[RPG] ~The Escape. - Speeltopics

Topic 2

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 31 okt 2011 - 17:42 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

M23 / Raven Falianth
Hij slaakte een zucht toen hij de vraag hoorde die ze stelde. Meerdere malen per dag kwamen er wel mutanten, meestal onder de veertien, maar soms ook slijmerige oudere meisjes, naar hem toe met de vraag of ze iets van zijn spullen mochten lenen. Nooit gaf hij hen daar toestemming voor; waarschijnlijk maakten ze het toch kapot of vergaten ze het "per ongeluk" terug te brengen. Daarnaast wilde hij zeker niet door de laboranten op zulke dingen betrapt worden, want dan had hij zo'n gevoel dat de spullen afgepakt zouden worden door hen, en hij wilde ze niet kwijt.
"Waarom zou ik dat aan jóu geven?" vroeg hij dan ook. Onwillekeurig gleed zijn hand even richting zijn broekzak, waar onder andere een potlood en een stukje papier inzaten. Niet omdat hij van schrijven of tekenen hield - hij was totaal niet creatief - maar omdat het zo goed voelde iets in je zak te hebben als je liep. Je kon de vorm van het potlood zien door de stof; de zak werd lichtelijk naar beneden geduwd door het gewicht van enkele andere voorwerpen die er nog inzaten. Het gaf hem een rijk gevoel, alsof hij meer was dan de anderen.

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Kiara; anders PB je iemand die ook een gevluchte mutant hebt env raag je of je op die persoon kan reageren ofzo ^^

C13/ Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
"Omdat ik het waard ben," antwoordde ze koeltjes toen hij vroeg waarom hij het zou geven. "Luister eens, het enige wat ik mag is in die vreselijk cel van mij te zitten waar enkel een matras ligt en een deken, omdat ze te bang zijn dat ik anders mezelf of een ander wat aan doe, of nog erger, ontsnap. Het enige wat ik wel mag is rondlopen, weet je hoe dat is? Nou?" Ze vernauwde haar ogen en keek hem deze keer wel aan, met een utidagende blik, niet bang van hem. Ze sloeg haar armen weer over elkaar en keek weer weg. "Je bent nog bijna erger dan mijn broer," mompelde ze chagerijnig. Het was haar zeker niet ontgaan dat er iets van een pen of potlood in zijn zak zat, het was duidelijk te zien, maar die egoïst zou het haar toch niet geven. Hij voelde zich vast te goed, te trots dat die vreselijke mensen hem zo geweldig vonden. Het was echt niet zo dat ze zo van tekenen of schrijven hield, maar ze wilde wat te doen hebben. Diep in haar hart was ze bang om gek te worden, voor altijd een marionet te blijven van alles en iedereen hier, maar dat wilde ze niet toegeven en ze wilde al helemaal niet dat Scott erachter kwam. De eikel. Ze had jaren niet gehuild, weerhield zichzelf ervan, maar toen straks.. En van alle mensen had hij het gezien, ze haatte het. Leah beet op de binnenkant van haar wang en keek peinzend voor zich uit terwijl ze een poging deed weer rustig te worden van binnen en haar gedachten op een rijtje te krijgen.

Deze is niet erg lang vrees ik..

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Elisa Nera Serper
Ik stopte mijn geluidsgolf gave. 'Mag dat licht uit?' Vroeg hij met zijn handen voor zijn ogen. Rustig deed ik het uit maar ik kon hem toch zien. Zonder angst te laten merken liep ik naar voren. 'Wie ben jij? Ben je gevlucht?' Zei ik oplettend. Ik ging hem een kans geven als hij gevlucht zou zijn konden we samen vluchten. Beter samen dan alleen. Mijn ogen stopte niet naar hem te kijken. Hij was best wel knap.

I'm finally back, Finally after a Year break

Louise Catherina Youe Heart
Nadat ik Carthal naar binnen had gebracht liep ik met hem naar het lab. Kijk liet een beetje angst in zijn ogen zien. 'Rustig maar we doen geen testjes ik heb je ergens voor nodig, maar ik moet eerst nog iemand halen.' Zei ik geruststellend. Rustig sloot ik de deur achter me en deed hem opslot. Met een versnelde pas liep ik weer naar buiten. Ik keek een rond naar de gelukkige winnaar en mijn blik bleef hangen bij Raven. Ik liep met een normaal tempo naar hem toe. Manipuleren kon hij niet ik had daar lenzen tegen ontwikkeld. 'Raven wil je even meekomen ik heb je even nodig.' Zei ik rustig terwijl ik hem meewenkte naar binnen. Rustig liep ik voor hem uit naar binnen. Hij volgde me dat hoorde ik aan zijn voetstappen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Maar we is er al xd

Cole
Cole was opgelucht toen het licht uit ging en keek maar elise. 'jij eerst' zei hij bot. Dat was niet zijn bedoeling maar dat gebeurde wel vaker dat het verkeerd over kwam. Dit was de eerste andere ontvang die tegen kwam sinds hij ontsnapt was. Hij hoopte eigenlijk dat we samen konden werken maar wist zelf dat hij niet echt een fijne partner was.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Ooowh, je reageerde op Eilse :'D Naja, nevermind.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

M23 / Raven Falianth
"Ach, wat ben je zielig..." spotte hij. Even was hij onder de indruk toen ze hem recht aankeek, en ergens voelde hij het verlangen om haar te dwingen tot iets doms; jongleren met de plastic planten of het spontaan knuffelen van een laborant. Vroeger had hij dat wel eens gedaan; hij was klein toen, en dom; hij wilde verwarring scheppen. Maar al snel genoeg was hij erachter gekomen dat men dat niet goedkeurde, en na enkele straffen in de vorm van zeer pijnlijke experimenten was hij erachter gekomen dat het véél beter was als je alles wat ze zeiden gewoon opvolgde. Dan kon je meer spullen krijgen; een grotere leefruimte; meer rijkdom. Dan werd je op een gegeven moment méer dan al dat roddelende gepeupel.
Opluchting maakte zich van hem meester toen hij Louise aan zag komen. Die Leda was zwaar irritant. De testen die hij meestal moest doen bestonden er voornamelijk uit dat hij zijn gave op medemutanten moest gebruiken, maar dat vond hij niet zo erg, eerder grappig, behalve als ze écht gore dingen moesten doen, maar dat kwam zelden voor.

[inspiratieloosheid -.- En ik heb steeds de neiging "tributen" te typen ipv "mutanten", door die Hongerspelen RPG]

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Elisa Nera Serper || Gevluchte Mutant
'Jij eerst.' Zei hij niet erg vriendelijk. Uitdrukkingsloos keek ik hem aan. 'Ik ben Elisa Nera Serper, ik ben een gevluchte mutant. Ik heb 3 Vloeken en ik ben gevlucht omdat ik het daar erg haat.' Zei ik kalm. Hij zag er rustig uit. Het was fijn om een mede gevluchte soort zo dichtbij te hebben. Mijn gave was gewisseld en ik had nu rode ogen. Ik kon zien of hij de waarheid sprak. 'Nu jij.' Zei ik rustig.

I'm finally back, Finally after a Year break

iemand enig idee wie op mij/op wie ik kan reageren ? o;

Me so good.

Louise Catherina Youe Heart. || Laborante
Rustig liep ik voor Raven uit. Hij zag er wel schattig uit. Rustig haalde ik het lab van het slot en liet ik Raven binnen. Ik deed daarna de deur weer op slot. Hij keek baar Carthal, maar ik schudde mijn hoofd. 'We doen vandaag geen testjes jongens.' Zei ik snel voordat dat ging gebeuren. 'Ik geef jullie de prachtige mogelijkheid om met mij op jullie collega's te jagen, de geluchte mutanten.' Zei ik met een rustig gezicht. 'Als jullie er een paar vangen en niet doden zullen jullie beloont worden.' Zei ik no steeds rustig. Mutanten deden alles voor iets. Een grotere kamer meer spullen. En soms gewoon om ons tevreden e stellen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Cole
Cole was opgelucht dat ze gevlucht zei. Waarschijnlijk kon hij haar vertrouwen. ' ik ben dus Cole en kan schaduwen besturen. Ik ben gevlucht samen met mijn tweeling zus' zei Cole rustig. Hij keek even om laag omdat hij zijn zus erg miste. Daarna keek hij haar weer aan met een kleine glimlach. Hij bedoelde het goed maar meestal kwam het nietzo over . Hopelijk snapt elise het en konden ze samen verder.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Elisa Nera Serper
'Je zus is dood? Ofniet?' Zei ik rustig. Ik had het niet mogen lezen dat weet ik maar toch ik moet zijn waarheid weten. 'Ik kan healen, Een hogegeluidsgolf laten horen waardoor iedereen op de grond valt e zijn handen bij zijn oren houd. En ik kan manipuleren. Ik kan al jou herinneringen weg halen. Dat doe ik trouwens niet maar zo kan ik ook kijken of je de waarheid spreekt.' Zei ik een beetje schuldig. Rustig deed ik een stap naar voren en pakte zijn zachte en koude hand. 'Ik zal je niets doen en ik hoop jij mij ook niet. Gecondoleerd met je zusje.' Zei ik zacht. Ik wou hem niet kwetsen. Samen waren we sterker. Dat moesten we gebruiken ook.

I'm finally back, Finally after a Year break

Cole
Eerst was Cole verbaast dat elise het wist van zijn zus. Maar toen ze haar krachten uit legde smartengeld hij het wel. alleen had hij nog nooit gehoord van een mutant met 3 gaves . Hij wis niet of het iets goed was of slecht miste, alleen dat elise er niets aan kon doen. Weer probeerde hij te glimlachen. 'Dak je, ze was iemand die veel gf om onze vrijheid dus ben zeker dat ik niet erg ga' zei hij overtuigd. Haar hand velde warm aan net zoals haar karakter leek. Hij was eigenlijk blij dat ze hem gevonden had. Al was hij meer iemand die alleen leefde hij vond het niet erg om bij haar te zijn.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Elisa Nera Serper
Een scheve glimlach kleurde zijn mond. Een herinnering van mezelf schoot naar binnen. Ik trok mijn hand snel los en deinsde achteruit. 'Je bent niet veilig bij mij.. mijn maakster Louise doet alles om me te vinden. Als jij bij me bent ontneemt ze je vrijheid en misschien geeft ze je de dood. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.' snel ging ik tegen de muur aanzitten en sloot ik mijn ogen een traan kwam er langzaam uit. Met mijn knieën omhoog getrokken en mijn armen voor mijn ogen begon ik langzaam te huilen. Ik hoorde hem naast me komen zitte en zijn hand viel op mijn schouder. 'Ze is geobsedeerd met jagen. Een net verzwakt mij en binnen 5 secondes ben ik knockout. Ik ben 7 keer onsnapt. En 6 mutanten hebben hun leven moeten betalen.' Zei ik snikkend. Herinneringen kwamen 1 voor 1 terug. Don kwam voor mijn ogen mijn vriendje vermoord door Louise. Woede raasde door mijn aderen, maar ze zal hulp krijgen van een mutant. Iemand die zij eigen ras zal veraden. Bij de angst van verlies begon ik verder te snikken. Ik had teveel mee gemaakt. Mijn ziel was teveel gekwetst. Mijn wil was bijna gebroken door The Division.

I'm finally back, Finally after a Year break

Six Gevluchtte mutant.
Ze zat ondergedoken in haar verstopplek de kamer bij d familie, haar blik gleed over de spullen die in 'haar' kamer stonden. Ze sloot haar ogen, ze wist het nog zo goed. Six had aangebeld bij de familie ze had gevraagd of ze mocht overnachten. De vrouw had volmondig ja gezegd, maar hier voor moest ze wel uitleg geven. Het was hier veilig, haar onder duik plek. Natuurlijk had ze niet gezegd wat ze was, dan zouden ze haar helemaal niet wllen. Ze had moeten liegen, ookal vertelde ze half de waarheid. Ze opende haar ogen weer. Het luchtte altijd wel op als ze terug dacht aan die keer, hoe blij ze was geweest om in een bed te slapen. Ze rekte zich uit en keek naar de nieuwe skinny die ze aan had. Vandaag had ze het gekregen. Het was een blauwe. Er boven droeg ze een mouwloos shirtje die ze ook had gekregen. Het was een witcrème kleurig hemje met aan een kant een zwarte strik. Ze vond hem leuk en was de vrouw erg dankbaar. Ze stond op en keek naar de gympen, ze aarzelde, maar deed ze toch aan. Snel liep ze naar beneden en vertrok. Ze snoof de buitenlucht op, het rook zo fijn.

Carthal Hollow. Trouwe mutant.
Hij keek naar het meisje. Ze was laborante van de Division. Louise Catherina Youe Heart. Beetje té zachtaardig als je het hem vroeg. Ze vertelde dat ze vandaag geen tests deden, maar dat ze hun de mogelijkheid gaf om met de laboranten te jagen op de gevluchtte mutanten. Opnieuw grijnsde hij sadistisch, jammer genog mochten de mutanten niet worden gedood, maar zouden ze beloond worden als ze levend terug kwamen bj de Division. "Mh, " grijnsde hij, "Wat schuift het? " zijn stem klonk zacht een tikkeltje boosaardig. Van zijn gezicht droop van geamuseerdheid. Het zou zo fijn zijn om ze weer terug te halen.