur waar ik ver in de schaduw ging zitten. het was erg donker dus niemand (behalve Cole) kon me zien. Ik hoorde iemand ademen behalve mezelf. Mijn ogen veranderde in geel en uit angst liet ik een harde trilling (piep) horen. 'Wie is daar?' Riep ik schuw. Ik was bang. Ik pakte een zaklamp uit mijn rugzak en klikte hem aan. Ik scheen het in het donkere steegje. Ik liep een stap naar voren en zag en jongen zijn handen bij zijn oren. Hij zat vast in de muur, maar kon dat wel? Ik grijnsde. Ik liep langzaam naar hem toe, maar een schuwe blik werd op mij gericht. Rustig siste ik door mijn tanden als een goed teken. 'Eindelijk een gevluchte soortgenoot. Ik Ben Elisa Nera Serper of A11 en jij? Wat is je gave of Vloek?' Zei ik helemaal Hyper ik was niet alleen meer.

I'm finally back, Finally after a Year break

Emily Green
Ze had zich weer genesteld in het muzieklokaal, haar favoriete plekje. Niet alleen talen en wiskunde dingen leerde ze snel, ook een instrument bespelen. Het was een soort uitvlucht van haar geworden, ze kon zo opgaan in de muziek dat ze alles om haar heen vergat. Vandaag had ze de piano gekozen, een mooie zwarte vleugel die blonk als een spiegel. Er hadden veel interessante dingen geleden, dwarsfluit, cello, elektrische gitaar, mond harmonica, panfluit, maar ze koos voor het vrijwel simepel instrument. Emily ging nog eens verzitten en haar vingers gleden over de zwarte en witte toetsen heen, vulden de kamer met een mooie, melodische klanken. Ze had hem niet binnen horen komen en schrok dan ook van zijn stem.
"Emily, wil je even meekomen. Dan gaan we even wat testjes doen," vertelde Fateh me en ze knikte gauw. Was het al zo laat? Hij had haar nog gezegd dat ze in haar kamer moest zijn, terwijl de blos op haar wangen erger werd stond ze gauw op.
"Sorry, ik had in mijn kamer moeten zijn maar ik.. naja, werd afgeleid en.. Sorry," ze struikelde nogal over haar woorden en hoopte dat hij niet al te boos zou zijn. Gauw deed ze de klep (geen flaaaauw idee hoe dat heet) weer dicht zodat de pianotoetsen eronder verstopt zaten, ver weg van al het stof. Ze liep rustig met Fateh mee en ging er vanuit dat de testjes niet al te bijzonder zouden zijn. Meestal wat iQ testen, hersenscans.. Dingen om te kijken of ze nog slimmers was geworden, nog meer dingen kon, kijken of ze andere dingen ook zo snel leerden. Eenmaal in een lege onderzoekskamer ging ze op het bed zitten en wachtte rustig af.

Leah komt zo n_n

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Fateh Harvey

'is niet erg,' zeg ik toen ze begon te blozen. ondertussen zijn we bij de kamer. 'Ga maar op de onderzoeks tafel zitten, we gaan vandaag eens wat anders doen als normaal.' zeg ik, ik pak mijn tas en haal er wat spuiten uit. dit gaat ze niet leuk vinden. 'Ik weet dat je dit niet leuk gaat vinden, maar vandaag moet het, alvast sorry.' en ik zet een spuit in haar bovenarm en spuit een goedje erin waardoor ze slapper en duizelig word. LAngzaam valt ze in slaap, ze zal er nog wel iets van merken maar een stuk minder als normaal. ik pak een andere spuit met een buisje en tap wat bloed af, ook wat van het ruggemerg en wat andere dingen. ook bekijk ik haar ogen, mond en oren eens. Ze ligt gelukkig al op een rijdende tafel waardoor ik haar naar haar kamer kan brengen. op haar kamer leg ik haar op haar ben en spuit een ander goedje in, waardoor ze langzaam wakker word. Ik blijf bij haar tot ze helemaal hersteld is omdat dit meestal niet de fijnste dingen zijn zo'n medische test

Six
Ze staarde in het niets, de stenen voelden steeds kouder onder haar blote voeten. Haar armen sloeg ze om haar opgetrokken knieën. Het enige wat ze zag was duisternis, omdat ze op het moment gewoon niet met haar gedachte op aarde was. Zoals gewoonlijk was ze met haar gedachte bij haar verleden die ze maar niet los kon laten, hoe graag ze dat ook wilde. Voor haar was het de reden om te blijven vluchten, om geen contact met ze te hebben. De reden waarom ze ze haatte. Ze voelde zich geen mens meer, tegenwoordig was ze een beest of zo dacht de dat ze zou worden genoemd. Zo zo ze zichzelf noemen. Een monster mutant. Mutanten waren geen mensen, maar creaties. Speeltjes noem maar op. Afschuwelijk. Ze haalde een hand door haar donkerbruine haar en liet haar knieën daarom los zodat ze ze kon strekken. Haar knieën werden stijf van de houding waar ze vaak in zat. Opgevouwen.

Endure schreef:
LittleTear; Do you mind giving up 2 powers of Elisa?
Ik vind 5 krachten toch wel erg veel.. ;o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

M23 / Raven Falianth
Gedachten waren overal. Ze cirkelden rond in zijn hoofd over tweebaanswegen, dunne paadjes of een omhoog spiralende snelweg, maar altijd waren ze daar. Geen moment werd hij met rust gelaten door hen, behalve als hij hier op de altijd rustige gang liep. De lucht was koel hier en ondanks dat er tralies om de raampjes zaten, die zo hoog in de muur zaten dat je er niet door naar buiten kon kijken, zelfs niet als je sprong, was het alsof de natuur hier iets naar binnen kwam, ook al waren de planten, strategisch neergezet op stapeltjes "goedgekeurde" tijdschriften met allerhande wetenschappelijke weetjes op de bijzettafeltjes die om de tien meter waren geplaatst, van plastic.
En daarom vond hij het ook zo verschrikkelijk irritant als iemand hem stoorde tijdens zijn, vaak uren durende, ijsbeersessies. Hij vond mensen irritant, en hij wilde ruimte. Zijn kamer was dan wel luxer dan die van de meeste anderen, hij was toch ook nog wel vrij klein. Stiekem droomde hij dat ze hem ooit een hogere rang zouden geven. Dat hij de laboranten vaker mocht helpen, en dat hij dan ook meer ruimte en tijd voor hemzelf zou krijgen. Zover was het echter, in de negentien jaren van zijn bestaan, nog nooit gekomen.
Een getergde zucht kwam over zijn lippen toen een zijdeur werd geopend en Gem, een mutant die hij elke keer weer als "dom" labelde om haar vreemde taalgebruik, eruit kwam. Even hoopte hij dat ze hem niet had gezien en de andere kant op zou lopen, maar toen kwam ze alweer naar hem toe. Een rilling schoot door zijn ruggengraat toen zijn blik op haar handen viel, waarvan de pinken ontbraken, en de staart die uit haar groeide. Ze brabbelde iets tegen hem wat hij maar half kon verstaan, maar wat waarschijnlijk zijn naam, uitgesproken met een nogal aparte intonatie, was, en hij wierp haar een blik toe die niet veel goeds zei. Ze mompelde nog iets, wat hij niet bepaald volgde, maar blijkbaar had ze ergens een blad vandaan. "Mooi, Gem, erg mooi," bromde hij, zoals kinderloze ooms tegen hun neefjes zeiden, en haalde haar lange zwarte haren een beetje door de war alsof het een waarderend gebaar was, voor hij aanstalten maakte om verder te lopen.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

ik vind Gem echt schattig ;'3

Haha, die Raven

En sorry, ik vergat emt Emily te reageren, she's coming.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.