[RPG] ~The Escape. - Speeltopics

Topic 2

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 31 okt 2011 - 17:42 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Six
Het slanke, zeg maar dunne meisje staarde door haar zonnebril voor zich uit. Het zorgte er voor dat haar apart gekleurde ogen niet zichtbaar waren. Het zou haar best wel eens kunnen verraden. Ookal was dat naturlijk niet zeker. Toch deed ze het liever wel. De pijn die ze 24 / 7 bij zich droeg was op het moment dragelijk. Het was een tijd geleden dat ze een mens of mutant of iets dergelijke had genezen. Dat zorgte er voor dat ze de pijn kon weg duwen in het donkerste hoekje van haar lichaam. Het idee dat ze ooit weer gevonden zou worden jaagte haar angst aan.Ze wilde niet meer lichamelijk en fysiek pijn lijden. Ze had er genoeg van. 11,5 jaar lang had ze moeten werken. Moeten lijden onder zweep slagen, slagen zelf en . Six was nu een jaar vrij van het geweld en ondanks dat ze met angst voort leefde en niemand kon vertrouwen beviel het haar wel.De pijn trok langzaam weg, alleen de littekens kon ze niet weg nemen. Ze kón haar zelf niet 'beter ' maken. Een kort glimlachje schoot over haar gezicht, het zou zo fijn zijn om de pijn niet meer te voelen. Het zou alles een stuk fijner maken. Ze rukte haar blik los van een lantaarn paal en keek naar het bankje waar ze op zat. Alleen. Het was een oud houten bankje, maar nog steeds stevig genoeg om op te kunnen zitten. Haar vingertoppen gleden liefdevol over het hout. Zelfs hout leefde, dat wist ze gewoon. Zouden ze het voelen als ze werden gekapt? Zou het net zo pijn doen als een zweepslag op je blote huid ? Zachtjes beet ze op haar onderlip. Al deze gedachte maakte haar gek. Lieten haar zich raar voelen. Konden ze het uberhaupt wel voelen? Ze trok haar hand van het houten oude bankje en liet deze in haar schoot zakken bij haar andere hand. Ze vlocht haar slanke vingers in elkaar. De blijheid en onzekerheid die ze van binnen voelde kon ze niet plaatsen. Ze kon het niet weg drukken, maar ook niet tonen. Six had geleerd dat ze niet mocht spreken voor haar iets werd gevraagd, dat ze moest doen wat anderen zeiden of ze het nou wilde of niet én dat ze mensen niet mocht aan kijken. Na die anderhalve jaar vrijheid was ze het nog steeds niet gewend. 11,5 jaar is ze zo behandeld en hoe zou ze daar zomaaar van afkunnen stappen? Voor haar was het een gewoonte geworden. Als een wild vreemde tegen haar zei 'koop voor mij een biertje. ' zou z dat nog doen ook. Daarom vermeed ze mensen liever. Ze zou alleen maar gaan stuntelen. Ze zou niet eens aarzelen, maar het gewoon doen. Bijna alles zou ze doen, behalve terug gaan naar die mensen. Langzaam 'ontvlechtte' ze haar vingers en liet haar rechter hand soepeltjes door haar bruine haar gaan. Ze trok haar blik los van de eenzame duisternis en kwam soepeltjes overeind. Waar heen ze moest gaan wist ze nog niet, maar tenminste niet naar de bewoonde wereld. Ze zou wel het bos op gaan zoeken of het meer. Ze begon te lopen, haar armen had ze rond haar dunne lijf geslagen. Voor haar doen was het frisjes, ondanks het vest dat haar bovenlichaam bedekte en de jeans die haar onderlichaam bedekte. Ze had geen gympen om haar voeten te bedekken. Haar voeten waren onbedekt, ze overnachtte bij mensen thuis. Veel geld had ze niet en de mensen hielpen haar al genoeg. Ze at mee van hun eten, maakte gebruik van een van hun kamers. De mensen waren erg lief en begripvol. Ze geloofden al haar leugens voor eigen bestwil ondanks de spijt die ze voelde. Ze mochten niet weten wát ze was, ze zouden haar dumpen net zoals iedereen zou doen. Ze richtte haar blik op de stenen die ze begon te tellen. Zacht zuchtte ze, haar bestemming was nog steeds niet bereikt. Ze wist eerlijk gezegd, de weg naar het bos niet meer, of naar het meer. Het was een zwart gat. Het park zou te vol zitten met mensen en dan zou ze zich benauwd en opgejaagd voelen. Ze zullen haar raar aan kijken.

[ bericht aangepast op 26 okt 2011 - 16:51 ]

Ik vind trouwens dat er een soort leider onder de laboranten aangewezen moet worden voor de missie de gevluchtte mutanten we gte halen :'D
Want ik ben van plan deze keer de laboranten op die missie te laten gaan en ze moeten ook een aantal mutanten meenemen die handig kunnen zijn tijdens de missie (de 'trouwe' mutanten). En dat ze dan reizen in een bussie en tenten hebben en shit en zo de gevluchte mutanten stalken en proberen te vangen.

mnaar dan moet er wel een laborant zijn die een beetje de leiding heeft,
vrijwilligers?

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

groot genoeg die beginpost ?
maarkeb geen laborant. .

[ bericht aangepast op 26 okt 2011 - 17:14 ]

Fateh
Langzaam loop ik door de gangen, de gangen waar ik al lang ben, de gangen waar ik zo graag naar toe wilde gaan. Heb ik wel de goede keus gemaakt om hier aan mee te doen. Ik versnelde mijn pas en sloeg een hoek om. Na een paar meter ging ik nog een hoek om en kwam bij een simpele deur. De deur de me afschermde van mijn enigste beetje privacy dat ik had. Het leven hier is nou niet het zelfde dan in een luxe 4 sterren hotel. Maar slecht kun je het nou ook nog niet noemen. Ik plof op een houten bed en laat mijn handen door mijn haar gaan. Mijn mooie lange witte haar. Iedere simpele ziel zou me raar aankijken door de kleur. Hoe het komt weet ik niet, ik weet alleen dat dat de enigste kleur is die ik als haarkleur wil. De rest aan mij is ook niet veel verschillend. Zwart/grijs en wit afgewisseld. Het enige beetje kleur dat ik draag is mijn ketting, mijn o zo dierbare ketting. De hand staat voor stop, en het fel blauwe oog voor kijken. De betekenis hangt tussen die 2 samen, het is iets zoals: stop niet verder kijken. Een soort bescherming dus. Mijn hand gaat over de ketting. Geregen van mijn moeder, samen met een foto voordat ze vertrok. Ik moest altijd mijn hard volgen volgens haar. Dat heb ik ook gedaan. Daardoor ben ik nu zoals ik nu ben. Fateh Harvey, werkende bij The Division, hopend om ooit iets te berijken.

Cole

Rustig keek Cole naar de mensen die voorbij liepen. Ze zagen hem niet en dat was ook de bedoeling. Alleen blijven en zorgen dat hij niet ontdekt zou worden. Zo kon hij alleen zijn zus eren. Langzaam ging zijn hand naar zijn arm en gleed langs de bovenkant van zijn zwarte trui. Eronder brande nog steeds de tatoe. De tatoe die hij eigenlijk erg moet vinden omdat hij bijna als een koe werd gebrandmerkt. Maar het gaf hem altijd ene verbintenis met zijn zus. Ook al was ze nu dood zo kon hij die band nog steeds voelen. Rustig keek ik daarna weer naar de mensen. Ze liepen altijd zo snel als of hun tijd bijna op was. Daarom was hij liever in een park daar was het meestal rustig . Maar dit keer was hij in een donker steegje. Gewoon open , niet in een schaduw. Het was toch te donker in het steegje dat je hem bijna niet kon zien. Hij had altijd een zwarte trui aan, een spijkerbroek en zwart haar. Felle kleuren had hij dus niet die je gemakkelijk kon zien. Alleen zijn ogen waren fel groen. Maar daar lette hij niet op. Hij had het best handig tot nu toe, sinds hij gevlucht was. Eten stelen was makkelijk en een slaap plek had hij altijd bij zich. De schaduw wereld was fijn voor hem te slapen. Daarom had hij de laatste tijd zich een beetje ontspant. Al wist hij dat het niet moest hij kon niet anders. ´Mama kijk daar is een jongen´ hoorde hij een klein jongetje zeggen.hij keek op en zag hem en zijn moeder staan. hij gunde hun een scheve glimlach al kwam het er niet echt uit. Het was eerder een gemene omdat de twee al snel weg vluchte. hij zuchte diep omdat hij wist dat het door hem was. Maar toch moest hij snel zijn. Die moeder zou wel naar de politie gaan en zo was hij er snel bij. Rustig liep hij de drukke winkelstraat in richting het park. Daar was het tenminste rustig dacht hij zelf.

[ bericht aangepast op 26 okt 2011 - 17:19 ]

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Emily komt later vandaag of misschien zelfs morgen.
Maar voel je vrij op haar te reageren, je mag haar dan droppen in de gang
of in het muzieklokaal of in haar kamer/cel (;

C13/Sky Leah Morgan ~ Mutant.
Ze was ontsnapt, ze was vrij geweest, maar niet voor lang. Door haar eeuwige koppigheid en arrogantie was ze alleen op pad gegaan in plaats van zich bij de andere gevluchte mutanten te volgen, blijkbaar had haar lieftallige broer Scott de mensen van The Division op haar afgestuurd. Voor ze het wist hadden ze haar weer te pakken, allemaal dankzij haar geweldige 'gave'. Waarom ze per sé haar moesten opzadelen met zo'n stom iets als in een vosje veranderen als iemand op je hoofd slaat, dan begreep ze nog altijd niet. Ze had liever gehad dat ze onzichtbaar kon worden of iets dergelijks. Maar nee hoor. En nu zat ze hier vast, in haar eigen cel, als een vlieg in het web van de spin. Scott had medegedeeld dat hij haar wou onderzoeken, alsof ze dat toe zou staan. Ze had hem dat wel duidelijk gemaakt, maar hij leek niet van plan toe te geven aan haar koppigheid. "Sky, zelfs als je je prima voelt kan er nog wel wat aan de hand zijn. Stel je alsjeblieft niet zo aan, je bent geen klein kind meer," hoorde ze hem zeggen, maar ze gunde hem geen blik waardig. Ze bleef koppig voor zich uit kijken met haar armen over elkaar, niet van plan er nog een woord aan vuil te maken. Ze kon wel janken van woede, maar wist het tegen te houden. Plots voelde ze hoe hij ruw haar arm pakte en geschrokken keek ze hem aan, er groeide een paniekerig gevoel toen ze de injectienaald zag. "Nee! Verdomme!" vloekte ze en probeerde zich los te trekken. Het enige wat ze daarmee bereikte was een hard klap tegen haar wang. Al gauw voelde ze hoe de injectienaald door haar vlees boorde, gevolgd door een griezelig gevoel. Eerst tintelde het in haar lichaam, het begon in haar tenen en ging langzaam omhoog, maar het tintelende gevoel ging al gauw over in een zwak gevoel. Ze vocht tegen het middel, ze wist wat het was, maar het middel was te sterk en ze zakte op de grond. Niet dat ze het voelde, fysiek voelde ze niks meer, maar mentaal voelde ze zich een wraak. Ze haatte het gevoel van onmacht, het idee dat ze slechts een marionet was van haar bloedeigen broer. Scott tilde haar op en legde haar net op het bed, hij mompelde iets dat klonk als sorry zusje, maar de woorden maakten geen indruk op haar. Het ergste was dat ze nog bij bewustzijn was, alles nog hoorde en zag. Ze zag hoe hij spullen pakte, een andere injectienaald, en ze haatte het dat ze zich niet kon afwenden of haar ogen kon sluiten. Dat ze niet eens in staat was de opkomende tranen van woede en onmacht weg te knipperen, dat ze enkel kon toekijken.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik ben toch al van plan om een laborante te maken ik wil best wel de jacht doen dat wou ik eigelijk al zo ie zo doen ik ben bijna klaar met bijde rollen ga ook even leren voor me pw wiskunde voor morgen. Typ wel ondertussen . Mag mijn naam trouwens al bij Elisa? Dan kan ik wel al een beetje RPGen
Xxx

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Je kan al RPG'en, moet nu eten Ö En ga vanavond weg.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
Je kan al RPG'en, moet nu eten Ö En ga vanavond weg.

kan je dan plz Spaarkoe veranderen in LittleTear? want ik ben namelijk geen Spaarkoe maar littleTear ik St. Bovenaan bij de gevluchte mutanten
Xxxx Celine.
Bedankt voor het maken van de RPG

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Overgenomen door LittleTear (Ze was van Spaarkoe)
Rol: Gevluchte Mutant (Ze ontsnapt in de RPG)
Naam: A11/ Elisa Nera Serper
Leeftijd: 18
Karakter: Elisa is snel bang en helemaal voor zichzelf. Ze is onzeker en bang voor pijn niet gek qua haar verleden. Elisa vertrouwd niemand anders en zelfs zichzelf niet. Elisa is zoals je het noemt Gek. Ze heeft meerdere mensen in zich zitten. Ze is erg slim en erg logisch. Ze weet wat ze wel en wat ze niet moet doen, maar soms heeft ze geen keuze. Elisa is ook erg stil en praat niet graag ze is snel gekwetst.
Uiterlijk:

. Elisa heeft verschillende soorten kleuren haar. Ze kan het veranderen. Het licht ook aan haar energie. Elisa heeft als ze vol is met energie blond. Als ze haar energie verliest word het oranje/rood-bruin-zwart. Ze is vrij slank en klein. Haar ogen zijn ook verschillend. Elisa heeft meerdere personen in zich. Bij iedere persoon zit een andere kleur oog. (hier word later meer over verteld). Elisa is niet klein, 1.76, en is sportief gebouwt. (Ze is hier al een beetje moe). Elisa's Ketting betekent veel voor haar. Het is van haar moeder geweest
Rol+Redenen: Elisa is weggelopen. Ze was bang en wou daar niet meer leven. Ze houd zich geheim voor de mensheid. Ze haat het om opgejaagd te worden en woont het liefst in de bomen. Elisa haar The Division en haat het als ze haar vangen. Elisa zal nooit stoppen met ontsnappen en haar vermoorden is bijna onmogelijk. Elisa is weggelopen omdat ze haar energie aftapte. De enige manier om Elisa te doden is van binnenuit. Je moet haar vergif voeren.
Gave: Elise heeft een van de krachtigste gave's die er zijn. Ze moesten weten of mensen het zouden kunnen overleven dus probeerde ze het op haar uit. Elisa's ogen zijn uiterst belangrijk. Zo zien The Division laboranten wat ze doet.
Rood Elisa is hier overgenomen door een van haar personen in haar lichaam. Deze persoon is het sterkste. Met deze kleur kan ze iets met je doen. Ze neemt je geest over. Ze manipuleerd je letterlijk. Ze schroeft letterlijk aan je hersenen.
Blauw Elisa is hier weer overgenomen door een persoon in haar lichaam. Deze persoon is vriendelijk en erg handig. Met deze kleur kan ze je healen. Zichzelf en anderen. Dit helpt alleen bij wonden. Bij vergif kan deze kleur niets doen.
Groen. Elisa is hier weer overgenomen door een van haar personen in haar lichaam. Deze persoon is schuw en snel bang. Met deze kleur kan ze haar uiterlijk veranderen zodat bijna niemand haar herkent. Ze kan ook een uiterlijk kopiëren.
Goud Elisa is hier weer overgenomen door een van haar personen in haar lichaam. Deze persoon is vriendelijk. Met deze kleur kan Elisa een geluidsgolf laten horen dat je op de grond valt en je handen bij je oren houd. Er gaat niets kapot of verloren het is alleen een hoog piepgeluid.
Bruin/Oranje Elisa is hier gewoon haarzelf maar dat betekent niet dat Ze niets kan. Met deze kleur is Elisa extreem snel. Soms zo snel dat je haar niet kan zien.
Extra 1: Elisa kan alleen dood door van binnen. Dus gif.
Extra 2: ze is bang voor The Division ze vangen haar erg vaak met een net die energie aftapt waardoor haar haar dus zwart word.
Extra 3: ze is erg Naïef endus gaat ze snel met je mee of gelooft ze je dus.
Extra 4: Ze is 1 van de jongste mutanten ooit, maar ze is ook blij met haar gave.

Rol: Laborante (Jaagt ook op Gevluchte Mutanten)
Naam: Louise Catherina Youe Heart
Leeftijd: 21
Karakter: Louise is soms erg Sadistisch, maar alleen tegen gevluchte mutanten. Louise geeft om de Trouwe Mutanten en neemt altijd haar lievelingen mee op de jacht naar de Gevluchte Mutanten. Louise is Rustig en doet niet gemeen. als ze iets bij je gat doen al ze je het eerst uitleggen. Ze is geduldig en vrijgevig ze behandeld je goed zolang je braaf blijft.
Uiterlijk:

Louise Heeft Zwart haar met krullen. haar ogen zijn grijs-blauw en haar gezicht zit vaak in een glimlach. Ze heeft meestal Jager kleding aan (Groen-bruine kleding) en haalt ook vaak jongens onderuit door haar magishe schoonheid.
Rol+Reden: Louise wou iets met haar leven dus sloot ze zich aan bij The Division. ze is ook nog eens Waanzinnig slim, Louise heeft er een aantal gemaakt waaronder Elisa Nera/ A11. Ze zou zichzelf ook het liefst een machtige gave geven. maar dat houd ze geheim dat weet NIEMAND
Favoriete Wapen(s): Het net, Shooter en het pak.
Het Net: Het net tapt een mutant of mens zijn of haar energie af. na luttele secondes ben je al Knock-out.
Shooter: Dit schiet pijltjes af waardoor je gave voor 10 minuen niet meer werkt. dat is vulling nummer 1 nummer 2 is dat ze je bewusteloos maakt. (Healing kan helaas niet worden uitgeschakeld)
Het pak: Het pak houd elke gave van een afstand. ze kunnnen niet gemanipullerd worden of gepijnigd. dit is erg vaak handig
Extra: ze kan goed haar zin doordrijven. Ze is Extreem gevaarlijk voor gevluchte mutanten.

Mijn 2 rollen hoop dat ze goed zijn
Xxxx Celine

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Dwayne Richard Hayes Vengenz ~ Gevluchte mutant.



De wind woelde door mijn haar, en deed mijn bleke huis nog meer verbleken. Ik keek naar de mensen die over straat liepen, en verafschuwde hun kleding met een afkeurende blik. De topjes en korte broekjes die ik zag keurde ik onmiddellijk af: het was koud. Ik knuffelde mijn jas, en plofte neer op een bankje, waarna ik een sigaret opstak. Als er nou eens iets interessants zou gebeuren..

---

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Michael Davey McGarret | Laborant
Ik streek door mijn haar terwijl ik de dossiers opborg. Mutanten. Ik was als klein kind altijd al geinteresseert geweest in DNA. Mijn moeder werkte in een wetenschapslab en van haar hoorde ik altijd fantastische verhalen over mutanten die ze creërden. Ik plofte weer neer op mijn bureaustoel en keek naar mijn netjes opgeruimde bureau. Ik was 18 toen ik hier voor het eerst kwam werken. Meteen voelde ik me er thuis. Ik werd nog geen jaar later gepromoveerd, zo goed deed ik mijn best. Mijn collega's en ik ontfermden ons over mutanten. Het was fascinerend wat wij, laboranten, konden doen met DNA. De meeste mutanten waren ons dankbaar en helpen ons nu nog steeds met onderzoeken. Maar anderen zijn ontsnapt, gevlucht. En ik zou niet rusten voordat ik dat stelletje onruststokers te pakken had. Ik kneep zo hard in mijn plastic koffie bekertje, waardoor deze kapot sprong en de koffie over mijn nieuwe shirt ging. Vloekend sprong ik overeind en trok mijn shirt uit. Ik liep richting het raam, dat uitkeek over ons terrein. Het uitzicht was hier prachtig.

---

Me so good.

Louise Catherina Youe Heart | Laborante
Rustig keek ik naar de dociers van alle mutanten. Ik moest met een andere laborant gaan jagen. Er waren er weer een paar ontsnapt. Rustig schreef ik ze op.
Gevluchte Mutanten
A11 Elisa
Six
C44 Cole
Aurora
N69 Dwayne

Deze moeten snel weer gevangen worden streep af bij als hij of haar gevangen is.

Rustig hing het op en liep ik rond in de hoop dat er iemand was om te jagen. Rustig klopte ik op alle deuren. Niemand was er en een geërgerde zucht viel over mijn lippen. Ik kwam aan bij Micheals kantoor. Rustig klopte ik aan en deed de deur langzaam open. 'Michael, Louise hier wil je mee jagen naar mutantjes?' Zei ik voorzichtig. Misschien wou hij ook niet.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Michael Davey McGarret | Laborant
Geschrokken trok ik snel mijn shirt weer aan en keek naar Louise die in de deuropening stond. Ze keek met open mond naar mijn gespierde torso en een zelfingenomen glimlach sierde mijn mond.
"Waar kan ik je mee helpen, schoonheid?"
Ik knipoogde even naar haar, waardoor ze hevig begon te blozen. Ze herhaalde haar vraag en ik keek even bedenkelijk naar de koffievlek in mijn tapijt.
"Ik heb het moomenteel erg druk," zei ik. "Maar ik heb altijd tijd voor mijn collega."
Ik liep naar mijn kast en keek bedenkelijk naar mijn wapens. Toen ik me bewapend had liep ik achter Louise aan naar buiten. Ik was altijd in voor een partijtje mutanten jagen.

---

Me so good.

Louise Catherina Youe Heart | Laborante
Snel pakte ik mijn net Shooter en tracker. We moesten de mutantjes wel vinden. Michael was helemaal niet lelijk zelfs knap. Ik keek op mijn tracker terwijl we samen stil door het bos rende. De gevluchte waren net een dag gevlucht sus ze moesten in de buurt zijn. Een zacht piepje dat alleen voor mij en Michael hoorbaar was klonk er. 'Een mutantje hier erg dichtbij volgends de Chip is het A11 Elise Nera Serper volgens mij. Een net op haar gooien is genoeg dat neemt haar energie af ze zal zwart haar krijgen.' Zei ik ter informatie voor Michael.

Elisa Nera Serper A11 | Mutant.
Rustig zat ik in de boom. Vrij zijn voelde zo GE-WEL-DIG. Ik kon tussen de dieren rennen en gewoon mezelf zijn mijn ogen stonden bruin zoals normaal. Rustig keek ik rondom mij. Ik hoorde wat en spitser mijn oren. Daar zag ik 2 jagers. Mijn maakster Louise en Michael. Ik zuchte ik was eindelijk vrij ik wou niet gevangen worden.

---

I'm finally back, Finally after a Year break